Psyche
alle pijlers
Narcistische persoonlijkheidsstoornis
maandag 7 september 2009 om 17:33
quote:siepeltrien schreef op 07 september 2009 @ 17:25:
Yetiman: zoals ik al zei: Ik heb heel goed door wat de sociale regels zijn. Omdat ik me daar zo goed van bewust ben, kan ik me daar na gedragen. Ik weet wat mensen van me verwachten en kan daar op inspelen. Ookal voelt het niet goed, ik ben intelligent genoeg om me te kunnen aanpassen aan mijn omgeving.
Dorinde: Oppervlakkig gezien functioneer ik inderdaad goed. In mijn werk loop ik geregeld vast bijvoorbeeld. Ik neem geen adviezen aan, doe waar ik zelf zin in heb en denk het altijd beter te weten. De eerste keer wordt dat geaccepteerd, maar nu beginnen mijn collega's er goed zat van te worden. Ze vinden me arrogant en eigenwijs.
Daarnaast zijn vriendschappen erg lastig. Ik wek de indruk sociaal en gezellig te zijn, maar uiteindelijk ben ik erorm egocentrisch en achterdochtig. Mensen willen uiteindelijk niets meer met me te maken hebben en dat vind ik toch wel vervelend. Hoewel ik niet voel wat anderen voelen, kan ik het wel zién als mensen verdriet hebben. Het is nooit mijn bedoeling om mensen opzettelijk pijn te doen, maar helaas gebeurd het wel.Wat noem jij oppervlakking? Zoals ik het lees gaat het in jouw werk én in jouw vriendschappen mis. Bedoel je dan dat het goed gaat als je niet vaker dan één keer met iemand te maken hebt (even gechargeerd)?
Yetiman: zoals ik al zei: Ik heb heel goed door wat de sociale regels zijn. Omdat ik me daar zo goed van bewust ben, kan ik me daar na gedragen. Ik weet wat mensen van me verwachten en kan daar op inspelen. Ookal voelt het niet goed, ik ben intelligent genoeg om me te kunnen aanpassen aan mijn omgeving.
Dorinde: Oppervlakkig gezien functioneer ik inderdaad goed. In mijn werk loop ik geregeld vast bijvoorbeeld. Ik neem geen adviezen aan, doe waar ik zelf zin in heb en denk het altijd beter te weten. De eerste keer wordt dat geaccepteerd, maar nu beginnen mijn collega's er goed zat van te worden. Ze vinden me arrogant en eigenwijs.
Daarnaast zijn vriendschappen erg lastig. Ik wek de indruk sociaal en gezellig te zijn, maar uiteindelijk ben ik erorm egocentrisch en achterdochtig. Mensen willen uiteindelijk niets meer met me te maken hebben en dat vind ik toch wel vervelend. Hoewel ik niet voel wat anderen voelen, kan ik het wel zién als mensen verdriet hebben. Het is nooit mijn bedoeling om mensen opzettelijk pijn te doen, maar helaas gebeurd het wel.Wat noem jij oppervlakking? Zoals ik het lees gaat het in jouw werk én in jouw vriendschappen mis. Bedoel je dan dat het goed gaat als je niet vaker dan één keer met iemand te maken hebt (even gechargeerd)?
maandag 7 september 2009 om 17:42
maandag 7 september 2009 om 17:46
Ik vind het wel heel wat dat je zelf om raad vraagt in verband hiermee. Naar mijn gevoel zien narcisten nooit wat fouts bij zichzelf, maar leggen ze juist steevast alle schuld bij de anderen. Jij merkt tenminste dat sommige dingen niet soepel lopen en bent bereid te kijken of jouw gedrag daarmee te maken heeft. En dat vind ik goed.
maandag 7 september 2009 om 17:53
quote:siepeltrien schreef op 07 september 2009 @ 17:32:
[...]
Hoezo dat? En hoe ben je daar mee omgegaan?
Hoe ik ermee om ben gegaan is bevestiging zoeken bij mensen in mijn omgeving die ik geschikt vond daarover te beoordelen. Dat ik de diagnose bijna kreeg had voor een groot deel te maken met het feit dat ik alles wat mijn psych zei in twijfel trok en ook omdat ik veel omging met mensen met een hogere intelligentie en zei dat fijn te vinden. Verder ben ik nogal analytisch op het gebied van empathie en komt het bij mij niet geheel van nature.
De redenen dat ik het uiteindelijk zeker niet accepteer voor mezelf zijn vooral dat ik soms arrogant kan zijn, maar dat dan voornamelijk over onderwerpen is. Ik vind dan dus vooral dat iemand geen fouten mag maken en zal die persoon verbeteren (dat is nogal not-done in Nederland). Ik zal echter op een forum ook eerder schrijven over wat ik vind van bijvoorbeeld een diagnose dan medeleven tonen met een persoon (geldt ook voor fora waar ik de mensen beter ken). Ik zal inderdaad ook meer medeleven hebben met mensen waarvan ik het probleem beter snap. Echter, daarom vind ik personen niet minderwaardig, ik ben gewoon slecht in het touchy-feely gedeelte. Ten tweede kan ik redelijk ver gaan in het proberen goed te zijn voor mijn vrouw, inderdaad soms te ver waardoor het mis gaat, maar echt zo diep afhankelijk zijn van hoe iemand anders zich voelt is niet bepaald overeenkomstig met jezelf de belangrijkste vinden lijkt me zo.
Overigens is er later Asperger uitgekomen als diagnose.
[...]
Hoezo dat? En hoe ben je daar mee omgegaan?
Hoe ik ermee om ben gegaan is bevestiging zoeken bij mensen in mijn omgeving die ik geschikt vond daarover te beoordelen. Dat ik de diagnose bijna kreeg had voor een groot deel te maken met het feit dat ik alles wat mijn psych zei in twijfel trok en ook omdat ik veel omging met mensen met een hogere intelligentie en zei dat fijn te vinden. Verder ben ik nogal analytisch op het gebied van empathie en komt het bij mij niet geheel van nature.
De redenen dat ik het uiteindelijk zeker niet accepteer voor mezelf zijn vooral dat ik soms arrogant kan zijn, maar dat dan voornamelijk over onderwerpen is. Ik vind dan dus vooral dat iemand geen fouten mag maken en zal die persoon verbeteren (dat is nogal not-done in Nederland). Ik zal echter op een forum ook eerder schrijven over wat ik vind van bijvoorbeeld een diagnose dan medeleven tonen met een persoon (geldt ook voor fora waar ik de mensen beter ken). Ik zal inderdaad ook meer medeleven hebben met mensen waarvan ik het probleem beter snap. Echter, daarom vind ik personen niet minderwaardig, ik ben gewoon slecht in het touchy-feely gedeelte. Ten tweede kan ik redelijk ver gaan in het proberen goed te zijn voor mijn vrouw, inderdaad soms te ver waardoor het mis gaat, maar echt zo diep afhankelijk zijn van hoe iemand anders zich voelt is niet bepaald overeenkomstig met jezelf de belangrijkste vinden lijkt me zo.
Overigens is er later Asperger uitgekomen als diagnose.
.
.
maandag 7 september 2009 om 18:03
quote:siepeltrien schreef op 07 september 2009 @ 17:28:
NPS word tegenwoordig idd heel ander bekeken. Er ligt een ontzettend negatief lading over, terwijl niet iedereen met NPS een etterbak is.
Dit zegt wiki erover, erg treffend eigenlijk:
Personen die lijden aan een NPS kunnen in eerste instantie overkomen als charmant en interessant, maar als relaties langer duren blijkt hun egocentrisme vaak een ernstig obstakel. Niet zelden eisen ze een voorkeursbehandeling. Als dit niet gebeurt, voelen ze zich snel gekrenkt of ondergewaardeerd en zijn hierdoor vatbaar voor depressieve verschijnselen. Anderzijds kan hun kwetsbaarheid ook tot woedeaanvallen leiden.
De basis van NPS wordt in de jeugd of vroege volwassenheid gelegd. Vaak wordt de oorzaak gezocht in misbruik of trauma's die veroorzaakt kunnen zijn door ouders, andere invloedrijke volwassenen of zelfs leeftijdsgenoten. In dit kader kan NPS worden gezien als een verdedigingsmechanisme dat op gevoelens van minderwaardigheid is gebaseerd.
Het DSM-IV definieert de narcistische persoonlijkheidsstoornis als een pervasief patroon van grootsheid (in fantasie of gedrag), behoefte aan bewondering en gebrek aan inlevingsgevoel, meestal beginnend in de vroege volwassenheid en aanwezig in verschillende situaties. De stoornis kan worden gediagnosticeerd als sprake is van vijf of meer van de volgende criteria:
De persoon heeft gevoelens van grootsheid en eigen belangrijkheid (hij overdrijft bijvoorbeeld zijn prestaties, talent, kennis, contacten en persoonlijke eigenschappen en eist als superieur beschouwd te worden, ook als zijn prestaties hiertoe geen aanleiding geven).
De persoon is geobsedeerd door fantasieën over succes, roem, (al)macht, genialiteit (de cerebrale narcist), schoonheid of seksuele prestaties (de somatische narcist) of een ideale, blijvende liefde.
De persoon ziet zichzelf als uniek en meent dat hij alleen begrepen kan worden door even unieke of speciale mensen (of instellingen).
De persoon heeft enorme behoefte aan bewondering, aandacht en bevestiging of wil gevreesd en berucht zijn.
De persoon gelooft dat hij meer rechten heeft dan anderen. Hij wil dat anderen zich aanpassen aan zijn onredelijke verwachting van een voorkeursbehandeling.
De persoon is manipulerend en gebruikt anderen om zijn doel te bereiken.
De persoon heeft een onderontwikkeld inlevingsvermogen. Hij of zij kan of wil geen rekening houden met de behoeften of opvattingen van anderen.
De persoon is vaak jaloers, wat gepaard kan gaan met woede. Dit leidt tot paranoïde wanen, omdat hij denkt dat anderen jaloers zijn op hem en zich op dezelfde manier gedragen als hij.
De persoon gedraagt zich arrogant. Hij voelt zich superieur, boven de wet verheven en alom aanwezig (magisch denken). Hij wordt kwaad als hij wordt tegengesproken door mensen die hij als minderwaardig beschouwt.
Waah!
Dit klinkt heel erg als een ex-vriend van mij.
Hij is jaren een behoorlijk goede vriend van mij geweest, maar ik begon steeds meer te merken hoe ik op mijn tenen moest lopen bij hem, want hij had altijd gelijk, je moest hem altijd zijn zin geven en alles moest volgens zijn wensen.
Een jaar geleden is het heel erg mis gegaan - ik had kritiek op hem en gaf hem geen gelijk - en sindsdien zijn we dus geen vrienden meer. Dat gebeurt erg vaak (al kan ik het nu dus niet meer bijhouden), maar hij maakt ook erg makkelijk nieuwe vrienden.
NPS word tegenwoordig idd heel ander bekeken. Er ligt een ontzettend negatief lading over, terwijl niet iedereen met NPS een etterbak is.
Dit zegt wiki erover, erg treffend eigenlijk:
Personen die lijden aan een NPS kunnen in eerste instantie overkomen als charmant en interessant, maar als relaties langer duren blijkt hun egocentrisme vaak een ernstig obstakel. Niet zelden eisen ze een voorkeursbehandeling. Als dit niet gebeurt, voelen ze zich snel gekrenkt of ondergewaardeerd en zijn hierdoor vatbaar voor depressieve verschijnselen. Anderzijds kan hun kwetsbaarheid ook tot woedeaanvallen leiden.
De basis van NPS wordt in de jeugd of vroege volwassenheid gelegd. Vaak wordt de oorzaak gezocht in misbruik of trauma's die veroorzaakt kunnen zijn door ouders, andere invloedrijke volwassenen of zelfs leeftijdsgenoten. In dit kader kan NPS worden gezien als een verdedigingsmechanisme dat op gevoelens van minderwaardigheid is gebaseerd.
Het DSM-IV definieert de narcistische persoonlijkheidsstoornis als een pervasief patroon van grootsheid (in fantasie of gedrag), behoefte aan bewondering en gebrek aan inlevingsgevoel, meestal beginnend in de vroege volwassenheid en aanwezig in verschillende situaties. De stoornis kan worden gediagnosticeerd als sprake is van vijf of meer van de volgende criteria:
De persoon heeft gevoelens van grootsheid en eigen belangrijkheid (hij overdrijft bijvoorbeeld zijn prestaties, talent, kennis, contacten en persoonlijke eigenschappen en eist als superieur beschouwd te worden, ook als zijn prestaties hiertoe geen aanleiding geven).
De persoon is geobsedeerd door fantasieën over succes, roem, (al)macht, genialiteit (de cerebrale narcist), schoonheid of seksuele prestaties (de somatische narcist) of een ideale, blijvende liefde.
De persoon ziet zichzelf als uniek en meent dat hij alleen begrepen kan worden door even unieke of speciale mensen (of instellingen).
De persoon heeft enorme behoefte aan bewondering, aandacht en bevestiging of wil gevreesd en berucht zijn.
De persoon gelooft dat hij meer rechten heeft dan anderen. Hij wil dat anderen zich aanpassen aan zijn onredelijke verwachting van een voorkeursbehandeling.
De persoon is manipulerend en gebruikt anderen om zijn doel te bereiken.
De persoon heeft een onderontwikkeld inlevingsvermogen. Hij of zij kan of wil geen rekening houden met de behoeften of opvattingen van anderen.
De persoon is vaak jaloers, wat gepaard kan gaan met woede. Dit leidt tot paranoïde wanen, omdat hij denkt dat anderen jaloers zijn op hem en zich op dezelfde manier gedragen als hij.
De persoon gedraagt zich arrogant. Hij voelt zich superieur, boven de wet verheven en alom aanwezig (magisch denken). Hij wordt kwaad als hij wordt tegengesproken door mensen die hij als minderwaardig beschouwt.
Waah!
Dit klinkt heel erg als een ex-vriend van mij.
Hij is jaren een behoorlijk goede vriend van mij geweest, maar ik begon steeds meer te merken hoe ik op mijn tenen moest lopen bij hem, want hij had altijd gelijk, je moest hem altijd zijn zin geven en alles moest volgens zijn wensen.
Een jaar geleden is het heel erg mis gegaan - ik had kritiek op hem en gaf hem geen gelijk - en sindsdien zijn we dus geen vrienden meer. Dat gebeurt erg vaak (al kan ik het nu dus niet meer bijhouden), maar hij maakt ook erg makkelijk nieuwe vrienden.
Morrigan Crow, net zo leuk als Harry Potter.
maandag 7 september 2009 om 18:15
quote:Phara schreef op 07 september 2009 @ 17:46:
Ik vind het wel heel wat dat je zelf om raad vraagt in verband hiermee. Naar mijn gevoel zien narcisten nooit wat fouts bij zichzelf, maar leggen ze juist steevast alle schuld bij de anderen. Jij merkt tenminste dat sommige dingen niet soepel lopen en bent bereid te kijken of jouw gedrag daarmee te maken heeft. En dat vind ik goed.
Hier ben ik het helemaal mee eens.
Wij (mijn moeder, ik, maar ook de huisarts) verdenken mijn oom van narcistische persoonlijkheidstrekken. Niet alles klopt van de beschrijving die je zelf ook plaatste, maar het komt bij hem heel dicht in de buurt.
Maar ja, hoe krijgen we hem écht gediagnosticeerd? Dat is het grote probleem. Want hij is er van overtuigd dat er met hem niks mis is, dat het altijd aan anderen ligt.
Hoe kwam jij er zo bij om aan te kloppen bij de instanties aan de hand van de psychische problemen die je had?
Zelfs daar is mijn oom te trots voor. Hij heeft bijvoorbeeld wel eens genoemd dat hij dacht dat hij depressief is, maar ja... hij doet daar dan verder ook niks mee en stuurt maatschappelijk werk weer weg.
Wij weten inmiddels ook niet meer wat we er mee aan moeten, en zijn vrouw en 3 kinderen worden overal de dupe van
Ik vind het wel heel wat dat je zelf om raad vraagt in verband hiermee. Naar mijn gevoel zien narcisten nooit wat fouts bij zichzelf, maar leggen ze juist steevast alle schuld bij de anderen. Jij merkt tenminste dat sommige dingen niet soepel lopen en bent bereid te kijken of jouw gedrag daarmee te maken heeft. En dat vind ik goed.
Hier ben ik het helemaal mee eens.
Wij (mijn moeder, ik, maar ook de huisarts) verdenken mijn oom van narcistische persoonlijkheidstrekken. Niet alles klopt van de beschrijving die je zelf ook plaatste, maar het komt bij hem heel dicht in de buurt.
Maar ja, hoe krijgen we hem écht gediagnosticeerd? Dat is het grote probleem. Want hij is er van overtuigd dat er met hem niks mis is, dat het altijd aan anderen ligt.
Hoe kwam jij er zo bij om aan te kloppen bij de instanties aan de hand van de psychische problemen die je had?
Zelfs daar is mijn oom te trots voor. Hij heeft bijvoorbeeld wel eens genoemd dat hij dacht dat hij depressief is, maar ja... hij doet daar dan verder ook niks mee en stuurt maatschappelijk werk weer weg.
Wij weten inmiddels ook niet meer wat we er mee aan moeten, en zijn vrouw en 3 kinderen worden overal de dupe van
maandag 7 september 2009 om 18:44
Volgens mij is psychologische hulp voor iemand die niet wil totaal niet zinloos sowieso. De vraag is dus een beetje wat je met een diagnose zal willen ook. Effectief is het dan niet meer dan erkenning voor zijn vrouw en kinderen. Natuurlijk kan dat wel fijn zijn, maar het is de moeite denk ik niet waard. De enige reden waarmee je hem echt aan een onderzoek kan laten meewerken is hetzelfde als bij siepeltrien, dus als hij zelf het gevoel heeft dat het niet meer gaat. Dat kan je krijgen mogelijk door hem vooral niet uit de wind te houden, maar of dat goed is voor het gezin?
Overigens ken ik meerdere mensen waarbij NPS is voorgesteld, maar die later toch op een andere diagnose terecht zijn gekomen.
Overigens ken ik meerdere mensen waarbij NPS is voorgesteld, maar die later toch op een andere diagnose terecht zijn gekomen.
maandag 7 september 2009 om 18:50
quote:Moonlight82 schreef op 07 september 2009 @ 16:54:
Ik heb een goed boek gelezen hierover: Het drama van het begaafde kind (ofzo)
Niet zozeer een handleiding van hoe ermee om te gaan, maar wel een soort verklaring.
(Wel met graven in de jeugd enzo... pas lezen als je daar aan toe bent)
Huh??
Ik heb dat boek ook gelezen, maar volgens mij gaat het daar helemaal niet over. Het gaat juist om de kinderen die in redelijk normale gezinnen zijn opgegroeid, en wat die toch nog voor schade opdoen in hun veilige en redelijk normale gezinssituatie. Omdat ouders nou eenmaal dingen meenemen uit hun jeugd en het kind vaak (onbewust) de wonden van de ouders wil 'genezen' (de erkenning die de ouders hebben gemist of dat wat de ouders in hun jeugd hebben gemist wordt door de kinderen gecompenseerd).
En het gaat over mensen die als hulpverlener werken en wat hun (onbewuste) beweegreden daarvoor is, of eigenlijk wordt uitgelegd dat de rol die zij in hun jeugd hebben moeten aannemen, die rol vaak voortgezet wordt in hun beroepspraktijk omdat zij daar nou eenmaal een 'talent' voor hebben ontwikkeld.
Ik heb een goed boek gelezen hierover: Het drama van het begaafde kind (ofzo)
Niet zozeer een handleiding van hoe ermee om te gaan, maar wel een soort verklaring.
(Wel met graven in de jeugd enzo... pas lezen als je daar aan toe bent)
Huh??
Ik heb dat boek ook gelezen, maar volgens mij gaat het daar helemaal niet over. Het gaat juist om de kinderen die in redelijk normale gezinnen zijn opgegroeid, en wat die toch nog voor schade opdoen in hun veilige en redelijk normale gezinssituatie. Omdat ouders nou eenmaal dingen meenemen uit hun jeugd en het kind vaak (onbewust) de wonden van de ouders wil 'genezen' (de erkenning die de ouders hebben gemist of dat wat de ouders in hun jeugd hebben gemist wordt door de kinderen gecompenseerd).
En het gaat over mensen die als hulpverlener werken en wat hun (onbewuste) beweegreden daarvoor is, of eigenlijk wordt uitgelegd dat de rol die zij in hun jeugd hebben moeten aannemen, die rol vaak voortgezet wordt in hun beroepspraktijk omdat zij daar nou eenmaal een 'talent' voor hebben ontwikkeld.
maandag 7 september 2009 om 18:55
Allereerst wil ik zeggen hoe knap ik het vind dat je deze diagnose voor waar hebt aangenomen en ook lijkt te accepteren, want dat doen zeker niet alle mensen met deze stoornis.
Ik heb zelf ook enige ervaring met NPS opgedaan doordat mijn zwanger het heeft. Hij is nu ruim 50 jaar en heeft het waarschijnlijk al vanaf zijn vroegste jeugd. Op het eerste gezicht is hij erg charismatisch, sociaal en intelligent en heeft hij veel vrienden/kennissen, maar als je hem beter leert kennen komt zijn ware zeer egocentrische aard naar boven en dat is helaas geen pretje voor zijn naaste omgeving.
Hij heeft deze diagnose nog niet zo lang geleden gekregen, omdat mijn zus na hier jaren onder geleden te hebben hem dwong om zich te laten onderzoeken, anders ging ze van hem scheiden. Nu heeft hij deze diagnose dus gekregen en daar is hij het helemaal niet mee eens, want aan hem mankeert niets en het ligt natuurlijk helemaal aan de buitenwereld. Voor mijn zus geeft deze diagnose wat rust want nu begrijpt ze ten minste waarom hij zo reageert zoals hij reageert.
Zelf had ik deze relatie nooit volgehouden, maar zij blijft toch bij hem vanwege de financiële zekerheid en hun dochtertje.
Mijn vraag aan jou is (als je dit tenminste wilt beantwoorden): hoe kijk je zelf tegen de toekomst aan met een eventuele langdurige relatie en/of kinderen? Dat lijkt me namelijk best lastig als je van jezelf weet dat je erg egocentrisch bent en weinig inlevingsvermogen hebt.
PS: jouw reacties op het topic over "zelf eten meenemen" bleven tegen de stroom in behoorlijk van jezelf overtuigd. Is dit een voorbeeld van jouw eigenwijze/ik weet het beter houding? Dit is overigens geen sneer of vervelend bedoelde opmerking, maar een oprechte vraag.
Ik heb zelf ook enige ervaring met NPS opgedaan doordat mijn zwanger het heeft. Hij is nu ruim 50 jaar en heeft het waarschijnlijk al vanaf zijn vroegste jeugd. Op het eerste gezicht is hij erg charismatisch, sociaal en intelligent en heeft hij veel vrienden/kennissen, maar als je hem beter leert kennen komt zijn ware zeer egocentrische aard naar boven en dat is helaas geen pretje voor zijn naaste omgeving.
Hij heeft deze diagnose nog niet zo lang geleden gekregen, omdat mijn zus na hier jaren onder geleden te hebben hem dwong om zich te laten onderzoeken, anders ging ze van hem scheiden. Nu heeft hij deze diagnose dus gekregen en daar is hij het helemaal niet mee eens, want aan hem mankeert niets en het ligt natuurlijk helemaal aan de buitenwereld. Voor mijn zus geeft deze diagnose wat rust want nu begrijpt ze ten minste waarom hij zo reageert zoals hij reageert.
Zelf had ik deze relatie nooit volgehouden, maar zij blijft toch bij hem vanwege de financiële zekerheid en hun dochtertje.
Mijn vraag aan jou is (als je dit tenminste wilt beantwoorden): hoe kijk je zelf tegen de toekomst aan met een eventuele langdurige relatie en/of kinderen? Dat lijkt me namelijk best lastig als je van jezelf weet dat je erg egocentrisch bent en weinig inlevingsvermogen hebt.
PS: jouw reacties op het topic over "zelf eten meenemen" bleven tegen de stroom in behoorlijk van jezelf overtuigd. Is dit een voorbeeld van jouw eigenwijze/ik weet het beter houding? Dit is overigens geen sneer of vervelend bedoelde opmerking, maar een oprechte vraag.
maandag 7 september 2009 om 19:32
quote:siepeltrien schreef op 07 september 2009 @ 17:37:
Dorinke:
Oppervlakkig... Mijn familie houdt van me, en staat achter me. Ik heb een aantal vriendinnen waarmee de omgang goed is. Dat is wel wat ik het belangrijkste is in mijn leven, de rest is oppervlakkig. En mijn werk, tja.. Het is proberen aan te passen en meegaan met de kudde. Het is moeilijk, maar ik doe mijn best.
Het probleem is dat deze stoornis steeds meer boven komt drijven en minder in de hand te houden valt. Dat vind ik vervelend dus zou ik graag van ervaringsdeskundigen wat handvaten krijgen om het te vergemakkelijken.Dat vind ik wel interessant...bij mensen die jou al lang kennen en die jij waarschijnlijk vertrouwd, kun je dus blijkbaar wel 'normaal' gedrag vertonen. Misschien betekent dat dat als je je zelfvertrouwen vergroot, en je vertrouwen in andere mensen, het dan ook beter gaat met mensen die niet zo dichtbij je staan?
Dorinke:
Oppervlakkig... Mijn familie houdt van me, en staat achter me. Ik heb een aantal vriendinnen waarmee de omgang goed is. Dat is wel wat ik het belangrijkste is in mijn leven, de rest is oppervlakkig. En mijn werk, tja.. Het is proberen aan te passen en meegaan met de kudde. Het is moeilijk, maar ik doe mijn best.
Het probleem is dat deze stoornis steeds meer boven komt drijven en minder in de hand te houden valt. Dat vind ik vervelend dus zou ik graag van ervaringsdeskundigen wat handvaten krijgen om het te vergemakkelijken.Dat vind ik wel interessant...bij mensen die jou al lang kennen en die jij waarschijnlijk vertrouwd, kun je dus blijkbaar wel 'normaal' gedrag vertonen. Misschien betekent dat dat als je je zelfvertrouwen vergroot, en je vertrouwen in andere mensen, het dan ook beter gaat met mensen die niet zo dichtbij je staan?
maandag 7 september 2009 om 19:58
Er is volgens mij maar 1 manier om in een relatie met een narcist niet ten onder te gaan: (emotioneel) afstand houden. Met als gevolg dat je natuurlijk geen relatie hebt.
Daarom ook denk ik dat een diagnose meestal weinig zoden aan de dijk zet. Een diagnose is gewoon een poging om een naam op iets te plakken en in die zin kan het de andere partij (partner, kind,..) een gevoel geven van nu eindelijk te begrijpen wat er aan de hand is, maar wat koop je daarmee? De narcist zal er niets mee doen en gewoon doorgaan met het gebruiken en misbruiken van anderen om zijn opgefokte ego te voeden. En dit alles uiteraard onder de vakkundig gespeelde camouflage van intelligentie, knapheid, vriendelijkheid, deskundigheid, groothartigheid,...
Ik denk trouwens ook dat het geen wonder is dat narcisme soms gepaard gaat met depressie. Depressie is a.h.w. de andere kant van de medaille. Bij sommigen komt dat nooit tot uiting omdat ze erin slagen hun grootheidswaan altijd intact te houden en door niemand te laten doorprikken, maar bij anderen lukt dat niet altijd. Wanneer bij hen door omstandigheden of wat dan ook de ballon doorprikt wordt, tuimelen ze in een depressie. Want achter en buiten de grootheidswaan sluimert er alleen maar de leegte.
Nu ik er zo over nadenk: dat is ook de reden waarom therapie niet werkt bij een narcist. Een therapeut zou juist moeten komen tot het lijden wat er onder die grootheidswaan zit, maar dat is nu net wat een narcist niet wil. Hij zal nooit de houvast van het zich knapper, intelligenter of mooier voelen willen opgeven, ook niet bij de therapeut.
Siepeltrien, ik vind het daarom wel bewonderenswaardig dat je ervaart dat je een probleem hebt en er wat aan wil doen. Alhoewel ik eerlijk gezegd een klein beetje terughoudendheid voel om dat zo te schrijven ("bewonderenswaardig"), want een narcist kickt juist op dat soort lof en zou het weer als bewijs zien dat hij een toch wel erg bijzonder en ver boven de rest verheven persoon is .
Daarom ook denk ik dat een diagnose meestal weinig zoden aan de dijk zet. Een diagnose is gewoon een poging om een naam op iets te plakken en in die zin kan het de andere partij (partner, kind,..) een gevoel geven van nu eindelijk te begrijpen wat er aan de hand is, maar wat koop je daarmee? De narcist zal er niets mee doen en gewoon doorgaan met het gebruiken en misbruiken van anderen om zijn opgefokte ego te voeden. En dit alles uiteraard onder de vakkundig gespeelde camouflage van intelligentie, knapheid, vriendelijkheid, deskundigheid, groothartigheid,...
Ik denk trouwens ook dat het geen wonder is dat narcisme soms gepaard gaat met depressie. Depressie is a.h.w. de andere kant van de medaille. Bij sommigen komt dat nooit tot uiting omdat ze erin slagen hun grootheidswaan altijd intact te houden en door niemand te laten doorprikken, maar bij anderen lukt dat niet altijd. Wanneer bij hen door omstandigheden of wat dan ook de ballon doorprikt wordt, tuimelen ze in een depressie. Want achter en buiten de grootheidswaan sluimert er alleen maar de leegte.
Nu ik er zo over nadenk: dat is ook de reden waarom therapie niet werkt bij een narcist. Een therapeut zou juist moeten komen tot het lijden wat er onder die grootheidswaan zit, maar dat is nu net wat een narcist niet wil. Hij zal nooit de houvast van het zich knapper, intelligenter of mooier voelen willen opgeven, ook niet bij de therapeut.
Siepeltrien, ik vind het daarom wel bewonderenswaardig dat je ervaart dat je een probleem hebt en er wat aan wil doen. Alhoewel ik eerlijk gezegd een klein beetje terughoudendheid voel om dat zo te schrijven ("bewonderenswaardig"), want een narcist kickt juist op dat soort lof en zou het weer als bewijs zien dat hij een toch wel erg bijzonder en ver boven de rest verheven persoon is .
maandag 7 september 2009 om 20:10
Ik zou als ik zo'n diagnose over mezelf te horen krijg, mezelf een heel slecht en naar mens voelen. Maar goed, dat ben ik. Ik vind het nl. allesbehalve een leuke omschrijving. Het zegt feitelijk in een boel woorden maar 1 ding: je bent een vervelend en naar mens (om mee te leven/dealen). Wie wil dat nou over zichzelf uitgesproken hebben. Gelukkig kan je dan ook weer narcistisch genoeg zijn om te denken dat dit allemaal niet op jou van toepassing is en of dat anderen toch te dom zijn en niet weten waar ze het over hebben. Tja, ben je gelijk van het probleem af. Ik zou juist graag lief en aardig enzo gevonden willen worden en zo'n diagnose zou mij vreselijk van de waps brengen.
maandag 7 september 2009 om 20:40
Ik heb weleens iets gelezen van Sam Vaknin; hij is een expert op het gebied van narcisme en zelf ook narcist. Hij gaf aan dat hij helemaal geen gevoel heeft en mensen eigenlijk vooral ziet als een soort objecten. Van hetzelfde niveau als een meubelstuk ofzo. Alles wat hij doet voor anderen is puur en alleen om bevestiging voor zijn ego te krijgen.
Negatieve aandacht is voor hem ook goed trouwens.
Je geeft aan dat je wel goed contact heb met je vrienden dus ik denk niet dat je ze ziet als een soort objecten ofzo toch?
Negatieve aandacht is voor hem ook goed trouwens.
Je geeft aan dat je wel goed contact heb met je vrienden dus ik denk niet dat je ze ziet als een soort objecten ofzo toch?
maandag 7 september 2009 om 20:49
Ik weet dat we niet geholpen zijn met de diagnose alleen. En ik denk niet dat mijn oom zich ooit aan zal toegeven. Dit is een gebed zonder eind en de niege manier om zijn ogen enigszins te open (ook al is het maar op een kiertje) is dat mijn tante weg gaat bij hem.
Maar dat is voor haar echt Not Done (ze is chinese). Ze ondergaat gewoon haar "lot", en dat gaat ten koste van haar en de kinderen.
Zag ze het alleen zelf maar in.
En mijn oom ziet het absoluut niet in wat hij zijn gezin aan doet.
Zijn zaak is failliet gegaan (maar volgens mij niet officeel falliet verklaard), het huis en de zijn zijn gedwongen geveild, en ze zijn nu verhuisd naar een huurhuis. Oom nam geen genoegen met het huis wat hun aangeboden werd, nee... het huis moest groter en duurder. Dus nu wonen ze in een huis waarvan de huur eigenlijk boven hun budget ligt, en hij is voor de zoveelste keer zijn baan kwijt (werkte via uitzendbureau).
Het houdt nooit op... ik ben vooral bang voor de invloed die dit zal hebben op de kinderen
Maar dat is voor haar echt Not Done (ze is chinese). Ze ondergaat gewoon haar "lot", en dat gaat ten koste van haar en de kinderen.
Zag ze het alleen zelf maar in.
En mijn oom ziet het absoluut niet in wat hij zijn gezin aan doet.
Zijn zaak is failliet gegaan (maar volgens mij niet officeel falliet verklaard), het huis en de zijn zijn gedwongen geveild, en ze zijn nu verhuisd naar een huurhuis. Oom nam geen genoegen met het huis wat hun aangeboden werd, nee... het huis moest groter en duurder. Dus nu wonen ze in een huis waarvan de huur eigenlijk boven hun budget ligt, en hij is voor de zoveelste keer zijn baan kwijt (werkte via uitzendbureau).
Het houdt nooit op... ik ben vooral bang voor de invloed die dit zal hebben op de kinderen
