Psyche
alle pijlers
Nasleep hyperventilatie/paniekstoornis
vrijdag 13 april 2007 om 23:16
Hallo allemaal,
Ik heb op deze pijler meerdere topics gezien die over hyperventilatie en paniekstoornissen gingen. Ikzelf heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik hyperventileerde en daardoor een paniekstoornis heb ontwikkeld. Nadat ik bij meerdere hulpverleners ben geweest ben ik daar zo goed als vanaf. Zo goed als...
Het is moeilijk uit te leggen. Ik kan en durf alles weer, maar soms heb ik een kleine terugval. Dan haal ik weer verkeerd adem en voel me niet zo lekker. Soms ben ik een beetje duizelig. Dan komen ook soms weer de angsten terug dat er iets lichamelijks mis met me zou zijn. Ik weet rationeel dat dat niet zo is en ik kan mezelf dan meestal wel weer geruststellen. Het is dus niet een ernstig probleem dat me in mijn dagelijks leven belemmerd, maar ik ervaar het als lastig/onhandig/
Het probleem is dat ik vreselijk baal dat ik niet net als ieder ander (althans zo lijkt het) altijd normaal functioneer. Dat ik nog steeds af en toe een klein beetje hyperventileer.Dat ik me soms op mijn werk gewoon niet lekker voel. Het is niet ernstig genoeg om er iets aan te doen, maar het blijft vervelend.
Wie herkent dit? En gaat dit ooit over of zal ik dit mijn hele leven met me meedragen? Graag tips/adviezen/verhalen van lotgenoten!
Ik heb op deze pijler meerdere topics gezien die over hyperventilatie en paniekstoornissen gingen. Ikzelf heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik hyperventileerde en daardoor een paniekstoornis heb ontwikkeld. Nadat ik bij meerdere hulpverleners ben geweest ben ik daar zo goed als vanaf. Zo goed als...
Het is moeilijk uit te leggen. Ik kan en durf alles weer, maar soms heb ik een kleine terugval. Dan haal ik weer verkeerd adem en voel me niet zo lekker. Soms ben ik een beetje duizelig. Dan komen ook soms weer de angsten terug dat er iets lichamelijks mis met me zou zijn. Ik weet rationeel dat dat niet zo is en ik kan mezelf dan meestal wel weer geruststellen. Het is dus niet een ernstig probleem dat me in mijn dagelijks leven belemmerd, maar ik ervaar het als lastig/onhandig/
Het probleem is dat ik vreselijk baal dat ik niet net als ieder ander (althans zo lijkt het) altijd normaal functioneer. Dat ik nog steeds af en toe een klein beetje hyperventileer.Dat ik me soms op mijn werk gewoon niet lekker voel. Het is niet ernstig genoeg om er iets aan te doen, maar het blijft vervelend.
Wie herkent dit? En gaat dit ooit over of zal ik dit mijn hele leven met me meedragen? Graag tips/adviezen/verhalen van lotgenoten!
zaterdag 14 april 2007 om 09:45
hai!
Ik wil net kijken of ik reacties had gekregen op mijn topic 'piekeren en somber' toen ik jouw berichtje zag.
Dit had misschien ook een betere titel geweest voor wat ik probeerde te omschrijven
want ook ik heb ee npaniekstoornis gehad en ben daar vanaf (aantal jaren) maar in sommige periodes(achteraf altijd wel logisch te verklaren) heb ik dus ook weer last van piekeren,rot voelen en dan ergens weer een beetje de angst dat het misschien ooit weer terug komt.
Ik zit dus nu weer in zo'n periode (kan goed maar een paar dagen duren) maar merk wel dat ik ook wel graag met mensen zou praten die dit gevoel ook herkennen,dusss....als je zin hebt join ik je topic!!
Michelle
Ik wil net kijken of ik reacties had gekregen op mijn topic 'piekeren en somber' toen ik jouw berichtje zag.
Dit had misschien ook een betere titel geweest voor wat ik probeerde te omschrijven
want ook ik heb ee npaniekstoornis gehad en ben daar vanaf (aantal jaren) maar in sommige periodes(achteraf altijd wel logisch te verklaren) heb ik dus ook weer last van piekeren,rot voelen en dan ergens weer een beetje de angst dat het misschien ooit weer terug komt.
Ik zit dus nu weer in zo'n periode (kan goed maar een paar dagen duren) maar merk wel dat ik ook wel graag met mensen zou praten die dit gevoel ook herkennen,dusss....als je zin hebt join ik je topic!!
Michelle
zaterdag 14 april 2007 om 12:45
Hoi Pop1980,
Ik herken je probleem wel een beetje. Ik zit momenteel overspannen thuis en heb ook flink wat hyperventilatieklachten gehad. Soms komt het nog op, maar meestal heb ik alles onder controle. Voor het eerst in maanden, voel ik me nu al drie dagen helemaal goed. Wat mij erg helpt is me realiseren dat je lijf nou eenmaal een machine is die niet altijd 100% lekker loopt. Niemand voelt zich elk moment van de dag/week/maand 100% fit en lekker. Ik word altijd meteen een beetje zenuwachtig als ik iets voel omdat ik dan denk dat er iets misgaat of dat ik misselijk word, ga hyperventileren of wat dan ook. Normaal had ik daar geen last van, de afgelopen maanden dus wel. Nu accepteer ik meer dat mijn lijf ook wel eens nee zegt en nog moet bijkomen van alle stress en dus niet altijd goed in elkaar zit. Sinds ik snap hoe dat werkt en ik dat kan accepteren is die stress weg en voel ik me ook veel beter. Ik denk dat al die halfbakken klachten juist kwamen doordat ik me zorgen maakte.
Succes ermee,
Sterre
Ik herken je probleem wel een beetje. Ik zit momenteel overspannen thuis en heb ook flink wat hyperventilatieklachten gehad. Soms komt het nog op, maar meestal heb ik alles onder controle. Voor het eerst in maanden, voel ik me nu al drie dagen helemaal goed. Wat mij erg helpt is me realiseren dat je lijf nou eenmaal een machine is die niet altijd 100% lekker loopt. Niemand voelt zich elk moment van de dag/week/maand 100% fit en lekker. Ik word altijd meteen een beetje zenuwachtig als ik iets voel omdat ik dan denk dat er iets misgaat of dat ik misselijk word, ga hyperventileren of wat dan ook. Normaal had ik daar geen last van, de afgelopen maanden dus wel. Nu accepteer ik meer dat mijn lijf ook wel eens nee zegt en nog moet bijkomen van alle stress en dus niet altijd goed in elkaar zit. Sinds ik snap hoe dat werkt en ik dat kan accepteren is die stress weg en voel ik me ook veel beter. Ik denk dat al die halfbakken klachten juist kwamen doordat ik me zorgen maakte.
Succes ermee,
Sterre
zaterdag 14 april 2007 om 17:47
Hai pop,
Dank dat je dit geplaatst hebt op het forum. Het verwoord precies wat mij de laatste tijd bezig houdt. Misschien dat we elkaar hierin tot steun kunnen zijn en wellicht weer een stapje verder kunnen zetten. De andere forums over paniek betreffen vaak mensen die er nog midden in zitten.
Ik heb altijd geroepen "Ik ben weer helemaal gelukkig als ik die aanvallen maar niet meer heb, dan ben ik weer zorgeloos". Blijkt dus niet zo te zijn.
Doordat ik medio 2005 behoorlijk overspannen ben geraakt kreeg ik geleidelijk last van hyperventilatie en later ook van paniekaanvallen. Ik wilde geen gas terug nemen, waardoor het allemaal alleen maar erger werd. In januaro 2006 was het zo erg dat ik medicijnen kreeg (Cipramil), het ging geleidelijk beter, ook door therapie. Sinds een aantal maanden ben ik de medicijnen aan het afbouwen en ik slik nu nog 4 mg. Ik heb al lange tijd geen echte paniekaanvallen meer gehad ie helemaal doorzetten. Ik ga eigenlijk ook weer overal heen, ik werk etc. Lijkt niets aan de hand dus... maar er is iets veranderd. Ik heb vaak het gevoel dat ik het vertrouwen in mezelf een beetje ben kwijt geraakt. Het spontane is er wat af doordat mijn leven best een tijd volledig beheerst werd door wel/geen paniek.
Ook ik ben bang voor een terugval. Misschien komt het wel omdat je nooit een 100% verklaring krijgt hoe het is gekomen allemaal. Daardoor voelt het soms wat mysterieus en ben ik dan ook bang dat het volledig terugkomt.
Ik heb net als jij ook nog weleens wat aanvallen van duizeligheid (is bij mij altijd ergste symptoom geweest). Het neemt bij mij met name toe als ik veel stress heb of veel te veel heb gedaan. Tja, dus begrijpen kan ik het wel zo'n beetje. Maar toch word ik er best vaak verdrietig van dat ik dit heb gekregen en ben ik ook wel eens bang dat ik de littekens (laat ik het zo maar even noemen) van de paniekstoornis met me mee zal blijven dragen. En ja, dan wil je zo graag normaal zijn, wat dat dan ook inhoud. Ik wil heel graag dit alles van mijn harde schijf wissen. Ik doe soms erg mij best het te 'vergeten ' helaas....... dat blijkt niet zo makkelijk.
Nou volgens mij is het een heel verhaal geworden!
Misschien dat we wat voor elkaar kunnen betekenen.
Groetjes van huisje
Dank dat je dit geplaatst hebt op het forum. Het verwoord precies wat mij de laatste tijd bezig houdt. Misschien dat we elkaar hierin tot steun kunnen zijn en wellicht weer een stapje verder kunnen zetten. De andere forums over paniek betreffen vaak mensen die er nog midden in zitten.
Ik heb altijd geroepen "Ik ben weer helemaal gelukkig als ik die aanvallen maar niet meer heb, dan ben ik weer zorgeloos". Blijkt dus niet zo te zijn.
Doordat ik medio 2005 behoorlijk overspannen ben geraakt kreeg ik geleidelijk last van hyperventilatie en later ook van paniekaanvallen. Ik wilde geen gas terug nemen, waardoor het allemaal alleen maar erger werd. In januaro 2006 was het zo erg dat ik medicijnen kreeg (Cipramil), het ging geleidelijk beter, ook door therapie. Sinds een aantal maanden ben ik de medicijnen aan het afbouwen en ik slik nu nog 4 mg. Ik heb al lange tijd geen echte paniekaanvallen meer gehad ie helemaal doorzetten. Ik ga eigenlijk ook weer overal heen, ik werk etc. Lijkt niets aan de hand dus... maar er is iets veranderd. Ik heb vaak het gevoel dat ik het vertrouwen in mezelf een beetje ben kwijt geraakt. Het spontane is er wat af doordat mijn leven best een tijd volledig beheerst werd door wel/geen paniek.
Ook ik ben bang voor een terugval. Misschien komt het wel omdat je nooit een 100% verklaring krijgt hoe het is gekomen allemaal. Daardoor voelt het soms wat mysterieus en ben ik dan ook bang dat het volledig terugkomt.
Ik heb net als jij ook nog weleens wat aanvallen van duizeligheid (is bij mij altijd ergste symptoom geweest). Het neemt bij mij met name toe als ik veel stress heb of veel te veel heb gedaan. Tja, dus begrijpen kan ik het wel zo'n beetje. Maar toch word ik er best vaak verdrietig van dat ik dit heb gekregen en ben ik ook wel eens bang dat ik de littekens (laat ik het zo maar even noemen) van de paniekstoornis met me mee zal blijven dragen. En ja, dan wil je zo graag normaal zijn, wat dat dan ook inhoud. Ik wil heel graag dit alles van mijn harde schijf wissen. Ik doe soms erg mij best het te 'vergeten ' helaas....... dat blijkt niet zo makkelijk.
Nou volgens mij is het een heel verhaal geworden!
Misschien dat we wat voor elkaar kunnen betekenen.
Groetjes van huisje
zaterdag 14 april 2007 om 18:33
hai,
(balen dat ik nu jullie berichtjes niet meer kan lezen om wat direkter te reageren!)
Wat geschreven werd over 'je er bij neerleggen' dat je af en toe mindere dagen hebt is ook erg herkenbaar. Ik moet dat inderdaad heel bewust doen en er aan toe geven,werkt meestal nog het beste.
Mijn paniekstoornis is al weer een aantal jaar geleden,maar juist de laatste tijd merk ik dus inderdaad ook dat 'die littekens' er wel heel duidelijk zijn en dat dát hetgene is waar ik nu nog mee moet leren omgaan.
Ik heb al jaren geen paniekaanvallen meer,maar in periodes van stress en spanning reageer ik tja..."post-paniekstoornis" zeg maar
Geen 'normale' reactie die een ander zou hebben die niet lekker in zn vel of chagrijnige dagen heeft,ik schiet dan langzaam aan weer in een soort angst voor....tja,dat is bij mij dus ook hetgene waar ik nu in periodes nog mee worstel en zou fijn zijn als we het er hier over kunnen hebben!
groetjes,Michelle
(ook herkenbaar;dat vertrouwen in jezelf kwijt zijn,is inmiddels wel voor het grootste gedeelte hersteld,maar doordat het zo lang goed ging merk ik nu pas dat het er nog niet 100% is!)
(balen dat ik nu jullie berichtjes niet meer kan lezen om wat direkter te reageren!)
Wat geschreven werd over 'je er bij neerleggen' dat je af en toe mindere dagen hebt is ook erg herkenbaar. Ik moet dat inderdaad heel bewust doen en er aan toe geven,werkt meestal nog het beste.
Mijn paniekstoornis is al weer een aantal jaar geleden,maar juist de laatste tijd merk ik dus inderdaad ook dat 'die littekens' er wel heel duidelijk zijn en dat dát hetgene is waar ik nu nog mee moet leren omgaan.
Ik heb al jaren geen paniekaanvallen meer,maar in periodes van stress en spanning reageer ik tja..."post-paniekstoornis" zeg maar
Geen 'normale' reactie die een ander zou hebben die niet lekker in zn vel of chagrijnige dagen heeft,ik schiet dan langzaam aan weer in een soort angst voor....tja,dat is bij mij dus ook hetgene waar ik nu in periodes nog mee worstel en zou fijn zijn als we het er hier over kunnen hebben!
groetjes,Michelle
(ook herkenbaar;dat vertrouwen in jezelf kwijt zijn,is inmiddels wel voor het grootste gedeelte hersteld,maar doordat het zo lang goed ging merk ik nu pas dat het er nog niet 100% is!)
zaterdag 14 april 2007 om 19:03
Hallo allemaal,
Wat fijn, zoveel herkenning! Ik heb het vertrouwen in mijn lijf nog steeds niet terug.Ik word daar soms heel verdrietig van. Gisteravond stond ik in de kroeg en ik werd een beetje duizelig, al mijn spieren gingen zich aanspannen, ik kreeg het erg warm, maar daar bleef het bij. Geen paniek, maar wel alert op alle signalen van mijn lijf, omdat ik het nog steeds niet vertrouw!
Ik heb nu een apparaartje besteld, dat heet Hyperfree (als ik het goed onthouden heb). De werking is als die van een plastic zakje. Eigenlijk heb ik bijna geen last van hyperventilatie aanvallen, dus ik heb dat apparaatje eigenlijk niet nodig. Ik heb hem toch besteld, omdat ik soms merk dat mijn adem 'hoog' zit. Hopelijk werkt het apparaatje daar ook tegen!
Ik ben ook verandert sinds de angststoornis. Ik kan heel erg tegen dingen op zien. Vroeger wilde ik alles graag gepland hebben, maar nu vind ik spontane plannen veel leuker, omdat ik me dan niet van tevoren druk kan maken. Gelukkig vind ik dit wel een positieve verandering!
Ik zal jouw topic over piekeren nog even lezen!
Groetjes
Wat fijn, zoveel herkenning! Ik heb het vertrouwen in mijn lijf nog steeds niet terug.Ik word daar soms heel verdrietig van. Gisteravond stond ik in de kroeg en ik werd een beetje duizelig, al mijn spieren gingen zich aanspannen, ik kreeg het erg warm, maar daar bleef het bij. Geen paniek, maar wel alert op alle signalen van mijn lijf, omdat ik het nog steeds niet vertrouw!
Ik heb nu een apparaartje besteld, dat heet Hyperfree (als ik het goed onthouden heb). De werking is als die van een plastic zakje. Eigenlijk heb ik bijna geen last van hyperventilatie aanvallen, dus ik heb dat apparaatje eigenlijk niet nodig. Ik heb hem toch besteld, omdat ik soms merk dat mijn adem 'hoog' zit. Hopelijk werkt het apparaatje daar ook tegen!
Ik ben ook verandert sinds de angststoornis. Ik kan heel erg tegen dingen op zien. Vroeger wilde ik alles graag gepland hebben, maar nu vind ik spontane plannen veel leuker, omdat ik me dan niet van tevoren druk kan maken. Gelukkig vind ik dit wel een positieve verandering!
Ik zal jouw topic over piekeren nog even lezen!
Groetjes
zaterdag 14 april 2007 om 19:14
Hai,
Inerdaad een feest (?) van herkenning. Michelle, wat een mooie benaming, een post paniekstoornis, ik geloof dat dat het wel samenvat. Ik ben heel blij dat ik mensen heb gevonden die dus met dezelfde gevoelens rondlopen (voor jullie natuurlijk minder leuk dat jullie het ook hebben!)
Ik vind het ook moeilijk om het uit te leggen aan andere mensen, die zien immers dat het beter gaat.
De psycholoog waar ik in behandeling was zei van de week: "Je moet niet vergeten dat je jarenlang in de stress hebt geleefd, je lijf is verslaafd geraakt aan adrenaline, waardoor het nu nog snel in de angststand schiet. Ik heb het zelf vooral als het ergens heel druk is, met mensen maar ook met geluiden. Ik heb dan het gevoel dat ik soort van overprikkeld raak ofzo. Ik vlucht niet meer weg en het gevoel zakt altijd weer vanzelf. Geen echte paniek dus meer zoals een jaar geleden. Maar toch denk ik dan "Bah, daar is die duizeligheid weer'" of ik sta op het punt een plek te gaan die vroeger eng was dan schiet het toch door mijn hoofd "Weet je nog..." Echt, k..e gevoel vind ik dat!
Even over de hyperfree; ik heb die een jaar geleden ook aangeschaft. Eerlijk gezegd nooit gebruikt en is nu onder in de handtas beland bij de lippenstiften. Kan dus ook niet zeggen of het helpt of niet!
Bij mij speelt ook nog een kinderwens op de achtergrond. Al een aantal jaren bestaat die wens. Vorig jaar ziek geworden en dus aan de medicatie gegaan. Ik ben die redelijk vlot gaan afbouwen, ook door die kinderwens. En nu.... nog maar 4 mg afbouwen... einde is in zicht.. kinderwens wordt dus haalbaarder... maar dan weer die twijfel... Ben ik wel een goede moeder? Kan ik de stress die erbij komt kijken wel aan? Wat als ik weer veel last krijg dan? Piekeren dus. Hebben jullie ervaring met medicatie en het afbouwen ervan?
Hebben jullie ze;f kinderen? Of een kinderwens?
Als ik te nieuwsgierig ben geef me maar een schop onder de kont!
Groetjes huisje
Inerdaad een feest (?) van herkenning. Michelle, wat een mooie benaming, een post paniekstoornis, ik geloof dat dat het wel samenvat. Ik ben heel blij dat ik mensen heb gevonden die dus met dezelfde gevoelens rondlopen (voor jullie natuurlijk minder leuk dat jullie het ook hebben!)
Ik vind het ook moeilijk om het uit te leggen aan andere mensen, die zien immers dat het beter gaat.
De psycholoog waar ik in behandeling was zei van de week: "Je moet niet vergeten dat je jarenlang in de stress hebt geleefd, je lijf is verslaafd geraakt aan adrenaline, waardoor het nu nog snel in de angststand schiet. Ik heb het zelf vooral als het ergens heel druk is, met mensen maar ook met geluiden. Ik heb dan het gevoel dat ik soort van overprikkeld raak ofzo. Ik vlucht niet meer weg en het gevoel zakt altijd weer vanzelf. Geen echte paniek dus meer zoals een jaar geleden. Maar toch denk ik dan "Bah, daar is die duizeligheid weer'" of ik sta op het punt een plek te gaan die vroeger eng was dan schiet het toch door mijn hoofd "Weet je nog..." Echt, k..e gevoel vind ik dat!
Even over de hyperfree; ik heb die een jaar geleden ook aangeschaft. Eerlijk gezegd nooit gebruikt en is nu onder in de handtas beland bij de lippenstiften. Kan dus ook niet zeggen of het helpt of niet!
Bij mij speelt ook nog een kinderwens op de achtergrond. Al een aantal jaren bestaat die wens. Vorig jaar ziek geworden en dus aan de medicatie gegaan. Ik ben die redelijk vlot gaan afbouwen, ook door die kinderwens. En nu.... nog maar 4 mg afbouwen... einde is in zicht.. kinderwens wordt dus haalbaarder... maar dan weer die twijfel... Ben ik wel een goede moeder? Kan ik de stress die erbij komt kijken wel aan? Wat als ik weer veel last krijg dan? Piekeren dus. Hebben jullie ervaring met medicatie en het afbouwen ervan?
Hebben jullie ze;f kinderen? Of een kinderwens?
Als ik te nieuwsgierig ben geef me maar een schop onder de kont!
Groetjes huisje
zaterdag 14 april 2007 om 19:49
Fijn om dit allemaal te lezen. Ik heb de afgelopen paar maanden mogen ervaren wat een paniekstoornis is, bleh. Maar ik kan al wel zeggen dat ik al een kleine maand geen aanval heb gehad. Ik durf nog niet alles, loop er nog voor weg, maar het begin is er al wel.
De laatste maand zonder aanvallen is wel raar, je blijft er toch steed.s maar aan denken. Komt ie wel of komt ie niet. Ben er wel klaar mee inmiddels, maar goed ik zit ook gedeeltelijk overspannen thuis en daar willen ze voorlopig nog niets aan doen om te voorkomen dat ik weer een echte terugval krijg.
@huisje: Een kinderwens had ik, maar ik moet er nu niet aan denken. Ik heb het al druk zat met mezelf. Hiervoor ging alles me behoorlijk makkelijk af, maar nu ben ik door het minste of geringste van slag. Misschien komt het weer terug. Mijn vriend hoopt het in ieder geval. Hij wil en dat het goed gaat met mij en kids.:D
Fijn dat dit topic er is, ik heb niet meer het gevoel dat ik thuis hoor op het topic over paniekaanvallen, omdat ik er nu al een tijdje geen last van heb gehad, ook al heb ik nog heel veel dingen niet gedaan.
De laatste maand zonder aanvallen is wel raar, je blijft er toch steed.s maar aan denken. Komt ie wel of komt ie niet. Ben er wel klaar mee inmiddels, maar goed ik zit ook gedeeltelijk overspannen thuis en daar willen ze voorlopig nog niets aan doen om te voorkomen dat ik weer een echte terugval krijg.
@huisje: Een kinderwens had ik, maar ik moet er nu niet aan denken. Ik heb het al druk zat met mezelf. Hiervoor ging alles me behoorlijk makkelijk af, maar nu ben ik door het minste of geringste van slag. Misschien komt het weer terug. Mijn vriend hoopt het in ieder geval. Hij wil en dat het goed gaat met mij en kids.:D
Fijn dat dit topic er is, ik heb niet meer het gevoel dat ik thuis hoor op het topic over paniekaanvallen, omdat ik er nu al een tijdje geen last van heb gehad, ook al heb ik nog heel veel dingen niet gedaan.
zaterdag 14 april 2007 om 19:56
Hai klein kikkertje,
Goed meid, je hebt in korte tijd al heel wat stappen gezet! Vaak duurt het toch wel wat langer voordat de paniekaanvallen afnemen.
Dat je nog niet alles doet en durft is logisch. Ik heb destijds een soort stappenplan opgesteld waarbij ik elke keer weer wat engers ging doen. Ik weet nog dat het bezoek aan een voetbalwedstrijd in een groot stadion met 20000 mensen helemaal bovenaanstond, dat doe ik nu dus ook weer. Word nog wel duizelig als de drukte me teveel wordt, maar het lukt wel weer.
Heel lang vond ik wandelen (vreemd misschien, maar ala) eng, ik was dan bang dat ik flauw zou vallen als ik niets kon vastpakken).... Lukt nu meestal ook goed.
Meid, je doet het dus hartstikke goed, stapje voor stapje!
Ik ben nu 28 en worstel dus met die kinderwens, zou het echt zo graag willen!!!!!!!!!!!! Als ik er aan denk krijg ik ook heel fijne kriebels in mijn buik
Goed meid, je hebt in korte tijd al heel wat stappen gezet! Vaak duurt het toch wel wat langer voordat de paniekaanvallen afnemen.
Dat je nog niet alles doet en durft is logisch. Ik heb destijds een soort stappenplan opgesteld waarbij ik elke keer weer wat engers ging doen. Ik weet nog dat het bezoek aan een voetbalwedstrijd in een groot stadion met 20000 mensen helemaal bovenaanstond, dat doe ik nu dus ook weer. Word nog wel duizelig als de drukte me teveel wordt, maar het lukt wel weer.
Heel lang vond ik wandelen (vreemd misschien, maar ala) eng, ik was dan bang dat ik flauw zou vallen als ik niets kon vastpakken).... Lukt nu meestal ook goed.
Meid, je doet het dus hartstikke goed, stapje voor stapje!
Ik ben nu 28 en worstel dus met die kinderwens, zou het echt zo graag willen!!!!!!!!!!!! Als ik er aan denk krijg ik ook heel fijne kriebels in mijn buik
zaterdag 14 april 2007 om 20:29
Die angst om iets te gaan doen, kreeg ik ook. Echt heel erg rot. Ik was bang dat ik duizelig zou worden in de supermarkt, over moest geven of flauw zou vallen, in paniek zou raken. Maar ik realiseerde me ook dat ik zo straks helemaal niks meer zou durven. Dus ik heb mezelf gedwongen wel van alles te doen. Ben bij mensen gaan eten, boodschappen gaan doen, op andere manieren in gezelschap verkeren. Het hielp, na een paar keer gebeurde er niks en kreeg ik dat vertrouwen weer terug. Ik herken dat helemaal, dat je het vertrouwen in je eigen lijf kwijt bent. Ik had helemaal nooit iets aan mijn lijf, 31 jaar niet ziek geweest, nu word ik zenuwachtig van een krampje in mijn maag. Gelukkig wordt het wat minder nu mijn lijf tot rust komt, maar als ik alleen maar aan mijn werk denk, brrrrrr.
Inderdaad, je lijf is verslaafd geraakt aan spanning. Dat moet er uit en daar krijg je afkickverschijnselen van. Balen, maar laat het maar gaan. Des te eerder is het weer weg.
Verder probeer ik dit hele proces niet als falen te zien. Ik wil niet balen en boos en verdrietig zijn dat dit mij overkomt. Het is beroerd en ik wil ook weer dat alles gewoon wordt. Maar ik probeer het heel bewust te zien als een wijze les. Een harde les, maar wel een les die de rest van mijn leven van meerwaarde zal zijn. Ik leer mezelf op een bijzonder intense wijze kennen en daar hoop ik gebruik van te kunnen maken. Maar ik moet er wel doorheen en dat doet pijn ja.
Sterkte allemaal!
Sterre
Inderdaad, je lijf is verslaafd geraakt aan spanning. Dat moet er uit en daar krijg je afkickverschijnselen van. Balen, maar laat het maar gaan. Des te eerder is het weer weg.
Verder probeer ik dit hele proces niet als falen te zien. Ik wil niet balen en boos en verdrietig zijn dat dit mij overkomt. Het is beroerd en ik wil ook weer dat alles gewoon wordt. Maar ik probeer het heel bewust te zien als een wijze les. Een harde les, maar wel een les die de rest van mijn leven van meerwaarde zal zijn. Ik leer mezelf op een bijzonder intense wijze kennen en daar hoop ik gebruik van te kunnen maken. Maar ik moet er wel doorheen en dat doet pijn ja.
Sterkte allemaal!
Sterre
zaterdag 14 april 2007 om 23:44
Beste allemaal,
Herkenbare verhalen. Ik heb zelf eind 2003 met een behoorlijke angststoornis/ paniekstoornis te maken gekregen waarvoor ik ook tot en met de zomer 2006 medicijnen (Efexor) heb geslikt. Vanaf 2005 ben ik begonnen met afbouwen en vorig jaar definitief gestopt. Voelde erg goed, maar wel een beetje onzeker.
Helaas zit ik nu in een soort van zelfde periode als eind 2003. Ik ben net verhuisd, relatie loopt niet zo soepel en ik heb een nieuwe baan. Verschil met 2003 is dat ik mijn nieuwe baan écht niet leuk vind. Sterker nog, ik haat mijn nieuwe baan! Dit geeft ontzettend veel spanning en stress waardoor ik weer last krijg van verschillende verschijnselen. Hoewel ik weet dat het wordt veroorzaakt door een verkeerde ademhaling ben ik soms ook (weer) bang dat ik toch wat lichamelijks mankeer waardoor ik (weer) in een vicieuze cirkel beland. Gelukkig kan ik hier nu wel iets rationeler mee omgaan, maar ik baal als een stekker dat ik weer 'last' heb,
Helaas heb ik nu niet zoveel tijd om te schrijven, maar ik kom zeker terug op het forum.
Sterkte allemaal!
Herkenbare verhalen. Ik heb zelf eind 2003 met een behoorlijke angststoornis/ paniekstoornis te maken gekregen waarvoor ik ook tot en met de zomer 2006 medicijnen (Efexor) heb geslikt. Vanaf 2005 ben ik begonnen met afbouwen en vorig jaar definitief gestopt. Voelde erg goed, maar wel een beetje onzeker.
Helaas zit ik nu in een soort van zelfde periode als eind 2003. Ik ben net verhuisd, relatie loopt niet zo soepel en ik heb een nieuwe baan. Verschil met 2003 is dat ik mijn nieuwe baan écht niet leuk vind. Sterker nog, ik haat mijn nieuwe baan! Dit geeft ontzettend veel spanning en stress waardoor ik weer last krijg van verschillende verschijnselen. Hoewel ik weet dat het wordt veroorzaakt door een verkeerde ademhaling ben ik soms ook (weer) bang dat ik toch wat lichamelijks mankeer waardoor ik (weer) in een vicieuze cirkel beland. Gelukkig kan ik hier nu wel iets rationeler mee omgaan, maar ik baal als een stekker dat ik weer 'last' heb,
Helaas heb ik nu niet zoveel tijd om te schrijven, maar ik kom zeker terug op het forum.
Sterkte allemaal!
zondag 15 april 2007 om 10:33
Dankjewel Huisje!
Het gaat inderdaad snel, ik heb een paar jaar geleden ook al last gehad van hyperventilatie en toen ben ik al voor de vicieuze cirkel gewaarschuwd en ook een vriendin heeft last gehad van een paniekstoornis, dus ik wist dat ik er niet te lang zelf mee moest "aanklooien". Huisarts heeft ook heel alert gereageerd, kreeg meteen een verwijzing met spoed en mocht ook niet meer werken. Tja, niet zo vaak bij je huisarts komen heeft echt zn voordelen, werd meteen serieus genomen.
Dat het zo snel gaat, maakt het ook moeilijker voor me, de kleine dingen, zoals de supermarkt, doe ik allemaal weer, alleen de grote dingen, autorijden, trein, bus, durf ik echt nog niet, maar er wordt wel verwacht dat ik dat nu ook heel snel ga doen. Daardoor voel ik weer een druk, die me weer teruggooit. Dat is jammer, maar ik probeer het lekker op mijn eigen tempo te doen. Dat is toch het beste.
Wat goed dat dat stadion je uiteindelijk gelukt is. Dat was iets waar ik ook heel bang voor was, maar ik ben het wel blijven doen, alleen ergens anders zitten is al voldoende, dan weet ik dat ik weg kan.
Wel knap van jullie allemaal hoor, dat jullie er echt mee kunnen leven. Dat het niet altijd zo gaat als je wil, hoort er denk ik bij. Ik hik daar ook erg tegenaan. Maar alle beetjes vooruitgang zijn vooruitgang!
Groeten,
Kikkertje
Het gaat inderdaad snel, ik heb een paar jaar geleden ook al last gehad van hyperventilatie en toen ben ik al voor de vicieuze cirkel gewaarschuwd en ook een vriendin heeft last gehad van een paniekstoornis, dus ik wist dat ik er niet te lang zelf mee moest "aanklooien". Huisarts heeft ook heel alert gereageerd, kreeg meteen een verwijzing met spoed en mocht ook niet meer werken. Tja, niet zo vaak bij je huisarts komen heeft echt zn voordelen, werd meteen serieus genomen.
Dat het zo snel gaat, maakt het ook moeilijker voor me, de kleine dingen, zoals de supermarkt, doe ik allemaal weer, alleen de grote dingen, autorijden, trein, bus, durf ik echt nog niet, maar er wordt wel verwacht dat ik dat nu ook heel snel ga doen. Daardoor voel ik weer een druk, die me weer teruggooit. Dat is jammer, maar ik probeer het lekker op mijn eigen tempo te doen. Dat is toch het beste.
Wat goed dat dat stadion je uiteindelijk gelukt is. Dat was iets waar ik ook heel bang voor was, maar ik ben het wel blijven doen, alleen ergens anders zitten is al voldoende, dan weet ik dat ik weg kan.
Wel knap van jullie allemaal hoor, dat jullie er echt mee kunnen leven. Dat het niet altijd zo gaat als je wil, hoort er denk ik bij. Ik hik daar ook erg tegenaan. Maar alle beetjes vooruitgang zijn vooruitgang!
Groeten,
Kikkertje
zondag 15 april 2007 om 12:07
Het is trouwens geen oh wat ben ik toch zielig forum hoor =)
het is meer ervaringen uitwisselen, hoe was jouw dag, wat heb je gedaan, hoe ging het.. dat soort dingen...
En omdat het een "prive" forum is kun je wat makkelijker foto's plaatsen, of dingen vertellen, omdat je hier niet weet wie er mee leest, en daar wel..
/ promotiepraatje :P
Ik heb zelf ook de hypervfree, een paar keer gebruikt, maar voor mij is het geen wondermiddel. Het werk wel, maar dat is meer psychisch, als er wat gebeurd, heb ik in ieder geval mijn hyperfree bij me..
het is meer ervaringen uitwisselen, hoe was jouw dag, wat heb je gedaan, hoe ging het.. dat soort dingen...
En omdat het een "prive" forum is kun je wat makkelijker foto's plaatsen, of dingen vertellen, omdat je hier niet weet wie er mee leest, en daar wel..
/ promotiepraatje :P
Ik heb zelf ook de hypervfree, een paar keer gebruikt, maar voor mij is het geen wondermiddel. Het werk wel, maar dat is meer psychisch, als er wat gebeurd, heb ik in ieder geval mijn hyperfree bij me..
zondag 15 april 2007 om 12:25
Hai allemaal weer
Wel fijn hoor al die herkenbare dingen! Ik dacht,misschien kunnen we allemaal (als je wilt uiteraard) iets vertellen over wie en hoe en wat. I kdoe de aftrap,hebben jullie gelijk een beetje een beeld over wie ik ben
Ik ben dus 33,woon samen (al een eeuw) en heb een zoontje van 3,5. Ik heb (achteraf gezien) vroeger veel last gehad van hyperventilatie wat in 2000 uitmondde in een paniekstoornis(en wat depressieve gevolgen).
Het eerste jaar was echt dramatisch (uiteraard met langzame stukjes vooruitgang) want ik durfde echt niets meer. Bizar,want daarvoor leek er niets aa nde hand (ook onzin achterf )
Ik durfde niet meer alleen naar de winkel,met de trein,ver weg,naar een feestje etc.
Uiteindelijk heeft het een behoorlijke tijd geduurd en heel veel verdriet en doorzetten gekost tot ik 'klachtenvrij' was (therapie,medicatie etc.).
Maarrrr....ook ik had een kinderwens :) Dus ook hier herken ik jullie angsten en onzekerheden. Toen ik voor mezelf het leven weer op de rit had (en ik moet zeggen ik durfde "erna" meer dan ooit) ben ik er voor gegaan en 'ploep' : ) ik was gelijk zwanger!
Die angsten die jij beschrijft,huisje, zijn héél herkenbaar hoor. Het 'stomme' is dat iedere vrouw die angsten heeft maar met een 'paniekachtergrond' lijkt alles heel erg op een weegschaal gelegd te worden voor onszelf.
Ik heb toen in overleg met mijn huisarts de medicatie in de eerste paar weken van de zwangerschap afgebouwd en ben er na de bevalling weer mee begonnen (ook ivm postnatale depressies in onze familie).
Ik vond het heel belangrijk toen om tja..een soort rekening te houden(mezelf ruimte te geven) voor een eventuele terugval tijdens de zwangerschap,dat hield in dat ik mn familie af en toe overstuur op belde van "ik kan het toch wel he.." en "ik voel me zus e nzo,is dat normaal.." (haha,die hebben me wat gerust moeten stellen hoor!) maargoed,uiteindelijk is het hartstikke goed gegaan en als je kindje er eenmaal is dan tja,weet je niet meer beter en gaat het toch 'automatisch'goed...
nou,ik stop er maar even mee,want als ik eenmaal op de praatstoel zit....
ben benieuwd naar jullie 'verhalen'..!
Michelle
Wel fijn hoor al die herkenbare dingen! Ik dacht,misschien kunnen we allemaal (als je wilt uiteraard) iets vertellen over wie en hoe en wat. I kdoe de aftrap,hebben jullie gelijk een beetje een beeld over wie ik ben
Ik ben dus 33,woon samen (al een eeuw) en heb een zoontje van 3,5. Ik heb (achteraf gezien) vroeger veel last gehad van hyperventilatie wat in 2000 uitmondde in een paniekstoornis(en wat depressieve gevolgen).
Het eerste jaar was echt dramatisch (uiteraard met langzame stukjes vooruitgang) want ik durfde echt niets meer. Bizar,want daarvoor leek er niets aa nde hand (ook onzin achterf
)Ik durfde niet meer alleen naar de winkel,met de trein,ver weg,naar een feestje etc.
Uiteindelijk heeft het een behoorlijke tijd geduurd en heel veel verdriet en doorzetten gekost tot ik 'klachtenvrij' was (therapie,medicatie etc.).
Maarrrr....ook ik had een kinderwens :) Dus ook hier herken ik jullie angsten en onzekerheden. Toen ik voor mezelf het leven weer op de rit had (en ik moet zeggen ik durfde "erna" meer dan ooit) ben ik er voor gegaan en 'ploep' : ) ik was gelijk zwanger!
Die angsten die jij beschrijft,huisje, zijn héél herkenbaar hoor. Het 'stomme' is dat iedere vrouw die angsten heeft maar met een 'paniekachtergrond' lijkt alles heel erg op een weegschaal gelegd te worden voor onszelf.
Ik heb toen in overleg met mijn huisarts de medicatie in de eerste paar weken van de zwangerschap afgebouwd en ben er na de bevalling weer mee begonnen (ook ivm postnatale depressies in onze familie).
Ik vond het heel belangrijk toen om tja..een soort rekening te houden(mezelf ruimte te geven) voor een eventuele terugval tijdens de zwangerschap,dat hield in dat ik mn familie af en toe overstuur op belde van "ik kan het toch wel he.." en "ik voel me zus e nzo,is dat normaal.." (haha,die hebben me wat gerust moeten stellen hoor!) maargoed,uiteindelijk is het hartstikke goed gegaan en als je kindje er eenmaal is dan tja,weet je niet meer beter en gaat het toch 'automatisch'goed...
nou,ik stop er maar even mee,want als ik eenmaal op de praatstoel zit....
ben benieuwd naar jullie 'verhalen'..!
Michelle
zondag 15 april 2007 om 21:43
Michelle, bedankt voor je heldere en open aftrap. Volgens mij heb ik al best wat over mezelf verteld, maar daar komt ie dan.
Ik word deze zomer 29 jaar, heb de magische leeftijd van 30 dus nog niet bereikt. Ik woon samen met mijn vriend; vorig jaar hebben we een heerlijk huis gekocht waar ik me erg prettig voel. Uhm, wat nog meer.....
Ik heb ook een aantal maanden rond gelopen met een gevoel dat ik helemaal niets meer durfde. Nu zie ik dat ik volledig overspannen/burnout ben geraakt wat leidde tot paniekaanvallen. Op dat moment had ik het allemaal niet zo scherp in de gaten. Wilde denk ik niet toegeven dat het echt niet meer ging.
Uiteindelijk raakte ik zo uitgeput dat ik ook somber werd. Ik weet nog goed dat ik op een ochtend in bed lag alleen en dacht "Als het zo moet hoeft het voor mij allemaal niet meer". Dat was het moment dat het tot me doordrong dat het niet meer ging. Ik ben altijd wel een blij mens geweest. Ik ben direct naar de huisarts gegaan en heb toen medicatie gekregen en therapie gekregen. Niet eens zozeer gericht op de paniekaanvallen maar meer op de oorzaken waardoor het zover was gekomen.
Ik kom nog steeds bij deze therapeut ongeveer 1 x per maand. Ik slik nu nog 4 mg cipramil en het afbouwen is best wel goed gegaan; soms moeilijke momenten, maar dat was vooral angst voor de terugval.
Ik heb het een heel zware periode uit mijn leven gevonden en vind dat soms nogt steeds. Maar er is al zoveel veranderd; ik voel me weer een beetje mens en kan weer genieten. Achteraf zie ik dat ik al jaren niet meer echt genoot; teveel problemen op mijn pad en altijd maar in de hoogste versnelling blijven gaan om maar niet te hoeven rouwen of verdrietig zijn.
Ik heb zelf vaak het gevoel dat dit een heel belangrijke periode in mijn leven is; hoe moeilijk soms ook, ik heb mezelf wel leren kennen en merk dat ik het geleidelijk wat beter met mezelf kan vinden. Ik voel me onafhankelijker worden en dat is een fijn gevoel. Alleen het vertrouwen moet nog verder groeien zodat ook de angst voor een terugval minder wordt.
Dank voor alles wat je schrijft over het moederschap. Dat doet me goed.
Ga nu even stoppen, want ook dit wordt weer een lang verhaal! Genoeg over mij!!!
Welterusten!
huisje
Ik word deze zomer 29 jaar, heb de magische leeftijd van 30 dus nog niet bereikt. Ik woon samen met mijn vriend; vorig jaar hebben we een heerlijk huis gekocht waar ik me erg prettig voel. Uhm, wat nog meer.....
Ik heb ook een aantal maanden rond gelopen met een gevoel dat ik helemaal niets meer durfde. Nu zie ik dat ik volledig overspannen/burnout ben geraakt wat leidde tot paniekaanvallen. Op dat moment had ik het allemaal niet zo scherp in de gaten. Wilde denk ik niet toegeven dat het echt niet meer ging.
Uiteindelijk raakte ik zo uitgeput dat ik ook somber werd. Ik weet nog goed dat ik op een ochtend in bed lag alleen en dacht "Als het zo moet hoeft het voor mij allemaal niet meer". Dat was het moment dat het tot me doordrong dat het niet meer ging. Ik ben altijd wel een blij mens geweest. Ik ben direct naar de huisarts gegaan en heb toen medicatie gekregen en therapie gekregen. Niet eens zozeer gericht op de paniekaanvallen maar meer op de oorzaken waardoor het zover was gekomen.
Ik kom nog steeds bij deze therapeut ongeveer 1 x per maand. Ik slik nu nog 4 mg cipramil en het afbouwen is best wel goed gegaan; soms moeilijke momenten, maar dat was vooral angst voor de terugval.
Ik heb het een heel zware periode uit mijn leven gevonden en vind dat soms nogt steeds. Maar er is al zoveel veranderd; ik voel me weer een beetje mens en kan weer genieten. Achteraf zie ik dat ik al jaren niet meer echt genoot; teveel problemen op mijn pad en altijd maar in de hoogste versnelling blijven gaan om maar niet te hoeven rouwen of verdrietig zijn.
Ik heb zelf vaak het gevoel dat dit een heel belangrijke periode in mijn leven is; hoe moeilijk soms ook, ik heb mezelf wel leren kennen en merk dat ik het geleidelijk wat beter met mezelf kan vinden. Ik voel me onafhankelijker worden en dat is een fijn gevoel. Alleen het vertrouwen moet nog verder groeien zodat ook de angst voor een terugval minder wordt.
Dank voor alles wat je schrijft over het moederschap. Dat doet me goed.
Ga nu even stoppen, want ook dit wordt weer een lang verhaal! Genoeg over mij!!!
Welterusten!
huisje
maandag 16 april 2007 om 15:06
Ik zal me ook even voorstellen. Ik ben 24 en woon samen. Sinds een
kleine 2 jaar werk ik full-time nadat ik ben afgestudeerd. Het huis
waar mijn vriend en ik wonen is heerlijk, maar er moeten nog wel wat
kleine dingetjes gebeuren die me wel een beetje op mijn nek zitten.
Maar we hebben een plan gemaakt daarvoor en dan zou het over een maand
of 3 klaar moeten zijn, joepie!!
Ik heb nu sinds een klein half jaar klachten, die inmiddels al wel heel
erg zijn afgenomen. Ben er behoorlijk op tijd bij geweest, maar dat is
ook al dankzij een eerdere burn-out en andere klachten waardoor ik
hiervoor al wel gewaarschuwd was. Gelukkig is het bij mij nooit zo ver
gekomen dat ik echt niet meer de straat op durfde.
Nadat ik me realiseerde dat ik nu echt mijn lichaam aan het opeten was,
ben ik direct naar de huisarts gegaan. Hij heeft me meteen doorverwezen
naar een therapeut en ik ben ook de ziektewet ingegaan. Voelde als
falen, maar voelt nu wel heel goed. Is er toch niet voor niets, die
ziektewet. Inmiddels ben ik alweer gedeeltelijk aan het werk.
In een later stadium heb ik oxazepam gekregen. Ik slik ze niet, maar
heb ze bij voor het geval dat. Dit geeft me heel veel rust en is ook
een van de redenen waarom het nu al veel beter is. Eigenlijk ben ik
tegen medicijnen voor mezelf, word er minder helder van en ik wil de
controle hebben. Maar dit is wel een goede combinatie. Heb ze wel, slik
ze niet en ze geven toch rust, haha.
Ik moet weer verder.
Groeten,
Kikkertje
kleine 2 jaar werk ik full-time nadat ik ben afgestudeerd. Het huis
waar mijn vriend en ik wonen is heerlijk, maar er moeten nog wel wat
kleine dingetjes gebeuren die me wel een beetje op mijn nek zitten.
Maar we hebben een plan gemaakt daarvoor en dan zou het over een maand
of 3 klaar moeten zijn, joepie!!
Ik heb nu sinds een klein half jaar klachten, die inmiddels al wel heel
erg zijn afgenomen. Ben er behoorlijk op tijd bij geweest, maar dat is
ook al dankzij een eerdere burn-out en andere klachten waardoor ik
hiervoor al wel gewaarschuwd was. Gelukkig is het bij mij nooit zo ver
gekomen dat ik echt niet meer de straat op durfde.
Nadat ik me realiseerde dat ik nu echt mijn lichaam aan het opeten was,
ben ik direct naar de huisarts gegaan. Hij heeft me meteen doorverwezen
naar een therapeut en ik ben ook de ziektewet ingegaan. Voelde als
falen, maar voelt nu wel heel goed. Is er toch niet voor niets, die
ziektewet. Inmiddels ben ik alweer gedeeltelijk aan het werk.
In een later stadium heb ik oxazepam gekregen. Ik slik ze niet, maar
heb ze bij voor het geval dat. Dit geeft me heel veel rust en is ook
een van de redenen waarom het nu al veel beter is. Eigenlijk ben ik
tegen medicijnen voor mezelf, word er minder helder van en ik wil de
controle hebben. Maar dit is wel een goede combinatie. Heb ze wel, slik
ze niet en ze geven toch rust, haha.
Ik moet weer verder.
Groeten,
Kikkertje
maandag 16 april 2007 om 18:01
maandag 16 april 2007 om 22:09
Hoi pop1980,
Ik heb situaties waarbij de paniek opkomt, bijvoorbeeld openbaar vervoer. Maar ook wel eens zonder een directe aanleiding.
Bij mij zijn de aanvallen ontstaan door overspannenheid als aanleiding. Dus niet door een enge gebeurtenis ofzo.
Dat ik vooral de aanvallen heb bij openbaar vervoer is verklaarbaar
voor mij. Het is er vaak druk en ik kan niet zomaar weg, dat benauwd
mij.
Groeten,
Kikkertje
Ik heb situaties waarbij de paniek opkomt, bijvoorbeeld openbaar vervoer. Maar ook wel eens zonder een directe aanleiding.
Bij mij zijn de aanvallen ontstaan door overspannenheid als aanleiding. Dus niet door een enge gebeurtenis ofzo.
Dat ik vooral de aanvallen heb bij openbaar vervoer is verklaarbaar
voor mij. Het is er vaak druk en ik kan niet zomaar weg, dat benauwd
mij.
Groeten,
Kikkertje
dinsdag 17 april 2007 om 18:05
Hai meiden!
Pop, om even met jouw vraag te beginnen. Mijn antwoord lijkt erg op die van kleinkikkertje. Ik ben vorig jaar stevig overspannen geraakt en de logica vertelt mij dat ik daardoor paniekaanvallen kreeg. 100% zeker weet ik het niet, maar voordat ik overspannen was had ik het niet, dus.....
Ik heb een paar tropenjaren achter de rug, waarin ik met name prive teveel te verwerken kreeg. Echter, in plaats van daar tijd voor te nemen ging ik alleen maar harder rennen. Daarnaast een pittige baan en een opleiding erbij en de rekensom is snel gemaakt. Had ik toen niet zo in de gaten (vond dat ik me aanstelde), maar nu kan ik het allemaal even scherper zien.
Sinds de zomer vorig jaar heb ik niet of nauwelijks meer echte paniek gehad. Bij spanning word ik nog weleens duizelig of licht in mijn hoofd. Ik blijf dit wel een naar gevoel vinden omdat je het gevoel hebt de controle te verliezen. Maar tot echte paniek leidt het niet meer. De therapie die ik al een tijd heb, daar heb ik veel van geleerd. Daarnaast heel veel andere dingen gedaan om 'beter'te worden: medicijnen, yoga, mensendieck, gaan sporten, ontspanningsoefeningen, minder gaan werken... Een hele waslijst dus. Ik vind het ook een heel proces om eruit te komen en soms ben ik het ook weleens helemaal zat!!!! Heel erg zat.
Afgelopen weekend bijvoorbeeld was het natuurlijk bloedheet. Ik word dan wat licht in mijn hoofd (hebben misschien wel meer mensen!!!), maar dan komt de herinnering aan de paniek die me angstig maakt. Ik verwar dan duizeligheid door stress of hyperventilatie met duideligheid door wamte, vermoeidheid, te weinig eten etc. Ik heb dan even flink de balen dat deze herinnering steeds maar terug komt, wil hem helemaal uit systeem hebben.
Ik moet niet altijd willen dat mijn lijf altijd 100% functioneert, maar daar heb ik nog weleens moeite mee, hihihi.
Stop nu even, want ga naar YOGA!!!!!!!!!
Groetjes
Pop, om even met jouw vraag te beginnen. Mijn antwoord lijkt erg op die van kleinkikkertje. Ik ben vorig jaar stevig overspannen geraakt en de logica vertelt mij dat ik daardoor paniekaanvallen kreeg. 100% zeker weet ik het niet, maar voordat ik overspannen was had ik het niet, dus.....
Ik heb een paar tropenjaren achter de rug, waarin ik met name prive teveel te verwerken kreeg. Echter, in plaats van daar tijd voor te nemen ging ik alleen maar harder rennen. Daarnaast een pittige baan en een opleiding erbij en de rekensom is snel gemaakt. Had ik toen niet zo in de gaten (vond dat ik me aanstelde), maar nu kan ik het allemaal even scherper zien.
Sinds de zomer vorig jaar heb ik niet of nauwelijks meer echte paniek gehad. Bij spanning word ik nog weleens duizelig of licht in mijn hoofd. Ik blijf dit wel een naar gevoel vinden omdat je het gevoel hebt de controle te verliezen. Maar tot echte paniek leidt het niet meer. De therapie die ik al een tijd heb, daar heb ik veel van geleerd. Daarnaast heel veel andere dingen gedaan om 'beter'te worden: medicijnen, yoga, mensendieck, gaan sporten, ontspanningsoefeningen, minder gaan werken... Een hele waslijst dus. Ik vind het ook een heel proces om eruit te komen en soms ben ik het ook weleens helemaal zat!!!! Heel erg zat.
Afgelopen weekend bijvoorbeeld was het natuurlijk bloedheet. Ik word dan wat licht in mijn hoofd (hebben misschien wel meer mensen!!!), maar dan komt de herinnering aan de paniek die me angstig maakt. Ik verwar dan duizeligheid door stress of hyperventilatie met duideligheid door wamte, vermoeidheid, te weinig eten etc. Ik heb dan even flink de balen dat deze herinnering steeds maar terug komt, wil hem helemaal uit systeem hebben.
Ik moet niet altijd willen dat mijn lijf altijd 100% functioneert, maar daar heb ik nog weleens moeite mee, hihihi.
Stop nu even, want ga naar YOGA!!!!!!!!!
Groetjes
woensdag 18 april 2007 om 21:57
Hebben jullie ook qua nasleep dat je je niet ergens aan vast durft komen te zitten?
Voorbeelden:
een werkcontract voor langere tijd
een studie van 4 jaar
etc.
Als je tegenb mij zegt: je móet de hele week fulltime werken, dan word ik al ziek als ik eraan denk. Maar als je tegen mij zegt: je mág de hele week werken en als je jeniet lekker voelt mag je naar huis, dan hou ik waarschijnlijk de hele week prima vol en werk ik misschien zelfs harder dan 'normale' mensen... snap je dat averechts effect?
Voorbeelden:
een werkcontract voor langere tijd
een studie van 4 jaar
etc.
Als je tegenb mij zegt: je móet de hele week fulltime werken, dan word ik al ziek als ik eraan denk. Maar als je tegen mij zegt: je mág de hele week werken en als je jeniet lekker voelt mag je naar huis, dan hou ik waarschijnlijk de hele week prima vol en werk ik misschien zelfs harder dan 'normale' mensen... snap je dat averechts effect?
donderdag 19 april 2007 om 09:10
Wat herkenbaar allemaal en wat heerlijk om te weten dat ik niet de enige ben. Ik ben 41 jaar en ook ik heb vanuit een burn-out (inmiddels 3 jaar geleden) een angst-en paniekstoornis opgebouwd. Heb toen medicijnen gekregen (Paroxetine) en na 4 maanden ging het al een stuk beter en durfde ik in ieder geval weer het huis uit. Uiteindelijk heb ik 1,5 jaar thuis gezeten. Nu dus alweer 1,5 jaar aan het werk. In het begin ging alles redelijk maar de laatste tijd heb ik weer last van kortademigheid met als gevolg PANIEK. Ik ga mezelf vanalles wijs maken en soms denk ik echt dat ik helemaal doordraai. Het gekke is inderdaad dat je weet dat het gewoon hyperventilatie is en dat je positief moet denken, maar de controle is compleet weg. Na zo'n aanval ben ik meestal een paar dagen van slag maar het meest frusterende is de onzekerheid die dan weer de kop opsteekt. Anyway, bedankt voor het openen van dit topic; ik hoop dat we er allemaal iets aan hebben.
donderdag 19 april 2007 om 14:56
Hai madelief,
Ik heb zelf een vast contract bij een bedrijf waar ik al sinds 2001 werk. Ik werk zelf 3 dagen per week, daarnaast nog een dag per week naar de universiteit en een halve dag thuisstudie. Best een hele kluif dus.
Ik herken het stukje van jou toen ik eind 2005 (toen in dus midden in de paniek zat) de twijfel of ik wel of niet aan de opleiding zou gaan beginnen. Ik was doodsbenauwd om aan de opleiding te beginnen (2 jaar) omdat ik bang was dat ik het niet halen zou en er dan ook allerlei gevolgen aan zouden zitten. Het piekeren hierover was bij mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik besloot toch aan de opleiding te beginnen, echt met in mijn achterhoofd "de dood of de gladiolen". Beetje rare uitdrukking maar zo voelde het. Ik wilde me niet door de angst laten weerhouden. In het verleden heb ik naast het werk al een opleiding gedaan dus ik wist dat het kon. Inmiddels ben ik al ruim onderweg met mijn studie en ben ik blij dat ik eraan ben begonnen. De paniekaanvallen waren een gevolg van overspannenheid/burnout. Ik denk wel dat mijn gevulde agenda que werk en studie ervoor heeft gezorgd dat het allemaal nogal langer duurde.
Nog steeds vind ik het wel moeilijk om de balans te houden en niet over mijn grens te gaan. Mijn lichaam geeft dan signalen af. Belangrijk is dat je die niet angstig interpreteert, maar als spanningssignalen, meer niet. Het helpt als je je lichaam begrijpen kan. Je lijf zien als je vriende n je helper en niet als je vijand. Beetje vage uitdrukking, maar oke!
Meiden, ik ga weer even aan de studie.
Tot snel
Groetjes huisje
Ik heb zelf een vast contract bij een bedrijf waar ik al sinds 2001 werk. Ik werk zelf 3 dagen per week, daarnaast nog een dag per week naar de universiteit en een halve dag thuisstudie. Best een hele kluif dus.
Ik herken het stukje van jou toen ik eind 2005 (toen in dus midden in de paniek zat) de twijfel of ik wel of niet aan de opleiding zou gaan beginnen. Ik was doodsbenauwd om aan de opleiding te beginnen (2 jaar) omdat ik bang was dat ik het niet halen zou en er dan ook allerlei gevolgen aan zouden zitten. Het piekeren hierover was bij mij de druppel die de emmer deed overlopen. Ik besloot toch aan de opleiding te beginnen, echt met in mijn achterhoofd "de dood of de gladiolen". Beetje rare uitdrukking maar zo voelde het. Ik wilde me niet door de angst laten weerhouden. In het verleden heb ik naast het werk al een opleiding gedaan dus ik wist dat het kon. Inmiddels ben ik al ruim onderweg met mijn studie en ben ik blij dat ik eraan ben begonnen. De paniekaanvallen waren een gevolg van overspannenheid/burnout. Ik denk wel dat mijn gevulde agenda que werk en studie ervoor heeft gezorgd dat het allemaal nogal langer duurde.
Nog steeds vind ik het wel moeilijk om de balans te houden en niet over mijn grens te gaan. Mijn lichaam geeft dan signalen af. Belangrijk is dat je die niet angstig interpreteert, maar als spanningssignalen, meer niet. Het helpt als je je lichaam begrijpen kan. Je lijf zien als je vriende n je helper en niet als je vijand. Beetje vage uitdrukking, maar oke!
Meiden, ik ga weer even aan de studie.
Tot snel
Groetjes huisje
donderdag 19 april 2007 om 21:03
Hoi!
Madelief, ik begrijp je opzien tegen lange-termijn kwesties ook wel. Ik heb het vaak op een iets kortere termijn. Zo kan ik opzien tegen een dag werken, terwijl ik die dag fluitend doorkom. Soms ben ik nog wel eens bang met afspraken die bijv een half jaar later zijn. Dan komt de gedachte: "Misschien heb ik dan al wel een hartaanval gehad" automatisch in me op, zeer frustrerend, want het is een automatische gedachte die totaal wal noch kant raakt.
Ik herken ook het verhaal van ??? dat bepaalde periodes van het jaar moeilijker zijn dan andere. Ik heb in mei altijd een rot-periode, omdat dat me herinnert aan een vervelende tijd 4 jaar geleden. Ik heb het dus niet vanwege een seizoen.
Sterkte allemaal, ik ga nog even iets doen voor mijn werk en dan lekker met een boek in bed liggen!
Madelief, ik begrijp je opzien tegen lange-termijn kwesties ook wel. Ik heb het vaak op een iets kortere termijn. Zo kan ik opzien tegen een dag werken, terwijl ik die dag fluitend doorkom. Soms ben ik nog wel eens bang met afspraken die bijv een half jaar later zijn. Dan komt de gedachte: "Misschien heb ik dan al wel een hartaanval gehad" automatisch in me op, zeer frustrerend, want het is een automatische gedachte die totaal wal noch kant raakt.
Ik herken ook het verhaal van ??? dat bepaalde periodes van het jaar moeilijker zijn dan andere. Ik heb in mei altijd een rot-periode, omdat dat me herinnert aan een vervelende tijd 4 jaar geleden. Ik heb het dus niet vanwege een seizoen.
Sterkte allemaal, ik ga nog even iets doen voor mijn werk en dan lekker met een boek in bed liggen!
