Psyche
alle pijlers
Nooit zin om van huis te gaan, herkenbaar?
maandag 20 januari 2020 om 13:33
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik uit dit topic hoop te halen, ik weet alleen dat ik me al ongelofelijk lang afvraag of er meer mensen zijn die hetzelfde hebben als onderstaande. En wie weet levert dit topic me wel iets op wat ik me nu nog helemaal niet voor kan stellen.
Al zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit zin om van huis weg te gaan (of ergens naartoe te gaan). Als ik eenmaal ergens ben en ik heb het naar mijn zin dan kan ik best langer blijven dan ik van plan was maar ik heb er van tevoren nooit (als in echt nooit) zin in en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben (hoe leuk het ook was). Als ik met iemand afgesproken heb hoop ik op de dag zelf (vaak ook al in de dagen ervoor) eigenlijk altijd dat die ander nog afzegt.
Als ik goed in mijn vel zit zijn er wel een paar dingen waar ik van kan voelen dat ik er zin in kan hebben om dat 'morgen' te gaan doen maar als het eenmaal 'morgen' is dan is die zin echt helemaal weg en zie ik er weer tegenop om weg te gaan.
Ik heb er inmiddels wel redelijk mijn weg in weten te vinden in de zin dat dingen die moeten gewoon moeten dus ik mag balen dat ik weg moet maar ik ga wel. Ook kan ik bij leuke optionele dingen beredeneren dat ik het bijna altijd leuk vind als ik er eenmaal ben (en het goed voor me is) en dat ik het maar accepteer dat ik geen zin heb (eigenlijk gewoon echt niet wil) en toch ga. En dat ik heel weinig behoefte heb om weg te gaan, dus dat als het echt niet hoeft en ik er echt niks leuks in zie ik het van mezelf ook niet hoef.
Maar leuk is anders. Ik vind het helemaal niet leuk altijd maar die (enorme) drempel te voelen, wat ik ook doe, gedaan of geprobeerd heb. Nou staat dit niet op zichzelf, ik heb wat diagnoses en misschien komt het daar vandaan maar dat weet ik niet, ik ben het nooit in informatie tegengekomen. Ik ben dus vooral heel erg benieuwd of er iemand is die dit van zichzelf herkent.
Al zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit zin om van huis weg te gaan (of ergens naartoe te gaan). Als ik eenmaal ergens ben en ik heb het naar mijn zin dan kan ik best langer blijven dan ik van plan was maar ik heb er van tevoren nooit (als in echt nooit) zin in en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben (hoe leuk het ook was). Als ik met iemand afgesproken heb hoop ik op de dag zelf (vaak ook al in de dagen ervoor) eigenlijk altijd dat die ander nog afzegt.
Als ik goed in mijn vel zit zijn er wel een paar dingen waar ik van kan voelen dat ik er zin in kan hebben om dat 'morgen' te gaan doen maar als het eenmaal 'morgen' is dan is die zin echt helemaal weg en zie ik er weer tegenop om weg te gaan.
Ik heb er inmiddels wel redelijk mijn weg in weten te vinden in de zin dat dingen die moeten gewoon moeten dus ik mag balen dat ik weg moet maar ik ga wel. Ook kan ik bij leuke optionele dingen beredeneren dat ik het bijna altijd leuk vind als ik er eenmaal ben (en het goed voor me is) en dat ik het maar accepteer dat ik geen zin heb (eigenlijk gewoon echt niet wil) en toch ga. En dat ik heel weinig behoefte heb om weg te gaan, dus dat als het echt niet hoeft en ik er echt niks leuks in zie ik het van mezelf ook niet hoef.
Maar leuk is anders. Ik vind het helemaal niet leuk altijd maar die (enorme) drempel te voelen, wat ik ook doe, gedaan of geprobeerd heb. Nou staat dit niet op zichzelf, ik heb wat diagnoses en misschien komt het daar vandaan maar dat weet ik niet, ik ben het nooit in informatie tegengekomen. Ik ben dus vooral heel erg benieuwd of er iemand is die dit van zichzelf herkent.
maandag 20 januari 2020 om 14:37
Ook herkenbaar. Zeker nu het winter is wil ik echt helemaal niets, toch zeker 's avonds niet. Als ik thuis kom wil ik gewoon m'n makkelijke kleding aan, beetje Netflixen,lezen of wat dan ook. Het is trouwens niet alleen dat ik niet weg wil, ik wil ook geen visite. Dat vind ik soms nog erger want dan kun je niet bepalen wanneer ze weg gaan.
Verjaardagen vind ik helemaal een hel. Heb er in korte tijd 2 waar ik nu al zo enorm tegen op zie. Zo erg dat ik nog liever met griep in bed lig.
Ik ga weer wel graag op vakantie, weekendjes en dagjes weg ook maar wel allemaal in de zomer. (en alleen met m'n man)
Verjaardagen vind ik helemaal een hel. Heb er in korte tijd 2 waar ik nu al zo enorm tegen op zie. Zo erg dat ik nog liever met griep in bed lig.
Ik ga weer wel graag op vakantie, weekendjes en dagjes weg ook maar wel allemaal in de zomer. (en alleen met m'n man)
maandag 20 januari 2020 om 14:37
Ik herken me hier ook in. Ik heb gisteren twee nachtjes weg geboekt voor mezelf met geen annuleringsgarantie. Zo 'dwing' ik mezelf te gaan. Nu is het zo dat het hotelletje waar ik heen ga, mij onbekend is, maar de locatie waar ik heen ga en het gebied ken ik wel weer. En dat geeft mij een vertrouwd gevoel.
Maar het is echt niet erg als je denkt: nahhh... Ik wil niet. Dit heb ik zó vaak gehad ook. Uiteindelijk is het goed om te kijken waarom je dit gevoel hebt. Is het omdat je echt gehecht bent aan je eigen omgeving of speelt er misschien (onbewust) meer?
Maar het is echt niet erg als je denkt: nahhh... Ik wil niet. Dit heb ik zó vaak gehad ook. Uiteindelijk is het goed om te kijken waarom je dit gevoel hebt. Is het omdat je echt gehecht bent aan je eigen omgeving of speelt er misschien (onbewust) meer?
maandag 20 januari 2020 om 14:48
Leuk! Ik ga ook wel eens een city tripje doen en dan ben ik wel hele dagen op pad en kom ik alleen op m'n hotelkamer om te slapen of tussendoor even op te frissen etc. En dan denk ik altijd van in mijn woonplaats zijn ook nog zoveel mooie/leuke plekjes waar ik nog niet geweest ben. Moet er thuis ook echt vaker op uit! En dan ben ik thuis en dan gebeurd er niks....Sproetjespost schreef: ↑20-01-2020 14:37Ik herken me hier ook in. Ik heb gisteren twee nachtjes weg geboekt voor mezelf met geen annuleringsgarantie. Zo 'dwing' ik mezelf te gaan. Nu is het zo dat het hotelletje waar ik heen ga, mij onbekend is, maar de locatie waar ik heen ga en het gebied ken ik wel weer. En dat geeft mij een vertrouwd gevoel.
Maar het is echt niet erg als je denkt: nahhh... Ik wil niet. Dit heb ik zó vaak gehad ook. Uiteindelijk is het goed om te kijken waarom je dit gevoel hebt. Is het omdat je echt gehecht bent aan je eigen omgeving of speelt er misschien (onbewust) meer?
maandag 20 januari 2020 om 15:04
Daar heb ik nou net een hekel aan. Ik vind bezoek krijgen prima, maar onaangekondigd, nee, daar hou ik niet van. Ik moet even tijd hebben om te schakelen. Ik merk wel dat niet iedereen dat begrijpt.strings-attached schreef: ↑20-01-2020 14:27
Ik vind het wel altijd leuk als mensen plotseling aan komen waaien.. Dubbel dus.
maandag 20 januari 2020 om 15:06
Wat fijn zoveel reacties al waarin het veel herkend wordt! Ik heb er een paar dingen uitgepikt.
Ik weet niet meer wie het was maar iemand zei dat ze wel veel met vriendinnen belde. Dat is voor mij niet herkenbaar, bellen vind ik ook heel vervelend. Ik zit thuis in mijn eigen fijne bubbel ofzo en elke verstoring vind ik vervelend. Gebeld worden is onverwachts dus vervelend maar ik heb ook echt nooit zin om zelf iemand te bellen.
Ik herken wat Kattenkop zegt: bij afzegging is het altijd opluchting! Ook al zou het iets zijn wat ik leuk zou vinden, je kunt mij op zo'n moment echt niet blijer maken dan met een afzegging!
Oh dat lijkt me heel fijn. Ik kan het net als jij beredeneren maar het blijft bij een rationeel verhaal bij mij, zin krijgen zal ik echt niet.
Heel herkenbaar. Alleen dat laatste: het gaat wel een stuk verder dan 'graag' en 'niet graag'. Het gevoel is heel sterk en ja ik heb last van de grote drempel die ik altijd maar voel. Ik vind het niet erg dat ik weinig behoefte heb aan gezelschap maar de keren dat ik weg ga of moet heb ik altijd dat rotgevoel dat ik echt niet wil/geen zin heb (en ja, echt élke keer weer). Het weerhoudt me er ook van om bepaalde dingen te ondernemen: bijvoorbeeld een cursus die ik wel graag zou willen doen maar die alleen 's avonds is ga ik dus écht niet doen.
Ik weet niet meer wie het was maar iemand zei dat ze wel veel met vriendinnen belde. Dat is voor mij niet herkenbaar, bellen vind ik ook heel vervelend. Ik zit thuis in mijn eigen fijne bubbel ofzo en elke verstoring vind ik vervelend. Gebeld worden is onverwachts dus vervelend maar ik heb ook echt nooit zin om zelf iemand te bellen.
Ik herken wat Kattenkop zegt: bij afzegging is het altijd opluchting! Ook al zou het iets zijn wat ik leuk zou vinden, je kunt mij op zo'n moment echt niet blijer maken dan met een afzegging!
Oh dat lijkt me heel fijn. Ik kan het net als jij beredeneren maar het blijft bij een rationeel verhaal bij mij, zin krijgen zal ik echt niet.
MockTurtle schreef: ↑20-01-2020 14:18Heel herkenbaar! Ben graag thuis, zonder verplichtingen. En als ik in een “euforische” bui een keer een afspraak heb gemaakt, heb ik daar 9,5 van de 10 keer geen zin in. En als er dan afgezegd wordt, gaat de vlag uit en de joggingbroek aan. Maar is dat nou echt zo erg dan? Dat je graag op jezelf bent en niet graag in (groot) gezelschap?
Heel herkenbaar. Alleen dat laatste: het gaat wel een stuk verder dan 'graag' en 'niet graag'. Het gevoel is heel sterk en ja ik heb last van de grote drempel die ik altijd maar voel. Ik vind het niet erg dat ik weinig behoefte heb aan gezelschap maar de keren dat ik weg ga of moet heb ik altijd dat rotgevoel dat ik echt niet wil/geen zin heb (en ja, echt élke keer weer). Het weerhoudt me er ook van om bepaalde dingen te ondernemen: bijvoorbeeld een cursus die ik wel graag zou willen doen maar die alleen 's avonds is ga ik dus écht niet doen.
Ik denk dat het veel verder gaat dan dat. Misschien is het simpelweg dat maar dan een extreme vorm? Zoals hierboven: het is niet een kwestie van 'graag' en 'niet graag'.
maandag 20 januari 2020 om 15:12
Ik ben bijna altijd thuis en herken het helemaal. 's Avonds plan ik nooit afspraken, daar heb ik een hekel aan. Plan sowieso zelden afspraken, alleen als het nodig is (dokter, tandarts en dergelijke) en met mensen die ik het echt waard vind om mee af te spreken. 
En idd, ook herkenbaar dat ik besef dat het soms goed voor me is om dingen te ondernemen. Bv vakantie. Ik zou net zo lief thuisblijven, maar ik weet dat het goed is om af en toe iets anders te doen en andere plaatsen te zien. Maar ik ben zo ontzettend blij als ik weer terug thuis ben daarna.
En idd, ook herkenbaar dat ik besef dat het soms goed voor me is om dingen te ondernemen. Bv vakantie. Ik zou net zo lief thuisblijven, maar ik weet dat het goed is om af en toe iets anders te doen en andere plaatsen te zien. Maar ik ben zo ontzettend blij als ik weer terug thuis ben daarna.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 20 januari 2020 om 15:15
Toch wel heel fijn om te lezen dat het in verschillende gradaties herkend wordt waarbij er een paar zijn die het ook behoorlijk uitgebreid hebben (met weggaan - of het nou voor iets leuks is of niet - , zelf bezoek ontvangen, bellen).
Ja heel herkenbaar. Vroeger haakte ik altijd af, tegenwoordig ken ik mezelf beter en spreek ik nog maar weinig af en dan hou ik me meestal ook aan de afspraak (waarbij ik dus een gat in de lucht spring als de ander afzegt).
Onaangekondigd bezoek vind ik vreselijk (ook dat schakelen waar jij het over hebt) maar ik hou sowieso niet van bezoek. Ik hou het niet compleet af maar vaker dan een paar keer per jaar is het niet en als het bezoek niet enkel voor mij is dan trek ik me bijna altijd terug.
Subnautica schreef: ↑20-01-2020 14:36O ja heel herkenbaar.
En ik weet dat als ik dan ga dat ik me vaak wel vermaak maar ik heb van te voren altijd zin om af te zeggen. Sjaak afhaak zeg maar.
Ik heb ook niet graag bezoek en bellen doe ik ook al niet graag. App me maar als je iets wil
Ja heel herkenbaar. Vroeger haakte ik altijd af, tegenwoordig ken ik mezelf beter en spreek ik nog maar weinig af en dan hou ik me meestal ook aan de afspraak (waarbij ik dus een gat in de lucht spring als de ander afzegt).
Onaangekondigd bezoek vind ik vreselijk (ook dat schakelen waar jij het over hebt) maar ik hou sowieso niet van bezoek. Ik hou het niet compleet af maar vaker dan een paar keer per jaar is het niet en als het bezoek niet enkel voor mij is dan trek ik me bijna altijd terug.
maandag 20 januari 2020 om 15:33
De beste afspraken zijn gecancelde afspraken. Zomaar plotsklaps tijd over die je helemaal naar eigen gerief mag invullen. Heerlijk.
Ik herken best veel in de ervaringen van TO.
Ik verveel me never nooit. Geen enkele keer dat ik op de bank zit en denk: Leuk, even bellen met.....
Of de stad in willen, iemand bezoeken omdat ik anders niks om handen heb.
Geef mij een goed boek, een fijne stoel en de toezegging dat ik niet gestoord word en je maakt me zielsgelukkig.
Heb het altijd al gehad. Voelde met name in mijn puberteit nog wel eens vervelend omdat je geacht werd uit te gaan en rond te hangen. Althans, dat deed de rest en je wilde niet buiten de boot vallen, dus mee. Maar ik bleef liever thuis.
Moet zeggen dat ik toen ook wel onzeker was. Iets waar ik nu totaal geen last meer van heb.
Maar toch. Wat dat betreft is de uitvinding van de smartphone voor mij niet altijd ideaal. Altijd bereikbaar dus kans om ‘gestoord te worden’ en een snelle app “kom je langs” is ook zo verstuurd. Ik heb mijn telefoon bewust wel eens uit staan/niet bij me.
Ik weet niet precies wat het is, want ik ben best sociaal en geniet over het algemeen ook altijd wel van contacten met andere mensen. Maar het kost me desondanks toch energie. Daar waar het zelf indelen van mijn tijd me juist energie geeft.
Het is het aanpassen en uit handen geven van de regie over mijn eigen tijd en handelen wat me denk ik onbewust toch tegen staat. Juist omdat ik met werk/gezin voor mijn gevoel al genoeg in een modus gedwongen wordt van handelen, anticiperen en uitvoeren van opgelegde taken.
Daarbij speelt ook nog eens het gevoel dat uitjes, vakanties etc verplicht ‘leuk’ moeten zijn. Je moet iets ondernemen en ‘er bij geweest zijn’ want anders is het niet geslaagd. Alleen dat móeten al... legt de lat dusdanig hoog dat ik bij voorbaat al geen zin meer heb.
Ik herken best veel in de ervaringen van TO.
Ik verveel me never nooit. Geen enkele keer dat ik op de bank zit en denk: Leuk, even bellen met.....
Of de stad in willen, iemand bezoeken omdat ik anders niks om handen heb.
Geef mij een goed boek, een fijne stoel en de toezegging dat ik niet gestoord word en je maakt me zielsgelukkig.
Heb het altijd al gehad. Voelde met name in mijn puberteit nog wel eens vervelend omdat je geacht werd uit te gaan en rond te hangen. Althans, dat deed de rest en je wilde niet buiten de boot vallen, dus mee. Maar ik bleef liever thuis.
Moet zeggen dat ik toen ook wel onzeker was. Iets waar ik nu totaal geen last meer van heb.
Maar toch. Wat dat betreft is de uitvinding van de smartphone voor mij niet altijd ideaal. Altijd bereikbaar dus kans om ‘gestoord te worden’ en een snelle app “kom je langs” is ook zo verstuurd. Ik heb mijn telefoon bewust wel eens uit staan/niet bij me.
Ik weet niet precies wat het is, want ik ben best sociaal en geniet over het algemeen ook altijd wel van contacten met andere mensen. Maar het kost me desondanks toch energie. Daar waar het zelf indelen van mijn tijd me juist energie geeft.
Het is het aanpassen en uit handen geven van de regie over mijn eigen tijd en handelen wat me denk ik onbewust toch tegen staat. Juist omdat ik met werk/gezin voor mijn gevoel al genoeg in een modus gedwongen wordt van handelen, anticiperen en uitvoeren van opgelegde taken.
Daarbij speelt ook nog eens het gevoel dat uitjes, vakanties etc verplicht ‘leuk’ moeten zijn. Je moet iets ondernemen en ‘er bij geweest zijn’ want anders is het niet geslaagd. Alleen dat móeten al... legt de lat dusdanig hoog dat ik bij voorbaat al geen zin meer heb.
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
maandag 20 januari 2020 om 16:09
Zolang het geen fobie is om naar buiten te gaan zou ik me er niet druk om maken. Zoals je aan de reacties wel ziet zijn er heel veel mensen die liever (alleen) thuis blijven. De een heeft het wat meer dan de ander, maar het is volkomen normaal.
Dingen zoals moeite hebben met telefoneren, gesprekken aangaan met vreemden, moeite hebben met drukte en veel mensen tegelijk (liever 1 op 1), moeite met onaangekondigd bezoek zijn ook heel normaal. Dat hoort allemaal bij introvert zijn.
Zo lang het niet uit de klauwen loopt en je belemmert in je functioneren (werk, school, sociaal leven voor zover gewenst) zou ik me er niet druk om maken.
maandag 20 januari 2020 om 16:09
bij wordt het juist " erger" . Toen ik jonger was, was ik 3 avonden in de week op stap, veel weg met vrienden e.d.doornroosje9 schreef: ↑20-01-2020 15:14Ik merk wel dat het ietsje 'makkelijker' wordt naarmate ik ouder word. Het uit huis moeten gaan.
Nu ik ouder ben (46) heb ik meestal geen zin meer om ergens heen te gaan.
maandag 20 januari 2020 om 16:15
Ik heb een tijd gehad dat ik absoluut nergens naartoe wilde en dat ook niet deed. Dat is ietsje minder nu. Als iemand vroeg om iets te gaan doen zei ik altijd nee. Nu doe ik wel af en toe iets.
Nou ja, naar mijn ouders ging en ga ik ongeveer één keer in de 14 dagen, maar die wonen vlakbij, dus dat tel ik niet mee.
Life is short. Eat dessert first.
maandag 20 januari 2020 om 17:17
RikM schreef: ↑20-01-2020 16:09Zolang het geen fobie is om naar buiten te gaan zou ik me er niet druk om maken. Zoals je aan de reacties wel ziet zijn er heel veel mensen die liever (alleen) thuis blijven. De een heeft het wat meer dan de ander, maar het is volkomen normaal.
Dingen zoals moeite hebben met telefoneren, gesprekken aangaan met vreemden, moeite hebben met drukte en veel mensen tegelijk (liever 1 op 1), moeite met onaangekondigd bezoek zijn ook heel normaal. Dat hoort allemaal bij introvert zijn.
Zo lang het niet uit de klauwen loopt en je belemmert in je functioneren (werk, school, sociaal leven voor zover gewenst) zou ik me er niet druk om maken.
Misschien dat het gebrek aan zin vergroot wordt door de andere problemen die spelen, dat het daardoor meer weerzin wordt. Het is geen fobie dus in die zin niet zorgelijk nee. Op zichzelf staand zou het me misschien ook niet zo belemmeren maar de afgelopen jaren voelt het wel als een behoorlijke belemmering en last. Maar nu ik jou zo lees denk ik dat dit stuk maar een klein onderdeel is van waar ik door vastloop. Dat het wel een vervelend iets is waar ik telkens weer mee geconfronteerd word maar dat het (op moment dat ik 'moet' vertrekken) groot lijkt terwijl dat in het grote plaatje lang het hoofdprobleem niet is.
maandag 20 januari 2020 om 18:24
Het gaat bij mij ook verder dan graag hoor. En ik voel me op geen enkele manier belemmerd of bezwaard. Als ik jou was zou ik me toch maar eens inlezen in introversie. Denk dat er een wereld van herkenning voor je opengaat.Torvi schreef: ↑20-01-2020 15:06Wat fijn zoveel reacties al waarin het veel herkend wordt! Ik heb er een paar dingen uitgepikt.
Ik weet niet meer wie het was maar iemand zei dat ze wel veel met vriendinnen belde. Dat is voor mij niet herkenbaar, bellen vind ik ook heel vervelend. Ik zit thuis in mijn eigen fijne bubbel ofzo en elke verstoring vind ik vervelend. Gebeld worden is onverwachts dus vervelend maar ik heb ook echt nooit zin om zelf iemand te bellen.
Ik herken wat Kattenkop zegt: bij afzegging is het altijd opluchting! Ook al zou het iets zijn wat ik leuk zou vinden, je kunt mij op zo'n moment echt niet blijer maken dan met een afzegging!
Oh dat lijkt me heel fijn. Ik kan het net als jij beredeneren maar het blijft bij een rationeel verhaal bij mij, zin krijgen zal ik echt niet.
Heel herkenbaar. Alleen dat laatste: het gaat wel een stuk verder dan 'graag' en 'niet graag'. Het gevoel is heel sterk en ja ik heb last van de grote drempel die ik altijd maar voel. Ik vind het niet erg dat ik weinig behoefte heb aan gezelschap maar de keren dat ik weg ga of moet heb ik altijd dat rotgevoel dat ik echt niet wil/geen zin heb (en ja, echt élke keer weer). Het weerhoudt me er ook van om bepaalde dingen te ondernemen: bijvoorbeeld een cursus die ik wel graag zou willen doen maar die alleen 's avonds is ga ik dus écht niet doen.
Ik denk dat het veel verder gaat dan dat. Misschien is het simpelweg dat maar dan een extreme vorm? Zoals hierboven: het is niet een kwestie van 'graag' en 'niet graag'.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
maandag 20 januari 2020 om 20:11
MockTurtle schreef: ↑20-01-2020 18:24Het gaat bij mij ook verder dan graag hoor. En ik voel me op geen enkele manier belemmerd of bezwaard. Als ik jou was zou ik me toch maar eens inlezen in introversie. Denk dat er een wereld van herkenning voor je opengaat.
Ik dacht er wel 'genoeg' over te weten (introversie) maar blijkbaar niet. Ik weet van het opladen in je eentje, het energie kosten om onder mensen te zijn maar ik wist niet dat echt nooit zin hebben om weg te gaan erbij kon horen. Ik had hier in het topic ook lang niet zoveel herkenning verwacht, dat verbaast me echt, vooral dat er anderen zijn die ook als het gaat om dingen die ze leuk vinden nog steeds geen zin hebben als het zover is. En de herkenning dat er anderen zijn die ook (vrijwel) altijd opgelucht zijn als de ander een afspraak afzegt
. Aan de mensen die dat ook zo hebben, wisten jullie (al lang) dat dat 'normaal' kan zijn voor een introvert?Ik ben in elk geval blij dat ik het topic eindelijk geopend heb, ik blijk op dit punt helemaal niet zo apart te zijn als ik dacht
.
dinsdag 21 januari 2020 om 06:14
Heel herkenbaar Torvi
Ik heb dit ook mijn hele leven al. Niet van huis weg willen.
Altijd maar dan ook altijd een drempel voelen.
Als kind van 8 jr kan ik me al herinneren dat ik het had als ik naar sport moest.
Ik geloof dat het zeker te maken heeft met dat zodra je thuis bent, je heel dichtbij ‘jezelf’ staat. Je voelt je in eenheid, gemakkelijk en gebalanceerd in jezelf.
Zodra je dat huis verlaat verlaat je ook jezelf en wordt alles veel ongebalanceerder, gecompliceerder, je verliest jezelf ahw een beetje
Ik heb dit ook mijn hele leven al. Niet van huis weg willen.
Altijd maar dan ook altijd een drempel voelen.
Als kind van 8 jr kan ik me al herinneren dat ik het had als ik naar sport moest.
Ik geloof dat het zeker te maken heeft met dat zodra je thuis bent, je heel dichtbij ‘jezelf’ staat. Je voelt je in eenheid, gemakkelijk en gebalanceerd in jezelf.
Zodra je dat huis verlaat verlaat je ook jezelf en wordt alles veel ongebalanceerder, gecompliceerder, je verliest jezelf ahw een beetje
dinsdag 21 januari 2020 om 07:15
Er komen genoeg toepasselijke memes voorbij als je googled op 'canceled plan memes'Torvi schreef: ↑20-01-2020 20:11Ik dacht er wel 'genoeg' over te weten (introversie) maar blijkbaar niet. Ik weet van het opladen in je eentje, het energie kosten om onder mensen te zijn maar ik wist niet dat echt nooit zin hebben om weg te gaan erbij kon horen. Ik had hier in het topic ook lang niet zoveel herkenning verwacht, dat verbaast me echt, vooral dat er anderen zijn die ook als het gaat om dingen die ze leuk vinden nog steeds geen zin hebben als het zover is. En de herkenning dat er anderen zijn die ook (vrijwel) altijd opgelucht zijn als de ander een afspraak afzegt
Ik ben in elk geval blij dat ik het topic eindelijk geopend heb, ik blijk op dit punt helemaal niet zo apart te zijn als ik dacht
dinsdag 21 januari 2020 om 08:46
Idem.doornroosje9 schreef: ↑20-01-2020 15:12Ik ben bijna altijd thuis en herken het helemaal. 's Avonds plan ik nooit afspraken, daar heb ik een hekel aan. Plan sowieso zelden afspraken, alleen als het nodig is (dokter, tandarts en dergelijke) en met mensen die ik het echt waard vind om mee af te spreken.
En idd, ook herkenbaar dat ik besef dat het soms goed voor me is om dingen te ondernemen. Bv vakantie. Ik zou net zo lief thuisblijven, maar ik weet dat het goed is om af en toe iets anders te doen en andere plaatsen te zien. Maar ik ben zo ontzettend blij als ik weer terug thuis ben daarna.
Vorige jaar een nieuwe tandarts omdat de vorige met pensioen ging. Eerste bezoek zei ze doodleuk dat ik om de zes maanden moest komen ipv jaarlijks. Voelde me net een kleuter wiens snoep werd afgepakt.
dinsdag 21 januari 2020 om 13:08
Waar ik wel altijd zin in heb, is naar concerten gaan. Daar krijg ik energie van!
Visite heb ik ook niet zoveel mee, en logees al helemaal niet. Maar ergens blijven logeren vind ik ook niet fijn.
Ik zit nu sinds een paar maanden ziek thuis en merk dat ik het vooral lekker vind om te wandelen of te lezen. Verder staat het sociale leven op een erg laag pitje.
Visite heb ik ook niet zoveel mee, en logees al helemaal niet. Maar ergens blijven logeren vind ik ook niet fijn.
Ik zit nu sinds een paar maanden ziek thuis en merk dat ik het vooral lekker vind om te wandelen of te lezen. Verder staat het sociale leven op een erg laag pitje.
donderdag 23 januari 2020 om 23:37
Ik heb precies hetzelfde, ik vraag me wel eens af wat er precies met mijn brein van toen is gebeurd, t/m mijn 25e kreeg ik afkickverschijnselen als ik een weekend niet was uitgeweest, je kon mij gerust bellen om te vragen of ik zin had in een feestje, binnen 1,5 u stond ik dan klaar, ook al had ik die avond geen plannen.
Nu ga ik de deur niet uit als dat niet hoeft, boodschappen haal ik na werktijd, anders ga ik de deur niet meer uit, ik denk toch dat het bij de levensfase hoort.
Nu ga ik de deur niet uit als dat niet hoeft, boodschappen haal ik na werktijd, anders ga ik de deur niet meer uit, ik denk toch dat het bij de levensfase hoort.
Uiteindelijk kiest iedereen voor zichzelf
vrijdag 24 januari 2020 om 09:31
Hahaha! Dit herken ik dus ook bij mezelf. Dan ben ik inderdaad weg, of ik nou heel veel doe of niet. Ik neem mezelf dan inderdaad ook voor om thuis ook wat vaker van huis te zijn. Leuke lunchrooms op te zoeken om daar bijvoorbeeld te werken (eigen bedrijf). Maar dan gebeurt het niet en ben ik een thuiszitter en na verloop van tijd vreet ik mezelf dan weer op. Held ben ik. Held.TsumTsum schreef: ↑20-01-2020 14:48Leuk! Ik ga ook wel eens een city tripje doen en dan ben ik wel hele dagen op pad en kom ik alleen op m'n hotelkamer om te slapen of tussendoor even op te frissen etc. En dan denk ik altijd van in mijn woonplaats zijn ook nog zoveel mooie/leuke plekjes waar ik nog niet geweest ben. Moet er thuis ook echt vaker op uit! En dan ben ik thuis en dan gebeurd er niks....
Gelukkig kan ik om mezelf lachen. En weet ik ook wat juist goed voor mij is, nu nog doen (zeker als ik thuis zit).
maandag 27 januari 2020 om 19:04
Ja herkenbaar. Ik voel ook vaak een enorme drempel om weg te moeten. Vooral in herfst en winter. Met name 's avonds. Om die reden ben ik gestopt met mijn clubjes. Die waren in de avond. Ook al ging ik met de auto en is het maar een klein stukje lopen van de parkeerplaats naar het gebouw. Dan heb ik het gelijk weer koud. Duurt ook een poos dat ik weer op temperatuur ben. En dan nog eens terug. Weer die temperatuurswisseling. Ook geen binding voelen verder met de mensen die erop zaten. Ik ben niet goed in smalltalk.
Naar dagjes weg als dierentuin, pretpark, shoppen, kijk ik wel uit. Ook al weet ik dat ik de volgende dag bekaf ben. Maar dat vind ik het dan wel waard, omdat ik ervan geniet.
Ik was van nature al een huismus. Tegen vakanties zag en zie ik altijd op. Vooral het weg komen van huis. Genieten doe ik pas als ik er eenmaal ben. Maar op de voorlaatste dag ruik ik de stal alweer en vind het genoeg. Alleen voelt het thuiskomen dan niet zoals gehoopt. Anders dan toen ik vertrok van huis. Het ruikt anders, dingen zijn op en die eerst weer moeten kopen, veel was.
Een vriendin en collega zijn het tegenovergestelde van mij. Zij zijn bijna elk weekend ook minstens een dag bezet. Terwijl ze het dubbele aantal uren van mij werken. Ook gaan ze graag naar feestjes en etentjes. Ook niet mijn ding en ga alleen als ik er niet van buiten kan. Maar wel op eigen vervoer dan, zodat ik weg kan wanneer ik wil.
Naar dagjes weg als dierentuin, pretpark, shoppen, kijk ik wel uit. Ook al weet ik dat ik de volgende dag bekaf ben. Maar dat vind ik het dan wel waard, omdat ik ervan geniet.
Ik was van nature al een huismus. Tegen vakanties zag en zie ik altijd op. Vooral het weg komen van huis. Genieten doe ik pas als ik er eenmaal ben. Maar op de voorlaatste dag ruik ik de stal alweer en vind het genoeg. Alleen voelt het thuiskomen dan niet zoals gehoopt. Anders dan toen ik vertrok van huis. Het ruikt anders, dingen zijn op en die eerst weer moeten kopen, veel was.
Een vriendin en collega zijn het tegenovergestelde van mij. Zij zijn bijna elk weekend ook minstens een dag bezet. Terwijl ze het dubbele aantal uren van mij werken. Ook gaan ze graag naar feestjes en etentjes. Ook niet mijn ding en ga alleen als ik er niet van buiten kan. Maar wel op eigen vervoer dan, zodat ik weg kan wanneer ik wil.
