Psyche
alle pijlers
Nasleep hyperventilatie/paniekstoornis
vrijdag 13 april 2007 om 23:16
Hallo allemaal,
Ik heb op deze pijler meerdere topics gezien die over hyperventilatie en paniekstoornissen gingen. Ikzelf heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik hyperventileerde en daardoor een paniekstoornis heb ontwikkeld. Nadat ik bij meerdere hulpverleners ben geweest ben ik daar zo goed als vanaf. Zo goed als...
Het is moeilijk uit te leggen. Ik kan en durf alles weer, maar soms heb ik een kleine terugval. Dan haal ik weer verkeerd adem en voel me niet zo lekker. Soms ben ik een beetje duizelig. Dan komen ook soms weer de angsten terug dat er iets lichamelijks mis met me zou zijn. Ik weet rationeel dat dat niet zo is en ik kan mezelf dan meestal wel weer geruststellen. Het is dus niet een ernstig probleem dat me in mijn dagelijks leven belemmerd, maar ik ervaar het als lastig/onhandig/
Het probleem is dat ik vreselijk baal dat ik niet net als ieder ander (althans zo lijkt het) altijd normaal functioneer. Dat ik nog steeds af en toe een klein beetje hyperventileer.Dat ik me soms op mijn werk gewoon niet lekker voel. Het is niet ernstig genoeg om er iets aan te doen, maar het blijft vervelend.
Wie herkent dit? En gaat dit ooit over of zal ik dit mijn hele leven met me meedragen? Graag tips/adviezen/verhalen van lotgenoten!
Ik heb op deze pijler meerdere topics gezien die over hyperventilatie en paniekstoornissen gingen. Ikzelf heb een paar jaar geleden ontdekt dat ik hyperventileerde en daardoor een paniekstoornis heb ontwikkeld. Nadat ik bij meerdere hulpverleners ben geweest ben ik daar zo goed als vanaf. Zo goed als...
Het is moeilijk uit te leggen. Ik kan en durf alles weer, maar soms heb ik een kleine terugval. Dan haal ik weer verkeerd adem en voel me niet zo lekker. Soms ben ik een beetje duizelig. Dan komen ook soms weer de angsten terug dat er iets lichamelijks mis met me zou zijn. Ik weet rationeel dat dat niet zo is en ik kan mezelf dan meestal wel weer geruststellen. Het is dus niet een ernstig probleem dat me in mijn dagelijks leven belemmerd, maar ik ervaar het als lastig/onhandig/
Het probleem is dat ik vreselijk baal dat ik niet net als ieder ander (althans zo lijkt het) altijd normaal functioneer. Dat ik nog steeds af en toe een klein beetje hyperventileer.Dat ik me soms op mijn werk gewoon niet lekker voel. Het is niet ernstig genoeg om er iets aan te doen, maar het blijft vervelend.
Wie herkent dit? En gaat dit ooit over of zal ik dit mijn hele leven met me meedragen? Graag tips/adviezen/verhalen van lotgenoten!
donderdag 19 april 2007 om 22:04
@Madelief
Ik heb ook moeite met dingen moeten. Ik doe liever iets waarbij het
moeten er niet is. Ik voel me nog steeds niet goed bij het weten dat ik
kan afzeggen. Ben dan bang dat ik mensen teleurstel en dat is iets
waarvan ik in paniek kan raken. Afspraken maken vind ik ook moeilijk,
maar ik weet gelukkig bij veel mensen dat ik kan afzeggen en dat maakt
het makkelijker. Gedachten van bijv. een hartaanval heb ik niet, en
afspraken op lange termijn lukken wel! Blijf gewoon hopen dat ik me dan
weer goed voel!
@Koekie
Ik heb geen last van seizoenen. Ik loop nog niet zo lang met de
paniekaanvallen, maar wel met hyperventilatie en heb daar nog geen
logica in gevonden. Ik heb gekeken naar seizoen, periode van de maand,
weer, maar het maakt allemaal niet uit.
@Huisje
Je balans voelen vind ik ook zo moeilijk, vooral omdat ik het ene
moment veel meer kan dan het andere. Ook voordat ik hier last van had.
Ik vind het heel moeilijk om vooraf te peilen hoeveel energie iets gaat
kosten. Tja en dan krijg je signalen, die moet ik leren herkennen, daar
ga ik nog wel de fout mee in. Maar dan is het al te laat. Ik moet ook
die balans beter kunnen aanvoelen, maar dat vind ik zo moeilijk. Wat
zijn dingen die jou daarbij helpen?
Ik wil ook zo graag weer logica krijgen in mijn hoofd, dat er weer
goede linkjes worden gelegd, maar krijg je foute linkjes er maar eens
uit. Ik leef al jaren met foute linkjes. Het is puur gewenning. Ik vind
dat moeilijk, ook al zie ik dat het al beter gaat.
Groet,
Kikkertje
Ik heb ook moeite met dingen moeten. Ik doe liever iets waarbij het
moeten er niet is. Ik voel me nog steeds niet goed bij het weten dat ik
kan afzeggen. Ben dan bang dat ik mensen teleurstel en dat is iets
waarvan ik in paniek kan raken. Afspraken maken vind ik ook moeilijk,
maar ik weet gelukkig bij veel mensen dat ik kan afzeggen en dat maakt
het makkelijker. Gedachten van bijv. een hartaanval heb ik niet, en
afspraken op lange termijn lukken wel! Blijf gewoon hopen dat ik me dan
weer goed voel!
@Koekie
Ik heb geen last van seizoenen. Ik loop nog niet zo lang met de
paniekaanvallen, maar wel met hyperventilatie en heb daar nog geen
logica in gevonden. Ik heb gekeken naar seizoen, periode van de maand,
weer, maar het maakt allemaal niet uit.
@Huisje
Je balans voelen vind ik ook zo moeilijk, vooral omdat ik het ene
moment veel meer kan dan het andere. Ook voordat ik hier last van had.
Ik vind het heel moeilijk om vooraf te peilen hoeveel energie iets gaat
kosten. Tja en dan krijg je signalen, die moet ik leren herkennen, daar
ga ik nog wel de fout mee in. Maar dan is het al te laat. Ik moet ook
die balans beter kunnen aanvoelen, maar dat vind ik zo moeilijk. Wat
zijn dingen die jou daarbij helpen?
Ik wil ook zo graag weer logica krijgen in mijn hoofd, dat er weer
goede linkjes worden gelegd, maar krijg je foute linkjes er maar eens
uit. Ik leef al jaren met foute linkjes. Het is puur gewenning. Ik vind
dat moeilijk, ook al zie ik dat het al beter gaat.
Groet,
Kikkertje
vrijdag 20 april 2007 om 10:40
Hallo,
Wat een herkenbaar topic! Ongeveer 5 jaar geleden heb ik heel heftig hyperventilatie gehad die zich uitmonde in een zware angststoornis. Ik heb echt op het randje gezeten van complete straatvrees.
Ik heb toen wel gedragstherapie gehad, maar uiteindelijk ben ik er zelf uitgekomen.
In de afgelopen 5 jaar heb ik af en toe nog wel last gehad, maar die aanvallen kon ik zelf heel snel stoppen.
Een maand geleden heb ik echter 'uit het niets' een hele erge aanval gehad. Omdat het al zo'n tijd geleden was herkende ik het niet meteen als hyperventilatie en voor ik het wist zat ik er middenin. Ik heb een vriendin zelfs 112 laten bellen, zo bang was ik.
Nu merk ik dat die aanval mij heel onzeker heeft gemaakt. Ik dacht dat ik er vanaf was en was er ook nooit meer mee bezig. Vreselijk als je merkt dat je lichaam je weer in de steek laat.
Ik merk aan mezelf dat ik weer in die vicieuze cirkel terecht aan het komen ben. Gister reed ik met de auto naar werk, stond vast in de file en raakte weer extreem in paniek. Heel gevaarlijk ook want op zo'n moment let ik niet meer zo op de weg.
Ik wil me gewoon niet zo voelen. Wil niet meer terugvallen naar die ergste periode van mijn leven.
Ik denk dat stress, niet goed eten etc. een trigger is geweest.
Door mijn verleden weet ik rationeel gezien wat ik tijdens een aanval moet doen en dat ik mijn gedachten moet verzetten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben nu zo bang. Bang omdat ik mezelf nu weer aan het kwijtraken ben en ik de energie niet kan vinden om eruit te komen.
Ik heb net een huisje gekocht, over twee maanden ga ik verhuizen en baal ervan dat ik niet kan genieten van deze toch wel leuke stap in het leven van mij en mijn vriend.
Mijn vriend heeft mij in mijn goede periode leren kennen en ik merk dat hij dit heel moeilijk vind.
Hij reageert aan de ene kant wel goed, hij spreekt mij kordaat toe als ik in paniek raak en gaat er niet in mee.
Bij mijn ex was dat toentertijd wel anders, die bracht mij op een gegeven moment overal naar toe omdat ik niet alleen durfde. Wat genezing natuurlijk ook niet ten goede kwam.
Omdat ik het idee heb dat spanningen de oorzaak zijn heb ik een afspraak gemaakt met een shiatsu therapeut. Wellicht dat dat iets kan helpen. En ik wil ook yoga gaan doen. Ik wil me zo snel mogelijk weer goed voelen voordat het weer te laat is.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik vind het fijn om het te delen met mensen die echt begrijpen wat het is.
Wat een herkenbaar topic! Ongeveer 5 jaar geleden heb ik heel heftig hyperventilatie gehad die zich uitmonde in een zware angststoornis. Ik heb echt op het randje gezeten van complete straatvrees.
Ik heb toen wel gedragstherapie gehad, maar uiteindelijk ben ik er zelf uitgekomen.
In de afgelopen 5 jaar heb ik af en toe nog wel last gehad, maar die aanvallen kon ik zelf heel snel stoppen.
Een maand geleden heb ik echter 'uit het niets' een hele erge aanval gehad. Omdat het al zo'n tijd geleden was herkende ik het niet meteen als hyperventilatie en voor ik het wist zat ik er middenin. Ik heb een vriendin zelfs 112 laten bellen, zo bang was ik.
Nu merk ik dat die aanval mij heel onzeker heeft gemaakt. Ik dacht dat ik er vanaf was en was er ook nooit meer mee bezig. Vreselijk als je merkt dat je lichaam je weer in de steek laat.
Ik merk aan mezelf dat ik weer in die vicieuze cirkel terecht aan het komen ben. Gister reed ik met de auto naar werk, stond vast in de file en raakte weer extreem in paniek. Heel gevaarlijk ook want op zo'n moment let ik niet meer zo op de weg.
Ik wil me gewoon niet zo voelen. Wil niet meer terugvallen naar die ergste periode van mijn leven.
Ik denk dat stress, niet goed eten etc. een trigger is geweest.
Door mijn verleden weet ik rationeel gezien wat ik tijdens een aanval moet doen en dat ik mijn gedachten moet verzetten, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik ben nu zo bang. Bang omdat ik mezelf nu weer aan het kwijtraken ben en ik de energie niet kan vinden om eruit te komen.
Ik heb net een huisje gekocht, over twee maanden ga ik verhuizen en baal ervan dat ik niet kan genieten van deze toch wel leuke stap in het leven van mij en mijn vriend.
Mijn vriend heeft mij in mijn goede periode leren kennen en ik merk dat hij dit heel moeilijk vind.
Hij reageert aan de ene kant wel goed, hij spreekt mij kordaat toe als ik in paniek raak en gaat er niet in mee.
Bij mijn ex was dat toentertijd wel anders, die bracht mij op een gegeven moment overal naar toe omdat ik niet alleen durfde. Wat genezing natuurlijk ook niet ten goede kwam.
Omdat ik het idee heb dat spanningen de oorzaak zijn heb ik een afspraak gemaakt met een shiatsu therapeut. Wellicht dat dat iets kan helpen. En ik wil ook yoga gaan doen. Ik wil me zo snel mogelijk weer goed voelen voordat het weer te laat is.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik vind het fijn om het te delen met mensen die echt begrijpen wat het is.
vrijdag 20 april 2007 om 14:14
@Miss Dxx, wat vervelend dat je er zo midden in zit weer. Ik ben soms ook wel weer bang dat het me weer zal overkomen. Weet je nog hoe je er zelf bent uitgekomen de 'vorige' keer? Welke stappen heb je genomen en wil je die weer nemen? Ik ben zelf door medicatie een drempel over gestapt. Dat heeft me toen echt heel erg geholpen, maar ik zou niet weer terug willen op medicatie als het weer zover zou komen. Het was toch een lapmiddel. Probeer voor jezelf ook lief te zijn, verwen jezelf af en toe en baal er niet van als je je weer gespannen voelt (helaas klinkt dit makkelijker dan het is, weet ik uit ervaring) Dat je gaat verhuizen is natuurlijk een grote stressfactor.
Huisje, ik herken je zoeken naar de balans ook. Soms voel ik me niet zo lekker en weet dan niet precies of het komt door hv of door 'gewone' vermoeidheid. Ik weet dan ook niet of ik bijv een afspraak mot afzeggen om weer bij te komen, of dat ik juist wel moet gaan om me weer beter te voelen. Ik kan vaak weer helemaal bijdraaien en me supergoed voelen als ik wel iets ga doen. Daarin heb ik nog niet de balans gevonden. Ik weet ook niet zo goed hoe dat moet en denk dat het meer een proberen is.
Sinds ik weer alleen ben merk ik dat ik me veel sterker voel. Ik heb me blijkbaar te afhankelijk van mijn ex opgesteld. Omdat hij een sterk lichaam had voelde ik me in de relatie ook wel vaak de zwakkere. Nu in mijn eentje merk ik dat ik veel meer aankan en dat heeft me wel een hoop zelfvertrouwen gegeven.
Gaan jullie nog leuke dingen doen in het weekend?
Huisje, ik herken je zoeken naar de balans ook. Soms voel ik me niet zo lekker en weet dan niet precies of het komt door hv of door 'gewone' vermoeidheid. Ik weet dan ook niet of ik bijv een afspraak mot afzeggen om weer bij te komen, of dat ik juist wel moet gaan om me weer beter te voelen. Ik kan vaak weer helemaal bijdraaien en me supergoed voelen als ik wel iets ga doen. Daarin heb ik nog niet de balans gevonden. Ik weet ook niet zo goed hoe dat moet en denk dat het meer een proberen is.
Sinds ik weer alleen ben merk ik dat ik me veel sterker voel. Ik heb me blijkbaar te afhankelijk van mijn ex opgesteld. Omdat hij een sterk lichaam had voelde ik me in de relatie ook wel vaak de zwakkere. Nu in mijn eentje merk ik dat ik veel meer aankan en dat heeft me wel een hoop zelfvertrouwen gegeven.
Gaan jullie nog leuke dingen doen in het weekend?
woensdag 25 april 2007 om 19:29
We stonden al weer halverwege pagina 2, hopelijk is het een goed teken!! Of zou het aan het mooie weer liggen.
Ik heb vorige week een flinke dip gehad. Ik heb naast de paniekstoornis ook een burn-out en als ik teveel doe komen de aanvallen weer. En dat was vorige week dus weer het geval. Ik was compleet op en had een afspraak en toen ging het weer mis. Heb het gelukkig niet heel ver laten komen. Maar de paniek was alweer goed aanwezig. Dus nu doe ik met dit mooie weer maar even rustig aan, komt het het snelst weer goed. Voor deze aanval was het toch al een behoorlijke tijd goed gegaan, dus nu wordt het streven om het nu nog langer beter te laten gaan.
En hoe gaat het bij jullie, ook lekker van het mooie weer aan het genieten?
Groeten,
kikkertje
Ik heb vorige week een flinke dip gehad. Ik heb naast de paniekstoornis ook een burn-out en als ik teveel doe komen de aanvallen weer. En dat was vorige week dus weer het geval. Ik was compleet op en had een afspraak en toen ging het weer mis. Heb het gelukkig niet heel ver laten komen. Maar de paniek was alweer goed aanwezig. Dus nu doe ik met dit mooie weer maar even rustig aan, komt het het snelst weer goed. Voor deze aanval was het toch al een behoorlijke tijd goed gegaan, dus nu wordt het streven om het nu nog langer beter te laten gaan.
En hoe gaat het bij jullie, ook lekker van het mooie weer aan het genieten?
Groeten,
kikkertje
donderdag 26 april 2007 om 21:05
Hoi!
Hier gaat het heel goed. Ik heb een rustige week gehad op mijn werk, dat scheelt ook een hoop. Van de weekheb ik weer paardgereden en ik voelde me de hele les zeker op het paard. Dat was een overwinning! Ik heb een poosje geleden een ongeluk gehad met een paard, dus ik was er wat zenuwachtig voor. En als ik zenuwachtig ben dan maak ik me zo druk dat ik me niet zenuwachtig moet maken en dat werkt vaak averechts. Maar het was een zeer ontspannende les!
Verder geniet ik van het weer, en van het terras.
Vandaag voel ik me niet zo lekker, ben ongesteld geworden en heb moeten helpen verhuizen. Was erg moe toen ik thuis was. Even geslapen, dus nu weer iets beter. Ga straks nog even het terras op!
Hebben jullie een relatie en hoe gaat die met jullie paniek om?
Wat gaan jullie doen met koninginnedag?
Hier gaat het heel goed. Ik heb een rustige week gehad op mijn werk, dat scheelt ook een hoop. Van de weekheb ik weer paardgereden en ik voelde me de hele les zeker op het paard. Dat was een overwinning! Ik heb een poosje geleden een ongeluk gehad met een paard, dus ik was er wat zenuwachtig voor. En als ik zenuwachtig ben dan maak ik me zo druk dat ik me niet zenuwachtig moet maken en dat werkt vaak averechts. Maar het was een zeer ontspannende les!
Verder geniet ik van het weer, en van het terras.
Vandaag voel ik me niet zo lekker, ben ongesteld geworden en heb moeten helpen verhuizen. Was erg moe toen ik thuis was. Even geslapen, dus nu weer iets beter. Ga straks nog even het terras op!
Hebben jullie een relatie en hoe gaat die met jullie paniek om?
Wat gaan jullie doen met koninginnedag?
donderdag 26 april 2007 om 22:19
Hai meiden,
We waren idd een beetje weggezakt! Ik hou het ook een beetje kort, want het is wel een beetje tijd om naar bed te gaan.
Ik was afgelopen weekend een weekend met mijn moeder weg; gefietst, gewinkeld, de markt, gewandeld, naar de sauna.
Toen ik maandagavond thuis kwam had ik zoiets van "Hee, ik heb niet eens aan de paniek gedacht!, Jippie". Dat vond ik echt heel erg fijn. Oke, als je dat denkt, denk je er dus wel weer aan :(
Maar goed, ik was er blij mee.
Ik geniet idd ook erg van het zonnetje!
Klein kikkertje: Net als jij heb ik ook een burnout opgelopen. IK denk dat ik als gevol daarvan ook paniekaanvallen kreeg. Ik merk nog steeds dat ik best behoorlijk goed op mezelf moet letten en rustmomenten moet inbouwen anders gaat mijn lijf weer signalen afgeven!
Pop, ik heb een lieve vriend met wie ik samenwoon. Hij heeft me altijd enorm gesteund en nog steeds. Voordeel is dat ik er altijd redelijk goed over heb gepraat en hij ging soms mee naar de psycholoog, zodat hij het ook wat beter kon gaan begrijpen.
Oeps, wordt nu toch een beetje lang verhaal al.
Voor wat betreft koninginnedag.... de nacht ervoor gaan we denk ik wel over de markt over struinen en wellicht ergens wat drinken.
De dag zelf gaan we naar een bbq met een groep vrienden, het wordt mooi weer. Wat zijn jullie plannen????
Ik ga lekker slapen, ben moe en moet een beetje op mezelf letten. Heb sinds gisteren weer een stapje medicijnen afgebouwd, ik moet dan altijd even extra op rust en ontspanning letten!
Weleterusten allemaal en tot mails!
Groetjes Huisje
We waren idd een beetje weggezakt! Ik hou het ook een beetje kort, want het is wel een beetje tijd om naar bed te gaan.
Ik was afgelopen weekend een weekend met mijn moeder weg; gefietst, gewinkeld, de markt, gewandeld, naar de sauna.
Toen ik maandagavond thuis kwam had ik zoiets van "Hee, ik heb niet eens aan de paniek gedacht!, Jippie". Dat vond ik echt heel erg fijn. Oke, als je dat denkt, denk je er dus wel weer aan :(
Maar goed, ik was er blij mee.
Ik geniet idd ook erg van het zonnetje!
Klein kikkertje: Net als jij heb ik ook een burnout opgelopen. IK denk dat ik als gevol daarvan ook paniekaanvallen kreeg. Ik merk nog steeds dat ik best behoorlijk goed op mezelf moet letten en rustmomenten moet inbouwen anders gaat mijn lijf weer signalen afgeven!
Pop, ik heb een lieve vriend met wie ik samenwoon. Hij heeft me altijd enorm gesteund en nog steeds. Voordeel is dat ik er altijd redelijk goed over heb gepraat en hij ging soms mee naar de psycholoog, zodat hij het ook wat beter kon gaan begrijpen.
Oeps, wordt nu toch een beetje lang verhaal al.
Voor wat betreft koninginnedag.... de nacht ervoor gaan we denk ik wel over de markt over struinen en wellicht ergens wat drinken.
De dag zelf gaan we naar een bbq met een groep vrienden, het wordt mooi weer. Wat zijn jullie plannen????
Ik ga lekker slapen, ben moe en moet een beetje op mezelf letten. Heb sinds gisteren weer een stapje medicijnen afgebouwd, ik moet dan altijd even extra op rust en ontspanning letten!
Weleterusten allemaal en tot mails!
Groetjes Huisje
vrijdag 27 april 2007 om 13:00
Huisje, je mag heel trots op jezelf zijn dat je niet aanpaniek hebt gedacht in het weekend! Goed hoor! (en fijn gevoel he?)
Ik ga met koninginnedag op het terras zitten, het is altijd heel druk in onze stad, en eigenljk heb ik dan niet zo'n zin om hutjemutje op de markt te staan. Ik zie wel wanneer ik weer naar huis ga dan!
Geniet van het weer!
Ik ga met koninginnedag op het terras zitten, het is altijd heel druk in onze stad, en eigenljk heb ik dan niet zo'n zin om hutjemutje op de markt te staan. Ik zie wel wanneer ik weer naar huis ga dan!
Geniet van het weer!
zondag 29 april 2007 om 21:51
Hai allemaal,
ik heb even weinig gebruik van de pc kunnen maken,maar nu gelukkig weer wel!
Ik merk dat ik me vaak in de avonden wat piekeriger ga voelen dus dacht nu, "hop,dan maar even de hitte in (t is hier in deze kamer bloedheet nu,helemaal met de computer aan!) eve nweer mn gevoel van me afschrijven".
TJa,bij mij is het vooral dat ik situaties en gevoelens die ik nu heb die eigenlijk heel 'normaal' zijn,zoals moe of chagerijnig zijn,verdrietig om iets logisch,somber weer,grieperig zijn etc. onbewust koppel aan "toen" ( rotperiode,angst,paniek,somber ) ...duidelijk? ;))
Dus zodra er ook maar iets is waardoor ik ook maar een fractie uit balans kan raken zeg maar bekruipt me ergens ver weg al vaak dat rotgevoel..
Ik raak niet in paniek,maar het voelt wel gelijk 10 x zwaarder dan 'nodig is'.
Gelukkig is mijn vriend een echte paniek-expert (die heeft me er toen echt door heen gesleept en 'verzorgd') dus die is erg goed in dat bij me te herkennen en me te helpen relativeren. (ben ook sindsdien een enorme hypchonder "nee,lieverd, het is echt normaal dat je klieren wat opgezet zijn als je ziek bent,ik geloof niet dat je er aan dood gaat.." )
Nahja...op dit moment zijn er weer een paar van die dingetjes en dan is die onrust er weer :( Ik ga maar op tijd naar bed,want heb het gister iets te laat gemaakt in de kroeg en morgen ga ik met mn zoontje de stad in (Eindhoven) dus kan maar beter fit zijn!
Hele fijne dag jullie en tot gauw!!!
Michelle
ik heb even weinig gebruik van de pc kunnen maken,maar nu gelukkig weer wel!
Ik merk dat ik me vaak in de avonden wat piekeriger ga voelen dus dacht nu, "hop,dan maar even de hitte in (t is hier in deze kamer bloedheet nu,helemaal met de computer aan!) eve nweer mn gevoel van me afschrijven".
TJa,bij mij is het vooral dat ik situaties en gevoelens die ik nu heb die eigenlijk heel 'normaal' zijn,zoals moe of chagerijnig zijn,verdrietig om iets logisch,somber weer,grieperig zijn etc. onbewust koppel aan "toen" ( rotperiode,angst,paniek,somber ) ...duidelijk? ;))
Dus zodra er ook maar iets is waardoor ik ook maar een fractie uit balans kan raken zeg maar bekruipt me ergens ver weg al vaak dat rotgevoel..
Ik raak niet in paniek,maar het voelt wel gelijk 10 x zwaarder dan 'nodig is'.
Gelukkig is mijn vriend een echte paniek-expert (die heeft me er toen echt door heen gesleept en 'verzorgd') dus die is erg goed in dat bij me te herkennen en me te helpen relativeren. (ben ook sindsdien een enorme hypchonder "nee,lieverd, het is echt normaal dat je klieren wat opgezet zijn als je ziek bent,ik geloof niet dat je er aan dood gaat.." )
Nahja...op dit moment zijn er weer een paar van die dingetjes en dan is die onrust er weer :( Ik ga maar op tijd naar bed,want heb het gister iets te laat gemaakt in de kroeg en morgen ga ik met mn zoontje de stad in (Eindhoven) dus kan maar beter fit zijn!
Hele fijne dag jullie en tot gauw!!!
Michelle
zondag 29 april 2007 om 23:03
Zo ben net weer thuis, vandaag lekker van het weer genoten en net terug
gefietst door de stad. Wat een boel gekken zeg, gaat duidelijk weer
goed met de economie, wat een boel dronken mensen.
Hier gaat het allemaal wel zn gangetje, ben erg blij met een lang weekend, toch weer even extra bijtanken.
Het ging de laatste tijd heel goed, maar de laatste week is weer wat
minder, maar nu ik lees wat Michelle schrijft valt een boel wel op zn
plek. Het is eigenlijk dat ik even mijn balans weer echt kwijt ben en
weer verkeerde linken leg. Plek waar ik het eng vond en naar de wc
moeten is samen vandaag alweer bijna paniek geweest tot ik me afvroeg
waar ik me nou niet lekker van voelde en realiseerde dat het mijn blaas
was. Toen was ik alweer bijna niet meer aan het hyperventileren. Wel
een heel simpel voorbeeld, maar wel even heel duidelijk.
Ik vind het zo vaak moeilijk om af te wegen; moet ik er nu wel over
denken of juist de afleiding zoeken. Zoals vanmiddag dus, ik dacht
erover en toen kon ik het pas plaatsen, maar heel vaak probeer ik een
begin-angst ook van me af te zetten en afleiding te zoeken. De ene keer
werkt het een en de andere keer het ander. Hebben jullie dit ook? En
hoe gaan jullie er mee om, zoeken jullie ook graag afleiding of toch
ook niet.
Gaan jullie morgen nog wat leuks doen? Ik heb geen grote plannen, ga
denk ik lekker even door de stad wandelen en een beetje rondkijken.
Verder lekker rustig aan.
Groeten,
Kikkertje
gefietst door de stad. Wat een boel gekken zeg, gaat duidelijk weer
goed met de economie, wat een boel dronken mensen.
Hier gaat het allemaal wel zn gangetje, ben erg blij met een lang weekend, toch weer even extra bijtanken.
Het ging de laatste tijd heel goed, maar de laatste week is weer wat
minder, maar nu ik lees wat Michelle schrijft valt een boel wel op zn
plek. Het is eigenlijk dat ik even mijn balans weer echt kwijt ben en
weer verkeerde linken leg. Plek waar ik het eng vond en naar de wc
moeten is samen vandaag alweer bijna paniek geweest tot ik me afvroeg
waar ik me nou niet lekker van voelde en realiseerde dat het mijn blaas
was. Toen was ik alweer bijna niet meer aan het hyperventileren. Wel
een heel simpel voorbeeld, maar wel even heel duidelijk.
Ik vind het zo vaak moeilijk om af te wegen; moet ik er nu wel over
denken of juist de afleiding zoeken. Zoals vanmiddag dus, ik dacht
erover en toen kon ik het pas plaatsen, maar heel vaak probeer ik een
begin-angst ook van me af te zetten en afleiding te zoeken. De ene keer
werkt het een en de andere keer het ander. Hebben jullie dit ook? En
hoe gaan jullie er mee om, zoeken jullie ook graag afleiding of toch
ook niet.
Gaan jullie morgen nog wat leuks doen? Ik heb geen grote plannen, ga
denk ik lekker even door de stad wandelen en een beetje rondkijken.
Verder lekker rustig aan.
Groeten,
Kikkertje
dinsdag 1 mei 2007 om 22:13
Hallo,
Heb net even dit topic doorgelezen. Erg veel herkenning, vandaar dat ik ook graag wat met jullie mee zou willen schrijven!
Even voorstellen, ben 36, moeder van 3 kinderen, (5,3, en 1) en partime
baan. Gelukkig getrouwd! Na de geboorte van de tweede heb ik (denk ik )
een postnatale depressie gekregen, en dat uitte zich in de heel erge
paniekaanvallen. Ik ben daar inmiddels ook al een tijd mee klaar, heb
zelf daarna nog weer een zwangerschap aangedurfd. Maar net al bij
jullie heb ik ook last van die 'zwakke plek. De ene keer erger dan de
andere. Het is inderdaad een nasleep. Ik ben eigenlijk alweer 2,5 jaar
"beter", maar toch is er inderdaad nog die angst, die af en toe
dan ook nog leidt tot een paniekaanval. Niet vaak meer, en ik kan daar
nu ook beter mee omgaan.
Ik ben ook een vreselijke hypochonder geworden, dus ik ben vaak heel
erg gespitst op mijn lichaam. Ieder trillingkje of duizelingetje of
plekje kan me alweer bang maken. Maar het blijft dan bij licht angstig,
en meestal gaat het weer weg. Je bent inderdaad een beetje het
vertrouwen in jezelf kwijt denk ik.
Mijn vraag aan jullie, hoe weten jullie dat je hyperventileert? De
huisarts heeft tegen mij gezegd dat ik dat ws doe, maar het is nooit
vastgesteld ofzo. Uiteraard heb ik er op internet over gelezen, en ik
weet wel bijna zeker dat ik het doe, maar toch.
Bij mij speelt overigens ook heel erg het hormonale mee. Ik kan rond
eisprong en menstruatie mij veel angstiger voelen, hebben jullie dat
ook.
Nou, volgende keer zal ik ook wat meer reageren, wou me nu alleen even voorstellen!
gr, L.
Heb net even dit topic doorgelezen. Erg veel herkenning, vandaar dat ik ook graag wat met jullie mee zou willen schrijven!
Even voorstellen, ben 36, moeder van 3 kinderen, (5,3, en 1) en partime
baan. Gelukkig getrouwd! Na de geboorte van de tweede heb ik (denk ik )
een postnatale depressie gekregen, en dat uitte zich in de heel erge
paniekaanvallen. Ik ben daar inmiddels ook al een tijd mee klaar, heb
zelf daarna nog weer een zwangerschap aangedurfd. Maar net al bij
jullie heb ik ook last van die 'zwakke plek. De ene keer erger dan de
andere. Het is inderdaad een nasleep. Ik ben eigenlijk alweer 2,5 jaar
"beter", maar toch is er inderdaad nog die angst, die af en toe
dan ook nog leidt tot een paniekaanval. Niet vaak meer, en ik kan daar
nu ook beter mee omgaan.
Ik ben ook een vreselijke hypochonder geworden, dus ik ben vaak heel
erg gespitst op mijn lichaam. Ieder trillingkje of duizelingetje of
plekje kan me alweer bang maken. Maar het blijft dan bij licht angstig,
en meestal gaat het weer weg. Je bent inderdaad een beetje het
vertrouwen in jezelf kwijt denk ik.
Mijn vraag aan jullie, hoe weten jullie dat je hyperventileert? De
huisarts heeft tegen mij gezegd dat ik dat ws doe, maar het is nooit
vastgesteld ofzo. Uiteraard heb ik er op internet over gelezen, en ik
weet wel bijna zeker dat ik het doe, maar toch.
Bij mij speelt overigens ook heel erg het hormonale mee. Ik kan rond
eisprong en menstruatie mij veel angstiger voelen, hebben jullie dat
ook.
Nou, volgende keer zal ik ook wat meer reageren, wou me nu alleen even voorstellen!
gr, L.
woensdag 2 mei 2007 om 12:01
Hallo allemaal, ik ben Woestje. Heel herkenbaar allemaal, vooral dat van jou, Koekie71. Ik ben na een paar flinke paniekaanvallen een paar weken geleden mezelf ook weer volledig kwijt (en watten in je hoofd)en pieker me de hele dag suf(ben normaal altijd heel helder en opgewekt, maar voelde het al een paar maanden geleden aankomen en na een ernstig sterfgeval in de familie werd het echt slecht). Ik heb het vroeger ook al een periode gehad, zeker 15 jaar geleden. Het is afschuwelijk inderdaad en zoals jij zegt moeilijk volhouden, maar ik hoop ook dat ik weer stukje bij beetje terug kom, ik merk het af en toe wel, dat het al wat beter gaat, maar hoe ik meer ik door de dag heen ga piekeren, hoe moeilijker het weer wordt. Ik heb trouwens wel dat ik s' nachts gewoon mezelf ben in mijn dromen. Wat er bij mij nog bij komt: ben ook altijd een erge hypochonder geweest. De afgelopen jaren heb ik me daar een beetje bij neergelegd en doordat ik veel sport(nu dus ff niet) altijd mezelf toch redelijk gezond gevoeld. Nu moet ik dus echter bloed gaan laten prikken(ik heb de ha al platgelopen met mijn psychische gesteldheid) omdat ik een rare donkere afscheiding uit beide borsten heb en ik heb nu dus, voor het eerst terecht in mijn leven hoe ironisch het ook is, pas echt het gevoel dat het niet goed is. Wat dat betreft is het misschien wel goed dat ik me nu niet helemaal mezelf voel omdat ik mijn 'echte' ik dat misschien wel helemaal niet aan zou kunnen. Hou namelijk eigenlijk erg van het leven. En dat is wat volgens mij alle paniekers onder ons gemeen hebben, angst voor ellende/ziekte en het plotseling aanwaaiende (of altijd aanwezige) besef dat het wel eens helemaal mis kan gaan in het leven. Heel veel mensen leven naar mijn mening toch wel in een roze wolk en vinden het leven schijnbaar heel normaal ofzo en denken altijd dat vreselijke gebeurtenissen uitsluitend ver van hun bed gebeuren. Het valt me op dat paniekers toch vaak gevoelige, empatische mensen zijn die veel over de dingen nadenken.
woensdag 2 mei 2007 om 13:41
Hoi Woestje,
Wat naar voor je, die bloedonderzoeken. Waar denken ze aan? Hoop voor je dat het gewoon wat onschuldigs is.
Dat het nu slechter met je gaat lijkt me logisch. Zeker als je ook dat sterfgeval onlangs hebt meegemaakt.
Verder pas ik in ieder geval helemaal in je omschrijving, qua
persoonlijkheid. Het is wel lastig vind ik, ik sta iedere dag continu
stil bij het feit dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn, met jezelf,
of 1 van je geliefden. Lijkt me heerlijk om gewoon te kunnen leven
alsof er nooit iets kan gebueren (toen ik nog heel jong was, leefde ik
natuurlijk ook zo).
sterkte!
Wat naar voor je, die bloedonderzoeken. Waar denken ze aan? Hoop voor je dat het gewoon wat onschuldigs is.
Dat het nu slechter met je gaat lijkt me logisch. Zeker als je ook dat sterfgeval onlangs hebt meegemaakt.
Verder pas ik in ieder geval helemaal in je omschrijving, qua
persoonlijkheid. Het is wel lastig vind ik, ik sta iedere dag continu
stil bij het feit dat het zomaar ineens afgelopen kan zijn, met jezelf,
of 1 van je geliefden. Lijkt me heerlijk om gewoon te kunnen leven
alsof er nooit iets kan gebueren (toen ik nog heel jong was, leefde ik
natuurlijk ook zo).
sterkte!
donderdag 3 mei 2007 om 17:56
Hai allemaal,
wat leuk dat er weer wat nieuwkomers zijn.
Ik vind het een beetje lastig dat ik tijdens het typen niet de andere berichtjes kan teruglezen, weet dus even niet of ik op alles inga nu.
Ben even wat minder actief geweest op het forum; is goed teken. Bend ruk geweest, maar vooral met leuke dingen.
wat Michelle schreef dat kan ik ook heel erg herkennen. Ik weet wel dat wij als mensen geen robot zijn en dat we dus allemaal weleens mindere dagen hebben, maar ook ik link het dan toch al snel aan de oude paniek. Ik merk dan de gedachte op van "Oh jee, toch niet weer he?" IK vind dat erg rottig, maar merk ook dat het heel langzaam toch wat naar achteren verdwijnt. Een kennis van me noemde een paniekaanval een traumatische ervaring. En weet je, dat is misschien ook wel zo en misschien raken we daarom zo moeilijk van de herinnering eraan af. Ik heb tweemaal EMDR gehad en dat heeft volgens mij wel wat geholpen.
Ik herken me ook in de persoonlijkheidsomschrijving. Ik weet dat ik altijd wel een beetje angstig en onzeker ben geweest maar dat liep eigenlijk nooit zo uit de hand. Na een ingrijpende ervaring in 2004 ben ik inderdaad het vetrouwen kwijt geraakt en ben ik me onveiliger gaan voelen, kwetsbaar.
Ongetwijfeld heeft dat ook positieve kanten..... komen we misschien over 5 jaar achter. Nu zou ik ook graag tekenen voor een leven op een soort roze wolk, hihi!!!
Pop, bedankt voor je lieve woorden! Was zelf ook erg blij en je woorden steunden me daar nog verder in.
Ik ben blij met dit topic, omdat we veel van elkaar herkennen. Ik haal er steun uit.
Ik heb sinds vorige week weer mijn medicijnen met 2 mg afgebouwd, ben er bijna dus!!!!!! Eindelijk durf ik iets concreter na te denken over onze kinderwens, zou het er dan toch inzitten????? Hoop het zo!!!
Meiden, ik ga nu even stoppen, want ga sporten.
Ik wens jullie een heel fijne avond en tot snel
Groetjes huisje
wat leuk dat er weer wat nieuwkomers zijn.
Ik vind het een beetje lastig dat ik tijdens het typen niet de andere berichtjes kan teruglezen, weet dus even niet of ik op alles inga nu.
Ben even wat minder actief geweest op het forum; is goed teken. Bend ruk geweest, maar vooral met leuke dingen.
wat Michelle schreef dat kan ik ook heel erg herkennen. Ik weet wel dat wij als mensen geen robot zijn en dat we dus allemaal weleens mindere dagen hebben, maar ook ik link het dan toch al snel aan de oude paniek. Ik merk dan de gedachte op van "Oh jee, toch niet weer he?" IK vind dat erg rottig, maar merk ook dat het heel langzaam toch wat naar achteren verdwijnt. Een kennis van me noemde een paniekaanval een traumatische ervaring. En weet je, dat is misschien ook wel zo en misschien raken we daarom zo moeilijk van de herinnering eraan af. Ik heb tweemaal EMDR gehad en dat heeft volgens mij wel wat geholpen.
Ik herken me ook in de persoonlijkheidsomschrijving. Ik weet dat ik altijd wel een beetje angstig en onzeker ben geweest maar dat liep eigenlijk nooit zo uit de hand. Na een ingrijpende ervaring in 2004 ben ik inderdaad het vetrouwen kwijt geraakt en ben ik me onveiliger gaan voelen, kwetsbaar.
Ongetwijfeld heeft dat ook positieve kanten..... komen we misschien over 5 jaar achter. Nu zou ik ook graag tekenen voor een leven op een soort roze wolk, hihi!!!
Pop, bedankt voor je lieve woorden! Was zelf ook erg blij en je woorden steunden me daar nog verder in.
Ik ben blij met dit topic, omdat we veel van elkaar herkennen. Ik haal er steun uit.
Ik heb sinds vorige week weer mijn medicijnen met 2 mg afgebouwd, ben er bijna dus!!!!!! Eindelijk durf ik iets concreter na te denken over onze kinderwens, zou het er dan toch inzitten????? Hoop het zo!!!
Meiden, ik ga nu even stoppen, want ga sporten.
Ik wens jullie een heel fijne avond en tot snel
Groetjes huisje
maandag 14 mei 2007 om 15:54
Hallo mensen,
Ook ik heb last van paniekaanvallen gehad. De laatste aanval heb ik ín augustus gehad, maar heb nu die angst nog zo in mijn lichaam zitten. Daarvoor ben ik nu ook in behandeling bij een psycholoog. Ik hoop dat zij mij hiervan af kunnen helpen. Je wilt weer dingen zelfstandig gaan doen, en dat durf ik juist niet, zoals alleen boodschappen doen, alleen naar de sportschool, alleen naar de stad, etc. Ik krijg dan al klotsende oksels als ik er aan denk, en ik baal hier nu zo goed van, ik ga al aan mij zelf twijfelen, dat ik iets niet goed doe of zo, heel onzeker dus.
Ook mijn vriend en ik hebben een grote kinderwens, maar doordat ik zo aan het twijfelen ben aan mij zelf, of ik wel goed voor het kindje kan zorgen, en ik nu zelf niet 100% lekker in mijn vel zit. Het is zo dubbel allemaal.
De artsen gaven aan dat ik die aanvallen door hectische jaren, het verzorgen van mijn moeder ( ze had een spierziekte) , het niet nee zeggen en als maar door lopen, heb opgelopen. Helaas is mijn moeder voor 3 weken geleden overleden, en nu komt de hele boel weer naar boven en voel e weer gespannender dan ooit!! Kortom, erg balen allemaal.
Wel fijn om te lezen dat ik zekers niet de eninge ben met deze klachten!!
Kop op allemaal.
Groetjes
Ook ik heb last van paniekaanvallen gehad. De laatste aanval heb ik ín augustus gehad, maar heb nu die angst nog zo in mijn lichaam zitten. Daarvoor ben ik nu ook in behandeling bij een psycholoog. Ik hoop dat zij mij hiervan af kunnen helpen. Je wilt weer dingen zelfstandig gaan doen, en dat durf ik juist niet, zoals alleen boodschappen doen, alleen naar de sportschool, alleen naar de stad, etc. Ik krijg dan al klotsende oksels als ik er aan denk, en ik baal hier nu zo goed van, ik ga al aan mij zelf twijfelen, dat ik iets niet goed doe of zo, heel onzeker dus.
Ook mijn vriend en ik hebben een grote kinderwens, maar doordat ik zo aan het twijfelen ben aan mij zelf, of ik wel goed voor het kindje kan zorgen, en ik nu zelf niet 100% lekker in mijn vel zit. Het is zo dubbel allemaal.
De artsen gaven aan dat ik die aanvallen door hectische jaren, het verzorgen van mijn moeder ( ze had een spierziekte) , het niet nee zeggen en als maar door lopen, heb opgelopen. Helaas is mijn moeder voor 3 weken geleden overleden, en nu komt de hele boel weer naar boven en voel e weer gespannender dan ooit!! Kortom, erg balen allemaal.
Wel fijn om te lezen dat ik zekers niet de eninge ben met deze klachten!!
Kop op allemaal.
Groetjes
dinsdag 15 mei 2007 om 21:04
Hai dipje,
welkom op de topic. we waren alweer een beetje weggezakt de afgelopen week!
Ik denk dat het heel goed is dat je hulp hebt ingeschakeld, je zal zien dat je echt stapjes vooruit kan gaan zetten onder begeleiding.
wat ontzettend naar dat je je moeder hebt moeten verliezen, het lijkt me logisch dat dat nu spanningen bij je oproept.
wat de artsen tegen je hebben gezegd kan ik absoluut begrijpen. Inmiddels begin ik angst en paniek een beetje beter te begrijpen. Ik heb begrepen dat als je jarenlang blootgesteld wordt aan stress je lichaam echt anders gaat functioneren; zo maak je meer adrenaline en cortisol aan en komt je lichaam in een chronische alarmtoestand terecht die er voor zorgt dat je snel angstaanvallen krijgt. Je lichaam geeft signalen af dat er gevaar dreigt, terwijl er geen reeel gevaar dreigt, maar stress, spanningen en emoties. Ik denk dus ook echt dat deze k...e klachten het gevolg zijn van lang onder stress staan.
Het goede nieuws is volgens mij dan weer dat je lichaam ook kan ontstressen. Nadat bij mij de ergste problemen achter de rug waren stortte ik werkelijk in, daarna ben ik langzaam gaan opkrabbelen en ik merk dat mijn lijf en mijn geest nu echt wat rustiger aan het worden zijn, niet meer constant alarmbellen.
Gisteren las ik het volgende advies: Be friends with your fear! Heb er lang over nagedacht, maar vind het een zeer mooi doel.
Immers het is je brein die je voor de gek houdt door allerlei angstsignalen af te geven. Als je leert dat dit geen kwaad kan, kan je de gevoelens toelaten en heb je geen paniek meer. Klinkt eenvoudig, is het niet... Maar. hoop doet leven, ik ben al een eind onder weg en het gaat jou ook echt lukken!
Groetjes
Huisje
welkom op de topic. we waren alweer een beetje weggezakt de afgelopen week!
Ik denk dat het heel goed is dat je hulp hebt ingeschakeld, je zal zien dat je echt stapjes vooruit kan gaan zetten onder begeleiding.
wat ontzettend naar dat je je moeder hebt moeten verliezen, het lijkt me logisch dat dat nu spanningen bij je oproept.
wat de artsen tegen je hebben gezegd kan ik absoluut begrijpen. Inmiddels begin ik angst en paniek een beetje beter te begrijpen. Ik heb begrepen dat als je jarenlang blootgesteld wordt aan stress je lichaam echt anders gaat functioneren; zo maak je meer adrenaline en cortisol aan en komt je lichaam in een chronische alarmtoestand terecht die er voor zorgt dat je snel angstaanvallen krijgt. Je lichaam geeft signalen af dat er gevaar dreigt, terwijl er geen reeel gevaar dreigt, maar stress, spanningen en emoties. Ik denk dus ook echt dat deze k...e klachten het gevolg zijn van lang onder stress staan.
Het goede nieuws is volgens mij dan weer dat je lichaam ook kan ontstressen. Nadat bij mij de ergste problemen achter de rug waren stortte ik werkelijk in, daarna ben ik langzaam gaan opkrabbelen en ik merk dat mijn lijf en mijn geest nu echt wat rustiger aan het worden zijn, niet meer constant alarmbellen.
Gisteren las ik het volgende advies: Be friends with your fear! Heb er lang over nagedacht, maar vind het een zeer mooi doel.
Immers het is je brein die je voor de gek houdt door allerlei angstsignalen af te geven. Als je leert dat dit geen kwaad kan, kan je de gevoelens toelaten en heb je geen paniek meer. Klinkt eenvoudig, is het niet... Maar. hoop doet leven, ik ben al een eind onder weg en het gaat jou ook echt lukken!
Groetjes
Huisje
zaterdag 19 mei 2007 om 16:32
Huisje2, wat fijn voor je dat je al weer de goede kant op gaat. Ik hoop dat ik ook zo snel mogelijk weer gewoon me zelf kan zijn. Wat ben ik dit zat zeg, het afhankelijk zijn van anderen, het niet alleen dingen durven doen en constant dat beangstigend gevoel in je lichaam te hebben en maar denken, ojjeee.... als maar niet.....!!
Nee, ik knok er nu ook echt voor, ik wil weer gewoon mijn eigen dingen doen!!!
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. Afgelopen woensdag ben ik weer bij de psycholoog geweest en ik moet nu van haar elke dag het liefst 10 min. in mn eentje een supermarkt naar binnen gaan. Als ik er nu al aan denk...brrrr... maarja, ik moet toch ergens beginnen. En ze zei ook wel, ook al is het maar 5 min, dat was al een overwinning. Dus ik zal maandag maar eens beginnen. Zelk werk ik nu therapeutisch, we gaan het weer langzaam opbouwen.
Maar naar de hele situatie met mn moeder, ben ik weer zo moe geworden, heb geen puf en geen zin... blaaggg, maar je moet gewoon weer verder, hoe moeilijk het ook nog zal zijn.
We zullen het wel zien hoe het gaat.
groetjes
Nee, ik knok er nu ook echt voor, ik wil weer gewoon mijn eigen dingen doen!!!
Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb. Afgelopen woensdag ben ik weer bij de psycholoog geweest en ik moet nu van haar elke dag het liefst 10 min. in mn eentje een supermarkt naar binnen gaan. Als ik er nu al aan denk...brrrr... maarja, ik moet toch ergens beginnen. En ze zei ook wel, ook al is het maar 5 min, dat was al een overwinning. Dus ik zal maandag maar eens beginnen. Zelk werk ik nu therapeutisch, we gaan het weer langzaam opbouwen.
Maar naar de hele situatie met mn moeder, ben ik weer zo moe geworden, heb geen puf en geen zin... blaaggg, maar je moet gewoon weer verder, hoe moeilijk het ook nog zal zijn.
We zullen het wel zien hoe het gaat.
groetjes
dinsdag 22 mei 2007 om 21:12
Allemaal heel herkenbare verhalen.
Ik heb afgelopen twee jaar ook regelmatig last van angstaanvallen gehad. Ook af en toe had ik daarbij last van hyperventilatie. Heel eng vond ik dat.
Ik heb er nu veel minder last van. Af en toe heb ik het nog wel maar over het algemeen heb ik er veel minder last van als eerst.
Wat mij ontzettend heeft geholpen is het volgende, ik ben namelijk gaan hardlopen, twee keer in de week. En echt waar het is voor mij een wondermiddel.
Daarnaast helpt het voor mij om gezond te eten, veel water te drinken, niet teveel cafeine en wees zuinig met alcohol (alcohol lijkt een angstdempend effect te veroorzaken maar vergis je niet, alcohol heeft een heel negatieve werking op je zenuwstelsel) en natuurlijk niet roken (ook roken wekt angstgevoelens op, tenminste bij mij wel).
Verder helpt het om erover te praten en / of het op te schrijven (in een dagboek ofzo). Erover praten met mensen die je vertrouwd helpt ook echt heel goed. En wat mij vooral verbaasde was hoeveel mensen hetzelfde hebben, het lijkt wel of er meer mensen wel dan niet ook in meerdere of mindere mate last hebben van angstaanvallen.
Het helpt ook dat je het accepteert voor jezelf dat je nu eenmaal een piekeraar bent. En daarnaast is het misschien ook geen gek idee om je angst in de ogen te kijken. Ga b.v. iets doen wat je niet durft.
Oja en wat voor mij heel erg helpt als ik ineens een paniekaanval voel opkomen is tellen. Gewoon tellen van 1 tot en met 1000, dan verdwijnt de angst.
In ieder geval veel succes en sterkte en ik hoop dat je (en iedereen die dit nog meer leest en er last van heeft) je angsten weet te beteugelen.
Ik heb afgelopen twee jaar ook regelmatig last van angstaanvallen gehad. Ook af en toe had ik daarbij last van hyperventilatie. Heel eng vond ik dat.
Ik heb er nu veel minder last van. Af en toe heb ik het nog wel maar over het algemeen heb ik er veel minder last van als eerst.
Wat mij ontzettend heeft geholpen is het volgende, ik ben namelijk gaan hardlopen, twee keer in de week. En echt waar het is voor mij een wondermiddel.
Daarnaast helpt het voor mij om gezond te eten, veel water te drinken, niet teveel cafeine en wees zuinig met alcohol (alcohol lijkt een angstdempend effect te veroorzaken maar vergis je niet, alcohol heeft een heel negatieve werking op je zenuwstelsel) en natuurlijk niet roken (ook roken wekt angstgevoelens op, tenminste bij mij wel).
Verder helpt het om erover te praten en / of het op te schrijven (in een dagboek ofzo). Erover praten met mensen die je vertrouwd helpt ook echt heel goed. En wat mij vooral verbaasde was hoeveel mensen hetzelfde hebben, het lijkt wel of er meer mensen wel dan niet ook in meerdere of mindere mate last hebben van angstaanvallen.
Het helpt ook dat je het accepteert voor jezelf dat je nu eenmaal een piekeraar bent. En daarnaast is het misschien ook geen gek idee om je angst in de ogen te kijken. Ga b.v. iets doen wat je niet durft.
Oja en wat voor mij heel erg helpt als ik ineens een paniekaanval voel opkomen is tellen. Gewoon tellen van 1 tot en met 1000, dan verdwijnt de angst.
In ieder geval veel succes en sterkte en ik hoop dat je (en iedereen die dit nog meer leest en er last van heeft) je angsten weet te beteugelen.
woensdag 23 mei 2007 om 13:00
Hai meiden,
Het is weer even geleden dat ik voor het laatst geschreven heb.
Gelukkig dat goldfish het topic weer even omhoog heeft gehaald.
Wat fijn goldfish om te horen dat het jou alweer zoveel beter gaat. Ik denk ook dat een gezonde leefstijl heel erg kan helpen; ik probeer ook zoveel mogelijk te sporten, goed te eten en weinig alcohol te nemen. Alleen dat roken is een probleempje!!!
Nuttig tip denk ik voor een aantal mensen om tot 1000 te tellen. Ik denk dat het helpt omdat je dan je aandacht afleidt van je angst.
Ik zelf heb ook het gevoel dat er heel veel mensen zijn die last hebben van deze klachten. Alleen weet je dat vaak niet omdat er nog best een taboe op ligt.
Weet je, ik vind het eigenlijk nog steeds het meest vervelend dat het zo in je herinnering blijft zitten. Het gaat nu al best lang goed met me, ik kan en doe eigenlijk alles weer. Zelfs grote onbekende supermarkten en drukke stadions bezoek ik gewoon weer. Maar toch elke keer weer dat angstmonster die dan zegt "Weet je nog??" Misschien dat de tijd daar nog verder over heen moet gaan zodat het slijten kan.
Ik ben op dit moment druk bezig met meditatie en mindfulness; eigenlijk komt het erop neer dat je je focust op het hier en nu en dat je ruimte geeft aan al je gevoelens en dus ook aan angst. Ik merk dat het werkt om je niet te verzetten tegen de angst. Het willen wegduwen maakt het alleen maar erger. Acceptatie, ik denk dat dat het sleutelwoord is, maar tegelijkertijd o zo moeilijk.
Sinds gisteren ben ik weer een stapje gaan afbouwen met de cipramil, ik gebruik nu nog een drupje = 2 mg. Het einde is dus in zicht!
Meiden, allemaal heel veel succes. Ik ga even genieten van het zonnetje, heb na lange tijd een vrije dag en ga even heerlijk rusten!
Groetjes
Het is weer even geleden dat ik voor het laatst geschreven heb.
Gelukkig dat goldfish het topic weer even omhoog heeft gehaald.
Wat fijn goldfish om te horen dat het jou alweer zoveel beter gaat. Ik denk ook dat een gezonde leefstijl heel erg kan helpen; ik probeer ook zoveel mogelijk te sporten, goed te eten en weinig alcohol te nemen. Alleen dat roken is een probleempje!!!
Nuttig tip denk ik voor een aantal mensen om tot 1000 te tellen. Ik denk dat het helpt omdat je dan je aandacht afleidt van je angst.
Ik zelf heb ook het gevoel dat er heel veel mensen zijn die last hebben van deze klachten. Alleen weet je dat vaak niet omdat er nog best een taboe op ligt.
Weet je, ik vind het eigenlijk nog steeds het meest vervelend dat het zo in je herinnering blijft zitten. Het gaat nu al best lang goed met me, ik kan en doe eigenlijk alles weer. Zelfs grote onbekende supermarkten en drukke stadions bezoek ik gewoon weer. Maar toch elke keer weer dat angstmonster die dan zegt "Weet je nog??" Misschien dat de tijd daar nog verder over heen moet gaan zodat het slijten kan.
Ik ben op dit moment druk bezig met meditatie en mindfulness; eigenlijk komt het erop neer dat je je focust op het hier en nu en dat je ruimte geeft aan al je gevoelens en dus ook aan angst. Ik merk dat het werkt om je niet te verzetten tegen de angst. Het willen wegduwen maakt het alleen maar erger. Acceptatie, ik denk dat dat het sleutelwoord is, maar tegelijkertijd o zo moeilijk.
Sinds gisteren ben ik weer een stapje gaan afbouwen met de cipramil, ik gebruik nu nog een drupje = 2 mg. Het einde is dus in zicht!
Meiden, allemaal heel veel succes. Ik ga even genieten van het zonnetje, heb na lange tijd een vrije dag en ga even heerlijk rusten!
Groetjes
woensdag 23 mei 2007 om 17:58
he meiden
Ik heb nog niet eerder gereageerd op dit topic maar heb al wel een paar keer verhalen gelezen. Nu dit topic weer een keer 'boven kwam drijven' wil ik ook wel een keer reageren want ik herken heel veel... Ik ben 25, heb een vriend waarmee ik samenwoon, geen kinderen maar wel een kat .
Twee jaren geleden heb ik een kortdurende maar heftige depressie gehad, die eigenlijk voortkwam (zie ik nu in) uit teveel stressen, piekeren, dwangmatig bezig zijn. Hierdoor ging ik ook hyperventileren, kreeg ik paniekaanvallen en op een gegeven moment kon ik niet meer slapen (nachten achter elkaar gewoon helemaal niet) en toen barste de bom. Met behulp van medicatie ben ik vrij snel mijn depressie teboven gekomen, en ben ik ook in contact gekomen met een psycholoog. Doordat dit niet klikte met deze persoon, en het indmiddels weer wat beter ging ben ik hier op een gegeven moment mee gestopt. Daar heb ik nu wel spijt van, want ik merk nog steeds dat de klachten (in verschillende vormen) regelmatig weer even de kop opsteken. Ook herken ik het koppelen van 'normale', alledaagse gevoelens (zoals verdriet, boosheid, somberheid) gelijk aan die rotperiode waardoor de alarmbellen gelijk weer gaan rinkelen ('' als ik maar niet weer..... '' etc..). hierdoor kom ik dan weer in een negatieve spiraal terecht, waar ik me tot op heden ook steeds wel weer uit heb kunnen relativeren, maar toch voelt dit gewoon niet goed. Ik zit nu weer in zo'n periode, stress en drukte op het werk, en ik merk dat ik weer aan het piekeren ben en extreem veel denk aan mijn depressieve periode. Ik heb weer hartkloppingen, vooral in bed; waardoor ik dan weer bang ben dat ik niet kan slapen, en dit dan daadwerkelijk ook niet kan.. Ook hyperventileer ik weer een beetje, heel irritant. Ook deze periode zal denk ik wel weer overgaan, maar ik baal gewoon van het steeds terugkomen bij het minste of geringste. Ook wil ik graag een keer stoppen met mijn medicatie maar ik durf het gewoon niet aan. Overigens heb ik ook hele goede periodes, waarin ik de wereld aankan...
Mijn klachten zijn een combinatie van onverwerkte zaken uit het verleden en deels erfelijk. Mijn zus heeft ook dergelijke klachten (oa dwangstoornis) en verder in de familie zie ik ook wel dergelijk gedrag terug. Nu vind ik eigenlijk dat ik weer hulp moet zoeken om er voorgoed mee af te rekenen voor zover dit kan, alleen vind ik dit best moeilijk. Vooral omdat ik bang ben eerst door een diep dal te moeten voordat het beter gaat. Herkent iemand van jullie dit? Ik ben beniewd naar andere ervaringen, ik was in ieder geval al blij te lezen dat ik echt niet de enige ben met dit soort klachten. Hopelijk wil iemand reageren.
Ik heb nog niet eerder gereageerd op dit topic maar heb al wel een paar keer verhalen gelezen. Nu dit topic weer een keer 'boven kwam drijven' wil ik ook wel een keer reageren want ik herken heel veel... Ik ben 25, heb een vriend waarmee ik samenwoon, geen kinderen maar wel een kat .
Twee jaren geleden heb ik een kortdurende maar heftige depressie gehad, die eigenlijk voortkwam (zie ik nu in) uit teveel stressen, piekeren, dwangmatig bezig zijn. Hierdoor ging ik ook hyperventileren, kreeg ik paniekaanvallen en op een gegeven moment kon ik niet meer slapen (nachten achter elkaar gewoon helemaal niet) en toen barste de bom. Met behulp van medicatie ben ik vrij snel mijn depressie teboven gekomen, en ben ik ook in contact gekomen met een psycholoog. Doordat dit niet klikte met deze persoon, en het indmiddels weer wat beter ging ben ik hier op een gegeven moment mee gestopt. Daar heb ik nu wel spijt van, want ik merk nog steeds dat de klachten (in verschillende vormen) regelmatig weer even de kop opsteken. Ook herken ik het koppelen van 'normale', alledaagse gevoelens (zoals verdriet, boosheid, somberheid) gelijk aan die rotperiode waardoor de alarmbellen gelijk weer gaan rinkelen ('' als ik maar niet weer..... '' etc..). hierdoor kom ik dan weer in een negatieve spiraal terecht, waar ik me tot op heden ook steeds wel weer uit heb kunnen relativeren, maar toch voelt dit gewoon niet goed. Ik zit nu weer in zo'n periode, stress en drukte op het werk, en ik merk dat ik weer aan het piekeren ben en extreem veel denk aan mijn depressieve periode. Ik heb weer hartkloppingen, vooral in bed; waardoor ik dan weer bang ben dat ik niet kan slapen, en dit dan daadwerkelijk ook niet kan.. Ook hyperventileer ik weer een beetje, heel irritant. Ook deze periode zal denk ik wel weer overgaan, maar ik baal gewoon van het steeds terugkomen bij het minste of geringste. Ook wil ik graag een keer stoppen met mijn medicatie maar ik durf het gewoon niet aan. Overigens heb ik ook hele goede periodes, waarin ik de wereld aankan...
Mijn klachten zijn een combinatie van onverwerkte zaken uit het verleden en deels erfelijk. Mijn zus heeft ook dergelijke klachten (oa dwangstoornis) en verder in de familie zie ik ook wel dergelijk gedrag terug. Nu vind ik eigenlijk dat ik weer hulp moet zoeken om er voorgoed mee af te rekenen voor zover dit kan, alleen vind ik dit best moeilijk. Vooral omdat ik bang ben eerst door een diep dal te moeten voordat het beter gaat. Herkent iemand van jullie dit? Ik ben beniewd naar andere ervaringen, ik was in ieder geval al blij te lezen dat ik echt niet de enige ben met dit soort klachten. Hopelijk wil iemand reageren.
woensdag 23 mei 2007 om 20:29
Hai jippie,
Wat goed dat je hebt gereageerd op dit topic!
Heel vervelend dat je nu weer even in een mindere periode zit. je zegt dat het vooral voorkomt uit veel stress. Zou het niet weer de volgende opeenvolging kunnen zijn:
stress op het werk oid > piekeren > lichaam maakt adrenaline aan > lichaam raakt in gevechtsstand > reactie = hyperventileren > piekeren over een eventuele terugval > nog meer stress.
MIsschien zou je bij het begin kunnen beginnen en bekijken wat het nu is wat je stress geeft op bijvoorbeeld het werk; is de werkdruk te hoog, is de sfeer niet goed, vind je het werk niet meer leuk etc? Misschien dat je dan een klein beetje naar een oplossing kan gaan toewerken. Klinkt natuurlijk simpeler dan het is!
Inmiddels leer ik dat mijn lijf gewoon erg gevoelig op stress reageert, sterker nog mijn geest kan ook niet meer zo ged tegen stress!
Ik herken dat terugdenken aan en dat de alarmbellen heel snel afgaan, superirritant is dat, want dat maakt het leven gewoon veel moeilijker! Hoe zouden we daar nou toch vanaf komen? Vertrouwen in jezelf terugvinden? Maar ja, hoe vind je dat dan weer???
Mag ik vragen welke medicijnen je gebruikt?
Ik heb zelf vorig jaar ook medicijnen gekregen en na een half jaar ben ik heel rustig gaan afbouwen. Eigenlijk ben ik dus al langer aan het afbouwen dan dat ik het heb gebruikt.
Ik heb goede gesprekken met een psychotherapeut en heb hier veel baat bij. Ook ik heb stukken moeten verwerken uit het verleden en dat was super zwaar maar het ruimt wel enorm op. Het is nog weleens zwaar en ik heb ook nog weleens moeilijke dagen... Maar als ik de nare herinneringen en de iets te gevoelige alarmknop wegdenk geef ik mijn leven toch een dikke 8. Ik ben de medicijnen gaan afbouwen omdat het goed gaat en omdat ik al lange tijd een kinderwens had. Het idee dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen als ik die medicijnen voor altijd zou blijven gebruiken, maakte me somber. Een kinderwens zit heel diep van binnen.
Ik heb afgebouwd van 20 mg en gebruik nu nog 2 mg. Levende bewijs dus dat het wel kan! Je moet er in ieder geval geen wedstrijdje van maken, maar gewoon bekijken hoe het gaat.
Gut, het is weer een behoorlijk lang verhaal geworden. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Veel sterkte
Wat goed dat je hebt gereageerd op dit topic!
Heel vervelend dat je nu weer even in een mindere periode zit. je zegt dat het vooral voorkomt uit veel stress. Zou het niet weer de volgende opeenvolging kunnen zijn:
stress op het werk oid > piekeren > lichaam maakt adrenaline aan > lichaam raakt in gevechtsstand > reactie = hyperventileren > piekeren over een eventuele terugval > nog meer stress.
MIsschien zou je bij het begin kunnen beginnen en bekijken wat het nu is wat je stress geeft op bijvoorbeeld het werk; is de werkdruk te hoog, is de sfeer niet goed, vind je het werk niet meer leuk etc? Misschien dat je dan een klein beetje naar een oplossing kan gaan toewerken. Klinkt natuurlijk simpeler dan het is!
Inmiddels leer ik dat mijn lijf gewoon erg gevoelig op stress reageert, sterker nog mijn geest kan ook niet meer zo ged tegen stress!
Ik herken dat terugdenken aan en dat de alarmbellen heel snel afgaan, superirritant is dat, want dat maakt het leven gewoon veel moeilijker! Hoe zouden we daar nou toch vanaf komen? Vertrouwen in jezelf terugvinden? Maar ja, hoe vind je dat dan weer???
Mag ik vragen welke medicijnen je gebruikt?
Ik heb zelf vorig jaar ook medicijnen gekregen en na een half jaar ben ik heel rustig gaan afbouwen. Eigenlijk ben ik dus al langer aan het afbouwen dan dat ik het heb gebruikt.
Ik heb goede gesprekken met een psychotherapeut en heb hier veel baat bij. Ook ik heb stukken moeten verwerken uit het verleden en dat was super zwaar maar het ruimt wel enorm op. Het is nog weleens zwaar en ik heb ook nog weleens moeilijke dagen... Maar als ik de nare herinneringen en de iets te gevoelige alarmknop wegdenk geef ik mijn leven toch een dikke 8. Ik ben de medicijnen gaan afbouwen omdat het goed gaat en omdat ik al lange tijd een kinderwens had. Het idee dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen als ik die medicijnen voor altijd zou blijven gebruiken, maakte me somber. Een kinderwens zit heel diep van binnen.
Ik heb afgebouwd van 20 mg en gebruik nu nog 2 mg. Levende bewijs dus dat het wel kan! Je moet er in ieder geval geen wedstrijdje van maken, maar gewoon bekijken hoe het gaat.
Gut, het is weer een behoorlijk lang verhaal geworden. Ik hoop dat je er iets aan hebt.
Veel sterkte
woensdag 23 mei 2007 om 22:21
Hoi hoi!
Ikzelf heb op m'n 16e hyperventilatie gekregen. Dit is ontstaan doordat m'n oma overleed aan kanker. Daarna ontwikkelde ik een angst voor de dood, ging verkeerd ademen etc. Vreselijke tijd... ik heb tot aan m'n 22e anti-depressiva (Seroxat) geslikt. Dit heeft mij zeer zeker geholpen. Ik zat zo in m'n eigen wereld, als ik iets over een ziekte las, dacht ik dat ik het had. Zat wekelijks bij de huisarts...
Ik ben nu 26, van die medicijnen af (slikte 1 pil en daarna een tijd lang een halve en toen verder rustig afgebouwd) sinds m'n 22e. Gaat prima met me. Alleen de hyperventilatie komt nog wel eens om de hoek kijken. Vooral als ik erg opgejaagd ben. Bijvoorbeeld door veel stress op het werk en ga zo maar door. Dan moet ik echt even op m'n ademhaling letten of een frisse neus gaan halen.
Sinds januari van dit jaar sport ik 2x in de week en dit helpt ook erg goed tegen de hyperventilatie.
Tevens ben ik op m'n 18e naar een haptonoom geweest en moet ik zeggen dat dit erg geholpen heeft. Zij heeft mij ontspannings- en ademhalingsoefeningen geleerd. Wellicht een aanrader. Ik heb er veel baat bij gehad.
Ikzelf heb op m'n 16e hyperventilatie gekregen. Dit is ontstaan doordat m'n oma overleed aan kanker. Daarna ontwikkelde ik een angst voor de dood, ging verkeerd ademen etc. Vreselijke tijd... ik heb tot aan m'n 22e anti-depressiva (Seroxat) geslikt. Dit heeft mij zeer zeker geholpen. Ik zat zo in m'n eigen wereld, als ik iets over een ziekte las, dacht ik dat ik het had. Zat wekelijks bij de huisarts...
Ik ben nu 26, van die medicijnen af (slikte 1 pil en daarna een tijd lang een halve en toen verder rustig afgebouwd) sinds m'n 22e. Gaat prima met me. Alleen de hyperventilatie komt nog wel eens om de hoek kijken. Vooral als ik erg opgejaagd ben. Bijvoorbeeld door veel stress op het werk en ga zo maar door. Dan moet ik echt even op m'n ademhaling letten of een frisse neus gaan halen.
Sinds januari van dit jaar sport ik 2x in de week en dit helpt ook erg goed tegen de hyperventilatie.
Tevens ben ik op m'n 18e naar een haptonoom geweest en moet ik zeggen dat dit erg geholpen heeft. Zij heeft mij ontspannings- en ademhalingsoefeningen geleerd. Wellicht een aanrader. Ik heb er veel baat bij gehad.
zaterdag 16 juni 2007 om 11:56
Hai allemaal,
We waren een eind weggezakt zeg. Nou, laat ik hem maar even omhoog halen. Hm, alleen de reden ervoor is niet zo fijn.
Het is eigenlijk tot een paar weken geleden goed gegaan; ik had meer energie, piekerde bijna niet en de paniek is naar de achtergrons geschoven.
Echter, nu heb ik toch het idee dat ik een terugval heb, al mag ik het van mijn psycholoog niet zo noemen. Hij noemt het namelijk een leermoment.
Het is eigenlijk een paar weken geleden begonnen; ik was druk met werk, opleiding en prive dingen en merkte dat ik steeds moeier begon te raken. Nadat het maar niet wegtrok ben ik volgens mij gaan piekeren erover en heb ik weer spanningen en angsten gekregen. De eerste paniekaanval was afgelopen maandag toen ik op mijn opleiding was. Voelde me weer net zo duizelig en naar als een tijd geleden. Sinds maandag voel ik me weer supergespannen en angstig. Het gemak waar ik eerst de dingen mee deed is helemaal weg en ik zie overal als een berg tegenop. Het lukt me niet goed in het hier en nu te blijven en pieker dus alweer over morgen en over maandag als ik weer naar opleiding moet.
Ik baal er enorm van; was zo;n eind met afbouwen van AD en heb nu het gevoel helemaal terug bij af te zijn. Ik ben zo moe en weet even niet waar ik nu behoefte aan heb. Zelfs het nadenk over vakantie geeft stress. Ik heb gisteren enorm gehuild bij mijn vriend wat me dan wel weer oplucht en me kracht geeft. Maar het spanningsgevoel komt zo snel weer terug, ik zit dan in die spiraal, ik zie het maar het lukt me niet goed eruit te stappen. Voorheen kon ik denken "Maakt niet uit als ik een paniekaanval krijg"en dan kreeg ik dus niets, want het hoefde niet perfect. en nu denk ik juist "Oh jee, als maar niet"en ja hoor, daar zijn ze weer.
Ik voel me er erg verdrietig voor en had even behoefte om dit jullie te schrijven. Zijn er andere mensen die ervaring hebben met deze dipjes en wat helpt dan?
Als ik nu namelijk dingen afzeg om rust te pakken zie ik het weer als vermijding en dus als falen. Terwijl mijn psych zegt dat ik juist rust moet nemen omdat de klachten zijn terug gekomen door weer te hard te hollen en perfect te zijn? Snapt iemand het nog???
Dank voor jullie luisterend oor
Liefs Huisje
We waren een eind weggezakt zeg. Nou, laat ik hem maar even omhoog halen. Hm, alleen de reden ervoor is niet zo fijn.
Het is eigenlijk tot een paar weken geleden goed gegaan; ik had meer energie, piekerde bijna niet en de paniek is naar de achtergrons geschoven.
Echter, nu heb ik toch het idee dat ik een terugval heb, al mag ik het van mijn psycholoog niet zo noemen. Hij noemt het namelijk een leermoment.
Het is eigenlijk een paar weken geleden begonnen; ik was druk met werk, opleiding en prive dingen en merkte dat ik steeds moeier begon te raken. Nadat het maar niet wegtrok ben ik volgens mij gaan piekeren erover en heb ik weer spanningen en angsten gekregen. De eerste paniekaanval was afgelopen maandag toen ik op mijn opleiding was. Voelde me weer net zo duizelig en naar als een tijd geleden. Sinds maandag voel ik me weer supergespannen en angstig. Het gemak waar ik eerst de dingen mee deed is helemaal weg en ik zie overal als een berg tegenop. Het lukt me niet goed in het hier en nu te blijven en pieker dus alweer over morgen en over maandag als ik weer naar opleiding moet.
Ik baal er enorm van; was zo;n eind met afbouwen van AD en heb nu het gevoel helemaal terug bij af te zijn. Ik ben zo moe en weet even niet waar ik nu behoefte aan heb. Zelfs het nadenk over vakantie geeft stress. Ik heb gisteren enorm gehuild bij mijn vriend wat me dan wel weer oplucht en me kracht geeft. Maar het spanningsgevoel komt zo snel weer terug, ik zit dan in die spiraal, ik zie het maar het lukt me niet goed eruit te stappen. Voorheen kon ik denken "Maakt niet uit als ik een paniekaanval krijg"en dan kreeg ik dus niets, want het hoefde niet perfect. en nu denk ik juist "Oh jee, als maar niet"en ja hoor, daar zijn ze weer.
Ik voel me er erg verdrietig voor en had even behoefte om dit jullie te schrijven. Zijn er andere mensen die ervaring hebben met deze dipjes en wat helpt dan?
Als ik nu namelijk dingen afzeg om rust te pakken zie ik het weer als vermijding en dus als falen. Terwijl mijn psych zegt dat ik juist rust moet nemen omdat de klachten zijn terug gekomen door weer te hard te hollen en perfect te zijn? Snapt iemand het nog???
Dank voor jullie luisterend oor
Liefs Huisje
zaterdag 16 juni 2007 om 16:58
Goedemiddag iedereen:)
Ik kom wel eens ooit op de site van ipzo www.ipzo.com je vind er heel veel informatie over allerlei angsten.
Prettig weekend, houdoe Pieter.
Ik kom wel eens ooit op de site van ipzo www.ipzo.com je vind er heel veel informatie over allerlei angsten.
Prettig weekend, houdoe Pieter.