Psyche
alle pijlers
Nieuw jaar, nieuw topic. Op naar 2019!
donderdag 4 januari 2018 om 16:44
Bijna precies een jaar geleden opende ik hier mijn eerste topic.
In augustus 2016 ging ik naar de huisarts ivm een rare harde plek net onder mijn ribben. Nog geen 5 uur later kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide kanker had en ben ik de medische molen ingegaan. Binnen een week was duidelijk dat ik darmkanker had, met een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en dat, als ik direct aan de chemo had, ik een kans had van minder dan 10% dat het nog te behandelen was en ik dit zou overleven. Op de dag van die uitslag brak ik en opende ik hier een topic. Met een best bizarre titel voor iemand die in het echte leven niets van knuffels (en vooral niet van vreemden) moet hebben
Voor iedereen die dat niet gelezen heeft: nee, het wonder heeft niet plaatsgevonden. Wel een kleiner wonder: ik ben er nog steeds en naar omstandigheden in redelijke goede gezondheid.
Het afgelopen jaar heb ik hier uitgehuild, gekankerd op de situatie en na elke nieuwe scan opgelucht verteld hoe ontzettend goed ik blijk te zijn in kanker hebben. En jullie als uitlaadklep gebruikt voor de frustraties die het oplevert als je de ene dag nog een gewone vrouw van 35 bent, moeder van 2 kinderen, een leuke baan met de ambitie nog flink hoger te komen, net een huis gekocht (de oplevering had nog niet eens plaatsgevonden) en de volgende dag een patient bent met een levensverwachting van 'misschien 2 jaar'. Wat er dan door je heen gaat is eigenlijk niet te beschrijven, dus dat ga ik hier ook niet doen.
Anyway, ik ben zo goed in kanker hebben dat het vorige topic volgeschreven is! Hier zal ik dus vrolijk en soms minder vrolijk, verder gaan. Doel is om ook 2019 te halen!
In augustus 2016 ging ik naar de huisarts ivm een rare harde plek net onder mijn ribben. Nog geen 5 uur later kreeg ik te horen dat ik uitgezaaide kanker had en ben ik de medische molen ingegaan. Binnen een week was duidelijk dat ik darmkanker had, met een uitzaaiing van 30 cm op mijn lever en dat, als ik direct aan de chemo had, ik een kans had van minder dan 10% dat het nog te behandelen was en ik dit zou overleven. Op de dag van die uitslag brak ik en opende ik hier een topic. Met een best bizarre titel voor iemand die in het echte leven niets van knuffels (en vooral niet van vreemden) moet hebben
Voor iedereen die dat niet gelezen heeft: nee, het wonder heeft niet plaatsgevonden. Wel een kleiner wonder: ik ben er nog steeds en naar omstandigheden in redelijke goede gezondheid.
Het afgelopen jaar heb ik hier uitgehuild, gekankerd op de situatie en na elke nieuwe scan opgelucht verteld hoe ontzettend goed ik blijk te zijn in kanker hebben. En jullie als uitlaadklep gebruikt voor de frustraties die het oplevert als je de ene dag nog een gewone vrouw van 35 bent, moeder van 2 kinderen, een leuke baan met de ambitie nog flink hoger te komen, net een huis gekocht (de oplevering had nog niet eens plaatsgevonden) en de volgende dag een patient bent met een levensverwachting van 'misschien 2 jaar'. Wat er dan door je heen gaat is eigenlijk niet te beschrijven, dus dat ga ik hier ook niet doen.
Anyway, ik ben zo goed in kanker hebben dat het vorige topic volgeschreven is! Hier zal ik dus vrolijk en soms minder vrolijk, verder gaan. Doel is om ook 2019 te halen!
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 10 september 2018 om 11:04
Tja, ik vraag me dan echt af wat voor lol mensen eruit halen om zo'n topic te openen als het niet echt is. Aandacht, maar deze persoon reageerde helemaal niet zo vaak.
Kijk, als ik dit nou verzonnen had........
Ik ga er dus maar lekker naïef vanuit dat het wel waar is en dat er 2 hele gelukkige kinderen zijn omdat ze hun vader nog even lekker bij zich houden.
Hier werd ik er net even pijnlijk mee geconfronteerd hoe wereldvreemd ik ben geworden van 2 jaar thuis zitten. Ik moet woensdag naar een ziekenhuis een plaats verderop, in de ochtendspits. Ik zat dus al te twijfelen tussen met de auto staan en me opvreten van de komikoptijdstress in de file, met de trein gaan (en dan een stukje moeten lopen) en op de fiets gaan (wat op zich best te doen is met een electrische fiets en mooi weer, maar ik kan me nog herinneren dat ik naar de gyn ging op de fiets in mijn eigen 10minutenfietsenziekenhuis en dat de 10 minuten terug naar huis toch vrij pijnlijk waren. Net besloten dus toch maar met de trein te gaan, heb ik serieus naar mijn man geappt of hij een ov-chip kaart voor mij wil kopen, 'want ik weet niet hoe dat moet'.
Echt, alsof ik seniel word ofzo. Hij doet het nog ook.
Verder gaat alles hier wel goed. Net massage gehad, en wat zat alles vast.... zo'n chemo is ook een aanslag op je spieren (hmmm... misschien de stress ook wel
).
En gisteren naar het strand geweest. Ok, ik heb voornamelijk in de strandtent zitten pimpelen thee zitten drinken, maar het was echt heerlijk weer! Kinderen hadden een metaaldetector gekregen van schuuropruimende buren, dus die waren druk aan het schatzoeken. De schat: een stuk van een spijker en een clipje van een broodzakje.
's Avonds bleek man zijn collegeaantekeningen verloren te zijn op het strand, en bij hem kwam even alle stress eruit zetten geloof ik. Kinderen waren er zo van onder de indruk en ik kreeg er zo'n adrenalinestoot van (oergevoel?) dat ze zonder mopperen de keuken hebben opgeruimd, de badkamer hebben gepoetst en naar bed zijn gegaan. En het was nog gezellig ook
Daarna wel uitgeput op de bank geploft.
Kijk, als ik dit nou verzonnen had........
Ik ga er dus maar lekker naïef vanuit dat het wel waar is en dat er 2 hele gelukkige kinderen zijn omdat ze hun vader nog even lekker bij zich houden.
Hier werd ik er net even pijnlijk mee geconfronteerd hoe wereldvreemd ik ben geworden van 2 jaar thuis zitten. Ik moet woensdag naar een ziekenhuis een plaats verderop, in de ochtendspits. Ik zat dus al te twijfelen tussen met de auto staan en me opvreten van de komikoptijdstress in de file, met de trein gaan (en dan een stukje moeten lopen) en op de fiets gaan (wat op zich best te doen is met een electrische fiets en mooi weer, maar ik kan me nog herinneren dat ik naar de gyn ging op de fiets in mijn eigen 10minutenfietsenziekenhuis en dat de 10 minuten terug naar huis toch vrij pijnlijk waren. Net besloten dus toch maar met de trein te gaan, heb ik serieus naar mijn man geappt of hij een ov-chip kaart voor mij wil kopen, 'want ik weet niet hoe dat moet'.
Echt, alsof ik seniel word ofzo. Hij doet het nog ook.
Verder gaat alles hier wel goed. Net massage gehad, en wat zat alles vast.... zo'n chemo is ook een aanslag op je spieren (hmmm... misschien de stress ook wel
). En gisteren naar het strand geweest. Ok, ik heb voornamelijk in de strandtent zitten pimpelen thee zitten drinken, maar het was echt heerlijk weer! Kinderen hadden een metaaldetector gekregen van schuuropruimende buren, dus die waren druk aan het schatzoeken. De schat: een stuk van een spijker en een clipje van een broodzakje.
's Avonds bleek man zijn collegeaantekeningen verloren te zijn op het strand, en bij hem kwam even alle stress eruit zetten geloof ik. Kinderen waren er zo van onder de indruk en ik kreeg er zo'n adrenalinestoot van (oergevoel?) dat ze zonder mopperen de keuken hebben opgeruimd, de badkamer hebben gepoetst en naar bed zijn gegaan. En het was nog gezellig ook
Daarna wel uitgeput op de bank geploft.
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 10 september 2018 om 11:08
maandag 10 september 2018 om 11:21
Nee hoor. Lijkt me heel normaal om dat in jouw situatie te denken.AnnA_C schreef: ↑10-09-2018 07:15Waarom waarom waarom zijn mensen die zich eigenlijk niet eens willen laten behandelen na een jaar ineens volledig genezen en gaan andere mensen wel gewoon dood?
En natuurlijk is het heel fijn voor hem, maar het voelt toch even heel kut om te lezen.
Ben ik nu een gemeen en slecht mens?
(Ik denk overigens dat wel dat verhaal fake is. Schrale troost?)
Wat betreft de OV-chip: ten eerste is je belevingswereld veranderd, maar ligt het ook niet aan je chemobrein?
maandag 10 september 2018 om 11:25
Wat voor jas is het geworden?
Maar die ovchipkaarten vind ik ook ingewikkeld hoor. Ik wilde een anonieme, maar die kan je alleen in bepaalde winkels kopen met ovchippunten. Dat was hier ook een enorme zoektocht. Treinstation is hier zo'n 30km verderop dus dat werd het ook niet.
Dat kan best handiger allemaal.
maandag 10 september 2018 om 11:26
Hier in Amsterdam kun je ze gewoon uit de GVB-automaten halen.Boheme schreef: ↑10-09-2018 11:25Wat voor jas is het geworden?
Maar die ovchipkaarten vind ik ook ingewikkeld hoor. Ik wilde een anonieme, maar die kan je alleen in bepaalde winkels kopen met ovchippunten. Dat was hier ook een enorme zoektocht. Treinstation is hier zo'n 30km verderop dus dat werd het ook niet.
Dat kan best handiger allemaal.
Maar ze zijn ook online te koop zie ik, ook anoniem:
https://www.ov-chipkaart-kopen.nl/ov-ch ... chipkaart/
maandag 10 september 2018 om 11:27
Deze:
https://www.bever.nl/p/the-north-face-c ... lsrc=aw.ds
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 10 september 2018 om 11:30
Hier in het dorp zit een station, en volgens de site van de ns kan je zo'n kaart gewoon uit de kaartautomaat halen. Dus dat zou ik theoretisch toch echt gewoon moeten kunnen.
Maar nu kan man hem mooi halen als hij toch op zijn trein staat te wachten
Maar nu kan man hem mooi halen als hij toch op zijn trein staat te wachten
Het is beter om een kaars aan te steken dan de duisternis te vervloeken
maandag 10 september 2018 om 11:37
Oh dat zijn hele fijne jassen! Mooi hoor.
maandag 10 september 2018 om 11:38
Oh... ik kreeg het maar niet voor elkaar.Ceci schreef: ↑10-09-2018 11:26Hier in Amsterdam kun je ze gewoon uit de GVB-automaten halen.
Maar ze zijn ook online te koop zie ik, ook anoniem:
https://www.ov-chipkaart-kopen.nl/ov-ch ... chipkaart/
maandag 10 september 2018 om 12:36
maandag 10 september 2018 om 12:50
Och wat lief van je dat je hem dat laat doen! Anders zou hij zich ook maar staan te vervelen
#omdenkenO en ik wil dat jij ook gewoon zomaar ineens weer helemaal beter wordt! Dus dat jij frustratie en jaloezie voelt bij zo'n verhaal, dat vindT ik alleen maar heel erg logisch.
Mooie jas trouwens. Leuk dat paarse.
Ik heb afgelopen week gecollecteerd voor KWF en hoop dan maar dat ik zo een klein steentje bijdraag aan het welzijn, en zo mogelijk genezing, van mensen die deze rotziekte hebben.
maandag 10 september 2018 om 14:17
Stefania88 schreef: ↑10-09-2018 14:03Die OV chipkaart was voor mij ook lange tijd een mysterie. Toen ik er eindelijk eentje had en ik voor het eerst in járen weer met de bus ging, gaf ik de kaart trots aan de chauffeur.. "Alstublieft" .. "Ja, en nu? Wat mot ik daar mee?" vroeg hij toen.
Je wil nket weten hoeveel mensen ik op weg heb geholpen met dat stomme ding.
Ik woon in de regio die proeftuin was van dat stomme ding.
Ik weet niet of het ver is dat je niet reizen Anna maar primera heeft dag kaarten voor 19 kan je overal heem reizen buiten de spits om.
maandag 10 september 2018 om 17:39
Oh ik dacht dat ik alleen erin stond!Very__Cherry schreef: ↑10-09-2018 10:50Ik heb sterke vraagtekens bij dat verhaal. Niet dat dat wat uitmaakt voor wat je wil zeggen hoor
Ik heb ook flinke vraagtekens bij dat topic. Al vanaf één van de eerste berichten. Ik wilde het vanmorgen tikken maar durfde niet.
Maar los daarvan vind ik je niet gemeen om zo te denken. Eerder normaal.
maandag 10 september 2018 om 18:50
Goed zo
maandag 10 september 2018 om 19:23
Ik vermoed dat ongeveer iedereen in jouw situatie toch wel een flinke steek voelt bij het lezen van zo'n bericht. Dus of we zijn gewoon allemaal gemeen en slecht, of het is gewoon een heel menselijke reactie.AnnA_C schreef: ↑10-09-2018 07:15Waarom waarom waarom zijn mensen die zich eigenlijk niet eens willen laten behandelen na een jaar ineens volledig genezen en gaan andere mensen wel gewoon dood?
En natuurlijk is het heel fijn voor hem, maar het voelt toch even heel kut om te lezen.
Ben ik nu een gemeen en slecht mens?
dinsdag 11 september 2018 om 00:54
