Psyche
alle pijlers
Minderwaardig voelen als mens.
zaterdag 4 januari 2020 om 23:13
Ik ben erg benieuwd of er nog meer mensen zijn die mijn gevoelens herkennen.
Tot paar jaar geleden stond ik midden in het leven. Goede studie, huisje, boompj en beestje. Zag er fantastisch uit en had het allemaal voor elkaar. Gezond en wel.
Tot ik op een dag niet meer wakker werd. Out of the blue.
Toen begon de nachtmerrie. 15 jaar lang behandelingen, tegenslagen, beperkingen en steeds bleef de ellende maar komen.
Nu gaat het goed. Ik ben gezond met wel erge beperkingen en over mijn hele lijf littekens die mij elke dag weer aan de afgelopen jaren herinneren.
Onwijs veel psychologische hulp gehad en therapie. Het is nu 4 jaar rustig en ik kan het maar geen plek geven.
Ik zit constant mezelf af te vragen waarom ik alles heb mee moeten maken.
Mijn leeftijdsgenoten zijn verdergegaan met hun carrière, staan midden in het leven en lijken zo gelukkig.
Ik merk dat ik erg afgunstig ben. Daar zit ik zo erg mee, al die gelukkige foto's op Facebook steken mij enorm. Zo erg dat ik vrienden en familie geblokt heb om het niet te zien.
Als wij bij elkaar komen en iedereen over hun flitse baan praat voel ik mij minderwaardig.
Kan dan enkel denken, dat wil ik ook. Dat had ik kunnen zijn.
Ik loop nu naar de 40 toe en viel mij afgeschreven. Vrijwilligerswerk kon ik niet aan omdat het mij mentaal te zwaar werd.
Wat zou ik toch weer graag positief in het leven willen staan, tevreden en dankbaar.
Hoe kan ik dit bereiken?
Tot paar jaar geleden stond ik midden in het leven. Goede studie, huisje, boompj en beestje. Zag er fantastisch uit en had het allemaal voor elkaar. Gezond en wel.
Tot ik op een dag niet meer wakker werd. Out of the blue.
Toen begon de nachtmerrie. 15 jaar lang behandelingen, tegenslagen, beperkingen en steeds bleef de ellende maar komen.
Nu gaat het goed. Ik ben gezond met wel erge beperkingen en over mijn hele lijf littekens die mij elke dag weer aan de afgelopen jaren herinneren.
Onwijs veel psychologische hulp gehad en therapie. Het is nu 4 jaar rustig en ik kan het maar geen plek geven.
Ik zit constant mezelf af te vragen waarom ik alles heb mee moeten maken.
Mijn leeftijdsgenoten zijn verdergegaan met hun carrière, staan midden in het leven en lijken zo gelukkig.
Ik merk dat ik erg afgunstig ben. Daar zit ik zo erg mee, al die gelukkige foto's op Facebook steken mij enorm. Zo erg dat ik vrienden en familie geblokt heb om het niet te zien.
Als wij bij elkaar komen en iedereen over hun flitse baan praat voel ik mij minderwaardig.
Kan dan enkel denken, dat wil ik ook. Dat had ik kunnen zijn.
Ik loop nu naar de 40 toe en viel mij afgeschreven. Vrijwilligerswerk kon ik niet aan omdat het mij mentaal te zwaar werd.
Wat zou ik toch weer graag positief in het leven willen staan, tevreden en dankbaar.
Hoe kan ik dit bereiken?
Girls compete with each other, women empower one another
dinsdag 7 januari 2020 om 12:55
Nini, je hebt kinderen, hoe oud zijn zij? Is hen begeleiden naar volwassenheid (als ze dat nog niet zijn) niet (ook) zingevend en een mooie uitdaging? Daarnaast vrijwilligerswerk voor anderen en dan heeft je leven, in mijn ogen, al heel veel zin. Voor jouw gevoel is het misschien onvoldoende, maar ik denk dat het een mooie score is.
