Psyche
alle pijlers
Moeilijk tegen prikkels van buitenaf kunnen.
dinsdag 25 augustus 2009 om 00:49
Oh nee, ik ook niet!
Goed gesprek gehad met een goede vriendin vrijdag. Ze benadrukte dat ik altijd met anderen bezig ben, niet met mezelf. Dat dat mijn karakter is, etc.
Ik had dat nog nooit op die manier gezien. Maar ze had wel een punt.
Ze gaf ook aan dat ze dat zelf ook heeft, maar in mindere mate dan ik. En dat haar vriend haar daarin af en toe terug fluit.
Ik vertelde dat ik de afgelopen maanden zo weinig behoefte had gehad aan 'anderen'. Heb uren in de tuin gewerkt bijvoorbeeld, hopend dat de buurman geen praatje zou komen maken (want volgens mij geilt ie op me... maar das ander verhaal). We concludeerden dat ik kennelijk een soort compensatie zoek, voor al die tijd dat ik me met anderen bezig houd en niet met mezelf.
En zelfs dat het een mede oorzaak van mijn depressies zou kunnen zijn: dat het lichaam dan aangeeft: Moon, je gaat alleen nog maar voor jezelf leven en je wilt nu geen vrienden zien. Zoiets.
Het gesprek is blijven hangen. Ben zaterdag eerst bij vrienden geweest en had de avond niks gepland. Terwijl ik niet in mijn eigen stad was, daar s avonds zou blijven voor een feest en dus een paar uur te overbruggen had. Heb meerdere keren de telefoon in mijn hand gehad om 'gezellig die en die te bellen' maar niet gedaan: Ik ben naar een meer gelopen, broodjes gehaald bij de supermarkt en heb 3 uur lang alleen daar gezeten, bij de ondergaande zon. Mooi hoor!
Ben heel sociaal maar ook een einzelganger. Tegenstrijdig genoeg.
Goed gesprek gehad met een goede vriendin vrijdag. Ze benadrukte dat ik altijd met anderen bezig ben, niet met mezelf. Dat dat mijn karakter is, etc.
Ik had dat nog nooit op die manier gezien. Maar ze had wel een punt.
Ze gaf ook aan dat ze dat zelf ook heeft, maar in mindere mate dan ik. En dat haar vriend haar daarin af en toe terug fluit.
Ik vertelde dat ik de afgelopen maanden zo weinig behoefte had gehad aan 'anderen'. Heb uren in de tuin gewerkt bijvoorbeeld, hopend dat de buurman geen praatje zou komen maken (want volgens mij geilt ie op me... maar das ander verhaal). We concludeerden dat ik kennelijk een soort compensatie zoek, voor al die tijd dat ik me met anderen bezig houd en niet met mezelf.
En zelfs dat het een mede oorzaak van mijn depressies zou kunnen zijn: dat het lichaam dan aangeeft: Moon, je gaat alleen nog maar voor jezelf leven en je wilt nu geen vrienden zien. Zoiets.
Het gesprek is blijven hangen. Ben zaterdag eerst bij vrienden geweest en had de avond niks gepland. Terwijl ik niet in mijn eigen stad was, daar s avonds zou blijven voor een feest en dus een paar uur te overbruggen had. Heb meerdere keren de telefoon in mijn hand gehad om 'gezellig die en die te bellen' maar niet gedaan: Ik ben naar een meer gelopen, broodjes gehaald bij de supermarkt en heb 3 uur lang alleen daar gezeten, bij de ondergaande zon. Mooi hoor!
Ben heel sociaal maar ook een einzelganger. Tegenstrijdig genoeg.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 25 augustus 2009 om 09:36
Nou Moon, volgens mij snijdt het aardig hout wat je allemaal zegt (wist je dat teveel nadenken/fylosoferen ook moe kan maken ).
Het klinkt iig allemaal logisch en aangezien ik stevige therapie achter de rug heb, is mij dat in min of meer dezelfde strekking ook allemaal voorbij gekomen.
Compensatiemechanismen enzo. Daarom is het beter om een weg te zoeken waarbij je niet meer zoveel hoeft te compenseren. Door te leren minder te 'geven' in te sociaal zijn en meer tijd voor jezelf te nemen bijvoorbeeld. Met zulke aanpassingen zou je een depressie voor kunnen zijn, waar je je wel moet focussen op jezelf. Bij mij was het de kunst om heel erg te leren balans in mijn eigen leven aan te brengen. Die balans zou dan ook uitschieters voorkomen (depressie versus oversociaal en gericht op anderen). En het klopt. Ik heb minder depressies en minder sociale uitschieters. Het gevolg is wel dat mijn leven bestaat uit matiging. Wat een ingewikkelde weg was om te leren (want graag mee willen doen en mee willen komen met "de rest"). Maar het helpt en daar doe ik het voor!
Afgelopen weekend alle dagen overspoelt door familie en ik heb me heel bewust terug getrokken die 2e dag (nadat ik de 1e dag echt supermoe ben doorgekomen). Ook ben ik al met de kippen op stok gegaan (toen mijn kind ging slapen, ging ik ook) en kon ik ten minste een beetje uitgerust de laatste dag met de familie doorkomen. Maar ook dan ben ik redelijk van de zwijgzame toekijkende toeschouwer die wel erg kan genieten hoor!
Wat jij hebt, dat je sociaal en juist anti sociaal kunt zijn, herken ik heel erg! Ik kan me echt heel erg laten gaan, uit mijn dak gaan op een feestje, met iedereen kletsen en lachen en tegelijkertijd kan ik ook die persoon zijn die de hele avond aan de kant zit en amper een woord wisselt met anderen en het liefst in rust toekijkt.
Het klinkt iig allemaal logisch en aangezien ik stevige therapie achter de rug heb, is mij dat in min of meer dezelfde strekking ook allemaal voorbij gekomen.
Compensatiemechanismen enzo. Daarom is het beter om een weg te zoeken waarbij je niet meer zoveel hoeft te compenseren. Door te leren minder te 'geven' in te sociaal zijn en meer tijd voor jezelf te nemen bijvoorbeeld. Met zulke aanpassingen zou je een depressie voor kunnen zijn, waar je je wel moet focussen op jezelf. Bij mij was het de kunst om heel erg te leren balans in mijn eigen leven aan te brengen. Die balans zou dan ook uitschieters voorkomen (depressie versus oversociaal en gericht op anderen). En het klopt. Ik heb minder depressies en minder sociale uitschieters. Het gevolg is wel dat mijn leven bestaat uit matiging. Wat een ingewikkelde weg was om te leren (want graag mee willen doen en mee willen komen met "de rest"). Maar het helpt en daar doe ik het voor!
Afgelopen weekend alle dagen overspoelt door familie en ik heb me heel bewust terug getrokken die 2e dag (nadat ik de 1e dag echt supermoe ben doorgekomen). Ook ben ik al met de kippen op stok gegaan (toen mijn kind ging slapen, ging ik ook) en kon ik ten minste een beetje uitgerust de laatste dag met de familie doorkomen. Maar ook dan ben ik redelijk van de zwijgzame toekijkende toeschouwer die wel erg kan genieten hoor!
Wat jij hebt, dat je sociaal en juist anti sociaal kunt zijn, herken ik heel erg! Ik kan me echt heel erg laten gaan, uit mijn dak gaan op een feestje, met iedereen kletsen en lachen en tegelijkertijd kan ik ook die persoon zijn die de hele avond aan de kant zit en amper een woord wisselt met anderen en het liefst in rust toekijkt.
dinsdag 25 augustus 2009 om 11:13
Hallo,
Ik herken mij in zoveel dingen die hier geschreven staan.
Zelf kan ik daar het volgende aan toe voegen, en ik hoop dat één van jullie een manier heeft gevonden om er mee om te gaan, want ik tast nog altijd in het duister: ook ik ken het mechanisme van 'in de huid van de ander kruipen' ontzettend goed: Ik stel mij 'secundair' op, dat wil zeggen: reagerend op de ander. Vaak heb ik het idee dat mijn wezen wordt geannexeerd, geclaimd, door de krachten om mij heen. Dat heeft tot gevolg dat ik heel erg op prikkels gefixeerd raak, en mijn eigen gevoel wordt dan compleet overschaduwd.
Door de stad lopen, in de bus zitten, is voor mij soms een ware hel. Alles, elk geluid, komt binnen, ongefilterd. Dat lees ik hier ook veel terug.
Ergens vermoed ik dat het te maken heeft met hoe lekker je in je vel zit. Wie 'verankerd is in zijn eigen persoonlijkheid', om het een beetje zweverig te formuleren, heeft hier voor mijn gevoel niet mee te kampen. Zo iemand krijgt alleen de voor hem noodzakelijke prikkels. Ik ken die situatie alleen van terugkomen van een lange reis, of van een goede vakantie: alsof er een laagje over je ziel heen zit, waar de prikkels van afglijden, en zo niet binnenkomen. Bergijpt iemand dit, of kraam ik onzin uit?
Dit is waar het mij om gaat: het vervelendste van dat alles is dat mijn concentratie verschrikkelijk slecht is. Mijn aandacht is uitgesmeerd over zoveel verschillende dingen en mensen en indrukken, dat ik soms het idee heb dat er niets van me overblijft.
Wat kan ik daar tegen doen, zonder steeds te willen vluchten uit de heftigheid van de stad? Het moet toch mogelijk zijn om ín de stad stilte in je hart te hebben?
Ik herken mij in zoveel dingen die hier geschreven staan.
Zelf kan ik daar het volgende aan toe voegen, en ik hoop dat één van jullie een manier heeft gevonden om er mee om te gaan, want ik tast nog altijd in het duister: ook ik ken het mechanisme van 'in de huid van de ander kruipen' ontzettend goed: Ik stel mij 'secundair' op, dat wil zeggen: reagerend op de ander. Vaak heb ik het idee dat mijn wezen wordt geannexeerd, geclaimd, door de krachten om mij heen. Dat heeft tot gevolg dat ik heel erg op prikkels gefixeerd raak, en mijn eigen gevoel wordt dan compleet overschaduwd.
Door de stad lopen, in de bus zitten, is voor mij soms een ware hel. Alles, elk geluid, komt binnen, ongefilterd. Dat lees ik hier ook veel terug.
Ergens vermoed ik dat het te maken heeft met hoe lekker je in je vel zit. Wie 'verankerd is in zijn eigen persoonlijkheid', om het een beetje zweverig te formuleren, heeft hier voor mijn gevoel niet mee te kampen. Zo iemand krijgt alleen de voor hem noodzakelijke prikkels. Ik ken die situatie alleen van terugkomen van een lange reis, of van een goede vakantie: alsof er een laagje over je ziel heen zit, waar de prikkels van afglijden, en zo niet binnenkomen. Bergijpt iemand dit, of kraam ik onzin uit?
Dit is waar het mij om gaat: het vervelendste van dat alles is dat mijn concentratie verschrikkelijk slecht is. Mijn aandacht is uitgesmeerd over zoveel verschillende dingen en mensen en indrukken, dat ik soms het idee heb dat er niets van me overblijft.
Wat kan ik daar tegen doen, zonder steeds te willen vluchten uit de heftigheid van de stad? Het moet toch mogelijk zijn om ín de stad stilte in je hart te hebben?
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:10
@Schouderklop:
(Ik heb niet zoveel tijd nu). Ja het was een bijzonder gesprek. Met (bijna) als moraal van het verhaal, van vriendin: Ja ik kan dit allemaal wel zeggen, maar echt begrijpen kan ik je niet. Waarop ik zei: Je komt zo ver! Er zijn weinig mensen die - zonder psychiatrische problemen - toch zo ver komen met hun begrip.
L (vriendin) vergeleek het nog met haar lichamelijke klachten: vroeger kon ze goed sporten, op een gegeven moment heeft ze een jaar in de lappenmand gelegen en nu heeft ze continu blessures, gewrichtspijnen e.d. Dat is ook een heel proces van acceptatie enzo. Ik vond dat de vergelijking aardig op ging.
En die gevoeligheid voor prikkels, etc... dat kan iedereen hebben. Die heeft zij ook wel, maar minder. Ze sluit zich er soms voor af (zichtbaar).
Zeelucht, nu geen tijd om te reageren, misschien later.
(Ik heb niet zoveel tijd nu). Ja het was een bijzonder gesprek. Met (bijna) als moraal van het verhaal, van vriendin: Ja ik kan dit allemaal wel zeggen, maar echt begrijpen kan ik je niet. Waarop ik zei: Je komt zo ver! Er zijn weinig mensen die - zonder psychiatrische problemen - toch zo ver komen met hun begrip.
L (vriendin) vergeleek het nog met haar lichamelijke klachten: vroeger kon ze goed sporten, op een gegeven moment heeft ze een jaar in de lappenmand gelegen en nu heeft ze continu blessures, gewrichtspijnen e.d. Dat is ook een heel proces van acceptatie enzo. Ik vond dat de vergelijking aardig op ging.
En die gevoeligheid voor prikkels, etc... dat kan iedereen hebben. Die heeft zij ook wel, maar minder. Ze sluit zich er soms voor af (zichtbaar).
Zeelucht, nu geen tijd om te reageren, misschien later.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 25 augustus 2009 om 12:14
Tja, moeilijke zeelucht.
Je uitleg van dat geannexeerd/geclaimd zijn door de prikkels om je heen klinken niet vreemd want heb dat gevoel vaak (gehad) bij mijn kind > alsof ze in mij zat/onder mijn huid zat. Ik kon haar niet van me afschudden en elke vraag van kind echode en donderde dan na in mijn hele systeem.
Maar goed, zoals ik al aangeef, kan ik slecht tegen prikkels. Edoch kan ik probleemloos door de stad lopen of in de bus zitten. Reden is dat ik me helemaal kan afsluiten (dan wel weer haha). Dan ontgaat me ook veel hoor. Ik zie en hoor bij wijze van niks meer aan mensen en omgevingsgeluiden en zit ik in mijn eigen wereldje. Als mijn man die naast me loopt me dan iets vraagt, ka het echt zo'n hmmmm, vroeg je wat? reactie geven. Of mensen die ik ken loop ik gewoon voorbij. Dringt helemaal niet tot me door.
Misschien dat je deze staat kunt bereiken (tis maar een ideetje hoor) door bijvoorbeeld een mp3 speler op je oren te zetten? Neem een beetje goede headset en lekker rustige muziek en misschien dat de muziek je een beetje kan afleiden van de drukte? Anders zou ik het namelijk ook niet weten. Het lijkt er nl. een beetje op alsof ik in een soort van onderbewustzijn door de stad sjok. Een soort sluimerstand. Maar hoe je dat bereikt weet ik niet, anders zou ik het wel vaker kunnen toepassen. Ook bij mijn kind....ohnee, dat kan niet, want daar moet ik wel alert op reageren hmmm.
Bij mij is het dus een kwestie van openstellen (met alle prikkelgevoeligheid van dien) of afsluiten, waarbij ik in mijn eigen trip zit haha. Kan je dat aanleren door iets zweverigs als meditatie ofzo? Ben daar niet mee bekend, maar dan doen mensen dat soort oefeningen toch ook?
Je uitleg van dat geannexeerd/geclaimd zijn door de prikkels om je heen klinken niet vreemd want heb dat gevoel vaak (gehad) bij mijn kind > alsof ze in mij zat/onder mijn huid zat. Ik kon haar niet van me afschudden en elke vraag van kind echode en donderde dan na in mijn hele systeem.
Maar goed, zoals ik al aangeef, kan ik slecht tegen prikkels. Edoch kan ik probleemloos door de stad lopen of in de bus zitten. Reden is dat ik me helemaal kan afsluiten (dan wel weer haha). Dan ontgaat me ook veel hoor. Ik zie en hoor bij wijze van niks meer aan mensen en omgevingsgeluiden en zit ik in mijn eigen wereldje. Als mijn man die naast me loopt me dan iets vraagt, ka het echt zo'n hmmmm, vroeg je wat? reactie geven. Of mensen die ik ken loop ik gewoon voorbij. Dringt helemaal niet tot me door.
Misschien dat je deze staat kunt bereiken (tis maar een ideetje hoor) door bijvoorbeeld een mp3 speler op je oren te zetten? Neem een beetje goede headset en lekker rustige muziek en misschien dat de muziek je een beetje kan afleiden van de drukte? Anders zou ik het namelijk ook niet weten. Het lijkt er nl. een beetje op alsof ik in een soort van onderbewustzijn door de stad sjok. Een soort sluimerstand. Maar hoe je dat bereikt weet ik niet, anders zou ik het wel vaker kunnen toepassen. Ook bij mijn kind....ohnee, dat kan niet, want daar moet ik wel alert op reageren hmmm.
Bij mij is het dus een kwestie van openstellen (met alle prikkelgevoeligheid van dien) of afsluiten, waarbij ik in mijn eigen trip zit haha. Kan je dat aanleren door iets zweverigs als meditatie ofzo? Ben daar niet mee bekend, maar dan doen mensen dat soort oefeningen toch ook?
dinsdag 25 augustus 2009 om 15:23
Het schijnt dat je op gegeven moment leert om je ervoor af te sluiten en het soms zelfs op een positieve manier kan gebruiken. Ik herken dat zeker dat al die geluiden teveel kunnen zijn.
*heeft op dit moment de halve gemeentenmannenbrigade voor de deur bezig, de hele ochtend en tot nu toe, en wordt gek*
En zoals schouderklopje al zegt, MP3 speler...*heb ik nu op*
je kiest dan bewust voor 'je eigen prikkels' ofzo...
Wat mij trouwens heel erg heeft geholpen is sporten...ik voel me sindsdien echt zoveel beter...je bent op zo'n moment echt bezig voor jezelf ofzo en niet zoals altijd alleen maar voor anderen en dat zorgt (bij mij dan) voor veel meer balans!
succes allemaal
*heeft op dit moment de halve gemeentenmannenbrigade voor de deur bezig, de hele ochtend en tot nu toe, en wordt gek*
En zoals schouderklopje al zegt, MP3 speler...*heb ik nu op*
je kiest dan bewust voor 'je eigen prikkels' ofzo...
Wat mij trouwens heel erg heeft geholpen is sporten...ik voel me sindsdien echt zoveel beter...je bent op zo'n moment echt bezig voor jezelf ofzo en niet zoals altijd alleen maar voor anderen en dat zorgt (bij mij dan) voor veel meer balans!
succes allemaal
dinsdag 25 augustus 2009 om 21:23
graag gedaan;)
Ik moet zeggen dat het me heel veel moeite heeft gekost om dat sporten te gaan doen...omdat ik over het algemeen genomen absoluut geen energie had als ik gewerkt had...
en op mn vrije dagen al helemaal niet...
Maar sinds ik ben gaan sporten kan ik gewoon veel meer hebben...uit mn werk naar de sportschool, sporten, winkelen en dan ook nog naar een verjaardag...nooit verwacht dat dat me zou gaan lukken maar het lukt!!
Nu kan ik ook gewoon accepteren dat als ik moe ben ik niet idioot ben als ik midden op de dag een uurtje ga slapen...thats me! het hoort bij mij zoals ik ben en dat daar toevallig HSP achter zit is nou eenmaal zo...Gun jezelf die rustmomenten ook al lijkt het zwak ofzo (Dat vond ik vooral, dat ik zwak was omdat ik niet gewoon zoals iedereen de hele dag door kon gaan) dan is dat rusten ook echt fijn en voel je je erna niet schuldig....
Ik moet zeggen dat het me heel veel moeite heeft gekost om dat sporten te gaan doen...omdat ik over het algemeen genomen absoluut geen energie had als ik gewerkt had...
en op mn vrije dagen al helemaal niet...
Maar sinds ik ben gaan sporten kan ik gewoon veel meer hebben...uit mn werk naar de sportschool, sporten, winkelen en dan ook nog naar een verjaardag...nooit verwacht dat dat me zou gaan lukken maar het lukt!!
Nu kan ik ook gewoon accepteren dat als ik moe ben ik niet idioot ben als ik midden op de dag een uurtje ga slapen...thats me! het hoort bij mij zoals ik ben en dat daar toevallig HSP achter zit is nou eenmaal zo...Gun jezelf die rustmomenten ook al lijkt het zwak ofzo (Dat vond ik vooral, dat ik zwak was omdat ik niet gewoon zoals iedereen de hele dag door kon gaan) dan is dat rusten ook echt fijn en voel je je erna niet schuldig....
woensdag 26 augustus 2009 om 10:00
quote:schouderklopje schreef op 19 augustus 2009 @ 22:48:
Heel herkenbaar, hoewel mijn oplossing niet echt voor de hand ligt denk ik.
Want mijn man kon in het verleden (inmiddels een stuk beter) heel moeilijk een dagje stad trekken. Waar er teveel mensen bij elkaar zijn, trekt hij het heel slecht.
Terwijl ik een dagje stad doorgaans prima trek. De reden hiervan is dat ik heel erg in mijn eigen wereldje zit. Ik zou bijna zeggen dat ik ziende blind ben en horende doof. Bekenden vallen mij dan ook helemaal niet op. Als iemand naar mij zwaait, zou ik bij wijze van gedachteloos doorlopen. Dit heeft al menig verward en geërgerde reactie opgeleverd van kenissen/vrienden.
Pas op het moment dat ik uit 'mijn' wereldje moet komen en actief moet meedoen, kan ik maar zeer beperkt prikkeld verdragen. Dus als verwacht wordt dat ik me openstel voor anderen, dan ben ik al snel doodmoe. Dat ervaar ik zo op mijn werk en dat heeft gemaakt dat ik ander werk ben gaan doen (waar mensen niet de hele tijd een beroep op mij doen, ik was vpk). Dat ervaar ik als ik met vrienden afspreek. Heel gezellig hoor, echt wel. Maar ik ben kapot erna en spreek dan ook weer dagen niks af. Ik heb uberhaupt heel weinig behoefte om vaak/regelmatig mensen te zien. Ben het liefst alleen.
Ik kan ook erg slecht tegen omgevingsgeluid in mijn eigen huis. Dus irriteer me vrij snel aan auto's, honden, katten, kinderen etc. Mijn huis is ook onderdeel van 'mijn' wereldje en dat komt dan te dichtbij.
Zo hetzelfde verhaal met mijn kind. Ik kan er ook eigenlijk vrij slecht tegen als mijn kind heel veel wil praten ofzo. Ik las echte stiltemomenten in. Leg wel uit waarom en doe het zodanig dat kind er ook vaak weinig van meekrijgt. Bijvoorbeeld 's ochtends in het weekend een uurtje televisie waarbij ik me terugtrek, omdat ik anders inderdaad op tilt sla van binnen.
Rust, rust en nog eens rust is absoluut in van mijn hoofdprioriteiten in mijn leven. Da's nog best een gedoe soms om dat voor elkaar te krijgen haha.
Paar weken geleden zijn wij een weekend bij vrienden geweest. Maar ik vind dat zó intensief, dat ik na het eten vrijwel gelijk met kind ging slapen. Ik lag rond negenen onder zeil, terwijl ik minimaal pas 12 uur later wakker werd.
Dus herkenbaar, zéker!Heej schouderklopje, ben jij mij?
Heel herkenbaar, hoewel mijn oplossing niet echt voor de hand ligt denk ik.
Want mijn man kon in het verleden (inmiddels een stuk beter) heel moeilijk een dagje stad trekken. Waar er teveel mensen bij elkaar zijn, trekt hij het heel slecht.
Terwijl ik een dagje stad doorgaans prima trek. De reden hiervan is dat ik heel erg in mijn eigen wereldje zit. Ik zou bijna zeggen dat ik ziende blind ben en horende doof. Bekenden vallen mij dan ook helemaal niet op. Als iemand naar mij zwaait, zou ik bij wijze van gedachteloos doorlopen. Dit heeft al menig verward en geërgerde reactie opgeleverd van kenissen/vrienden.
Pas op het moment dat ik uit 'mijn' wereldje moet komen en actief moet meedoen, kan ik maar zeer beperkt prikkeld verdragen. Dus als verwacht wordt dat ik me openstel voor anderen, dan ben ik al snel doodmoe. Dat ervaar ik zo op mijn werk en dat heeft gemaakt dat ik ander werk ben gaan doen (waar mensen niet de hele tijd een beroep op mij doen, ik was vpk). Dat ervaar ik als ik met vrienden afspreek. Heel gezellig hoor, echt wel. Maar ik ben kapot erna en spreek dan ook weer dagen niks af. Ik heb uberhaupt heel weinig behoefte om vaak/regelmatig mensen te zien. Ben het liefst alleen.
Ik kan ook erg slecht tegen omgevingsgeluid in mijn eigen huis. Dus irriteer me vrij snel aan auto's, honden, katten, kinderen etc. Mijn huis is ook onderdeel van 'mijn' wereldje en dat komt dan te dichtbij.
Zo hetzelfde verhaal met mijn kind. Ik kan er ook eigenlijk vrij slecht tegen als mijn kind heel veel wil praten ofzo. Ik las echte stiltemomenten in. Leg wel uit waarom en doe het zodanig dat kind er ook vaak weinig van meekrijgt. Bijvoorbeeld 's ochtends in het weekend een uurtje televisie waarbij ik me terugtrek, omdat ik anders inderdaad op tilt sla van binnen.
Rust, rust en nog eens rust is absoluut in van mijn hoofdprioriteiten in mijn leven. Da's nog best een gedoe soms om dat voor elkaar te krijgen haha.
Paar weken geleden zijn wij een weekend bij vrienden geweest. Maar ik vind dat zó intensief, dat ik na het eten vrijwel gelijk met kind ging slapen. Ik lag rond negenen onder zeil, terwijl ik minimaal pas 12 uur later wakker werd.
Dus herkenbaar, zéker!Heej schouderklopje, ben jij mij?
woensdag 26 augustus 2009 om 10:23
Hoi dames,
ik heb nog even wat verder gelezen en ik zit soms met mijn mond open van verbazing en herkenning.
Heb helaas geen tijd om mee te schrijven (zit op mijn werk) maar het doet mij al enorm goed hier te kunnen lezen dat er echt andere mensen zijn die hetzelfde ervaren in hun leven als ik met betrekking tot het omgaan met prikkels van buitenaf. Ik ben 31, maar ik heb nog nooit iemand dit zo helder en duidelijk horen omschrijven.
Dankjulliewel lieve forummers!
ik heb nog even wat verder gelezen en ik zit soms met mijn mond open van verbazing en herkenning.
Heb helaas geen tijd om mee te schrijven (zit op mijn werk) maar het doet mij al enorm goed hier te kunnen lezen dat er echt andere mensen zijn die hetzelfde ervaren in hun leven als ik met betrekking tot het omgaan met prikkels van buitenaf. Ik ben 31, maar ik heb nog nooit iemand dit zo helder en duidelijk horen omschrijven.
Dankjulliewel lieve forummers!
woensdag 26 augustus 2009 om 10:30
quote:hinde schreef op 26 augustus 2009 @ 10:23:
Hoi dames,
ik heb nog even wat verder gelezen en ik zit soms met mijn mond open van verbazing en herkenning.
Heb helaas geen tijd om mee te schrijven (zit op mijn werk) maar het doet mij al enorm goed hier te kunnen lezen dat er echt andere mensen zijn die hetzelfde ervaren in hun leven als ik met betrekking tot het omgaan met prikkels van buitenaf. Ik ben 31, maar ik heb nog nooit iemand dit zo helder en duidelijk horen omschrijven.
Dankjulliewel lieve forummers!Fijn Hinde dat je het herkent. Geeft je waarschijnlijk toch wat minder een wereldvreemd gevoel he? Wetende dat je zo bent, vermindert misschien de druk dat je anders over wilt komen.
Hoi dames,
ik heb nog even wat verder gelezen en ik zit soms met mijn mond open van verbazing en herkenning.
Heb helaas geen tijd om mee te schrijven (zit op mijn werk) maar het doet mij al enorm goed hier te kunnen lezen dat er echt andere mensen zijn die hetzelfde ervaren in hun leven als ik met betrekking tot het omgaan met prikkels van buitenaf. Ik ben 31, maar ik heb nog nooit iemand dit zo helder en duidelijk horen omschrijven.
Dankjulliewel lieve forummers!Fijn Hinde dat je het herkent. Geeft je waarschijnlijk toch wat minder een wereldvreemd gevoel he? Wetende dat je zo bent, vermindert misschien de druk dat je anders over wilt komen.
woensdag 26 augustus 2009 om 11:28
Hoi Dames,
Ik heb het wel in mindere mate dan jullie denk ik... maar merk wel dat sommige dingen me 'leeg zuigen' en heel moe maken.
Dat kan ook zijn als ik een avond TV kijk en teveel programma's bekijk: Al die informatie.
Of als ik net wakker ben en ik zie een krant met schreeuwende koppen: blech.
Er zullen ook wel boeken zijn hierover he? Ik weet niet of iemand al een goede boektip heeft...?
Voor mij zijn vooral practische tips belangrijk: hoe bouw ik 'Moonlight' tijd in en hoe scherm ik me af van prikkels?
Ik heb het wel in mindere mate dan jullie denk ik... maar merk wel dat sommige dingen me 'leeg zuigen' en heel moe maken.
Dat kan ook zijn als ik een avond TV kijk en teveel programma's bekijk: Al die informatie.
Of als ik net wakker ben en ik zie een krant met schreeuwende koppen: blech.
Er zullen ook wel boeken zijn hierover he? Ik weet niet of iemand al een goede boektip heeft...?
Voor mij zijn vooral practische tips belangrijk: hoe bouw ik 'Moonlight' tijd in en hoe scherm ik me af van prikkels?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 26 augustus 2009 om 11:33
Ja schouderklopje dat klopt.
Het is pas sinds een jaar of 2 dat ik me ben gaan realiseren dat ik mezelf maar eens moet gaan accepteren zoals ik ben, in plaats van iets nastreven wat ik niet kan zijn. Ik loop al van kinds af aan rond met het idee dat ik tekort schiet omdat ik niet kan wat anderen kunnen. Met het bijbehorende 'masker' dat ik op had om maar de indruk te wekken dat ik net zo was (ben) als alle anderen. Zeer vermoeiend.
Nu probeer ik meer en meer toe te geven aan mezelf en, zoals jullie zeggen, mijn leven in te richten zoals ik het aankan en waar ik me gelukkig bij voel. Wel moeilijk hoor, want aan alle kanten wordt geduwd en getrokken en de 'stel je niet aans' en 'je moet jezelf een schop onder je kont geven' zijn aan de orde van de dag.
Nog altijd een hoop onbegrip dus, behalve van mijn vriend en familie. Ik vind het erg knap dat jullie het een plaats hebben weten te geven in je leven, ik vind het nog altijd best moeilijk. Niet meer zozeer voor mezelf maar wel om door anderen geaccepteerd te worden. Hoe gaan jullie daarmee om? Kies je meestal voor jezelf of betrap je jezelf er nog altijd op dat je in dingen meegaat om anderen een plezier te doen?
Het is pas sinds een jaar of 2 dat ik me ben gaan realiseren dat ik mezelf maar eens moet gaan accepteren zoals ik ben, in plaats van iets nastreven wat ik niet kan zijn. Ik loop al van kinds af aan rond met het idee dat ik tekort schiet omdat ik niet kan wat anderen kunnen. Met het bijbehorende 'masker' dat ik op had om maar de indruk te wekken dat ik net zo was (ben) als alle anderen. Zeer vermoeiend.
Nu probeer ik meer en meer toe te geven aan mezelf en, zoals jullie zeggen, mijn leven in te richten zoals ik het aankan en waar ik me gelukkig bij voel. Wel moeilijk hoor, want aan alle kanten wordt geduwd en getrokken en de 'stel je niet aans' en 'je moet jezelf een schop onder je kont geven' zijn aan de orde van de dag.
Nog altijd een hoop onbegrip dus, behalve van mijn vriend en familie. Ik vind het erg knap dat jullie het een plaats hebben weten te geven in je leven, ik vind het nog altijd best moeilijk. Niet meer zozeer voor mezelf maar wel om door anderen geaccepteerd te worden. Hoe gaan jullie daarmee om? Kies je meestal voor jezelf of betrap je jezelf er nog altijd op dat je in dingen meegaat om anderen een plezier te doen?
zondag 30 augustus 2009 om 15:52
Up! Ben nog lang niet uitgepraat hier
Een eind fietsen helpt ook erg goed, heb ik gisteren gemerkt. En heb in een dorp waar ik practisch niemand ken een ijsje gehaald, kon me op dat moment redelijk afsluiten voor andere mensen. Voelde me alleen een beetje opgelaten omdat ik er echt niet uit zag (lees: zo naar buiten gelopen in mijn trainingsbroek, haar niet gekamd, etc)
Een eind fietsen helpt ook erg goed, heb ik gisteren gemerkt. En heb in een dorp waar ik practisch niemand ken een ijsje gehaald, kon me op dat moment redelijk afsluiten voor andere mensen. Voelde me alleen een beetje opgelaten omdat ik er echt niet uit zag (lees: zo naar buiten gelopen in mijn trainingsbroek, haar niet gekamd, etc)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 1 september 2009 om 11:22
Hebben jullie ook, dat je vrij snel ziet en voelt als het niet zo goed met iemand gaat?
Ik had tante aan de telefoon vanochtend en hoorde al dat ze niet helemaal okee klonk. Later kwam ze iets brengen en gedroeg ze zich ook beetje anders dan anders.
Vervelend, want dat blijft bij mij een beetje hangen.
(weet dat ze het moeilijk heeft, daar zijn ook goede redenen voor)
(hier hoef je niet zozeer gevoelig voor te zijn denk ik... iedereen zonder bord voor zijn kop merkt zoiets wel, toch?)
Ik had tante aan de telefoon vanochtend en hoorde al dat ze niet helemaal okee klonk. Later kwam ze iets brengen en gedroeg ze zich ook beetje anders dan anders.
Vervelend, want dat blijft bij mij een beetje hangen.
(weet dat ze het moeilijk heeft, daar zijn ook goede redenen voor)
(hier hoef je niet zozeer gevoelig voor te zijn denk ik... iedereen zonder bord voor zijn kop merkt zoiets wel, toch?)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 1 september 2009 om 13:22
Ja ik ben ook gevoelig voor 'sferen'. Ben ook nogal gevoelig voor de gesteldheid van mijn moeder.
Vroeger is zij eens depressief geweest en was ik ook heel lang ziek. Pas later las zij ergens dat kinderen depressies van hun ouders kunnen 'overnemen'.
Ik moet me soms heel bewust van haar afsluiten. En das voor haar niet leuk want het komt over als negeren.
Moeder is ook nogal gevoelig trouwens, die heeft zichzelf onder de hoog sensitieve personen geschaard.
Ben ook wel eens ergens geweest en moest zomaar huilen. Paar maanden later was de heer des huizes dood. Of ze als wisten dat hij ziek was...? En daarom de sfeer niet goed was? Ik weet het niet.
Vroeger is zij eens depressief geweest en was ik ook heel lang ziek. Pas later las zij ergens dat kinderen depressies van hun ouders kunnen 'overnemen'.
Ik moet me soms heel bewust van haar afsluiten. En das voor haar niet leuk want het komt over als negeren.
Moeder is ook nogal gevoelig trouwens, die heeft zichzelf onder de hoog sensitieve personen geschaard.
Ben ook wel eens ergens geweest en moest zomaar huilen. Paar maanden later was de heer des huizes dood. Of ze als wisten dat hij ziek was...? En daarom de sfeer niet goed was? Ik weet het niet.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 1 september 2009 om 20:19
Als je de gevoelens van anderen zo erg oppikt, kun je je trainen in het ook weer loslaten. Want omdat je het voelt, hóef je er niks mee. Een beetje in de sfeer van: niet al het eten dat je ruikt, hoef je te consumeren! Pik je alles op van anderen en blijf je er mee bezig, dan wordt je geest net zo vet als je lichaam zou worden, zou je alles opeten wat je maar ruikt. Zet je geest op dieet!
En hoe vervelend het ook klinkt, in niemands leven kan geluk zijn als er geen verdriet is. Yin en Yang. Dus in plaats van verdrietig worden van andermans zorgen, zou je kunnen proberen het in ieder geval niet mee naar huis te nemen, bewaar je energie zoveel mogelijk voor je eigen portie ellende.
Je kunt troosten, steun betuigen en al dat soort dingen, maar je kunt niet, never, nooit, no way ál het verdriet uit het leven van álle mensen halen die je tegenkomt. Dat is hetzelfde als verwachten de nachten te kunnen opheffen zodat de zon altijd schijnt (doet me denken aan de ober dit weekend: een vriendin en ik zaten op een terrasje in de ondergaande zon tegen een muur aan. De ober komt onze bestelling opnemen en zegt: 'Als het te warm wordt, moeten jullie het even zeggen, dan zet ik hem uit'. Omdat ik recht in de zon keek en enkel de warmte van de zon voelde, vroeg ik dus geheel verbijsterd: 'Wat? De zon?' Bleek het te gaan om een terrasverwarmer die boven onze hoofden hing ).
Lichtpuntjes, is het al een keer gelukt een dag voor jezelf te hebben? Succes ermee!
En hoe vervelend het ook klinkt, in niemands leven kan geluk zijn als er geen verdriet is. Yin en Yang. Dus in plaats van verdrietig worden van andermans zorgen, zou je kunnen proberen het in ieder geval niet mee naar huis te nemen, bewaar je energie zoveel mogelijk voor je eigen portie ellende.
Je kunt troosten, steun betuigen en al dat soort dingen, maar je kunt niet, never, nooit, no way ál het verdriet uit het leven van álle mensen halen die je tegenkomt. Dat is hetzelfde als verwachten de nachten te kunnen opheffen zodat de zon altijd schijnt (doet me denken aan de ober dit weekend: een vriendin en ik zaten op een terrasje in de ondergaande zon tegen een muur aan. De ober komt onze bestelling opnemen en zegt: 'Als het te warm wordt, moeten jullie het even zeggen, dan zet ik hem uit'. Omdat ik recht in de zon keek en enkel de warmte van de zon voelde, vroeg ik dus geheel verbijsterd: 'Wat? De zon?' Bleek het te gaan om een terrasverwarmer die boven onze hoofden hing ).
Lichtpuntjes, is het al een keer gelukt een dag voor jezelf te hebben? Succes ermee!
Leiolepis ngovantrii: mannetjes zijn ook niet nodig omdat de dames zichzelf klonen!
dinsdag 1 september 2009 om 20:29
Xantippe: wat een wijsheid
Ik weet het, maar het lukt niet altijd. Als ik vermoeid ben, komen emoties van anderen ook makkelijker binnen.
Ik heb helemaal niet de intentie om al het verdriet bij mensen weg te halen. Hoewel - onbewust misschien toch... *slaat aan het denken*
Ik weet dat je soms met een klein gebaar veel kunt betekenen voor iemand, en het daar bij kunt laten.
Moet denken aan een vriend van me die zijn moeder verloren had (studievriend). Na een jaar hoorde ik pas dat er mensen waren die dat niet wisten, in onze 'klas'. Terwijl ik met hem op hetzelfde gevoelslevel zat en dus altijd wel wist hoe t met hem ging.
Ander voorbeeld: een bekende die heel lang niet goed in zijn vel zat. Ik zag hem wel lachen, maar nooit ECHT.
Nu heeft hij nieuwe vriendin, al een tijdje. Laatst zag ik hem weer, hij lachte, en ik dacht: Hey, zijn ogen lachen ook!! (werd er helemaal blij van)
Dus eigenlijk trek ik me wel veel te veel aan van anderen
Xantippe, is dit je eigen filosofie of heb je het uit een boek? (en zo ja: welk?)
Ik weet het, maar het lukt niet altijd. Als ik vermoeid ben, komen emoties van anderen ook makkelijker binnen.
Ik heb helemaal niet de intentie om al het verdriet bij mensen weg te halen. Hoewel - onbewust misschien toch... *slaat aan het denken*
Ik weet dat je soms met een klein gebaar veel kunt betekenen voor iemand, en het daar bij kunt laten.
Moet denken aan een vriend van me die zijn moeder verloren had (studievriend). Na een jaar hoorde ik pas dat er mensen waren die dat niet wisten, in onze 'klas'. Terwijl ik met hem op hetzelfde gevoelslevel zat en dus altijd wel wist hoe t met hem ging.
Ander voorbeeld: een bekende die heel lang niet goed in zijn vel zat. Ik zag hem wel lachen, maar nooit ECHT.
Nu heeft hij nieuwe vriendin, al een tijdje. Laatst zag ik hem weer, hij lachte, en ik dacht: Hey, zijn ogen lachen ook!! (werd er helemaal blij van)
Dus eigenlijk trek ik me wel veel te veel aan van anderen
Xantippe, is dit je eigen filosofie of heb je het uit een boek? (en zo ja: welk?)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 1 september 2009 om 20:38
Ik denk dat ik gevoeliger ben dan een gemiddeld persoon (in een ander topic schreef ik dat ik autisme had), maar ik heb ook het gevoel dat ik heel wat kan incasseren.
Ik heb geen problemen om op een zaterdagmiddag door het centrum van Enschede te wandelen, zelfs niet in het centrum van Parijs of Berlijn; ik kan echt heel wat hebben.
Alleen ik ben ook 6 dagen in New York geweest, in Manhattan. Daar was ik snel zat van. Heel indrukwekkende stad, maar na die 6 dagen had ik rust nodig. Iets wat ik niet ervoer met andere wereldsteden.
Soms vind ik drukke personen erg levendig, en luister ik graag naar hen. Maar soms denk ik ook: "Doe even rustig aan; je overprikkelt me!"
Ik heb geen problemen om op een zaterdagmiddag door het centrum van Enschede te wandelen, zelfs niet in het centrum van Parijs of Berlijn; ik kan echt heel wat hebben.
Alleen ik ben ook 6 dagen in New York geweest, in Manhattan. Daar was ik snel zat van. Heel indrukwekkende stad, maar na die 6 dagen had ik rust nodig. Iets wat ik niet ervoer met andere wereldsteden.
Soms vind ik drukke personen erg levendig, en luister ik graag naar hen. Maar soms denk ik ook: "Doe even rustig aan; je overprikkelt me!"
World of Warcraft: Legion
