Moet je echt zo nodig die comfort zone verlaten?

,,Waarom is het toch zo hip om uit je comfort zone te komen? Het is in mijn comfort zone al moeilijk genoeg."

(Columnist Sylvia Witteman)

Hihi, die is ook goed. Net als het uitgangspunt dat je pas in actie moet komen wanneer je ongelukkig wordt van je leven.

Angst is een slechte raadgever.

Andermans idee van hoe je je leven moet leiden ook.



Dus wees eerlijk naar jezelf over waarom je in je comfortzone blijft: omdat je bang bent of omdat je er oprecht gelukkig van wordt?

Het punt van uit je comfortzone gaan is trouwens juist om die zone te vergroten.

Als je steeds tegen de grenzen van je veilige wereldje aanloopt, kan het de moeite waard zijn die wereld te vergroten.

quote:Doreia schreef op 30 april 2017 @ 16:31:

[...]



Comfortzone is voor mij niet; blijven hangen in het verleden, terugverlangen naar vroeger.

Je moet wel ondertussen je eigen leven opbouwen. Op je 28e, als ik het goed lees in deze post, nog een heel weekend bij je ouders willen zijn maakt dat ik me afvraag of je wel volwassen zou wíllen zijn? Je kan rustig een huis kopen in het dorp waar je bent opgegroeid, daar gaan samenwonen of trouwen met een geliefde, kinderen maken een eigen leven opbouwen. Dan blijf je wel nieuwe dingen doen, maar geen gekke uitgesproken dingen want die passen niet bij jou. Maar waak er wel voor dat je niet op je 54e nog liever bij je ouders een heel weekend bent dan in je 'eigen' opgebouwde leven.



Dit.

Ik vind het niet zo gezond klinken, eerlijk gezegd. Je hoeft niet mee te doen met de massa, je hoeft niet grote ambities te hebben of wilde plannen.

Maar jij lijkt wat te blijven hangen in 'vroeger'. Toen was alles waarschijnlijk een stuk veiliger en kon je je verschuilen achter het nog volwassen moeten worden.

Nu ben je volwassen en worden er dingen van je verwacht, zoals op het werk.

Welnee, je hoeft je comfort zone helemaal niet te verlaten. Wie dat ooit bedacht heeft... De wereld wordt er niet leuker op als iedereen maar de hele tijd uit zijn of haar comfort zone is. Waar ik wél in geloof, is het vergroten van je comfort zone (ja, voor mij zit daar verschil tussen ). Dat kun je heel geleidelijk doen, vooral door naar jezelf te luisteren.

Voor mij heeft het twee kanten. Enerzijds vind ik het net als jij, heerlijk om in mijn comfort zone te blijven. 90% van de tijd ben ik daar dus ook en dat voelt heel comfortabel. Toch heb ik het nodig om af en toe eens iets nieuws te proberen wat ik spannend vindt, of iets te doorbreken waar ik angst voor voel. Ik voel me daar dan na afloop goed over en heb weer iets nieuws geleerd en ben weer gegroeid, of heb bepaalde inzichten opgedaan die ik anders niet had gekregen. Voor mij loont het dus om soms uit die comfortzone te komen. Maar als jij hiervan geen enkel voordeel ondervindt, dan moet je het lekker niet doen. Het is jouw leven.

Herkenbaar. Ik was ook een gevoelig en ook wel angstig kind dat niet van veranderingen hield. Een vergelijkbaar voorbeeld met een juf. In groep 2 hadden we de helft van de week een hele aardige kleuterjuf.

Was ik heel blij mee, nadat ik in groep 1 een rotjuf had. Die aardige juf heb ik maar 3 maanden gehad en toen ging ze op een andere school werken. Niet gehuild, maar vond het heel erg. Op de klassenreünie 2 jaar terug kwamen de namen van de leerkrachten voorbij. Toen ik de naam van de aardige juf noemde wist niemand wie ik bedoelde. Behalve de leerkrachten dan. En dat terwijl de meesten haar langer hebben gehad dan ik. Op mij maken dingen waarschijnlijk een diepere indruk. Dat viel me met meer dingen op. Voor hen staat die schooltijd verder weg.



Ik heb ook een tijdje geprobeerd om mee te doen met leeftijdsgenoten. Zoals make-up dragen. Daar had ik al nooit veel interesse in, maar toch een paar keer geprobeerd. Te gevoelige huid, ging steeds jeuken. Ook geen zin om het er dan weer opnieuw op te doen. Cafés en discotheken trokken me nooit. Mensenmassa's, harde muziek, in de rook staan. Alcohol lust ik niet. Dus het werd een duur simpel frisdrankje. Dansen kan ik niet, geen gevoel voor ritme. Dus stond ik alleen maar te kijken naar de anderen. Ik snapte echt niet wat ik daar deed. Mijn vriendinnen zeiden dat ik niet wist van feesten was. Tja, ik noem dat herrie.



Ik leid een rustig leven naast mijn werk. Het liefst wandel ik met mijn honden in het bos of aan de dijk. Ik kan enorm genieten van de natuur en maak er graag foto's van. Af en toe ga ik dagje of dagdeel weg met een vriendin. Naar een braderie, shoppen of bioscoop. Op vakantie hoef ik niet zo nodig. Ik slaap het liefst thuis. Want hoewel de vakanties mooi waren, vind ik het maar gedoe. Echt wilde dingen heb ik nooit gedaan.

Yessss, zoveel gelijkgestemden! Dat wordt dan hoogsensitief en hooggevoelig enzo genoemd he.. tja, zo'n ander soort is dat helemaal niet!

Leuk onderwerp en geeft stof tot nadenken bij mij. Ik herken wel het e.e.a. Ik ben ook altijd van de zekerheden geweest maar stap zo nu en dan, in ieder geval probeer ik, toch wel uit mijn comfortzone maar als ik eerlijk ben weet ik soms niet of ik dat nou puur voor mijzelf doe of dat het toch ook wel beetje met de buitenwereld te maken heeft. Beetje beide denk ik.

Maar zoals al door velen gezegd, doe waar jij je goed bij voelt, daar draait het uiteindelijk om.

Ik herken het wel. Mijn ervaring is dat degene die mij voor gek verklaarde dat ik maar in dit dorp bleef hangen en druk waren de wereld te veroveren een voor een weer terug komen voor een rijtjes huis waarin ze gelukkig zwanger worden en kinderen krijgen. Laat je niet gek maken. Iedereen volgt zijn eigen pad. Moet jij ook lekker doen!

Het enige dat jij "moet" is doen waar je je fijn bij voelt en waar je gelukkig van wordt.

Zolang je je niet laat tegenhouden door aangsten om de dingen te ondernemen die je wilt doen, is er niets aan de hand.



Wss gewoon de aard van het beestje. En dat is helemaal prima!

Het is toch ook mooi als je kunt genieten van de natuur, een wandeling of van thuis zitten met een boek?



Alleen wat je schrijft over verlies van dierbaren enzo.... dat gaat gewoon gebeuren als je ouder wordt. Of je nou in hippe barretjes hangt of rondjes loopt over de hei. Natuurlijk wil je dan soms dat alles weer is zoals vroeger toen de mensen in je familie nog gezond waren (ik weet natuurlijk niet of dat bij jou vroeger zo was, dat vul ik nu zelf in).



Maar het hoeft elkaar niet tegen te spreken, je kunt ook nieuwe mensen ontmoeten bij dingen die minder 'hip' zijn zoals een wandelclub of een leesclub. Dat je t misschien wel leuk vindt daar mee af te spreken in de weekenden maar zonder dat je het gevoel hebt dingen te moeten doen die niet bij je passen.



Wel leuk topic trouwens

Ik herken mijzelf ook in jouw verhaal. Het hoeft van mij ook 'zo gek' en ben tevreden met huisje, boompje, beestje. Soms even lekker gek doen tijdens een concert of in een pretpark vind ik wel leuk voor de afwisseling.

Maar ook genieten van de natuur..ik doe het het liefst in Nederland; hoef ik echt niet voor naar het buitenland.



Herken je je ook in de omschrijving van HSP misschien? (hoog sensitief persoon)..ik heb daar wel veel gehad om mezelf beter te begrijpen. Je kunt gewoon 'googlen' op HSP..



Als 'hsp' er ervaart je dingen vaak intenser en vind veranderingen ook niet fijn..

Ja hoor, natúúrlijk ben je dan hooggevoelig of HSP.. Je móet namelijk wel een labeltje hebben als je niet van mensenmassa's houdt maar liever in het bos loopt, in een dorp woont, niet van stappen houdt, geen buitenlandstages wilt doen, binnen je comfortzone wilt blijven, enz. Je kunt hier toch juist lezen dat een heleboel mensen dat hebben? Doe alsjeblieft niet alsof het iets bijzonders is dat door mensenmassa niet begrepen wordt want oh god wat ben ik toch gevoelig en sensitief en wat ervaar ik alles toch intens, blablabla. Daarmee maak je het alleen maar nog groter. Het punt dat de meesten hier willen maken is juist dat het NIET raar is en dat ieder zo z'n eigen voorkeuren heeft.

quote:tyche schreef op 30 april 2017 @ 17:08:

Het punt van uit je comfortzone gaan is trouwens juist om die zone te vergroten.

Als je steeds tegen de grenzen van je veilige wereldje aanloopt, kan het de moeite waard zijn die wereld te vergroten.

Eens.

Er is bovendien een keerzijde: comfortzones hebben de neiging te krimpen als ze niet van tijd tot tijd wat oprekt.

Kom een keer langs in het topic "meer mensen die graag op zichzelf zijn?". Er zal misschien een wereld voor je opengaan.



Ook hier op de Psyche-pijler

Is het echt zo heel gek om in de stad te wonen en reizen te maken? Om te houden van een feestje op z'n tijd? Dat dit voor jou niet aantrekkelijk is, dat is prima, maar anderen houden er wel van. Ook goed.



Het kan trouwens ook prima allebei. Vrijdagavond een drankje doen in de stad en zaterdagmiddag genieten van een boswandeling. Hoeft natuurlijk allemaal niet, maar het kan wel naast elkaar bestaan. Het zijn geen uitersten ofzo waartussen je moet kiezen.

quote:nelicquele schreef op 01 mei 2017 @ 12:57:

Ja hoor, natúúrlijk ben je dan hooggevoelig of HSP.. Je móet namelijk wel een labeltje hebben als je niet van mensenmassa's houdt maar liever in het bos loopt, in een dorp woont, niet van stappen houdt, geen buitenlandstages wilt doen, binnen je comfortzone wilt blijven, enz. Je kunt hier toch juist lezen dat een heleboel mensen dat hebben? Doe alsjeblieft niet alsof het iets bijzonders is dat door mensenmassa niet begrepen wordt want oh god wat ben ik toch gevoelig en sensitief en wat ervaar ik alles toch intens, blablabla. Daarmee maak je het alleen maar nog groter. Het punt dat de meesten hier willen maken is juist dat het NIET raar is en dat ieder zo z'n eigen voorkeuren heeft.



Ik zeg ook niet dat het raar is en het is ook geen 'label'. Ong 20% van de bevolking

schijnt zich in de kenmerken van hsp te herkennen dus er is niks vreemds aan.

Om te leren moet je wel buiten je comfortzone gaan. Als je niet wil leren hoeft het dus niet. Dat lijkt mij dan weer vreselijk, want ik vind leren leuk. Ieder z'n voorkeur.



Overigens is terug willen naar vroeger wel iets anders dan dat het allemaal niet zo spannend hoeft. Dat klinkt toch wel iets ernstiger, eerlijk gezegd. Alsof je niet van het hier en nu kunt genieten, of ontzettende controle neiging hebt (het verleden is bekend en daardoor veilig?). In ieder geval lijkt het me niets om liefst terug te gaan in de tijd. Je kunt je leven helemaal leuk maken voor jezelf en dan melancholisch gaan zitten zijn, ik vind het zonde!

Volgens mij heeft dit helemaal niks met een zogenaamde 'comfortzone' te maken. Een stad ligt niet per definitie buiten de comfortzone. Het is blijkbaar gewoon een plek waar jij je niet thuis voelt. Bij 'buiten je comfortzone' denk ik meer aan dingen die je eigenlijk heel spannend vindt, en dat is bij jou volgens mij niet het geval?



Wat ik wel in je posts lees is ongelukkigheid. Ikzelf ben ook extreem melancholisch en moet helaas zeggen dat dat bij mij samenhangt met depressie. Ik wil absoluut geen labels plakken of met diagnoses strooien, maar de dingen die je typt klinken voor mij niet als een comfortzone-gerelateerde issue.

quote:daantje24 schreef op 30 april 2017 @ 16:08:

[...]





Dit is zeker waar.



Aan de andere kant, kan het natuurlijk ook dat je een hele hoop mooie dingen mist, of er na een bepaald aantal jaren opeens achter komt dat je spijt hebt van bepaalde dingen.



In het weekend ben ik bijvoorbeeld nog altijd graag bij mijn ouders, omdat ik dat gezellig vind. Ik lig dit nu te typen op de bank in mijn kamer waar ik tot mijn 21e heb gewoond voordat ik op kamers ging.



Als ik hier om mij heen kijk, springen de tranen mij gewoon bijna in de ogen van melancholie : zie mezelf nog zitten als 18 jarig meisje, diep in een koude decembernacht : Ik was plannen aan het maken voor een backpack reis naar australie. Of hoe ik hier voor het eerst ging slapen met mijn eerste vriendje, zo spannend.



En nu ben ik alweer bijna 10 jaar ouder, mijn leven is zo enorm veranderd, de mensen om mij heen ook, dierbaren die zijn komen te overlijden : Het doet gewoon pijn, ik wil dat altijd alles maar hetzelfde was. Sterker nog : Als ik op een knop kon drukken om terug te gaan naar die tijd, zou ik het doen. Maar je kunt natuurlijk nooit gelukkig worden als je op (geidealiseerde) gedachten uit het verleden blijft teren, puur omdat het allemaal zo lekker veilig klinkt.





Ik denk dat als je dit vaak hebt al een lange tijd. Laten we zeggen als je al 1 jaar zo denkt en voelt. Lijkt mij niet echt gezond.



Bijvoorbeeld; ik kom zelf uit buitenland en heb last soms van heimwee. Ik mis mijn dorp en de natuur. Als ik 1 a 2 jaar niet op vakantie daar ga, dan word ik soort van zacht van binnen. Ik mis mijn land & het weer. Ik kan dan slecht tegen muziek uit me land. Dus ik ga er naartoe & laad op! En natuurlijk denk ik soms goh wat heb ik hier heerlijk gespeeld etc. Maar goed dat is dan een flits gedachte. Na twee weken is het genoeg en wil ik graag naar NL...



Als ik doorzak in dat heimwee en denken aan vroeger. Ik denk dat men er zelfs ziek van kan worden mentaal. Dit zie ik ook en zag ik bij andere landgenoten. Je groeit niet , je maakt een soort vogelkooi en je zit er maar met je gedachten en denken aan vroeger. Of "wat als"...

Hier moet je dus wel voor waken. Ik spreek mezelf hierop wel aan.



Ik denk ook gezien je leeftijd dat je volwassen aan het worden bent. Het hoort erbij nu kijken naar verleden en wat wil je nu?

Ik heb in een stad en dorp gewoond. Nu weer stad. Het maakt echt niks uit ! Zolang je niet happy bent met jezelf en je leven. Je bent met jezelf waar je ook woont.

Uit je comfort zone gaan is voor mij bijvoorbeeld;

-proefles groepsles soms

-on line daten tegenwoordig wat ik nog aan het uitstellen ben ...

-buren hulp vragen

-gezonder eten

-wisselen van baan

-cursussen volgen werk

-open dag creatief bezig zijn



En nee op korte termijn word ik er niet altijd gelukkiger van. Vaak vind ik het eng en raar. Maar ik merk dat ik mezelf af en toe uitdaag en hierdoor actief blijf. En onbewust krijg ik dan nieuwschierig gevoel en blij. Natuurlijk mijn zelfvertrouwen groeit dan, wat ik ook graag wil . soort van innerlijk verlangen...