Psyche
alle pijlers
Omgaan met teleurstelling over familie
zaterdag 27 oktober 2018 om 06:36
Momenteel krijg ik alles steeds beter voor elkaar. Leuke baan, geweldige vriend, psychisch & lichamelijk gaat het beter.
Mijn emoties reguleerde ik voorheen door niet/weinig te eten. Hier heb ik niet specifiek hulp bij gehad. Het inzicht is er en ik red me er aardig goed mee. Dat ik nu wel blijf eten.
Nu alles wat meer op zijn plek valt en ik mijn emoties ook meer kan ervaren. Vraag ik me af in hoeverre het volgende normaal is?
Mijn ouders zijn lief, echt wel. Alleen ze komen op mij niet echt betrokken over.
Al helemaal niet als ik naar mijn schoonouders kijk. Mijn vriend komt uit een hecht gezin. Doordat mijn schoonouders heel betrokken zijn. Is het verschil nog duidelijker zichtbaar.
Ik hoor helemaal niets van mijn ouders, zolang ik zelf niet bel /app of langskom.
Als ik, bij wijze van, 3 maanden niks laat horen. Zullen ze me ook niet bellen of langs komen.
De reden dat ze niet langskomen is, omdat ze niet weten of ik wel thuis ben. Dat ze vooraf kunnen bellen of appen. Lijkt geen oplossing voor hun vraagstuk.
Toen ik eens huilend aan tafel zat bij mijn ouders, omdat mijn broers/zus het af lieten weten in een heel heftige periode. Gaven zij aan. Dat ik nu wist hoe het is om geen hulp te krijgen en er alleen voor te staan.
Uiteraard ben ik er sterker door geworden. Door mezelf zoveel mogelijk alleen te redden. Te weten aan wie ik niets heb en op welke mensen ik wel kan bouwen.
Het is wat lastig uit te leggen. Maar ik denk dat ik door mijn opvoeding niet heb geleerd om samen een team te vormen en om hulp te vragen én te accepteren.
Mijn broer gaf bijv aan. Als je hulp nodig hebt(specifiek iets), dan zeg je het maar . Kort daarna had ik zijn hulp idd nodig. Maar toen werd hij woest, dat ik hem om hulp durfde te vragen. Ik kon toch vast ook iemand anders vragen??? Ik wist toch hoe druk hij was. Dikke verbale diarree over mij heen. Hij begon er destijds zelf over en bood het zelf aan, dus huh??
De mensen uit mijn ouderlijk gezin, zijn 1 op 1 allemaal lieve en leuke mensen. Totdat er iets heftigs gebeurd. Dan zijn het allemaal struisvogels. Vraag vooral geen hulp, toon geen belangstelling voor elkaar. Dan is er tenslotte ook niets aan de hand...
Hoe zit het dan met mijn eigen gedrag?
Ik ondersteunde sommige mensen uit het ouderlijk gezin, door regelmatig langs te gaan(eenzijdig). En bijv een helpende hand toe te steken.
In de periodes dat het slecht met mij ging, en ik geen hulp kreeg. Heb ik het daarna ook laten afweten. Het contact is nu weer in opbouw. Maar het is wel zo, dat ik degene ben die naar mijn broers/zus gaat en niet andersom.
Met 1 broer heb ik weinig contact. Daar neem ik zelf ook weinig initiatief.
De voorbeelden zijn ook maar een kleine greep. Het gaat daar ook niet zo specifiek om. Het gaat met name om het missen van wederzijdse betrokkenheid. De emotionele armoede.
Ik mis echter een warme band met mijn ouderlijk gezin. En goede gesprekken voeren, dat lijkt heel nobel maar in de praktijk lastig.
Wie heeft ervaring en hoe ga je ermee om? Nu in weer meer emotie's kan voelen, komt dit vraagstuk heel erg naar boven.
Mijn emoties reguleerde ik voorheen door niet/weinig te eten. Hier heb ik niet specifiek hulp bij gehad. Het inzicht is er en ik red me er aardig goed mee. Dat ik nu wel blijf eten.
Nu alles wat meer op zijn plek valt en ik mijn emoties ook meer kan ervaren. Vraag ik me af in hoeverre het volgende normaal is?
Mijn ouders zijn lief, echt wel. Alleen ze komen op mij niet echt betrokken over.
Al helemaal niet als ik naar mijn schoonouders kijk. Mijn vriend komt uit een hecht gezin. Doordat mijn schoonouders heel betrokken zijn. Is het verschil nog duidelijker zichtbaar.
Ik hoor helemaal niets van mijn ouders, zolang ik zelf niet bel /app of langskom.
Als ik, bij wijze van, 3 maanden niks laat horen. Zullen ze me ook niet bellen of langs komen.
De reden dat ze niet langskomen is, omdat ze niet weten of ik wel thuis ben. Dat ze vooraf kunnen bellen of appen. Lijkt geen oplossing voor hun vraagstuk.
Toen ik eens huilend aan tafel zat bij mijn ouders, omdat mijn broers/zus het af lieten weten in een heel heftige periode. Gaven zij aan. Dat ik nu wist hoe het is om geen hulp te krijgen en er alleen voor te staan.
Uiteraard ben ik er sterker door geworden. Door mezelf zoveel mogelijk alleen te redden. Te weten aan wie ik niets heb en op welke mensen ik wel kan bouwen.
Het is wat lastig uit te leggen. Maar ik denk dat ik door mijn opvoeding niet heb geleerd om samen een team te vormen en om hulp te vragen én te accepteren.
Mijn broer gaf bijv aan. Als je hulp nodig hebt(specifiek iets), dan zeg je het maar . Kort daarna had ik zijn hulp idd nodig. Maar toen werd hij woest, dat ik hem om hulp durfde te vragen. Ik kon toch vast ook iemand anders vragen??? Ik wist toch hoe druk hij was. Dikke verbale diarree over mij heen. Hij begon er destijds zelf over en bood het zelf aan, dus huh??
De mensen uit mijn ouderlijk gezin, zijn 1 op 1 allemaal lieve en leuke mensen. Totdat er iets heftigs gebeurd. Dan zijn het allemaal struisvogels. Vraag vooral geen hulp, toon geen belangstelling voor elkaar. Dan is er tenslotte ook niets aan de hand...
Hoe zit het dan met mijn eigen gedrag?
Ik ondersteunde sommige mensen uit het ouderlijk gezin, door regelmatig langs te gaan(eenzijdig). En bijv een helpende hand toe te steken.
In de periodes dat het slecht met mij ging, en ik geen hulp kreeg. Heb ik het daarna ook laten afweten. Het contact is nu weer in opbouw. Maar het is wel zo, dat ik degene ben die naar mijn broers/zus gaat en niet andersom.
Met 1 broer heb ik weinig contact. Daar neem ik zelf ook weinig initiatief.
De voorbeelden zijn ook maar een kleine greep. Het gaat daar ook niet zo specifiek om. Het gaat met name om het missen van wederzijdse betrokkenheid. De emotionele armoede.
Ik mis echter een warme band met mijn ouderlijk gezin. En goede gesprekken voeren, dat lijkt heel nobel maar in de praktijk lastig.
Wie heeft ervaring en hoe ga je ermee om? Nu in weer meer emotie's kan voelen, komt dit vraagstuk heel erg naar boven.
zaterdag 27 oktober 2018 om 06:51
Misschien weten ze niet anders en kunnen ze het niet.
Jij wil het anders, alleen anderen zijn niet maakbaar. Accepteer hoe ze zijn en stel je verwachtingen bij. Alleen dan lukt het om er mee om te gaan. Anders ga je nog meer wrijving krijgen.
Geniet van je schoonouders. Neem aan hun een voorbeeld hoe jij wil zijn. Je leven maak je zelf en kun je daardoor wel zelf inrichten. Dat deel is maakbaar. Richt je energie daar op.
Je bewust zijn dat je voor je gevoel anders bent dan de mensen uit het gezin waar je vandaan komt kan best heftig zijn. Het ligt niet aan jou, maar misschien ook niet aan hen.
Jij wil het anders, alleen anderen zijn niet maakbaar. Accepteer hoe ze zijn en stel je verwachtingen bij. Alleen dan lukt het om er mee om te gaan. Anders ga je nog meer wrijving krijgen.
Geniet van je schoonouders. Neem aan hun een voorbeeld hoe jij wil zijn. Je leven maak je zelf en kun je daardoor wel zelf inrichten. Dat deel is maakbaar. Richt je energie daar op.
Je bewust zijn dat je voor je gevoel anders bent dan de mensen uit het gezin waar je vandaan komt kan best heftig zijn. Het ligt niet aan jou, maar misschien ook niet aan hen.
zaterdag 27 oktober 2018 om 06:59
Herkenbaar. Hier een beetje hetzelfde. Totaal geen interesse in mij, als ik niet bel dan kunnen we elkaar zo een maand of twee niet spreken.
Ik heb de hoop opgegeven. Het zijn echt prima mensen maar op de een of andere manier klikken wij niet zo. Ik ben te anders. Mijn ouders hebben het best moeilijk gehad. Ik heb nu een goede baan en regel dingen anders dan in hun ogen normaal.
Maar echt, het zijn prima mensen, maar ze moeten geen weekend blijven logeren. Dan ben ik na een dag totaal opgebrand en vol stress.
Daarbij ben ik ook nog eens naar de andere kant van Nederland verhuisd.
Keerpunt was toen zoon werd geboren. Toen konden ze ineens elke maand op de stoep staan. (Excuses voorheen waren: eind rijden, dure benzine, oppassen op de hond van de buren etc) maar dat is nu na dik 2 jaar ook wel over. Contact is er wel beter op geworden, maar met echt problemen zoek ik toch mijn vrienden op IPV mijn ouders.
Ik heb de hoop opgegeven. Het zijn echt prima mensen maar op de een of andere manier klikken wij niet zo. Ik ben te anders. Mijn ouders hebben het best moeilijk gehad. Ik heb nu een goede baan en regel dingen anders dan in hun ogen normaal.
Maar echt, het zijn prima mensen, maar ze moeten geen weekend blijven logeren. Dan ben ik na een dag totaal opgebrand en vol stress.
Daarbij ben ik ook nog eens naar de andere kant van Nederland verhuisd.
Keerpunt was toen zoon werd geboren. Toen konden ze ineens elke maand op de stoep staan. (Excuses voorheen waren: eind rijden, dure benzine, oppassen op de hond van de buren etc) maar dat is nu na dik 2 jaar ook wel over. Contact is er wel beter op geworden, maar met echt problemen zoek ik toch mijn vrienden op IPV mijn ouders.
zaterdag 27 oktober 2018 om 07:27
Chantal en Kowala, dank voor jullie mooie reactie's !
Ik geniet idd ontzettend van mijn schoonouders. Ze steunen me voelbaar onvoorwaardelijk. Dankzij mijn vriend (én eigen inzet natuurlijk), onderneem ik nu dingen die ik anders nooit had gedaan/gedurfd.
Ik heb nu (in mijn ogen) een super mooie en goede baan, waarop ik anders nooit had durven solliciteren.
Mijn ouders/familie kunnen er idd niets aan doen wie zij zijn. Ik kan het maar beter loslaten.
Ik geniet idd ontzettend van mijn schoonouders. Ze steunen me voelbaar onvoorwaardelijk. Dankzij mijn vriend (én eigen inzet natuurlijk), onderneem ik nu dingen die ik anders nooit had gedaan/gedurfd.
Ik heb nu (in mijn ogen) een super mooie en goede baan, waarop ik anders nooit had durven solliciteren.
Mijn ouders/familie kunnen er idd niets aan doen wie zij zijn. Ik kan het maar beter loslaten.
zaterdag 27 oktober 2018 om 07:54
Lijkt me idd erg confronterend Kowala. Dat het contact vanuit je ouders pas na de geboorte van jullie/jouw zoon kwam.
Ik zou dat idd ook van mijn ouders kunnen verwachten.
Je geeft aan dat het contact na 2 jaar wel weer minder is, is dat mede door de reisafstand?
Het vertrouwen hebben in vrienden en hen om hulp vragen/ mijn dingen met hen bespreken. Blijft nog een dingetje. Ik ben best bang voor afwijzing. Dit gaat inmiddels wel wat beter. Toch merk ik dat (mede door de fase waarin de meesten zitten), het te druk hebben met het eigen gezin/werk.
Ik pas daar wat minder handig tussen(zonder kinderen). Of ik moet idd naar hén toe.
Dat belemmert mij steeds weer een beetje. Dat ik steeds naar anderen "moet", ipv dat iemand het leuk vind om bij mij langs te komen.
Ik blijf het wel relativeren. Toch steekt het een beetje. Wat dat betreft ben ik erg solistisch en ben ik een binnenvetter.
Gelukkig is er 1 vriendin die leuke dingen organiseerd, zodat we weer wat meer naar elkaar toe groeien met zijn allen. Daar heb ik wel bewondering voor.
Ik zou dat idd ook van mijn ouders kunnen verwachten.
Je geeft aan dat het contact na 2 jaar wel weer minder is, is dat mede door de reisafstand?
Het vertrouwen hebben in vrienden en hen om hulp vragen/ mijn dingen met hen bespreken. Blijft nog een dingetje. Ik ben best bang voor afwijzing. Dit gaat inmiddels wel wat beter. Toch merk ik dat (mede door de fase waarin de meesten zitten), het te druk hebben met het eigen gezin/werk.
Ik pas daar wat minder handig tussen(zonder kinderen). Of ik moet idd naar hén toe.
Dat belemmert mij steeds weer een beetje. Dat ik steeds naar anderen "moet", ipv dat iemand het leuk vind om bij mij langs te komen.
Ik blijf het wel relativeren. Toch steekt het een beetje. Wat dat betreft ben ik erg solistisch en ben ik een binnenvetter.
Gelukkig is er 1 vriendin die leuke dingen organiseerd, zodat we weer wat meer naar elkaar toe groeien met zijn allen. Daar heb ik wel bewondering voor.
anoniem_131633 wijzigde dit bericht op 27-10-2018 08:12
0.10% gewijzigd
zaterdag 27 oktober 2018 om 08:07
Herkenbaar hoor. En uit gesprekken met vele anderen, weet ik dat er maar weinig mensen zijn die echt uit zo'n warm hecht gezin komem zoals ze wel eens in tijdschriften staan.
En soms worden ze wel zo warm afgeschilderd, maar als puntje bij paaltje komt...
Dus ik vind het heel fijn voor jou dat jij wel een echt warme schoonfamilie hebt getroffen!
De meeste mensen zijn toch vooral op zichzelf gericht, proberen hun eigen zaakjes zo goed mogelijk op een rijtje te houden en hebben daarnaast weinig ruimte over om zich op anderen te richten. Dat zul je bij jezelf ook wel herkennen.
En soms worden ze wel zo warm afgeschilderd, maar als puntje bij paaltje komt...
Dus ik vind het heel fijn voor jou dat jij wel een echt warme schoonfamilie hebt getroffen!
De meeste mensen zijn toch vooral op zichzelf gericht, proberen hun eigen zaakjes zo goed mogelijk op een rijtje te houden en hebben daarnaast weinig ruimte over om zich op anderen te richten. Dat zul je bij jezelf ook wel herkennen.
zaterdag 27 oktober 2018 om 08:24
Dankjewel Java.
Klopt. Ik begrijp ook goed dat een ieder meer op zichzelf gericht is (werk/studie/gezin/huis/etc.)
Vroeger was ik meer gericht op anderen en bijna niet opmezelf. Om mijn eigen gemis te compenseren denk ik. Hier ga ik nu veel meer volwassen en gezonder mee om. Dus begrijpen doe ik het wel. Blijft dat ik het niet altijd makkelijk vind. Dan doel ik meer op de life events: geboorte/overlijden/verhuizen/ontslag/ nieuwe baan enzo. Het lijkt mij logisch dat er in zo'n situatie net even wat (meer) aandacht voor een ander is.
Klopt. Ik begrijp ook goed dat een ieder meer op zichzelf gericht is (werk/studie/gezin/huis/etc.)
Vroeger was ik meer gericht op anderen en bijna niet opmezelf. Om mijn eigen gemis te compenseren denk ik. Hier ga ik nu veel meer volwassen en gezonder mee om. Dus begrijpen doe ik het wel. Blijft dat ik het niet altijd makkelijk vind. Dan doel ik meer op de life events: geboorte/overlijden/verhuizen/ontslag/ nieuwe baan enzo. Het lijkt mij logisch dat er in zo'n situatie net even wat (meer) aandacht voor een ander is.
zaterdag 27 oktober 2018 om 08:33
Kowala schreef: ↑27-10-2018 06:59Herkenbaar. Hier een beetje hetzelfde. Totaal geen interesse in mij, als ik niet bel dan kunnen we elkaar zo een maand of twee niet spreken.
Ik heb de hoop opgegeven. Het zijn echt prima mensen maar op de een of andere manier klikken wij niet zo. Ik ben te anders. Mijn ouders hebben het best moeilijk gehad. Ik heb nu een goede baan en regel dingen anders dan in hun ogen normaal.
Maar echt, het zijn prima mensen, maar ze moeten geen weekend blijven logeren. Dan ben ik na een dag totaal opgebrand en vol stress.
Daarbij ben ik ook nog eens naar de andere kant van Nederland verhuisd.
Keerpunt was toen zoon werd geboren. Toen konden ze ineens elke maand op de stoep staan. (Excuses voorheen waren: eind rijden, dure benzine, oppassen op de hond van de buren etc) maar dat is nu na dik 2 jaar ook wel over. Contact is er wel beter op geworden, maar met echt problemen zoek ik toch mijn vrienden op IPV mijn ouders.
Wat herkenbaar. Zou zo mijn verhaal kunnen zijn, inclusief benzine-excuus en kleinkind-opleving
Ik voel me er inmiddels oprecht neutraal onder en waardeer de paar positieve punten die ze hebben. We lachen er vaak over (met mijn partner en vrienden
die ook gekke ouders hebben met hun eigen sores). Ik heb ook echt best een okéje band met mijn ouders, binnen de bandbreedte van wat ik van ze kan verwachten.
Ik ben nu 41 en heb in het verleden jaren therapie gehad hierover bij een psycholoog. Daarna nog veel oefenen met bij mijn gevoel blijven en daarna nog wat jaartjes ‘leren accepteren’. Maar dan heb je ook wat.
Ik ben zelf van mening dat je zo’n bijna verwaarlozende achtergrond niet kan verwerken (en vanuit daar de relatie kan accepteren en verbeteren), zonder begeleiding van een psycholoog. Dat zou ik dus met klem adviseren want dit gaat je blijven teleurstellen en zeker als je ooit zelf kinderen krijgt.
zaterdag 27 oktober 2018 om 09:03
Hoe oud ben je?
Volwassen mensen kiezen hun eigen weg en sociale omgeving en hangen niet de hele tijd aan hun ouders en hun goedkeuring.
Die mensen zijn wie ze zijn. Kwestie van accepteren en het verder zelf oplossen.
Volwassen mensen kiezen hun eigen weg en sociale omgeving en hangen niet de hele tijd aan hun ouders en hun goedkeuring.
Die mensen zijn wie ze zijn. Kwestie van accepteren en het verder zelf oplossen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 27 oktober 2018 om 09:34
Oud en wijs genoeg om zonder hun goedkeuring te kunnen.
Ik loop gewoonweg nog wel tegen de gevolgen op, waar ik mee moet omgaan.
Ik heb al veel patronen en zaken omgebogen, ook in eigen gedrag.
Dit is voor mij een onderwerp wat op dit moment speelt. Kan zo maar zijn dat ik de reactie's laat bezinken en dat ik
.
Omdat ik het kan parkeren. Ik voel me nu al begrepen en dat is me heel wat waard.
Ik loop gewoonweg nog wel tegen de gevolgen op, waar ik mee moet omgaan.
Ik heb al veel patronen en zaken omgebogen, ook in eigen gedrag.
Dit is voor mij een onderwerp wat op dit moment speelt. Kan zo maar zijn dat ik de reactie's laat bezinken en dat ik
.Omdat ik het kan parkeren. Ik voel me nu al begrepen en dat is me heel wat waard.
zaterdag 27 oktober 2018 om 09:46
Best wel herkenbaar.. je bent niet alleen 
Ik heb hetzelfde ervaren met mijn ouders. Veel dingen gingen goed, alleen op emotioneel vlak was het er niet.
Op dit moment is de band met mijn ouders oké, maar oppervlakkig. Ik weet nu dat het niet meer gaat worden en hoef daar ook niet meer naar te zoeken. Dat accepteren geeft ook een soort van rust.
Weet je vriend hiervan?
Ik heb hetzelfde ervaren met mijn ouders. Veel dingen gingen goed, alleen op emotioneel vlak was het er niet.
Op dit moment is de band met mijn ouders oké, maar oppervlakkig. Ik weet nu dat het niet meer gaat worden en hoef daar ook niet meer naar te zoeken. Dat accepteren geeft ook een soort van rust.
Weet je vriend hiervan?
malibu82 wijzigde dit bericht op 28-10-2018 20:04
73.90% gewijzigd
I'm not lazy
I'm on energy saving mode
I'm on energy saving mode
zaterdag 27 oktober 2018 om 09:50
Tja, moeilijk. Heel moeilijk.
Ik heb hier niet echt iets zinnigs te melden denk ik.... behalve dan geniet inderdaad van je schoonouders. Zoek daar de warmte op.
Soms weet je niet waarom dingen gaan zoals ze gaan. Is wel iets wat je vormt natuurlijk. Misschien toch nog eens een laatste gesprek en ze dan aangeven hoe je je voelt en ze op de man af confronteren met jouw gemis. En dan niet te snel genoegen nemen met een antwoord als: je weet nu hoe het is om er alleen voor te staan! Waar gaat dat uberhaupt over? Vinden ze dat jij het hebt laten afweten in je jongere jaren ofzo? Of vinden hun dit gewoon een goede levensles? Sterkte iig.
Ik heb hier niet echt iets zinnigs te melden denk ik.... behalve dan geniet inderdaad van je schoonouders. Zoek daar de warmte op.
Soms weet je niet waarom dingen gaan zoals ze gaan. Is wel iets wat je vormt natuurlijk. Misschien toch nog eens een laatste gesprek en ze dan aangeven hoe je je voelt en ze op de man af confronteren met jouw gemis. En dan niet te snel genoegen nemen met een antwoord als: je weet nu hoe het is om er alleen voor te staan! Waar gaat dat uberhaupt over? Vinden ze dat jij het hebt laten afweten in je jongere jaren ofzo? Of vinden hun dit gewoon een goede levensles? Sterkte iig.
zaterdag 27 oktober 2018 om 10:06
Dat zijn mensen die zelf in hun leven en in hun kinderen teleurgesteld zijn. Sommigen verwachten dat kinderen een lege koude plek kunnen opvullen en dan valt dat tegen omdat ze zelf niet de warmte konden opbrengen om die kinderen aan zich te binden.
Het is de de interactie. En elke ouder wil het beter doen dan zijn eigen ouders maar ze hebben dan zelf niet genoeg te geven.
Het is de de interactie. En elke ouder wil het beter doen dan zijn eigen ouders maar ze hebben dan zelf niet genoeg te geven.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 27 oktober 2018 om 10:23
Hier hetzelfde, mijn vader is overleden en mijn broers wonen ondanks hun leeftijd nog thuis. Als ik niet langskom zie ik ze ook nooit meer want naar mij komen ze niet. Bellen doen ze ook nooit.
Ik heb het een tijdje lastig gevonden maar nu geen moeite meer mee dat mijn moeder blijkbaar geen interesse heeft. Kleinkinderen hebben geen verschil gemaakt.
Ik heb het een tijdje lastig gevonden maar nu geen moeite meer mee dat mijn moeder blijkbaar geen interesse heeft. Kleinkinderen hebben geen verschil gemaakt.
zaterdag 27 oktober 2018 om 11:25
Hier eigenlijk hetzelfde. Van buitenaf lijkt het alsof ik een goede relatie met mijn ouders heb en het is ook best gezellig. Maar als het over iets wezenlijks gaat of ik heb hulp nodig, dan geven ze niet thuis. Emoties zijn moeilijke dingen binnen ons gezin. Dat heeft ook enorme gevolgen voor hoe ik in het leven (en met name in relaties) sta.
Wat extra zuur is, is dat ze er wel zijn voor mijn jongere broertje en zusje. Toen mijn relatie bijvoorbeeld uit ging zei mijn moeder dat ik niet bij hun in huis kon, want lastig (redenen zijn altijd erg vaag). Een maand later ging relatie van mijn broertje uit en bij hem kon het wel. Als ik iets vraag is het altijd lastig voor mijn moeder, maar als mijn broertje of zusje iets vraagt kan het wel gewoon.
Ik heb hier heel lang enorm mee gezeten, maar ik heb veel vrienden om me heen verzameld die die leegte opvullen. Ik heb het los kunnen laten en ben inmiddels zover dat ik de oppervlakkige relatie met mijn ouders koester. Het had veel erger gekund.
Wat extra zuur is, is dat ze er wel zijn voor mijn jongere broertje en zusje. Toen mijn relatie bijvoorbeeld uit ging zei mijn moeder dat ik niet bij hun in huis kon, want lastig (redenen zijn altijd erg vaag). Een maand later ging relatie van mijn broertje uit en bij hem kon het wel. Als ik iets vraag is het altijd lastig voor mijn moeder, maar als mijn broertje of zusje iets vraagt kan het wel gewoon.
Ik heb hier heel lang enorm mee gezeten, maar ik heb veel vrienden om me heen verzameld die die leegte opvullen. Ik heb het los kunnen laten en ben inmiddels zover dat ik de oppervlakkige relatie met mijn ouders koester. Het had veel erger gekund.
