Psyche
alle pijlers
Narcistische persoonlijkheidsstoornis
zaterdag 12 september 2009 om 16:52
quote:squirrelonline schreef op 10 september 2009 @ 21:17:
En sorry dat ik het zeg satter. Je vader lijkt me echt een heel slap raar figuur. Echt zown sukkelige droopy.
Ik vind je commentaar nogal kwetsend, omdat je hem helemaal niet kent, en aan de hand van mijn paar postings hier heb je onmogelijk een beeld van hem kunnen krijgen. Daarbij is het zelfs nog niet eens aan mij om een waarde-oordeel over mijn vader uit te spreken omdat hij nou eenmaal zo is als hij is. En ook dat heeft zijn redenen. Mijn moeder leefde zich uit op ons als hij er niet bij was, van zo'n 95% van de dingen die gebeurd zijn weet hij helemaal niets.
Mijn vader is bij een hele vervelende moeder en stiefvader opgegroeid. Mijn vader is zo'n typisch "hoog IQ-laag EQ" mens. Hij heeft een geweldige carriere gemaakt, maar van mensen snapt hij nog steeds niet zo veel. Hij werd zelf genegeerd door zijn eigen moeder terwijl zijn zus op een megavoetstuk stond, zijn stiefvader moest hem niet, die was alleen maar dol op zijn eigen kinderen en mijn vader moest maar bij oom & tante in Amsterdam gaan wonen en studeren, dan was hij maar fijn uit de buurt. En dan te bedenken dat mijn vader diep van binnen een schat van een man is, heel zachtaardig en met een feilloos gevoel voor goed en kwaad. Hij was dol op mij, wij begrepen elkaar zonder woorden. Ik maakte zijn zinnen af, ik wist precies wat hij bedoelde als hij ogenschijnlijk niet goed uit zijn woorden kwam en juist die band werd door mijn moeder als duivels ervaren. Stinkend jaloers was ze op ons. En ze doet nu al 41 jaar niets anders dan onze band saboteren. Zat ze mijn vader te bekritiseren waar ik bij zat en vroeg ze vervolgens aan me 'of niet dan, Setter?'. Misselijk mens. En dat is nog maar één heel klein voorbeeld, ik zal je niet lastig vallen met de rest.
Dat mijn vader uit zelfbehoud, en gehinderd door een ietwat slappe ruggengraat, alles laat afglijden is misschien niet zo sierlijk. Het doet mij heel erg zeer, maar hij heeft zelf net zoveel verdriet van de breuk. Dat weet ik van de buurvrouw die hem met tranen in zijn ogen weg ziet lopen zodra een gesprek over mij gaat. Ik hou verschrikkelijk veel van hem en hij van mij. Hij heeft namelijk meer goede dan slechte punten. En ja, mijn mening is gekleurd.
En sorry dat ik het zeg satter. Je vader lijkt me echt een heel slap raar figuur. Echt zown sukkelige droopy.
Ik vind je commentaar nogal kwetsend, omdat je hem helemaal niet kent, en aan de hand van mijn paar postings hier heb je onmogelijk een beeld van hem kunnen krijgen. Daarbij is het zelfs nog niet eens aan mij om een waarde-oordeel over mijn vader uit te spreken omdat hij nou eenmaal zo is als hij is. En ook dat heeft zijn redenen. Mijn moeder leefde zich uit op ons als hij er niet bij was, van zo'n 95% van de dingen die gebeurd zijn weet hij helemaal niets.
Mijn vader is bij een hele vervelende moeder en stiefvader opgegroeid. Mijn vader is zo'n typisch "hoog IQ-laag EQ" mens. Hij heeft een geweldige carriere gemaakt, maar van mensen snapt hij nog steeds niet zo veel. Hij werd zelf genegeerd door zijn eigen moeder terwijl zijn zus op een megavoetstuk stond, zijn stiefvader moest hem niet, die was alleen maar dol op zijn eigen kinderen en mijn vader moest maar bij oom & tante in Amsterdam gaan wonen en studeren, dan was hij maar fijn uit de buurt. En dan te bedenken dat mijn vader diep van binnen een schat van een man is, heel zachtaardig en met een feilloos gevoel voor goed en kwaad. Hij was dol op mij, wij begrepen elkaar zonder woorden. Ik maakte zijn zinnen af, ik wist precies wat hij bedoelde als hij ogenschijnlijk niet goed uit zijn woorden kwam en juist die band werd door mijn moeder als duivels ervaren. Stinkend jaloers was ze op ons. En ze doet nu al 41 jaar niets anders dan onze band saboteren. Zat ze mijn vader te bekritiseren waar ik bij zat en vroeg ze vervolgens aan me 'of niet dan, Setter?'. Misselijk mens. En dat is nog maar één heel klein voorbeeld, ik zal je niet lastig vallen met de rest.
Dat mijn vader uit zelfbehoud, en gehinderd door een ietwat slappe ruggengraat, alles laat afglijden is misschien niet zo sierlijk. Het doet mij heel erg zeer, maar hij heeft zelf net zoveel verdriet van de breuk. Dat weet ik van de buurvrouw die hem met tranen in zijn ogen weg ziet lopen zodra een gesprek over mij gaat. Ik hou verschrikkelijk veel van hem en hij van mij. Hij heeft namelijk meer goede dan slechte punten. En ja, mijn mening is gekleurd.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 14 september 2009 om 17:43
.
maandag 14 september 2009 om 18:33
Ik moet eerlijk bekennen dat dit onderwerp me wel interesseert; (ivm bijvoorbeeld de studie die ik een tijdje gevolgd heb en de paar dingen die ik over narcisme heb gelezen.) Maar ik heb er niet zoals jij Setter of anderen op dit topic ervaring mee; dus ik weet er verder niet zoveel over te vertellen.
@ Setter mocht dit topic doodslaan en je hebt toch behoefte om er met anderen over te praten die ook dezelfde soort ervaringen hebben er bestaan ook forums voor lotgenoten mbt narcisme. (maar misschien is dat ook wel bekend bij je)
@ Aimee ; hoef je je echt niet voor te schamen ofzo hoor dat je dat niet precies weet. Lijkt me ook best lastig allemaal al die termen.
@ Setter mocht dit topic doodslaan en je hebt toch behoefte om er met anderen over te praten die ook dezelfde soort ervaringen hebben er bestaan ook forums voor lotgenoten mbt narcisme. (maar misschien is dat ook wel bekend bij je)
@ Aimee ; hoef je je echt niet voor te schamen ofzo hoor dat je dat niet precies weet. Lijkt me ook best lastig allemaal al die termen.
maandag 14 september 2009 om 18:41
Maak je maar geen zorgen hoor over het doodslaan van het topic. Het volgt gewoon zijn natuurlijke weg: de eerste twee dagen loopt het storm en daarna valt de woordenstroom wat terug omdat het meeste wel is gezegd. Als er weer nieuwe invallen zijn loopt het topic daarna weer verder en als alles gezegd is sterft het topic meestal een stille dood...
Ik hoop in ieder geval dat de TO (Siepeltrien) en Aimee nog eens wat van zich laten horen, want ik zou graag eens dieper een kijkje in hun belevingswereld nemen, aangezien ik alleen de andere kant ken (nee hoor ik ben niet nieuwsgierig, echt niet ).
Ik hoop in ieder geval dat de TO (Siepeltrien) en Aimee nog eens wat van zich laten horen, want ik zou graag eens dieper een kijkje in hun belevingswereld nemen, aangezien ik alleen de andere kant ken (nee hoor ik ben niet nieuwsgierig, echt niet ).
dinsdag 15 september 2009 om 14:15
Ik ben heel erg benieuwd hoe de mensen met een diagnose op het gebeid van narcitische persoonlijkheid het ouderschap beleven of denken dat hun kind(eren) dit beleven.
Siepeltrien, ik ben bijvoorbeeld benieuwd of jouw kind(eren?) bijvoorbeeld in jouw ogen een ingewikkelder moeder heeft dan een ouder zonder nps? En hoe is het te combineren met jouw wensen, behoeften, egoisme (zoals je dat zelf noemt) met de behoedften, wensen en het ego van je kind? Want hoe de rest van de volwassen wereld tegen nps aankijkt en daarmee omgaat, vind ik minder interessant. Ik vind het vooral belangrijk en ingewikkeld klinken als je ouder bent van een kind. Want waar stopt je eigen ego en begint dat van je kind?
Hoop dat jullie hier nog het licht op willen laten schijnen?
Siepeltrien, ik ben bijvoorbeeld benieuwd of jouw kind(eren?) bijvoorbeeld in jouw ogen een ingewikkelder moeder heeft dan een ouder zonder nps? En hoe is het te combineren met jouw wensen, behoeften, egoisme (zoals je dat zelf noemt) met de behoedften, wensen en het ego van je kind? Want hoe de rest van de volwassen wereld tegen nps aankijkt en daarmee omgaat, vind ik minder interessant. Ik vind het vooral belangrijk en ingewikkeld klinken als je ouder bent van een kind. Want waar stopt je eigen ego en begint dat van je kind?
Hoop dat jullie hier nog het licht op willen laten schijnen?
dinsdag 15 september 2009 om 17:36
Hallo schouderklopje,
Ik heb geen kinderen, dus kan je vraag niet beantwoorden.
Ik heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad.
Dat komt deels omdat ik vind dat ik op mijn (narcistische) moeder lijk, en dat ik nooit een kind zou willen opvoeden zoals mijn moeder mij heeft opgevoed. Wil hier direct bij opmerken dat er geen vreselijke dingen in mijn jeugd zijn gebeurd, het ligt allemaal subtiel.
Groetjes,
Aimee
Ik heb geen kinderen, dus kan je vraag niet beantwoorden.
Ik heb eigenlijk nooit een kinderwens gehad.
Dat komt deels omdat ik vind dat ik op mijn (narcistische) moeder lijk, en dat ik nooit een kind zou willen opvoeden zoals mijn moeder mij heeft opgevoed. Wil hier direct bij opmerken dat er geen vreselijke dingen in mijn jeugd zijn gebeurd, het ligt allemaal subtiel.
Groetjes,
Aimee
dinsdag 15 september 2009 om 17:58
Mijn zus is bijvoorbeeld heel erg bang voor de schade die haar narcistische man hun dochtertje aan zal gaan doen, vooral als ze in de pubertijd gaat komen en dus dwars tegen haar vader in zal gaan.
Zij doet er dan ook alles aan om een buffer tussen haar man en haar kind te zijn. Dat is iets wat ik niet op zou kunnen brengen en alleen daarom al zou ik bij hem weggaan, maar ja dat is voor een buitenstaander natuurlijk een stuk makkelijker gezegd dan gedaan door degene die er middenin zit.
Gelukkig praat mijn zus hier wel gewoon heel open over met haar naasten en houdt ze zich niet meer voor de gek (wat ze wel heel erg in het begin deed toen ze nog staalverliefd was).
Op basis van mijn persoonlijke ervaring raad ik in ieder geval iemand met NPS (of een andere stoornis in het inlevingsvermogen) af om kinderen te krijgen, tenzij het bijvoorbeeld door therapie onder controle te krijgen is (als dit al mogelijk is).
Zij doet er dan ook alles aan om een buffer tussen haar man en haar kind te zijn. Dat is iets wat ik niet op zou kunnen brengen en alleen daarom al zou ik bij hem weggaan, maar ja dat is voor een buitenstaander natuurlijk een stuk makkelijker gezegd dan gedaan door degene die er middenin zit.
Gelukkig praat mijn zus hier wel gewoon heel open over met haar naasten en houdt ze zich niet meer voor de gek (wat ze wel heel erg in het begin deed toen ze nog staalverliefd was).
Op basis van mijn persoonlijke ervaring raad ik in ieder geval iemand met NPS (of een andere stoornis in het inlevingsvermogen) af om kinderen te krijgen, tenzij het bijvoorbeeld door therapie onder controle te krijgen is (als dit al mogelijk is).
dinsdag 15 september 2009 om 21:49
Bedankt voor jullie reacties Aimee en Iris. Aimee, gelukkig ben je zo 'wijs' om in te zien dat NPS wellicht een moeilijke combinatie is met kinderen. Juist omdat kinderen veel (inleving) vragen. En uiteraard geven.
Iris, ben blij dat je zus niet doet alsof eht er niet is. Want dit ontkennen naar haar kind maakt het nog erger denk ik. Net alsof het niet bestaat voor haar kind. Dat zou nóg funester zijn denk ik, want dan zou het kind erg aan zichzelf gaan twijfelen. Nu krijgt het dan op z'n hoogst een raar voorbeeld mee. Maar weten dat het niet aan jou (als kind) ligt is toch wel de key factor in deze en gelukkig heeft je zus dat besef wel.
Iris, ben blij dat je zus niet doet alsof eht er niet is. Want dit ontkennen naar haar kind maakt het nog erger denk ik. Net alsof het niet bestaat voor haar kind. Dat zou nóg funester zijn denk ik, want dan zou het kind erg aan zichzelf gaan twijfelen. Nu krijgt het dan op z'n hoogst een raar voorbeeld mee. Maar weten dat het niet aan jou (als kind) ligt is toch wel de key factor in deze en gelukkig heeft je zus dat besef wel.
dinsdag 15 september 2009 om 22:40
quote:schouderklopje schreef op 15 september 2009 @ 14:15:
Want waar stopt je eigen ego en begint dat van je kind?
Het klinkt alsof je een scriptie aan het schrijven bent
Ik ben zelf geen ouder, maar 'kind van' en mijn ervaring is dat het ego van mijn moeder dermate groot is dat het nergens ophoudt. Wij als kinderen hebben totaal geen ruimte gekregen om onszelf te zijn, om onszelf te ontwikkelen of om onszelf te leren kennen. Dat proces begon voor mij pas toen ik het huis uitging. De finetuning kwam pas toen ik het contact met haar verbrak, nu ruim 6 jaar geleden. Ik heb me de laatste 6 jaar in recordtempo ontwikkeld.
Ons ego bestond domweg niet, wij mochten niet zichtbaar zijn. Wij stonden in dienst van haar. Zij was tenslotte Onze Lieve Heer Vrouwe in Hoogsteigen Persoon. :puke:
Want waar stopt je eigen ego en begint dat van je kind?
Het klinkt alsof je een scriptie aan het schrijven bent
Ik ben zelf geen ouder, maar 'kind van' en mijn ervaring is dat het ego van mijn moeder dermate groot is dat het nergens ophoudt. Wij als kinderen hebben totaal geen ruimte gekregen om onszelf te zijn, om onszelf te ontwikkelen of om onszelf te leren kennen. Dat proces begon voor mij pas toen ik het huis uitging. De finetuning kwam pas toen ik het contact met haar verbrak, nu ruim 6 jaar geleden. Ik heb me de laatste 6 jaar in recordtempo ontwikkeld.
Ons ego bestond domweg niet, wij mochten niet zichtbaar zijn. Wij stonden in dienst van haar. Zij was tenslotte Onze Lieve Heer Vrouwe in Hoogsteigen Persoon. :puke:
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
dinsdag 15 september 2009 om 23:06
quote:setter schreef op 15 september 2009 @ 22:40:
[...]
Het klinkt alsof je een scriptie aan het schrijven bent
Oh nee hoor haha. Ben die leeftijd onderhand wel voorbij (32). Gewoon interesse vanuit het feit dat ook ik niet met onbescheiden ouders te maken had, zeg maar. Ik vind het gewoon een heel interessant onderwerp
Zeker omdat ik me afvraag hoe nps zich verhoudt met kinderen, aangezien ik zelf een kind heb en ik las dat Siepeltrien ook een moeder is. Ben benieuwd in hoeverre dat inzicht dan aanwezig is en de impact op haar kind en of ze daar bijvoorbeeld ook op reflecteert met haar behandelaar etc.
[...]
Het klinkt alsof je een scriptie aan het schrijven bent
Oh nee hoor haha. Ben die leeftijd onderhand wel voorbij (32). Gewoon interesse vanuit het feit dat ook ik niet met onbescheiden ouders te maken had, zeg maar. Ik vind het gewoon een heel interessant onderwerp
Zeker omdat ik me afvraag hoe nps zich verhoudt met kinderen, aangezien ik zelf een kind heb en ik las dat Siepeltrien ook een moeder is. Ben benieuwd in hoeverre dat inzicht dan aanwezig is en de impact op haar kind en of ze daar bijvoorbeeld ook op reflecteert met haar behandelaar etc.
dinsdag 15 september 2009 om 23:08
maandag 21 september 2009 om 20:34
Ik ook
Ik denk echter dat de meeste narcisten (of mensen met trekken van nps) helemaal zelf niet/amper beseffen dat ze nps hebben. En dus ook niet in de gaten hebben wat ze wel of niet aanrichten bij anderen.
Ik heb/had(?) zelf last van allerlei trekken op persoonlijkheidsgebied, waaronder ook narcistische trekjes en vanalles en nogwat (mijn behandelaars gooien het allemaal op 1 grote hoop, omdat ze menen dat het allemaal verwant is aan elkaar en feitelijk niet heel interessant is wat je nu een beetje meer of minder hebt hier of daar).
Anyhow, ik merk hoe moeilijk het al kan zijn met wat "lichte" persoonlijkheidsproblematiek en hoe blind je kunt zijn voor je eigen mankementen. Ofwel je mankementen wel zien, maar je heel erg incompetent voelen om die op te lossen. Laat staan als je gewoon een volledige persoonlijkheidsstoornis hebt als (naar mijn mening een van de ergste) NPS. Denk dat dit hoe dan ook kinderen behoorlijk onder druk zet. Maar ja, erkent de NPS-er dat zelf ook en kan die daar aan werken? Hmmm, dat is een twijfelachtig gegeven helaas. En ik zie het zelf maar wat vaak in eigen omgeving met veel (aanverwante) familie die flinke trekken hebben met nps erin. Zeer weinig zelfreflectie mogelijk hoor en ook zo moeilijk door hulpverlening in te schatten, omdat bijna iedereen behept (=beperkt) is met een behoorlijke intelligentie. Zucht.
Ik denk echter dat de meeste narcisten (of mensen met trekken van nps) helemaal zelf niet/amper beseffen dat ze nps hebben. En dus ook niet in de gaten hebben wat ze wel of niet aanrichten bij anderen.
Ik heb/had(?) zelf last van allerlei trekken op persoonlijkheidsgebied, waaronder ook narcistische trekjes en vanalles en nogwat (mijn behandelaars gooien het allemaal op 1 grote hoop, omdat ze menen dat het allemaal verwant is aan elkaar en feitelijk niet heel interessant is wat je nu een beetje meer of minder hebt hier of daar).
Anyhow, ik merk hoe moeilijk het al kan zijn met wat "lichte" persoonlijkheidsproblematiek en hoe blind je kunt zijn voor je eigen mankementen. Ofwel je mankementen wel zien, maar je heel erg incompetent voelen om die op te lossen. Laat staan als je gewoon een volledige persoonlijkheidsstoornis hebt als (naar mijn mening een van de ergste) NPS. Denk dat dit hoe dan ook kinderen behoorlijk onder druk zet. Maar ja, erkent de NPS-er dat zelf ook en kan die daar aan werken? Hmmm, dat is een twijfelachtig gegeven helaas. En ik zie het zelf maar wat vaak in eigen omgeving met veel (aanverwante) familie die flinke trekken hebben met nps erin. Zeer weinig zelfreflectie mogelijk hoor en ook zo moeilijk door hulpverlening in te schatten, omdat bijna iedereen behept (=beperkt) is met een behoorlijke intelligentie. Zucht.
