Moeilijke jeugd en sociale angststoornis

Dag meiden,



Ik lees al een tijdje mee op Viva en nu heb ik eindelijk de moed verzameld om eens zelf mijn verhaal te doen. Alvast sorry voor het lange verhaal.

Al sinds ik naar de kleuterschool ging heb ik last van sociale angst. Ik was heel stil en verlegen en maakte moeilijk contact met anderen. Terwijl ik thuis hier totaal geen last van had. Ik stond heel vaak alleen op de speelplaats. Af en toe had ik 1 vriendinnetje. Na het 2e leerjaar (toen was ik 8 jaar) ging ik op aanraden van mijn moeder naar een andere school in de hoop dat ze daar meer begrip zouden hebben voor mijn probleem. Maar mijn sociale angst bleef ook daar zeer aanwezig, en de meeste kinderen kenden elkaar al van vorige jaren. Toch waren er ook een paar andere kinderen die nieuw waren in de klas die wél makkelijk contact legden met anderen. Maar bij mij bleek dat dus niet te lukken. Ik was heel stil en enorm bang om afgewezen te worden. Ik zat toen ook heel vaak alleen op een bankje op de speelplaats. In het 4e leerjaar ging het iets beter en werd ik bevriend met een nieuw meisje in de klas. Toch was het ook een moeilijke periode want dat jaar gingen mijn ouders scheiden. In het 5e leerjaar kwam er nog een ander nieuw meisje in de klas en daarmee vormden ik en mijn andere vriendin een groepje van 3. Toch waren dat geen hele stabiele vriendschappen aangezien zij ook andere vriendinnen maakten die mij niet mochten omdat ik te stil was. Ik stond er dus nog steeds vaak alleen voor. Ik vond het alleen staan op de speelplaats en het in paniek raken als het pauze was nog het ergste. Iedereen ging met zijn vast groepje ergens lunchen en ik had geen groepje en liep verloren en alleen. Thuis kon ik er ook niet echt over praten ( er was geen ruimte om gevoelens te bespreken). En als ik er al iets over zei kreeg ik het gevoel dat het allemaal mijn schuld was. Na het 2e middelbaar (14 jaar) ben ik samen met een 'vriendin' van die school naar een nieuwe school gegaan omdat we een andere richting wilden volgen. Dit leek mij een nieuwe start. Maar toch liep het hier ook weer mis. In het begin trok ik veel op met die vriendin en de andere meisjes uit de klas en probeerde ik sociaal te zijn en veel te praten enzo. Maar ik was nog steeds onzeker. Als de meisjes eens venijnig deden of mij plaagden dacht ik direct dat ze mij niet mochten. Als ik bij hen in de refter wilde zitten zeiden ze ' X gaat hier al zitten' en moest ik noodgedwongen ergens alleen gaan zitten. Maar uiteindelijk riepen ze me wel terug. Tot op een dag ik bij hen aan tafel wilde zitten (waar mijn zogezegde 'vriendin' ook bij zat) en ze lieten blijken dat ik er niet bij mocht gaan zitten. Ondertussen had mijn 'vriendin' mij ook laten vallen. Ik had niemand meer. Behalve een andere jongen die ook buitengesloten werd door de rest van de klas maar dat was mijn type niet. De rest van dat schooljaar heb ik alleen in de refter door gebracht tijdens de pauzes. Tot er een meisje van een jaar hoger zich ontfermde over mij en zei dat ik er wel bij mocht komen zitten. Door mijn sociale angst kwam daar natuurlijk ook niet echt een vriendschap uit voort. De sportdag bracht ik ook alleen door omdat ik gewoonweg niet durfde naar een groepje toe te stappen van mijn klas en ik bang was om afgewezen te worden.



Na dat jaar ben ik uit ellende weer naar een andere school gegaan. Daar ging het in eerste instantie goed. Ik had veel contact met andere nieuwe leerlingen in de klas. Maar door mijn stomme onzekerheid zijn daar geen vriendschappen uit voortgekomen. Telkens als iemand me maar een klein beetje liet blijken dat ze me niet mochten of kritiek gaven, kroop ik in mijn schulp. Ik heb dan uiteindelijk wel een vriendin gemaakt uit een andere klas. Maar was toch ook vaak nog alleen. In dat jaar had ik een B attest en moest ik een graad lager gaan en dus moest ik weer naar een andere school. Ik ging een technische en sociale richting volgen. Ik had op voorhand gevraagd om in een klas te zitten met leerlingen die ook nieuw waren. Ze zeiden dat dat geen probleem ging zijn. Maar uiteindelijk kwam ik in een klas terecht waar iedereen elkaar al kende. In eerste instantie ging het hier wel goed. Ik durfde niet met een vast kliekje mee naar buiten gaan tijdens de pauze maar ik zette mij wel naast meiden van mijn klas in de refter van de school. Maar na een tijdje merkte ik dat ik niet meer welkom was. Ik kwam ook te weten dat er gemene dingen achter mijn rug om gezegd werden. Er werden ook briefjes over mij in de klas gehangen 'wees hygiënisch en verzorg jezelf'. Ik had toen erge last van atopisch eczeem wat ook niet bevorderlijk was voor mijn zelfvertrouwen. Er werd ook waar ik bij was gefluisterd en gelachen over mij. En toen ik moest samenwerken met een meisje tijdens de les hadden ze allemaal medelijden met dat meisje omdat ze met mij moest samenwerken. Door dit gepest verergerde mijn sociale angst nog meer en kwam ik in een volledig isolement. Weer telkens in de pauze alleen zitten. Maar toch beet ik door want ik kon toch niet weeer van school veranderen. Het erge is nog dat ik het ook niet volledig op de pesters kan steken want ik was van mezelf al sociaal angstig en maakte moeilijk contact. Ik voel me dus ook schuldig. In het 6e middelbaar hebben ze mij overgebracht naar de andere klas van dezelfde richting. Dat bleek niet zo'n pestklas te zijn. Maar door mijn jarenlange isolement wist ik niet meer hoe ik vrienden moest maken en vertrouwde ik niemand meer. Ze pestten me niet maar ik hoorde er ook niet bij. Soms moesten de 2 klassen samenwerken en dan stookten een paar meisjes van mijn oude klas mijn nieuwe klas tegen mij op. Ik ben zelfs mee gegaan op laatste jaars reis maar daar werd ik ook gepest door een paar meisjes en was ik allesbehalve gelukkig. Ik deed ook geen enkele moeite meer om nog contact te hebben met anderen. Ik had gewoon schijt aan alles en trok me op aan de vrienden die ik buiten school had. Raar genoeg kon ik makkelijker contacten maken buiten school en in het uitgaan (wel via internet). Ik was ook lid van een jeugdbeweging en daar had ik veel minder sociale angst en zelfs een paar vriendinnen. Met mijn 1,5 jaar jongere zus trok ik ook vaak op. Mijn sociale angst speelde zich vooral af op school.



Toen ik van school af was heb ik veel gewerkt aan mezelf om socialer te zijn. Ik ben niet meer zo sociaal angstig dan vroeger en kan best over koetjes en kalfjes praten met leeftijdsgenoten. Ik heb ook 2 goede vriendinnen via internet leren kennen en ben er al een paar jaar bevriend mee. Ook ga ik af en toe uit met een groep vrienden/kennissen. Maar het sociale contact blijft mager. Het zich kwetsbaar opstellen naar andere mensen toe en een band opbouwen is nu echt een issue. Ik schaam me gewoon enorm voor mijn verleden. Niet zozeer dat ik gepest ben maar gewoon dat ik jarenlang zo alleen was en de pauzes in mijn eentje doorbracht. Ik heb altijd het gevoel dat ik met ' een groot geheim' rondloop naar mensen toe en als ze mijn geheim zouden ontdekken, zouden ze me laten vallen als een baksteen volgens mij. Alsof ze het totaal niet zouden begrijpen en me abnormaal zouden vinden. Het beeld dat ze nu van mij zien past ook totaal niet bij het meisje dat ik toen was. Ik kom niet direct sociaal angstig over ofzo. Er zit geen rechte lijn in. Ik weet dat het belangrijk is om in een vriendschap ook persoonlijke dingen te vertellen en dat 'pest verleden en sociale angst' hoort daar dan eigenlijk ook bij omdat het toch een groot deel mijn identiteit heeft bepaald. Maar ik durf die kwetsbare kant van mezelf niet te laten zien uit schrik om afgewezen te worden. Of zie ik dit nu zo verkeerd? Ik zou graag ook meer sociale contacten hebben maar mijn traumatisch verleden zit me enorm in de weg. Na de middelbare school heb ik wel enkele contacten kunnen leggen tijdens mijn studententijd maar die zijn nu weer verwaterd.



Thuis kon ik ook niet terecht met mijn problemen want mijn ouders zaten in een vechtscheiding en hadden weinig empathie voor mijn problemen. Ook ging alle aandacht naar mjn autistische broer en mijn zus die veel spijbelde. Ik wilde hen ook niet nog meer tot last zijn. Mijn moeder had ook direct na de scheiding een nieuwe vriend. Maar die had een alcoholprobleem en was heel manipulatief en alles moest om hem draaien. Ik telde gewoon niet. Later ben ik dan te weten gekomen dat hij een pedo is en zijn zoon jarenlang heeft misbruikt. Mijn moeder gelooft dit dus niet en heeft nog steeds een relatie met mijn stiefvader. Daarom heb ik al een hele tijd geen contact meer met mijn moeder. Met mijn vader heb ik nu wel een goede band.



Door dit alles ben ik een jaar geleden erg depressief geworden en ben er nu stilletjes aan aan het uitkomen maar het verleden blijft aan mij knagen.

Ik zou graag leren om het verleden minder belangrijk te maken en mijn verleden me niet te laten verhinderen om sociale contacten aan te gaan en me open te stellen voor anderen. Maar die overtuiging ' ze laten me vallen als ze te weten komen hoe ik vroeger was' zit er echt ingebakken bij mij.

Kortom, ik heb een slechte thuis- en schoolsituatie gehad. Iemand die zich in mijn verhaal (een beetje) herkent of mij goede raad kan geven hoe hier mee om te gaan? Alvast bedankt!

Bedankt voor de reactie Louise70. Dat opsluiten in de wc s herken ik ook heel goed. De schaamte om alleen gezien te worden...Ik besef met mijn verstand heel goed dat ik in het heden moet leven. Alleen is dat verleden in mijn ogen zo negatief, dat het moeilijk is. Ik ben ook in therapie hiervoor.

quote:Varkentje1905 schreef op 22 juli 2015 @ 03:57:

Heey,



Even een vraagje, TO, kom je toevallig (ook) uit België/Vlaanderen? Omdat ik lees over B-attest en 6e jaar enzo? Zulke benamingen lijken mij toch niet in Nederlandse scholen voor te komen?



Verder herken ik wel een paar dingen in je verhaal. Niet zozeer in wtb de lagere school, maar eerder bij mij vanaf het 6e leerjaar en verdere middelbare schoolperiode. Ik was ook altijd de 'stille/rare' in de klas en werd vaak 'te stil' bevonden, door voornamelijk 'pubermeiden' die door hun (extroverte) maar daarom niet minder onzekere karakter hier ook dikwijls niet mee om konden gaan. (Weet ik nu )

Ik was ook een zeer gevoelige persoon, die ook vrij bang was voor afwijzing, niet lief/tof/slim... kortom 'goed genoeg' om erbij te horen voor 'de rest' was. Ik denk dat bij ieder kind/mens uiteindelijk die angst een beetje zit in meerdere of mindere mate.

Een hele gedachtengang, eigenlijk, die ik ook met therapie, boeken en zelfkennis heb vergaard, en ook: met PRATEN, heel veel PRATEN (nu nog, hoor) met mensen die heel dicht bij mij stonden.

Dit waren/zijn voornamelijk mijn ouders, broer, familie en partner, en beste vriendin (sinds een 10-tal jaren).



Doorheen mijn leven ook al verschillende dingen meegemaakt. M'n ouders gescheiden toen ik 7 maand was. Tot 10 jaar tegen mn goesting moeten gaan naar mn echte vader, samen met mn (oudere) broer, via bezoekregeling (en geloof mij: ook echt een VECHTscheiding). Hierdoor heb ik nu sinds 20 jaar geen enkel contact meer met mijn 'echte' vader (geen spijt overigens hiervan!) en heeft mijn Pa (stiefvader) mijn broer en mij 'geadopteerd' officieel. Hoewel ik dus een supergoede band heb en had met Pa en Mama, heb ik tijdens de eerste 10 jaar van mn leven echt taferelen meegemaakt mbt de scheiding en alles daarrond.

Dat tekent een (jong) kind en mens ook natuurlijk, vanaf de basis en daardoor ben ik ook lange tijd heel stil, teruggetrokken tot bij momenten zelfs echt angstig geweest. Dit gaat nu na zoveel jaren wel steeds beter, natuurlijk, maar heel soms steken er nog momenten bovenuit dat ik denk/voel dat ik nog iets van'vroeger' heb overgehouden.

Ik heb dan wel niet van school moeten veranderen omwille van het pesten of uitstoten, maar vaak genoeg is het mij ook overkomen dat ik alleen stond of met groepswerk in de klas bvb dat men liever niet met mij wilde werken, wegens 'te stil' of wat anderen van hen zouden denken als ze met mij omgingen. Soms letterlijk, maar eerder onderhuids, want, toch ergens altijd supervisie van leerkrachten... en van dat 'onderhuids' als je begrijpt wat ik bedoel, daar kan ik nog altijd de rillingen van krijgen

Ik heb veel moeite met momenten met hoe ik overkom bij anderen. Ik weet van mezelf dat ik introvert ben, maar tegelijk word ik ook soms de prettig gestoorde, en zelfs 'extroverte' genoemd, maar ook, alweer grotendeels door de mensen waar ik het dichtste bij sta, familie, vrienden, sommige collega's... Het ligt er natuurlijk veel aan waar ik ben, hoe ik zelf gestemd ben, de omgeving...



Wat ik maar wil zeggen is, na het lezen van jouw verhaal ook alweer, ieder mens heeft een rugzakje mee te dragen, vanaf het begin aan gevuld met alles was je in je leven meemaakt. Dat kan soms zwaar wegen en moet eens op tijd en stond worden leeggemaakt. Door in therapie te gaan (goed van je, hoor!! top!) en aan je zelf te werken wat je zo te lezen ook hebt gedaan!

En wat mij nog het meeste raakte, na alles wat je hebt meegemaakt heb je zo te zien je eigen keuzes gemaakt (hoe moeilijk ook) en ben je er sterk uitgekomen voor mijn gevoel. Je hebt zolang overal alleen moeten staan, alles in je eentje doen ed. en toch heeft dat je getekend, maar niet klein gekregen!



Als ik je een raad kan geven: blijf jezelf! Het is soms (ver*) moeilijk, maar zo hebben de mensen je nog het liefste, al lijkt dat niet altijd zo. Je moet maar denken (zei mn moeder altijd) klinkt het niet, dan botst het maar. Cliché ten top natuurlijk, maar ik denk sinds korte tijd dat als mensen niet met jou om kunnen zoals je echt bent, dat niet het probleem bij jou ligt, maar bij hen. Al bestaat natuurlijk het principe 'water bij de wijn doen' wel een beetje.



Doe zo door, en Leef! Groetjes!



Ik kom idd uit België Ik ben ook veel opener naar mensen toe waar ik close mee ben. Maar het duurt dan ook een hele tijd voor ik ze volledig kan vertrouwen. Een paar mensen weten wel dat ik er ' niet bij hoorde' in het middelbaar maar ze weten niet dat ik constant eenzaam ben geweest. Alleen mijn vader en zus weten dat. Ja soms weet ik niet goed of mijn sociale angst zo erg zou geweest zijn als ik wel een leuke thuis had gehad, alhoewel ik al sociaal angstig ben vanaf ik klein was.



Ik ben wel een doorzetter en had zoiets van 'je moet verder, er is geen alternatief', hoe zwaar dat verleden dan ook is.



Ik blijf het moeilijk vinden om mezelf te zijn bij anderen. Omdat ik op verschillende scholen geen contact kreeg met mensen, ben ik gaan geloven dat er iets grondig mis is met MIJ. Ik heb een tijd een groepscursus gevolgd voor depressie/angsten en daar vertelden ze mij dat ik mijn verleden niet geheim moet houden voor mensen. Maar de schaamte ervoor blijft, ik heb al weinig contacten, en als ze me dan nog eens voor dat verleden gaan afwijzen, is dat weer een bevestiging van mijn minderwaardigheid. Hoe ga jij (of anderen) er mee om als je iemand leert kennen? Wanneer heb je het over je schoolverleden? Ik voel me vaak ook slecht als anderen vertellen over hun 'toffe schooltijd'. Dan denk ik bij mezelf ' ze moesten eens weten...'.

quote:Jeweethetniet schreef op 22 juli 2015 @ 06:57:

Het lijkt wel of jij jezelf schaamt voor dat kleine meisje dat geen vrienden maakt, dat kleine meisje dat je vroeger zelf was. En misschien zelfs wel dat je nu nog wat bang bent dat dat kleine meisje weer roet in het eten komt gooien op het moment dat er contacten worden gelegd.



Stel nu eens dat het jouw buurmeisje van 7 jaar zou zijn, zou je dan hetzelfde over haar denken? Of zou je het echt heel verdrietig voor haar vinden en zou je haar willen troosten? Zou je haar aan de hand willen nemen, gerust willen stellen, en willen helpen om het leven vrijer en blijer tegemoet te treden?



Dat kleine meisje kon je niet helpen, maar wel de volwassen vrouw die zij nu is geworden. Ik hoop dat de therapie je daar bij gaat helpen. Ik weet wel dat ik compassie zou moeten hebben met mezelf, ik zou dat kleine meisje dan idd ook wel troosten hoor. Maar ik ben eigenlijk eenzaam geweest tot en met mijn 18e, zo klein was ik dan niet meer en mensen verwachten dan toch dat je voor jezelf kan opkomen en contacten kan leggen...wat bij mij dus niet lukte :s

quote:gladoortje74 schreef op 22 juli 2015 @ 07:16:

Misschien een tip, ik ben werk gaan doen waarbij ik min of meer gedwongen werd, over mijn verlegenheid heen te komen. Ik ben serveerster geweest en pompbediende. In de 2,5 jaar dat ik dat deed, ben ik enorm gegroeid. Ik had minder last van verlegenheid als jij maar misschien is het een idee om bv parttime ergens achter een bar of kantine oid te staan want zo kun je sociaal wat sterker in je schoenen komen te staan. Iig sterkte en koppie op he!Ik heb van mijn 18e tot mijn 20e ook in de horeca gewerkt (ben nu 28). Maar de verlegenheid bleef, niet zozeer het contact met mijn collega's was moeilijk maar met de klanten omgaan liep moeizaam. Uiteindelijk mocht ik alleen nog maar tafels afruimen. Achteraf denk ik dat een werkje als opdienster me ook gewoon niet zo ligt, omdat je heel goed moet overkomen bij klanten. Iets als pompbediende of achter de bar staan zou meer iets voor mij zijn denk ik.

quote:Nycrx schreef op 22 juli 2015 @ 08:38:

EMDR-therapie misschien? Als je er zo mee zit zou ik het ook meteen goed aanpakken.

Ik ben van mijn angsten en vriendenloos-verleden afgekomen doordat ik de studie van mijn leven vond en vrijwilligerswerk ging doen in een jongerencentrum. Daar heb ik echt leren bellen (mensen inplannen voor de bar bv), vrienden gemaakt, met klanten leren communiceren etc.Ik heb eind vorig jaar een tijdje EMDR gevolgd (echt, ik heb al vanalles gedaan). Het gevolg was dat ik enorm overspoeld werd door emoties en door beelden uit het verleden. Alsof ik terug gezogen werd naar een groot zwart gat vol ellende. Ik kon er niet mee omgaan en werd heel depressief. Die psycholoog is dan verder gegaan met gewone gesprekken en dat heeft me ook wel geholpen bij het verwerkingsproces. Misschien dat ik in de toekomst nog eens opnieuw EMDR probeer, als ik wat sterker in mijn schoenen sta.

Bedankt voor al jullie reacties! Het doet deugd om mijn hart eens te luchten en eens te kijken hoe een buitenstaander hier over denkt.



Waar ik ook nog erge last van heb is het bang zijn om vroegere klasgenoten tegen te komen. Ik stond namelijk op verschillende scholen alleen op de speelplaats. Ik ben soms bang dat mensen die ik nu leer kennen dat te weten komen ofzo. Of dat vroegere klasgenoten mensen kennen die ik ken. Ik woon aan de rand van een stad en ging steeds in die stad naar school. Ik woon dus nog steeds in de buurt. Ik ben al eens mensen van vroeger tegengekomen, ze deden wel vriendelijk, maar ze zaten (gelukkig) niet in mijn vriendenkring. Misschien overdrijf ik dit allemaal in mijn hoofd, maar toch denk ik zo. Het voelt alsof ik niet vrij kan gaan en staan waar ik wil.

ok, bedankt voor de tips gladoortje74!