Psyche
alle pijlers
Moeilijk tegen prikkels van buitenaf kunnen.
woensdag 19 augustus 2009 om 15:57
Ja, heel herkenbaar. Behalve dan dat ik mezelf niet zie als iemand die slecht tegen prikkels van buitenaf kan.
Nou ja, op tilt slaan, wat bedoel je daar precies mee? Gigantisch geergerd zijn en weg willen maar gewoon blijven zitten en vriendelijk knikken of de boel kort en klein slaan ofzo?
Tip: sta jezelf toe om niet altijd ubervrolijk, supersociaal en lief en schattig te zijn. Of tel tot 10 voordat je iets zegt.
Nou ja, op tilt slaan, wat bedoel je daar precies mee? Gigantisch geergerd zijn en weg willen maar gewoon blijven zitten en vriendelijk knikken of de boel kort en klein slaan ofzo?
Tip: sta jezelf toe om niet altijd ubervrolijk, supersociaal en lief en schattig te zijn. Of tel tot 10 voordat je iets zegt.
woensdag 19 augustus 2009 om 16:14
Herkenbaar! Bij mij meer in de zin van het snel storen aan anderen en omgevingsgeluiden. Ik ben verder heel sociaal en onderneem veel, vind het ook heerljik om onder de mensen te zijn. Toch kan ik me mateloos irriteren aan anderen (op een terras, op het strand, openbaar vervoer, gillende kinderen, etc). Ik kan iemand moeilijk "blokkeren" als hij of zij in mijn buurt is. Dat is mijn moeite met prikkels van buitenaf.
Dat dan weer wel..
woensdag 19 augustus 2009 om 16:32
Ja ik herken het. Zowel bij mezelf als bij mijn dochter.
We kunnen ook slecht tegen teveel lichtprikkels en te hard geluid. (stroboscoop, kermis, discotheek...)
Ik heb wel eens wat te lezen gekregen over hoogsensiviteit. Daarin herken ik me wel. Al moet je wel het zweverige ervanaf poetsen.
Hoe ik ermee om ga? Drukte plannen. Als ik 's ochtends iets druks heb, houd ik het 's middags rustig. Of weekend weg met vrienden, dag erna vrij nemen. Gaat prima.
Ik zie het gewoon als karaktereigenschap. Niets bijzonders.
We kunnen ook slecht tegen teveel lichtprikkels en te hard geluid. (stroboscoop, kermis, discotheek...)
Ik heb wel eens wat te lezen gekregen over hoogsensiviteit. Daarin herken ik me wel. Al moet je wel het zweverige ervanaf poetsen.
Hoe ik ermee om ga? Drukte plannen. Als ik 's ochtends iets druks heb, houd ik het 's middags rustig. Of weekend weg met vrienden, dag erna vrij nemen. Gaat prima.
Ik zie het gewoon als karaktereigenschap. Niets bijzonders.
woensdag 19 augustus 2009 om 16:39
Ik heb al de hele zomer weinig zin om met mensen af te spreken. Ik heb me afgevraagd waarom: ik denk omdat ik me soms teveel laat meeslepen door anderen.
Niet dat ik nu niemand zie, ik woon bij mijn ouders momenteel, dus ouders, broers en verdere familie zie ik gewoon en dat is genoeg.
Even meer to the point (en ontopic): als ik met mensen ben, kan ik soms erg 'met ze mee gaan.' Niet dat ik niet mezelf ben, dat bedoel ik niet. Maar als ze iets vertellen leef ik me heel erg in. Voorbeeld: een vriendin van mij die in andere stad gestudeerd heeft. Ik heb haar vriendinnen wel meerdere keren ontmoet. Als zij mij nu iets vertelt over haar leven ben ik in gedachten in die stad, weet ik over welke vriendin het gaat, waar het vorige keer over ging, dat die vriendin idd problemen had. Vraag ik hoe het met haar ouders gaat, opa en oma, haar broertje en zusje. Haar vriend. (En ze is ook belangstellend naar mij toe hoor ). Maar dan zit mijn hoofd even helemaal in Carolien-land. (fictieve naam)
En als ik dan thuis kom ben ik nog helemaal met Carolien bezig en komt het niet goed uit dat dan Pietje belt, want dat is dan even te veel.
En zo heb ik het ook als ik een dag met Truus ga winkelen, dan ben ik in Truus-land. (snap je)
En als ik alleen ga winkelen is dat soms wel fijn, maar t kan ook zijn dat ik veel teveel oppik van de mensen om me heen en dat ik eigenlijk beter Truus had kunnen meenemen.
Ik kan trouwens heel rustig reageren, de rots in de branding zijn. Dus niet wat jij zegt.
Alleen stapelt de stress zich van binnen wel langzaam op, dus na een lange periode van 'rots in de branding' kan het misgaan.
Niet dat ik nu niemand zie, ik woon bij mijn ouders momenteel, dus ouders, broers en verdere familie zie ik gewoon en dat is genoeg.
Even meer to the point (en ontopic): als ik met mensen ben, kan ik soms erg 'met ze mee gaan.' Niet dat ik niet mezelf ben, dat bedoel ik niet. Maar als ze iets vertellen leef ik me heel erg in. Voorbeeld: een vriendin van mij die in andere stad gestudeerd heeft. Ik heb haar vriendinnen wel meerdere keren ontmoet. Als zij mij nu iets vertelt over haar leven ben ik in gedachten in die stad, weet ik over welke vriendin het gaat, waar het vorige keer over ging, dat die vriendin idd problemen had. Vraag ik hoe het met haar ouders gaat, opa en oma, haar broertje en zusje. Haar vriend. (En ze is ook belangstellend naar mij toe hoor ). Maar dan zit mijn hoofd even helemaal in Carolien-land. (fictieve naam)
En als ik dan thuis kom ben ik nog helemaal met Carolien bezig en komt het niet goed uit dat dan Pietje belt, want dat is dan even te veel.
En zo heb ik het ook als ik een dag met Truus ga winkelen, dan ben ik in Truus-land. (snap je)
En als ik alleen ga winkelen is dat soms wel fijn, maar t kan ook zijn dat ik veel teveel oppik van de mensen om me heen en dat ik eigenlijk beter Truus had kunnen meenemen.
Ik kan trouwens heel rustig reageren, de rots in de branding zijn. Dus niet wat jij zegt.
Alleen stapelt de stress zich van binnen wel langzaam op, dus na een lange periode van 'rots in de branding' kan het misgaan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 18:50
quote:lichtpuntjes schreef op 19 augustus 2009 @ 15:52:
gewoon even een half uur rust, voor mezelf.
Neem eens een dag rust. Ik zet geregeld een kruis in mijn agenda en als iemand dan een afspraak wil maken, dan kán ik die dag niet. Vragen ze wat ik dan ga doen, zeg ik ook eerlijk: 'niets' waarna ik wel uitleg dat ik gewoon af en toe een dag helemaal voor mezelf nodig heb. Echt een aanrader!
gewoon even een half uur rust, voor mezelf.
Neem eens een dag rust. Ik zet geregeld een kruis in mijn agenda en als iemand dan een afspraak wil maken, dan kán ik die dag niet. Vragen ze wat ik dan ga doen, zeg ik ook eerlijk: 'niets' waarna ik wel uitleg dat ik gewoon af en toe een dag helemaal voor mezelf nodig heb. Echt een aanrader!
Leiolepis ngovantrii: mannetjes zijn ook niet nodig omdat de dames zichzelf klonen!
woensdag 19 augustus 2009 om 21:59
Ha, ik werd in de psychiatrie (opname gehad) op een gegeven moment gedwongen tot niets doen.
Ik zei nog: ja, dan koop ik even een tijdschrift. Nee, mocht niet. Oh dan luister ik wel even muziek. Nee, mocht niet. Ik moest op bed gaan liggen en niets doen (dus niet slapen... nee: NIETS DOEN)
Moest even aan het idee wennen maar t is eigenlijk best prettig. Ik kan nu heel goed niets doen. Wel dagen
Er moet even een knop om, je moet het jezelf gunnen om 'niets te doen'. Je moet het even leren.
Wat jij schreef over die oudtante: Zou het helpen om vooraf bijv een stuk te gaan wandelen of fietsen, en na het bezoek weer? En dan bijv een tijdschrift te kopen als beloning (en zodat je je hoofd weer op wat anders kunt richten dan op oudtante).
Dan heb je even de tijd om 'om te schakelen'. Je oudtante is waarschijnlijk heel erg blij met je bezoekjes, dus zonde als je je laat wegjagen.
(Als het om een vriendin ging zou ik zeggen: zoek andere vriendinnen... maar bij fam ligt het moeilijker)
Ik zei nog: ja, dan koop ik even een tijdschrift. Nee, mocht niet. Oh dan luister ik wel even muziek. Nee, mocht niet. Ik moest op bed gaan liggen en niets doen (dus niet slapen... nee: NIETS DOEN)
Moest even aan het idee wennen maar t is eigenlijk best prettig. Ik kan nu heel goed niets doen. Wel dagen
Er moet even een knop om, je moet het jezelf gunnen om 'niets te doen'. Je moet het even leren.
Wat jij schreef over die oudtante: Zou het helpen om vooraf bijv een stuk te gaan wandelen of fietsen, en na het bezoek weer? En dan bijv een tijdschrift te kopen als beloning (en zodat je je hoofd weer op wat anders kunt richten dan op oudtante).
Dan heb je even de tijd om 'om te schakelen'. Je oudtante is waarschijnlijk heel erg blij met je bezoekjes, dus zonde als je je laat wegjagen.
(Als het om een vriendin ging zou ik zeggen: zoek andere vriendinnen... maar bij fam ligt het moeilijker)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 22:01
Oh en die 10 dingen tegelijk: een lijstje maken en dan beginnen met een paar makkelijke taken, die kun je dan wegstrepen.
Ik had het begin van de avond even geen overzicht. Morgenavond onverwacht een afspraak en mijn hele overzicht in mijn hoofd klopte niet meer.
Net een lijstje gemaakt en een paar dingen meteen gedaan (printjes maken) en nu moet t wel gaan lukken allemaal.
Ik had het begin van de avond even geen overzicht. Morgenavond onverwacht een afspraak en mijn hele overzicht in mijn hoofd klopte niet meer.
Net een lijstje gemaakt en een paar dingen meteen gedaan (printjes maken) en nu moet t wel gaan lukken allemaal.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 22:48
Heel herkenbaar, hoewel mijn oplossing niet echt voor de hand ligt denk ik.
Want mijn man kon in het verleden (inmiddels een stuk beter) heel moeilijk een dagje stad trekken. Waar er teveel mensen bij elkaar zijn, trekt hij het heel slecht.
Terwijl ik een dagje stad doorgaans prima trek. De reden hiervan is dat ik heel erg in mijn eigen wereldje zit. Ik zou bijna zeggen dat ik ziende blind ben en horende doof. Bekenden vallen mij dan ook helemaal niet op. Als iemand naar mij zwaait, zou ik bij wijze van gedachteloos doorlopen. Dit heeft al menig verward en geërgerde reactie opgeleverd van kenissen/vrienden.
Pas op het moment dat ik uit 'mijn' wereldje moet komen en actief moet meedoen, kan ik maar zeer beperkt prikkeld verdragen. Dus als verwacht wordt dat ik me openstel voor anderen, dan ben ik al snel doodmoe. Dat ervaar ik zo op mijn werk en dat heeft gemaakt dat ik ander werk ben gaan doen (waar mensen niet de hele tijd een beroep op mij doen, ik was vpk). Dat ervaar ik als ik met vrienden afspreek. Heel gezellig hoor, echt wel. Maar ik ben kapot erna en spreek dan ook weer dagen niks af. Ik heb uberhaupt heel weinig behoefte om vaak/regelmatig mensen te zien. Ben het liefst alleen.
Ik kan ook erg slecht tegen omgevingsgeluid in mijn eigen huis. Dus irriteer me vrij snel aan auto's, honden, katten, kinderen etc. Mijn huis is ook onderdeel van 'mijn' wereldje en dat komt dan te dichtbij.
Zo hetzelfde verhaal met mijn kind. Ik kan er ook eigenlijk vrij slecht tegen als mijn kind heel veel wil praten ofzo. Ik las echte stiltemomenten in. Leg wel uit waarom en doe het zodanig dat kind er ook vaak weinig van meekrijgt. Bijvoorbeeld 's ochtends in het weekend een uurtje televisie waarbij ik me terugtrek, omdat ik anders inderdaad op tilt sla van binnen.
Rust, rust en nog eens rust is absoluut in van mijn hoofdprioriteiten in mijn leven. Da's nog best een gedoe soms om dat voor elkaar te krijgen haha.
Paar weken geleden zijn wij een weekend bij vrienden geweest. Maar ik vind dat zó intensief, dat ik na het eten vrijwel gelijk met kind ging slapen. Ik lag rond negenen onder zeil, terwijl ik minimaal pas 12 uur later wakker werd.
Dus herkenbaar, zéker!
Want mijn man kon in het verleden (inmiddels een stuk beter) heel moeilijk een dagje stad trekken. Waar er teveel mensen bij elkaar zijn, trekt hij het heel slecht.
Terwijl ik een dagje stad doorgaans prima trek. De reden hiervan is dat ik heel erg in mijn eigen wereldje zit. Ik zou bijna zeggen dat ik ziende blind ben en horende doof. Bekenden vallen mij dan ook helemaal niet op. Als iemand naar mij zwaait, zou ik bij wijze van gedachteloos doorlopen. Dit heeft al menig verward en geërgerde reactie opgeleverd van kenissen/vrienden.
Pas op het moment dat ik uit 'mijn' wereldje moet komen en actief moet meedoen, kan ik maar zeer beperkt prikkeld verdragen. Dus als verwacht wordt dat ik me openstel voor anderen, dan ben ik al snel doodmoe. Dat ervaar ik zo op mijn werk en dat heeft gemaakt dat ik ander werk ben gaan doen (waar mensen niet de hele tijd een beroep op mij doen, ik was vpk). Dat ervaar ik als ik met vrienden afspreek. Heel gezellig hoor, echt wel. Maar ik ben kapot erna en spreek dan ook weer dagen niks af. Ik heb uberhaupt heel weinig behoefte om vaak/regelmatig mensen te zien. Ben het liefst alleen.
Ik kan ook erg slecht tegen omgevingsgeluid in mijn eigen huis. Dus irriteer me vrij snel aan auto's, honden, katten, kinderen etc. Mijn huis is ook onderdeel van 'mijn' wereldje en dat komt dan te dichtbij.
Zo hetzelfde verhaal met mijn kind. Ik kan er ook eigenlijk vrij slecht tegen als mijn kind heel veel wil praten ofzo. Ik las echte stiltemomenten in. Leg wel uit waarom en doe het zodanig dat kind er ook vaak weinig van meekrijgt. Bijvoorbeeld 's ochtends in het weekend een uurtje televisie waarbij ik me terugtrek, omdat ik anders inderdaad op tilt sla van binnen.
Rust, rust en nog eens rust is absoluut in van mijn hoofdprioriteiten in mijn leven. Da's nog best een gedoe soms om dat voor elkaar te krijgen haha.
Paar weken geleden zijn wij een weekend bij vrienden geweest. Maar ik vind dat zó intensief, dat ik na het eten vrijwel gelijk met kind ging slapen. Ik lag rond negenen onder zeil, terwijl ik minimaal pas 12 uur later wakker werd.
Dus herkenbaar, zéker!
