Psyche
alle pijlers
OCS/OCD: opname in kliniek; ervaringen?
maandag 12 juli 2010 om 19:37
Hallo,
Na een lange tijd van aandringen op goede hulp en wachttijden doorstaan, heb ik vandaag eindelijk een goed gesprek gehad met een psyhiatrisch verpleegkundige en een psychiater. Het was bedoeld als intake voor tweedelijnszorg, maar helaas zijn de wachttijden zo lang, dat voor mij een alternatief behandelplan is voorgesteld. Daarnaast was de psychiater van mening dat ik intensievere hulp nodig heb dan dat zij kunnen bieden. Ik ben doorverwezen naar een gespecialiseerde angststoorniskliniek.
Woensdag moet ik bij de huisarts zijn voor de doorverwijzing en om te starten met medicijnen. Ik voel me heel dubbel hierover, want de psychiater is van mening dat een opname in een kliniek (dus een klinische behandeling) het beste resultaat zal geven en in mijn geval ook aan te raden is. Maar ik vind dit hartstikke eng! Ik wist dat ik een probleem had en ik heb hard gevochten voor hulp, maar ik schrok hier toch wel van. Ik heb enorme heimwee en het lijkt me echt eng om een aantal weken naar zo'n kliniek te gaan. Daarnaast zit ik net lekker in mijn studie en zal ik hierdoor zeker een half jaar studievertraging oplopen. Ik schaam me er eigenlijk ook wel voor, mijn moeder zal hier niet blij mee zijn (ben gelukkig getrouwd en woon niet meer thuis, maar toch). Ik dacht zelf namelijk nooit verder dan dagbehandeling, ik wist gewoon niet dat het zo erg met mij gesteld was. Dat is toch wel confronterend (maar aan de andere kant weer heerlijk dat eindelijk iemand begrijpt door wat voor hel ik ga).
Heel veel verschillende emoties komen in mij op, schaamte, blijdschap (dat ik misschien toch de hulp krijg die ik zo hard nodig heb). Ik moet het daarom gewoon even kwijt. Uiteraard ga ik er wel voor. Ik moet wel, want mijn leven is onleefbaar geworden door de OCS.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een opname in een kliniek voor de behandeling van OCS? Het wordt bij mij of de angststoorniskliniek in Lent of de angststoorniskliniek in Venray. Ik moet wel weer op een wachtlijst (in 2008 is de hele molen gaan draaien en vandaag pas een intake gehad voor tweedelijnshulp), maar ik wacht al zo lang dat ik dat nog wel erbij kan hebben. Ik moet wel alvast beginnen met medicijnen, omdat die vaak een gewenningsperiode hebben volgens de psychiater. Ook daar ben ik wel bang voor, ik voel me ineens echt alsof ik een 'draadje los' heb.
Misschien kom ik wat dramatisch over, het is gewoon een vreemde dag geweest voor mij. Een opluchting, omdat ik misschien echt hulp ga krijgen en mijn leven weer leefbaar gaat worden. Maar ook het gevoel dat er wat aan mij mankeert.
Na een lange tijd van aandringen op goede hulp en wachttijden doorstaan, heb ik vandaag eindelijk een goed gesprek gehad met een psyhiatrisch verpleegkundige en een psychiater. Het was bedoeld als intake voor tweedelijnszorg, maar helaas zijn de wachttijden zo lang, dat voor mij een alternatief behandelplan is voorgesteld. Daarnaast was de psychiater van mening dat ik intensievere hulp nodig heb dan dat zij kunnen bieden. Ik ben doorverwezen naar een gespecialiseerde angststoorniskliniek.
Woensdag moet ik bij de huisarts zijn voor de doorverwijzing en om te starten met medicijnen. Ik voel me heel dubbel hierover, want de psychiater is van mening dat een opname in een kliniek (dus een klinische behandeling) het beste resultaat zal geven en in mijn geval ook aan te raden is. Maar ik vind dit hartstikke eng! Ik wist dat ik een probleem had en ik heb hard gevochten voor hulp, maar ik schrok hier toch wel van. Ik heb enorme heimwee en het lijkt me echt eng om een aantal weken naar zo'n kliniek te gaan. Daarnaast zit ik net lekker in mijn studie en zal ik hierdoor zeker een half jaar studievertraging oplopen. Ik schaam me er eigenlijk ook wel voor, mijn moeder zal hier niet blij mee zijn (ben gelukkig getrouwd en woon niet meer thuis, maar toch). Ik dacht zelf namelijk nooit verder dan dagbehandeling, ik wist gewoon niet dat het zo erg met mij gesteld was. Dat is toch wel confronterend (maar aan de andere kant weer heerlijk dat eindelijk iemand begrijpt door wat voor hel ik ga).
Heel veel verschillende emoties komen in mij op, schaamte, blijdschap (dat ik misschien toch de hulp krijg die ik zo hard nodig heb). Ik moet het daarom gewoon even kwijt. Uiteraard ga ik er wel voor. Ik moet wel, want mijn leven is onleefbaar geworden door de OCS.
Zijn er mensen die ervaring hebben met een opname in een kliniek voor de behandeling van OCS? Het wordt bij mij of de angststoorniskliniek in Lent of de angststoorniskliniek in Venray. Ik moet wel weer op een wachtlijst (in 2008 is de hele molen gaan draaien en vandaag pas een intake gehad voor tweedelijnshulp), maar ik wacht al zo lang dat ik dat nog wel erbij kan hebben. Ik moet wel alvast beginnen met medicijnen, omdat die vaak een gewenningsperiode hebben volgens de psychiater. Ook daar ben ik wel bang voor, ik voel me ineens echt alsof ik een 'draadje los' heb.
Misschien kom ik wat dramatisch over, het is gewoon een vreemde dag geweest voor mij. Een opluchting, omdat ik misschien echt hulp ga krijgen en mijn leven weer leefbaar gaat worden. Maar ook het gevoel dat er wat aan mij mankeert.
maandag 12 juli 2010 om 19:58
Zelf geen ervaring, maar ik wilde je toch even een hart onder de riem steken. Het feit dat je hulp bent gaan zoeken is al heel goed, en een grote stap naar beter worden toe. Zo voelt het nu misschien niet, maar ga eens na hoeveel mensen gewoon hun kop in het zand blijven steken.
Ik kan me best voorstellen dat je geschrokken bent van het feit dat men je zo 'ernstig' inschat, stiekem hoop je toch altijd dat ze zeggen dat het wel meevalt. Maar ik vind dat je er wel heel erg open voor klinkt, en dat is al heel wat. De gebruikelijke reactie op zowel medicijnen als een opname is: 'ja dag, dat heb ik niet nodig want ik ben niet gek!'. Terwijl dat ook helemaal niet hoeft, maar mensen zien het als een soort oordeel over zichzelf. Jij bent gezond genoeg om te zien wat het is: geen oordeel maar hulp, en dat dan ook te accepteren, en dat is ten eerste heel erg knap, en ten tweede een heel goed vooruitzicht voor je herstel.
Wat betreft de medicijnen, daar heb ik wel ervaring mee, en je hebt meestal idd een gewenningperiode. Het effect verschilt per persoon, maar de klachten kunnen tijdelijk erger worden, of (zoals bij mij) je kunt gewoon heel ziek worden (misselijk, diarree etc.). Ook hebben sommigen paniekaanvallen. Dit klinkt allemaal heel vreselijk, maar bij mij viel het uiteindelijk wel mee, juist omdat ik wist dat dit van de medicijnen kan komen, en dat het weer overgaat. Laat je dus wel even goed voorlichten, en bespreek het evt ook als je ergens heel bang voor bent. Hoe meer je weet wat er kan gebeuren, hoe minder je ervan schrikt en hoe minder erg het voelt. Oh, en het kan ook nog dat je er helemaal geen last van hebt hoor, die mensen zijn er ook.
En wat betreft wat anderen ervan vinden: de meeste mensen vinden er uberhaupt niet zo veel van hoor. Sinds ik zelf een beetje in deze richting heb gezeten, en er heel open over ben, merk ik pas hoeveel mensen zelf ook bij een psycholoog/psychiater gezeten hebben en medicijnen gebruiken. En je moeder zal neem ik aan vooral blij zijn dat je actie onderneemt en hulp krijgt. Dat je daardoor een half jaar studievertraging oploopt is op een heel leven nou ook weer niet zo veel, toch?
In elk geval veel succes en sterkte toegewenst, ik ken je niet eens, maar ik geloof dat het goed gaat komen!
Ik kan me best voorstellen dat je geschrokken bent van het feit dat men je zo 'ernstig' inschat, stiekem hoop je toch altijd dat ze zeggen dat het wel meevalt. Maar ik vind dat je er wel heel erg open voor klinkt, en dat is al heel wat. De gebruikelijke reactie op zowel medicijnen als een opname is: 'ja dag, dat heb ik niet nodig want ik ben niet gek!'. Terwijl dat ook helemaal niet hoeft, maar mensen zien het als een soort oordeel over zichzelf. Jij bent gezond genoeg om te zien wat het is: geen oordeel maar hulp, en dat dan ook te accepteren, en dat is ten eerste heel erg knap, en ten tweede een heel goed vooruitzicht voor je herstel.
Wat betreft de medicijnen, daar heb ik wel ervaring mee, en je hebt meestal idd een gewenningperiode. Het effect verschilt per persoon, maar de klachten kunnen tijdelijk erger worden, of (zoals bij mij) je kunt gewoon heel ziek worden (misselijk, diarree etc.). Ook hebben sommigen paniekaanvallen. Dit klinkt allemaal heel vreselijk, maar bij mij viel het uiteindelijk wel mee, juist omdat ik wist dat dit van de medicijnen kan komen, en dat het weer overgaat. Laat je dus wel even goed voorlichten, en bespreek het evt ook als je ergens heel bang voor bent. Hoe meer je weet wat er kan gebeuren, hoe minder je ervan schrikt en hoe minder erg het voelt. Oh, en het kan ook nog dat je er helemaal geen last van hebt hoor, die mensen zijn er ook.
En wat betreft wat anderen ervan vinden: de meeste mensen vinden er uberhaupt niet zo veel van hoor. Sinds ik zelf een beetje in deze richting heb gezeten, en er heel open over ben, merk ik pas hoeveel mensen zelf ook bij een psycholoog/psychiater gezeten hebben en medicijnen gebruiken. En je moeder zal neem ik aan vooral blij zijn dat je actie onderneemt en hulp krijgt. Dat je daardoor een half jaar studievertraging oploopt is op een heel leven nou ook weer niet zo veel, toch?
In elk geval veel succes en sterkte toegewenst, ik ken je niet eens, maar ik geloof dat het goed gaat komen!
maandag 12 juli 2010 om 19:58
(Gelukkig) geen ervaring, maar wil je heel veel sterkte wensen. En als een kliniek de beste oplossing is... Hiermee help je jezelf. Die half jaar studie komt goed. Het is "maar" 6 maanden.
En je moeder??? tja... als ze er niet achter staat.... je doet het toch echt voor jezelf en voor je man!
Nogmaals heel veel sterkte!
En je moeder??? tja... als ze er niet achter staat.... je doet het toch echt voor jezelf en voor je man!
Nogmaals heel veel sterkte!
maandag 12 juli 2010 om 21:20
Het forum van de OCD Vriendenkring is echt een aanrader.
Je zult er als het goed is veel herkenning in vinden én er zitten best wat ervaringsdeskundigen op. Het is helaas niet zo'n heel actief forum, maar er lopen altijd wel een paar topics.
Voor mij functioneert het als een goeie database als je op zoek bent naar informatie over medicijnen tegen angst en dwang.
Maak je sowieso niet te druk over de medicatie. Iedereen reageert er weer anders op. Er zijn veel verschillende middelen. Bij dwang wordt er meestal eerst een SSRI voorgeschreven, als deze niet aanslaat dan een ander medicijn uit dezelfde groep. Reageer je goed op een bepaald medicijn maar heb je te veel last van de bijwerkingen dan kun je een ander middel proberen uit dezelfde groep. SNRI's zijn ook erg bekend (bijv. Efexor), deze remmen niet alleen de heropname van serotonine maar ook van noradrenaline. Soms schrijft de arts een TCA voor, heel soms ook wel eens een mao-remmer(als je op anderen dingen niet reageert), maar men kiest ook wel voor een laag gedoseerd anti-psychoticum. Niet omdat jij psychotisch bent, maar omdat dit soms beter aanslaat als dit gecombineerd word met het basismiddel tegen de dwang.
Bespreek het allemaal goed met je behandelaar en laat je niet zomaar een middel voorschrijven, zonder je eerst goed te informeren. Maar let op: mensen reageren verschillend op (dat soort) medicatie. Het is echt een kwestie van proberen.
Over opname weet ik niet zo heel veel, maar daarvoor zou ik zeker het forum van de OCDVK checken
Veel sterkte!
Je zult er als het goed is veel herkenning in vinden én er zitten best wat ervaringsdeskundigen op. Het is helaas niet zo'n heel actief forum, maar er lopen altijd wel een paar topics.
Voor mij functioneert het als een goeie database als je op zoek bent naar informatie over medicijnen tegen angst en dwang.
Maak je sowieso niet te druk over de medicatie. Iedereen reageert er weer anders op. Er zijn veel verschillende middelen. Bij dwang wordt er meestal eerst een SSRI voorgeschreven, als deze niet aanslaat dan een ander medicijn uit dezelfde groep. Reageer je goed op een bepaald medicijn maar heb je te veel last van de bijwerkingen dan kun je een ander middel proberen uit dezelfde groep. SNRI's zijn ook erg bekend (bijv. Efexor), deze remmen niet alleen de heropname van serotonine maar ook van noradrenaline. Soms schrijft de arts een TCA voor, heel soms ook wel eens een mao-remmer(als je op anderen dingen niet reageert), maar men kiest ook wel voor een laag gedoseerd anti-psychoticum. Niet omdat jij psychotisch bent, maar omdat dit soms beter aanslaat als dit gecombineerd word met het basismiddel tegen de dwang.
Bespreek het allemaal goed met je behandelaar en laat je niet zomaar een middel voorschrijven, zonder je eerst goed te informeren. Maar let op: mensen reageren verschillend op (dat soort) medicatie. Het is echt een kwestie van proberen.
Over opname weet ik niet zo heel veel, maar daarvoor zou ik zeker het forum van de OCDVK checken
Veel sterkte!
dinsdag 13 juli 2010 om 12:42
Bedankt voor alle reacties! Morgen heb ik een afspraak voor onder andere de medicijnen en ik heb maar gewoon een vragenlijstje voor de huisarts gemaakt. Ik ga het gewoon proberen en mocht ik slecht reageren op de medicijnen, zijn er gelukkig nog wat alternatieven.
Mijn moeder zal hier niet blij mee zijn, omdat ze niet geloof in depressies of alle andere soorten stoornissen. Ze weet ook niet van mijn ocs. Ze vindt mensen die naar een psycholoog gaan al zwak en vindt dat je dan geen karakter hebt. Medicijnen vindt ze al helemaal het toppunt van zwakheid, laat staan een opname. Daarnaast ben ik de enige in ons gezin waar het goed mee gaat (goed huwelijk, goede opleiding, verder geen problemen) en dat benadrukt ze heel vaak. Dat ze zo blij is dat het tenminste met één iemand goed gaat en dat ze zich over mij geen zorgen hoeft te maken. Een opname in een kliniek zou haar echt in shock brengen, daar ken ik haar voor. Mocht het zover komen, probeer ik het gewoon geheim te houden voor haar. Ze woont iets van 100 km verderop en komt toch nooit op eigen houtje naar mij. In de weekenden ben ik dan thuis en kan ik gewoon contact met haar hebben (zoals nu ook meestal het geval is). Jammer dat het zo moet, maar ik zie geen andere manier.
Ik ga zeker eens op het forum van ocdvk kijken.
Mijn moeder zal hier niet blij mee zijn, omdat ze niet geloof in depressies of alle andere soorten stoornissen. Ze weet ook niet van mijn ocs. Ze vindt mensen die naar een psycholoog gaan al zwak en vindt dat je dan geen karakter hebt. Medicijnen vindt ze al helemaal het toppunt van zwakheid, laat staan een opname. Daarnaast ben ik de enige in ons gezin waar het goed mee gaat (goed huwelijk, goede opleiding, verder geen problemen) en dat benadrukt ze heel vaak. Dat ze zo blij is dat het tenminste met één iemand goed gaat en dat ze zich over mij geen zorgen hoeft te maken. Een opname in een kliniek zou haar echt in shock brengen, daar ken ik haar voor. Mocht het zover komen, probeer ik het gewoon geheim te houden voor haar. Ze woont iets van 100 km verderop en komt toch nooit op eigen houtje naar mij. In de weekenden ben ik dan thuis en kan ik gewoon contact met haar hebben (zoals nu ook meestal het geval is). Jammer dat het zo moet, maar ik zie geen andere manier.
Ik ga zeker eens op het forum van ocdvk kijken.
dinsdag 13 juli 2010 om 17:42
Enne Lovely me... Mensen die durven te vragen om hulp bij een psycholoog of wat dan ook hebben juist wel karakter. Zij durven toe te geven dat ze het alleen niet kunnen en blijven niet spartelen om boven te blijven.
Jij bent juist hartstikke sterk want jij hebt de moed om in te zien dat je zo niet verder komt.
Jij bent juist hartstikke sterk want jij hebt de moed om in te zien dat je zo niet verder komt.
woensdag 14 juli 2010 om 10:57
Bedankt voor jullie reacties, het doet me echt goed om die te lezen.
Vanmorgen was ik bij de huisarts voor mijn medicijnen en de verwijzing naar de kliniek. Maar daar aangekomen bleek hij niet blij te zijn dat hij dat 'moest' doen. Hij vond dat de psychiater waar ik op intake was geweest dat moest regelen. Ik was echter op intake bij een instantie hier in de buurt, waar ze mij door plaatsgebrek niet kunnen helpen. Omdat medicijngebruik toch begeleiding nodig heeft, vond de psychiater het beter dat de huisarts daarvoor zorgde en mij dan ook doorverwijst naar een kliniek. Maar de huisarts wilde niet voor 'loopjongen spelen' (zo zei hij het in ieder geval), dus ik moest zelf maar even kijken hoe ik aangemeld werd. Ik moest maar die psychiater anders nog maar eens bellen. Die medicijnen gaf hij me wel, maar toen ik vragen had over bijwerkingen zei hij dat ik me daar over heen moest zetten en wat over moest hebben om van mijn klachten af te komen (ik mag toch wel vragen hebben?). Ik stond dus huilend weer buiten. Wat een rotzak is het toch. Hij gaf me echt het gevoel dat hij totaal niet bij me betrokken is, geen zin heeft om te helpen en daar ook geen moeite voor wil doen.
Ik heb dus die instantie weer gebeld waar ik intake had en zei vonden het een vreemde gang van zaken. Ze gaan nu intern overleggen wie mij nu gaat doorverwijzen en dan hoop ik dat het goed komt. Ik ga me wel orienteren op een nieuwe huisarts, want hij heeft me in deze hele periode dat ik om hulp vraag nog nooit geholpen.
Edit: net bericht gekregen van de instantie waar ik mijn intake had. Zij zeggen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de verwijzing, zij geven alleen advies. De huisarts moet mij dus wel degelijk verwijzen. Zij nemen contact op met mijn huisarts om hem dat te vertellen. Ben benieuwd hoe dat afloopt, want mijn huisarts zei vanmorgen toch echt dat hij dat niet ging doen.
Vanmorgen was ik bij de huisarts voor mijn medicijnen en de verwijzing naar de kliniek. Maar daar aangekomen bleek hij niet blij te zijn dat hij dat 'moest' doen. Hij vond dat de psychiater waar ik op intake was geweest dat moest regelen. Ik was echter op intake bij een instantie hier in de buurt, waar ze mij door plaatsgebrek niet kunnen helpen. Omdat medicijngebruik toch begeleiding nodig heeft, vond de psychiater het beter dat de huisarts daarvoor zorgde en mij dan ook doorverwijst naar een kliniek. Maar de huisarts wilde niet voor 'loopjongen spelen' (zo zei hij het in ieder geval), dus ik moest zelf maar even kijken hoe ik aangemeld werd. Ik moest maar die psychiater anders nog maar eens bellen. Die medicijnen gaf hij me wel, maar toen ik vragen had over bijwerkingen zei hij dat ik me daar over heen moest zetten en wat over moest hebben om van mijn klachten af te komen (ik mag toch wel vragen hebben?). Ik stond dus huilend weer buiten. Wat een rotzak is het toch. Hij gaf me echt het gevoel dat hij totaal niet bij me betrokken is, geen zin heeft om te helpen en daar ook geen moeite voor wil doen.
Ik heb dus die instantie weer gebeld waar ik intake had en zei vonden het een vreemde gang van zaken. Ze gaan nu intern overleggen wie mij nu gaat doorverwijzen en dan hoop ik dat het goed komt. Ik ga me wel orienteren op een nieuwe huisarts, want hij heeft me in deze hele periode dat ik om hulp vraag nog nooit geholpen.
Edit: net bericht gekregen van de instantie waar ik mijn intake had. Zij zeggen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de verwijzing, zij geven alleen advies. De huisarts moet mij dus wel degelijk verwijzen. Zij nemen contact op met mijn huisarts om hem dat te vertellen. Ben benieuwd hoe dat afloopt, want mijn huisarts zei vanmorgen toch echt dat hij dat niet ging doen.
woensdag 14 juli 2010 om 17:12
Wat een hork die huisarts, alsof je voor je lol even een verwijzingkje komt halen voor opname in een kliniekje en paracetamol komt halen ipv medicatie voor je angststoornis.... Meneer voelt zich te goed om "loopjongen" te spelen, meneer moet eerst zijn werk maar eens goed gaan doen! Hopelijk vertellen ze hem goed de waarheid die mensen waar je de intake hebt gedaan en komt het goed met die verwijzing.
Zow even mijn frustraties kwijt .
Wilde je eigenlijk vertellen hoe stoer ik het vind dat je hulp gezocht hebt en ondanks je geschrokken reactie tóch voor die opname wilt gaan. Helemaal niet zwak maar juist mega sterk!!! Juist een teken van heel veel karakter maar goed ik loop zelf ook voor de derde keer bij een psych ivm depressie dus wie weet is mijn inschatting van wie en wat geen karakter heeft niet helemaal goed .
In elk geval even een dikke denk dat je die na vanmorgen wel even kan gebruiken.
Zow even mijn frustraties kwijt .
Wilde je eigenlijk vertellen hoe stoer ik het vind dat je hulp gezocht hebt en ondanks je geschrokken reactie tóch voor die opname wilt gaan. Helemaal niet zwak maar juist mega sterk!!! Juist een teken van heel veel karakter maar goed ik loop zelf ook voor de derde keer bij een psych ivm depressie dus wie weet is mijn inschatting van wie en wat geen karakter heeft niet helemaal goed .
In elk geval even een dikke denk dat je die na vanmorgen wel even kan gebruiken.
woensdag 14 juli 2010 om 20:18
Raar van je huisarts en niet leuk voor jou.
Huisartsen zijn meestal niet zo heel erg thuis in psychiatrische medicatie en nogal eens geneigd om het voor te schrijven (te snel vaak, zonder dieper naar de klacht te kijken) zonder verder enige begeleiding of informatie te geven.
En eigenlijk heb je daar ook je psychiater of therapeut voor. Die geeft het advies en vervolgens ga jij daarmee naar je huisarts. Die schrijft dan het receptje uit.
Voor tweedelijns gezondheidszorg heb je gewoon een verwijzing nodig van je huisarts. Volgens mij kun je je alleen zelfstandig zonder tussenkomst van je huisarts aanmelden bij een psychologenpraktijk. Maar voor psychotherapie heb je een verwijzing nodig.
Als jou geadviseerd wordt om dat soort hulp in te roepen en je huisarts wil daar dan niet aan meewerken dan moet hij daar wel een goede reden voor hebben.
Ben benieuwd hoe hij gaat reageren op dat telefoontje, maar als je je niet op je gemak voelt en/of met tranen weer buiten staat klinkt dat niet echt als iemand die jou goed kan helpen en dat is juist wat je nodig hebt. Een andere huisarts zoeken lijkt me geen slecht idee!
Huisartsen zijn meestal niet zo heel erg thuis in psychiatrische medicatie en nogal eens geneigd om het voor te schrijven (te snel vaak, zonder dieper naar de klacht te kijken) zonder verder enige begeleiding of informatie te geven.
En eigenlijk heb je daar ook je psychiater of therapeut voor. Die geeft het advies en vervolgens ga jij daarmee naar je huisarts. Die schrijft dan het receptje uit.
Voor tweedelijns gezondheidszorg heb je gewoon een verwijzing nodig van je huisarts. Volgens mij kun je je alleen zelfstandig zonder tussenkomst van je huisarts aanmelden bij een psychologenpraktijk. Maar voor psychotherapie heb je een verwijzing nodig.
Als jou geadviseerd wordt om dat soort hulp in te roepen en je huisarts wil daar dan niet aan meewerken dan moet hij daar wel een goede reden voor hebben.
Ben benieuwd hoe hij gaat reageren op dat telefoontje, maar als je je niet op je gemak voelt en/of met tranen weer buiten staat klinkt dat niet echt als iemand die jou goed kan helpen en dat is juist wat je nodig hebt. Een andere huisarts zoeken lijkt me geen slecht idee!
woensdag 14 juli 2010 om 22:05
Hoi meis!
Ik heb ervaring met de kliniek in Lent. Heb daar van dec tot april gezeten (ben dus nog niet zolang weg daar). Met name voor angststoornis, met tikje dwangmatige persoonlijkheid.
Ik was al jaren aan het klungelen, meerdere therapieën gehad maar uiteindelijk toch weer een terugval. Heb zelf het idee van opname in kliniek voorgesteld en ik zag er tegenop. Maar echt; het was de beste beslissing ooit!
Tuurlijk zie je er tegenop: het is niet niks om 6 maanden ergens anders te wonen, iederen dag therapie te hebben, je studie te vertragen etc. Maar echt waar: de investering is het zeker waard!
Als ik terugkijk was het heftig en erg moeilijk, maar ook enorm gezellig en leuk! Heb er waardevolle contacten aan over gehouden.
Ga overigens niet met het idee naar een kliniek dat je daarna 'genezen' bent, want dat is best zwart-wit gedacht.
Je leert je probleem beter herkennen, ook evt achtergronden. Daarnaast leer je hoe je het aan moet pakken; dat zijn dingen die je ook na opname nog moet voortzetten. Je krijgt als het ware een 'gereedschapskist' mee waar je vervolgens mee aan de slag kan. Naast je OCS leer je ook veel over jezelf. Al die inzichten zijn zo waardevol!!
Wat betreft antidepressiva: in volgorde van werkzaamheid...
1. Cognitieve therapie
2. Cognitieve therapie met antidepressiva
3. Antidepressiva
Toen ik naar de kliniek ging was ik nog aan het opbouwen met antidepressiva. Tijdens de intake zeiden ze dat ik niet verder moest opbouwen: eerst starten met therapie en tijdens de opname zouden ze bekijken of verder opbouwen nodig was.
Misschien goed om nog even te wachten met opstarten? Zoals je huisarts ermee om gaat is mijn inziens niet heel deskundig. Hij moet je goed voorlichten over de betekenis die antidepr heeft bij OCS, de bijwerkingen etc. In de opbouwperiode is het altijd fijn (soms bijna noodzakelijk) om iemand bij je te hebben die je daarbij kan ondersteunen en motiveren. Ik weet niet of je moeder dat voldoende kan bieden?
Ik zou wachten tot je intake bij de kliniek hebt gehad. Als je nu niet meteen start, betekend niet dat het dan slechter blijft gaan. En starten kan altijd nog.
Ben benieuwd hoe het verder gaat!
Succes!
Ik heb ervaring met de kliniek in Lent. Heb daar van dec tot april gezeten (ben dus nog niet zolang weg daar). Met name voor angststoornis, met tikje dwangmatige persoonlijkheid.
Ik was al jaren aan het klungelen, meerdere therapieën gehad maar uiteindelijk toch weer een terugval. Heb zelf het idee van opname in kliniek voorgesteld en ik zag er tegenop. Maar echt; het was de beste beslissing ooit!
Tuurlijk zie je er tegenop: het is niet niks om 6 maanden ergens anders te wonen, iederen dag therapie te hebben, je studie te vertragen etc. Maar echt waar: de investering is het zeker waard!
Als ik terugkijk was het heftig en erg moeilijk, maar ook enorm gezellig en leuk! Heb er waardevolle contacten aan over gehouden.
Ga overigens niet met het idee naar een kliniek dat je daarna 'genezen' bent, want dat is best zwart-wit gedacht.
Je leert je probleem beter herkennen, ook evt achtergronden. Daarnaast leer je hoe je het aan moet pakken; dat zijn dingen die je ook na opname nog moet voortzetten. Je krijgt als het ware een 'gereedschapskist' mee waar je vervolgens mee aan de slag kan. Naast je OCS leer je ook veel over jezelf. Al die inzichten zijn zo waardevol!!
Wat betreft antidepressiva: in volgorde van werkzaamheid...
1. Cognitieve therapie
2. Cognitieve therapie met antidepressiva
3. Antidepressiva
Toen ik naar de kliniek ging was ik nog aan het opbouwen met antidepressiva. Tijdens de intake zeiden ze dat ik niet verder moest opbouwen: eerst starten met therapie en tijdens de opname zouden ze bekijken of verder opbouwen nodig was.
Misschien goed om nog even te wachten met opstarten? Zoals je huisarts ermee om gaat is mijn inziens niet heel deskundig. Hij moet je goed voorlichten over de betekenis die antidepr heeft bij OCS, de bijwerkingen etc. In de opbouwperiode is het altijd fijn (soms bijna noodzakelijk) om iemand bij je te hebben die je daarbij kan ondersteunen en motiveren. Ik weet niet of je moeder dat voldoende kan bieden?
Ik zou wachten tot je intake bij de kliniek hebt gehad. Als je nu niet meteen start, betekend niet dat het dan slechter blijft gaan. En starten kan altijd nog.
Ben benieuwd hoe het verder gaat!
Succes!
woensdag 14 juli 2010 om 22:08
PS: ik zou het je moeder vertellen. Systeemgesprekken (gesprekken met naasten zoals partner of ouders) maken deel uit van de therapie. Dat wil niet zeggen dat je moeder onderdeel wordt van jouw OCS (om het zo maar te zeggen), maar hierdoor krijgt zij meer inzicht in jouw probleem en hierdoor mogelijk ook meer begrip. En een beetje steun van je moeder kan geen kwaad lijkt me
donderdag 15 juli 2010 om 01:57
@lovelyme: aangezien ik 'n zeer ernstige variant heb (inmiddels althans) & zeer tegen psychiatrische "medicatie" ben; lijkt het me intressant om te weten welke klachten je dan precies ervaart & in welke levensfase je zit.
Aangezien zowel je levensfase, de klachten die je ervaart alsmede hoe gelukkig je je voelt nogal 'n rol spelen bij deze problematiek vindt ik het nogal gemakszuchtig van zowel psychiater als huisarts om je 'danmaar' medicatie voor te schrijven.
Jammer genoeg kan ik je na deze reactie niet opnieuw van antwoorden voorzien aangezien ik vanaf vandaag permanent offline ga.
Enige dat ik kan zeggen:
IBA-training; zit zelfs nog in testfase & niet in Limburg.
Maar heeft wel íets betere resultaten gehad in Canada.
Nu doen ze hier 'n 'verficatie onderzoek'; dit om te zien of ze vergelijkbare resultaten kunnen behalen.
@Suuri: toen ik je een-voorlaatste reactie las dacht ik; goh, herkenbaar..
Als OCD-er in het 'verdomhoekje' zitten tussen ocd-ers die constant alles er doordrukken & daarbij nog eens 'n hulpverlener die hetzelfde doet.. mm, waar heb ik dat eerder meegemaakt..
@lm:
Ik las nét nog je een voor-laatste reactie & ik krijg eerlijk gezegd 'jeuk'.. jeuk om naar jou toe te komen en de psychiater op z'n ***** te geven. Gemakszuchtig typje; zijn wil is wet & niets anders.
85% v/d hulpverleners zijn de meest ********* (veel gescheld) narcisten die er zijn; altijd weten ze het beter (maar niet heus..)
ohja, ook niet onbelangrijk: artikeltje..
en natuurlijk:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessieve ... e_stoornis
om niet te vergeten:
ssri's
snri's
ap's
ter verduidelijking over de (nuttige) werkzaamheid:
http://www.english.uva.nl ... 35C-438C-BF7FEB3645E489FC
Waarmee men in feite aangeeft dat het blokkeren van dopamine in het hoofd (zoals vele "medicijnen" doen in deze sector) in feite een tegengestelde van nuttige werling hebben op je brein. (wat 'n verrassing.)
Aangezien zowel je levensfase, de klachten die je ervaart alsmede hoe gelukkig je je voelt nogal 'n rol spelen bij deze problematiek vindt ik het nogal gemakszuchtig van zowel psychiater als huisarts om je 'danmaar' medicatie voor te schrijven.
Jammer genoeg kan ik je na deze reactie niet opnieuw van antwoorden voorzien aangezien ik vanaf vandaag permanent offline ga.
Enige dat ik kan zeggen:
IBA-training; zit zelfs nog in testfase & niet in Limburg.
Maar heeft wel íets betere resultaten gehad in Canada.
Nu doen ze hier 'n 'verficatie onderzoek'; dit om te zien of ze vergelijkbare resultaten kunnen behalen.
@Suuri: toen ik je een-voorlaatste reactie las dacht ik; goh, herkenbaar..
Als OCD-er in het 'verdomhoekje' zitten tussen ocd-ers die constant alles er doordrukken & daarbij nog eens 'n hulpverlener die hetzelfde doet.. mm, waar heb ik dat eerder meegemaakt..
@lm:
Ik las nét nog je een voor-laatste reactie & ik krijg eerlijk gezegd 'jeuk'.. jeuk om naar jou toe te komen en de psychiater op z'n ***** te geven. Gemakszuchtig typje; zijn wil is wet & niets anders.
85% v/d hulpverleners zijn de meest ********* (veel gescheld) narcisten die er zijn; altijd weten ze het beter (maar niet heus..)
ohja, ook niet onbelangrijk: artikeltje..
en natuurlijk:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Obsessieve ... e_stoornis
om niet te vergeten:
ssri's
snri's
ap's
ter verduidelijking over de (nuttige) werkzaamheid:
http://www.english.uva.nl ... 35C-438C-BF7FEB3645E489FC
Waarmee men in feite aangeeft dat het blokkeren van dopamine in het hoofd (zoals vele "medicijnen" doen in deze sector) in feite een tegengestelde van nuttige werling hebben op je brein. (wat 'n verrassing.)
donderdag 15 juli 2010 om 18:23
Wederom bedankt voor alle reacties! Ik voel me hier toch wel alleen in en dan is het fijn om wat bemoediging te krijgen.
Mijn moeder probeer ik er toch buiten te houden. Ik woon al jaren niet meer thuis en ik zie haar meestal 1 a 2 keer per maand. Ze weet ook niet van mijn ocs, omdat ze me daarvoor te weinig ziet gelukkig. Vroeger vermoedde ze wel zoiets, maar ik kon het redelijk goed verbergen (had het toen lang zo erg nog niet als nu), want als ze het doorhad ging ze schelden (als ik bv. mijn schoenen precies recht naast elkaar neer had gezet enzo).
Ik ben ruim een jaar bij een eerstelijnspsycholoog in behandeling geweest. Hij gaf helaas al snel toe dat hij me niet kon helpen en ik ben daar alleen gebleven in afwachting op mijn intake bij de 2e instantie (tweedelijnszorg) waar ik een verwijzing voor had gevraagd (en gekregen) bij de huisarts, omdat het vaak erg slecht met me ging en een beetje hulp was dan beter als geen hulp. Vorige maand ben ik gestopt bij de eerstelijnspsycholoog omdat het budget op was en ik toch deze maand op intake mocht bij de 2e instantie. Ik had zó gehoopt dat ik daar terecht kon, maar helaas. Ondanks dat de psychiater bij de intake zag dat ik een serieus probleem had, kon hij me niet plaatsen binnen hun instantie ivm de lange wachtlijsten en patientenstop. Vandaar dat hij me weer terug naar de huisarts verwees met het advies dat deze mij moest aanmelden in een angststoorniskliniek voor een opname. Nu schijnt vrijdag een overleg te zijn tussen de psychiater en mijn huisarts en dan hoor ik wat er wordt besloten.
@ Dreamlogic: mijn huisarts wilde mij niet aanmelden, omdat hij niet de 'loopjongen' van de psychiater wilde zijn (zo zei hij het letterlijk). Hij vond dat niet zijn taak, evenmin als de medicatie. Maar het probleem is dat ik momenteel niet bij de psychiater in behandeling ben, omdat het gesprek daar puur een intake was en er geen plek voor me is daar. Het was in ieder geval duidelijk dat mijn huisarts totaal geen daadkracht of enige betrokkenheid bij zijn patient heeft, dus ik ben inderdaad van plan een andere huisarts te nemen. Ik wacht wel even vrijdag af, want waarschijnlijk verwijst hij me wel door nu en dan laat ik dat eerst maar gebeuren, des te sneller heb ik hulp.
@ Miesemaus: wat fijn om iemand tegen te komen die daar ook heeft gezeten! Ik heb ook gedacht om pas te starten met medicatie als ook de therapie start. Omdat ik niet 'gedrogeerd' daar wil aankomen, maar echt zoals ik nu ben, met alle problemen die erbij horen, zodat zij bij de intake ook een goed beeld van me krijgen. Daarnaast wil ik liever niets slikken, zolang het nog niet zeker is waar en of ik überhaupt hulp krijg. Maar de psychiater vond het beter al te starten i.v.m. de bijwerkingen die in de eerste paar weken wel heftig schijnen te zijn. Hoe is het nu met jouw medicatie? Slik je nog steeds iets?
@ Rouke: bedankt voor alle informatie! Ik ben momenteel 24. Ik ben nog niet zolang getrouwd en volg een studie. Mijn man heeft al enige tijd een baan. Gelukkig heb ik heel veel steun aan hem! Mijn klachten (dwanggedachten en dwanghandelingen) zijn heel erg, ik doe uren over de simpelste dingen (aankleden, eten, de was ophangen). Ik herken veel van mezelf in Jack Nicholson (in de film As good as it gets). Medicatie had ik liever ook niet gewild, maar het apparaat aan psychologen/psychiaters/huisartsen rondom mij willen echt dat ik het ga gebruiken. Ik heb het wel afgehaald, maar nog niet begonnen. Ik wilde sowieso pas starten na onze vakantie volgende week.
Ik ben erg benieuwd wat de huisarts morgen te melden heeft.
Mijn moeder probeer ik er toch buiten te houden. Ik woon al jaren niet meer thuis en ik zie haar meestal 1 a 2 keer per maand. Ze weet ook niet van mijn ocs, omdat ze me daarvoor te weinig ziet gelukkig. Vroeger vermoedde ze wel zoiets, maar ik kon het redelijk goed verbergen (had het toen lang zo erg nog niet als nu), want als ze het doorhad ging ze schelden (als ik bv. mijn schoenen precies recht naast elkaar neer had gezet enzo).
Ik ben ruim een jaar bij een eerstelijnspsycholoog in behandeling geweest. Hij gaf helaas al snel toe dat hij me niet kon helpen en ik ben daar alleen gebleven in afwachting op mijn intake bij de 2e instantie (tweedelijnszorg) waar ik een verwijzing voor had gevraagd (en gekregen) bij de huisarts, omdat het vaak erg slecht met me ging en een beetje hulp was dan beter als geen hulp. Vorige maand ben ik gestopt bij de eerstelijnspsycholoog omdat het budget op was en ik toch deze maand op intake mocht bij de 2e instantie. Ik had zó gehoopt dat ik daar terecht kon, maar helaas. Ondanks dat de psychiater bij de intake zag dat ik een serieus probleem had, kon hij me niet plaatsen binnen hun instantie ivm de lange wachtlijsten en patientenstop. Vandaar dat hij me weer terug naar de huisarts verwees met het advies dat deze mij moest aanmelden in een angststoorniskliniek voor een opname. Nu schijnt vrijdag een overleg te zijn tussen de psychiater en mijn huisarts en dan hoor ik wat er wordt besloten.
@ Dreamlogic: mijn huisarts wilde mij niet aanmelden, omdat hij niet de 'loopjongen' van de psychiater wilde zijn (zo zei hij het letterlijk). Hij vond dat niet zijn taak, evenmin als de medicatie. Maar het probleem is dat ik momenteel niet bij de psychiater in behandeling ben, omdat het gesprek daar puur een intake was en er geen plek voor me is daar. Het was in ieder geval duidelijk dat mijn huisarts totaal geen daadkracht of enige betrokkenheid bij zijn patient heeft, dus ik ben inderdaad van plan een andere huisarts te nemen. Ik wacht wel even vrijdag af, want waarschijnlijk verwijst hij me wel door nu en dan laat ik dat eerst maar gebeuren, des te sneller heb ik hulp.
@ Miesemaus: wat fijn om iemand tegen te komen die daar ook heeft gezeten! Ik heb ook gedacht om pas te starten met medicatie als ook de therapie start. Omdat ik niet 'gedrogeerd' daar wil aankomen, maar echt zoals ik nu ben, met alle problemen die erbij horen, zodat zij bij de intake ook een goed beeld van me krijgen. Daarnaast wil ik liever niets slikken, zolang het nog niet zeker is waar en of ik überhaupt hulp krijg. Maar de psychiater vond het beter al te starten i.v.m. de bijwerkingen die in de eerste paar weken wel heftig schijnen te zijn. Hoe is het nu met jouw medicatie? Slik je nog steeds iets?
@ Rouke: bedankt voor alle informatie! Ik ben momenteel 24. Ik ben nog niet zolang getrouwd en volg een studie. Mijn man heeft al enige tijd een baan. Gelukkig heb ik heel veel steun aan hem! Mijn klachten (dwanggedachten en dwanghandelingen) zijn heel erg, ik doe uren over de simpelste dingen (aankleden, eten, de was ophangen). Ik herken veel van mezelf in Jack Nicholson (in de film As good as it gets). Medicatie had ik liever ook niet gewild, maar het apparaat aan psychologen/psychiaters/huisartsen rondom mij willen echt dat ik het ga gebruiken. Ik heb het wel afgehaald, maar nog niet begonnen. Ik wilde sowieso pas starten na onze vakantie volgende week.
Ik ben erg benieuwd wat de huisarts morgen te melden heeft.
