Psyche
alle pijlers
Niet weerbaar zijn
zaterdag 26 oktober 2019 om 08:06
Vaak voel ik me op sociaal vlak enorm kwetsbaar.
Vind het moeilijk om mijn gevoelens kenbaar te maken en grenzen aan te geven.
Bijvoorbeeld als iemand een vervelende opmerking kan maken.
Voor mij is het erg lastig om adequaat terug te reageren.
Heb in het verleden wel assertiviteitstrainingen gedaan, maar in de praktijk kun je situaties tegenkomen die stukken moeilijker zijn.
Er is weleens over mij gezegd dat ik een gesloten iemand ben (ook door mijn ASS en ook ADD), vaak niet duidelijk ben en moeilijk voor mezelf opkom.
Daar ben ik het ook wel mee eens.
Ook heb ik vaak erg veel last van mijn pestverleden (vooral in de middelbare schoolperiode).
Verder heb ik erg veel last van onzekerheid en pleasegedrag.
Daardoor kan er ook makkelijk over mij heen worden gelopen.
Dat wil ik voortaan echt zien te voorkomen.
De laatste tijd is echter het merkwaardige dat ik weinig sociaal moeilijke situaties tegenkom.
Zodoende kan ik dit niet 'trainen' en hierop gaan anticiperen.
Ik wil vooral duidelijk en directer gaan worden in mijn communciatie en niet meer zo verkapt, vaag en wollig.
Ik heb het hier ook vaak over met mijn maatschappelijk werker en ook met mijn psychiater.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
En heeft iemand wellicht nog adviezen, tips oid?
Vind het moeilijk om mijn gevoelens kenbaar te maken en grenzen aan te geven.
Bijvoorbeeld als iemand een vervelende opmerking kan maken.
Voor mij is het erg lastig om adequaat terug te reageren.
Heb in het verleden wel assertiviteitstrainingen gedaan, maar in de praktijk kun je situaties tegenkomen die stukken moeilijker zijn.
Er is weleens over mij gezegd dat ik een gesloten iemand ben (ook door mijn ASS en ook ADD), vaak niet duidelijk ben en moeilijk voor mezelf opkom.
Daar ben ik het ook wel mee eens.
Ook heb ik vaak erg veel last van mijn pestverleden (vooral in de middelbare schoolperiode).
Verder heb ik erg veel last van onzekerheid en pleasegedrag.
Daardoor kan er ook makkelijk over mij heen worden gelopen.
Dat wil ik voortaan echt zien te voorkomen.
De laatste tijd is echter het merkwaardige dat ik weinig sociaal moeilijke situaties tegenkom.
Zodoende kan ik dit niet 'trainen' en hierop gaan anticiperen.
Ik wil vooral duidelijk en directer gaan worden in mijn communciatie en niet meer zo verkapt, vaag en wollig.
Ik heb het hier ook vaak over met mijn maatschappelijk werker en ook met mijn psychiater.
Voor wie is dit eigenlijk herkenbaar?
En heeft iemand wellicht nog adviezen, tips oid?
zaterdag 9 november 2019 om 12:59
Of als iemand wat kortaf doet die normaal heel hartelijk is, ga ik helemaal teruggraven wat ik verkeerd zou kunnen hebben gedaan of gezegd. Maar misschien heeft diegene het druk, slecht geslapen, kind ziek, komt net uit een kutmeeting etc. Je hoeft niet altijd alles op jezelf te betrekken en pick your battles.
zaterdag 9 november 2019 om 13:02
lemoos2 schreef: ↑09-11-2019 12:55Veel mensen lijken assertief maar voelen zich net zo rot van binnen. Het is heel weinig mensen gegeven om echt zoiets los te laten. Ik beschik over een goed bekwerk en kan heel goed ad hoc reageren. Ik kan ook heel stoer zeggen ‘Ik ga van jouw probleem/issue niet mijn probleem maken’ of ‘links erin, rechts eruit’. Ik zit mij evengoed nog twee uur daarna te ergeren.
Heel goed omschreven.
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 9 november 2019 om 13:17
Dit heeft mijn collega vaak. Elke week klaagt ze wel ergens over. "Die wil niet met me samenwerken. Die maakt me zwart. Die mag me niet. Die worden voorgetrokken, want zij mogen een leuker karweitje doen. Ineens mag ik niet meer meehelpen en ben ik niet meer goed genoeg. Mijn ouders vragen me nooit eens mee naar... Als ik naar de werkleiding ga vinden zij dat geen pesten. Maar het is wél pesten. Zo gemeen. Met z'n allen tegen 1 persoon (zij)."Murrmurr schreef: ↑09-11-2019 12:56Als je het idee hebt dat het bovengemiddeld vaak gebeurt dat iemand een vervelende opmerking naar jou maakt, loont het misschien ook om eens bij anderen te checken of je wel echt bewijs hebt dat die uitspraken vervelend bedoeld zijn. Niet dat ik je niet geloof maar ik krijg eigenlijk zelden een sneer. En toch betrap ik mezelf soms op de neiging om dingen negatief uit te leggen die helemaal niet zo bedoeld zijn. Laatst bijv een presentatie en een vrouw (de belangrijkste buitenlandse gast van het symposium) zat de hele tijd op haar mobiel, ik dacht how rude, ze moet me duidelijk niet. Bleek achteraf een superaardig mens en nou zie ik op Twitter dat ze foto's aan het tweeten was en reclame voor mijn werk liep te maken.
Ze is zo overtuigd van haar gelijk dat ze met 3/4 van de collega's al ruzie heeft. Ze bijt zich daar dan als een pitbull in vast en is dan niet voor rede vatbaar.
zaterdag 9 november 2019 om 13:35
Zo erg is het bij mij niet, ik leg alles bij mezelf neer. Maar ik weet dat ik soms die neiging heb dus dan zeg ik het gewoon tegen een vriend/in en die zetten er dan een meer neutrale interpretatie tegenover en dan geloof ik zehondenmens schreef: ↑09-11-2019 13:17Dit heeft mijn collega vaak. Elke week klaagt ze wel ergens over. "Die wil niet met me samenwerken. Die maakt me zwart. Die mag me niet. Die worden voorgetrokken, want zij mogen een leuker karweitje doen. Ineens mag ik niet meer meehelpen en ben ik niet meer goed genoeg. Mijn ouders vragen me nooit eens mee naar... Als ik naar de werkleiding ga vinden zij dat geen pesten. Maar het is wél pesten. Zo gemeen. Met z'n allen tegen 1 persoon (zij)."
Ze is zo overtuigd van haar gelijk dat ze met 3/4 van de collega's al ruzie heeft. Ze bijt zich daar dan als een pitbull in vast en is dan niet voor rede vatbaar.
. Maar ik kan me best voorstellen dat als je gepest bent, je meer alert bent op mogelijke vijandige gedragingen en dingen dus ook eerder zo interpreteert.
zaterdag 9 november 2019 om 13:43
Murrmurr schreef: ↑09-11-2019 12:56Als je het idee hebt dat het bovengemiddeld vaak gebeurt dat iemand een vervelende opmerking naar jou maakt, loont het misschien ook om eens bij anderen te checken of je wel echt bewijs hebt dat die uitspraken vervelend bedoeld zijn. Niet dat ik je niet geloof maar ik krijg eigenlijk zelden een sneer. En toch betrap ik mezelf soms op de neiging om dingen negatief uit te leggen die helemaal niet zo bedoeld zijn. Laatst bijv een presentatie en een vrouw (de belangrijkste buitenlandse gast van het symposium) zat de hele tijd op haar mobiel, ik dacht how rude, ze moet me duidelijk niet. Bleek achteraf een superaardig mens en nou zie ik op Twitter dat ze foto's aan het tweeten was en reclame voor mijn werk liep te maken.
Goede opmerking en leuk voorbeeld
. TO, als iemand een rotopmerking maakt, denk je dan meteen dat jij iets verkeerds hebt gedaan of gezegd? Betrek je het direct op jezelf?
Of denk je ook weleens: "die is chagrijnig en ziet er slecht uit. Ze heeft vast te weinig geslapen of ruzie gehad met haar vriend"
Of "heerlijk dat ik vanochtend niet om 5:00 werd gewekt door 2 peuters"
Of: "dat doet streng diëten dus met je. Ik neem lekker nog een stuk taart."
Of wat voor reden ook die maar buiten jou ligt?
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 9 november 2019 om 14:20
Sterkte to, ik herken wat dingen en lees graag mee.
Om je echt niets aan te trekken van vervelende opmerkingen moet je erg zelfverzekerd zijn.
Als je vanuit (zelf) vertrouwen redeneert zullen opmerkingen je minder raken, omdat ze je niet van je stuk brengen.
Je schiet dan niet in de stress of in de verdediging, omdat je je niet meteen afvraagt wat jij fout hebt gedaan.
Maar inderdaad, de meeste mensen trekken zich zoiets alleen al aan omdat ze zich afvragen waarom die persoon zo onaardig doet.
Ik vind het zelf vaak ook lastig om te weten wat bij een ander hoort en wat mijn eigen emotie is.
Daardoor kan ik mij soms onterecht aangevallen voelen.
Het is een hele kunst om tegelijkertijd rustig te blijven en om assertief en kalm te reageren.
Laatst had ik een lastig gesprek met mijn schoonmoeder.
Ze bleef doorgaan over iets terwijl ik alle redenen genoemd had en had geprobeerd het gesprek subtiel op een ander onderwerp te brengen.
Daarna zei ik dat ik mij niet prettig voelde bij de manier waarop het gesprek ging, maar toen zat ik helaas al op de kast en reageerde dus niet kalm.
Zij viel mij daar op aan en werd daarna in mijn ogen vals...ze maakte in elk geval een vrij gemene opmerking naar mij toe.
Toen heb ik gezegd dat ik niet meer wist hoe ik nog kon reageren en ben ik weggegaan om verdere escalatie te voorkomen.
Ik voelde me als een kat in het nauw en durfde er niet op terug te komen met haar omdat ik niet begrijp wat er eigenlijk gebeurde.
Achteraf denk ik dat ik haar misschien gewoon had moeten laten doorzeuren en het ene oor in en het andere oor uit had moeten laten gaan.
Maar ze maakte dat erg lastig want ze bleef telkens naar mijn mening vragen...
Ik wist niet wat ze voor reactie van me wilde, maar ik gaf hem blijkbaar niet, hoe ga je daar nu mee om?
Het is toch je schoonmoeder...
Meer meegaan in het gesprek dus, heb ik bedacht...dat dat zou kunnen helpen, maar daarvoor moet ik dus een dikkere huid hebben.
Het heeft me 2 weken dwars gezeten, met huilbuien in de nacht, ik had het er echt enorm moeilijk mee emotioneel.
Het bracht me enorm aan het twijfelen, een superdun velletje heb ik en helemaal geen olifantenhuid.
Zucht...maar genoeg over mij, ik hoop dat je ergens iets uit kunt halen waar je wat aan hebt.
Sterkte to, ik lees graag mee.
Om je echt niets aan te trekken van vervelende opmerkingen moet je erg zelfverzekerd zijn.
Als je vanuit (zelf) vertrouwen redeneert zullen opmerkingen je minder raken, omdat ze je niet van je stuk brengen.
Je schiet dan niet in de stress of in de verdediging, omdat je je niet meteen afvraagt wat jij fout hebt gedaan.
Maar inderdaad, de meeste mensen trekken zich zoiets alleen al aan omdat ze zich afvragen waarom die persoon zo onaardig doet.
Ik vind het zelf vaak ook lastig om te weten wat bij een ander hoort en wat mijn eigen emotie is.
Daardoor kan ik mij soms onterecht aangevallen voelen.
Het is een hele kunst om tegelijkertijd rustig te blijven en om assertief en kalm te reageren.
Laatst had ik een lastig gesprek met mijn schoonmoeder.
Ze bleef doorgaan over iets terwijl ik alle redenen genoemd had en had geprobeerd het gesprek subtiel op een ander onderwerp te brengen.
Daarna zei ik dat ik mij niet prettig voelde bij de manier waarop het gesprek ging, maar toen zat ik helaas al op de kast en reageerde dus niet kalm.
Zij viel mij daar op aan en werd daarna in mijn ogen vals...ze maakte in elk geval een vrij gemene opmerking naar mij toe.
Toen heb ik gezegd dat ik niet meer wist hoe ik nog kon reageren en ben ik weggegaan om verdere escalatie te voorkomen.
Ik voelde me als een kat in het nauw en durfde er niet op terug te komen met haar omdat ik niet begrijp wat er eigenlijk gebeurde.
Achteraf denk ik dat ik haar misschien gewoon had moeten laten doorzeuren en het ene oor in en het andere oor uit had moeten laten gaan.
Maar ze maakte dat erg lastig want ze bleef telkens naar mijn mening vragen...
Ik wist niet wat ze voor reactie van me wilde, maar ik gaf hem blijkbaar niet, hoe ga je daar nu mee om?
Het is toch je schoonmoeder...
Meer meegaan in het gesprek dus, heb ik bedacht...dat dat zou kunnen helpen, maar daarvoor moet ik dus een dikkere huid hebben.
Het heeft me 2 weken dwars gezeten, met huilbuien in de nacht, ik had het er echt enorm moeilijk mee emotioneel.
Het bracht me enorm aan het twijfelen, een superdun velletje heb ik en helemaal geen olifantenhuid.
Zucht...maar genoeg over mij, ik hoop dat je ergens iets uit kunt halen waar je wat aan hebt.
Sterkte to, ik lees graag mee.
zaterdag 9 november 2019 om 14:29
Ik zou dus juist niet 'meer met haar meegaan' of haar langer laten razen, maar elke keer afkappen en weggaan als het voor jou onprettig wordt, op een zo kalm mogelijke manier, nog voor je op de kast zit. Zo leg je het helemaal bij haar neer en krijgt ze misschien door dat ze zichzelf belachelijk maakt.
zaterdag 9 november 2019 om 16:46
Ik herken het ook wel, ben heel slecht in grenzen aangeven, of eigenlijk al slecht in grenzen herkennen op het moment dat iets gezegd wordt.
Het lastige is dat ik het ook uitstraal op een of andere manier, waardoor er ook de raarste dingen tegen me gezegd worden. En die vat ik soms op het moment zelf nog wel ok op, maar achteraf blijkt vaak dat het echt als een rotopmerking bedoeld was. Blijkbaar heb ik een gezicht/uitstraling waardoor mensen het gevoel hebben dat ze alle shit wel bij mij kunnen dumpen.
Ik heb me er zelf bij neergelegd dat ik nooit heel erg assertief ga worden. Wel probeer ik eraan te werken om mijn grenzen te herkennen op het moment zelf, en als iets echt te ver ging er achteraf op terug te komen. Voor zover dat kan. Maar ik ga nooit heel direct en assertief worden en daar probeer ik ook maar de voordelen van te zien. Mensen (ook klanten) denken dus dat ze alles tegen mij kunnen zeggen, dus ik kom soms ook dingen te weten die anderen niet zouden horen. En dat kan soms best leuk of handig zijn, als het geen persoonlijke kritiek is. (Bijvoorbeeld niet politiek correcte dingen die bij onze concurrenten tijdens een sales proces voorvallen. Tegen de verkopers vertellen ze dat niet, maar tegen mij vaak wel en daar kan ik dan toch mijn voordeel mee doen).
Dus ik probeer te zeggen: wees ook niet te streng voor jezelf. Het is top om er aan te werken en om sommige dingen wel te leren, maar probeer realistische verwachtingen te hebben en de positieve kanten van dit stukje van je persoon te zien
Het lastige is dat ik het ook uitstraal op een of andere manier, waardoor er ook de raarste dingen tegen me gezegd worden. En die vat ik soms op het moment zelf nog wel ok op, maar achteraf blijkt vaak dat het echt als een rotopmerking bedoeld was. Blijkbaar heb ik een gezicht/uitstraling waardoor mensen het gevoel hebben dat ze alle shit wel bij mij kunnen dumpen.
Ik heb me er zelf bij neergelegd dat ik nooit heel erg assertief ga worden. Wel probeer ik eraan te werken om mijn grenzen te herkennen op het moment zelf, en als iets echt te ver ging er achteraf op terug te komen. Voor zover dat kan. Maar ik ga nooit heel direct en assertief worden en daar probeer ik ook maar de voordelen van te zien. Mensen (ook klanten) denken dus dat ze alles tegen mij kunnen zeggen, dus ik kom soms ook dingen te weten die anderen niet zouden horen. En dat kan soms best leuk of handig zijn, als het geen persoonlijke kritiek is. (Bijvoorbeeld niet politiek correcte dingen die bij onze concurrenten tijdens een sales proces voorvallen. Tegen de verkopers vertellen ze dat niet, maar tegen mij vaak wel en daar kan ik dan toch mijn voordeel mee doen).
Dus ik probeer te zeggen: wees ook niet te streng voor jezelf. Het is top om er aan te werken en om sommige dingen wel te leren, maar probeer realistische verwachtingen te hebben en de positieve kanten van dit stukje van je persoon te zien
zaterdag 9 november 2019 om 20:48
Heel erg bedankt voor jullie fijne en begripvolle reacties.
Het doet mij erg goed om deze te lezen.
De situatie van gisteren leek ergens wat 'peanuts', maar was toch wel enigszins vervelend.
In ieder geval genoeg om er een naar gevoel bij te krijgen.
Het is toch wel belangrijk om grenzen aan te geven, want anders blijf je zelf met een vervelend gevoel zitten.
Vaak is het ook achteraf concluderen, dat ik adequater had moeten reageren.
In ieder geval is het wel een goede leerles voor me.
Het doet mij erg goed om deze te lezen.
De situatie van gisteren leek ergens wat 'peanuts', maar was toch wel enigszins vervelend.
In ieder geval genoeg om er een naar gevoel bij te krijgen.
Het is toch wel belangrijk om grenzen aan te geven, want anders blijf je zelf met een vervelend gevoel zitten.
Vaak is het ook achteraf concluderen, dat ik adequater had moeten reageren.
In ieder geval is het wel een goede leerles voor me.
zaterdag 9 november 2019 om 21:19
Hoe ga je met zo'n collega om?hondenmens schreef: ↑09-11-2019 13:17Dit heeft mijn collega vaak. Elke week klaagt ze wel ergens over. "Die wil niet met me samenwerken. Die maakt me zwart. Die mag me niet. Die worden voorgetrokken, want zij mogen een leuker karweitje doen. Ineens mag ik niet meer meehelpen en ben ik niet meer goed genoeg. Mijn ouders vragen me nooit eens mee naar... Als ik naar de werkleiding ga vinden zij dat geen pesten. Maar het is wél pesten. Zo gemeen. Met z'n allen tegen 1 persoon (zij)."
Ze is zo overtuigd van haar gelijk dat ze met 3/4 van de collega's al ruzie heeft. Ze bijt zich daar dan als een pitbull in vast en is dan niet voor rede vatbaar.
Ik heb hier zo'n medewerker en haar collega's hebben inmiddels bij mij geklaagd dat het zo niet verder kan. Ik zal dus als leidinggevende in moeten grijpen maar hoe zeg je zoiets...
zaterdag 9 november 2019 om 23:59
Ik zou diegene dan een spiegel voorhouden. Haar vragen waar het dan vandaan komt dat ze het steeds treft. Hoe haar reactie op dingen zijn, of het zou kunnen dat ze zelf ook een aandeel heeft, en als ze anders op dingen reageert, de situatie ook anders zal zijn.
zondag 10 november 2019 om 13:22
Ik herken dit ook heel sterk. Ik laat niet merken dat iets me raakt of zo, maar kan er echt heel erg mee zitten.
Op werk had ik het ook, en na dat ik mij goed had bewezen in mijn functie heb ik die persoon die altijd kut opmerkingen maakte eens goed van repliek gediend. Maar het kostte me veel moeite en energie om niet echt mega zwaar uit te vallen tegen die persoon in de tijd daar voor. Zeker om dat het vaak net niet te bewijzen was dat die persoon mij af zat te zeiken (later werd dit wel bevestigd door anderen dus het zat niet in mijn hoofd).
Ik denk ook heel snel dat iemand iets tegen me heeft of gaat hebben. En stel me verdekt op zeg maar, gesloten. Deels om dat ik zo ben en deels om dat door ervaringen ik liever niet te veel deel. Ik denk dat dat wel mensen 'uit nodigt' om je te prikken en af te tasten, en dat als je dan nog niet reageert er een kut opmerking kan volgen. Gewoon om dat de meeste mensen wel veel delen en het jou kwalijk nemen dat je dat niet doet, het is ook ergens een motie van wantrouwen.
Leuk dat aikido jou beviel! Zelf nooit gedaan maar super tof en stoer dat je dat durft.
Op werk had ik het ook, en na dat ik mij goed had bewezen in mijn functie heb ik die persoon die altijd kut opmerkingen maakte eens goed van repliek gediend. Maar het kostte me veel moeite en energie om niet echt mega zwaar uit te vallen tegen die persoon in de tijd daar voor. Zeker om dat het vaak net niet te bewijzen was dat die persoon mij af zat te zeiken (later werd dit wel bevestigd door anderen dus het zat niet in mijn hoofd).
Ik denk ook heel snel dat iemand iets tegen me heeft of gaat hebben. En stel me verdekt op zeg maar, gesloten. Deels om dat ik zo ben en deels om dat door ervaringen ik liever niet te veel deel. Ik denk dat dat wel mensen 'uit nodigt' om je te prikken en af te tasten, en dat als je dan nog niet reageert er een kut opmerking kan volgen. Gewoon om dat de meeste mensen wel veel delen en het jou kwalijk nemen dat je dat niet doet, het is ook ergens een motie van wantrouwen.
Leuk dat aikido jou beviel! Zelf nooit gedaan maar super tof en stoer dat je dat durft.
zondag 10 november 2019 om 13:26
Lijkt mij toch dat je aan waarheidsvinding moet doen, want stel dat het echt zo is...de meerderheid heeft niet altijd gelijk. Ik zou gesprek met haar aan gaan en haar kant willen horen met voorbeelden. Liefst ook voorbeelden waar jij bij was. Kun je kijken of je observatie over een komt, al is dat ook niet altijd waterdicht.
En dan toch maar een team overleg plannen denk ik...je moet werken niet ruzie zoeken met elkaar toch. Maar succes, want dit is 1 van de vele redenen waar om ik dus nooit een leidinggevende functie wil.
zondag 10 november 2019 om 13:46
Hoe weet je zo zeker dat het om een identieke situatie gaat? Het kan namelijk gaan om daadwerkelijk pesten. Werkgever is aansprakelijk voor psychosociale arbeidsbelasting. Hoe ziet het er bij jullie uit in de onderlinge omgang? Wat speelt er allemaal, ook onder de radar. Kliekjesvorming bijvoorbeeld is erg berucht.
zondag 10 november 2019 om 13:46
Wat ik heb geleerd, is om mensen die over elkaar klagen bij elkaar te zetten en er zelf als neutrale gespreksleider bij te gaan zitten. Dat kan zeker niet in elke situatie, maar wel bij dit soort geneuzel.
zondag 10 november 2019 om 14:25
Het is zeer zeker geen pestgedrag, ik krijg er zelf ook eea van mee.miekemv schreef: ↑10-11-2019 13:46Hoe weet je zo zeker dat het om een identieke situatie gaat? Het kan namelijk gaan om daadwerkelijk pesten. Werkgever is aansprakelijk voor psychosociale arbeidsbelasting. Hoe ziet het er bij jullie uit in de onderlinge omgang? Wat speelt er allemaal, ook onder de radar. Kliekjesvorming bijvoorbeeld is erg berucht.
zondag 10 november 2019 om 14:29
Dat hebben we een paar keer gedaan, laatste keer is een tijdje geleden. Het gaat dan altijd even iets beter.Poppy_del_Rio schreef: ↑10-11-2019 13:46Wat ik heb geleerd, is om mensen die over elkaar klagen bij elkaar te zetten en er zelf als neutrale gespreksleider bij te gaan zitten. Dat kan zeker niet in elke situatie, maar wel bij dit soort geneuzel.
Dame in kwestie is nu zwanger en schuift zeer duidelijk alle rotklusjes van zich af onder het mom van zwanger. Ik heb veel begrip, maar ergens houdt het op. Ze begint's ochtends op tijd en mag door gaan tot het niet meer gaat. Na eerdere escalaties heeft ze dus de vrijheid om om twaalf uur, of drie uur of weet ik wanneer te zeggen dat ze het niet trekt en naar huis gaat. Daar maakt ze geen gebruik van maar ze klaagt wel (niet alleen zwangerschapsgerelateerd maar ook over collega's, procedures etc., vooral dingen die niet bij haar taak horen, en dat weet ze).
Ik ga waarschijnlijk iets zeggen als: óf stoppen met klagen óf er iets aan doen en dan melden we je wel gedeeltelijk ziek. Mag je tegen de arbodienst gaan klagen.
zondag 10 november 2019 om 16:38
Ik zou duidelijke werkafspraken met haar maken en op papier zetten. En mocht ze vanwege haar zwangerschap dingen niet willen of kunnen, dan zou ik haar dat met de bedrijfsarts in kaart laten brengen en vastleggen.
zondag 10 november 2019 om 23:02
Ja heel moeilijk. Ik zit 1 plaats achter haar en ze vertelt wel eens wat. Soms moet ik haar wel gelijk geven. Zoals dat ze zegt dat er vriendjespolitiek heerst. Dat de lievelingetjes van de voorman- en voorvrouw altijd eerst werk krijgen uitgedeeld. En dat het vaak maar half wordt uitgelegd. Dat ervaren meer collega's zo, ik ook. Maar als ze weer een naam noemt die haar pest weet ik niet goed hoe te reageren. Ten 1e omdat de ergste dingen blijkbaar 's middags gebeuren en dan ben ik er nooit. Ik ga niet iets beoordelen dat ik niet gezien heb. Ook wil ik er niet teveel in meegaan. Want ik heb ook al eens ruzie met haar gehad. Privé (we waren eerst bevriend) en dat voerde ze door in het werk. Ze betrok ook collega's én de voorvrouw erin. Gelukkig had ik bewijs, want heel de ruzie ging via de mail. Ze bleef maar doorgaan met verwijten en dreigementen. Ik heb de baas heel onze correspondentie laten lezen en hij heeft haar duidelijk kunnen maken dat ze moest stoppen met mails sturen. Geen last meer gehad. Ze is er ook nooit meer op terug gekomen.
zondag 10 november 2019 om 23:54
Jammer dat ik hier nu pas op kan reageren.malibu82 schreef: ↑09-11-2019 13:43Goede opmerking en leuk voorbeeld
TO, als iemand een rotopmerking maakt, denk je dan meteen dat jij iets verkeerds hebt gedaan of gezegd? Betrek je het direct op jezelf?
Of denk je ook weleens: "die is chagrijnig en ziet er slecht uit. Ze heeft vast te weinig geslapen of ruzie gehad met haar vriend"
Of "heerlijk dat ik vanochtend niet om 5:00 werd gewekt door 2 peuters"
Of: "dat doet streng diëten dus met je. Ik neem lekker nog een stuk taart."
Of wat voor reden ook die maar buiten jou ligt?
Was me helemaal ontgaan om hierop te reageren.
Om antwoord op deze vragen te geven.
Ik betrek de meeste rotopmerkingen wel op mezelf.
Bijvoorbeeld als iemand zegt dat ik 'dik' ben.
Kan dan erg dichtklappen.
Zodoende blokkeer ik en kan ik niet zo terug reageren, zoals ik zou willen.
Erg frustrerend.
maandag 11 november 2019 om 13:40
Vandaag moest ik 10 minuten langer op het werk blijven omdat ik te laat was. De voorman sprak me erop aan. Ik klap op zo'n moment ook dicht en antwoord dan alleen met: "Ja oké" Ik weet wel dat hij gelijk heeft, maar voel me dan toch lullig.
Hij vroeg niet naar de reden. Op tijd komen is een enorme opgave voor mij. Het lukt me gewoon niet om op tijd te gaan slapen en op te staan. Ook heb ik last van controle-dwang waardoor ik moeilijk weg kom van huis. Al sinds mijn puberteit. Ik weet niet of ik dit wel kan zeggen als hij er wel naar zou vragen. Tot nu toe heb ik nooit langer moeten blijven.
@Spike76: Ik weet ook niet adrem te reageren op opmerkingen over mijn uiterlijk. Ik ben nogal klein en dat wordt regelmatig benoemd door mensen. Dan lach ik maar een beetje schaapachtig, maar het kwetst me wel. Het komt op me over alsof ik minder ben.
Hij vroeg niet naar de reden. Op tijd komen is een enorme opgave voor mij. Het lukt me gewoon niet om op tijd te gaan slapen en op te staan. Ook heb ik last van controle-dwang waardoor ik moeilijk weg kom van huis. Al sinds mijn puberteit. Ik weet niet of ik dit wel kan zeggen als hij er wel naar zou vragen. Tot nu toe heb ik nooit langer moeten blijven.
@Spike76: Ik weet ook niet adrem te reageren op opmerkingen over mijn uiterlijk. Ik ben nogal klein en dat wordt regelmatig benoemd door mensen. Dan lach ik maar een beetje schaapachtig, maar het kwetst me wel. Het komt op me over alsof ik minder ben.
maandag 11 november 2019 om 17:18
Dat is erg vervelend voor je, hondenmens.
Ik herken dit ook sterk.
Opmerkingen dat ik 'dik' zou zijn en/of rood haar heb, kunnen me ook behoorlijk raken.
En dan reageren sommige mensen ook nog eens zo van 'je moet het maar incasseren'.
Alsof dat allemaal zo vanzelfsprekend is.
Op bepaalde momenten kun je behoorlijk gekwetst worden door sommige mensen en dat is bijzonder naar.
Helaas kan dit vrijwel overal gebeuren.
Ergens moet je er aldoor rekening mee houden.
Maar ja; dat kun je niet continu doen natuurlijk; dan kun je ergens ook weer achterdochtig oid worden.
Ik herken dit ook sterk.
Opmerkingen dat ik 'dik' zou zijn en/of rood haar heb, kunnen me ook behoorlijk raken.
En dan reageren sommige mensen ook nog eens zo van 'je moet het maar incasseren'.
Alsof dat allemaal zo vanzelfsprekend is.
Op bepaalde momenten kun je behoorlijk gekwetst worden door sommige mensen en dat is bijzonder naar.
Helaas kan dit vrijwel overal gebeuren.
Ergens moet je er aldoor rekening mee houden.
Maar ja; dat kun je niet continu doen natuurlijk; dan kun je ergens ook weer achterdochtig oid worden.
maandag 11 november 2019 om 18:24
Ik vind rood haar een van de mooiste haarkleuren! Wilde het als kind zelf graag hebben, net als mijn buurmeisje. Op mijn 7e kocht mijn moeder hennashampoo voor me. Maar zo rood als bij haar werd het nooit, aangezien ik zwart haar heb.Spike76 schreef: ↑11-11-2019 17:18Dat is erg vervelend voor je, hondenmens.
Ik herken dit ook sterk.
Opmerkingen dat ik 'dik' zou zijn en/of rood haar heb, kunnen me ook behoorlijk raken.
En dan reageren sommige mensen ook nog eens zo van 'je moet het maar incasseren'.
Alsof dat allemaal zo vanzelfsprekend is.
Op bepaalde momenten kun je behoorlijk gekwetst worden door sommige mensen en dat is bijzonder naar.
Helaas kan dit vrijwel overal gebeuren.
Ergens moet je er aldoor rekening mee houden.
Maar ja; dat kun je niet continu doen natuurlijk; dan kun je ergens ook weer achterdochtig oid worden.
Op mijn toenmalige dagbesteding was er ook een collega die me steeds "lilliputter" noemde. Toen noemde ik hem "varken" (hij was dik) en dat vond hij niet leuk. Toen was het ineens een belediging. Dat vertelde ik tegen een andere collega en hij begreep me. Maar toen ik er later weer over begon omdat het nog steeds in mijn hoofd zat, vond hij me ineens een zeikerd.
