Negatief, niet genieten

Dag,



Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik moet beginnen. En ik denk ook niet dat ik het goed kan uitleggen.



Ik heb een eigenschap waar ik me niet zo aan stoor door dat het voor mij gewoon en herkenbaar is, maar anderen storen zich er wel aan. En dan met name mijn vriendin, zelfs zo erg dat de relatie een beetje aan het kapot gaan is op dat feit. En erbij ook nog is komt dat ik heel erg toekomst gericht ben en volgens mij daar door uiteindelijk niet aan het genieten ben van wat ik die huidige tijd echt aan het doen ben.



Het probleem is, Dat ik namelijk over 9/10 dingen negatief ben. Zie het maar als een echte brompot/mopper kont. Niks deugt in mijn ogen. En genieten doe ik dan ook niet echt. Ik zal een voorbeeld geven:



Vorige week woensdag ging ik met mijn vriendin het park in. Allemaal hartstikke gezellig en ook perfect weer. Ze had alles super voorbereid! Een kleed mee een tas met boodschappen (eten, drankjes enz enz) Eenmaal aangekomen in het park en een leuke plek te hebben gezocht begint het. Meneer begint te zeuren over het weer, dat het veelste warm is en nog wat andere kleine dingen. En zat ik een beetje met een zippeneurig gezicht alsof ik het allemaal helemaal niet leuk vond. Ik zat al met het hoofd aan de bruiloft van 2 dagen later, waar ik totaal geen zin in had en kreeg daar door een beetje prikkelbaar humeur.Later komt er een gesprek op gang over het werk (we hebben allebei dezelfde werk gever). Dat ging over een vergadering dat er binnen het bedrijf het een en ander ging veranderen. Ze begon er over, liet haar een paar zinnen zeggen en duvel er vol over heen met negativiteit. Dat ik het weggooien van geld vind, belachelijk dat ze daar tijd in stoppen. Grootste onzin die ik ooit heb gezien. En dat het bedrijf zulke dingen wel vaker doet, en dat ze daar veel beter over na moeten denken ipv van dat nutteloze gelul door te voeren. Nou kreeg ik direct vanaf haar kant de opmerking of ik niet zo negatief wou doen omdat ze dat niet fijn vond, en zijn we over dat onderwerp gestopt. En later begon ik er zelf weer over, het begon goed. En zo in 1x weer heel negatief. Nu is mijn vriendin heel erg positief ingesteld en een echte levens genieter en uiteindelijk dus ook heel erg kwetsbaar voor zulk soort dingen. Alles wat ze dan zegt is in mijn ervaring te positief en kraak ik het weer af. Terwijl het voor haar echt positieve kanten heeft ivm een werkplaats waar ze het totaal niet naar de zin heeft. Maar dat zie ik op dat moment niet meer. Het enige wat ik dan doe is alles afzeiken en geen interesse tonen in haar kant van het verhaal. Dat gesprek liep zo op dat ze opgegeven moment niet meer wist waar ze het over moest hebben, omdat ze bang was dat we anders weer ruzie gingen krijgen. Ik merk dan dat er wat aan de hand is, ze geeft dan aan dat ze het niet leuk vind en opgegeven moment gewoon niet weet hoe ze erop moet reageren en ook niet meer weet wat ze dan verder die avond moet vertellen. Toen werd ik gepikeerd en zei ik dat ze niet zo moest overdrijven en allerlei andere dingen, die ik uiteindelijk niet eens echt meende. Waardoor zij ging in pakken om naar huis te gaan. Toen ik de avond verpest had zijn we er uiteindelijk normaal over gaan praten. Ze vond het niet leuk dat ik zo negatief was, ze had graag gewild dat ik zei van: Oh wat leuk en goed dat je een kleedje mee hebt! En wat een perfecte avond en goed geregeld allemaal van jou! Ipv direct over de warmte te zeuren en de plek waar we gingen zitten. Hier had ik na de tijd ook heel erg veel spijt van en schuld gevoel.



Ik krijg van me ouders ook altijd hetzelfde te horen. Dat ik nooit is positief ben en is een leuke reactie op iets zou geven. Gewoon niet het spontane in me hebben, maar dan direct uit wijken naar de dingen die niet deugen. Hier doe ik veel mensen wel is pijn mee, en daar schrik ik van.



Heb nooit zin om uit eten te gaan en dat soort dingen. En als we dat zijn dan zou ik nooit zeggen van, Goh wat leuk! Of als iemand speciaal voor me kookt zal ik ook nooit zeggen van: Tjee, wat super!! Maar ga dan vaak over negatieve dingen praten of ik ga iets negatiefs af zitten schilderen. Het is net of ik alles gewoon als normaal beschouw en het niet speciaal vind. Terwijl anderen hun uiterste best voor iets doen.



Zou dit kunnen komen doordat ik eigenlijk best een verwend kereltje ben?? Dan bedoel ik dat zo: Eigenlijk alles wat ik wil hebben dat heb ik en kan ik me ook veroorloven. En dat heb ik vroeger toen ik nog jong was ook altijd van me ouders gekregen. Als ik wat wou hebben, dan kreeg ik het. En ik was altijd ondankbaar, nooit een dankje wel of goh wat leuk!! Wat mij nu heel erg zeer doet en spijt oproept.



Zoals vorig jaar bijvoorbeeld. Ik wou een nieuwe auto hebben, ik heb er een aangeschaft en nog geen 2 dagen later zit ik alweer negatief te zeuren over de auto en ben ik in staat om hem alweer in te ruilen en weer een ander te halen, omdat de auto volgens mij zelf niet deugt. Terwijl een ander gewoon blij zou zijn als ze het hadden. Zoals me vriendin die zou echt tot overdreven toe die auto helemaal in de hemel kunnen prijzen bij wijze van. En zo heb ik dat met heel veel dingen. Nooit is dat spontane en positieve reactie op iets.



Mijn vriendin regelt een leuk dagje uit. Ik ga zitten zeuren over alles en nog wat. En laat ook niet echt blijken dat ik aan het genieten ben, en het super leuk vind wat ze allemaal voor me heeft gedaan. Maar zit vervolgens al met me hoofd 2 dagen later, waardoor ik niet met mijn hoofd in de huidige tijd zit om ervan te genieten. Vrijdags is het voor mij weekend maar zit dan alweer met me gedachten op maandag, dat ik weer werken moet. Alle dingen die ik dan beleef in het weekend of dan ook werkelijk aan het doen ben die beleef ik dan als normaal en dood gewoon of maar half.



Zelf denk ik doordat ik dit heb ook slecht in communiceren ben. Heel weinig interesse hebben in anderen, alle dingen die anderen speciaal vinden als dood normaal beschouwen. Volgens mij als ik dan een gesprek voor kan ik ook echt denken van, Man man, wat overdrijven die zeg.. dat is toch niet zo speciaal en leuk.. Wat een overdreven gedoe. En dat laat ik dan ook enigszins blijken. Wat die ander dan pijn doet, en als ongeïnteresseerd overkomt. Ook als mensen dingen vertellen wat ze mee hebben gemaakt. Dan denk van oh oke, het zal wel is dat nou zo leuk. En vervolgens vraag ik hun dan ook niks meer over dat onderwerp. Ik kan dan zo niet echt een diepgaand gesprek met iemand voeren.



Kortom: ik kan niet echt genieten van de momenten die er werkelijk toe doen. En ben dan ook niet positief over bepaalde dingen, maar beschouw ze dan als dood normaal. En dit gaat mij nu wel heel erg tegenstaan. Dierbare mensen kan ik dan soms ook op zn manier de grond intrappen en vernederen. En me vriendin die mist zo wat aan de relatie en denkt uiteindelijk dat ik ook gewoon echt zo ben en denk. Waardoor ze denkt dat we veelste verschillend zijn, en nou dan ook kampt met de vraag: Wil ik wel verder met hem. En er uiteindelijk hierdoor ook bang voor is om gesprekken met me aan te gaan, met de reden dat ik dan weer negatief ga doen en het uiteindelijk op een meningsverschil uit loopt en dan op ruzie en kwetsende momenten. Waardoor ze er niet altijd zo voor mij is.



Zijn er mensen die dit herkennen?? Mijn excuses dat het zo verwarrend allemaal is, ik kan het niet goed verwoorden zoals ik het zelf in gedachten heb.



Vriendelijke groeten,

Ja, een coach in wat voor opzicht?? Psychiater of.. ?



Maar doordat ik er eerder niet zo mee geconfronteerd werd vond ik het zelf nooit echt een groot probleem. Tot nu dan.

quote:vicodin schreef op 03 juli 2010 @ 18:09:

Is het zo dat je, op het moment dat je ergens negatief over doet, het niet merkt, en pas daarna baalt van je gedrag? Of baal je ervan omdat mensen uit je omgeving er iets van zeggen?



Ja, op het moment dat ik het doe denk ik er niet bij na dat andere mensen het heel anders ervaren. En heb ik dat zelf ook niet door. Als het dan voorbij is dan denk ik van.. jeej, dat is een hele domme actie geweest en ook kwetsend naar de ander toe. En dan baal ik er echt van, dan voel ik me ook niet goed meer. Krijg ik een enorm schuld gevoel. Alleen dan is het kwaad al geschiet en kan ik dat niet meer terug draaien omdat het vertrouwen bij die persoon dan is geschaad.



Nou ik heb het getypt zoals mijn vriendin het van de week heeft uitgelegd. En ik haar daarin ook wel goed kan begrijpen. Het is zeg maar haar verhaal alleen ik typ het dan zoals anderen het zien en ervaren. Omdat ik zelf niet goed kan uitleggen hoe het nou precies zit.



Nou ik weet niet of ik veel met mezelf bezig ben. Ik merk gewoon dat ik dan op het heden niet geniet en als maar met me hoofd in de toekomst zit te blubberen.



Nee we werken allebei op een andere afdeling en praten dus alleen na werk tijd met elkaar.



En ik geef me vriendin altijd complimentjes als ik bij haar binnen kom. Alleen op momenten dat het er echt toe moet doen niet, zoals die woensdag dat zij een hele avond heeft voorbereid met lekkere dingen, drankjes met een heerlijk zacht kleed, op een of andere manier ben ik dan niet zelf in die tijd maar al veel verder. En dan zeg ik ook niet van: Wat is die heerlijk zeg!! En wat heb je dat allemaal leuk geregeld. Ik zeg dan helemaal niks. En begin dan bv. over het weer te klagen of iets anders, in dit geval het werk. Wat zij dus absoluut niet fijn vind. En als ze er wat van zegt word ik een beetje pissig. En daar heb ik echt heel erg spijt van dat ik zulke mooie momenten zo kan vernielen door dit gedrag.

Ze zit hier al vanaf het begin mee. En nee zolang lopen wij nog niet met elkaar. nu een jaar. Maar ze is wel alles voor me en ik vind het erg dat het door dit uiteindelijk stuk moet gaan.



Ja ik zal is rond snuffelen voor hulp. En is wat minder toekomst gericht proberen rond te dwalen maar meer bij het moment van nu leven. Ik denk dat het negatieve een gewoonte van mezelf is. Want als ik mezelf een beetje goed inschat dan ben ik vaak wel negatief maar meen ik er 9/10 keer niets van.