Psyche
alle pijlers
na jaren therapie nog steeds een negatief zelfbeeld/faalangs
zondag 23 maart 2008 om 15:34
hallo allemaal!
ik ben een meid van 26, heb heel wat meegemaakt in mijn jeugd en ook heel wat therapieen gevolgd.
ben sinds een jaar therapievrij maar blijf steeds tegen de zelfde punten aanlopen..
heb anorexia gehad waar ik nu redelijk mee om kan gaan, helemaal loslaten lukt nog steeds niet.., heb ernorme last van faalangst, dit uit zich vooral tijdens springwedstrijden met 3 paarden die ik rijd, 2 daarvan zijn best moeilijk en het gaat dan ook nog niet zo best, maar iedere keer als ik te horen krijg wat ik allemaal verkeerd doe word in onzekerder en ga ik nog beroerder rijden, een gevoel alsof ik echt blokeer. dit terwijl ik weet dat ik het best kan, zo frustrerend!! en zit er soms zelfs aan te denken ermee te stoppen, maar dan loop ik er weer voor weg en stoppen met paardrijden wil ik eigenlijk totaal niet!
zo had ik van de week een sollicitatiegesprek voor een stageplek, ik ben in dat gesprek direct aangenomen en kreeg uitgebreid complimenten over de manier hoe ik mezelf presenteerde, hoe spontaan en open ik was. ik hoor het wel aan maar tegelijkertijd geloof ik het niet, dan denk ik dat ze dat gewoon zeggen om mij een goed gevoel te geven maar mij ondertussen maar een dom mens vinden..
naja ik zit er behoorlijk mee en was eigenlijk benieuwd of iemand dit herkend of tips voor me heeft hoe hiermee om te gaan..
ik ben een meid van 26, heb heel wat meegemaakt in mijn jeugd en ook heel wat therapieen gevolgd.
ben sinds een jaar therapievrij maar blijf steeds tegen de zelfde punten aanlopen..
heb anorexia gehad waar ik nu redelijk mee om kan gaan, helemaal loslaten lukt nog steeds niet.., heb ernorme last van faalangst, dit uit zich vooral tijdens springwedstrijden met 3 paarden die ik rijd, 2 daarvan zijn best moeilijk en het gaat dan ook nog niet zo best, maar iedere keer als ik te horen krijg wat ik allemaal verkeerd doe word in onzekerder en ga ik nog beroerder rijden, een gevoel alsof ik echt blokeer. dit terwijl ik weet dat ik het best kan, zo frustrerend!! en zit er soms zelfs aan te denken ermee te stoppen, maar dan loop ik er weer voor weg en stoppen met paardrijden wil ik eigenlijk totaal niet!
zo had ik van de week een sollicitatiegesprek voor een stageplek, ik ben in dat gesprek direct aangenomen en kreeg uitgebreid complimenten over de manier hoe ik mezelf presenteerde, hoe spontaan en open ik was. ik hoor het wel aan maar tegelijkertijd geloof ik het niet, dan denk ik dat ze dat gewoon zeggen om mij een goed gevoel te geven maar mij ondertussen maar een dom mens vinden..
naja ik zit er behoorlijk mee en was eigenlijk benieuwd of iemand dit herkend of tips voor me heeft hoe hiermee om te gaan..
zondag 23 maart 2008 om 15:50
Ik denk dat bepaalde dingen gewoon eigen aan iemand zijn, en gewoon moeilijk te behandelen zijn.
Ook ik volg al meer dan een jaar therapie, en blijf onzeker over mezelf. Dus je zit niet alleen in het schuitje hoor. Ben al jaren onzeker over mezelf , heb al veel therapieen gevolgd, maar het mag niet baten, denk dat het aan mijn opvoeding ligt die ik heb gekregen, waar ik nooit iets goed in kon doen. Maar wat ik heb beslist, is dat ik alle mogelijke negatieve ervaringen ontwijk. Moeilijk want je kan echt niet ALLE negatieve dingen ontwijken.
Zelf ben ik op zoek naar werk, en vind het zo moeilijk om positieve zaken van mezelf op te sommen.
Ook ik volg al meer dan een jaar therapie, en blijf onzeker over mezelf. Dus je zit niet alleen in het schuitje hoor. Ben al jaren onzeker over mezelf , heb al veel therapieen gevolgd, maar het mag niet baten, denk dat het aan mijn opvoeding ligt die ik heb gekregen, waar ik nooit iets goed in kon doen. Maar wat ik heb beslist, is dat ik alle mogelijke negatieve ervaringen ontwijk. Moeilijk want je kan echt niet ALLE negatieve dingen ontwijken.
Zelf ben ik op zoek naar werk, en vind het zo moeilijk om positieve zaken van mezelf op te sommen.
zondag 23 maart 2008 om 17:20
Allereerst Grietje heb je natuurlijk al wel heel veel bereikt in een paar jaar. Onderschat dat niet! Je bent nu een jaar therapievrij en kunt een redelijke balans op maken, een aantal dingen heb je goed onder controle, maar bij een aantal schiet het nog niet echt op.
Op zich loop je niet weg voor problemen, wanneer je voor een deel stopt met paardrijden. Misschien leg je de lat nu net te hoog voor jezelf in combinatie met je faalangst. Misschien zou je eens kunnen overwegen een tijdje niet te rijden op deze moeilijke paarden, maar alleen op dat makkelijker paard. Kijk of je dan genoeg zelfvertrouwen kunt vergaren om toch het nog eens te proberen om de moeilijkere paarden.
Het zou best wel eens kunnen, dat je je gewoon een stuk happpier voelt wanneer je ontspannen paardrijdt. Je hoeft niet alles te kunnen. En ook, al zou je het kunnen, wanneer het voor jou niet prettig voelt hoef je het niet te doen.
Je bent 26 jaar en eigenlijk heb je het best goed voor elkaar.
Over je stagegesprek kun je natuurlijk denken wat je wilt, maar je bent wel aangenomen. Complimenten geven ze niet zo maar, daar is echt wel een grond voor.
Mogelijk is het toch je faalangst die hier de kop op komt steken, je denkt dat je nu heel veel moet kunnen omdat zij zo complimenteus zijn. Troost je met de gedachte dat het een stageplek is, zij gaan jou dingen leren en volgens hun kun jij dat best wel aan.
Soms moet je ook eens lief zijn voor jezelf, bepaalde dingen laten waardoor je je slecht voelt, maar ook eens goed luisteren naar complimenten en ze op waarde inschatten.
Op zich loop je niet weg voor problemen, wanneer je voor een deel stopt met paardrijden. Misschien leg je de lat nu net te hoog voor jezelf in combinatie met je faalangst. Misschien zou je eens kunnen overwegen een tijdje niet te rijden op deze moeilijke paarden, maar alleen op dat makkelijker paard. Kijk of je dan genoeg zelfvertrouwen kunt vergaren om toch het nog eens te proberen om de moeilijkere paarden.
Het zou best wel eens kunnen, dat je je gewoon een stuk happpier voelt wanneer je ontspannen paardrijdt. Je hoeft niet alles te kunnen. En ook, al zou je het kunnen, wanneer het voor jou niet prettig voelt hoef je het niet te doen.
Je bent 26 jaar en eigenlijk heb je het best goed voor elkaar.
Over je stagegesprek kun je natuurlijk denken wat je wilt, maar je bent wel aangenomen. Complimenten geven ze niet zo maar, daar is echt wel een grond voor.
Mogelijk is het toch je faalangst die hier de kop op komt steken, je denkt dat je nu heel veel moet kunnen omdat zij zo complimenteus zijn. Troost je met de gedachte dat het een stageplek is, zij gaan jou dingen leren en volgens hun kun jij dat best wel aan.
Soms moet je ook eens lief zijn voor jezelf, bepaalde dingen laten waardoor je je slecht voelt, maar ook eens goed luisteren naar complimenten en ze op waarde inschatten.
zondag 23 maart 2008 om 18:24
witchke55: ik denk zeker dat je gelijk hebt dat een deel ook gewoon bij je hoort en erg moeilijk te behandelen of los te laten is, misschien door de jaren heen dat het beter word?!
negatieve ervaringen ontwijken deed ik al (vaak onbewust)
paardrijden was(is?)wat ik goed kon en veel complimenten over kreeg waardoor ik me sterker ging voelen en meer vertrouwen in mezelf kreeg dat ik iets kon, nu ik bij iemand anders rijd word dit minder, hier word eigenlijk alleen genoemd en steeds maar weer herhaald wat ik niet goed doe, wat gigantisch averechts werkt. misschien er toch maar eens over na ga denken te stoppen of een andere plek zoeken om te rijden..moeilijk moeilijk..
positieve eigenschappen van mezelf opnoemen lukt me vaak weer wel maar kon ik eerder ook absoluut niet, probeer eens na te gaan wat andere mensen leuk aan jou vinden of probeer zelf eens heel bewust na te gaan wat je eigenlijk toch wel goed kan zonder gelijk weer een maar er aan vast te plakken......
ieder mens heeft sterke, positieve eigenschappen, dus jij zeker ook, mag ik er vast 1 opnoemen zonder dat ik je ken? behulpzaam....je reageert niet voor niets in mijn topic!!
in welke branche zoek je werk? heel veel succes ermee en bedankt voor je reactie!
pom508:en dat is wat ik vaak vergeet, dat ik veel dingen wel heb bereikt en het over het algemeen eigenlijk best goed gaat, soms heb ik de neiging dat als er iets mis gaat ik direct niks positiefs meer zie! fijn dat je het zo even neerzet!
over de paarden, ik wil het zo graag wel kunnen en doorzetten en niet opgeven, maar ik heb er ook wel over nagedacht met het ene paard verder te gaan en met die andere twee te stoppen, maar ze zijn niet van mij, ik rijd ze voor iemand anders en hij wil uiteraard dat ik ze door blijf rijden....het is ook niet dat ik bang ben, dat niet maar ik zal er eens over nadenken, je hebt zeker een punt!!
over de stage heb je ook gelijk en idd als iemand mij complimenten geeft en dus veel verwacht ben ik erg bang daar niet aan te kunnen voldoen, maar je hebt gelijk het is stage, ik hoef het allemaal nog niet te kunnen, dat probeer ik nu ook steeds tegen mezelf te zeggen!
lief zijn voor mezelf heb ik wel geleerd, neem af en toe even de rust en doe soms gewoon dingen waar ik zin in heb zonder dingen te moeten, maar blijft een lastig punt...
bedankt voor je reactie, heb er veel aan!
negatieve ervaringen ontwijken deed ik al (vaak onbewust)
paardrijden was(is?)wat ik goed kon en veel complimenten over kreeg waardoor ik me sterker ging voelen en meer vertrouwen in mezelf kreeg dat ik iets kon, nu ik bij iemand anders rijd word dit minder, hier word eigenlijk alleen genoemd en steeds maar weer herhaald wat ik niet goed doe, wat gigantisch averechts werkt. misschien er toch maar eens over na ga denken te stoppen of een andere plek zoeken om te rijden..moeilijk moeilijk..
positieve eigenschappen van mezelf opnoemen lukt me vaak weer wel maar kon ik eerder ook absoluut niet, probeer eens na te gaan wat andere mensen leuk aan jou vinden of probeer zelf eens heel bewust na te gaan wat je eigenlijk toch wel goed kan zonder gelijk weer een maar er aan vast te plakken......
ieder mens heeft sterke, positieve eigenschappen, dus jij zeker ook, mag ik er vast 1 opnoemen zonder dat ik je ken? behulpzaam....je reageert niet voor niets in mijn topic!!
in welke branche zoek je werk? heel veel succes ermee en bedankt voor je reactie!
pom508:en dat is wat ik vaak vergeet, dat ik veel dingen wel heb bereikt en het over het algemeen eigenlijk best goed gaat, soms heb ik de neiging dat als er iets mis gaat ik direct niks positiefs meer zie! fijn dat je het zo even neerzet!
over de paarden, ik wil het zo graag wel kunnen en doorzetten en niet opgeven, maar ik heb er ook wel over nagedacht met het ene paard verder te gaan en met die andere twee te stoppen, maar ze zijn niet van mij, ik rijd ze voor iemand anders en hij wil uiteraard dat ik ze door blijf rijden....het is ook niet dat ik bang ben, dat niet maar ik zal er eens over nadenken, je hebt zeker een punt!!
over de stage heb je ook gelijk en idd als iemand mij complimenten geeft en dus veel verwacht ben ik erg bang daar niet aan te kunnen voldoen, maar je hebt gelijk het is stage, ik hoef het allemaal nog niet te kunnen, dat probeer ik nu ook steeds tegen mezelf te zeggen!
lief zijn voor mezelf heb ik wel geleerd, neem af en toe even de rust en doe soms gewoon dingen waar ik zin in heb zonder dingen te moeten, maar blijft een lastig punt...
bedankt voor je reactie, heb er veel aan!
maandag 24 maart 2008 om 08:50
Mijn eerste reactie was ook; zorg dat de dingen veranderen. Als jij geen plezier meer uit het paardrijden haalt, doe het dan niet. Als het je zo onzeker maakt, als het moeilijke paarden zijn, als de druk te hoog is als als als, maakt niet uit, als jij het niet meer leuk vind, stop dan. Of doe het anders, zodat je er wel weer plezier in krijgt. Je hoeft niet alles te kunnen.
En je stageplek, zelfs al geloof je er geen snars van dat ze blij met je zijn, sta eens stil bij het gevoel dat je kreeg toen je hoorde dat ze jou wilde hebben. Was je misschien ook wel blij, trots ergens van binnen?
En je stageplek, zelfs al geloof je er geen snars van dat ze blij met je zijn, sta eens stil bij het gevoel dat je kreeg toen je hoorde dat ze jou wilde hebben. Was je misschien ook wel blij, trots ergens van binnen?
maandag 24 maart 2008 om 09:15
Wat het lastige is, is dat er ook zoiets bestaat als gewone, 'gezonde' angst, en de spanning als je aan iets nieuws begint. Toevallig dacht ik er gisteren nog aan: als je faalangst hebt of hebt gehad, dan is het misschien wel moeilijker om met die 'gewone' angst om te gaan. Kan je niet goed onderscheiden wat nog gezonde angst is, en welke angst je belemmert in je handelen. Of schiet je van gewone angst direct door in faalangst.
De dingen die jij noemt: paardrijden, solliciteren en stagelopen, die zijn ook angstig! Je kunt dus niet verwachten dat de angst ooit helemaal weggaat. Maar ja, wat je er dan mee moet doen... of je het dan maar uit de weg moet gaan om het jezelf makkelijker te maken, of doorzetten in de hoop dat het ooit overgaat... ik weet het echt niet.
Ik ben zelf nogal van het doorzetten en blijven proberen. Ik geloof ook niet dat het helpt, om dan maar op te houden met paardrijden. Want je neemt je angst gewoon mee naar het volgende, en op een gegeven moment moet je met alles ophouden. Dat wil je niet.
Ik heb het zelf ook met sporten, na jarenlang klimmen was mijn hoogtevrees alleen maar erger geworden. Toen besloot ik: niet zo moeilijk doen, je hoeft niet per se omhoog, ga gewoon roeien. Nou, lekker dan: nu heb ik ineens angst om te verdrinken! Waar dat nou vandaan komt? Af en toe dan heb ik er wel de schurft in, dat je door angst zo kunt blokkeren. En hoe je het op moet lossen, dat weet ik helaas niet.
De dingen die jij noemt: paardrijden, solliciteren en stagelopen, die zijn ook angstig! Je kunt dus niet verwachten dat de angst ooit helemaal weggaat. Maar ja, wat je er dan mee moet doen... of je het dan maar uit de weg moet gaan om het jezelf makkelijker te maken, of doorzetten in de hoop dat het ooit overgaat... ik weet het echt niet.
Ik ben zelf nogal van het doorzetten en blijven proberen. Ik geloof ook niet dat het helpt, om dan maar op te houden met paardrijden. Want je neemt je angst gewoon mee naar het volgende, en op een gegeven moment moet je met alles ophouden. Dat wil je niet.
Ik heb het zelf ook met sporten, na jarenlang klimmen was mijn hoogtevrees alleen maar erger geworden. Toen besloot ik: niet zo moeilijk doen, je hoeft niet per se omhoog, ga gewoon roeien. Nou, lekker dan: nu heb ik ineens angst om te verdrinken! Waar dat nou vandaan komt? Af en toe dan heb ik er wel de schurft in, dat je door angst zo kunt blokkeren. En hoe je het op moet lossen, dat weet ik helaas niet.
maandag 24 maart 2008 om 11:04
bbompje: maar ik haal zeker nog wel plezier uit het paardrijden, de training thuis gaat vaak erg goed en dan voel ik me heerlijk, als het op concours ook goed gaat voel ik me ook super, kan mijn dag niet meer stuk, maar als het mis gaat en de eigenaar niet tevreden over me is dan voel ik me zwaar ... kan dan in janken uitbarsten en vind mezelf dan niets waard..maar hier wil ik zoo graag mee leren omgaan! mijn gevoel van eigenwaarde hangt nog veel te veel af van mijn prestatie's en van de mening van een ander..
ik vind het dan ook echt moeilijk om een keuze te maken om te stoppen of toch door te gaan. daarbij komt nog dat ik helemaal geen begeleiding krijg in het rijden, misschien moet ik dat eerst eens proberen en dan eens kijken hoe het verder gaat..
(vroeger)liep ik altijd weg voor dit soort situatie's, beviel het me niet, was ik onzeker, had ik het gevoel dat iemand me niet mocht??...weg was ik.. ik wil dit zo graag ook anders kunnen en niet weer weglopen, want ik blijf het denk ik toch tegen komen, is het niet in de paarden dan is het wel op een ander gebied..
tijdelijk stoppen met de wedstrijden zou wel een optie zijn idd, even de rust en de ontspanning terug vinden..
en over de stage, zeker was ik trots, kon mijn glimlach niet van mijn gezicht krijgen, haha!! en daarna begint het gepieker he!!
nee maar je hebt gelijk, dat eerste gevoel daar moet ik eens vaker bij stil staan! bedankt voor je reactie!!
korenwolf: gewone angst ken ik ook, dat is een stuk minder heftig als faalangst, bij het paardrijden merk ik echt dat het faalangst is, de angst om het niet goed te doen is zo heftig dat ik er minder door ga presteren en als het ware blokeer in mijn rijden.
ik ben dan net als jou ook iemand die graag wil doorzetten, niet te moed opgeven, alhoewel zo was ik eerder wel...ben daar zeker wel in veranderd..
ik denk dat bij het stage lopen ik wel kan spreken over gewone gezonde angst..het is werk wat ik leuk vind, de mensen daar kennen me nog niet en verwachten ook niet dat ik alles in 1 keer kan, dat geeft veel rust..
ik wil juist leren om met die faalangst om te kunnen gaan en niet na 1 slechte prestatie mezelf zo op mijn kop blijven geven dat ik er weer nachten van wakker lig en gelijk denk dat ik als persoon slecht en niet goed genoeg ben!
en idd in jouw voorbeeld geef je ook al aan dat die angst makkelijk terug kan komen op een ander gebied..
jij ook bedankt voor je reactie!!
ik vind het dan ook echt moeilijk om een keuze te maken om te stoppen of toch door te gaan. daarbij komt nog dat ik helemaal geen begeleiding krijg in het rijden, misschien moet ik dat eerst eens proberen en dan eens kijken hoe het verder gaat..
(vroeger)liep ik altijd weg voor dit soort situatie's, beviel het me niet, was ik onzeker, had ik het gevoel dat iemand me niet mocht??...weg was ik.. ik wil dit zo graag ook anders kunnen en niet weer weglopen, want ik blijf het denk ik toch tegen komen, is het niet in de paarden dan is het wel op een ander gebied..
tijdelijk stoppen met de wedstrijden zou wel een optie zijn idd, even de rust en de ontspanning terug vinden..
en over de stage, zeker was ik trots, kon mijn glimlach niet van mijn gezicht krijgen, haha!! en daarna begint het gepieker he!!
nee maar je hebt gelijk, dat eerste gevoel daar moet ik eens vaker bij stil staan! bedankt voor je reactie!!
korenwolf: gewone angst ken ik ook, dat is een stuk minder heftig als faalangst, bij het paardrijden merk ik echt dat het faalangst is, de angst om het niet goed te doen is zo heftig dat ik er minder door ga presteren en als het ware blokeer in mijn rijden.
ik ben dan net als jou ook iemand die graag wil doorzetten, niet te moed opgeven, alhoewel zo was ik eerder wel...ben daar zeker wel in veranderd..
ik denk dat bij het stage lopen ik wel kan spreken over gewone gezonde angst..het is werk wat ik leuk vind, de mensen daar kennen me nog niet en verwachten ook niet dat ik alles in 1 keer kan, dat geeft veel rust..
ik wil juist leren om met die faalangst om te kunnen gaan en niet na 1 slechte prestatie mezelf zo op mijn kop blijven geven dat ik er weer nachten van wakker lig en gelijk denk dat ik als persoon slecht en niet goed genoeg ben!
en idd in jouw voorbeeld geef je ook al aan dat die angst makkelijk terug kan komen op een ander gebied..
jij ook bedankt voor je reactie!!
maandag 24 maart 2008 om 12:39
He, ik bedenk ineens iets wat nog wel kan helpen... Die therapie die je gehad hebt, was dat praten of cognitieve therapie? Misschien kan lichaamsgerichte therapie jou (en mij?) nog een stap verder helpen. Want dit soort angst zet zich ook in je lichaam vast, en dan kun je wel weten en geloven dat het niet over jou als persoon gaat... maar intussen zijn dan toch maar al je spieren geblokkeerd.
Wat ook nog wel eens iets uitmaakt, is je concentreren op je ademhaling.
Wat ook nog wel eens iets uitmaakt, is je concentreren op je ademhaling.
maandag 24 maart 2008 om 12:53
Hier heb ik ook nog een reactie op - excuus dat het zo versnipperd is. Op een forum voor freelancers heb ik eens gelezen: een opdrachtgever is altijd wel ergens tevreden over, al zegt-ie dat dan niet. Je hebt altijd wel iets goed gedaan. Dat kun je ook tegen jezelf zeggen over zo'n eigenaar: je hebt ook iets goed gedaan, al krijg je dat dan niet te horen. Anders zat de eigenaar zelf wel op dat paard, toch? Als je dan kritiek krijgt, kun je kijken of je er iets van kunt leren.
Het ligt niet altijd aan jou als je onzeker wordt en in tranen wilt uitbarsten: sommige mensen zijn echt heel onhandig als het gaat om kritiek leveren. Je kunt dan ook denken: die eigenaar moet nog heel wat leren op het gebied van feedback.
zondag 30 maart 2008 om 20:12
daar ben ik weer na een lange tijd, erg druk geweest de afgelopen weken....
maar.....IK HEB DE KNOOP DOORGEHAKT!! ben gestopt met de paarden en ga straks lekker op 1 paard rijden bij iemand anders, ga mooi naar de les en rijden voor mijn plezier zonder dat er een druk achter zit!
ik sta echt van mezelf versteld, ben er ook echt blij mee!
enerzijds geeft deze keuze me rust maar aan de andere kant word ik er ook onrustig van, ik kan slecht tegen veranderingen!
ik ga niet helemaal weg bij de stal waar ik de paarden reed, ik blijf daar nog wel andere dingen doen, dat vind ik ook wel goed, altijd beter als ineens helemaal weg gaan.
tja ik dacht ik laat toch nog even weten dat ik wat met jullie adviezen heb gedaan!!
ben er heel blij mee, stukje bij beetje ga ik toch nog wel vooruit!!
maar.....IK HEB DE KNOOP DOORGEHAKT!! ben gestopt met de paarden en ga straks lekker op 1 paard rijden bij iemand anders, ga mooi naar de les en rijden voor mijn plezier zonder dat er een druk achter zit!
ik sta echt van mezelf versteld, ben er ook echt blij mee!
enerzijds geeft deze keuze me rust maar aan de andere kant word ik er ook onrustig van, ik kan slecht tegen veranderingen!
ik ga niet helemaal weg bij de stal waar ik de paarden reed, ik blijf daar nog wel andere dingen doen, dat vind ik ook wel goed, altijd beter als ineens helemaal weg gaan.
tja ik dacht ik laat toch nog even weten dat ik wat met jullie adviezen heb gedaan!!
ben er heel blij mee, stukje bij beetje ga ik toch nog wel vooruit!!
maandag 31 maart 2008 om 12:28
ik lees dit topic pas nu, maar dat was dus het eerste wat ik dacht, ga gewoon voor je lol paardrijden, en laat anderen maar in de zenuwen zitten om een prestatie te leveren.
Het zal even wennen zijn maar bij het volgende concours hoef je alleen maar van de sfeer te genieten, en je stalgenoten aan te moedigen (die mensen moeten er ook zijn ;) )
En wat je in de toekomst wilt, dat zie je dan wel
Het zal even wennen zijn maar bij het volgende concours hoef je alleen maar van de sfeer te genieten, en je stalgenoten aan te moedigen (die mensen moeten er ook zijn ;) )
En wat je in de toekomst wilt, dat zie je dan wel
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
