Psyche
alle pijlers
Normaal om jaren later om hulp te vragen?
donderdag 14 september 2017 om 11:37
Ik speel al een paar jaar met het idee om toch eens naar de psycholoog te gaan. Ik heb nog nooit met iemand gepraat, terwijl ik alles behalve een rustig leventje heb gehad.
Zeer plotseling overlijden van een ouder in het laatste jaar de basisschool, enorm gepest vanaf basisschool t/m de middelbare school, thuissituatie waar gezelligheid en leuke dingen doen eerder als een soort van verplichting voelen en voor ons niet natuurlijk zijn. We vierden dan ook vrijwel nooit meer verjaardagen, met name na het overlijden van mijn ouder. Dit zijn maar een paar dingetjes.
Momenteel ben ik 30 en ik heb mijn leven vrij goed opgepakt- ik heb een baan in mijn werkveld, een lieve vriend en waar ik ook mee samenwoon. Ik merk wel dat ik al jaren de behoefte heb om over mijn verleden te praten. Ik ben als persoon enorm gegroeid de laatste paar jaren, mede dankzij mijn vriend, maar ik merk wel dat ik nog genoeg issues heb. Echter durf ik nooit goed over mijn verleden te praten. Ik ben bang dat ik mensen lastig val of dat mensen denken dat ik aandacht wil. Daarom doe ik dit liever niet, met name niet met mijn eigen familie. Men houdt alles liever voor zichzelf.
Gezien ik momenteel normaal functioneer in de maatschappij vraag ik me af of die hulp nog wel nodig is. Is het raar om na zoveel jaar nog hulp te vragen? Ik weet ook niet precies wat ik hiermee wil bereiken. Maar ik ben benieuwd naar jullie meningen.
(Eerste post hier is meteen al zo dramatisch, excuses! Ik lurkte met name altijd)
Zeer plotseling overlijden van een ouder in het laatste jaar de basisschool, enorm gepest vanaf basisschool t/m de middelbare school, thuissituatie waar gezelligheid en leuke dingen doen eerder als een soort van verplichting voelen en voor ons niet natuurlijk zijn. We vierden dan ook vrijwel nooit meer verjaardagen, met name na het overlijden van mijn ouder. Dit zijn maar een paar dingetjes.
Momenteel ben ik 30 en ik heb mijn leven vrij goed opgepakt- ik heb een baan in mijn werkveld, een lieve vriend en waar ik ook mee samenwoon. Ik merk wel dat ik al jaren de behoefte heb om over mijn verleden te praten. Ik ben als persoon enorm gegroeid de laatste paar jaren, mede dankzij mijn vriend, maar ik merk wel dat ik nog genoeg issues heb. Echter durf ik nooit goed over mijn verleden te praten. Ik ben bang dat ik mensen lastig val of dat mensen denken dat ik aandacht wil. Daarom doe ik dit liever niet, met name niet met mijn eigen familie. Men houdt alles liever voor zichzelf.
Gezien ik momenteel normaal functioneer in de maatschappij vraag ik me af of die hulp nog wel nodig is. Is het raar om na zoveel jaar nog hulp te vragen? Ik weet ook niet precies wat ik hiermee wil bereiken. Maar ik ben benieuwd naar jullie meningen.
(Eerste post hier is meteen al zo dramatisch, excuses! Ik lurkte met name altijd)
donderdag 14 september 2017 om 11:49
donderdag 14 september 2017 om 12:07
Zou ik dit dan gewoon kunnen aansnijden bij mijn huisarts? Ik heb toevallig een afspraak, al is die in eerste instantie meer gemaakt voor lichamelijke klachten, haha.
Ik blijf het sowieso bijzonder vinden dat ik in mijn jeugd, zeker na dat overlijden, niet een soort van verplicht werd om over dit soort dingen te praten. Het vormt je wel als persoon. Voor zover ik weet heb ik ook nooit slachtofferhulp of iets dergelijks mogen ontvangen. Kan natuurlijk zijn omdat mijn andere ouder dit heeft afgeslagen, maar goed...
Ik blijf het sowieso bijzonder vinden dat ik in mijn jeugd, zeker na dat overlijden, niet een soort van verplicht werd om over dit soort dingen te praten. Het vormt je wel als persoon. Voor zover ik weet heb ik ook nooit slachtofferhulp of iets dergelijks mogen ontvangen. Kan natuurlijk zijn omdat mijn andere ouder dit heeft afgeslagen, maar goed...
anoniem_354546 wijzigde dit bericht op 14-09-2017 12:17
51.53% gewijzigd
donderdag 14 september 2017 om 12:17
Ja dat kan je gewoon aansnijden. Van ik zou graag ook nog een verwijzing willen hebben voor een psycholoog want ik merk dat bepaalde dingen uit het verleden nu toch wel naar boven komen etc...Juuhachi18 schreef: ↑14-09-2017 12:07Zou ik dit dan gewoon kunnen aansnijden bij mijn huisarts? Ik heb toevallig een afspraak, al is die in eerste instantie meer gemaakt voor lichamelijke klachten, haha.
You can breathe, you can blink, you can cry. Hell, you’re all gonna be doing that.
donderdag 14 september 2017 om 12:18
donderdag 14 september 2017 om 12:22
Ja, je zou sowieso wél mogen verwachten dat volwassenen extra letten op een kind dat zoiets heeft meegemaakt, en daarover met je in gesprek gaan, ook al lijkt het alsof er niets aan de hand is.Juuhachi18 schreef: ↑14-09-2017 12:07
Ik blijf het sowieso bijzonder vinden dat ik in mijn jeugd, zeker na dat overlijden, niet een soort van verplicht werd om over dit soort dingen te praten. Het vormt je wel als persoon. Voor zover ik weet heb ik ook nooit slachtofferhulp of iets dergelijks mogen ontvangen. Kan natuurlijk zijn omdat mijn andere ouder dit heeft afgeslagen, maar goed...
nounou
donderdag 14 september 2017 om 12:24
Precies, maar ik vermoed dat mijn vader niet goed wist hoe hij hiermee om moest gaan. Ik neem hem niets kwalijk verder, maar ik denk dat het ons wel ten goede was gekomen.zazamaenade schreef: ↑14-09-2017 12:22Ja, je zou sowieso wél mogen verwachten dat volwassenen extra letten op een kind dat zoiets heeft meegemaakt, en daarover met je in gesprek gaan, ook al lijkt het alsof er niets aan de hand is.
donderdag 14 september 2017 om 12:28
Wat ik ook bedoelde is niet alleen je vader, want die had het natuurlijk ook moeilijk, maar familie, vrienden van je ouders, de huisarts.Juuhachi18 schreef: ↑14-09-2017 12:24Precies, maar ik vermoed dat mijn vader niet goed wist hoe hij hiermee om moest gaan. Ik neem hem niets kwalijk verder, maar ik denk dat het ons wel ten goede was gekomen.
Ik heb mij destijds (ouder die ongeneeslijk ziek werd toen ik 10 was) zó eenzaam gevoeld zonder dat ik wist wat te doen.
nounou
donderdag 14 september 2017 om 12:31
Dat begrijp ik wel. Ik was ook eenzaam al die jaren, geen vrienden, na school direct naar huis om te op te sluiten op mijn kamer. Ik heb tijdens mijn middelbare schooltijd ook wel eens bij een favoriete docent verteld dat ik gepest werd. Zij heeft hier echt nooit iets mee gedaan. Dus van dat heb ik eigenlijk vanuit geen enkele kant hulp gehad. Dus dan voelt het nu ook wel enigzins raar dat ik er na al die jaren zelf om moet vragen...zazamaenade schreef: ↑14-09-2017 12:28Wat ik ook bedoelde is niet alleen je vader, want die had het natuurlijk ook moeilijk, maar familie, vrienden van je ouders, de huisarts.
Ik heb mij destijds (ouder die ongeneeslijk ziek werd toen ik 10 was) zó eenzaam gevoeld zonder dat ik wist wat te doen.
donderdag 14 september 2017 om 12:36
donderdag 14 september 2017 om 12:40
Zeker hulp vragen als jij dit zo voelt, en zeker voordat je evt. aan kinderen zou willen beginnen.
Neem je behoefte hierin serieus.
Misschien kun je om te beginnen bij de huisarts wat gesprekken met de praktijkondersteuner vragen? Dan kun je nog zien of er meer nodig is.
Neem je behoefte hierin serieus.
Misschien kun je om te beginnen bij de huisarts wat gesprekken met de praktijkondersteuner vragen? Dan kun je nog zien of er meer nodig is.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 14 september 2017 om 12:46
wat verwacht je van therapie?
natuurlijk kan je altijd een afspraak maken, maar je moet toch wel een doel voor ogen hebben waarom.
het lijkt er soms op dat iedereen naar een psycholoog moet. maar het ziet er naar uit dat jij je leventje goed op de rit hebt en in je eigen kracht verder bent gegaan.
heb je behoefte om over je overleden ouder te praten? zo ja, kan dit ook met een familielid of vriend van de familie? foto en filmpjes bekijken, meer te weten komen over het leven van die persoon.
Wil je erover praten kan je dit misschien ook doen in een groep (online of in het echt) met lotgenoten.
het is niet raar om naar een psycholoog te gaan, aan de andere kant misschien zijn er ook andere oplossingen. misschien helpt het je beter om je verhaal eens echt te delen met je partner of goede vriend(in) wanneer dit niet lukt met je familie. Ik zou het wel fijn vinden (niet in details) van mijn partner of beste vriend(in)
natuurlijk kan je altijd een afspraak maken, maar je moet toch wel een doel voor ogen hebben waarom.
het lijkt er soms op dat iedereen naar een psycholoog moet. maar het ziet er naar uit dat jij je leventje goed op de rit hebt en in je eigen kracht verder bent gegaan.
heb je behoefte om over je overleden ouder te praten? zo ja, kan dit ook met een familielid of vriend van de familie? foto en filmpjes bekijken, meer te weten komen over het leven van die persoon.
Wil je erover praten kan je dit misschien ook doen in een groep (online of in het echt) met lotgenoten.
het is niet raar om naar een psycholoog te gaan, aan de andere kant misschien zijn er ook andere oplossingen. misschien helpt het je beter om je verhaal eens echt te delen met je partner of goede vriend(in) wanneer dit niet lukt met je familie. Ik zou het wel fijn vinden (niet in details) van mijn partner of beste vriend(in)
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 14 september 2017 om 12:52
Hoe doe je dat dan precies? Gewoon op de koffie gaan onder het mom, ik wil het vandaag even over mijn nare verleden hebben? Dat vind ik ook een beetje vreemd. Dan voelt het pas echt als of ik gewoon puur aandacht wil en wil lopen zielig doen. Daarnaast heb ik, zoals ik al in mijn OP zei, het idee dat ik mensen ermee lastig val. Als zekere onderwerpen langskomen terwijl ik met vrienden of schoonfamilie zit drop ik wel eens een lijntje van wat mijn ervaringen daarmee waren, maar men praat dan liever over zichzelf en ik hou dan maar snel mijn mond. In mijn eigen familie zijn deze onderwerpen sowieso een no-go.hamerhaai schreef: ↑14-09-2017 12:46wat verwacht je van therapie?
natuurlijk kan je altijd een afspraak maken, maar je moet toch wel een doel voor ogen hebben waarom.
het lijkt er soms op dat iedereen naar een psycholoog moet. maar het ziet er naar uit dat jij je leventje goed op de rit hebt en in je eigen kracht verder bent gegaan.
heb je behoefte om over je overleden ouder te praten? zo ja, kan dit ook met een familielid of vriend van de familie? foto en filmpjes bekijken, meer te weten komen over het leven van die persoon.
Wil je erover praten kan je dit misschien ook doen in een groep (online of in het echt) met lotgenoten.
het is niet raar om naar een psycholoog te gaan, aan de andere kant misschien zijn er ook andere oplossingen. misschien helpt het je beter om je verhaal eens echt te delen met je partner of goede vriend(in) wanneer dit niet lukt met je familie. Ik zou het wel fijn vinden (niet in details) van mijn partner of beste vriend(in)
Ik wil het denk ik allemaal gewoon een plekje kunnen geven.
donderdag 14 september 2017 om 15:10
Niks geks aan.
In mijn geval maak ik altijd de vergelijking met iemand die zwemt voor zijn leven: Je kunt pas normaal leren zwemmen als je vanaf rust weer begint.
Niet als je half verzuipt.
Dan zul je met je zelfverzonnen gespartel wel weinig efficient zwemmen en geen goede techniek hebben etc, maar alles beter dan verzuipen.
Ik ben inderdaad op een rustig moment in mijn leven naar mijn huisarts gegaan en heb het echt als een kado aan mezelf gezien: Ik betaalde een groot deel zelf (vrijgevestigde) en kon in alle rust alles wat besproken was verwerken want verder geen problemen.
En rustig alle adviezen tot me nemen.
Al met al vond ik het wel pittig, want allerlei mechanismen die ik mezelf aan had geleerd moest ik mezelf weer afleren en dat is natuurlijk eng etc.
Maar dat had ik eerder nooit gekund of er minder uitgehaald.
Gewoon doen dus!
In mijn geval maak ik altijd de vergelijking met iemand die zwemt voor zijn leven: Je kunt pas normaal leren zwemmen als je vanaf rust weer begint.
Niet als je half verzuipt.
Dan zul je met je zelfverzonnen gespartel wel weinig efficient zwemmen en geen goede techniek hebben etc, maar alles beter dan verzuipen.
Ik ben inderdaad op een rustig moment in mijn leven naar mijn huisarts gegaan en heb het echt als een kado aan mezelf gezien: Ik betaalde een groot deel zelf (vrijgevestigde) en kon in alle rust alles wat besproken was verwerken want verder geen problemen.
En rustig alle adviezen tot me nemen.
Al met al vond ik het wel pittig, want allerlei mechanismen die ik mezelf aan had geleerd moest ik mezelf weer afleren en dat is natuurlijk eng etc.
Maar dat had ik eerder nooit gekund of er minder uitgehaald.
Gewoon doen dus!
donderdag 14 september 2017 om 15:15
