Psyche
alle pijlers
Miskraam, geen kinderwens maar toch verdrietig
woensdag 24 oktober 2018 om 01:10
Hoi allemaal,
Ik heb vanmorgen te horen gekregen dat ik momenteel een miskraam aan het hebben ben.
Het was nog erg pril, ongeveer 6 weken ver. Ik had niet door dat ik zwanger was omdat ik een spiraaltje heb en geen klachten zoals misselijkheid of pijnlijke borsten had. Ook ben ik 2 weken geleden nog gewoon ongesteld geweest, hoewel dit lichter was dan normaal. Afgelopen zondag kreeg ik ineens krampen en begon ik hevig te bloeden, gelukkig kon ik vanmorgen bij de HA terecht. Zij vertelde me dus dat ik een miskraam heb. Ik kan vrijdag bij het ziekenhuis terecht voor een echo om te kijken of alles leeg is.
Mijn vriend en ik willen absoluut geen kinderen, maar ik voel me toch erg verdrietig. Ik voel me rot, mislukt als vrouw terwijl ik (wanneer ik het had geweten) wel een abortus zou hebben gedaan. Alsof het erger aankomt emotioneel nu bij een miskraam dan wanneer ik er zelf voor zou hebben gekozen. Vriend is superlief voor me en zit me de hele tijd te troosten. Ik voel me gewoon heel dubbel, ik wist het niet, ik wilde het niet maar toch erom huilen.
Ik wilde het gewoon even van me afschrijven en hoop op wijze woorden
Ik heb vanmorgen te horen gekregen dat ik momenteel een miskraam aan het hebben ben.
Het was nog erg pril, ongeveer 6 weken ver. Ik had niet door dat ik zwanger was omdat ik een spiraaltje heb en geen klachten zoals misselijkheid of pijnlijke borsten had. Ook ben ik 2 weken geleden nog gewoon ongesteld geweest, hoewel dit lichter was dan normaal. Afgelopen zondag kreeg ik ineens krampen en begon ik hevig te bloeden, gelukkig kon ik vanmorgen bij de HA terecht. Zij vertelde me dus dat ik een miskraam heb. Ik kan vrijdag bij het ziekenhuis terecht voor een echo om te kijken of alles leeg is.
Mijn vriend en ik willen absoluut geen kinderen, maar ik voel me toch erg verdrietig. Ik voel me rot, mislukt als vrouw terwijl ik (wanneer ik het had geweten) wel een abortus zou hebben gedaan. Alsof het erger aankomt emotioneel nu bij een miskraam dan wanneer ik er zelf voor zou hebben gekozen. Vriend is superlief voor me en zit me de hele tijd te troosten. Ik voel me gewoon heel dubbel, ik wist het niet, ik wilde het niet maar toch erom huilen.
Ik wilde het gewoon even van me afschrijven en hoop op wijze woorden
woensdag 24 oktober 2018 om 04:56
Echt???
Dus alle anticonceptie kan het raam uit, het enige wat je hoeft te doen is het niet te willen???
To is de pil niet vergeten, ze heeft een spiraaltje, dat werkt namelijk beter dan gewoon niet willen.
woensdag 24 oktober 2018 om 05:18
woensdag 24 oktober 2018 om 05:37
Als vrouw ben je geboren om kinderen te krijgen. Dat is een oerkracht waar het wel of niet willen niets aan verandert. Bij jou is die cyclus onderbroken maar jouw instinct aanvaardt dat niet. Er is voor jouw gevoel iets mislukt waar jij geen zeggenschap over hebt. Je bent even moeder geweest, koester dat gevoel en laat het los. Het is goed zo.
Sterkte.
Sterkte.
woensdag 24 oktober 2018 om 06:47
Dit kunnen de hormonen zijn. Ik wist wel dat ik zwanger was en toen het stopte met groeien werd ik de dagen erna heel depressief en verdrietig. Ik wist dus nog helemaal niet dat ik een miskraam zou krijgen. Dus door de hormoondaling voelde ik mij zo zonder dat ik de reden wist. Was heel gek achteraf gezien.
woensdag 24 oktober 2018 om 06:54
woensdag 24 oktober 2018 om 07:04
kikker92 schreef: ↑24-10-2018 06:54Als je het toch had weggehaald dan is het logischer om opgelucht te zijn, dus nee ik snap er niets van (als ik heel eerlijk ben)
Maar logica en gevoel gaan niet altijd hand in hand blijkt wel weer, en, het kan inderdaad door de hormonen komen.
In ieder geval sterkte!
Ik snap het ook niet. De spiraal heeft z’n werk gedaan, zij het wat laat. Ik heb geen kinderwens en vermoedelijk ook wel eens een miskraam gehad. Ik voelde daar niks bij, behalve een ‘WTF!?’ momentje. Ik vermoed dat het de horrormonen zijn, TO. Sterkte!
woensdag 24 oktober 2018 om 08:38
Ik ben wel eens overtijd geweest, terwijl ik echt nog geen kinderwens had.
En toch deed dat toen iets met me, ineens ga je op een andere manier over je toekomst denken. Kan ook een soort make or break-moment zijn.
Dat je ineens beseft, dat je best kinderen wil. Of wel kinderen, maar niet met deze man.
En helemaal als jouw hormonen nu opspelen, is dat extra confronterend
En toch deed dat toen iets met me, ineens ga je op een andere manier over je toekomst denken. Kan ook een soort make or break-moment zijn.
Dat je ineens beseft, dat je best kinderen wil. Of wel kinderen, maar niet met deze man.
En helemaal als jouw hormonen nu opspelen, is dat extra confronterend
woensdag 24 oktober 2018 om 08:49
Whut?groef schreef: ↑24-10-2018 05:37Als vrouw ben je geboren om kinderen te krijgen. Dat is een oerkracht waar het wel of niet willen niets aan verandert. Bij jou is die cyclus onderbroken maar jouw instinct aanvaardt dat niet. Er is voor jouw gevoel iets mislukt waar jij geen zeggenschap over hebt. Je bent even moeder geweest, koester dat gevoel en laat het los. Het is goed zo.
Sterkte.
Sterkte TO.
woensdag 24 oktober 2018 om 08:54
Sowieso de rest van die post ook: “Als vrouw ben je geboren om kinderen te krijgen. Dat is een oerkracht waar het wel of niet willen niets aan verandert.”
woensdag 24 oktober 2018 om 09:17
Ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik heb in dezelfde situatie gezeten ( soort van ). Ik wilde ook geen kinderen ( nog steeds niet ) maar raakte door de pil heen zwanger van mijn ex.
Allereerst wilde ik het toen nog niet maar bij de eerste echo ( ik was al negen weken toen ik erachter kwam, bleef gewoon ongesteld dus kwam er laat achter ) zag ik het hartje kloppen en namen de hormonen mijn verstand over. Ineens wilde ik het wel. Dit was ons kind, het moest blijkbaar zo zijn. Pure hormonen.
Als ik die echo niet gezien had was ik zo naar de abortuskliniek gegaan. Maar goed uiteindelijk een echo later bleek het vruchtje niet meer gegroeid te zijn na de eerste echo en het hartje niet meer te kloppen.
Ik was er kapot van, vooral omdat ik me al had ingesteld dat het er zou komen en de knop al omgezet had.
Dat verdriet en de mini bevalling die erop volgden zijn best wel traumatisch geweest voor me en ik ben er nu zeven jaar later nog wel eens verdrietig om. Maar vooral toch opgelucht, want ik wil geen kind. Ik had er geen zin in om nu met een 6 jarige te zitten.
Ik ben zo blij dat het niet geboren is achteraf.
Ik was er niet klaar voor, onze relatie zou sowieso niet gewerkt hebben en ik zou single moeder geweest zijn nu. Ook ben ik emotioneel totaal niet stabiel genoeg voor een kind en ben ik er net achter gekomen dat ik ASS heb.
En bovenal wilde ik mijn vrijheid houden, een leven zonder een kind. Het is goed zo maar daarom mag je er heus nog wel even verdrietig om zijn hoor.
Wees niet te hard voor jezelf! Sterkte ermee.
Allereerst wilde ik het toen nog niet maar bij de eerste echo ( ik was al negen weken toen ik erachter kwam, bleef gewoon ongesteld dus kwam er laat achter ) zag ik het hartje kloppen en namen de hormonen mijn verstand over. Ineens wilde ik het wel. Dit was ons kind, het moest blijkbaar zo zijn. Pure hormonen.
Als ik die echo niet gezien had was ik zo naar de abortuskliniek gegaan. Maar goed uiteindelijk een echo later bleek het vruchtje niet meer gegroeid te zijn na de eerste echo en het hartje niet meer te kloppen.
Ik was er kapot van, vooral omdat ik me al had ingesteld dat het er zou komen en de knop al omgezet had.
Dat verdriet en de mini bevalling die erop volgden zijn best wel traumatisch geweest voor me en ik ben er nu zeven jaar later nog wel eens verdrietig om. Maar vooral toch opgelucht, want ik wil geen kind. Ik had er geen zin in om nu met een 6 jarige te zitten.
Ik ben zo blij dat het niet geboren is achteraf.
Ik was er niet klaar voor, onze relatie zou sowieso niet gewerkt hebben en ik zou single moeder geweest zijn nu. Ook ben ik emotioneel totaal niet stabiel genoeg voor een kind en ben ik er net achter gekomen dat ik ASS heb.
En bovenal wilde ik mijn vrijheid houden, een leven zonder een kind. Het is goed zo maar daarom mag je er heus nog wel even verdrietig om zijn hoor.
Wees niet te hard voor jezelf! Sterkte ermee.
