Psyche
alle pijlers
Narcistische persoonlijkheidsstoornis
woensdag 9 september 2009 om 23:58
quote:iris1969 schreef op 09 september 2009 @ 23:48:
[...]
Hierboven heb ik al uitlegd hoe ik aan mijn ideeën kom, maar ik herken ook zeker narchistische kanten in mijzelf. Ik ben ook stronteigenwijs en soms een echte koningin...
Overigens had mijn ex-vriend (die met die Asperger) dat verbaal sterke ook en die moest ook altijd winnen in de discussie. Dan ging hij over lijken...Je praat de TO wel van alles aan zo.
[...]
Hierboven heb ik al uitlegd hoe ik aan mijn ideeën kom, maar ik herken ook zeker narchistische kanten in mijzelf. Ik ben ook stronteigenwijs en soms een echte koningin...
Overigens had mijn ex-vriend (die met die Asperger) dat verbaal sterke ook en die moest ook altijd winnen in de discussie. Dan ging hij over lijken...Je praat de TO wel van alles aan zo.
woensdag 9 september 2009 om 23:58
Eigenlijk heb ik een hekel aan labeltjes. Bij mij zouden een aantal ook erg goed passen.
Waar ik liever voor sta is dat er een hoop verschillende soorten mensen zijn en dat deze verschillen ook nodig zijn om alleen al een mensheid in stand te houden.
Je hebt werkers, leiders, zorgers. De 1 kan niet zonder de ander. Je hebt mensen in de wereld nodig die niet bang zijn voor andermans mening. Die verandering durven te brengen en ook mensen durft te benadelen met oog op een groter geheel. Dat lukt niet met een gevoelige persoonlijkheid.
Stel dat iemand nu afstapt van het labeltje narcist en zichzelf is en daar structuur in brengt... ego bevrediging genoeg door de vele bewonderaars, maar ook erg eenzaam aan de top.
Misschien is iemand die niet aan een standaard voldoet niet belast met een stoornis. Misschien is het een ander soort mens dan de gemiddelde. Een geboren leider bijvoorbeeld?
Psychologen lopen helemaal vol met mensen die geen plaats kunnen vinden in een gemiddelde maatschappij terwijl hier best een oplossing zou kunnen zitten.
Waar ik liever voor sta is dat er een hoop verschillende soorten mensen zijn en dat deze verschillen ook nodig zijn om alleen al een mensheid in stand te houden.
Je hebt werkers, leiders, zorgers. De 1 kan niet zonder de ander. Je hebt mensen in de wereld nodig die niet bang zijn voor andermans mening. Die verandering durven te brengen en ook mensen durft te benadelen met oog op een groter geheel. Dat lukt niet met een gevoelige persoonlijkheid.
Stel dat iemand nu afstapt van het labeltje narcist en zichzelf is en daar structuur in brengt... ego bevrediging genoeg door de vele bewonderaars, maar ook erg eenzaam aan de top.
Misschien is iemand die niet aan een standaard voldoet niet belast met een stoornis. Misschien is het een ander soort mens dan de gemiddelde. Een geboren leider bijvoorbeeld?
Psychologen lopen helemaal vol met mensen die geen plaats kunnen vinden in een gemiddelde maatschappij terwijl hier best een oplossing zou kunnen zitten.
donderdag 10 september 2009 om 00:00
donderdag 10 september 2009 om 00:05
quote:domnaiefmutsje schreef op 09 september 2009 @ 23:58:
Eigenlijk heb ik een hekel aan labeltjes. Bij mij zouden een aantal ook erg goed passen.
Waar ik liever voor sta is dat er een hoop verschillende soorten mensen zijn en dat deze verschillen ook nodig zijn om alleen al een mensheid in stand te houden.
Je hebt werkers, leiders, zorgers. De 1 kan niet zonder de ander. Je hebt mensen in de wereld nodig die niet bang zijn voor andermans mening. Die verandering durven te brengen en ook mensen durft te benadelen met oog op een groter geheel. Dat lukt niet met een gevoelige persoonlijkheid.
Stel dat iemand nu afstapt van het labeltje narcist en zichzelf is en daar structuur in brengt... ego bevrediging genoeg door de vele bewonderaars, maar ook erg eenzaam aan de top.
Misschien is iemand die niet aan een standaard voldoet niet belast met een stoornis. Misschien is het een ander soort mens dan de gemiddelde. Een geboren leider bijvoorbeeld?
Psychologen lopen helemaal vol met mensen die geen plaats kunnen vinden in een gemiddelde maatschappij terwijl hier best een oplossing zou kunnen zitten.Je hebt helemaal gelijk, want heel veel (wereld)leiders, popsterren, kunstenaars e.d. hebben sterke narcistische kanten en wat zou de wereld zijn zonder hen? Ik denk één grijze massa.
Eigenlijk heb ik een hekel aan labeltjes. Bij mij zouden een aantal ook erg goed passen.
Waar ik liever voor sta is dat er een hoop verschillende soorten mensen zijn en dat deze verschillen ook nodig zijn om alleen al een mensheid in stand te houden.
Je hebt werkers, leiders, zorgers. De 1 kan niet zonder de ander. Je hebt mensen in de wereld nodig die niet bang zijn voor andermans mening. Die verandering durven te brengen en ook mensen durft te benadelen met oog op een groter geheel. Dat lukt niet met een gevoelige persoonlijkheid.
Stel dat iemand nu afstapt van het labeltje narcist en zichzelf is en daar structuur in brengt... ego bevrediging genoeg door de vele bewonderaars, maar ook erg eenzaam aan de top.
Misschien is iemand die niet aan een standaard voldoet niet belast met een stoornis. Misschien is het een ander soort mens dan de gemiddelde. Een geboren leider bijvoorbeeld?
Psychologen lopen helemaal vol met mensen die geen plaats kunnen vinden in een gemiddelde maatschappij terwijl hier best een oplossing zou kunnen zitten.Je hebt helemaal gelijk, want heel veel (wereld)leiders, popsterren, kunstenaars e.d. hebben sterke narcistische kanten en wat zou de wereld zijn zonder hen? Ik denk één grijze massa.
donderdag 10 september 2009 om 01:21
quote:iris1969 schreef op 09 september 2009 @ 23:41:
[...]
Ik heb jarenlang een relatie gehad met iemand met Asperger en die had ook zeer weinig inlevingsvermogen en overleefde ook in het sociale circuit door het kopiëren van sociaal geaccepteerd gedrag.
Verder herkent Digitalis zich heel erg in bepaalde aspecten van het gedrag van TO en zij heeft een biopolaire stoornis (sorry Digitalis als ik hiermee je privacy schend door dit te schrijven en dat is zeker niet de bedoeling, maar volgens mij ben je hier zelf ook heel open over op het forum. Als je wilt haal ik deze zin weg).
Vandaar dat ik hieraan dacht. Gewoon omdat ik zo weinig narcisme in de reacties van TO herken, maar wie ben ik om de diagnose van de psychiaters in twijfel te trekken .Heb geen bipolaire stoornis Ben etikettenvrij!
[...]
Ik heb jarenlang een relatie gehad met iemand met Asperger en die had ook zeer weinig inlevingsvermogen en overleefde ook in het sociale circuit door het kopiëren van sociaal geaccepteerd gedrag.
Verder herkent Digitalis zich heel erg in bepaalde aspecten van het gedrag van TO en zij heeft een biopolaire stoornis (sorry Digitalis als ik hiermee je privacy schend door dit te schrijven en dat is zeker niet de bedoeling, maar volgens mij ben je hier zelf ook heel open over op het forum. Als je wilt haal ik deze zin weg).
Vandaar dat ik hieraan dacht. Gewoon omdat ik zo weinig narcisme in de reacties van TO herken, maar wie ben ik om de diagnose van de psychiaters in twijfel te trekken .Heb geen bipolaire stoornis Ben etikettenvrij!
donderdag 10 september 2009 om 09:13
Ik heb even een vraagje over dat voorkeur gedrag. Want dat heb ik bijvoorbeeld ook. Maar naar mijn mening komt dat bij mij niet voort uit het gevoel dat ik een voorkeursbehandeling wil of dat ik me beter voel dan anderen. Dat komt bij mij gewoon voort uit het idee dat ik erg sterk denk in termen van recht en onrecht. Of in bepaalde ideeën over hoe ik (jaja, ik ) vind dat men zich hoort op te stellen. Waarbij mijn mening vaak is dat ik instanties of mensen vaak ongeïnteresseerd vindt en niet vindt doen wat ze prediken te doen. Wat dat betreft ben ik ook behoorlijk zwart/wit. Als men toezegt dat dit of dat bij de service hoort, vind ik ook dat ik daar recht op heb en kom ik mijn recht halen. Ik laat (vooral door instanties) gewoon niet met me sollen en ben een veeleisende en kritische klant. Aan de andere kant vind ik dat dat recht voor iedereen opgaat en niet voor mij in het bijzonder. Ik kan het dan daarentegen wel eens dom vinden dat anderen hun rechten niet claimen (en heb dus weer fijn een oordeel klaar haha). Ik vind mezelf daarin al snel erg slim en doortastend (en dus goed bezig) en anderen kuddeschapen.
Maar goed, wat ik wil zeggen. Ik heb dat zgn. voorkeursbehandelen dus ook, maar niet omdat ik mezelf nu eenmaal zo goed vind. Maar gewoon omdat ik vind dat alle mensen met elkaar om horen te gaan. Ik zou mezelf nl. hetzelfde opstellen naar een ander en ik vind al snel dat instanties echt lui en gemakzuchtig zijn en klanten laten barsten.
Maar goed, wat ik wil zeggen. Ik heb dat zgn. voorkeursbehandelen dus ook, maar niet omdat ik mezelf nu eenmaal zo goed vind. Maar gewoon omdat ik vind dat alle mensen met elkaar om horen te gaan. Ik zou mezelf nl. hetzelfde opstellen naar een ander en ik vind al snel dat instanties echt lui en gemakzuchtig zijn en klanten laten barsten.
donderdag 10 september 2009 om 10:40
Schouderklopje, precies zoals ik het ervaar!
Ik voel mijn recht op 'de klant is koning' niet als een persoonlijk recht, maar als iets voor iedereen. Als ik me bedot of gekwetst voel door een in mijn ogen onrechtvaardige behandeling, voel ik dat denk ik wel sterker dan gemiddeld.
Overigens deed ik een dik jaar geleden naar aanleiding van een topic hier op het forum een internet-testje over NPS. Want dat zou ik zéker niet hebben, eerder het tegenovergestelde. (ik las mee in dat topic omdat ik tien jaar een relatie heb gehad met een 'zware' narcist) Maar tot mijn verbijstering scoorde ik vrij hoog juist, bij dat testje. Dat heeft me wel weer aan het denken gezet en op het spoor van andere dingen.
Wat ik wil zeggen: je kunt nog verrast worden door/om jezelf!
xx lisa.
Ik voel mijn recht op 'de klant is koning' niet als een persoonlijk recht, maar als iets voor iedereen. Als ik me bedot of gekwetst voel door een in mijn ogen onrechtvaardige behandeling, voel ik dat denk ik wel sterker dan gemiddeld.
Overigens deed ik een dik jaar geleden naar aanleiding van een topic hier op het forum een internet-testje over NPS. Want dat zou ik zéker niet hebben, eerder het tegenovergestelde. (ik las mee in dat topic omdat ik tien jaar een relatie heb gehad met een 'zware' narcist) Maar tot mijn verbijstering scoorde ik vrij hoog juist, bij dat testje. Dat heeft me wel weer aan het denken gezet en op het spoor van andere dingen.
Wat ik wil zeggen: je kunt nog verrast worden door/om jezelf!
xx lisa.
donderdag 10 september 2009 om 15:01
quote:iris1969 schreef op 09 september 2009 @ 23:01:
Even lekker met etiketjes strooien , maar wat zeiden de psychiaters eigenlijk over Asperger? Ik zie namelijk erg veel raakvlakken....
Ik zie ook erg veel raakvlakken tussen NPS, Asperger en mijn vorm van autisme. Sociale vaardigheden heb ik ook aan moeten leren. En met mijn psycholoog had ik ook reflectie-sessies. Ik beschreef sociale situaties zo nauwkeurig mogelijk, zoveel mogelijk volgens de waarheid. Ik beschreef hoe ik reageerde, dan hoe anderen reageerden. Ik heb daar nu behoorlijk inzicht in.
Inlevingsvermogen is bij mij niet afwezig. Ik kom soms voor anderen op. Vooral als iemand iets doormaakt wat ik vroeger zelf door heb gemaakt, weet ik behoorlijk precies wat die ander voelt, dat gecombineerd met wat ik verder van die persoon weet.
Even lekker met etiketjes strooien , maar wat zeiden de psychiaters eigenlijk over Asperger? Ik zie namelijk erg veel raakvlakken....
Ik zie ook erg veel raakvlakken tussen NPS, Asperger en mijn vorm van autisme. Sociale vaardigheden heb ik ook aan moeten leren. En met mijn psycholoog had ik ook reflectie-sessies. Ik beschreef sociale situaties zo nauwkeurig mogelijk, zoveel mogelijk volgens de waarheid. Ik beschreef hoe ik reageerde, dan hoe anderen reageerden. Ik heb daar nu behoorlijk inzicht in.
Inlevingsvermogen is bij mij niet afwezig. Ik kom soms voor anderen op. Vooral als iemand iets doormaakt wat ik vroeger zelf door heb gemaakt, weet ik behoorlijk precies wat die ander voelt, dat gecombineerd met wat ik verder van die persoon weet.
World of Warcraft: Legion
donderdag 10 september 2009 om 15:09
quote:bicycle schreef op 09 september 2009 @ 23:46:
http://www.kennislink.nl/ ... elig-maar-niet-empathischHm, dat moet ik maar eens doorlezen!
http://www.kennislink.nl/ ... elig-maar-niet-empathischHm, dat moet ik maar eens doorlezen!
World of Warcraft: Legion
donderdag 10 september 2009 om 15:15
quote:iris1969 schreef op 09 september 2009 @ 23:58:
(een autist heeft namelijk weinig gevoel voor humor, omdat hij alles letterlijk neemt)
De rest van de context geeft mij soms een clou of een bepaalde opmerking letterlijk genomen kan worden, of dat er sprake is van een stijlfiguur (cynisme, sarcasme, ironie, etc.). Soms heb ik dat door, maar niet altijd.
En wat discussies betreft, soms heb ik niet de waarheid in pacht, en denk ik dat anderen ook weleens gelijk kunnen hebben. Ik moet dan de situatie in gedachten wel helemaal opnieuw bekijken.
(een autist heeft namelijk weinig gevoel voor humor, omdat hij alles letterlijk neemt)
De rest van de context geeft mij soms een clou of een bepaalde opmerking letterlijk genomen kan worden, of dat er sprake is van een stijlfiguur (cynisme, sarcasme, ironie, etc.). Soms heb ik dat door, maar niet altijd.
En wat discussies betreft, soms heb ik niet de waarheid in pacht, en denk ik dat anderen ook weleens gelijk kunnen hebben. Ik moet dan de situatie in gedachten wel helemaal opnieuw bekijken.
World of Warcraft: Legion
donderdag 10 september 2009 om 15:26
quote:iris1969 schreef op 10 september 2009 @ 10:36:
Grappig, dat herken ik ook heel sterk aan mezelf. Ik voel me ook vaak slimmer en doortastender dan een ander en ik vind anderen ook snel schaapjes...http://xkcd.com/610/
(autisten hebben wel degelijk gevoel voor humor, alleen soms afwijkend van anderen. Juist woordgrappen doen het vaak erg goed.)
Dat verhaal over die empathie is wel redelijk kloppend naar mijn gevoel. Kort samengevat gaat het erom dat de cognitieve empathie (dus het instinctief begrijpen van andermans gevoel verstoord is (niet te verwarren met het later beredeneren)), maar dat de affectieve empathie in principe wel werkt. Hierbij wil ik wel een kanttekening plaatsen, aangezien ik een van de originele artikel/onderzoek ken waarop dit idee is gebaseerd. Daar bleek vooral uit dat gevoel van angst en boosheid goed overgenomen wordt. Positieve gevoelens of verdriet leken minder aanwijzingen voor te zijn.
Dat ziekenhuisvoorbeeld is wel een beetje tekenend trouwens, maar als je eens in zo'n wachtkamer zit zie je wel meer mensen die zo doen. Ze zullen niet allemaal een stoornis hebben gok ik.
Grappig, dat herken ik ook heel sterk aan mezelf. Ik voel me ook vaak slimmer en doortastender dan een ander en ik vind anderen ook snel schaapjes...http://xkcd.com/610/
(autisten hebben wel degelijk gevoel voor humor, alleen soms afwijkend van anderen. Juist woordgrappen doen het vaak erg goed.)
Dat verhaal over die empathie is wel redelijk kloppend naar mijn gevoel. Kort samengevat gaat het erom dat de cognitieve empathie (dus het instinctief begrijpen van andermans gevoel verstoord is (niet te verwarren met het later beredeneren)), maar dat de affectieve empathie in principe wel werkt. Hierbij wil ik wel een kanttekening plaatsen, aangezien ik een van de originele artikel/onderzoek ken waarop dit idee is gebaseerd. Daar bleek vooral uit dat gevoel van angst en boosheid goed overgenomen wordt. Positieve gevoelens of verdriet leken minder aanwijzingen voor te zijn.
Dat ziekenhuisvoorbeeld is wel een beetje tekenend trouwens, maar als je eens in zo'n wachtkamer zit zie je wel meer mensen die zo doen. Ze zullen niet allemaal een stoornis hebben gok ik.
donderdag 10 september 2009 om 18:39
Hallo allemaal,
Ik wil me even voorstellen. Ik ben een vrouw van 40 jaar, en enige jaren geleden gediagnosticeerd met "secundair narcistische afweer".Omdat andere labeltjes eerst behandeld moesten worden, ben ik pas nu met narcisme bezig.
Mijn therapeute kwam met de suggestie "Het drama van het begaafde kind", een boek waar ik erg veel in herkende.
Ik zou graag met anderen over narcisme praten. Hoe ervaren jullie het leven? Hoe ervaren jullie de diagnose? Het doet mij persoonlijk pijn het label narcisme te hebben, het heeft een negatieve lading en ik ben niet graag egocentrisch
Tot zover, ik zal eerst jullie oudere berichten lezen,
Aimee
Ik wil me even voorstellen. Ik ben een vrouw van 40 jaar, en enige jaren geleden gediagnosticeerd met "secundair narcistische afweer".Omdat andere labeltjes eerst behandeld moesten worden, ben ik pas nu met narcisme bezig.
Mijn therapeute kwam met de suggestie "Het drama van het begaafde kind", een boek waar ik erg veel in herkende.
Ik zou graag met anderen over narcisme praten. Hoe ervaren jullie het leven? Hoe ervaren jullie de diagnose? Het doet mij persoonlijk pijn het label narcisme te hebben, het heeft een negatieve lading en ik ben niet graag egocentrisch
Tot zover, ik zal eerst jullie oudere berichten lezen,
Aimee
donderdag 10 september 2009 om 19:05
Welkom bij deze discussie, hij loopt al wel een tijdje, maar je komt er vast zo in....
Het lijkt me ook erg pijnlijk om een label opgeplakt te hebben gekregen dat zo'n negatieve lading heeft als narcisme. Het zou mij echt heel erg kwetsen als ik hetgeen erover geschreven wordt op mezelf zou moeten betrekken, dus daarom heb ik bewondering voor degenen die dit van zichzelf te horen hebben gekregen en hier ook aan willen werken. Dat moet erg moeilijk zijn.
Voor mij persoonlijk is dit een hele interessant topic, want het bekijkt narcisme nu eens van de hele andere kant dan gewoonlijk, namelijk van de kant van degene die het heeft. Ben dus benieuwd naar jouw ervaringen...
Het lijkt me ook erg pijnlijk om een label opgeplakt te hebben gekregen dat zo'n negatieve lading heeft als narcisme. Het zou mij echt heel erg kwetsen als ik hetgeen erover geschreven wordt op mezelf zou moeten betrekken, dus daarom heb ik bewondering voor degenen die dit van zichzelf te horen hebben gekregen en hier ook aan willen werken. Dat moet erg moeilijk zijn.
Voor mij persoonlijk is dit een hele interessant topic, want het bekijkt narcisme nu eens van de hele andere kant dan gewoonlijk, namelijk van de kant van degene die het heeft. Ben dus benieuwd naar jouw ervaringen...
donderdag 10 september 2009 om 19:35
quote:iris1969 schreef op 09 september 2009 @ 23:22:
Dat lijstje is inderdaad heel herkenbaar voor mij, zelfs die woede en paranoïde neigingen.
Alleen die oncontroleerbare lichamelijke woedeuitbarstingen zeggen mij niets, maar wellicht uit iedereen zich daarin anders (mijn zwager is bijvoorbeeld alleen verbaal zeer scherp en kwetsend).Je oudste zoon met een stalen stofzuigerstang de trap opslaan is een voorbeeld. Hij rende gillend naar boven, de volgende dag kon hij maar nauwelijks lopen omdat zijn benen zo bont en blauw waren. En waarom ze dat deed? Hij gaf 'nee' als antwoord terwijl zij 'ja' verwachtte.....
Dat lijstje is inderdaad heel herkenbaar voor mij, zelfs die woede en paranoïde neigingen.
Alleen die oncontroleerbare lichamelijke woedeuitbarstingen zeggen mij niets, maar wellicht uit iedereen zich daarin anders (mijn zwager is bijvoorbeeld alleen verbaal zeer scherp en kwetsend).Je oudste zoon met een stalen stofzuigerstang de trap opslaan is een voorbeeld. Hij rende gillend naar boven, de volgende dag kon hij maar nauwelijks lopen omdat zijn benen zo bont en blauw waren. En waarom ze dat deed? Hij gaf 'nee' als antwoord terwijl zij 'ja' verwachtte.....
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 10 september 2009 om 19:41
quote:iris1969 schreef op 09 september 2009 @ 20:26:
@bicycle: Ik heb nog even over je berichtje over de mogelijkheid van "houden van" nagedacht bij een narcist en ik denk nu het volgende (bij mijn zwager dan):
ik denk dat hij vooral verliefd was op het ideaalbeeld/plaatje dat hij van haar had (ze is namelijk erg knap) en ook dat hij vond dat zij hem er beter uit liet zien, want ze waren samen echt zo'n "golden couple".
Dus vanuit dat oogpunt gezien was ze eerder een mooie aanvulling van zijn grote ego, dan dat hij werkelijk geinteresseerd was hoe ze dacht of wat ze voelde.
Voor zijn dochtertje zijn zijn gevoelens (hopelijk) wel wat oprechter, zeker omdat ze nog jong is en dus kneedbaarder dan mijn zus, maar ook hier zal het feit dat ze een schattig meisje is en dat ze een mooi gezinnetje vormen zeker ook een rol spelen.
Je hebt dus zeker wel gelijk dat deze "liefde" niet geheel onbaatzuchtig is.
@ Iris; Sorry Iris dat ik een beetje laat op bovenstaande post reageer. Ik hoop inderdaad ook dat je zwager wel oprecht/ onbaatzuchtig van zijn dochterje houdt
@Yeti Man lees nu pas op pagina 2 van dit topic dat jij eerst bijna de diagnose narcisme had gekregen maar er later Asperger uit is gekomen.
@ Aimee; welkom. Wat houd dat eigenlijk in; secundair narcistische afweer?
@bicycle: Ik heb nog even over je berichtje over de mogelijkheid van "houden van" nagedacht bij een narcist en ik denk nu het volgende (bij mijn zwager dan):
ik denk dat hij vooral verliefd was op het ideaalbeeld/plaatje dat hij van haar had (ze is namelijk erg knap) en ook dat hij vond dat zij hem er beter uit liet zien, want ze waren samen echt zo'n "golden couple".
Dus vanuit dat oogpunt gezien was ze eerder een mooie aanvulling van zijn grote ego, dan dat hij werkelijk geinteresseerd was hoe ze dacht of wat ze voelde.
Voor zijn dochtertje zijn zijn gevoelens (hopelijk) wel wat oprechter, zeker omdat ze nog jong is en dus kneedbaarder dan mijn zus, maar ook hier zal het feit dat ze een schattig meisje is en dat ze een mooi gezinnetje vormen zeker ook een rol spelen.
Je hebt dus zeker wel gelijk dat deze "liefde" niet geheel onbaatzuchtig is.
@ Iris; Sorry Iris dat ik een beetje laat op bovenstaande post reageer. Ik hoop inderdaad ook dat je zwager wel oprecht/ onbaatzuchtig van zijn dochterje houdt
@Yeti Man lees nu pas op pagina 2 van dit topic dat jij eerst bijna de diagnose narcisme had gekregen maar er later Asperger uit is gekomen.
@ Aimee; welkom. Wat houd dat eigenlijk in; secundair narcistische afweer?
donderdag 10 september 2009 om 19:53
quote:siepeltrien schreef op 09 september 2009 @ 23:06:
Setter: Respect dat je het kunt opbrengen om hier te lezen. Ik lees dat je erg beschadigt bent door je moeder, en dat moet ontzettend moeilijk voor je zijn. Hoe gaat het nu met je?
Dank je wel voor je compliment, heel lief van je! Dat ik het kan opbrengen om hier te lezen, af en toe tussen de tranen door vanwege de herkenning, is omdat ik bewondering voor je heb. Je bent erg open, vertelt over je negatieve dingen zonder het te bagatelliseren. Je legt de schuld niet bij een ander maar bij jezelf of je 'stoornis'. En dat je sommige vervelende buien afschuift op diezelfde stoornis is niet erg, dat is menselijk. Als je een ander daar geen kwaad mee doet tenminste, maar dat weet je zelf ook wel.
Hoe het nu met me gaat? Ja, heel goed eigenlijk. Ik heb ruim 6 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken en dat is de beste beslissing geweest die ik richting haar kon maken. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad, ik voel me verlost van een vreselijke kwelgeest.
De keerzijde van deze medaille is dat ik mijn vader ook niet meer zie omdat zij hem alle contact met mij verboden heeft. Mijn oudste broer heeft inmiddels al bijna 12 jaar geen contact meer met onze 'moeder' (ik krijg het bijna mijn strot niet uit: 'moe-der'). Destijds heeft ze tegen mijn vader gezegd: "als jij naar hem toegaat dan kun je je spullen pakken en opsodemieteren, je komt er bij mij niet meer in!". En aangezien mijn vader ietwat last heeft van een slappe ruggengraat......
Aan de andere kant is hij al 50 jaar bij haar, en ergens heb ik daar bewondering voor. Hoe hij het volhoudt? Hij laat alles en iedereen afglijden.
Setter: Respect dat je het kunt opbrengen om hier te lezen. Ik lees dat je erg beschadigt bent door je moeder, en dat moet ontzettend moeilijk voor je zijn. Hoe gaat het nu met je?
Dank je wel voor je compliment, heel lief van je! Dat ik het kan opbrengen om hier te lezen, af en toe tussen de tranen door vanwege de herkenning, is omdat ik bewondering voor je heb. Je bent erg open, vertelt over je negatieve dingen zonder het te bagatelliseren. Je legt de schuld niet bij een ander maar bij jezelf of je 'stoornis'. En dat je sommige vervelende buien afschuift op diezelfde stoornis is niet erg, dat is menselijk. Als je een ander daar geen kwaad mee doet tenminste, maar dat weet je zelf ook wel.
Hoe het nu met me gaat? Ja, heel goed eigenlijk. Ik heb ruim 6 jaar geleden het contact met mijn moeder verbroken en dat is de beste beslissing geweest die ik richting haar kon maken. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad, ik voel me verlost van een vreselijke kwelgeest.
De keerzijde van deze medaille is dat ik mijn vader ook niet meer zie omdat zij hem alle contact met mij verboden heeft. Mijn oudste broer heeft inmiddels al bijna 12 jaar geen contact meer met onze 'moeder' (ik krijg het bijna mijn strot niet uit: 'moe-der'). Destijds heeft ze tegen mijn vader gezegd: "als jij naar hem toegaat dan kun je je spullen pakken en opsodemieteren, je komt er bij mij niet meer in!". En aangezien mijn vader ietwat last heeft van een slappe ruggengraat......
Aan de andere kant is hij al 50 jaar bij haar, en ergens heb ik daar bewondering voor. Hoe hij het volhoudt? Hij laat alles en iedereen afglijden.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
donderdag 10 september 2009 om 21:11
quote:setter schreef op 10 september 2009 @ 19:35:
[...]
Je oudste zoon met een stalen stofzuigerstang de trap opslaan is een voorbeeld. Hij rende gillend naar boven, de volgende dag kon hij maar nauwelijks lopen omdat zijn benen zo bont en blauw waren. En waarom ze dat deed? Hij gaf 'nee' als antwoord terwijl zij 'ja' verwachtte.....
[...]
Je oudste zoon met een stalen stofzuigerstang de trap opslaan is een voorbeeld. Hij rende gillend naar boven, de volgende dag kon hij maar nauwelijks lopen omdat zijn benen zo bont en blauw waren. En waarom ze dat deed? Hij gaf 'nee' als antwoord terwijl zij 'ja' verwachtte.....
donderdag 10 september 2009 om 23:17
Op de universiteit werd wel eens gekscherend gezegd dat ik een narcist was. Hoewel ik heel misschien een paar latente narcistische trekken heb, wordt narcisme ook wel eens (soms heel subtiel) aangepraat. Vaak wordt dan niet narcisme genoemd, maar vinden mensen een ander wel arrogant, op zichzelf gericht, niet empathisch etc. Ik krijg regelmatig de stempel arrogant (overigens nooit van direccollegae en familie) maar dat komt meer omdat ik graag mijn gelijk wil halen Maar 9 van de 10 keer héb ik ook gelijk als ik denk ergens gelijk te hebben (volg je het nog?). Dit soort situaties doen zich overigens alleen voor als het iets betreft binnen mijn vakgebied waar ik over een specifiek gebied beschik over een vrij unieke expertise. Of is dat ook narcistisch?
En oh ja, (en daar schaam ik mij voor en probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken) ik erger mij aan hele domme mensen. Mensen die totaal niet leerbaar blijken en waarbij de lage ses er af spat (ma Tokkie idee). Verschrikkelijk en dat waren vaak mijn patiënten in de periferie. Gelukkig is het iets verbeterd.
Hoe is de diagnose bij jou vastgesteld?
En oh ja, (en daar schaam ik mij voor en probeer het zoveel mogelijk te onderdrukken) ik erger mij aan hele domme mensen. Mensen die totaal niet leerbaar blijken en waarbij de lage ses er af spat (ma Tokkie idee). Verschrikkelijk en dat waren vaak mijn patiënten in de periferie. Gelukkig is het iets verbeterd.
Hoe is de diagnose bij jou vastgesteld?
vrijdag 11 september 2009 om 09:02
@bicycle: ik schaam mij om te moeten te bekennen dat het mij niet duidelijk is wat secundair narcistische afweer inhoudt.
Google helpt mij weinig verder, alle omschrijvingen zijn geschreven in psycho-analytische termen, en daar heb ik me nog niet in verdiept.
Toen de diagnose bij mij werd gesteld (aan de had van psychologische testen) was ik depressief en is vermeld dat het beeld werd opgestuwd door "toestandsbeeld". Er is verder niet over gesproken. Dat gaat nu eindelijk gebeuren.
@milaatje: het is bij mij juist omgekeerd: ik erger mij niet aan domme mensen, maar ben juist zelf heel erg bang dat ik dom ben. Niemand vind mij ooit arrogant, hoewel ik zelf denk dat mijn onzekerheid samengaat met arrogantie/hoogmoed
Weer een poging om verder te lezen,
Aimee
Google helpt mij weinig verder, alle omschrijvingen zijn geschreven in psycho-analytische termen, en daar heb ik me nog niet in verdiept.
Toen de diagnose bij mij werd gesteld (aan de had van psychologische testen) was ik depressief en is vermeld dat het beeld werd opgestuwd door "toestandsbeeld". Er is verder niet over gesproken. Dat gaat nu eindelijk gebeuren.
@milaatje: het is bij mij juist omgekeerd: ik erger mij niet aan domme mensen, maar ben juist zelf heel erg bang dat ik dom ben. Niemand vind mij ooit arrogant, hoewel ik zelf denk dat mijn onzekerheid samengaat met arrogantie/hoogmoed
Weer een poging om verder te lezen,
Aimee
