Psyche
alle pijlers
Minderwaardig voelen als mens.
zaterdag 4 januari 2020 om 23:13
Ik ben erg benieuwd of er nog meer mensen zijn die mijn gevoelens herkennen.
Tot paar jaar geleden stond ik midden in het leven. Goede studie, huisje, boompj en beestje. Zag er fantastisch uit en had het allemaal voor elkaar. Gezond en wel.
Tot ik op een dag niet meer wakker werd. Out of the blue.
Toen begon de nachtmerrie. 15 jaar lang behandelingen, tegenslagen, beperkingen en steeds bleef de ellende maar komen.
Nu gaat het goed. Ik ben gezond met wel erge beperkingen en over mijn hele lijf littekens die mij elke dag weer aan de afgelopen jaren herinneren.
Onwijs veel psychologische hulp gehad en therapie. Het is nu 4 jaar rustig en ik kan het maar geen plek geven.
Ik zit constant mezelf af te vragen waarom ik alles heb mee moeten maken.
Mijn leeftijdsgenoten zijn verdergegaan met hun carrière, staan midden in het leven en lijken zo gelukkig.
Ik merk dat ik erg afgunstig ben. Daar zit ik zo erg mee, al die gelukkige foto's op Facebook steken mij enorm. Zo erg dat ik vrienden en familie geblokt heb om het niet te zien.
Als wij bij elkaar komen en iedereen over hun flitse baan praat voel ik mij minderwaardig.
Kan dan enkel denken, dat wil ik ook. Dat had ik kunnen zijn.
Ik loop nu naar de 40 toe en viel mij afgeschreven. Vrijwilligerswerk kon ik niet aan omdat het mij mentaal te zwaar werd.
Wat zou ik toch weer graag positief in het leven willen staan, tevreden en dankbaar.
Hoe kan ik dit bereiken?
Tot paar jaar geleden stond ik midden in het leven. Goede studie, huisje, boompj en beestje. Zag er fantastisch uit en had het allemaal voor elkaar. Gezond en wel.
Tot ik op een dag niet meer wakker werd. Out of the blue.
Toen begon de nachtmerrie. 15 jaar lang behandelingen, tegenslagen, beperkingen en steeds bleef de ellende maar komen.
Nu gaat het goed. Ik ben gezond met wel erge beperkingen en over mijn hele lijf littekens die mij elke dag weer aan de afgelopen jaren herinneren.
Onwijs veel psychologische hulp gehad en therapie. Het is nu 4 jaar rustig en ik kan het maar geen plek geven.
Ik zit constant mezelf af te vragen waarom ik alles heb mee moeten maken.
Mijn leeftijdsgenoten zijn verdergegaan met hun carrière, staan midden in het leven en lijken zo gelukkig.
Ik merk dat ik erg afgunstig ben. Daar zit ik zo erg mee, al die gelukkige foto's op Facebook steken mij enorm. Zo erg dat ik vrienden en familie geblokt heb om het niet te zien.
Als wij bij elkaar komen en iedereen over hun flitse baan praat voel ik mij minderwaardig.
Kan dan enkel denken, dat wil ik ook. Dat had ik kunnen zijn.
Ik loop nu naar de 40 toe en viel mij afgeschreven. Vrijwilligerswerk kon ik niet aan omdat het mij mentaal te zwaar werd.
Wat zou ik toch weer graag positief in het leven willen staan, tevreden en dankbaar.
Hoe kan ik dit bereiken?
Girls compete with each other, women empower one another
zondag 5 januari 2020 om 07:31
Voor mij zou de oorzaak wel uitmaken. Verder leven na een hartstilstand of beroerte lijkt me toch heel wat anders dan verder leven na een burn out of psychose ofzo.
"niet meer wakker worden en vele littekens" maakt wel duidelijk dat het lichamelijk was.. maar verder blijft het nu een beetje gissen..
zondag 5 januari 2020 om 08:59
Bedankt voor alle tips en lieve berichten.
Ik lees hier al onwijs lang mee op het forum.
Gisteren zat ik er weer helemaal doorheen en dan is het fijn om even anoniem je hart te luchten.
Ter opheldering, ik werd niet wakker vanwegen een neurologische aandoening. Die is nu verholpen, maar door de jaren heen veel in onzekerheid geleefd.
Beperkingen zijn dan voornamelijk met mijn geheugen.
De grootste nachtmerrie was toen ik vergeten was het fornuis dicht te draaien waarop nog pannen op stonden.
Ik ging slapen en werd door herrie wakker, in de keuken kwamen mij de vlammen tegen. In plaats van de kinderen wakker te maken en uit huis te vluchten heb Ik geprobeerd de vlammen te doven waardoor ik zwaar gewond geraakt ben.
Ik zit er dus erg mee dat ik niet cababel genoeg ben om op mijn verstand te vertrouwen.
Het heeft mij zelf in levensgevaar gebracht en dat van mijn kinderen.
Buren stonden ineens bij mij in huis en heeft verder alles afgewikkeld.
Anders weet ik niet hoe het afgelopen was.
Ik lees hier al onwijs lang mee op het forum.
Gisteren zat ik er weer helemaal doorheen en dan is het fijn om even anoniem je hart te luchten.
Ter opheldering, ik werd niet wakker vanwegen een neurologische aandoening. Die is nu verholpen, maar door de jaren heen veel in onzekerheid geleefd.
Beperkingen zijn dan voornamelijk met mijn geheugen.
De grootste nachtmerrie was toen ik vergeten was het fornuis dicht te draaien waarop nog pannen op stonden.
Ik ging slapen en werd door herrie wakker, in de keuken kwamen mij de vlammen tegen. In plaats van de kinderen wakker te maken en uit huis te vluchten heb Ik geprobeerd de vlammen te doven waardoor ik zwaar gewond geraakt ben.
Ik zit er dus erg mee dat ik niet cababel genoeg ben om op mijn verstand te vertrouwen.
Het heeft mij zelf in levensgevaar gebracht en dat van mijn kinderen.
Buren stonden ineens bij mij in huis en heeft verder alles afgewikkeld.
Anders weet ik niet hoe het afgelopen was.
nini28 wijzigde dit bericht op 05-01-2020 14:25
15.36% gewijzigd
Girls compete with each other, women empower one another
zondag 5 januari 2020 om 09:50
heb je een revalidatie traject gedaan?nini28 schreef: ↑05-01-2020 08:59Bedankt voor alle tips en lieve berichten.
Ik lees hier al onwijs lang mee op het forum.
Gisteren zat ik er weer helemaal doorheen en dan is het fijn om even anoniem je hart te luchten.
Ter opheldering, ik werd niet wakker vanwegen een neurologische aandoening. Die is nu verholpen, maar door de jaren heen veel in onzekerheid geleefd.
Beperkingen zijn dan voornamelijk met mijn geheugen.
De grootste nachtmerrie was toen ik vergeten was het fornuis dicht te draaien waarop nog pannen op stonden.
Ik ging slapen en werd door herrie wakker, in de keuken kwamen mij de vlammen tegen. In plaats van de kinderen wakker te maken en uit huis te vluchten heb Ik geprobeerd de vlammen te doven waardoor ik zwaar gewond geraakt ben.
Ik zit er dus erg mee dat ik niet cababel genoeg ben om op mijn verstand te vertrouwen.
Het heeft mij zelf in levensgevaar gebracht en dat van mijn kinderen.
Buren stonden ineens bij mij in huis en heeft verder alles afgewikkeld.
Anders weet ik niet hoe het afgelopen was.
heb je contact met de hersenstichting voor lotgenotencontact?
zondag 5 januari 2020 om 13:47
Wat heftig en vooral die brand ook heel eng. Bij mijn stiefzus is op Oudejaarsdag ook brand geweest. Niemand gewond geraakt, maar wel een hoop foto's en alle videobanden weg van toen de kinderen klein waren.
Jij bent dus helaas wel gewond geraakt en draagt daar nog de littekens van. Hoe erg ook, het is gebeurd. Je hebt het niet expres gedaan, het was een ongeluk.
Ik herken het gevoel van minderwaardig zijn wel. Mijn leven is ook anders gelopen door psychische problemen. Op school kon ik de lesstof wel aan, maar liep wel steeds tegen andere dingen aan waardoor ik me anders voelde. Toch dacht ik toen ik mijn middelbare schooldiploma had dat ik later gewoon zou werken. Dat is niet gelukt, nog nooit een reguliere baan gehad. Veel geprobeerd om aan het werk te komen. Ik werd niet begrepen. Op andere plekken wel, maar dan was er geen geld om me aan te nemen. Inmiddels werk ik 10 jaar bij een Sociale Werkplaats. Als ik foto's van oud-klasgenoten op FB zie denk ik: Zij kunnen wél in de maatschappij mee. Ik niet. Zij hebben een relatie en vaak ook een gezin. Ik niet. Hoewel ik geen kinderwens heb, kan ik best tegen hen opkijken. Denk niet dat ze tegen mij opkijken. Maar eerder dat ze zoiets hebben van: Jee die heeft nou eens niks bereikt. Het positieve van mijn leven is dat ik veel vrije tijd heb, omdat ik halve dagen werk. En mijn hondjes. Maar dat is het dan ook.
Jij bent dus helaas wel gewond geraakt en draagt daar nog de littekens van. Hoe erg ook, het is gebeurd. Je hebt het niet expres gedaan, het was een ongeluk.
Ik herken het gevoel van minderwaardig zijn wel. Mijn leven is ook anders gelopen door psychische problemen. Op school kon ik de lesstof wel aan, maar liep wel steeds tegen andere dingen aan waardoor ik me anders voelde. Toch dacht ik toen ik mijn middelbare schooldiploma had dat ik later gewoon zou werken. Dat is niet gelukt, nog nooit een reguliere baan gehad. Veel geprobeerd om aan het werk te komen. Ik werd niet begrepen. Op andere plekken wel, maar dan was er geen geld om me aan te nemen. Inmiddels werk ik 10 jaar bij een Sociale Werkplaats. Als ik foto's van oud-klasgenoten op FB zie denk ik: Zij kunnen wél in de maatschappij mee. Ik niet. Zij hebben een relatie en vaak ook een gezin. Ik niet. Hoewel ik geen kinderwens heb, kan ik best tegen hen opkijken. Denk niet dat ze tegen mij opkijken. Maar eerder dat ze zoiets hebben van: Jee die heeft nou eens niks bereikt. Het positieve van mijn leven is dat ik veel vrije tijd heb, omdat ik halve dagen werk. En mijn hondjes. Maar dat is het dan ook.
zondag 5 januari 2020 om 14:02
Ik heb ook chronische gezondheidsklachten waardoor ik niet kan werken en vaak ook niet mee kan doen met vanalles en nogwat. Ik heb er ook veel moeite mee dat mijn leven stilstaat terwijl leeftijdsgenoten zich verder ontwikkelen, en dat mensen praten over hun werk inderdaad. Alhoewel ze ook genoeg klagen over werk, maar ja, ook daar kan ik niet over meepraten natuurlijk. Dan voel ik me eenzaam.
Ook al werken mijn hersenen niet altijd perfect weet ik wel dat ik intelligent en geïnformeerd ben en voel me daarom over het algemeen ook niet minderwaardig (wel met vlagen, maar niet zo vaak gelukkig) tov mensen die wel werken. Ik kan gesprekken voeren over politiek of maatschappelijke kwesties, diverse hobby's, etc.
Misschien ligt daar ook de oplossing? Iets van jezelf leren waarderen waar je goed in bent, wat jou interesseert, waardoor jij wel meetelt? Bepaalde kennis, een eigenschap of vaardigheid waar je ook met anderen over kunt praten?
Ook al werken mijn hersenen niet altijd perfect weet ik wel dat ik intelligent en geïnformeerd ben en voel me daarom over het algemeen ook niet minderwaardig (wel met vlagen, maar niet zo vaak gelukkig) tov mensen die wel werken. Ik kan gesprekken voeren over politiek of maatschappelijke kwesties, diverse hobby's, etc.
Misschien ligt daar ook de oplossing? Iets van jezelf leren waarderen waar je goed in bent, wat jou interesseert, waardoor jij wel meetelt? Bepaalde kennis, een eigenschap of vaardigheid waar je ook met anderen over kunt praten?
zondag 5 januari 2020 om 21:23
Ik wil je neurologische problemen echt niet bagatelliseren, maar weet je zeker dat je reactie daardoor komt? Mensen doen hele rare dingen bij brand, hele onlogische ook soms. Vluchten was hier misschien de beste reactie, maar jij bent gaan vechten. Dat had een ander ook kunnen doen. Je had ook helemaal niks kunnen staan doen (bevriezen). Ook niet de handigste, maar ook een hele normale schrikreactie. Of zit je ermee dat je het fornuis vergeten was? Ik heb 2-3 keer een pannetje zwart gehad omdat ik het vergeten was (geen brand gelukkig). Ook dat overkomt andere mensen ook. En anderen voelen zich daar ook ellendig over hoor.nini28 schreef: ↑05-01-2020 08:59De grootste nachtmerrie was toen ik vergeten was het fornuis dicht te draaien waarop nog pannen op stonden.
Ik ging slapen en werd door herrie wakker, in de keuken kwamen mij de vlammen tegen. In plaats van de kinderen wakker te maken en uit huis te vluchten heb Ik geprobeerd de vlammen te doven waardoor ik zwaar gewond geraakt ben.
Ik zit er dus erg mee dat ik niet cababel genoeg ben om op mijn verstand te vertrouwen. Het heeft mij zelf in levensgevaar gebracht en dat van mijn kinderen.
Kan het zijn dat jij door alles wat er gebeurd is denkt 'dat komt door mijn beperking' en daar enorm veel last van hebt in plaats van 'fuck. niet handig, gelukkig goed afgelopen" zoals je in dezelfde situatie gedaan zou hebben als je je niet die geschiedenis had?
maandag 6 januari 2020 om 09:24
hondenmens schreef: ↑05-01-2020 13:47Wat heftig en vooral die brand ook heel eng. Bij mijn stiefzus is op Oudejaarsdag ook brand geweest. Niemand gewond geraakt, maar wel een hoop foto's en alle videobanden weg van toen de kinderen klein waren.
Jij bent dus helaas wel gewond geraakt en draagt daar nog de littekens van. Hoe erg ook, het is gebeurd. Je hebt het niet expres gedaan, het was een ongeluk.
Ik herken het gevoel van minderwaardig zijn wel. Mijn leven is ook anders gelopen door psychische problemen. Op school kon ik de lesstof wel aan, maar liep wel steeds tegen andere dingen aan waardoor ik me anders voelde. Toch dacht ik toen ik mijn middelbare schooldiploma had dat ik later gewoon zou werken. Dat is niet gelukt, nog nooit een reguliere baan gehad. Veel geprobeerd om aan het werk te komen. Ik werd niet begrepen. Op andere plekken wel, maar dan was er geen geld om me aan te nemen. Inmiddels werk ik 10 jaar bij een Sociale Werkplaats. Als ik foto's van oud-klasgenoten op FB zie denk ik: Zij kunnen wél in de maatschappij mee. Ik niet. Zij hebben een relatie en vaak ook een gezin. Ik niet. Hoewel ik geen kinderwens heb, kan ik best tegen hen opkijken. Denk niet dat ze tegen mij opkijken. Maar eerder dat ze zoiets hebben van: Jee die heeft nou eens niks bereikt. Het positieve van mijn leven is dat ik veel vrije tijd heb, omdat ik halve dagen werk. En mijn hondjes. Maar dat is het dan ook.
Toch mooi dat je er het beste van gemaakt hebt. Heb je het ook naar de zin op je werk?
Inderdaad, soms frustrerend hoe het had kunnen lopen al ben je dankbaar voor wat er wel nog goed gaat.
Girls compete with each other, women empower one another
maandag 6 januari 2020 om 09:25
katinmijnschoen schreef: ↑05-01-2020 14:02Ik heb ook chronische gezondheidsklachten waardoor ik niet kan werken en vaak ook niet mee kan doen met vanalles en nogwat. Ik heb er ook veel moeite mee dat mijn leven stilstaat terwijl leeftijdsgenoten zich verder ontwikkelen, en dat mensen praten over hun werk inderdaad. Alhoewel ze ook genoeg klagen over werk, maar ja, ook daar kan ik niet over meepraten natuurlijk. Dan voel ik me eenzaam.
Ook al werken mijn hersenen niet altijd perfect weet ik wel dat ik intelligent en geïnformeerd ben en voel me daarom over het algemeen ook niet minderwaardig (wel met vlagen, maar niet zo vaak gelukkig) tov mensen die wel werken. Ik kan gesprekken voeren over politiek of maatschappelijke kwesties, diverse hobby's, etc.
Misschien ligt daar ook de oplossing? Iets van jezelf leren waarderen waar je goed in bent, wat jou interesseert, waardoor jij wel meetelt? Bepaalde kennis, een eigenschap of vaardigheid waar je ook met anderen over kunt praten?
Bedankt voor je tip, ik ga het proberen.
Girls compete with each other, women empower one another
maandag 6 januari 2020 om 09:28
Lotgenoten heb ik hele goede contact mee, nu al jaren. Ook van een forum leren kennen met dezelfde aandoening. Hun is het allemaal hetzelfde vergaan als mij.
Ook allemaal van dezelfde leeftijd als mij. Wij chatten nog steeds en heel af en toe komen wij bij elkaar.
Girls compete with each other, women empower one another
maandag 6 januari 2020 om 09:32
Ik sta ingeschrevenen voor vrijwilligerswerk hier in mijn omgeving, maar ga er straks langs om te kijken of ze wat voor mij kunnen betekenen.
Girls compete with each other, women empower one another
maandag 6 januari 2020 om 09:41
elein schreef: ↑05-01-2020 21:23Ik wil je neurologische problemen echt niet bagatelliseren, maar weet je zeker dat je reactie daardoor komt? Mensen doen hele rare dingen bij brand, hele onlogische ook soms. Vluchten was hier misschien de beste reactie, maar jij bent gaan vechten. Dat had een ander ook kunnen doen. Je had ook helemaal niks kunnen staan doen (bevriezen). Ook niet de handigste, maar ook een hele normale schrikreactie. Of zit je ermee dat je het fornuis vergeten was? Ik heb 2-3 keer een pannetje zwart gehad omdat ik het vergeten was (geen brand gelukkig). Ook dat overkomt andere mensen ook. En anderen voelen zich daar ook ellendig over hoor.
Kan het zijn dat jij door alles wat er gebeurd is denkt 'dat komt door mijn beperking' en daar enorm veel last van hebt in plaats van 'fuck. niet handig, gelukkig goed afgelopen" zoals je in dezelfde situatie gedaan zou hebben als je je niet die geschiedenis had?
Precies hetzelfde werd ook tegen mij in het brandwondenziekenhuis gezegd.
Er is teveel gebeurd om het af te doen als ongelukje. De brand heeft mij echt het laatste duwtje gegeven om te beseffen dat ik gewoon beperkt ben.
Daarvoor heb ik van alles geprobeerd om weer normaal in de maatschappij te integreren, mijn oude baan opgepakt.
Nieuwe studie begonnen. Dat is totaal niet gelukt. Nog steeds ben ik op zoek om iets te vinden wat wel lukt.
Waar ik van betekenis kan zijn. Maar waar er geen dode vallen omdat ik iets vergeten ben ( mijn oude baan vereist nauwkeurigheid).
Wat ik ook erg kwalijk van mijzelf vind, is dat ik erg verbitterd overkom op mensen. Zo wil ik niet zijn.
Girls compete with each other, women empower one another
maandag 6 januari 2020 om 10:15
kleine stapjes zetten, je moet jezelf weer uitvinden. Er valt zoveel te doen waar je van waarde kan zijn, echt en natuurlijk ben je nu ook van waarde. Natuurlijk ben je niet afgeschreven. Maar begin klein, ga vrijwilligerswerk doen en ontdek wat je leuk vindt en waar je goed in bent. Als je daar gevoel bij hebt kan je eventueel omscholen en werk zoeken in dat gebied. Maar dat is toekomstmuziek, spreek met jezelf af dat je met ingang van januari minstens een halfjaar minimaal 2 uur per week iets gaat doen voor anderen.
maandag 6 januari 2020 om 13:18
Het gaat op en af. Ik kan best lol hebben met collega's, maar het inlevingsvermogen van het personeel boven ons is ver te zoeken. Je zou denken dat dat ze daar met beperkingen kunnen omgaan, maar dat valt tegen.
maandag 6 januari 2020 om 23:39
Wat Solomio aangaf is natuurlijk ook gewoon waar: het is een rouwproces als zaken anders lopen dan je dacht en als je (ineens) niet meer kunt wat je kon of wat je je voorgesteld had.
Ik zie dat wel een klein beetje als een ontwikkeling die je doormaakt op spiritueel niveau zeg maar. Dat er soort van een bedoeling achter zit. Zou kunnen dat ik dat ook een beetje doe om mezelf te troosten maar ik kan er op die manier wel beter mee leven.
Ik kan me voorstellen dat jij andere mensen weer kunt helpen met jou ervaringen? Wat dat betreft is lotgenotencontact ook altijd wel fijn inderdaad.
Ik zie dat wel een klein beetje als een ontwikkeling die je doormaakt op spiritueel niveau zeg maar. Dat er soort van een bedoeling achter zit. Zou kunnen dat ik dat ook een beetje doe om mezelf te troosten maar ik kan er op die manier wel beter mee leven.
Ik kan me voorstellen dat jij andere mensen weer kunt helpen met jou ervaringen? Wat dat betreft is lotgenotencontact ook altijd wel fijn inderdaad.
dinsdag 7 januari 2020 om 01:11
Natuurlijk zit er geen bedoeling achter, wat een onzin nou toch weer.Bruintjedebeer schreef: ↑06-01-2020 23:39
Ik zie dat wel een klein beetje als een ontwikkeling die je doormaakt op spiritueel niveau zeg maar. Dat er soort van een bedoeling achter zit.
Sommige mensen hebben helaas vette pech in hun leven en moeten daarmee zien te dealen.
De een lukt dat beter dan een ander en als je het lukt toch weer een beetje geluk en voldoening uit je leven te halen, is dat mooi meegenomen.
dinsdag 7 januari 2020 om 01:18
oh dit ja. Je hebt pech en dat mag je gewoon kut vinden. mooie bedoening dat die god of wie dan ook mensen expres gehandicapt maakt om ze een lesje te leren. Dat is echt geen helpende gedachte hoor.hannaa45 schreef: ↑07-01-2020 01:11Natuurlijk zit er geen bedoeling achter, wat een onzin nou toch weer.
Sommige mensen hebben helaas vette pech in hun leven en moeten daarmee zien te dealen.
De een lukt dat beter dan een ander en als je het lukt toch weer een beetje geluk en voldoening uit je leven te halen, is dat mooi meegenomen.
dinsdag 7 januari 2020 om 09:13
Let wel: het helpt mij. Die manier van denken. En ik geloof het ook (een beetje).
Het is niet zo dat als in het dagelijks leven iemand mij iets vreselijks verteld, ik kom aanzetten met een "bedoeling" daarachter. Zo lomp ben ik niet en sommige zaken zijn zo afschuwelijk dat ik het niet zou durven. En zelf niet zou kunnen bedenken. Maar ik dacht dat ik het in deze situatie wel kon schrijven.
Ik wil je niet kwetsen TO. Sorry als ik dat wel gedaan heb.
Het is niet zo dat als in het dagelijks leven iemand mij iets vreselijks verteld, ik kom aanzetten met een "bedoeling" daarachter. Zo lomp ben ik niet en sommige zaken zijn zo afschuwelijk dat ik het niet zou durven. En zelf niet zou kunnen bedenken. Maar ik dacht dat ik het in deze situatie wel kon schrijven.
Ik wil je niet kwetsen TO. Sorry als ik dat wel gedaan heb.
dinsdag 7 januari 2020 om 12:48
Mijn grote hobby is lezen en sporten, wandelen doe ik ook regelmatig. Zo vul ik, naast de zorg van mijn kinderen ( waaronder een pittige puber), mijn dagen.
Girls compete with each other, women empower one another
