Moeilijk tegen prikkels van buitenaf kunnen.

Ik weet niet of ik hetzelfde ervaar als wat jullie ervaren, maar ik kan tegen sommige dingen wel slecht..

- Ik kan niet tegen harde televisie en daar kan ik ook best wel heftig op reageren in de zin van geergerd raken.

- Ik kan geen gesprek voeren als er een tv of radio op normaal tot iets harder volume staat.

- Ik kan niet bellen in een drukke omgeving en raak ook zwaar geergerd als iemand zich wil bemoeien in mijn telefoongesprek (vraag ff dit, zeg nog ff dat tegen diegene aan andere kant vd lijn).

- Ik ben erg sfeergevoelig

- Ik kan slecht tegen jantje-huilt-jantje-lacht personen

- Ik kan er niet goed tegen dingen vooruit te plannen (sociale afspraken). Zit er dan heel erg tegenop te hikken omdat het allemaal teveel wordt in mijn hoofd en dan zeg ik het dus vaak af om van dat gevoel af te zijn.



En zo kan ik nog wel ff doorgaan...weet trouwens niet of dit wel iets met het onderwerp te maken heeft

Ik heb problemen met hard lawaai en ik kan ook geen gesprek voeren met een lawaaiige achtergrond (TV en radio is niet zo lastig, maar een uitgaansgelegenheid wel). Ik geloof dat dat de laatste paar jaar verergerd is, tezamen met oorsuizen.



Voor bellen moet het rustig zijn. Ik vind het niet erg dat een ander met een telefoongesprek bemoeit, alleen loopt hij wel het risico dat ik hem niet hoor. Wat dat betreft moet de wijze van telefoneren juist uitgebreid worden: bijv. 2 personen bellen met één ander persoon. Aan de kant van 2 personen staat de telefoon in luidsprekerstand. Ik heb het gevoel dat daar nog te weinig gebruik van gemaakt wordt.



Wat bedoel je met "jantje-hult-jantje-lacht-personen"?



Ik heb geen last van het vooruitplannen van dingen, sociaal of niet. Ik word niet gauw overbelast door allerlei afspraken.

quote:hans66 schreef op 01 september 2009 @ 20:57:

Ik heb problemen met hard lawaai en ik kan ook geen gesprek voeren met een lawaaiige achtergrond (TV en radio is niet zo lastig, maar een uitgaansgelegenheid wel). Ik geloof dat dat de laatste paar jaar verergerd is, tezamen met oorsuizen.



Voor bellen moet het rustig zijn. Ik vind het niet erg dat een ander met een telefoongesprek bemoeit, alleen loopt hij wel het risico dat ik hem niet hoor. Wat dat betreft moet de wijze van telefoneren juist uitgebreid worden: bijv. 2 personen bellen met één ander persoon. Aan de kant van 2 personen staat de telefoon in luidsprekerstand. Ik heb het gevoel dat daar nog te weinig gebruik van gemaakt wordt.



Wat bedoel je met "jantje-hult-jantje-lacht-personen"?



Ik heb geen last van het vooruitplannen van dingen, sociaal of niet. Ik word niet gauw overbelast door allerlei afspraken.Hmm, we hebben dus best veel overeenkomsten.. Met Jantje-huilt-jantje-lacht bedoel ik mensen die dan weer vrolijk en dan weer heel stil en rustig zijn. Ik word daar ongedurig van en moet dan voor mijn gevoel teveel rekening houden met of die persoon op dit moment wel aanspreekbaar is of niet. Mijn vriendinnen zijn bijvoorbeeld mensen die 99% van de tijd hetzelfde zijn. Ik heb ook wel eens vriendinnen gehad die de ene keer heel enthousiast en vrolijk zijn en de andere keer juist weer helemaal niet zo zijn en juist weer moeilijk toegankelijk. Ik moet dan schakelen en dat vind ik moeilijk.

Hoop dat het bovenstaande een beetje duidelijk is...

Heel herkenbaar wat hier allemaal geschreven wordt. Ik heb heel veel gehad aan het boek 'Hoe blijf je overeind als de wereld je overweldigt' van Elaine N. Aron. Het was zo'n eye-opener om dit boek te lezen. Sinds ik dit boek heb gelezen ben ik mezelf steeds meer gaan accepteren en gaan accepteren dat ik sneller overprikkeld raak dan anderen. Je leven er vervolgens naar inrichten is iets heel anders.... Het blijft een proces van vallen en opstaan.



Hebben jullie ook zo'n moeite met multitasken? Ik kan dus echt geen twee dingen tegelijkertijd doen. Dus niet en muziek luisteren en praten; of en bellen en opruimen; of en strijken en televisiekijken; of en koken en praten. Zo frustrerend is dat! Ik dacht dat vrouwen zo goed konden multitasken, niet dus!

quote:kanarie79 schreef op 01 september 2009 @ 21:04:



Hebben jullie ook zo'n moeite met multitasken? Ik kan dus echt geen twee dingen tegelijkertijd doen. Dus niet en muziek luisteren en praten; of en bellen en opruimen; of en strijken en televisiekijken; of en koken en praten. Zo frustrerend is dat! Ik dacht dat vrouwen zo goed konden multitasken, niet dus!Jaaah, dit is zo herkenbaar! Als ik tijdens het schoonmaken gebeld wordt, neem ik eigenlijk met tegenzin op omdat het me uit mijn stramien haalt. Ik kan dan dus ook niet goed luisteren en doorgaan met schoonmaken. Ik kan eigenlijk helemaal niets tegelijk. Ik ben dus ook een vrouw die niet kan mutitasken, soms vind ik dat wel jammer en vraag me af hoe dit straks met kids gaat. Nu je het over dat multitasken hebt, valt er bij mij echt een kwartje. Vaak als ik vriendinnen bel en ze zijn aan het koken, rennen voor de trein of iets anders, dan zeg ik 'oh, ik bel je straks anders wel ff terug'. En dan krijg ik standaard als antwoord 'Nee hoor, waarom, gaat prima zo hoor'. Dat snap ik dan nooit, ben ik dan zo'n debiel dat ík dat niet kan?

Mijn stemming verandert niet zo veel, maar ik ben afhankelijk van de situatie - wel voor anderen voorspelbaar - erg rustig, saai en in mezelf gekeerd, of juist wat druk, sociaal, extravert, vrolijk, etc.



Ik kan beperkt multitasken. Hangt af hoeveel aandacht een bepaalde handeling vereist. Ik kan op de autosnelweg, terwijl ik rijd, een gesprek voeren. Dat lukt me niet in een drukke stad. Ik kan zowel koken en naar de TV-luisteren tegelijk (ik gebruik TV als radio), maar dat hangt af van het gerecht dat ik maak. Ik kan dan ook wel aangesproken worden. Maar bij een ingewikkeld gerecht moet ik echt de aandacht erbij houden. Ik hoor niets van de TV, en ik kan niet luisteren naar de persoon die mij wat zegt.

quote:hans66 schreef op 01 september 2009 @ 21:12:

Mijn stemming verandert niet zo veel, maar ik ben afhankelijk van de situatie - wel voor anderen voorspelbaar - erg rustig, saai en in mezelf gekeerd, of juist wat druk, sociaal, extravert, vrolijk, etc.



Ik kan beperkt multitasken. Hangt af hoeveel aandacht een bepaalde handeling vereist. Ik kan op de autosnelweg, terwijl ik rijd, een gesprek voeren. Dat lukt me niet in een drukke stad. Ik kan zowel koken en naar de TV-luisteren tegelijk (ik gebruik TV als radio), maar dat hangt af van het gerecht dat ik maak. Ik kan dan ook wel aangesproken worden. Maar bij een ingewikkeld gerecht moet ik echt de aandacht erbij houden. Ik hoor niets van de TV, en ik kan niet luisteren naar de persoon die mij wat zegt.



Ik bedoel ook dat ik niet tegen die personen kan, ben er zelf dus niet een

Ik kan absoluut niet rijden en bellen tegelijk, waar dan ook. Koken en praten kan ik al helemaal niet, dan gaat alles mis. Als mijn vriend tegen me gaat praten tijdens het koken dan voel ik dat ik overprikkeld raak. Ik kan me ook moeilijk voor dingen afsluiten. Mijn vriend kan bijvoorbeeld een wedstrijd kijken op tv en mij niet eens horen praten. Ik hoor alles tegelijk, of ik nou wil of niet.



Jeetje, wat een eye-opener dit forum, kom er nu pas achter waardoor ik vaak zo snel gestresst en geergerd raak.

quote:Wiebenik81 schreef op 01 september 2009 @ 21:09:

Jaaah, dit is zo herkenbaar! Als ik tijdens het schoonmaken gebeld wordt, neem ik eigenlijk met tegenzin op omdat het me uit mijn stramien haalt. Ik kan dan dus ook niet goed luisteren en doorgaan met schoonmaken. Ik kan eigenlijk helemaal niets tegelijk. Ik ben dus ook een vrouw die niet kan mutitasken, soms vind ik dat wel jammer en vraag me af hoe dit straks met kids gaat. Nu je het over dat multitasken hebt, valt er bij mij echt een kwartje. Vaak als ik vriendinnen bel en ze zijn aan het koken, rennen voor de trein of iets anders, dan zeg ik 'oh, ik bel je straks anders wel ff terug'. En dan krijg ik standaard als antwoord 'Nee hoor, waarom, gaat prima zo hoor'. Dat snap ik dan nooit, ben ik dan zo'n debiel dat ík dat niet kan?



Haha, herkenbaar wat je schrijft, ook over vriendinnen die dat wel kunnen. Ik word trouwens altijd heeeel onrustig als ik bel met een vriendin die aan het koken, rennen voor de trein of iets anders is... (ik vraag ook altijd of ze me willen terugbellen...)

Mijn vriend kan extreem goed multitasken, dus voor hem is het echt heel irritant dat als ik aan het koken ben, niet tegelijkertijd met hem kan praten (hij moet er ook altijd wel een beetje om lachen). Dan moet ik echt even stoppen met koken. Ik kan ook niet lezen met muziek erbij, zo irritant vind ik dat! Het lijkt me heerlijk te kunnen lezen met een achtergrondmuziekje erbij, maar helaas, dat lukt me niet!

Ik ben ook wel bang dat als ik straks kinderen krijg, het heel moeilijk ga hebben!

Ik heb wel een drukke baan waarin ik veel moet multitasken (bellen, vergaderen, mailen, en dat alles tegelijkertijd), het lukt me wel maar ik moet me zo enorm forceren, dat ik meestal helemaal uitgeput thuiskom.

Ik overweeg soms te veranderen van baan.

Bij welke banen moet je NIET multitasken? (want die baan wil ik!)

@Kanarie79:

Ik snap het echt niet hoor, dat mensen dat allemaal tegelijk kunnen. Ik ervaar hetzelfde als jij, ik raak er zelf een beetje onrustig van als een ander met mij aan de telefoon ook andere dingen doet.

Ik heb voor deze baan ook een hele drukke baan gehad waarbij ik van alles tegelijk moest en kon dat dus ook slecht handelen. Raakte half overspannen en ergerde me aan de kleinste dingen. Ik kon destijds helemaal niets hebben. Nu heb ik een rustigere baan en dat voelt een stuk prettiger. Bij vergaderingen merk ik het wel. Dan zit iedereen bij ons door elkaar te tetteren en ja hoor, daar gaat mijn concentratie en ik moet dan oppassen dat ik dan niet irritant ga lopen doen

Lezen met een achtergrondmuziekje kan ik ook niet. Ik heb zelfs vaak dat ik een pagina uit een boek 5 keer opnieuw moet lezen omdat ik steeds niet meer weet wat ik gelezen heb. En dan word ik het lezen ook alweer zat..haha..

Ik ben trouwens niet gevoelig voor pijn of bepaalde weefsels van kleding etc. Heb jij dat wel?

quote:Wiebenik81 schreef op 01 september 2009 @ 21:27:

Lezen met een achtergrondmuziekje kan ik ook niet. Ik heb zelfs vaak dat ik een pagina uit een boek 5 keer opnieuw moet lezen omdat ik steeds niet meer weet wat ik gelezen heb. En dan word ik het lezen ook alweer zat..haha..



Haha, ook heel herkenbaar! Het voelt bij mij altijd alsof er een soort kortsluiting in mijn hoofd ontstaat als er twee dingen tegelijkertijd gebeuren (of 3 of 4 of 5 ...), dan weet ik helemaal niet waar ik op moet reageren, en dan raak ik dus in de stress. Net als alle anderen hier blijkbaar



> Ik ben trouwens niet gevoelig voor pijn of bepaalde weefsels van kleding etc. Heb jij dat wel?

Ik draag het liefst katoen, de rest prikt altijd zo vind ik

Moonlight, om die vermoeidheid voor te proberen zijn, plan ik dus die dagen voor mezelf in. En uiteindelijk is het een lang proces van bewustwording en er mee leren omgaan. Als je merkt dan andermans emoties je weer overspoelen, trek aan de rem, spreek jezelf (innerlijk) streng toe, zoek een techniek om het van je af te kunnen schudden, om relevante emoties te kunnen scheiden van energievretende irrelevante emoties en wat Kanarie79 zegt, het is vallen en opstaan, dus het is niet in één dag voorbij, maar als je je bewust bent dat je 'valt' dan wordt het vallen steeds minder pijnlijker en sta je steeds sneller (mét energie) weer op.

Mijn 'wijsheden' heb ik van her en der, de Tao, mijn oude zangleraar, boektitels ('willen wat je hebt') en gewoon ervaringen. En ik ben nogal creatief met woorden en zo kom ik blijkbaar op die vergelijkingen (dat 'zet je geest op dieet' verzon ik net ter plekke).



Dat vele anderen al die dingen niet oppikken, komt volgens mij omdat het hebben van een huis vol materiaal als een groter goed wordt gezien dan het hebben van een opgeruimde geest. Elke dag wordt er ook gepromoot dat dit of dat materiaal onmisbaar is voor het hebben van een gezond, gelukkig, gezellig, geweldig, grandioos leven en als je denkt het nodig te hebben je te fixeren op het vergaren van al dat materiaal, dan heb je gewoon erg weinig ruimte ook nog eens te gaan kijken naar een ander persóón. Althans, zo ervaar ik het.



Zelf noem ik me trouwens een geluidsneuroot, kan ook absoluut slecht tegen geluiden, al zing ik dan wel weer graag (wat mijn buren mogelijk weer geluidsneurotisch maakt ). Toen ik vorig jaar een half jaartje heb gemediteerd, begon ik zelfs het lage frequente geluid te horen dat normaliter niet hoorbaar is; dus ik ben maar opgehouden met mediteren en nu hoor ik die constante brom gelukkig niet meer.

Waaruit ook weer blijkt dat meditatie voor velen een goede vorm is om te ontspannen, maar niet voor iedereen en iedereen moet dus zijn eigen weg zien te vinden.



Mooi trouwens dat zovelen zich er in herkennen. Hopelijk vermindert dat frustraties en debiliteitsgevoelens en dat scheelt al een hoop ellende. Da's toch een mooi lichtpuntje dankzij het topic van Lichtpuntjes

Wat een baan betreft: Ik werk op de administratie van een VMBO-school. Sommige opdrachten (kopieeroprachten) van collega's zijn voorspelbaar. Maar soms komen leerlingen mijn kantoor binnen die ook dingen gekopieerd willen hebben. Ik kan niet geprikkeld reageren als ze op het slechtste moment komen; ik moet vriendelijk blijven reageren. Ik moet wel onthouden waarmee ik daarvoor bezig was. Als ik klaar ben met de kopieeropdracht van de leerling, weet ik waar ik het andere werk moet hervatten. Soms gebruik ik mijn geheugen als een stack (computerterm) of als een rek met dienbladen: het dienblad dat het laatste eropgelegd werd, wordt ook als eerste weer erafgehaald.

quote:kanarie79 schreef op 01 september 2009 @ 21:34:

[...]





Haha, ook heel herkenbaar! Het voelt bij mij altijd alsof er een soort kortsluiting in mijn hoofd ontstaat als er twee dingen tegelijkertijd gebeuren (of 3 of 4 of 5 ...), dan weet ik helemaal niet waar ik op moet reageren, en dan raak ik dus in de stress. Net als alle anderen hier blijkbaar



> Ik ben trouwens niet gevoelig voor pijn of bepaalde weefsels van kleding etc. Heb jij dat wel?

Ik draag het liefst katoen, de rest prikt altijd zo vind ikJa ik raak dan ook altijd zo in de stress, vind mezelf dan soms zo'n opvliegend typje, maar ik kan er voor mijn gevoel zo weinig aan doen. Wat nou als mijn kind later steeds 'Mam, mamaaa, mahaam, mamaaa etc etc.' roept? Dan zal ik er toch tegen moeten kunnen...

Wat Wiebenik schrijft, daar herken ik mezelf helemaal NIET in. Ik heb weer een hele andere vorm van gevoeligheid kennelijk.



Wat kanarie en Hans schrijven herken ik deels.



De post van Xantippe ga ik nog eens lezen, staat heel veel in wat mij boeit.

quote:xantippe schreef op 01 september 2009 @ 21:41:

Moonlight, om die vermoeidheid voor te proberen zijn, plan ik dus die dagen voor mezelf in.

Dat doe ik tegenwoordig ook. Een weekend weg houdt voor mij eigenlijk automatisch in dat er een maandag 'niks' achteraan komt. Een volle agenda houdt in dat er iets verplaatst moet worden. Heb ik ook wel geleerd inderdaad.

En uiteindelijk is het een lang proces van bewustwording en er mee leren omgaan. Als je merkt dan andermans emoties je weer overspoelen, trek aan de rem, spreek jezelf (innerlijk) streng toe, zoek een techniek om het van je af te kunnen schudden, om relevante emoties te kunnen scheiden van energievretende irrelevante emoties en wat Kanarie79 zegt, het is vallen en opstaan, dus het is niet in één dag voorbij, maar als je je bewust bent dat je 'valt' dan wordt het vallen steeds minder pijnlijker en sta je steeds sneller (mét energie) weer op.

Ik denk dat de kunst is om de ander zijn emotie bij hem of haar te laten. Maar ik heb zo'n drang om te helpen soms. Als ik weet dat het niet goed met iemand gaat, wil ik eigenlijk iets kleins doen om diegene te helpen. Heb ook wel eens de fout gemaakt dat ik uitsprak: Het gaat helemaal niet goed met jou! Reactie was: wel hoor, gaat prima, heb alleen mn dag niet. (ging echt niet goed met m maar dat had ik niet zo direct moeten zeggen)

Mijn 'wijsheden' heb ik van her en der, de Tao, mijn oude zangleraar, boektitels ('willen wat je hebt') en gewoon ervaringen. En ik ben nogal creatief met woorden en zo kom ik blijkbaar op die vergelijkingen (dat 'zet je geest op dieet' verzon ik net ter plekke). Haha, leuk bedacht, geest op dieet. De boektitels die in dit topic genoemd worden ga ik opschrijven en met het briefje naar de bieb



Dat vele anderen al die dingen niet oppikken, komt volgens mij omdat het hebben van een huis vol materiaal als een groter goed wordt gezien dan het hebben van een opgeruimde geest. Elke dag wordt er ook gepromoot dat dit of dat materiaal onmisbaar is voor het hebben van een gezond, gelukkig, gezellig, geweldig, grandioos leven en als je denkt het nodig te hebben je te fixeren op het vergaren van al dat materiaal, dan heb je gewoon erg weinig ruimte ook nog eens te gaan kijken naar een ander persóón. Althans, zo ervaar ik het.

Dat materialistische is één ding. Ik denk dat een tweede ding ook aanleg is. De één heeft bepaalde antennes wel, de ander niet

Zelf noem ik me trouwens een geluidsneuroot, kan ook absoluut slecht tegen geluiden, al zing ik dan wel weer graag (wat mijn buren mogelijk weer geluidsneurotisch maakt ). Toen ik vorig jaar een half jaartje heb gemediteerd, begon ik zelfs het lage frequente geluid te horen dat normaliter niet hoorbaar is; dus ik ben maar opgehouden met mediteren en nu hoor ik die constante brom gelukkig niet meer.

Meestal kan ik er wel tegen. Maar soms idd, als ik me wil concentreren kan muziek heel storend zijn. Ik heb eens een werkplek gehad waarbij ik de radio wel hoorde, maar niet kon verstaan. Het was een soort ruis op de achtergrond: heel vervelend. Toen trouwens niks aan gedaan... wilde niet zeuren.

Waaruit ook weer blijkt dat meditatie voor velen een goede vorm is om te ontspannen, maar niet voor iedereen en iedereen moet dus zijn eigen weg zien te vinden.



Mooi trouwens dat zovelen zich er in herkennen. Hopelijk vermindert dat frustraties en debiliteitsgevoelens en dat scheelt al een hoop ellende. Da's toch een mooi lichtpuntje dankzij het topic van Lichtpuntjes Ik ben niet zo extreem gevoelig als sommigen hier. Kan wel multitasken (sterker nog: kan me slecht bezig houden met één ding tegelijk, ook lastig). Geluiden kan ik ook tot op zekere hoogte wel hebben. Ik heb vooral 'last' van de emoties van anderen. Of van teveel prikkels als alles door elkaar gebeurt. Valt prima mee te leven hoor. Moet gewoon mijn leven iets aanpassen en mezelf af en toe terugtrekken in mijn hoekje

Ha, da's goed nieuws, Lichtpuntjes! Fijn te horen dat het is gelukt en dat het je nog is bevallen ook! Ik hoop dat het je gaat lukken deze dagen te integreren in je agenda en dat je nog veel van dat soort dagen mag meemaken.



Moonlight, alleen de Tao heb ik gelezen, wat er in het boek 'willen wat je hebt' staat, weet ik niet, ik had al genoeg aan de titel, die ik las op een moment dat ik gefrustreerd was om alles wat ik niet had en zo graag wilde hebben. Die boektitel liet me dus net de andere kant op denken en dat scheelt weer een hoop frustratie



quote:Moonlight82 schreef op 01 september 2009 @ 23:18: Ik denk dat de kunst is om de ander zijn emotie bij hem of haar te laten. Maar ik heb zo'n drang om te helpen soms. Als ik weet dat het niet goed met iemand gaat, wil ik eigenlijk iets kleins doen om diegene te helpen. Heb ook wel eens de fout gemaakt dat ik uitsprak: Het gaat helemaal niet goed met jou! Reactie was: wel hoor, gaat prima, heb alleen mn dag niet. (ging echt niet goed met m maar dat had ik niet zo direct moeten zeggen)

Het is inderdaad de balans zoeken: wanneer zeg ik wat en hoe. Een opmerking als 'Het gaat niet helemaal goed met jou' kan soms juist de opening voor die ander zijn om het eindelijk eens te uiten, maar net zo vaak krijg je een terughoudende reactie. Ligt denk ik ook vaak aan tijd en plaats. Soms als je diep in de ellende zit, ga je soms ergens heen om er juist even niet aan te denken. En als dan zo'n supergevoelig mensch als wij het er dan toch over gaan hebben, kan het net even niet uitkomen.

Ikzelf ben ook nogal direct en zal dat ook blijven, hoewel het bij sommigen dus niet altijd even goed aankomt. Maar dankzij mijn gevoeligheid voor stemmingen, voel ik ook meteen of er een opening is gekomen of dat de ander zich afsluit en dáár brei ik dan op verder met óf een goed gesprek óf een oppervlakkigere communicatie.



Overigens kan ik ook best goed multitasken en zolang ik mijn moeder nog bijna elke dag telefonisch spreek, zal ik dat ook kunnen blijven trainen

Ja, die opmerking "Het gaat helemaal niet goed met jou"... toen maakte ik me heel erg zorgen over iemand. En was zelf ook beetje raar in mijn hoofd, misschien zag ik daardoor dingen die er niet waren.

Zijn reactie was: gaat t met jou wel goed eigenlijk? Toen heb ik gezegd van niet... wat dingen uitgesproken die speelden in mijn leven (want het was nogal een ongemakkelijke situatie alles bij elkaar). Nouja, de 'vertrouwdheid' was er en ik heb me ook niet meer steeds zorgen gemaakt om diegene.



Ha die opmerking van je moeder

Hallo,



Scoor ook heeeeel hoog in alle HSP testen op het internet en herken mezelf in jullie verhalen.



Mijn belevingswereld is stukken intenser dan die van andere mensen om mij heen.

quote:Moonlight82 schreef op 02 september 2009 @ 22:27:



Zijn reactie was: gaat t met jou wel goed eigenlijk? Toen heb ik gezegd van niet... wat dingen uitgesproken die speelden in mijn leven (want het was nogal een ongemakkelijke situatie alles bij elkaar). Nouja, de 'vertrouwdheid' was er en ik heb me ook niet meer steeds zorgen gemaakt om diegene.



Grappig hoe zich dat dan omdraait en jij opeens je zorgen kan ventileren



Zelf heb ik ooit een nogal extreme uiting van gevoeligheid meegemaakt. Twee jaar geleden was ik net in een vette depressie beland en had daar wel eens over gepraat met een kennis. En opeens kreeg ik een mail van haar, over dat ze wakker lag van míjn depressie en als ik nou dit en dat en zus en zo deed, dat ik me dan vast beter zou voelen zodat zíj weer goed kon slapen.

Dat ging me toch net iets te ver en ik heb haar toch wel duidelijk gemaakt dat dat niet míjn probleem was, maar toch echt het hare. Door met haar te praten over mijn depressie, hoopte ik enkel op een luisterend oor, niet op een redding en al helemaal niet op slapeloze nachten van mijn gesprekspartner. Toen besefte ik gelukkig wel dat míjn slapeloze nachten over andermans zorgen toch al wel een tijdje in mijn verleden lag en die kennis heeft haar overmatige empathie ook wat leren beheersen, altijd prettig voor haar

Misschien is dat ook waarom ik tijdens een depressie zo weinig erover praat, met bekenden. Vooral de eerste depressie, t was zo'n zwart gat: ik wilde niet dat mensen wisten dat t zo slecht ging met me. Dat anderen er dan ook nog wakker van gaan liggen wil je inderdaad niet.

Tijd geleden ging t ook niet zo lekker, kennis van me zei: Ik zie je zo weinig de laatste tijd, ging me al zorgen maken. Ik heb een heel verhaal gehouden van blabla niet nodig, gaat goed (helemaal niet op dat moment). Maar dat zou ook zo iemand zijn die dan té graag wil helpen. Misschien toch goed dat ik niks gezegd heb.



Goed dat je t zo aangepakt hebt trouwens. Kan ook verkeerd uitpakken.

Als het verkeerd had uitgepakt, dan was het ook goed geweest, zover ben ik ondertussen wel, je kunt niet vriendjes blijven met iedereen. Ik ga in ieder geval niet wakker liggen omdat een ander wakker ligt over de manier waarop ik met mijn leven en emoties omga, vooral niet als die persoon toch best wel ver van me afstaat. Ik heb nog contact met haar, maar wel anders, oppervlakkiger, ik gun haar haar rust

Ja dat is zeker waar. Maar ik vind het wel moeilijk als het dan op zo'n manier 'eindigt'. Liever inderdaad nog een gesprek en dan constateren dat het niet meer werkt.

Het heeft me wel aan het denken gezet, dit topic. Is goed hoor, maakt me weer bewuster en brengt me weer iets goeds (hoop ik).