Psyche
alle pijlers
Moet ik me schuldig voelen?
zondag 20 maart 2022 om 21:12
Ik ben meestal niet t type die ervan geniet om nieuwe mensen of in groepen te verkeren.
Nu was er bezoek, van dichtbije familielid van moeder langs gekomen. Ze komt van t buitenland en we hebben mekaar jaren niet gezien. Nu vroeg ze meerdere keren aan mijn moeder om mij te zien en ik heb daar heel onmenselijk op gereageerd doordat ik op dat moment chagrijnig was, zag er niet uit en had geen zin of kracht om een glimlach te faken voor een begroeting.
Mijn moeder liep me nog achteraan maar ik werd nog bozer, doordat ze weet dat ik altijd bezoek vermijd en liever niet gezien word doordat ik vaak die drukte en spanning niet wil handelen.
Uiteindelijk hield ik de deur dicht en mijn moeder probeerde tevergeefs de deur te openen en uiteindelijk ben ik het huis uitgevlucht. Wat voel ik me ontzettend naar en onschuldig, waarom kon ik het niet opbrengen om een simpele groet van een familielid die ik al jaren niet heb gezien en hoogstwaarschijnlijk weer jaren lang ga zien. Zo onverschillig harteloos voelde ik me op dat moment maar hoe meer ze doordringende , hoe bozer ik werd. Nu kan ik er natuurlijk niks meer mee, maar soms vraag ik me wel af wat ik mankeer dat ik me zo gedraag.
Nu was er bezoek, van dichtbije familielid van moeder langs gekomen. Ze komt van t buitenland en we hebben mekaar jaren niet gezien. Nu vroeg ze meerdere keren aan mijn moeder om mij te zien en ik heb daar heel onmenselijk op gereageerd doordat ik op dat moment chagrijnig was, zag er niet uit en had geen zin of kracht om een glimlach te faken voor een begroeting.
Mijn moeder liep me nog achteraan maar ik werd nog bozer, doordat ze weet dat ik altijd bezoek vermijd en liever niet gezien word doordat ik vaak die drukte en spanning niet wil handelen.
Uiteindelijk hield ik de deur dicht en mijn moeder probeerde tevergeefs de deur te openen en uiteindelijk ben ik het huis uitgevlucht. Wat voel ik me ontzettend naar en onschuldig, waarom kon ik het niet opbrengen om een simpele groet van een familielid die ik al jaren niet heb gezien en hoogstwaarschijnlijk weer jaren lang ga zien. Zo onverschillig harteloos voelde ik me op dat moment maar hoe meer ze doordringende , hoe bozer ik werd. Nu kan ik er natuurlijk niks meer mee, maar soms vraag ik me wel af wat ik mankeer dat ik me zo gedraag.
zondag 20 maart 2022 om 22:37
Ik kan dit moeilijk rijmen met een ander familielid zo ontzettend over je heen laten lopen en je laten manipuleren haar kinderen op te vangen terwijl je dat niet wilt en er compleet doorheen zit.
Ik zie wel een rode draad: moeite met grenzen voelen, aangeven, en verdedigen, en omgaan met je eigen gevoelens en wensen. Dat doe je of helemaal niet, of juist heel extreem. Soms, zoals in dit geval, ten koste van anderen. Altijd ten koste van jezelf.
Het lijkt me belangrijk dat je bij je hulpverlener niet met steeds aparte verhalen en voorbeelden aankomt waar je hulp bij wilt. Er zit iets onder namelijk, dat kan iets in je persoonlijkheid zijn of in de trauma's en onveilige omgeving, of een combinatie daarvan, en het is belangrijk dat op te lossen en mee om te leren gaan.
Ik zie wel een rode draad: moeite met grenzen voelen, aangeven, en verdedigen, en omgaan met je eigen gevoelens en wensen. Dat doe je of helemaal niet, of juist heel extreem. Soms, zoals in dit geval, ten koste van anderen. Altijd ten koste van jezelf.
Het lijkt me belangrijk dat je bij je hulpverlener niet met steeds aparte verhalen en voorbeelden aankomt waar je hulp bij wilt. Er zit iets onder namelijk, dat kan iets in je persoonlijkheid zijn of in de trauma's en onveilige omgeving, of een combinatie daarvan, en het is belangrijk dat op te lossen en mee om te leren gaan.
What a nuanced anxiety
zondag 20 maart 2022 om 22:42
Ik zou je niet zeggen dat het asociaal is, of dat je je schuldig moet gaan voelen. Het was voor jou het enige wat je dacht te kunnen doen. En je vond het zelf ook niet fijn. Achteraf kun je pas wat andere scenario’s bedenken. Ik denk ook wel dat het goed is, als je hier mee aan de slag kan gaan. Voor nu even gaan bijkomen en probeer het een beetje los te laten. Succes TO!
zondag 20 maart 2022 om 22:45
Staan je trauma’s in relatie tot je familie/ huisgenoten? Het klinkt alsof je het niet makkelijk hebt; probeer mild voor jezelf te zijn.
Schuldig voelen is een ontzettend nutteloze emotie, probeer dat niet te doen. Je bent je al bewust van je gedrag, en je krijgt hulp dus volgende keer beter. Maak het niet te groot.
Schuldig voelen is een ontzettend nutteloze emotie, probeer dat niet te doen. Je bent je al bewust van je gedrag, en je krijgt hulp dus volgende keer beter. Maak het niet te groot.
zondag 20 maart 2022 om 22:46
je kan ook mensen vragen rekening met je te houden. bv dat je moeder niet probeert je kamer binnen te komen met force 
....en je even tijd laat. Dan was het vast ook anders gelopen...mij zou het op zijn minst verbazen als mijn moeder me achterna zou lopen en zou proberen de deur proberen binnen te komen als ik hem duidelijk dichthoudt....
vraag dus ook van mensen je even te laten, bij dit soort dingen, en dat je vanzelf wel aansluit.....
*maw de verwachtingen van anderen spelen ook een rol en daarin mag je je grenzen aangeven en kijken wat er beter bij je past. En je mag ook zeggen: joh, dit past nu niet zo hoe je dit deed, zou je de volgende keer even mij de tijd willen geven?
....en je even tijd laat. Dan was het vast ook anders gelopen...mij zou het op zijn minst verbazen als mijn moeder me achterna zou lopen en zou proberen de deur proberen binnen te komen als ik hem duidelijk dichthoudt....vraag dus ook van mensen je even te laten, bij dit soort dingen, en dat je vanzelf wel aansluit.....
*maw de verwachtingen van anderen spelen ook een rol en daarin mag je je grenzen aangeven en kijken wat er beter bij je past. En je mag ook zeggen: joh, dit past nu niet zo hoe je dit deed, zou je de volgende keer even mij de tijd willen geven?
kers wijzigde dit bericht op 20-03-2022 22:46
0.22% gewijzigd
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
zondag 20 maart 2022 om 22:46
Daarvoor moet je bij hulpverlening zijn, internet is geen diagnose plaats. Die algemene test vanuit je jeugd kan een indicatie geven maar niet leidend. hoe jij je gevoel uit heeft momenteel geen positief effect jou en je omgeving zou dat wel onderzoeken met hulp waarom en hoe dat te verbeteren.
zondag 20 maart 2022 om 22:52
Daarin heb ik trouwens na veel malen en vaak bevestiging zoeken van anderen toch de knoop doorgehakt en aangegeven het niet aan te kunnen. Ze probeerde toen nog me over te halen; daar niet op gereageerd en nu heeft ze een andere oplossing gezocht. Dankjewel daarvoor. Soms voel ik me verantwoordelijk voor anderen terwijl het niet nodig is. Als ik eerlijk ben zou zij ook nooit diezelfde energie andersom steken en op een gegeven moment is het ook klaar. Ik was vooral er klaar mee doordat ik al nee had gezegd met toelichting en zij weet hoe ik me voel; alsnog van uitging en door bleef pushen waardoor ik met schuldgevoelens haar toch heb duidelijk gemaakt niet op mij te rekenen. Gelukkig ving ze het oke op en maakte ze erna geen ruzie.tyche schreef: ↑20-03-2022 22:37Ik kan dit moeilijk rijmen met een ander familielid zo ontzettend over je heen laten lopen en je laten manipuleren haar kinderen op te vangen terwijl je dat niet wilt en er compleet doorheen zit.
Ik zie wel een rode draad: moeite met grenzen voelen, aangeven, en verdedigen, en omgaan met je eigen gevoelens en wensen. Dat doe je of helemaal niet, of juist heel extreem. Soms, zoals in dit geval, ten koste van anderen. Altijd ten koste van jezelf.
Het lijkt me belangrijk dat je bij je hulpverlener niet met steeds aparte verhalen en voorbeelden aankomt waar je hulp bij wilt. Er zit iets onder namelijk, dat kan iets in je persoonlijkheid zijn of in de trauma's en onveilige omgeving, of een combinatie daarvan, en het is belangrijk dat op te lossen en mee om te leren gaan.
Ze zal het denk ik wel onthouden en zeggen dat ik haar heb laten vallen en dan alle andere jaren dat ik het wel heb gedaan in een oogopslag vergeten. Dat maak ik vaker mee.
Ja het is een combinatie van alles, daarvan ben ik me ook bewust geworden.
zondag 20 maart 2022 om 22:57
Puy schreef: ↑20-03-2022 22:42Ik zou je niet zeggen dat het asociaal is, of dat je je schuldig moet gaan voelen. Het was voor jou het enige wat je dacht te kunnen doen. En je vond het zelf ook niet fijn. Achteraf kun je pas wat andere scenario’s bedenken. Ik denk ook wel dat het goed is, als je hier mee aan de slag kan gaan. Voor nu even gaan bijkomen en probeer het een beetje los te laten. Succes TO!
Bedankt voor jullie reacties. Ik had even bevestiging nodig om mezelf weer te kalmeren. Ik kan heel gemeen mezelf toe spreken maar daar werk ik ook aan. Schuldgevoelens loslaten is wel denk ik belangrijk. Mijn psych geeft dat ook altijd aan. Dat was ik niet gewend, mijn omgeving en ik dachten er altijd goed aan te doen om kritisch te kijken naar je zelf. Wat vaak ook resulteerde in het goed praten van gedrag van anderen en de fout bij je zelf zoeken. Ik denk dat ik ook verantwoordelijk ben voor alles, maar de schuldgevoelens misschien indd onnozel zijn? Ik vond het daarentegen wel fijn mezelf de schuld te geven ipv bij anderen of de schuld aan toeval aan te rekenen enz.Cherubijn schreef: ↑20-03-2022 22:45Staan je trauma’s in relatie tot je familie/ huisgenoten? Het klinkt alsof je het niet makkelijk hebt; probeer mild voor jezelf te zijn.
Schuldig voelen is een ontzettend nutteloze emotie, probeer dat niet te doen. Je bent je al bewust van je gedrag, en je krijgt hulp dus volgende keer beter. Maak het niet te groot.
maandag 21 maart 2022 om 00:46
Je schrijft: Nu kan ik er natuurlijk niks meer mee, maar soms vraag ik me wel af wat ik mankeer dat ik me zo gedraag.
Maar dat is natuurlijk niet waar. Je kunt om te beginnen je excuses aanbieden aan je moeder. En wellicht ook nog aan dat familielid als die er nog is.
En daarnaast kun je dit moment aangrijpen om te gaan onderzoeken hoe je dit liever aan zou willen pakken, waarom dit gebeurde, hoe je het kan voorkomen in de toekomst etc.
En ik zou het vooral bespreken met je hulpverlening.
Wat ik me nog afvroeg, heb je momenteel afkickverschijnselen?
Maar dat is natuurlijk niet waar. Je kunt om te beginnen je excuses aanbieden aan je moeder. En wellicht ook nog aan dat familielid als die er nog is.
En daarnaast kun je dit moment aangrijpen om te gaan onderzoeken hoe je dit liever aan zou willen pakken, waarom dit gebeurde, hoe je het kan voorkomen in de toekomst etc.
En ik zou het vooral bespreken met je hulpverlening.
Wat ik me nog afvroeg, heb je momenteel afkickverschijnselen?
maandag 21 maart 2022 om 03:45
Alleen op basis van de OP lijkt dit meer op een sociale angst die je leven belemmert. Hier zou ik voor mezelf wel iets aan willen doen.
Dat moeder je zo pusht is niet oké, maar echt op deze manier willen vluchten komt op mij wat extreem en gênant over. Even groeten is geen toneel spelen of de schijn ophouden.
Dat moeder je zo pusht is niet oké, maar echt op deze manier willen vluchten komt op mij wat extreem en gênant over. Even groeten is geen toneel spelen of de schijn ophouden.
maandag 21 maart 2022 om 06:51
Wat je denk ik moet leren is grenzen te bewaken die voor andere werken maar voor jou ook.
Wat je hebt gedaan is enigszins grof maar ik kan het begrijpen. Ik heb een dochter die ook zich zo voelde.
Therapie is de eerste stap maar het is aan jou wat passende therapie is.
Voor zo’n situaties zou je de volgende keer kunnen zeggen: hallo, leuk je te ontmoeten. Het spijt me ik voel mij nu niet zo goed ik ga dus even naar mijn kamer. En dan meteen weglopen
Nette manier om je voor te stellen en meteen door te lopen.
Wat betreft je moeder, heb begrip voor haar. Het is niet makkelijk. Je bent vaak excuses voor iemand aan het geven. Andere begrijpen namelijk niet hoe jij je voelt. Je moeder misschien wel maar zij is wel diegene die nou jouw gedrag moet uitleggen en dat is moeilijk
Wat je hebt gedaan is enigszins grof maar ik kan het begrijpen. Ik heb een dochter die ook zich zo voelde.
Therapie is de eerste stap maar het is aan jou wat passende therapie is.
Voor zo’n situaties zou je de volgende keer kunnen zeggen: hallo, leuk je te ontmoeten. Het spijt me ik voel mij nu niet zo goed ik ga dus even naar mijn kamer. En dan meteen weglopen
Nette manier om je voor te stellen en meteen door te lopen.
Wat betreft je moeder, heb begrip voor haar. Het is niet makkelijk. Je bent vaak excuses voor iemand aan het geven. Andere begrijpen namelijk niet hoe jij je voelt. Je moeder misschien wel maar zij is wel diegene die nou jouw gedrag moet uitleggen en dat is moeilijk
maandag 21 maart 2022 om 06:57
maandag 21 maart 2022 om 07:14
Dan kom je er wel bekaaid vanaf.
Enerzijds denk ik dat het niet zo goed idee is dat je moeder je tot dingen dwingt, dat is niet helpend.
Wat is de reden dat je hallo-zeggen als fake bestempelt en contact ook?
Ik kan je een voorbeeld geven. Ik heb een vriendin met een dochter van begin 20. Meisje kampt met depressies. Laatst was zij er. Ondanks dat ik haar niet had gezien sinds zij 10 was, hadden we best een goed gesprek over hoe zij in haar vel zit en de opleiding waar zij mee bezig is. Zij gaf ook zelf aan dat zij verlegen is en dat zij soms moeilijk vindt zo een sociale setting.
Misschien ben jij nog niet zo ver, maar je hoeft echt altijd leuk en vrolijk te zijn in gezelschap.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 21 maart 2022 om 07:33
Je moet je niet teveel voorstellen van wat de mensen ervan kunnen begrijpen. De heel aardige, nabije mensen uit jouw kring hebben je aandoening vermoedelijk gevolgd en weten ervan. Ze zullen zich daarnaar gedragen en zich niet beledigd voelen. Het probleem zit in de mensen verderaf in je kring (of erbuiten) die zich er geen enkele voorstelling van hebben gemaakt en daar nooit mee bezig zijn. Die uitgaan van de gebruikelijke conventies.
Tegenover deze mensen kan je gewoon zeggen dat het je spijt maar geen bezoek kan ontvangen. Hoeveel je wil toelichten ligt aan de graad van genegenheid die je voelt. Je kan zeggen dat je de laatste tijd overprikkeld raakt door de minste geringste reden en *dus* verstek moet laten gaan, maar dat je dat later weer goed zal maken als je je beter voelt. Zijn het geen begrijpende mensen dan zeg je gewoon dat je momenteel geen bezoek ontvangt. Al naar gelang.
Ik ken je aandoening niet (misschien zeg ik dus iets totaal verkeerds) maar misschien kan je met hulp van een gedragstherapeut toch leren om met zo weinig mogelijk innerlijke problemen toch een riedeltje gebruikelijk sociaal gedrag af te draaien. Nu kost het jou moeite maar dat komt vermoedelijk ook door de extra energie die je eraan moet besteden. Je kan m.i. ook leren om het "gezelligheidsgesprekje" gewoon af te draaien zonder moeite.
Tegenover deze mensen kan je gewoon zeggen dat het je spijt maar geen bezoek kan ontvangen. Hoeveel je wil toelichten ligt aan de graad van genegenheid die je voelt. Je kan zeggen dat je de laatste tijd overprikkeld raakt door de minste geringste reden en *dus* verstek moet laten gaan, maar dat je dat later weer goed zal maken als je je beter voelt. Zijn het geen begrijpende mensen dan zeg je gewoon dat je momenteel geen bezoek ontvangt. Al naar gelang.
Ik ken je aandoening niet (misschien zeg ik dus iets totaal verkeerds) maar misschien kan je met hulp van een gedragstherapeut toch leren om met zo weinig mogelijk innerlijke problemen toch een riedeltje gebruikelijk sociaal gedrag af te draaien. Nu kost het jou moeite maar dat komt vermoedelijk ook door de extra energie die je eraan moet besteden. Je kan m.i. ook leren om het "gezelligheidsgesprekje" gewoon af te draaien zonder moeite.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 21 maart 2022 om 08:01
Wat jammer dat jouw moeder niet gemerkt heeft dat jij het even niet aankon om dat familielid te ontmoeten en toch probeerde een ontmoeting te forceren.
Schaamte en schuldgevoel zou ik er niet over hebben, wel het idee dat er nog wat te leren valt
Schaamte en schuldgevoel zou ik er niet over hebben, wel het idee dat er nog wat te leren valt
De sterren wandlen, de tijd gaat, de klok zal slaan,.
maandag 21 maart 2022 om 08:05
Ja, maar met een kind van 26 behoeft dat wel wat meer uitleg. Je bent natuurlijk niemand uitleg verschuldigd, maar de ander zal toch even de wenkbrauwen optrekken bij zo’n verhaal. Deze kennis die er lang niet is geweest kent de voorgeschiedenis misschien niet.
maandag 21 maart 2022 om 09:39
Dat heb ik ook vaak aangegeven dus daar houd ze nu ook rekening mee. Heel gemeen van me als ik er nu over na denk, maar ik kreeg altijd opvliegers als ze zomaar mijn kamer binnenkwam en dan even kwam zitten. Ik walg van mezelf gewoon, zo een heks ben ik. Zij kwam even binnen om te praten en ik deed altijd kortaf en jaagde der non verbaal weg. Uiteindelijk doet ze dat niet meer. Maar goed het verhaal kent twee zijdes. Ik heb vroeger geen goede band met haar gehad, doordat zij ook niet beter wist en een bagage aan ervaringen had meegemaakt. Nu is ze de meest liefdevolle persoon, maar ben ik niet altijd de liefste naar haar toe.kers schreef: ↑20-03-2022 22:46je kan ook mensen vragen rekening met je te houden. bv dat je moeder niet probeert je kamer binnen te komen met force
vraag dus ook van mensen je even te laten, bij dit soort dingen, en dat je vanzelf wel aansluit.....
*maw de verwachtingen van anderen spelen ook een rol en daarin mag je je grenzen aangeven en kijken wat er beter bij je past. En je mag ook zeggen: joh, dit past nu niet zo hoe je dit deed, zou je de volgende keer even mij de tijd willen geven?
Maar ik heb het ook niet bijvoorbeeld naar haar toe. Ook naar anderen; ik kan niet te lang met mensen blijven zitten.
Ik heb een zus bijvoorbeeld die me overal en de hele tijd volgt en als ik dan even naar mijn kamer ga om me af te zonderen komt ze er ook bij zitten. Voorheen jaagde ik haar dan gewoon letterlijk weg, maar dat eindigde in gevechten en ruzies doordat ze dat heel persoonlijk opvatte, dus nu laat ik haar maar kolk ik van binnen en hoop ik dat ze wat anders gaat doen. Soms gaat ze wat doen en is ze een dag weg en heb ik eindelijk rust, na een aantal dagen mis ik haar wel weer. Maar ik vind het niet zo fijn dat ze me constant volgt als een siamese tweeling. Maar goed ik wil haar ook niet afwijzen en daardoor meer schade toebrengen dus laat het gaan.
Misschien moet ik ook gewoon leren mijn ding te doen in aanwezigheid van anderen of vaker de deur uit te gaan zelf. Het lijkt alsof ik geen controle meer heb over mijn leven. We hebben ook alleen elkaar en dat is fijn dat we elkaar bijstaan en close zijn, maar soms is het to much.
Ik denk dat ik de oplossing als zelf weet; vaker de deur uit gaan en mijn ding gaan doen. Misschien voel ik me toch wat beperkt doordat ik haar niet in de steek wil laten en daardoor stellen we ons enorm afhankelijk van elkaar wat overdreven is geworden.
dinsdag 22 maart 2022 om 20:59
wat goed hoe je in oplossingen denkt! Je ding doen, je eigen weg gaan. Dat zijn allemaal legitieme wensen. Is het ook in het verschiet dat je op jezelf gaat wonen?
Tegenwoordig niet makkelijk om eigen plek te vinden, maar dat kan je misschien ook goed doen? (ik zeg maar wat, weet niet wat jij wilt natuurlijk).
En ja, die wisselwerking: dat is echt waar je naar moet kijken. Je schrijft heel hard over jezelf: je haat jezelf, je walgt van jezelf. Maar tegelijkertijd verlies je uit het oog dat de ander daar ook nog in zit, zoals je moeder die dan achter je aan gaat, probeert je kamer in te komen terwijl jij de deur dicht houdt etc. Zoals ik schreef: daar zou ik ook niet van gediend zijn, en dus vragen: hey, geef me even de tijd, dan kom ik zo.
Het is niet alleen JIJ....
Dus kijk naar het grote plaatje, niet alleen naar jouw deel!
De ander is er ook nog!
Hoe wil je nu verder?
Heb je hier hulp bij (nodig)?
Ik wens je veel eigen ruimte, en dat je je balans vindt in het contact met anderen! En vergeet niet: wat jij daarin wil is goed zoals het is!
Tegenwoordig niet makkelijk om eigen plek te vinden, maar dat kan je misschien ook goed doen? (ik zeg maar wat, weet niet wat jij wilt natuurlijk).
En ja, die wisselwerking: dat is echt waar je naar moet kijken. Je schrijft heel hard over jezelf: je haat jezelf, je walgt van jezelf. Maar tegelijkertijd verlies je uit het oog dat de ander daar ook nog in zit, zoals je moeder die dan achter je aan gaat, probeert je kamer in te komen terwijl jij de deur dicht houdt etc. Zoals ik schreef: daar zou ik ook niet van gediend zijn, en dus vragen: hey, geef me even de tijd, dan kom ik zo.
Het is niet alleen JIJ....
Dus kijk naar het grote plaatje, niet alleen naar jouw deel!
De ander is er ook nog!
Hoe wil je nu verder?
Heb je hier hulp bij (nodig)?
Ik wens je veel eigen ruimte, en dat je je balans vindt in het contact met anderen! En vergeet niet: wat jij daarin wil is goed zoals het is!
If your life feels like a rocky, bumpy mess, just remember: people gaze at the Grand Canyon in awe- C. Celini
