Psyche
alle pijlers
Nasleep hyperventilatie/paniekstoornis
vrijdag 13 april 2007 om 23:16
Hallo allemaal,
Ik heb op deze pijler meerdere topics gezien die over hyperventilatie en paniekstoornissen gingen. Ikzelf heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik hyperventileerde en daardoor een paniekstoornis heb ontwikkeld. Nadat ik bij meerdere hulpverleners ben geweest ben ik daar zo goed als vanaf. Zo goed als...
Het is moeilijk uit te leggen. Ik kan en durf alles weer, maar soms heb ik een kleine terugval. Dan haal ik weer verkeerd adem en voel me niet zo lekker. Soms ben ik een beetje duizelig. Dan komen ook soms weer de angsten terug dat er iets lichamelijks mis met me zou zijn. Ik weet rationeel dat dat niet zo is en ik kan mezelf dan meestal wel weer geruststellen. Het is dus niet een ernstig probleem dat me in mijn dagelijks leven belemmerd, maar ik ervaar het als lastig/onhandig/
Het probleem is dat ik vreselijk baal dat ik niet net als ieder ander (althans zo lijkt het) altijd normaal functioneer. Dat ik nog steeds af en toe een klein beetje hyperventileer.Dat ik me soms op mijn werk gewoon niet lekker voel. Het is niet ernstig genoeg om er iets aan te doen, maar het blijft vervelend.
Wie herkent dit? En gaat dit ooit over of zal ik dit mijn hele leven met me meedragen? Graag tips/adviezen/verhalen van lotgenoten!
Ik heb op deze pijler meerdere topics gezien die over hyperventilatie en paniekstoornissen gingen. Ikzelf heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik hyperventileerde en daardoor een paniekstoornis heb ontwikkeld. Nadat ik bij meerdere hulpverleners ben geweest ben ik daar zo goed als vanaf. Zo goed als...
Het is moeilijk uit te leggen. Ik kan en durf alles weer, maar soms heb ik een kleine terugval. Dan haal ik weer verkeerd adem en voel me niet zo lekker. Soms ben ik een beetje duizelig. Dan komen ook soms weer de angsten terug dat er iets lichamelijks mis met me zou zijn. Ik weet rationeel dat dat niet zo is en ik kan mezelf dan meestal wel weer geruststellen. Het is dus niet een ernstig probleem dat me in mijn dagelijks leven belemmerd, maar ik ervaar het als lastig/onhandig/
Het probleem is dat ik vreselijk baal dat ik niet net als ieder ander (althans zo lijkt het) altijd normaal functioneer. Dat ik nog steeds af en toe een klein beetje hyperventileer.Dat ik me soms op mijn werk gewoon niet lekker voel. Het is niet ernstig genoeg om er iets aan te doen, maar het blijft vervelend.
Wie herkent dit? En gaat dit ooit over of zal ik dit mijn hele leven met me meedragen? Graag tips/adviezen/verhalen van lotgenoten!
maandag 16 juli 2007 om 20:47
Hoihoi,
Daar was ik weer. Het gaat wel weer redelijk. Ik ben strenger met mijn dieet gaan leven. Dus minder koolhydraten en echt helemaal geen suiker meer, en dan gaat het weer een stuk beter. Maar af en toe sluipt het er weer in, en dan sta ik te panieken om niets. De Bach rescue spray biedt dan uitkomst. Ook hyper ik nog af en toe in n mijn slaap, waarbij ik paniekend wakker word. Erg leuk, zo'n hartslag van 120 slagen per minuut.
Niet dus.
Voor de rest zie ik het wel weer. Ik blijf aan de Sint Janskruid want daar kan ik echt niet zonder op dit moment. En hoe gaat het met jou en de rest van jullie?
Daar was ik weer. Het gaat wel weer redelijk. Ik ben strenger met mijn dieet gaan leven. Dus minder koolhydraten en echt helemaal geen suiker meer, en dan gaat het weer een stuk beter. Maar af en toe sluipt het er weer in, en dan sta ik te panieken om niets. De Bach rescue spray biedt dan uitkomst. Ook hyper ik nog af en toe in n mijn slaap, waarbij ik paniekend wakker word. Erg leuk, zo'n hartslag van 120 slagen per minuut.
Niet dus.
Voor de rest zie ik het wel weer. Ik blijf aan de Sint Janskruid want daar kan ik echt niet zonder op dit moment. En hoe gaat het met jou en de rest van jullie?
donderdag 16 augustus 2007 om 09:15
Hallo Allemaal!
ik trek even dit topic omhoog, want wat ik hier allemaal lees is zo ontzettend herkenbaar!!!
Ik ben zelf vanaf vorig jaar september tot februari dit jaar in therapie geweest voor een angst en paniek stoornis. Omdat dit best een dure therapie was die niet vergoed werd ben ik hier met 8 sessies mee gestopt, terwijl de therapie eigenlijk tien sessies beslaat.
Maar het ging ontzettend goed met me dus daarom ben ik toen gestopt.
Maar nu merk ik de laaste tijd tóch dat het niet helemaal over is.
Sterker nog, laatst waren vriendlief en ik onderweg om een dagje weg te gaan met m'n schoonouders en ik heb m de auto weer om laten draaien, zo beroerd voelde ik me. Ik zat in de auto en voelde een giga paniek aanval opkomen. En maar door blijven ademenen maar het ging gewoon niet!! Werd er helemaal naar van!! Eenmaal thuis gaat het dan wel weer...
En zo ook vorige week toen we op een open lucht concert waren, kwam de mensen massa vreselijk op me af, kreeg het benauwd en kramp in m'n buik en voelde het bloed weer uit m'n gezicht wegtrekken. toen ben ik wel blijven staan, want ik dacht als ik nu weg loop dan wordt de stap om de volgende keer weer naar zoiets toe te gaan een stuk groter.
Ik ben ontzettend blij dat ik er niet elke dag meer last van heb, zoals ik bijna een jaar gehad heb, elke ochtend je ogen open doen en denken: Hoe voel ik me? hoe voelt mijn lichaam??
Dit is niet normaal voor iemand van 22.. maar dat het soms terug komt beangstigd me wel. Dan denk ik, heb ik er wel goed aan gedaan om die therapie vroegtijdig af te breken, al waren het maar 2 sessies..
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, want in mijn omgeving is er niemand met dezelfde ervaringen en mijn vriend snapt het al helemaal niet. Die denkt dat ik me er heus wel overheen kan zetten. Heb hem al 1000 keer geprobeerd uit te leggen hoe een paniekaanval voelt, maar dat kan je niet snappen, mits je het zelf hebt meegemaakt. en hij is nog super rationeel ook, dat werkt ook niet mee.
Zo, fijn dat ik even mijn verhaal kwijt kon hier.
Groetjes, Paque
ik trek even dit topic omhoog, want wat ik hier allemaal lees is zo ontzettend herkenbaar!!!
Ik ben zelf vanaf vorig jaar september tot februari dit jaar in therapie geweest voor een angst en paniek stoornis. Omdat dit best een dure therapie was die niet vergoed werd ben ik hier met 8 sessies mee gestopt, terwijl de therapie eigenlijk tien sessies beslaat.
Maar het ging ontzettend goed met me dus daarom ben ik toen gestopt.
Maar nu merk ik de laaste tijd tóch dat het niet helemaal over is.
Sterker nog, laatst waren vriendlief en ik onderweg om een dagje weg te gaan met m'n schoonouders en ik heb m de auto weer om laten draaien, zo beroerd voelde ik me. Ik zat in de auto en voelde een giga paniek aanval opkomen. En maar door blijven ademenen maar het ging gewoon niet!! Werd er helemaal naar van!! Eenmaal thuis gaat het dan wel weer...
En zo ook vorige week toen we op een open lucht concert waren, kwam de mensen massa vreselijk op me af, kreeg het benauwd en kramp in m'n buik en voelde het bloed weer uit m'n gezicht wegtrekken. toen ben ik wel blijven staan, want ik dacht als ik nu weg loop dan wordt de stap om de volgende keer weer naar zoiets toe te gaan een stuk groter.
Ik ben ontzettend blij dat ik er niet elke dag meer last van heb, zoals ik bijna een jaar gehad heb, elke ochtend je ogen open doen en denken: Hoe voel ik me? hoe voelt mijn lichaam??
Dit is niet normaal voor iemand van 22.. maar dat het soms terug komt beangstigd me wel. Dan denk ik, heb ik er wel goed aan gedaan om die therapie vroegtijdig af te breken, al waren het maar 2 sessies..
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, want in mijn omgeving is er niemand met dezelfde ervaringen en mijn vriend snapt het al helemaal niet. Die denkt dat ik me er heus wel overheen kan zetten. Heb hem al 1000 keer geprobeerd uit te leggen hoe een paniekaanval voelt, maar dat kan je niet snappen, mits je het zelf hebt meegemaakt. en hij is nog super rationeel ook, dat werkt ook niet mee.
Zo, fijn dat ik even mijn verhaal kwijt kon hier.
Groetjes, Paque
woensdag 17 oktober 2007 om 12:50
Mijn vriend heeft ook last van hyperventilatie-achtige klachten. Hij heeft in een paar jaar tijd veel heftige dingen meegemaakt en is nog steeds bezig met de verwerking daarvan. Hij is een positief ingestelde persoon, uit zich vrij gemakkelijk, maar af en toe krijgt hij dus last van hartkloppingen en onrust. Hij kan dan ook niet goed slapen en is erg moe.
Ik vind het allemaal heel rot voor hem, maar wat ik ook moeilijk vind is dat hij op zo'n moment liever alleen wil zijn. Meestal vraagt hij me dan naar mijn eigen huis te gaan, samen slapen wil hij dan helemaal niet.
Is er iemand die dit herkent, bijv. die hetzelfde heeft als mijn vriend of die juist een partner heeft die zo reageert als mijn vriend? Ik heb namelijk aan de ene kant wel begrip, maar raak er ook erg door van slag als hij zich zo voelt.
Ik vind het allemaal heel rot voor hem, maar wat ik ook moeilijk vind is dat hij op zo'n moment liever alleen wil zijn. Meestal vraagt hij me dan naar mijn eigen huis te gaan, samen slapen wil hij dan helemaal niet.
Is er iemand die dit herkent, bijv. die hetzelfde heeft als mijn vriend of die juist een partner heeft die zo reageert als mijn vriend? Ik heb namelijk aan de ene kant wel begrip, maar raak er ook erg door van slag als hij zich zo voelt.
vrijdag 19 oktober 2007 om 09:19
Hoi Sunshine!
Lastig hè, om een partner te hebben die anders reageert dan jij zou doen.
Ik ben hier in huis degene met paniekaanvallen. Meestal is het heel fijn om dan iemand in huis te hebben, maar kom vooral niet te dichtbij, letterlijk, want ik ben compleet onredelijk naar iedereen die me wil helpen en ik kan ook niet meer logisch nadenken. Tegelijkertijd vind ik het wel fijn als er iemand een kamer verderop zit, zodat ik daarheen kan als het allemaal weer wat minder heftig wordt.
Het probleem van de combinatie compleet onredelijk en niet meer logisch kunnen nadenken leidt tot nog meer onbegrip, van mijn kant maar ook van zijn kant. Hij zal niet begrijpen wat ik voel op zo'n moment en ik begrijp niet waarom hij dat niet kan begrijpen. Snap je het nog?
Als hij bij me is op zo'n moment is het ook moeilijker om een aanval weg te krijgen, je wilt je toch groot houden. Ik kom daardoor alleen maar verder verstrikt te zitten in dit web.
Ga je alsjeblieft niet van slag laten krijgen, want dat is nergens voor nodig. Wees blij dat hij je durft te vragen om weg te gaan, en dat hij zich geen zorgen maakt om jou op zo'n moment!
Succes
Lastig hè, om een partner te hebben die anders reageert dan jij zou doen.
Ik ben hier in huis degene met paniekaanvallen. Meestal is het heel fijn om dan iemand in huis te hebben, maar kom vooral niet te dichtbij, letterlijk, want ik ben compleet onredelijk naar iedereen die me wil helpen en ik kan ook niet meer logisch nadenken. Tegelijkertijd vind ik het wel fijn als er iemand een kamer verderop zit, zodat ik daarheen kan als het allemaal weer wat minder heftig wordt.
Het probleem van de combinatie compleet onredelijk en niet meer logisch kunnen nadenken leidt tot nog meer onbegrip, van mijn kant maar ook van zijn kant. Hij zal niet begrijpen wat ik voel op zo'n moment en ik begrijp niet waarom hij dat niet kan begrijpen. Snap je het nog?
Als hij bij me is op zo'n moment is het ook moeilijker om een aanval weg te krijgen, je wilt je toch groot houden. Ik kom daardoor alleen maar verder verstrikt te zitten in dit web.
Ga je alsjeblieft niet van slag laten krijgen, want dat is nergens voor nodig. Wees blij dat hij je durft te vragen om weg te gaan, en dat hij zich geen zorgen maakt om jou op zo'n moment!
Succes
zondag 28 oktober 2007 om 19:15
Hallo allemaal,
Ik heb maanden geleden op deze topic gereageerd en toen een tijdlang geen pc tot mijn beschikking gehad dus helaas niet meer gereageerd,maar de behoefte is er nog erg!
Nog even kort; ben 33,woon samen en heb een zoontje van 4. in 2000 kreeg ik last van een paniekstoornis en hyperv.,een heel zware tijd waarin ik bijna niets kon en durfde,maar na een lange tijd ben ik 'eruit'gekomen. ZO ,dan dan nu
Af en toe heb ik dus nog steeds last van hyperventilatie of de angst dat 'het' terug komt,nu is dus weer zo'n moment. Ik heb een nieuwe baan SPANNNIIIINGGG! Vanmiddag gingen we vast wat doen in e winkel (hij gaat donderdag open) en toen we op een gegeven moment ergens gingen eten kreeg ik het wat benauwd...en jawel...mn vingers gingen tintelen en ik kreeg mezelf niet ok
Ik móest gewoon even naar buiten waardoor ik me al ontzettend opgelaten voelde en heb er toen maar van gemaakt dat ik al de hele week niet helemaal in orde ben en uiteindelijk ben ik eerder weg gegaan...
Toen ik thuis kwam tranen met tuiten zitten huilen bij mn vriend en Pfff...wat had ik het gevoel dat ik gefaald had..Ik weet het,verstandelijk gezien is dat natuurlijk onzin,maar ik voelde het zo. En tja,nu zie ik natuurlijk weer tegen morgen op!
Erg hoor...ik doe alles al jaren weer,ben al 2x een nieuwe baan begonnen,maar die spannende momenten..kweetniet...voelde me er even zo kl*te onder dat ik het even hier van me af wil schrijven. (ben er ook helemaal uitgeput van nu!)
Hoop hie weer snel bij te lezen en er een actief forum van te maken!
groetjes,Michelle
Ik heb maanden geleden op deze topic gereageerd en toen een tijdlang geen pc tot mijn beschikking gehad dus helaas niet meer gereageerd,maar de behoefte is er nog erg!
Nog even kort; ben 33,woon samen en heb een zoontje van 4. in 2000 kreeg ik last van een paniekstoornis en hyperv.,een heel zware tijd waarin ik bijna niets kon en durfde,maar na een lange tijd ben ik 'eruit'gekomen. ZO ,dan dan nu
Af en toe heb ik dus nog steeds last van hyperventilatie of de angst dat 'het' terug komt,nu is dus weer zo'n moment. Ik heb een nieuwe baan SPANNNIIIINGGG! Vanmiddag gingen we vast wat doen in e winkel (hij gaat donderdag open) en toen we op een gegeven moment ergens gingen eten kreeg ik het wat benauwd...en jawel...mn vingers gingen tintelen en ik kreeg mezelf niet ok
Ik móest gewoon even naar buiten waardoor ik me al ontzettend opgelaten voelde en heb er toen maar van gemaakt dat ik al de hele week niet helemaal in orde ben en uiteindelijk ben ik eerder weg gegaan...
Toen ik thuis kwam tranen met tuiten zitten huilen bij mn vriend en Pfff...wat had ik het gevoel dat ik gefaald had..Ik weet het,verstandelijk gezien is dat natuurlijk onzin,maar ik voelde het zo. En tja,nu zie ik natuurlijk weer tegen morgen op!
Erg hoor...ik doe alles al jaren weer,ben al 2x een nieuwe baan begonnen,maar die spannende momenten..kweetniet...voelde me er even zo kl*te onder dat ik het even hier van me af wil schrijven. (ben er ook helemaal uitgeput van nu!)
Hoop hie weer snel bij te lezen en er een actief forum van te maken!
groetjes,Michelle
zaterdag 3 november 2007 om 17:49
Hai Michelle,
wat naar dat je er zo door van slag bent. Ik denk zelf dat als je hier eenmaal last van hebt gehad het een soort gveoelige plek blijft. Als je teveel hooi op je vork neemt, teveel stress hebt of gewoon niet oke zit, kan je er sneller last van hebben.
Ik vind het ook nog moeilijk te accepteren zo nu en dan, maar ja.... gewoon onwijs rot dat je er nu zo verdrietig van bent. Onthou vooral dat het af en toe terug kan komen en dat je dan abslouut niet terug bij af bent!
Mot het nu helaas even kort houden, sta op het punt de deur uit te gaan.
Veel sterkte
Ps; En falen, haal dat alsjeblieft uit je woordenboek. Je bent gewoon een mens net als ieder ander, met zijn eigen kwetsbaarheden en gevoeligheden. De zogenaamd perfecte mensen zonder angsten etc zij dat leuke mensen?
wat naar dat je er zo door van slag bent. Ik denk zelf dat als je hier eenmaal last van hebt gehad het een soort gveoelige plek blijft. Als je teveel hooi op je vork neemt, teveel stress hebt of gewoon niet oke zit, kan je er sneller last van hebben.
Ik vind het ook nog moeilijk te accepteren zo nu en dan, maar ja.... gewoon onwijs rot dat je er nu zo verdrietig van bent. Onthou vooral dat het af en toe terug kan komen en dat je dan abslouut niet terug bij af bent!
Mot het nu helaas even kort houden, sta op het punt de deur uit te gaan.
Veel sterkte
Ps; En falen, haal dat alsjeblieft uit je woordenboek. Je bent gewoon een mens net als ieder ander, met zijn eigen kwetsbaarheden en gevoeligheden. De zogenaamd perfecte mensen zonder angsten etc zij dat leuke mensen?
maandag 5 november 2007 om 18:26
Hoi Michelle!
Wat vervelend dat je nu weer last hebt. Ik denk net als huisje dat je misschien toch iets teveel hooi op je vork hebt genomen.
Ik merk zelf ook nog dat zodra ik iets teveel doe, ik meteen een terugvalletje heb. Nu loop ik er 'pas' een jaar mee rond en ben ik ook nog steeds overspannen, dus zal het bij mij wel een stuk sneller gaan.
Volgens mij werkt je lijf gewoon zo dat als het eenmaal heeft ontdekt hoe het je kan stoppen, het ook blijft doen als het teveel is, ook al DENK je dan van niet.
Ik zou zeggen probeer toch even wat extra ontspanning te pakken, waarschijnlijk ben je dan alweer snel in het goede vaarwater.
Ik hoop dat je je nu alweer wat beter voelt! We zijn toch alweer een week verder! Is de winkel nu open? En geeft dat je ook wat rust?
Succes
Wat vervelend dat je nu weer last hebt. Ik denk net als huisje dat je misschien toch iets teveel hooi op je vork hebt genomen.
Ik merk zelf ook nog dat zodra ik iets teveel doe, ik meteen een terugvalletje heb. Nu loop ik er 'pas' een jaar mee rond en ben ik ook nog steeds overspannen, dus zal het bij mij wel een stuk sneller gaan.
Volgens mij werkt je lijf gewoon zo dat als het eenmaal heeft ontdekt hoe het je kan stoppen, het ook blijft doen als het teveel is, ook al DENK je dan van niet.
Ik zou zeggen probeer toch even wat extra ontspanning te pakken, waarschijnlijk ben je dan alweer snel in het goede vaarwater.
Ik hoop dat je je nu alweer wat beter voelt! We zijn toch alweer een week verder! Is de winkel nu open? En geeft dat je ook wat rust?
Succes
vrijdag 9 november 2007 om 09:04
Ik heb inmiddels het forum van A tot Z gelezen, en herken erg veel in jullie verhalen. Daarom zou ik hier graag mijn probleem willen bespreken, want ik kom er niet meer uit! Wellicht kunnen jullie helpen?
Gisteren heb ik iets raars meegemaakt. Ik zat op mijn werk ( ik heb een nieuwe baan, maar ik twijfel of ik na een heel lange studie wel op mijn plek zit daar ) en ik begon ineens te hyperventileren. Ik raakte totaal in paniek van het feit dat ik me moest gaan binden aan de regels van mijn werk, dat ik niet vrij was om te gaan en staan waasr ik wilde, en raakte in een negatieve denkspiraal. Ben naar huis gegaan, maar vrees nu voor mijn reputatie die ik in de eerste week dus wellicht al vergald heb met het gejank achter mijn computer. Ik heb tien jaar gestudeerd, een hele leuke eerste baan gehad die op projectbasis was en dus na drie maanden eindigde. Nu ben ik bezig met baan nummer twee, die voor mijn gevoel onder niveau is. Ik maak me zorgen over de toekomst, dat ik nooit van de grond kom op werkgebied. Daarnaast voel ik de verplichting naar mijn vriend toe ( ik woon op diens kosten in zijn huis, de schat!!!) om mijn bijdrage te leveren aan het inkomen. Daarnaast wil ik een leuke probleemloze vriendin zijn, maar ben ik door de problemen van mijn ouders en de druk die ze hiermee op me leggen het merendeel van de dag aan het denken, malen, en eigenlijk gewoon een wrak. Ik heb geen idee meer wat ik leuk vind, wat ik wil, waar het heen moet, en bovenal: hoe kom ik van dit vreselijke gevoel af! Ik raak in paniek, ik twfijel de hele dag door, en ik weet he tniet meer. Mijn hyperventilatieklachten kan ik niet verklaren, ik begrijp mezelf niet. Ik ben ooit depressief geweest, slik daar nog steeds medicijnen voor, maar ben met grote wilskracht en positiviteit een prettig levend mens, ook voor mezelf. Soms is het leven zwaar, maar met een hoop relativeringsvermogen en een goede nachtrust komt het vaak weer goed.Maar dan komt nu dus dit: en wat moet ik nu!?!?!?! Heb gisteren een aantal 'aanvallen"gehad, vandaag met een smoes mijn werk afgebeld ( ongelooflijk, al in de eerste week!!!! ) , weliswaar als een blok geslapen ( na gister de hele middag in coma te hebben gelegen) en heb ontzettende pijn in mijn lichaam van dat gehyperventileer..... Eigenlijk kon ik dit verhaal samenvatten in 1 woord: HELP!
Gisteren heb ik iets raars meegemaakt. Ik zat op mijn werk ( ik heb een nieuwe baan, maar ik twijfel of ik na een heel lange studie wel op mijn plek zit daar ) en ik begon ineens te hyperventileren. Ik raakte totaal in paniek van het feit dat ik me moest gaan binden aan de regels van mijn werk, dat ik niet vrij was om te gaan en staan waasr ik wilde, en raakte in een negatieve denkspiraal. Ben naar huis gegaan, maar vrees nu voor mijn reputatie die ik in de eerste week dus wellicht al vergald heb met het gejank achter mijn computer. Ik heb tien jaar gestudeerd, een hele leuke eerste baan gehad die op projectbasis was en dus na drie maanden eindigde. Nu ben ik bezig met baan nummer twee, die voor mijn gevoel onder niveau is. Ik maak me zorgen over de toekomst, dat ik nooit van de grond kom op werkgebied. Daarnaast voel ik de verplichting naar mijn vriend toe ( ik woon op diens kosten in zijn huis, de schat!!!) om mijn bijdrage te leveren aan het inkomen. Daarnaast wil ik een leuke probleemloze vriendin zijn, maar ben ik door de problemen van mijn ouders en de druk die ze hiermee op me leggen het merendeel van de dag aan het denken, malen, en eigenlijk gewoon een wrak. Ik heb geen idee meer wat ik leuk vind, wat ik wil, waar het heen moet, en bovenal: hoe kom ik van dit vreselijke gevoel af! Ik raak in paniek, ik twfijel de hele dag door, en ik weet he tniet meer. Mijn hyperventilatieklachten kan ik niet verklaren, ik begrijp mezelf niet. Ik ben ooit depressief geweest, slik daar nog steeds medicijnen voor, maar ben met grote wilskracht en positiviteit een prettig levend mens, ook voor mezelf. Soms is het leven zwaar, maar met een hoop relativeringsvermogen en een goede nachtrust komt het vaak weer goed.Maar dan komt nu dus dit: en wat moet ik nu!?!?!?! Heb gisteren een aantal 'aanvallen"gehad, vandaag met een smoes mijn werk afgebeld ( ongelooflijk, al in de eerste week!!!! ) , weliswaar als een blok geslapen ( na gister de hele middag in coma te hebben gelegen) en heb ontzettende pijn in mijn lichaam van dat gehyperventileer..... Eigenlijk kon ik dit verhaal samenvatten in 1 woord: HELP!
zaterdag 10 november 2007 om 14:17
Hai!
Kikkertje en huisje,bedankt voor jullie reacties!
Het is bij die ene keer gebleven,het zat nog wel een paar dagen in mijn hoofd,maar juist daarom gewoon door gezet om het vertrouwen in mezelf weer even terug te krijgen en niks meer aan de hand...Inmiddels is het nieuwe er vanaf en gaat het hartstikke goed.
Hoi Sha-la!
Tja,wat jij schrijft is voor mij dus ook heel herkenbaar...nieuwe situatie,twijfels over wat je wilt,stress,schuldgevoel etc. en vervolgens weer piekeren en malen over de toekomst en dat je het nu misschien al weer verpest hebt..
Wat bij mij vaak kan helpen is om toch hardop proberen te relativeren; misschien zit ik hier niet op mn plek,maar ik kan het sowieso een paar maanden proberen en dan zien wel verder..
UItspreken naar je vriend wat je voelt. Pas op de plaats maken.. Ik denk hoe meer je nu over de toekomst gaat denken,hoe meer paniek en onrust(hyperv.) er bij komt kijken.
Misschien eerst proberen te accepteren dat je nu even niet lekker in je vel zit en je eerst weer iets beter proberen te voelen. Misschien is het daarom juist wel goed even een baan te hebben "onder je niveau" ?
Ik denk dat de meeste mensen 'hier' erg goed zijn in het iedereen naar de zin te willen maken en ook nog eens erg hoge verwachtingen van zich zelf hebben. Dan is er natuurlijk maar één ding wat vast staat;dat gaat nooit lukken want dat kan niemand
Ik hoop dat het je lukt jezelf wat rust te gunnen en dat je misschien een hoop van je af kunt schrijven..!
groetjes,Michelle
Kikkertje en huisje,bedankt voor jullie reacties!
Het is bij die ene keer gebleven,het zat nog wel een paar dagen in mijn hoofd,maar juist daarom gewoon door gezet om het vertrouwen in mezelf weer even terug te krijgen en niks meer aan de hand...Inmiddels is het nieuwe er vanaf en gaat het hartstikke goed.
Hoi Sha-la!
Tja,wat jij schrijft is voor mij dus ook heel herkenbaar...nieuwe situatie,twijfels over wat je wilt,stress,schuldgevoel etc. en vervolgens weer piekeren en malen over de toekomst en dat je het nu misschien al weer verpest hebt..
Wat bij mij vaak kan helpen is om toch hardop proberen te relativeren; misschien zit ik hier niet op mn plek,maar ik kan het sowieso een paar maanden proberen en dan zien wel verder..
UItspreken naar je vriend wat je voelt. Pas op de plaats maken.. Ik denk hoe meer je nu over de toekomst gaat denken,hoe meer paniek en onrust(hyperv.) er bij komt kijken.
Misschien eerst proberen te accepteren dat je nu even niet lekker in je vel zit en je eerst weer iets beter proberen te voelen. Misschien is het daarom juist wel goed even een baan te hebben "onder je niveau" ?
Ik denk dat de meeste mensen 'hier' erg goed zijn in het iedereen naar de zin te willen maken en ook nog eens erg hoge verwachtingen van zich zelf hebben. Dan is er natuurlijk maar één ding wat vast staat;dat gaat nooit lukken want dat kan niemand
Ik hoop dat het je lukt jezelf wat rust te gunnen en dat je misschien een hoop van je af kunt schrijven..!
groetjes,Michelle
zaterdag 10 november 2007 om 15:31
Hai,
Michelle, goed dat het weer beter gaat. En zo krijg je elke keer een stukje vertrouwen!
Sha-la, wat naar dat je je zo voelt. Je schrijft dat je niet snapt waar de HV vandaan komt. Ik denk dat de overstap van studie naar werk je zo'n druk oplevert (zie stukje Michelle over verwachtingen) dat je lichaam ingrijpt. Ik denk dat het belangrijk is dat je met je vriend praat over hoe je je voelt en dat je probeert op een rijtje te zetten welke gedachten je zoveel stress bezorgen. Hier kan een psycholoog je goed bij helpen, was voor mij een echte aanrader.
Welke medicijnen slik je nog? Veel Ad worden namelijk ook bij angsten gebruikt. Wellicht kan de dosering wat worden opgehoogd door een arts zodat de angsten afnemen?
Ik wens je iig heel veel sterkte!
Groetjes huisje
Michelle, goed dat het weer beter gaat. En zo krijg je elke keer een stukje vertrouwen!
Sha-la, wat naar dat je je zo voelt. Je schrijft dat je niet snapt waar de HV vandaan komt. Ik denk dat de overstap van studie naar werk je zo'n druk oplevert (zie stukje Michelle over verwachtingen) dat je lichaam ingrijpt. Ik denk dat het belangrijk is dat je met je vriend praat over hoe je je voelt en dat je probeert op een rijtje te zetten welke gedachten je zoveel stress bezorgen. Hier kan een psycholoog je goed bij helpen, was voor mij een echte aanrader.
Welke medicijnen slik je nog? Veel Ad worden namelijk ook bij angsten gebruikt. Wellicht kan de dosering wat worden opgehoogd door een arts zodat de angsten afnemen?
Ik wens je iig heel veel sterkte!
Groetjes huisje
zondag 11 november 2007 om 00:03
Hoi mensen,
@ Sha-la:
Het zou heel goed kunnen dat inderdaad jouw overstap de oorzaak is van je aanvallen. Ten tijde van mijn schoolexamens ben ik zelf in elkaar geklapt en vanaf dat moment had ik volgens mij ook mijn eerste (bewuste) ervaring met hyperventilatie: al die opgekropte stress van moeten presteren, moeten slagen voor mijn diploma, kwamen naar boven.
Vanaf dat moment leek mijn lichaam een flinke loop met me te nemen. Tijdens mijn vervolgstudie ben ik herhaaldelijk zomaar de klas uitgelopen omdat ik niet meer rustig kon zitten opletten en het gevoel had dat iedereen naar me zat te kijken, omdat ik heel hard bezig was mijn paniekaanval te onderdrukken. Hoe meer ik mijn best deed om dit tegen te gaan, hoe erger de aanval begon te worden. Publieke ruimtes sowieso waren een crime....ik heb ze een tijdlang ook zo veel mogelijk vermeden.
Misschien een tip voor een aantal mensen die nog geregeld last hebben van paniekaanvallen en hyperventileren: heb ooit een tijdje de Rescue Remedy van Bach Bloesem gebruikt - van die homeopathische druppels waar je rustig van zou worden. Op een gegeven moment werd ik gek als ik zo'n flesje niet bij de hand had, of als het flesje leeg was! Het heeft enigszins de klachten weten te onderdrukken, maar ikzelf ben door de jaren heen 'eroverheen' gegroeid. Veel erover gepraat en voor de rest is het gewoon steeds minder geworden. Echt hele ingrijpende zaken hebben zich sindsdien niet meer voorgedaan, of ik kan mijn lichaam nu eenmaal beter de baas op momenten van spanning. Ik hoop het zo...
Sterkte iedereen!
@ Sha-la:
Het zou heel goed kunnen dat inderdaad jouw overstap de oorzaak is van je aanvallen. Ten tijde van mijn schoolexamens ben ik zelf in elkaar geklapt en vanaf dat moment had ik volgens mij ook mijn eerste (bewuste) ervaring met hyperventilatie: al die opgekropte stress van moeten presteren, moeten slagen voor mijn diploma, kwamen naar boven.
Vanaf dat moment leek mijn lichaam een flinke loop met me te nemen. Tijdens mijn vervolgstudie ben ik herhaaldelijk zomaar de klas uitgelopen omdat ik niet meer rustig kon zitten opletten en het gevoel had dat iedereen naar me zat te kijken, omdat ik heel hard bezig was mijn paniekaanval te onderdrukken. Hoe meer ik mijn best deed om dit tegen te gaan, hoe erger de aanval begon te worden. Publieke ruimtes sowieso waren een crime....ik heb ze een tijdlang ook zo veel mogelijk vermeden.
Misschien een tip voor een aantal mensen die nog geregeld last hebben van paniekaanvallen en hyperventileren: heb ooit een tijdje de Rescue Remedy van Bach Bloesem gebruikt - van die homeopathische druppels waar je rustig van zou worden. Op een gegeven moment werd ik gek als ik zo'n flesje niet bij de hand had, of als het flesje leeg was! Het heeft enigszins de klachten weten te onderdrukken, maar ikzelf ben door de jaren heen 'eroverheen' gegroeid. Veel erover gepraat en voor de rest is het gewoon steeds minder geworden. Echt hele ingrijpende zaken hebben zich sindsdien niet meer voorgedaan, of ik kan mijn lichaam nu eenmaal beter de baas op momenten van spanning. Ik hoop het zo...
Sterkte iedereen!
zondag 11 november 2007 om 16:28
Lieve Michelle, Huisje en Rariteitenkabinet...
Dank voor jullie reacties, het is heel hulpzaam om je gedachten ook met mensen op het forum te delen. Ik heb dit weekend een rustig weekend achter de rug.. Geen HV dan, wel continu een olifant op mijn borstkas.... Maar ik heb goed met vriend gepraat en dat luchtte ook heel erg op. Vriend weet me goed op mijn gemak te stelllen en veroordeelt niet. In elk geval is het vanaf dit weekend dus allemaal " gedeeld leed" Het wordt er niet minder op, wel makkelijker! Na een aantal dagen " veilig" thuis te zijn geweest, ga ik morgen weer eens proberen... Met de vingers gekruist!
Dank voor jullie reacties, het is heel hulpzaam om je gedachten ook met mensen op het forum te delen. Ik heb dit weekend een rustig weekend achter de rug.. Geen HV dan, wel continu een olifant op mijn borstkas.... Maar ik heb goed met vriend gepraat en dat luchtte ook heel erg op. Vriend weet me goed op mijn gemak te stelllen en veroordeelt niet. In elk geval is het vanaf dit weekend dus allemaal " gedeeld leed" Het wordt er niet minder op, wel makkelijker! Na een aantal dagen " veilig" thuis te zijn geweest, ga ik morgen weer eens proberen... Met de vingers gekruist!
dinsdag 13 november 2007 om 08:56
Hey Sha-la,
Fijn dat je weekend goed ging. Hoe was het maandag weer om te werken? Ging het allemaal een beetje, of was het toch wel heel erg spannend?
Ik krijg denk ik binnenkort weer even een terugval. Slaap al een tijdje slecht, kan niet in slaap komen, ik lig niet te malen ofzo, maar het wil gewoon niet. Ben dus moe, en wil wel dingen doen, en dat gaat nog niet helemaal goed samen. Ik word van moe-zijn ook een beetje misselijk en dat is natuurlijk helemaal niet bevorderlijk. Dan zitten er al kronkels in mijn buik die ik niet kan definieren. Hopelijk wordt het binnenkort weer wat beter met slapen en anders misschien toch maar wat dingen proberen, oordoppen ofzo.
Positief punt is wel dat dit de eerste keer is dat ik denk te voelen dat ik het wat rustiger aan moet doen. Wat dat betreft kan de vlag uit!
Fijn dat je weekend goed ging. Hoe was het maandag weer om te werken? Ging het allemaal een beetje, of was het toch wel heel erg spannend?
Ik krijg denk ik binnenkort weer even een terugval. Slaap al een tijdje slecht, kan niet in slaap komen, ik lig niet te malen ofzo, maar het wil gewoon niet. Ben dus moe, en wil wel dingen doen, en dat gaat nog niet helemaal goed samen. Ik word van moe-zijn ook een beetje misselijk en dat is natuurlijk helemaal niet bevorderlijk. Dan zitten er al kronkels in mijn buik die ik niet kan definieren. Hopelijk wordt het binnenkort weer wat beter met slapen en anders misschien toch maar wat dingen proberen, oordoppen ofzo.
Positief punt is wel dat dit de eerste keer is dat ik denk te voelen dat ik het wat rustiger aan moet doen. Wat dat betreft kan de vlag uit!
dinsdag 13 november 2007 om 20:22
Hey Klein Kikkertje,
Bedankt! Vandaag en gisteren gingen goed. Heb met mijn vriend en mijn familie gepraat. Deel van het probleem is dat ik in mijn nieuwe werk ook niet op mijn plek zit ( ben ik dus achter ) en dat draagt zeer erg bij aan het probleem. Nu ik van het weekend mijn hart heb gelucht, zit er nog steeds een grote olifant op mijn borstkast maar ik kan de echte paniekaanvallen goed onder controle houden.
Het is hardstikke goed dat je al aanvoelt nu dat je rustiger aan moet doen. Dat betekent ook dat je je goed realiseert wat er aan de hand is, aan welke touwtjes je moet trekken en dat er een acceptatie is van het feit dat je soms nu eenmaal moe bent. En dat is het BEGIN NAAR HERSTEL! De vlag kan uit!!!!!!!!!!
Bedankt! Vandaag en gisteren gingen goed. Heb met mijn vriend en mijn familie gepraat. Deel van het probleem is dat ik in mijn nieuwe werk ook niet op mijn plek zit ( ben ik dus achter ) en dat draagt zeer erg bij aan het probleem. Nu ik van het weekend mijn hart heb gelucht, zit er nog steeds een grote olifant op mijn borstkast maar ik kan de echte paniekaanvallen goed onder controle houden.
Het is hardstikke goed dat je al aanvoelt nu dat je rustiger aan moet doen. Dat betekent ook dat je je goed realiseert wat er aan de hand is, aan welke touwtjes je moet trekken en dat er een acceptatie is van het feit dat je soms nu eenmaal moe bent. En dat is het BEGIN NAAR HERSTEL! De vlag kan uit!!!!!!!!!!
donderdag 15 november 2007 om 11:51
Grr, berichtje kwijt, nog maar een keer.
Fijn om een keer zo'n positieve reactie te krijgen! Misschien moet ik inderdaad maar eens de vlag uit doen! Ik ben nog steeds gespannen, en heb maandag een redelijk heftig gesprek, kan er niet teveel over zeggen, ben een beetje bang dat dan alles eruit komt. Ach we zien het wel, zondag maar een beetje rustig aan.
Irritant hoor als je nu al weet dat je nieuwe baan het niet is. Kijk je ook naar vacatures om daar wat meer uit te halen wat je wel wil. Bij mij helpt het wel een beetje, maar niet zo heel erg. Alle beetjes helpen dus ik kom er vanzelf wel achter!
Rustig aan!
Fijn om een keer zo'n positieve reactie te krijgen! Misschien moet ik inderdaad maar eens de vlag uit doen! Ik ben nog steeds gespannen, en heb maandag een redelijk heftig gesprek, kan er niet teveel over zeggen, ben een beetje bang dat dan alles eruit komt. Ach we zien het wel, zondag maar een beetje rustig aan.
Irritant hoor als je nu al weet dat je nieuwe baan het niet is. Kijk je ook naar vacatures om daar wat meer uit te halen wat je wel wil. Bij mij helpt het wel een beetje, maar niet zo heel erg. Alle beetjes helpen dus ik kom er vanzelf wel achter!
Rustig aan!
dinsdag 20 november 2007 om 15:00
Hallo allemaal,
Ik heb al eens vaker met jullie meegelezen en nu kwam ik het topic weer tegen en reageer ik maar eens. Wat is het allemaal herkenbaar wat jullie schrijven!
Zal me even kort voorstellen: ben Sterre, 32 jaar, woon samen, werk in het onderwijs en ben behoorlijk tot heel erg blij met mezelf en mijn leven. Maarrrr... Vorig jaar ben ik overspannen geworden. Een hele schrik, al zat het er, achteraf gezien, al jaren aan te komen. Op de een of andere manier heb ik ooit bedacht dat ik mezelf moest bewijzen aan de buitenwereld en móest ik alles, en wel metéén en wel perféct. Toen ik begreep dat ik overspannen was, (zoals vaker moest dat aan me verteld worden, ik had het niet zo erg door) had ik al een tijdje last van nare klachten: hoge adem, vreselijke hartkloppingen, benauwd, nou ja, dat kennen jullie wel zo te lezen.
Ik bleef ziek thuis en nam rust en de klachten gingen langzaam over, maar ik heb me zó rot gevoeld dat ik nu vooral bang ben dat het weer terugkomt. Heel stom, eigenlijk gaat het weer heel erg goed met me, ik werk weer, al is het nog niet volop, doe vrijwel alles weer en ben blij. Maar soms komt die angst. En daar baal ik zo vreselijk van.
Toen ik ziek werd, durfde ik niet eens boodschappen te doen, als de dood dat ik een aanval zou krijgen in de winkel. Ik durfde ook niet met de trein. Nu hoef ik nooit met de trein, dus dat scheelt. Maar het idee dat ik dat spannend zou vinden terwijl ik vroeger alles met de trein deed, vind ik zo stom. Overigens ben ik wel een paar keer expres met de trein gegaan, ging natuurlijk goed op wat zenuwen na.
Maar ik ben gewoon bang dat ik weer bang word. Terwijl alles eigenlijk goed gaat. Ook ben ik heel erg alert geworden op mijn lichaam. Alles wat er gebeurt, voel ik. Een wiebeltje in mijn buik? Ik zal toch niet misselijk worden? O jee, straks moet ik overgeven waar iedereen bij is. Slappe knieën? Straks val ik flauw! Moe? Zie je wel dat ik te veel doe? Zenuwachtig? Het komt vast nooit meer goed.... Nou ja, al met al word ik behoorlijk gek van mezelf. Het gaat zo goed, waarom kan ik het niet loslaten, accepteren dat mijn lijf soms even anders voelt zonder dat er iets aan de hand is? Ik wil maar één ding: dat is dat alles weer normaal wordt, dat ik weer mezelf ben en lekker ontspannen .... (En die hyperventilatie, wat is dat toch vreselijk. Kon ik niet gewoon mijn pols breken? Grrrr...)
Fijn om jullie verhalen te lezen trouwens! O ja, soms helpt het mij om erover te praten/schrijven/lezen, soms juist helemaal niet, dan ontwijk ik het onderwerp.
Groetjes en sterkte voor iedereen,
Sterre
Ik heb al eens vaker met jullie meegelezen en nu kwam ik het topic weer tegen en reageer ik maar eens. Wat is het allemaal herkenbaar wat jullie schrijven!
Zal me even kort voorstellen: ben Sterre, 32 jaar, woon samen, werk in het onderwijs en ben behoorlijk tot heel erg blij met mezelf en mijn leven. Maarrrr... Vorig jaar ben ik overspannen geworden. Een hele schrik, al zat het er, achteraf gezien, al jaren aan te komen. Op de een of andere manier heb ik ooit bedacht dat ik mezelf moest bewijzen aan de buitenwereld en móest ik alles, en wel metéén en wel perféct. Toen ik begreep dat ik overspannen was, (zoals vaker moest dat aan me verteld worden, ik had het niet zo erg door) had ik al een tijdje last van nare klachten: hoge adem, vreselijke hartkloppingen, benauwd, nou ja, dat kennen jullie wel zo te lezen.
Ik bleef ziek thuis en nam rust en de klachten gingen langzaam over, maar ik heb me zó rot gevoeld dat ik nu vooral bang ben dat het weer terugkomt. Heel stom, eigenlijk gaat het weer heel erg goed met me, ik werk weer, al is het nog niet volop, doe vrijwel alles weer en ben blij. Maar soms komt die angst. En daar baal ik zo vreselijk van.
Toen ik ziek werd, durfde ik niet eens boodschappen te doen, als de dood dat ik een aanval zou krijgen in de winkel. Ik durfde ook niet met de trein. Nu hoef ik nooit met de trein, dus dat scheelt. Maar het idee dat ik dat spannend zou vinden terwijl ik vroeger alles met de trein deed, vind ik zo stom. Overigens ben ik wel een paar keer expres met de trein gegaan, ging natuurlijk goed op wat zenuwen na.
Maar ik ben gewoon bang dat ik weer bang word. Terwijl alles eigenlijk goed gaat. Ook ben ik heel erg alert geworden op mijn lichaam. Alles wat er gebeurt, voel ik. Een wiebeltje in mijn buik? Ik zal toch niet misselijk worden? O jee, straks moet ik overgeven waar iedereen bij is. Slappe knieën? Straks val ik flauw! Moe? Zie je wel dat ik te veel doe? Zenuwachtig? Het komt vast nooit meer goed.... Nou ja, al met al word ik behoorlijk gek van mezelf. Het gaat zo goed, waarom kan ik het niet loslaten, accepteren dat mijn lijf soms even anders voelt zonder dat er iets aan de hand is? Ik wil maar één ding: dat is dat alles weer normaal wordt, dat ik weer mezelf ben en lekker ontspannen .... (En die hyperventilatie, wat is dat toch vreselijk. Kon ik niet gewoon mijn pols breken? Grrrr...)
Fijn om jullie verhalen te lezen trouwens! O ja, soms helpt het mij om erover te praten/schrijven/lezen, soms juist helemaal niet, dan ontwijk ik het onderwerp.
Groetjes en sterkte voor iedereen,
Sterre
dinsdag 20 november 2007 om 19:55
Hoi Sterre,
Je verhaal kan het mijne zijn, daar heb ik hiervoor al het een en ander over geschreven.
Volgende keer ga ik ook voor een pols breken ofzo. Ben hier nu al bijna een jaar mee zoet, en 6 weken klinkt toch wel een stuk fijner!
Ik ben inmiddels ook vooral bang voor de angst, angst voor de angst dus. En een kriebel in mijn buik kan me al helemaal van slag brengen. Ik heb de oplossing nog niet gevonden, behalve doorlopen. Maar van te hard doorlopen wordt het eigenlijk weer erger. Is dus ook niet alles. Dus ik ben ook nog steeds op zoek naar de goede tip.
Hoe is de rest eigenlijk beter aan het worden/geworden?
Ik heb vandaag een off-day, zit er doorheen, ga straks lekker vroeg naar bed. Lief zijn voor mezelf, het begint eindelijk te komen!
Groeten
Je verhaal kan het mijne zijn, daar heb ik hiervoor al het een en ander over geschreven.
Volgende keer ga ik ook voor een pols breken ofzo. Ben hier nu al bijna een jaar mee zoet, en 6 weken klinkt toch wel een stuk fijner!
Ik ben inmiddels ook vooral bang voor de angst, angst voor de angst dus. En een kriebel in mijn buik kan me al helemaal van slag brengen. Ik heb de oplossing nog niet gevonden, behalve doorlopen. Maar van te hard doorlopen wordt het eigenlijk weer erger. Is dus ook niet alles. Dus ik ben ook nog steeds op zoek naar de goede tip.
Hoe is de rest eigenlijk beter aan het worden/geworden?
Ik heb vandaag een off-day, zit er doorheen, ga straks lekker vroeg naar bed. Lief zijn voor mezelf, het begint eindelijk te komen!
Groeten
donderdag 22 november 2007 om 20:26
,
Ik kan maar even heel kort schrijven... moet zo de deur uit.
Ik herken het verhaal van Sterre ook heel erg. Je bent het vertrouwen in je lijf en in jezelf kwijt geraakt en dat zal denk ik heel langzaam weer terug komen.
Ik probeer zelf altijd weer terug te halen waarom mijn lijf zo raar is gaan doen; namelijk het zei mij dat ik nu eindelijk eens moest stoppen!
Ik vind het ook een langzaam en moeizaam proces, maar ik vertrouw erop dat het elke maand wel een stukje beter zal gaan.
Overigens ben ik op off-days niet zo optimistisch....
Kom later nog wel wat uitgebreider schrijven!
Ik kan maar even heel kort schrijven... moet zo de deur uit.
Ik herken het verhaal van Sterre ook heel erg. Je bent het vertrouwen in je lijf en in jezelf kwijt geraakt en dat zal denk ik heel langzaam weer terug komen.
Ik probeer zelf altijd weer terug te halen waarom mijn lijf zo raar is gaan doen; namelijk het zei mij dat ik nu eindelijk eens moest stoppen!
Ik vind het ook een langzaam en moeizaam proces, maar ik vertrouw erop dat het elke maand wel een stukje beter zal gaan.
Overigens ben ik op off-days niet zo optimistisch....
Kom later nog wel wat uitgebreider schrijven!
zondag 26 oktober 2008 om 10:51
Even uppen. Ben benieuwd of er meer meiden zijn met bovenstaande gevoelens. Ik herken het namelijk wel. Heb jaren geleden last gehad van overmatig piekeren, paniekaanvallen en angst voor de angst.
Nu gaat het al een hele tijd goed, maar ik blijf gevoelig voor het piekeren. Heb eigenlijk geen zin om (weer) met iemand te gaan praten, omdat het vanzelf altijd wel weer beter gaat. Bovendien moet ik het dan óók zelf doen en heb ik niet het idee dat dit iets is dat helemaal verholpen kan worden. Het hangt ook een beetje samen met de blaadjes die vallen, de dagen die korter worden. Alleen op het moment dat ik zo aan het piekeren ben, voel ik me nerveus en ellendig en zou ik graag tips hebben om me beter te voelen.Wie heeft ze?
Nu gaat het al een hele tijd goed, maar ik blijf gevoelig voor het piekeren. Heb eigenlijk geen zin om (weer) met iemand te gaan praten, omdat het vanzelf altijd wel weer beter gaat. Bovendien moet ik het dan óók zelf doen en heb ik niet het idee dat dit iets is dat helemaal verholpen kan worden. Het hangt ook een beetje samen met de blaadjes die vallen, de dagen die korter worden. Alleen op het moment dat ik zo aan het piekeren ben, voel ik me nerveus en ellendig en zou ik graag tips hebben om me beter te voelen.Wie heeft ze?
zondag 26 oktober 2008 om 18:34
Hi Zinger
Ik ben bijna een jaar geleden overspannen geraakt en heb ook paniekaanvallen gehad. Gelukkig gaat het nu veel beter maar heb nog wel last van het piekeren. Ik heb ook geen zin om (weer) met iemand te praten omdat ik het idee heb ik er nu niet zoveel aan zou hebben.
Als ik me nerveus voel dan probeer ik het over me heen te laten komen ipv het weg te stoppen. En als ik ergens tegenop zie dan zeg ik altijd tegen mezelf dat het niet makkelijk zal worden en dat ik me waarschijnlijk ongemakkelijk ga voelen maar ik zal het wel overleven.
Ik probeer me ook te focussen op het positieve. Kijk eens terug naar hoe je je in het begin voelde. En troost jezelf met de gedachte dat je al zover bent gekomen.
Ik ben bijna een jaar geleden overspannen geraakt en heb ook paniekaanvallen gehad. Gelukkig gaat het nu veel beter maar heb nog wel last van het piekeren. Ik heb ook geen zin om (weer) met iemand te praten omdat ik het idee heb ik er nu niet zoveel aan zou hebben.
Als ik me nerveus voel dan probeer ik het over me heen te laten komen ipv het weg te stoppen. En als ik ergens tegenop zie dan zeg ik altijd tegen mezelf dat het niet makkelijk zal worden en dat ik me waarschijnlijk ongemakkelijk ga voelen maar ik zal het wel overleven.
Ik probeer me ook te focussen op het positieve. Kijk eens terug naar hoe je je in het begin voelde. En troost jezelf met de gedachte dat je al zover bent gekomen.
maandag 27 oktober 2008 om 14:21
Hoi,
Dat is inderdaad ook wat ik probeer. Ik merk wel dat ik vaak zo op kan gaan in gepieker, dat alles een beetje langs me heen gaat. Ik probeer mezelf dan tot de orde te roepen, maar betrap me er later op dat ik weer 'in m'n hoofd zit'.
Zou fijn zijn om praktische tips te hebben om dan toe te kunnen passen.
Dat is inderdaad ook wat ik probeer. Ik merk wel dat ik vaak zo op kan gaan in gepieker, dat alles een beetje langs me heen gaat. Ik probeer mezelf dan tot de orde te roepen, maar betrap me er later op dat ik weer 'in m'n hoofd zit'.
Zou fijn zijn om praktische tips te hebben om dan toe te kunnen passen.
maandag 27 oktober 2008 om 20:04
Hallo,
Ik zit nu midden in de strijd met paniekstoornis samenhangend met een depressie. Wanneer ik een paniekaanval krijg, wordt dat zo heftig dat ik steeds denk dat ik een hartstilstand krijg. Ik ben pas 18 jaar en de klachten zijn gekomen toen ik drie maanden geleden naar Nijmegen ben verhuisd om daar te studeren. Inmiddels ben ik daar al op de Eerste Hulp terechtgekomen, en ben ik weer terug naar mijn geboortestad moeten verhuizen. Er zijn dagen dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Ik voel te veel aan mijn lichaam: overslaan van het hart, hartkloppingen, overal en nergens steken, doof gevoel. Op begeven moment werd het zo erg dat mijn enige toevlucht mijn bed was. Nergens wilde ik meer heen. Ik ben al bij een psychologe geweest, maar daar klikte het niet mee. Ook ben ik bij een alternatief genezer geweest, dit voelde heel goed. Tot nog toe heb ik nog geen directe tips gekregen. Het voelt allemaal zo uitzichtloos. Als ik alleen door het stadscentrum moet lopen, krijg ik van tevoren al last van duizeligheid/druk in mijn hoofd, zweverig gevoel, transpireren. Ik lees dat velen van jullie ervan af gekomen zijn. Ik kreeg te horen dat ik met deze gevoelens oud zal worden, maar dat ik een manier moest zoeken om ervan af te komen. Ik heb wel een apparaatje van de huisarts, de Hyperfree: deze mindert de klachten wel al, het zorgt er in ieder geval voor dat ik de hyperventilatie enigszins onder controle krijg. Hoe zijn jullie er van af gekomen? En hebben jullie nog tips voor me?
Groetjes
Ik zit nu midden in de strijd met paniekstoornis samenhangend met een depressie. Wanneer ik een paniekaanval krijg, wordt dat zo heftig dat ik steeds denk dat ik een hartstilstand krijg. Ik ben pas 18 jaar en de klachten zijn gekomen toen ik drie maanden geleden naar Nijmegen ben verhuisd om daar te studeren. Inmiddels ben ik daar al op de Eerste Hulp terechtgekomen, en ben ik weer terug naar mijn geboortestad moeten verhuizen. Er zijn dagen dat ik het allemaal niet meer zie zitten. Ik voel te veel aan mijn lichaam: overslaan van het hart, hartkloppingen, overal en nergens steken, doof gevoel. Op begeven moment werd het zo erg dat mijn enige toevlucht mijn bed was. Nergens wilde ik meer heen. Ik ben al bij een psychologe geweest, maar daar klikte het niet mee. Ook ben ik bij een alternatief genezer geweest, dit voelde heel goed. Tot nog toe heb ik nog geen directe tips gekregen. Het voelt allemaal zo uitzichtloos. Als ik alleen door het stadscentrum moet lopen, krijg ik van tevoren al last van duizeligheid/druk in mijn hoofd, zweverig gevoel, transpireren. Ik lees dat velen van jullie ervan af gekomen zijn. Ik kreeg te horen dat ik met deze gevoelens oud zal worden, maar dat ik een manier moest zoeken om ervan af te komen. Ik heb wel een apparaatje van de huisarts, de Hyperfree: deze mindert de klachten wel al, het zorgt er in ieder geval voor dat ik de hyperventilatie enigszins onder controle krijg. Hoe zijn jullie er van af gekomen? En hebben jullie nog tips voor me?
Groetjes
maandag 27 oktober 2008 om 21:46
@zinger: Ik zou ook praktische tips willen voor het piekeren. Wat mij helpt is om jezelf bezig te houden. Ik lees veel boeken en kijk veel films, dan heb je geen tijd om te piekeren.
@chelot: Je kan er zeker vanaf komen maar het is hard werk en je moet heel veel doorzettingsvermogen hebben. Wat je vooral moet blijven doen zijn de dagelijkse dingen. Niet alles in een keer maar bijvoorbeeld een activiteit per dag. Maak een lijstje voor jezelf met dingen die je moeilijk vind en begin met datgene wat het makkelijkste is.
Ik probeerde op z'n minst een keer per dag naar buiten te gaan ook al was het maar een stukje lopen. Daarna ga je steeds meer doen. Een keer boodschappen doen en daarna met de bus naar de stad enz. Iedere keer als je iets af kan strepen van je lijst moet je jezelf belonen.
Wat je vooral niet moet doen is jezelf opsluiten. Zorg dat je met anderen erover praat en ga sporten.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
@chelot: Je kan er zeker vanaf komen maar het is hard werk en je moet heel veel doorzettingsvermogen hebben. Wat je vooral moet blijven doen zijn de dagelijkse dingen. Niet alles in een keer maar bijvoorbeeld een activiteit per dag. Maak een lijstje voor jezelf met dingen die je moeilijk vind en begin met datgene wat het makkelijkste is.
Ik probeerde op z'n minst een keer per dag naar buiten te gaan ook al was het maar een stukje lopen. Daarna ga je steeds meer doen. Een keer boodschappen doen en daarna met de bus naar de stad enz. Iedere keer als je iets af kan strepen van je lijst moet je jezelf belonen.
Wat je vooral niet moet doen is jezelf opsluiten. Zorg dat je met anderen erover praat en ga sporten.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
