Psyche
alle pijlers
Obsessief naar mijn kind
vrijdag 30 december 2016 om 00:54
Mijn dochter is 3 jaar. Vanaf haar geboorte ben ik vreselijk gehecht aan haar. Ik kan geen dag of nacht zonder haar. Als ik werk overdag is ze bij me en 's nachts slaapt ze in een bedje naast me. Ik besef dat ik haar de hele dag knuffel en kus en toen ze voor het eerst naar de peuterspeelzaal ging heb ik uren om haar gehuild; ik wilde haar ook eigenlijk niet sturen.
Ik maak me continu zorgen om haar gesteldheid, gezondheid, opvoeding..
Ze is mijn enige dochter en nu ik het zo opsom, zal het jullie vast overdreven maar schattig klinken.
Maar nu komt het. De dood is onvermijdelijk. Via social media en nieuws wordt je vaak geconfronteerd met ellende. Als haar eerder dan mijzelf iets zou overkomen, dan... nou ja.. vul maar in.
Ik kan echt niet zonder haar en besef dat ik aan het doordraaien ben.
Mijn therapeut geeft aan: leef in het nu. Maar mijn gedachten schieten toch vaak alle kanten op.
Heeft dit beestje een naam? Hoe kan ik haar wat meer loslaten? Ik besef dat mijn gedrag haar negatief kan beïnvloeden.
Hoe kan ik weer van haar en ons samenzijn genieten en vertrouwen hebben in de toekomst?
Bedankt alvast voor het reageren, ik lees mee.
Ik maak me continu zorgen om haar gesteldheid, gezondheid, opvoeding..
Ze is mijn enige dochter en nu ik het zo opsom, zal het jullie vast overdreven maar schattig klinken.
Maar nu komt het. De dood is onvermijdelijk. Via social media en nieuws wordt je vaak geconfronteerd met ellende. Als haar eerder dan mijzelf iets zou overkomen, dan... nou ja.. vul maar in.
Ik kan echt niet zonder haar en besef dat ik aan het doordraaien ben.
Mijn therapeut geeft aan: leef in het nu. Maar mijn gedachten schieten toch vaak alle kanten op.
Heeft dit beestje een naam? Hoe kan ik haar wat meer loslaten? Ik besef dat mijn gedrag haar negatief kan beïnvloeden.
Hoe kan ik weer van haar en ons samenzijn genieten en vertrouwen hebben in de toekomst?
Bedankt alvast voor het reageren, ik lees mee.
anoniem_238725 wijzigde dit bericht op 30-12-2016 00:55
Reden: Typo
Reden: Typo
% gewijzigd
vrijdag 30 december 2016 om 01:31
quote:S-Meds schreef op 30 december 2016 @ 01:21:
als ik loep zie ik ook een problematische relatie, in hoeverre speelt dit een rol?
Ik had het ook al gezien.
TO : Misschien is dit wel een oorzaak? Als ik zo eens lees heb ik het idee dat je bang bent om alles om je heen kwijt te raken, als ik dat lees dat je man suïcidaal is/was. En dat alles niet zo soepel liep/loopt, Dan kan ik mijzelf wel een idee geven dat je jezelf zo aan je dochter vasthoud....
als ik loep zie ik ook een problematische relatie, in hoeverre speelt dit een rol?
Ik had het ook al gezien.
TO : Misschien is dit wel een oorzaak? Als ik zo eens lees heb ik het idee dat je bang bent om alles om je heen kwijt te raken, als ik dat lees dat je man suïcidaal is/was. En dat alles niet zo soepel liep/loopt, Dan kan ik mijzelf wel een idee geven dat je jezelf zo aan je dochter vasthoud....
vrijdag 30 december 2016 om 05:12
De situatie klinkt zeer zeker niet schattig, maar heel ongezond. Voor jou, maar vooral ook voor je dochter.
Ik heb ook een kind van 3 en kan en wil me het leven zonder hem niet voorstellen. Maar daar belast ik hem niet mee, en ik geef hem alle vrijheid om zich te ontwikkelen tot een zelfstandig en hopelijk zelfverzekerd mensje.
Ook ik heb je even geloept. Ik weet niet hoe actueel de problemen met je partner nog zijn, maar je wekt de indruk nogal ongelukkig te zijn. Dat is heel naar voor jou en ik wens je alle geluk toe, maar je kind mag niet de boei zijn waar jij je aan vastklampt. Zorg voor jezelf en ga opnieuw in therapie, of blijf hieraan werken als je al bij een therapeut loopt.
Ik heb ook een kind van 3 en kan en wil me het leven zonder hem niet voorstellen. Maar daar belast ik hem niet mee, en ik geef hem alle vrijheid om zich te ontwikkelen tot een zelfstandig en hopelijk zelfverzekerd mensje.
Ook ik heb je even geloept. Ik weet niet hoe actueel de problemen met je partner nog zijn, maar je wekt de indruk nogal ongelukkig te zijn. Dat is heel naar voor jou en ik wens je alle geluk toe, maar je kind mag niet de boei zijn waar jij je aan vastklampt. Zorg voor jezelf en ga opnieuw in therapie, of blijf hieraan werken als je al bij een therapeut loopt.
vrijdag 30 december 2016 om 07:49
Dat is pas van belang als het kind er last van krijgt en dat hangt heel erg af van de persoonlijkheid van het kind. Het ene kind is blij met zoveel hartelijkheid en waardeert het, en het andere kind wil alleen nog maar stiekem doen wat jij niet wil als hoogste doel.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 30 december 2016 om 07:56
quote:Maar nu komt het. De dood is onvermijdelijk. Via social media en nieuws wordt je vaak geconfronteerd met ellende. Als haar eerder dan mijzelf iets zou overkomen, dan... nou ja.. vul maar in.Je bent eigenlijk van te voren al je angsten voor de toekomst aan het verwerken en dat kan eigenlijk niet. Omdat je op het moment van de angst nog niet degene bent die je ten tijde van het verlies zal zijn. En omdat je geest mechanismen heeft om verlies te verwerken die je nu nog niet kan voorvoelen.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
vrijdag 30 december 2016 om 07:56
Het is jouw taak als moeder om je kind te begeleiden naar een zelfstandige volwassene. De leeftijd van 3 jaar is daar niet te jong voor, een grote stap komt als ze vier wordt. Je loopt het risico dat ze, als dit zo doorgaat, opgroeit tot een angstige meid die niet zelf beslissingen durft te nemen. Je moet hierin je verantwoordelijkheid nemen en stappen gaan zetten om haar stukje bij beetje steeds meer los te laten, en dan wat bij de leeftijd hoort natuurlijk.
De angst voor het doodgaan herken ik ergens wel maar ik heb er toch weinig invloed op, en mijn dochters komen dan goed terecht gelukkig.
Dus als de hulp die je nu krijgt niet voldoende of niet goed genoeg is zou ik op zoek gaan naar wat anders.
En nee, het is alles behalve schattig. Het is ergens begrijpelijk maar vooral ongezond.
De angst voor het doodgaan herken ik ergens wel maar ik heb er toch weinig invloed op, en mijn dochters komen dan goed terecht gelukkig.
Dus als de hulp die je nu krijgt niet voldoende of niet goed genoeg is zou ik op zoek gaan naar wat anders.
En nee, het is alles behalve schattig. Het is ergens begrijpelijk maar vooral ongezond.
vrijdag 30 december 2016 om 08:03
Misschien moet je proberen te beseffen dat je je kind geen goed doet met dit gedrag. Als jij graag wilt dat ze zelfverzekerd opgroeit en stabiel in het leven staat, dan moet je haar meer loslaten. Dus naar een peuterspeelzaal, ergens laten spelen, nachtje logeren bij oma, ik noem maar wat. Je zult echt het beste voor hebben met je kind, maar dit doet haar geen goed.
vrijdag 30 december 2016 om 08:08
Eigenlijk geef je zelf al aan dat het je niet om de veiligheid van je dochter gaat maar om jou. Jouw kind is je reddingsboei, als je kind een product was geweest dan zou je in de bijsluiter lezen dat je het verkeerd gebruikt. Door zo intens met je kind om te gaan geef je haar geen eigen leven maar is haar leven van jou en dat is niet echt de liefde die ze nodig heeft. De nachtmerrie van iedere ouder is dat je kind eerder sterft dan jij maar net als alle angsten hoor je te leren denken in kansberekeningen.
Wat gebeurt er met jouw kind als jij volledig doordraait op een dag omdat je continue op scherp staat, wat heeft een kind er aan dat jij je niet gelukkig kan maken als zij niet in de buurt is? Je weet gelukkig al dat de hele situatie ongezond vormen heeft aangenomen en dat je liefde voornamelijk uit angst bestaat. Je hoeft niet te handelen naar elk gevoel van angst wat je voelt. Juist je intense gevoel van liefde naar je kind zou je sterk genoeg moeten maken om over je eigen angst heen te stappen en te handelen in haar belang.
Nu vindt ze het nog prima maar ook een kind gaat het als verstikkend ervaren als er teveel zorgen en geknuffel is. Zou je willen datje dochter haar beslissingen laat afhangen of jij er wel of niet verdrietig van wordt? Niet bij een vriendinnetje spelen omdat mama niet zonder haar kan en haar op jonge leeftijd verantwoordelijk maken voor jouw gemoedsstemming? Ik denk dat je moet kijken wat je zelf hebt voor leven want je hangt aan je kind waardoor je eigen tijdsinvulling altijd minder leuk is dan wanneer je kind er is. Je kind is je drug waar je niet zonder kan want anders verander je in een snikkende puinhoop.
Niets leven met de dag, je kind bestaat niet om jou leven leuker te maken, je wonden te helen of je relatie te redden, jou prioriteit is om van je kind een mooi zelfstandig wezen vol zelfvertrouwen te maken en niet een angstig kind die niet zelfstandig durft te handelen anders raakt mama overstuur.
Wat gebeurt er met jouw kind als jij volledig doordraait op een dag omdat je continue op scherp staat, wat heeft een kind er aan dat jij je niet gelukkig kan maken als zij niet in de buurt is? Je weet gelukkig al dat de hele situatie ongezond vormen heeft aangenomen en dat je liefde voornamelijk uit angst bestaat. Je hoeft niet te handelen naar elk gevoel van angst wat je voelt. Juist je intense gevoel van liefde naar je kind zou je sterk genoeg moeten maken om over je eigen angst heen te stappen en te handelen in haar belang.
Nu vindt ze het nog prima maar ook een kind gaat het als verstikkend ervaren als er teveel zorgen en geknuffel is. Zou je willen datje dochter haar beslissingen laat afhangen of jij er wel of niet verdrietig van wordt? Niet bij een vriendinnetje spelen omdat mama niet zonder haar kan en haar op jonge leeftijd verantwoordelijk maken voor jouw gemoedsstemming? Ik denk dat je moet kijken wat je zelf hebt voor leven want je hangt aan je kind waardoor je eigen tijdsinvulling altijd minder leuk is dan wanneer je kind er is. Je kind is je drug waar je niet zonder kan want anders verander je in een snikkende puinhoop.
Niets leven met de dag, je kind bestaat niet om jou leven leuker te maken, je wonden te helen of je relatie te redden, jou prioriteit is om van je kind een mooi zelfstandig wezen vol zelfvertrouwen te maken en niet een angstig kind die niet zelfstandig durft te handelen anders raakt mama overstuur.
vrijdag 30 december 2016 om 08:13
vrijdag 30 december 2016 om 08:18
Mijn moeder was een moeder zoals jij. Angstig tot in de kern, met als hoogste doel (onbewust) om mij als reddingsboei te gebruiken voor een leven dat in niets was zoals zij het had gewild. Ik ben door haar vastklampen aan mij onveilig gehecht geraakt. Ook ik ben angstig en heb een persoonlijkheidsstoornis. Dit wil je je kind écht niet aandoen. Neem betere therapie en volg dat intensief. Ga in samenspraak met een pedagoog stappen zetten met je dochter en in de opvoeding. Sterkte!
vrijdag 30 december 2016 om 08:48
quote:lionlily schreef op 30 december 2016 @ 08:18:
Mijn moeder was een moeder zoals jij. Angstig tot in de kern, met als hoogste doel (onbewust) om mij als reddingsboei te gebruiken voor een leven dat in niets was zoals zij het had gewild. Ik ben door haar vastklampen aan mij onveilig gehecht geraakt. Ook ik ben angstig en heb een persoonlijkheidsstoornis. Dit wil je je kind écht niet aandoen. Neem betere therapie en volg dat intensief. Ga in samenspraak met een pedagoog stappen zetten met je dochter en in de opvoeding. Sterkte!Lees je dit even goed door TO?! Ik vind het echt ongezond om je zo vast te klampen aan je kind. Ze is een deel van je geluk natuurlijk maar niet degene die jou ultiem gelukkig kan maken. Waar ben je mee bezig?!
Mijn moeder was een moeder zoals jij. Angstig tot in de kern, met als hoogste doel (onbewust) om mij als reddingsboei te gebruiken voor een leven dat in niets was zoals zij het had gewild. Ik ben door haar vastklampen aan mij onveilig gehecht geraakt. Ook ik ben angstig en heb een persoonlijkheidsstoornis. Dit wil je je kind écht niet aandoen. Neem betere therapie en volg dat intensief. Ga in samenspraak met een pedagoog stappen zetten met je dochter en in de opvoeding. Sterkte!Lees je dit even goed door TO?! Ik vind het echt ongezond om je zo vast te klampen aan je kind. Ze is een deel van je geluk natuurlijk maar niet degene die jou ultiem gelukkig kan maken. Waar ben je mee bezig?!
vrijdag 30 december 2016 om 08:49
Een kind dat opgroeit tot een evenwichtige volwassene die het leven goed kan dragen en daarin dus ook geluk of onbezorgdheid kan ervaren lijkt mij het allermooiste. Dat wens ik mijn zoon in ieder geval toe.
En ik voed op/laat los zodat hij zelfvertrouwen krijgt en met tegenslagen of veranderingen of teleurstellingen kan omgaan. Ik denk dat vertrouwen in hém hebben het belangrijkste onderdeel is.
Heb jij vertrouwen in je dochter en in wat ze kan?
En ik voed op/laat los zodat hij zelfvertrouwen krijgt en met tegenslagen of veranderingen of teleurstellingen kan omgaan. Ik denk dat vertrouwen in hém hebben het belangrijkste onderdeel is.
Heb jij vertrouwen in je dochter en in wat ze kan?
vrijdag 30 december 2016 om 09:06
quote:bloemetje77 schreef op 30 december 2016 @ 09:01:
Zodat jullie over 5 jaar of samen, of ieder apart, stabiel en tevreden zijn, in een prettige buurt met gezonde leefgewoonten (zowel lichamelijk als psychisch). Als jij meer controle neemt over je eigen leven en geluk dan zal je minder behoefte hebben om je zo vast te klampen aan je dochter.
Dit vind ik goed gezegd!
Geef je dochter een goed voorbeeld: laat zien dat je controle over je eigen leven kunt nemen en dat je vertrouwen kunt hebben in jezelf en het leven.
Kans is groot dat je dochter steeds meer zelf wil bepalen, je hebt echt maar beperkte invloed op haar. Liever leer je haar goede keuzes maken. En dat een fout ook af en toe mag.
Zodat jullie over 5 jaar of samen, of ieder apart, stabiel en tevreden zijn, in een prettige buurt met gezonde leefgewoonten (zowel lichamelijk als psychisch). Als jij meer controle neemt over je eigen leven en geluk dan zal je minder behoefte hebben om je zo vast te klampen aan je dochter.
Dit vind ik goed gezegd!
Geef je dochter een goed voorbeeld: laat zien dat je controle over je eigen leven kunt nemen en dat je vertrouwen kunt hebben in jezelf en het leven.
Kans is groot dat je dochter steeds meer zelf wil bepalen, je hebt echt maar beperkte invloed op haar. Liever leer je haar goede keuzes maken. En dat een fout ook af en toe mag.
vrijdag 30 december 2016 om 09:16
Schattig? Hell no! Dit is obsessief zeg......
Ik zou het eens door de ogen van je dochter bekijken. Stel je voor dat jij zo'n groot persoon "boven" je hebt staan die continue zijn/haar ogen op jou gericht heeft in alles wat je doet. Die met je meeloopt als je door je huis loopt, die naast je slaapt, die met je meegaat tijdens het winkelen, die met je meegaat tijdens je afspraken met vriendinnen etc etc. Die jou geen zelfstandigheid biedt in het ontdekken van nieuwe dingen en ontwikkelingen, maar continue aangeeft hoe jij iets doen.
Hoe zou dat voelen? DAT DUS !!
Dit is een doffe ellende voor jouw dochter. Hier word ze geen zelfstandig mens van en je ontneemt haar heel veel mooie dingen in het leven. Je maakt haar een heel onzeker mens.
Alleen al bij die gedachte zou ik persoonlijk haar meer gunnen.
Ik zou het eens door de ogen van je dochter bekijken. Stel je voor dat jij zo'n groot persoon "boven" je hebt staan die continue zijn/haar ogen op jou gericht heeft in alles wat je doet. Die met je meeloopt als je door je huis loopt, die naast je slaapt, die met je meegaat tijdens het winkelen, die met je meegaat tijdens je afspraken met vriendinnen etc etc. Die jou geen zelfstandigheid biedt in het ontdekken van nieuwe dingen en ontwikkelingen, maar continue aangeeft hoe jij iets doen.
Hoe zou dat voelen? DAT DUS !!
Dit is een doffe ellende voor jouw dochter. Hier word ze geen zelfstandig mens van en je ontneemt haar heel veel mooie dingen in het leven. Je maakt haar een heel onzeker mens.
Alleen al bij die gedachte zou ik persoonlijk haar meer gunnen.
anoniem_308541 wijzigde dit bericht op 30-12-2016 09:18
Reden: spelvout
Reden: spelvout
% gewijzigd
vrijdag 30 december 2016 om 09:36
Ik vind het juist fantastisch dat mijn peuter tegen me zegt: Dag mamma! Ik ben bij mijn vrienden (en dan staan er nog 3 van die sloeberkes ) en dan een dag vol plezier tegemoet gaat op het kdv.
Opvoeden is toch juist ook dat ze zich zonder je redden?
Bespreek dit met je therapeut. Ik gun je dat gevoel echt.
Dat je een kind hebt dat zich ook elders goed redt.
En met 3 willen ze dat ook. Hoe gaat dat dan in de speeltuin of pz (goed dat je dat wel doet)? Dan is het toch ook leuk dat ze met anderen speelt?
Ik ben geen klein meisje of jongetje dus dat kan ik niet voor hen invullen.
Daarnaast is de angst voor de dood iets heel engs hoor, ik heb dat bijv nog steeds weleens op mijn werk.
Maar ik vind dat als moeder mijn probleem.
Toen ik zwanger was van jongste ging oudste een dagje naar een dierentuin met school. Ik was er zo achteraan gefietst.
Maar dat deed ik natuurlijk niet, maar er stonden meer moeders met gemengde gevoelens.
Opvoeden is toch juist ook dat ze zich zonder je redden?
Bespreek dit met je therapeut. Ik gun je dat gevoel echt.
Dat je een kind hebt dat zich ook elders goed redt.
En met 3 willen ze dat ook. Hoe gaat dat dan in de speeltuin of pz (goed dat je dat wel doet)? Dan is het toch ook leuk dat ze met anderen speelt?
Ik ben geen klein meisje of jongetje dus dat kan ik niet voor hen invullen.
Daarnaast is de angst voor de dood iets heel engs hoor, ik heb dat bijv nog steeds weleens op mijn werk.
Maar ik vind dat als moeder mijn probleem.
Toen ik zwanger was van jongste ging oudste een dagje naar een dierentuin met school. Ik was er zo achteraan gefietst.
Maar dat deed ik natuurlijk niet, maar er stonden meer moeders met gemengde gevoelens.
vrijdag 30 december 2016 om 10:04
quote:retrostar schreef op 30 december 2016 @ 07:49:
Dat is pas van belang als het kind er last van krijgt en dat hangt heel erg af van de persoonlijkheid van het kind. Het ene kind is blij met zoveel hartelijkheid en waardeert het, en het andere kind wil alleen nog maar stiekem doen wat jij niet wil als hoogste doel.Nu verwar je beklemming met hartelijkheid, denk ik. Wij hebben een hele warme band met onze zoon, knuffelen veel met hem en zijn er voor hem als hij verdrietig of bang is. Maar dat doen we omdat HIJ er wel bij vaart (oké, en wijzelf natuurlijk ook), niet om die bodemloze poel van angst in onszelf maar niet te hoeven voelen. En reken maar dat een kind het verschil voelt, ook al is het nog zo klein.
Dat is pas van belang als het kind er last van krijgt en dat hangt heel erg af van de persoonlijkheid van het kind. Het ene kind is blij met zoveel hartelijkheid en waardeert het, en het andere kind wil alleen nog maar stiekem doen wat jij niet wil als hoogste doel.Nu verwar je beklemming met hartelijkheid, denk ik. Wij hebben een hele warme band met onze zoon, knuffelen veel met hem en zijn er voor hem als hij verdrietig of bang is. Maar dat doen we omdat HIJ er wel bij vaart (oké, en wijzelf natuurlijk ook), niet om die bodemloze poel van angst in onszelf maar niet te hoeven voelen. En reken maar dat een kind het verschil voelt, ook al is het nog zo klein.
