Psyche
alle pijlers
Moeilijk tegen prikkels van buitenaf kunnen.
woensdag 19 augustus 2009 om 23:10
quote:lichtpuntjes schreef op 19 augustus 2009 @ 23:04:
[...]
Gelukkig, (of ja eigenlijk niet ) zijn er meerdere die zich hierin wel herkennen. Wat je zegt, over dat je kapot bent na zo'n heel weekend met vrienden, dat heb ik dus precies hetzelfde. Ik krijg ook heel vaak lichamelijke klachten dan: zoals hoofdpijn en heel hevige nekpijn, ik span me dan helemaal aan. Heel erg vervelend vind ik dat.
Inderdaad, spanningspijn. Dan weet ik wel weer hoe laat het is. Is een vaakvoorkomende 'klacht', hoewel ik in tegenstelling tot vroeger daar nu minder last van heb. Omdat ik nu gelukkig beter weet wat ik moet doen of laten.
Op mijn laatste baan werkte ik ook met heel veel vrouwelijke collega's en de pauze was dat echt zo'n kakel-tent. De een wou nog meer boven de ander uit komen als de andere. En ik had er gewoon de energie niet voor om helemaal uitgebreid mee te doen. Het zuigt me dan gewoon helemaal leeg.
Brrr, ja, ik werd ook neergezet als de niet zo sociale collega en tijdens stages pushte men mij echt om meer te vertellen over mezelf/mijn leven en wat ik meemaakte. Ik wilde het liefst even in mijn up een rondje maken en -toen nog- een shaggie roken.
Ik ken ook mensen die blijven maar praten, en als er dan een stilte komt worden ze een beetje paniekerig, omdat ze stiltes waarschijnlijk een slecht teken vinden? Maar ik vind dat juist heeeerlijk! Lekker even niets zeggen. Als ik met zo iemand een hele avond door heb gebracht, iemand die echt maar blijft praten, ben ik helemaal kapot, moe en heb dan hoofdpijn en nekpijn!
Inderdaad! Ssssssst
En met die geluiden heb ik ook wel een klein beetje, zo kan ik absoluut niet tegen een krakend bed (ja wie wel eigenlijk ) en ook als de tv of radio van de buren te hard staat wordt ik ook heel prikkelbaar.
[...]
Gelukkig, (of ja eigenlijk niet ) zijn er meerdere die zich hierin wel herkennen. Wat je zegt, over dat je kapot bent na zo'n heel weekend met vrienden, dat heb ik dus precies hetzelfde. Ik krijg ook heel vaak lichamelijke klachten dan: zoals hoofdpijn en heel hevige nekpijn, ik span me dan helemaal aan. Heel erg vervelend vind ik dat.
Inderdaad, spanningspijn. Dan weet ik wel weer hoe laat het is. Is een vaakvoorkomende 'klacht', hoewel ik in tegenstelling tot vroeger daar nu minder last van heb. Omdat ik nu gelukkig beter weet wat ik moet doen of laten.
Op mijn laatste baan werkte ik ook met heel veel vrouwelijke collega's en de pauze was dat echt zo'n kakel-tent. De een wou nog meer boven de ander uit komen als de andere. En ik had er gewoon de energie niet voor om helemaal uitgebreid mee te doen. Het zuigt me dan gewoon helemaal leeg.
Brrr, ja, ik werd ook neergezet als de niet zo sociale collega en tijdens stages pushte men mij echt om meer te vertellen over mezelf/mijn leven en wat ik meemaakte. Ik wilde het liefst even in mijn up een rondje maken en -toen nog- een shaggie roken.
Ik ken ook mensen die blijven maar praten, en als er dan een stilte komt worden ze een beetje paniekerig, omdat ze stiltes waarschijnlijk een slecht teken vinden? Maar ik vind dat juist heeeerlijk! Lekker even niets zeggen. Als ik met zo iemand een hele avond door heb gebracht, iemand die echt maar blijft praten, ben ik helemaal kapot, moe en heb dan hoofdpijn en nekpijn!
Inderdaad! Ssssssst
En met die geluiden heb ik ook wel een klein beetje, zo kan ik absoluut niet tegen een krakend bed (ja wie wel eigenlijk ) en ook als de tv of radio van de buren te hard staat wordt ik ook heel prikkelbaar.
woensdag 19 augustus 2009 om 23:15
quote:schouderklopje schreef op 19 augustus 2009 @ 22:48:
Terwijl ik een dagje stad doorgaans prima trek. De reden hiervan is dat ik heel erg in mijn eigen wereldje zit. Ik zou bijna zeggen dat ik ziende blind ben en horende doof. Bekenden vallen mij dan ook helemaal niet op. Als iemand naar mij zwaait, zou ik bij wijze van gedachteloos doorlopen. Dit heeft al menig verward en geërgerde reactie opgeleverd van kenissen/vrienden.
Overkomt mij ook wel 'ns.
quote:Pas op het moment dat ik uit 'mijn' wereldje moet komen en actief moet meedoen, kan ik maar zeer beperkt prikkeld verdragen. Dus als verwacht wordt dat ik me openstel voor anderen, dan ben ik al snel doodmoe. Dat ervaar ik zo op mijn werk en dat heeft gemaakt dat ik ander werk ben gaan doen (waar mensen niet de hele tijd een beroep op mij doen, ik was vpk). Dat ervaar ik als ik met vrienden afspreek. Heel gezellig hoor, echt wel. Maar ik ben kapot erna en spreek dan ook weer dagen niks af. Ik heb uberhaupt heel weinig behoefte om vaak/regelmatig mensen te zien. Ben het liefst alleen.
Ik kan ook erg slecht tegen omgevingsgeluid in mijn eigen huis. Dus irriteer me vrij snel aan auto's, honden, katten, kinderen etc. Mijn huis is ook onderdeel van 'mijn' wereldje en dat komt dan te dichtbij.
Heeeeeel herkenbaar! Daarom ben ik ook zo blij met m'n huisje in 't bos met grote tuin er om heen, dus weinig overlast van buren.
quote:Zo hetzelfde verhaal met mijn kind. Ik kan er ook eigenlijk vrij slecht tegen als mijn kind heel veel wil praten ofzo.Ik denk dat het voor mij een van de belangrijkste redenen is om beslist geen kinderen te willen. Ik trek de drukte/lawaai die kinderen met zich meebrengen totáál niet. Mijn ruimte en rust heb ik echt nodig en 24/7 met 'n ander persoon samen moeten zijn, zeker 'n kind, zou ik gewoon echt niet trekken.
Terwijl ik een dagje stad doorgaans prima trek. De reden hiervan is dat ik heel erg in mijn eigen wereldje zit. Ik zou bijna zeggen dat ik ziende blind ben en horende doof. Bekenden vallen mij dan ook helemaal niet op. Als iemand naar mij zwaait, zou ik bij wijze van gedachteloos doorlopen. Dit heeft al menig verward en geërgerde reactie opgeleverd van kenissen/vrienden.
Overkomt mij ook wel 'ns.
quote:Pas op het moment dat ik uit 'mijn' wereldje moet komen en actief moet meedoen, kan ik maar zeer beperkt prikkeld verdragen. Dus als verwacht wordt dat ik me openstel voor anderen, dan ben ik al snel doodmoe. Dat ervaar ik zo op mijn werk en dat heeft gemaakt dat ik ander werk ben gaan doen (waar mensen niet de hele tijd een beroep op mij doen, ik was vpk). Dat ervaar ik als ik met vrienden afspreek. Heel gezellig hoor, echt wel. Maar ik ben kapot erna en spreek dan ook weer dagen niks af. Ik heb uberhaupt heel weinig behoefte om vaak/regelmatig mensen te zien. Ben het liefst alleen.
Ik kan ook erg slecht tegen omgevingsgeluid in mijn eigen huis. Dus irriteer me vrij snel aan auto's, honden, katten, kinderen etc. Mijn huis is ook onderdeel van 'mijn' wereldje en dat komt dan te dichtbij.
Heeeeeel herkenbaar! Daarom ben ik ook zo blij met m'n huisje in 't bos met grote tuin er om heen, dus weinig overlast van buren.
quote:Zo hetzelfde verhaal met mijn kind. Ik kan er ook eigenlijk vrij slecht tegen als mijn kind heel veel wil praten ofzo.Ik denk dat het voor mij een van de belangrijkste redenen is om beslist geen kinderen te willen. Ik trek de drukte/lawaai die kinderen met zich meebrengen totáál niet. Mijn ruimte en rust heb ik echt nodig en 24/7 met 'n ander persoon samen moeten zijn, zeker 'n kind, zou ik gewoon echt niet trekken.
woensdag 19 augustus 2009 om 23:31
Dat van die pauzes op het werk: heel herkenbaar. Ik had een baan op een klein kantoortje en het was de bedoeling dat we de middagpauze met elkaar doorbrachten. We aten altijd samen, soms ging ik nog wel de stad in voor een boodschapje, maar dat geeft ook weer drukte eigenlijk. (zaten in t centrum). Collega heeft me eens verweten dat ik haar alleen achterliet op kantoor in de pauze (ja ik moest iets kopen in de pauze) want dat was niet collegiaal en kon ik beter buiten de pauze doen. (Ja logisch.. ehm...)
Kreeg ook te horen dat ze na een aantal weken nog steeds weinig van me wisten. Maar ik had die pauzes echt nodig om een beetje bij te komen en bovendien zaten we net niet op dezelfde golflengte.
Veel liever ga ik even uitwaaien in de pauze.
Weekendjes weg gaan wel prima eigenlijk. Met familie niet, dat is te 'kippenhokkig'. Met vrienden meestal geen probleem. Het fijne is dat ik tijdens zoiets niet hoef na te denken. Gaan we eten: prima. Gaan we wandelen: prima. Naar de stad: prima. De andere dagen van het jaar heb ik het altijd ontzettend druk met mezelf maar tijdens zo'n weekend loop ik gewoon achter de rest aan. Heerlijk rustig.
Kreeg ook te horen dat ze na een aantal weken nog steeds weinig van me wisten. Maar ik had die pauzes echt nodig om een beetje bij te komen en bovendien zaten we net niet op dezelfde golflengte.
Veel liever ga ik even uitwaaien in de pauze.
Weekendjes weg gaan wel prima eigenlijk. Met familie niet, dat is te 'kippenhokkig'. Met vrienden meestal geen probleem. Het fijne is dat ik tijdens zoiets niet hoef na te denken. Gaan we eten: prima. Gaan we wandelen: prima. Naar de stad: prima. De andere dagen van het jaar heb ik het altijd ontzettend druk met mezelf maar tijdens zo'n weekend loop ik gewoon achter de rest aan. Heerlijk rustig.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 23:35
Op mijn werk heb ik 'n eigen kantoor en mijn middagpauze zit ik gewoon lekker achter m'n computer of ga 'n stukje lopen: in m'n eentje. Hier gelukkig geen gezamenlijke lunch. Een keertje vind ik dat best gezellig, maar heb daar ook niet altijd behoefte aan.
Een weekendje weg met vrienden (of zelfs onbekenden!) vind ik wel heel tof, maar ook daar zoek ik ook echt mijn alleentijd. Omdat ik 'n echt ochtendmens ben, kan ik dat vinden door 's ochtends lekker in m'n eentje 'n stukje te gaan lopen. Heerlijk als alles nog lekker rustig is en de natuur net ontwaakt. Dat geeft mij weer nieuwe energie om daarna weer met de groep dingen te ondernemen.
Een weekendje weg met vrienden (of zelfs onbekenden!) vind ik wel heel tof, maar ook daar zoek ik ook echt mijn alleentijd. Omdat ik 'n echt ochtendmens ben, kan ik dat vinden door 's ochtends lekker in m'n eentje 'n stukje te gaan lopen. Heerlijk als alles nog lekker rustig is en de natuur net ontwaakt. Dat geeft mij weer nieuwe energie om daarna weer met de groep dingen te ondernemen.
woensdag 19 augustus 2009 om 23:37
quote:lichtpuntjes schreef op 19 augustus 2009 @ 23:23:
@ Schouderklopje:
Ik wist eerst niet eens dat die hoofd en nekpijn en zelfs een soort van grieperig gevoel echt daarmee te maken had, maar dus toch wel degelijk.Echt wel! Ben in therapie geweest (jaja, het zal es niet haha) en 1 van mijn klachten was veel lichamelijke sores, waaronder een onderhand bijna niet te harden knallende koppijn en nekpijn. Nam tegen die tijd ook echt paracetamol daarvoor in, omdat ik anders de hele dag pijn had. Dit was pure spanningspijn. Toen mijn inwendige stress/spanning minder werd, mijn leven beter inrichtte op wat voor mij geschikt was, etc. verdween de pijn. Nu is het voor mij slechts een signaal van Oh, wacht effe, dit voelt bekend en nu moet ik dus actie ondernemen.
@ Schouderklopje:
Ik wist eerst niet eens dat die hoofd en nekpijn en zelfs een soort van grieperig gevoel echt daarmee te maken had, maar dus toch wel degelijk.Echt wel! Ben in therapie geweest (jaja, het zal es niet haha) en 1 van mijn klachten was veel lichamelijke sores, waaronder een onderhand bijna niet te harden knallende koppijn en nekpijn. Nam tegen die tijd ook echt paracetamol daarvoor in, omdat ik anders de hele dag pijn had. Dit was pure spanningspijn. Toen mijn inwendige stress/spanning minder werd, mijn leven beter inrichtte op wat voor mij geschikt was, etc. verdween de pijn. Nu is het voor mij slechts een signaal van Oh, wacht effe, dit voelt bekend en nu moet ik dus actie ondernemen.
woensdag 19 augustus 2009 om 23:42
quote:
[...]
Ik denk dat het voor mij een van de belangrijkste redenen is om beslist geen kinderen te willen. Ik trek de drukte/lawaai die kinderen met zich meebrengen totáál niet. Mijn ruimte en rust heb ik echt nodig en 24/7 met 'n ander persoon samen moeten zijn, zeker 'n kind, zou ik gewoon echt niet trekken.
Lichtpuntjes en Elninjo, lijkt me ook een hele verstandige keuze als jullie jezelf zo goed kennen! Want met een klein kind moet je echt zoeken naar rust en ruimte en is dat absoluut geen vanzelfsprekendheid meer. Wel als ze weer wat groter worden. Maar een klein kind heeft veel behoefte aan contact, bevestiging, begeleiding, etc. Dat egootje moet nog helemaal weten dat het er mag zijn en dat het leuk is en wil dus constant horen dat het mooi, knap is wat het doet, dat het nog lief gevonden wordt en heeft duidelijk behoefte aan veel sturing, uitleg (mam, mama, mama, maaaaaamaaaa, waarom ........???)
Tenzij je een autist baart misschien
[...]
Ik denk dat het voor mij een van de belangrijkste redenen is om beslist geen kinderen te willen. Ik trek de drukte/lawaai die kinderen met zich meebrengen totáál niet. Mijn ruimte en rust heb ik echt nodig en 24/7 met 'n ander persoon samen moeten zijn, zeker 'n kind, zou ik gewoon echt niet trekken.
Lichtpuntjes en Elninjo, lijkt me ook een hele verstandige keuze als jullie jezelf zo goed kennen! Want met een klein kind moet je echt zoeken naar rust en ruimte en is dat absoluut geen vanzelfsprekendheid meer. Wel als ze weer wat groter worden. Maar een klein kind heeft veel behoefte aan contact, bevestiging, begeleiding, etc. Dat egootje moet nog helemaal weten dat het er mag zijn en dat het leuk is en wil dus constant horen dat het mooi, knap is wat het doet, dat het nog lief gevonden wordt en heeft duidelijk behoefte aan veel sturing, uitleg (mam, mama, mama, maaaaaamaaaa, waarom ........???)
Tenzij je een autist baart misschien
woensdag 19 augustus 2009 om 23:52
quote:elninjoo schreef op 19 augustus 2009 @ 23:35:
Een weekendje weg met vrienden (of zelfs onbekenden!) vind ik wel heel tof, maar ook daar zoek ik ook echt mijn alleentijd. Omdat ik 'n echt ochtendmens ben, kan ik dat vinden door 's ochtends lekker in m'n eentje 'n stukje te gaan lopen. Heerlijk als alles nog lekker rustig is en de natuur net ontwaakt. Dat geeft mij weer nieuwe energie om daarna weer met de groep dingen te ondernemen.
Soms heb ik dat ook, dat ik tijd voor mezelf nodig heb tijdens zo'n weekend. Vaak waarschuw ik daar vooraf al voor: dat het dan niet aan de groep ligt, maar ik gewoon ff weg moet.
Of soms zeg ik dat ik moe ben en even ga liggen. Gewoon 'niks' op bed werkt ook goed.
Tijd geleden zo'n meidenweekend met een redelijk nieuwe groep (voor elkaar ook nieuw) en dat gaf wat gedoe. Lang verhaal... vrouwen Ik kon me daar toen vrij goed buiten houden, gelukkig. Heb dat ook geleerd door de jaren heen.
Een weekendje weg met vrienden (of zelfs onbekenden!) vind ik wel heel tof, maar ook daar zoek ik ook echt mijn alleentijd. Omdat ik 'n echt ochtendmens ben, kan ik dat vinden door 's ochtends lekker in m'n eentje 'n stukje te gaan lopen. Heerlijk als alles nog lekker rustig is en de natuur net ontwaakt. Dat geeft mij weer nieuwe energie om daarna weer met de groep dingen te ondernemen.
Soms heb ik dat ook, dat ik tijd voor mezelf nodig heb tijdens zo'n weekend. Vaak waarschuw ik daar vooraf al voor: dat het dan niet aan de groep ligt, maar ik gewoon ff weg moet.
Of soms zeg ik dat ik moe ben en even ga liggen. Gewoon 'niks' op bed werkt ook goed.
Tijd geleden zo'n meidenweekend met een redelijk nieuwe groep (voor elkaar ook nieuw) en dat gaf wat gedoe. Lang verhaal... vrouwen Ik kon me daar toen vrij goed buiten houden, gelukkig. Heb dat ook geleerd door de jaren heen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
woensdag 19 augustus 2009 om 23:54
sjonge...ik ging min of meer toevallig dit topic lezen maar dat geeft wel herkenning!!
Ik werk ook als vpk en ik heb snel knallende koppijn en een grieperig gevoel op mn werk. Het kost me soms echt moeite om op mensen af te stappen waarvan je weet dat je daar heel veel aandacht en tijd in moet steken.
Ik heb het ook niet zo op bezigheden buitenshuis en altijd veel op mezelf...
Na een weekend met mn schoonfamilie ben ik inderdaad kapot en kan ik dagen slapen.
sjonge ik zit nog met mn mond open te lezen...
Waar ik dan vooral tegenaan loop: hoe vind ik een balans?
mn vriend zegt vaak je dóet te weinig, van andere dingen doen dan je werk krijg je energie (qua sporten, hobby's) maar volgens mij kost me dat juist energie...
Ik werk ook als vpk en ik heb snel knallende koppijn en een grieperig gevoel op mn werk. Het kost me soms echt moeite om op mensen af te stappen waarvan je weet dat je daar heel veel aandacht en tijd in moet steken.
Ik heb het ook niet zo op bezigheden buitenshuis en altijd veel op mezelf...
Na een weekend met mn schoonfamilie ben ik inderdaad kapot en kan ik dagen slapen.
sjonge ik zit nog met mn mond open te lezen...
Waar ik dan vooral tegenaan loop: hoe vind ik een balans?
mn vriend zegt vaak je dóet te weinig, van andere dingen doen dan je werk krijg je energie (qua sporten, hobby's) maar volgens mij kost me dat juist energie...
woensdag 19 augustus 2009 om 23:55
Vaak zijn lichamelijke klachten symtomen van psychische overbelasting, zoals burn-out, wat bij mij door psychische uitputting werd veroorzaakt, lijdde tot lichamelijke kwalen, voornamelijk depressiviteit, spierpijn en vermoeidheid, constante gespannenheid en uiteindelijk verwardheid, vermoeidheid en suicidale gedachten.
Ben uiteindelijk opgenomen geweest hierdoor, das alweer een paar jaar geleden.
Heb later o.a. de diagnose ADD gekregen. Dat is in principe ADHD dat zich niet zozeer uit in lichamelijke rusteloosheid maar meer in chaotisch zijn in je hoofd. Ritalin werkte wat dat betreft wel goed voor me, ik kon veel beter dingen "effe wegzetten" i.p.v. 10 dingen beginnen om vervolgens niks af te maken en alles te vergeten.
In HSP herkende ik me ook heel goed, maar intussen weet ik veel beter hoe de vork in de steel zit bij mij.
Veel meer dan goed je activiteiten plannen kan ik je niet echt aanbevelen. Dat en aan je naasten uitleggen dat je misschien meer behoefte hebt aan rustfases dan zijzelf wellicht gewend zijn
s6
Ben uiteindelijk opgenomen geweest hierdoor, das alweer een paar jaar geleden.
Heb later o.a. de diagnose ADD gekregen. Dat is in principe ADHD dat zich niet zozeer uit in lichamelijke rusteloosheid maar meer in chaotisch zijn in je hoofd. Ritalin werkte wat dat betreft wel goed voor me, ik kon veel beter dingen "effe wegzetten" i.p.v. 10 dingen beginnen om vervolgens niks af te maken en alles te vergeten.
In HSP herkende ik me ook heel goed, maar intussen weet ik veel beter hoe de vork in de steel zit bij mij.
Veel meer dan goed je activiteiten plannen kan ik je niet echt aanbevelen. Dat en aan je naasten uitleggen dat je misschien meer behoefte hebt aan rustfases dan zijzelf wellicht gewend zijn
s6
donderdag 20 augustus 2009 om 00:28
De zorg, brrrr, nooit weer voor mij.
Misschien tijd om een andere baan te zoeken? of is het zo erg niet meer? Wegen de leuke dingen echt op tegen de minder leuke dingen? Ik werk nu vooral in m'n eentje, heerlijk! Met mannen werken is ook nog een optie (die kakelen niet zoveel).
Maar goed, hoe voorkom je die spanning, die overprikkeling?
Da's een kwestie van jezelf en je grenzen leren kennen. Dat heeft bij mij jaren geduurd. Hoge lat lager leren leggen, leren accepteren dat je minder doet, kan dan wat je denkt dat je hoort te doen. Omstandigheden scheppen waarin je meer toegeeft aan voor jou belangrijke waarden. Dus het soort werk, waar je woont, hoe je woont, hoe laat je gaat slapen, hoe laat je opstaat en hoeveel slaap je nodig hebt, leren onderscheid te maken tussen moe zijn (psychisch) en moe zijn (fysiek) (is best moeilijk), afspraken met mensen anders inplannen (bijvoorbeeld meer doen en minder lullen) en so wie so minder afspraken maken, ik persoonlijk weer ook redelijk het journaal en kranten, want dat helpt mij ook erg in prikkels buiten mijzelf houden, vaak rustmomentjes nemen door bjivoorbeeld te slapen, te wandelen (alleen), een boekje of blaadje te lezen, kortom, effe niks doen. Ik zet soms van die lekker suffe sauna muziek op om rustig te worden als ik me erg opgefokt voel, sporten of een andere hobby doen wat een uitlaatklep kan zijn (dansen, tekenen, schilderen, wandelen, knutselen, lezen, koken of weet ik veel wat).
Eigenlijk niet echt hele gekke dingen. Maar dat van die lat en afspraken schrappen enzo heeft bij mij al goed geholpen. En gewoon erkennen dat je nu eenmaal zo bent en dus meer rust zoekt helpt echt al veel!
Misschien tijd om een andere baan te zoeken? of is het zo erg niet meer? Wegen de leuke dingen echt op tegen de minder leuke dingen? Ik werk nu vooral in m'n eentje, heerlijk! Met mannen werken is ook nog een optie (die kakelen niet zoveel).
Maar goed, hoe voorkom je die spanning, die overprikkeling?
Da's een kwestie van jezelf en je grenzen leren kennen. Dat heeft bij mij jaren geduurd. Hoge lat lager leren leggen, leren accepteren dat je minder doet, kan dan wat je denkt dat je hoort te doen. Omstandigheden scheppen waarin je meer toegeeft aan voor jou belangrijke waarden. Dus het soort werk, waar je woont, hoe je woont, hoe laat je gaat slapen, hoe laat je opstaat en hoeveel slaap je nodig hebt, leren onderscheid te maken tussen moe zijn (psychisch) en moe zijn (fysiek) (is best moeilijk), afspraken met mensen anders inplannen (bijvoorbeeld meer doen en minder lullen) en so wie so minder afspraken maken, ik persoonlijk weer ook redelijk het journaal en kranten, want dat helpt mij ook erg in prikkels buiten mijzelf houden, vaak rustmomentjes nemen door bjivoorbeeld te slapen, te wandelen (alleen), een boekje of blaadje te lezen, kortom, effe niks doen. Ik zet soms van die lekker suffe sauna muziek op om rustig te worden als ik me erg opgefokt voel, sporten of een andere hobby doen wat een uitlaatklep kan zijn (dansen, tekenen, schilderen, wandelen, knutselen, lezen, koken of weet ik veel wat).
Eigenlijk niet echt hele gekke dingen. Maar dat van die lat en afspraken schrappen enzo heeft bij mij al goed geholpen. En gewoon erkennen dat je nu eenmaal zo bent en dus meer rust zoekt helpt echt al veel!
donderdag 20 augustus 2009 om 01:27
donderdag 20 augustus 2009 om 01:40
Nou inderdaad....ik werd vanvond nog gék van een collega die urenlang vanalles ging lopen vertellen over wat ze ging doen en hoe ze dat ging doen...daar kan k echt niet tegen, dan trek k me terug en wordt ik stil...
zo bizar om dat grieperige gevoel bij anderen terug te lezen...nooit kunnen verklaren tot vanavond dan...
khad dan ook echt wel verhoging dat is helemaal het rare...
ik ga mn bedje opzoeken na een avond vol met nieuwe informatie en herkenning...tot snel
en dankjulliewel!!
zo bizar om dat grieperige gevoel bij anderen terug te lezen...nooit kunnen verklaren tot vanavond dan...
khad dan ook echt wel verhoging dat is helemaal het rare...
ik ga mn bedje opzoeken na een avond vol met nieuwe informatie en herkenning...tot snel
en dankjulliewel!!
donderdag 20 augustus 2009 om 01:49
quote:lichtpuntjes schreef op 19 augustus 2009 @ 19:43:
[...]
Gewoon een dag een heel kruis in mijn agenda Maar moeilijk vind ik dat wel! Voel me dan zo'n nietsnut.
Ik heb zelf veel gehad aan een vers uit de Tao die ik zelf sindsdien uitleg als: stel je voor dat je een eikeltje in de grond stopt en je zou onder de grond kunnen gaan kijken hoe dat eikeltje zich ontwikkelt tot de eik. De eerste tijd zie je aan de buitenkant helemaal niks gebeuren. En tóch gebeurt er binnenin een hele hoop en wordt er zonder dat het fysiek zichtbaar is toch de basis gelegd voor de grote sterke eik die er over honderd jaar zou kunnen staan. Je hoeft dus niet altijd activiteit te zien om actief te zijn.
En zo ervaar ik mijn stille dagen ook, op die dagen lijkt het alsof ik niks doe, terwijl ik soms júist bezig ben een basis te leggen waarop ik de volgende dagen verder kan. Ik heb dan de kans alle indrukken van de dagen ervoor te verwerken en daardoor weer 'plaats maken' van de indrukken die daarna weer komen gaan.
Ik zou zeggen: probeer het, zet dat kruis door een bepaalde dag in je agenda en gún jezelf tijd voor jezelf. Heeft iemand je hulp nodig, dan maar een dag eerder of een dag later maar níet op die dag (behalve reanimatie enzo, maar dat is logisch; een kastje verhuizen of een deur schilderen kan vast wel een dag eerder of later; of met andere hulp).
Succes!
[...]
Gewoon een dag een heel kruis in mijn agenda Maar moeilijk vind ik dat wel! Voel me dan zo'n nietsnut.
Ik heb zelf veel gehad aan een vers uit de Tao die ik zelf sindsdien uitleg als: stel je voor dat je een eikeltje in de grond stopt en je zou onder de grond kunnen gaan kijken hoe dat eikeltje zich ontwikkelt tot de eik. De eerste tijd zie je aan de buitenkant helemaal niks gebeuren. En tóch gebeurt er binnenin een hele hoop en wordt er zonder dat het fysiek zichtbaar is toch de basis gelegd voor de grote sterke eik die er over honderd jaar zou kunnen staan. Je hoeft dus niet altijd activiteit te zien om actief te zijn.
En zo ervaar ik mijn stille dagen ook, op die dagen lijkt het alsof ik niks doe, terwijl ik soms júist bezig ben een basis te leggen waarop ik de volgende dagen verder kan. Ik heb dan de kans alle indrukken van de dagen ervoor te verwerken en daardoor weer 'plaats maken' van de indrukken die daarna weer komen gaan.
Ik zou zeggen: probeer het, zet dat kruis door een bepaalde dag in je agenda en gún jezelf tijd voor jezelf. Heeft iemand je hulp nodig, dan maar een dag eerder of een dag later maar níet op die dag (behalve reanimatie enzo, maar dat is logisch; een kastje verhuizen of een deur schilderen kan vast wel een dag eerder of later; of met andere hulp).
Succes!
Leiolepis ngovantrii: mannetjes zijn ook niet nodig omdat de dames zichzelf klonen!
donderdag 20 augustus 2009 om 07:27
Best apart om te lezen dat mensen waarbij drukte ook energie vreet, dat die toch voor 'n baan in de zorg hebben gekozen. Wist je vooraf nog niet dat je dat niet ging trekken? Ik heb vanaf dat ik mij 't kan herinneren al weinig behoefte aan drukte om me heen, dus werken met mensen zou sowieso geen optie voor me zijn geweest.
donderdag 20 augustus 2009 om 08:50
quote:schouderklopje schreef op 19 augustus 2009 @ 23:42:
[...]
Lichtpuntjes en Elninjo, lijkt me ook een hele verstandige keuze als jullie jezelf zo goed kennen! Want met een klein kind moet je echt zoeken naar rust en ruimte en is dat absoluut geen vanzelfsprekendheid meer. Wel als ze weer wat groter worden. Maar een klein kind heeft veel behoefte aan contact, bevestiging, begeleiding, etc. Dat egootje moet nog helemaal weten dat het er mag zijn en dat het leuk is en wil dus constant horen dat het mooi, knap is wat het doet, dat het nog lief gevonden wordt en heeft duidelijk behoefte aan veel sturing, uitleg (mam, mama, mama, maaaaaamaaaa, waarom ........???)
Tenzij je een autist baart misschien Had je dat dan niet voorzien van te voren? Ik ben in mijn kindertijd/jeugd vaak genoeg met van die irritante waarom-peuters in aanraking gekomen om daar al van te leren dat ik dat niet trek. Een wezen wat 24/7 aandacht nodig heeft zou ik niet om me heen kunnen verdragen. Een volwassene kan zichzelf nog bezig houden, maar 'n kind niet.
[...]
Lichtpuntjes en Elninjo, lijkt me ook een hele verstandige keuze als jullie jezelf zo goed kennen! Want met een klein kind moet je echt zoeken naar rust en ruimte en is dat absoluut geen vanzelfsprekendheid meer. Wel als ze weer wat groter worden. Maar een klein kind heeft veel behoefte aan contact, bevestiging, begeleiding, etc. Dat egootje moet nog helemaal weten dat het er mag zijn en dat het leuk is en wil dus constant horen dat het mooi, knap is wat het doet, dat het nog lief gevonden wordt en heeft duidelijk behoefte aan veel sturing, uitleg (mam, mama, mama, maaaaaamaaaa, waarom ........???)
Tenzij je een autist baart misschien Had je dat dan niet voorzien van te voren? Ik ben in mijn kindertijd/jeugd vaak genoeg met van die irritante waarom-peuters in aanraking gekomen om daar al van te leren dat ik dat niet trek. Een wezen wat 24/7 aandacht nodig heeft zou ik niet om me heen kunnen verdragen. Een volwassene kan zichzelf nog bezig houden, maar 'n kind niet.
donderdag 20 augustus 2009 om 10:01
quote:Lory schreef op 20 augustus 2009 @ 01:40:
Nou inderdaad....ik werd vanvond nog gék van een collega die urenlang vanalles ging lopen vertellen over wat ze ging doen en hoe ze dat ging doen...daar kan k echt niet tegen, dan trek k me terug en wordt ik stil...
Oja, idd, zo'n collega die de hele dag 'hardop werkt'. En dan zeggen ze van mij dat ze niet zo goed kunnen zien waar ik mee bezig ben.
(ik paste er toch net niet helemaal tussen denk ik achteraf )
Nou inderdaad....ik werd vanvond nog gék van een collega die urenlang vanalles ging lopen vertellen over wat ze ging doen en hoe ze dat ging doen...daar kan k echt niet tegen, dan trek k me terug en wordt ik stil...
Oja, idd, zo'n collega die de hele dag 'hardop werkt'. En dan zeggen ze van mij dat ze niet zo goed kunnen zien waar ik mee bezig ben.
(ik paste er toch net niet helemaal tussen denk ik achteraf )
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 20 augustus 2009 om 10:38
Ja, ik kreeg toen te horen: Van X weten we waar ze mee bezig is, die zegt gewoon steeds wat ze gaat doen (jah dat heb ik gehoord!). Ik vind het prettiger om 's ochtends te bespreken wat je gaat doen, tussen de middag te kijken hoe ver je bent en een planning maken voor de middag. En dan aan t eind van de middag of de volgende dag weer even evalueren. Als ze t zo graag willen weten.
Maar ga niet steeds zeggen dat ik een blaadje ga kopieren of een stapeltje ga nieten (bij wijze van spreken).
Ik moet zeggen dat ik zelf ook niet altijd goed overzicht houd. Soms begin ik met iets, komt er iets anders tussendoor en ga ik daar mee verder, nog een paar telefoontjes die je dan meteen afhandelt. Een ochtend kan dan zo voorbij zijn.
(Overigens werk ik daar al lang niet meer, maar tt schrijft makkelijker)
Maar ga niet steeds zeggen dat ik een blaadje ga kopieren of een stapeltje ga nieten (bij wijze van spreken).
Ik moet zeggen dat ik zelf ook niet altijd goed overzicht houd. Soms begin ik met iets, komt er iets anders tussendoor en ga ik daar mee verder, nog een paar telefoontjes die je dan meteen afhandelt. Een ochtend kan dan zo voorbij zijn.
(Overigens werk ik daar al lang niet meer, maar tt schrijft makkelijker)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
