Psyche
alle pijlers
Obsessief naar mijn kind
vrijdag 30 december 2016 om 00:54
Mijn dochter is 3 jaar. Vanaf haar geboorte ben ik vreselijk gehecht aan haar. Ik kan geen dag of nacht zonder haar. Als ik werk overdag is ze bij me en 's nachts slaapt ze in een bedje naast me. Ik besef dat ik haar de hele dag knuffel en kus en toen ze voor het eerst naar de peuterspeelzaal ging heb ik uren om haar gehuild; ik wilde haar ook eigenlijk niet sturen.
Ik maak me continu zorgen om haar gesteldheid, gezondheid, opvoeding..
Ze is mijn enige dochter en nu ik het zo opsom, zal het jullie vast overdreven maar schattig klinken.
Maar nu komt het. De dood is onvermijdelijk. Via social media en nieuws wordt je vaak geconfronteerd met ellende. Als haar eerder dan mijzelf iets zou overkomen, dan... nou ja.. vul maar in.
Ik kan echt niet zonder haar en besef dat ik aan het doordraaien ben.
Mijn therapeut geeft aan: leef in het nu. Maar mijn gedachten schieten toch vaak alle kanten op.
Heeft dit beestje een naam? Hoe kan ik haar wat meer loslaten? Ik besef dat mijn gedrag haar negatief kan beïnvloeden.
Hoe kan ik weer van haar en ons samenzijn genieten en vertrouwen hebben in de toekomst?
Bedankt alvast voor het reageren, ik lees mee.
Ik maak me continu zorgen om haar gesteldheid, gezondheid, opvoeding..
Ze is mijn enige dochter en nu ik het zo opsom, zal het jullie vast overdreven maar schattig klinken.
Maar nu komt het. De dood is onvermijdelijk. Via social media en nieuws wordt je vaak geconfronteerd met ellende. Als haar eerder dan mijzelf iets zou overkomen, dan... nou ja.. vul maar in.
Ik kan echt niet zonder haar en besef dat ik aan het doordraaien ben.
Mijn therapeut geeft aan: leef in het nu. Maar mijn gedachten schieten toch vaak alle kanten op.
Heeft dit beestje een naam? Hoe kan ik haar wat meer loslaten? Ik besef dat mijn gedrag haar negatief kan beïnvloeden.
Hoe kan ik weer van haar en ons samenzijn genieten en vertrouwen hebben in de toekomst?
Bedankt alvast voor het reageren, ik lees mee.
anoniem_238725 wijzigde dit bericht op 30-12-2016 00:55
Reden: Typo
Reden: Typo
% gewijzigd
vrijdag 30 december 2016 om 10:06
Pfff! Ik schrik hier wel van hoor! Ik vind het goed dat je wel inziet dat je niet goed bezig bent, maar volgens mij heb je geen idee in welke mate dit schadelijk is voor je kind. Je kind is er niet om jouw gelukkig te maken, maar deze boodschap breng je wel op haar over.
Ze zal zich onveilig voelen, angstig, niet onafhankelijk. Constant bezig om jou te pleasen. Dat is toch niet wat je wil?
Vraag om meer hulp, intensievere therapie en leer haar verantwoordelijk te zijn voor je eigen geluk. Allereerst door zelf hierin het goede voorbeeld te geven
Ze zal zich onveilig voelen, angstig, niet onafhankelijk. Constant bezig om jou te pleasen. Dat is toch niet wat je wil?
Vraag om meer hulp, intensievere therapie en leer haar verantwoordelijk te zijn voor je eigen geluk. Allereerst door zelf hierin het goede voorbeeld te geven
vrijdag 30 december 2016 om 10:50
De dood is de grootste vijand van een ouder. Ik ben er verder niet bang voor dus het verraste me toen ik een kind kreeg, dat dat zo diep gaat. In die zin snap ik je denk ik. Maar het is de realiteit, er kunnen dingen gebeuren en er zullen dingen gebeuren waar je geen grip op hebt, die je niet kunt afwenden door stevig vast te houden. Dat is het leven.
Mijn kind is niet van mij, ze is van zichzelf. Ik heb haar 'te leen' totdat ze groot en stevig genoeg is om zelf haar leven te leven dus doe ik mijn best haar daar op voor te bereiden. Daar hoort stap voor stap loslaten bij, en elke stap is weer heel even confronterend. Nog minder veilig, nog meer risico. Maar ook: nog meer zelfvertrouwen, en weer een stap voor mijn dochter in haar eigen mens zijn. Dat geeft vertrouwen over en weer en daar gedijen kinderen op. Op angst groeit niets.
Mijn kind is niet van mij, ze is van zichzelf. Ik heb haar 'te leen' totdat ze groot en stevig genoeg is om zelf haar leven te leven dus doe ik mijn best haar daar op voor te bereiden. Daar hoort stap voor stap loslaten bij, en elke stap is weer heel even confronterend. Nog minder veilig, nog meer risico. Maar ook: nog meer zelfvertrouwen, en weer een stap voor mijn dochter in haar eigen mens zijn. Dat geeft vertrouwen over en weer en daar gedijen kinderen op. Op angst groeit niets.
vrijdag 30 december 2016 om 10:54
Mijn partner is kind van een moeder zoals jij beschrijft. Hij is nu nog steeds in therapie voor oa allerlei angsten.
Doordat zijn moeder zo beklemmend is geweest in zijn opvoeding en ongewild al haar angsten op hem heeft geprojecteerd is hij opgegroeid met een scheef beeld van de wereld. Wij gingen heel lang niet op vakantie omdat zijn moeder het vroeger vreselijk vond als hij als 20er buiten NL weg ging. Dan at en sliep ze niet meer tot hij terug was, Ze belde hem hele dagen, waarschuwde hem voor 1001 dingen. Met als gevolg dat als wij op vakantie gingenn dat hij ook niet meer at en sliep.
Zijn moeder heeft hem uit liefde zo opgevoed maar er ongewild meer kwaad mee gedaan dan goed...
Doordat zijn moeder zo beklemmend is geweest in zijn opvoeding en ongewild al haar angsten op hem heeft geprojecteerd is hij opgegroeid met een scheef beeld van de wereld. Wij gingen heel lang niet op vakantie omdat zijn moeder het vroeger vreselijk vond als hij als 20er buiten NL weg ging. Dan at en sliep ze niet meer tot hij terug was, Ze belde hem hele dagen, waarschuwde hem voor 1001 dingen. Met als gevolg dat als wij op vakantie gingenn dat hij ook niet meer at en sliep.
Zijn moeder heeft hem uit liefde zo opgevoed maar er ongewild meer kwaad mee gedaan dan goed...
vrijdag 30 december 2016 om 11:36
Net als Lionlilly ben ik ook een product van overbezorgde ouders. Ik heb na mijn jeugd altijd het gevoel gehad mijn ouders te pleasen en te doen wat zij goed achtten voor mij. Ik merk dat ik soms onbewust hetzelfde doe en dat wil ik niet voor mijn dochters. Ik wil dat ze zich vrij voelen de wereld te ontdekken, zichzelf te ontdekken en zich te ontpoppen tot prachtige vrouwen die comfortabel zijn met wie ze zijn. Ik neem aan dat jij dit ook wil voor jouw dochter. Probeer de motivatie voor ogen te zien wat jij wil voor je dochter in dit leven. Ik weet heel zeker dat dat niet is wat er nu speelt.
vrijdag 30 december 2016 om 13:20
quote:Fleurr82 schreef op 30 december 2016 @ 01:00:
Er is een vader ja. Die ziet zelf niets alarmerends. Het zijn meer mijn eigen gedachten, en ik besef het ook. Probeer het daarom ook wel te onderdrukken en in de dagelijkse praktijk niet zo te laten zien.Onderdrukken is vaak niet zo'n goede oplossing. Ik zou (met je therapeut, of een andere therapeut die je wel serieus neemt) onderzoeken wat maakt dat jouw controledrang, jouw behoefte aan nabijheid van je kind en jouw angst zo groot zijn.
Er is een vader ja. Die ziet zelf niets alarmerends. Het zijn meer mijn eigen gedachten, en ik besef het ook. Probeer het daarom ook wel te onderdrukken en in de dagelijkse praktijk niet zo te laten zien.Onderdrukken is vaak niet zo'n goede oplossing. Ik zou (met je therapeut, of een andere therapeut die je wel serieus neemt) onderzoeken wat maakt dat jouw controledrang, jouw behoefte aan nabijheid van je kind en jouw angst zo groot zijn.
zaterdag 31 december 2016 om 13:44
Ik ben ontzettend blij dat ik dit bericht geplaats heb! Ik zie nu meer in dan ooit hoe verkeerd ik bezig ben.
Hartelijk dank voor jullie reacties.
Ik realiseer me dat ik precies het gedrag en de opvoeding van mijn eigen moeder herhaal. Daarom ook het ontevreden leven wat ik lijd.
Ik ga het verleden zich zeker niet laten herhalen.
Als ik zelf een eigen toverstaf had, zou ik scheiden van mijn partner. Huis verkopen en wonen in een buurt die me wel bevalt. Mijn kind opvoeden tot een zelfstandige vrouw met daarbij hulp van een goede therapeut en pedagoog. Dit is echter te ingrijpend en niet op korte termijn te realiseren.
Wat kan ik nu doen?
Ik heb praktische adviezen nodig. Ik zal maandag sowieso een nieuwe therapeut zoeken en onderwerp (gegeneraliseerde) angststoornis en opvoeding bovenaan de gesprekslijst zetten.
Gelukkig ben ik wel tevreden met de peuterspeelzaal van mijn dochter, beiden leidsters hebben pedagogiek gestudeerd. Mijn dochter zal per januari 3 ochtenden gaan, ipv 2. Dat had ik al aangevraagd.
Thuis hangt ze vaak om me heen. Ik kan eens kijken of ze bij een vriendje of vriendinnetje van de psz thuis kan spelen. Samen slapen zie ik vooralsnog geen kwaad in, het geeft ons een veilig gevoel. Kan het wel gaan afbouwen en haar eens bij oma laten slapen.
Hartelijk dank voor jullie reacties.
Ik realiseer me dat ik precies het gedrag en de opvoeding van mijn eigen moeder herhaal. Daarom ook het ontevreden leven wat ik lijd.
Ik ga het verleden zich zeker niet laten herhalen.
Als ik zelf een eigen toverstaf had, zou ik scheiden van mijn partner. Huis verkopen en wonen in een buurt die me wel bevalt. Mijn kind opvoeden tot een zelfstandige vrouw met daarbij hulp van een goede therapeut en pedagoog. Dit is echter te ingrijpend en niet op korte termijn te realiseren.
Wat kan ik nu doen?
Ik heb praktische adviezen nodig. Ik zal maandag sowieso een nieuwe therapeut zoeken en onderwerp (gegeneraliseerde) angststoornis en opvoeding bovenaan de gesprekslijst zetten.
Gelukkig ben ik wel tevreden met de peuterspeelzaal van mijn dochter, beiden leidsters hebben pedagogiek gestudeerd. Mijn dochter zal per januari 3 ochtenden gaan, ipv 2. Dat had ik al aangevraagd.
Thuis hangt ze vaak om me heen. Ik kan eens kijken of ze bij een vriendje of vriendinnetje van de psz thuis kan spelen. Samen slapen zie ik vooralsnog geen kwaad in, het geeft ons een veilig gevoel. Kan het wel gaan afbouwen en haar eens bij oma laten slapen.
zondag 1 januari 2017 om 17:51
quote:Fleurr82 schreef op 31 december 2016 @ 13:44:
Ik ben ontzettend blij dat ik dit bericht geplaats heb! Ik zie nu meer in dan ooit hoe verkeerd ik bezig ben.
Hartelijk dank voor jullie reacties.
Ik realiseer me dat ik precies het gedrag en de opvoeding van mijn eigen moeder herhaal. Daarom ook het ontevreden leven wat ik lijd.
Ik ga het verleden zich zeker niet laten herhalen.
Als ik zelf een eigen toverstaf had, zou ik scheiden van mijn partner. Huis verkopen en wonen in een buurt die me wel bevalt. Mijn kind opvoeden tot een zelfstandige vrouw met daarbij hulp van een goede therapeut en pedagoog. Dit is echter te ingrijpend en niet op korte termijn te realiseren.
Wat kan ik nu doen?
Ik heb praktische adviezen nodig. Ik zal maandag sowieso een nieuwe therapeut zoeken en onderwerp (gegeneraliseerde) angststoornis en opvoeding bovenaan de gesprekslijst zetten.
Gelukkig ben ik wel tevreden met de peuterspeelzaal van mijn dochter, beiden leidsters hebben pedagogiek gestudeerd. Mijn dochter zal per januari 3 ochtenden gaan, ipv 2. Dat had ik al aangevraagd.
Thuis hangt ze vaak om me heen. Ik kan eens kijken of ze bij een vriendje of vriendinnetje van de psz thuis kan spelen. Samen slapen zie ik vooralsnog geen kwaad in, het geeft ons een veilig gevoel. Kan het wel gaan afbouwen en haar eens bij oma laten slapen.Waarom is scheiden te ingrijpend?
Ik ben ontzettend blij dat ik dit bericht geplaats heb! Ik zie nu meer in dan ooit hoe verkeerd ik bezig ben.
Hartelijk dank voor jullie reacties.
Ik realiseer me dat ik precies het gedrag en de opvoeding van mijn eigen moeder herhaal. Daarom ook het ontevreden leven wat ik lijd.
Ik ga het verleden zich zeker niet laten herhalen.
Als ik zelf een eigen toverstaf had, zou ik scheiden van mijn partner. Huis verkopen en wonen in een buurt die me wel bevalt. Mijn kind opvoeden tot een zelfstandige vrouw met daarbij hulp van een goede therapeut en pedagoog. Dit is echter te ingrijpend en niet op korte termijn te realiseren.
Wat kan ik nu doen?
Ik heb praktische adviezen nodig. Ik zal maandag sowieso een nieuwe therapeut zoeken en onderwerp (gegeneraliseerde) angststoornis en opvoeding bovenaan de gesprekslijst zetten.
Gelukkig ben ik wel tevreden met de peuterspeelzaal van mijn dochter, beiden leidsters hebben pedagogiek gestudeerd. Mijn dochter zal per januari 3 ochtenden gaan, ipv 2. Dat had ik al aangevraagd.
Thuis hangt ze vaak om me heen. Ik kan eens kijken of ze bij een vriendje of vriendinnetje van de psz thuis kan spelen. Samen slapen zie ik vooralsnog geen kwaad in, het geeft ons een veilig gevoel. Kan het wel gaan afbouwen en haar eens bij oma laten slapen.Waarom is scheiden te ingrijpend?
zondag 1 januari 2017 om 17:53
Ik had al willen schrijven: zorg dat je bezigheden buitenshuis toenemen, bv werk waardoor je ook nog een leven naast dat van je gezin/dochter hebt.
Maar helemaal na je laatste post waarin je aangeeft eigenlijk te willen scheiden: zorg dat je voor jezelf kan zorgen. Vind een baan voor een aantal dagen in de week zodat je op je eigen benen kan staan. Het zal echt wel lastig zijn in het begin om je dochter dan bij een kdv of zoiets achter te laten maar het is voor jullie beider toekomst wellicht wel het beste.
Maar helemaal na je laatste post waarin je aangeeft eigenlijk te willen scheiden: zorg dat je voor jezelf kan zorgen. Vind een baan voor een aantal dagen in de week zodat je op je eigen benen kan staan. Het zal echt wel lastig zijn in het begin om je dochter dan bij een kdv of zoiets achter te laten maar het is voor jullie beider toekomst wellicht wel het beste.
zondag 1 januari 2017 om 20:46
Ik werk 32 uur in de week vanuit huis. Eigenlijk zou ik haar ook naar de kdv moeten sturen voor de hele dag. Goed voor ons allemaal. Maar ook dat kon ik niet aan.
Scheiden lijkt me ingrijpend voor haar want ze is heel erg aan hem gehecht. Ook praktisch ingrijpend omdat we samen dus dit koophuis hebben. Maar goed, we zijn heus niet de enigen die dit overkomt.
Ik zal met mijn therapeut ook verder bespreken hoe ik mijn dochter het beste kan opvoeden. Ik liep trouwens bij haar omdat ik al voelde dat ik niet lekker in mijn vel zit; piekeren, somber, vermoeid, lichamelijk vaker ziek, slecht slapen, ongegronde angsten.... wat zij dus allemaal niet diagnostiseerde als een serieuze angst stoornis.
Scheiden lijkt me ingrijpend voor haar want ze is heel erg aan hem gehecht. Ook praktisch ingrijpend omdat we samen dus dit koophuis hebben. Maar goed, we zijn heus niet de enigen die dit overkomt.
Ik zal met mijn therapeut ook verder bespreken hoe ik mijn dochter het beste kan opvoeden. Ik liep trouwens bij haar omdat ik al voelde dat ik niet lekker in mijn vel zit; piekeren, somber, vermoeid, lichamelijk vaker ziek, slecht slapen, ongegronde angsten.... wat zij dus allemaal niet diagnostiseerde als een serieuze angst stoornis.
