Psyche
alle pijlers
Omgaan partner met autisme
zaterdag 11 april 2015 om 08:57
Hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar wat ervaringen van mensen met een partner met een vorm van autisme.
Waar loop je teen aan en hoe ga je ermee om?
Heb je daar zelf hulp voor kunnen krijgen van een professional? Welke wegen heb je hiervoor bewandeld?
Heb je last van veel onbegrip?
Vanwege privacy wil ik niet direct alles hier bloot geven, ik hoop dat dit geaccepteerd wordt.
Ik heb dus een partner met autisme en sinds een aantal heftige veranderingen komt zijn autisme zeer sterk naar boven.
Zijn diagnose heeft hij al een jaar of 6 nu volgens mij maar hij gaat binnenkort pas psycho-ecucatie krijgen. Hopelijk gaat hij daar veel aan hebben.
Ik zou hem heel graag willen helpen en steunen, maar ik ben geen hulpverlener en op die manier lijkt de relatie niet gelijkwaardig.
Ik vind het erg moeilijk om met bepaalde aspecten van zijn autisme om te gaan. Zoals dat hij vaak gewoon niet reageert op wat ik zeg. Hij heel denigrerend overkomt richting mij. Hij soms een discussie aangaat terwijl hij het eigenlijk volledig met me eens is, maar daar dan niet duidelijk over is geweest, waardoor ik denk dat hij de tegengestelde mening heeft. Dat kan in het openbaar voor problemen zorgen. Ik word er uiteindelijk door buitenstaander lelijk op aangekeken.
Resultaat ik ben op, en het belemmerd mijn leven. Ik trek het me allemaal sowieso veel te veel aan, kan dingen moeilijk los laten, pieker veel.
Ik ben hiermee naar de huisarts geweest. Mijn hulpvraag was hulp te krijgen met de omgang met mijn partner met autisme en het verminderen van mijn stress. Maar daar kwam eerst niet veel uit, aangezien mijn partner zelf zijn klachten en problemen niet erkent of in ieder geval deze niet naar een arts benoemd. Ik heb mij in die tijd erg onbegrepen gevoeld omdat ik de schuld kreeg toegewezen.
Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ik kon alleen de hulp krijgen als ik eerst een heel intakeprocedure ging doorlopen waar er eigenlijk alleen maar werd gekeken of er psychisch iets met mij aan de hand was. De hulp die ik wenste om beter met het autisme van mijn partner om te kunnen gaan eventueel betrokken te worden in de psycho-educatie zodat ik meer kennis ervan krijg, heb ik nog steeds niet gekregen.
Ik ben op zoek naar wat ervaringen van mensen met een partner met een vorm van autisme.
Waar loop je teen aan en hoe ga je ermee om?
Heb je daar zelf hulp voor kunnen krijgen van een professional? Welke wegen heb je hiervoor bewandeld?
Heb je last van veel onbegrip?
Vanwege privacy wil ik niet direct alles hier bloot geven, ik hoop dat dit geaccepteerd wordt.
Ik heb dus een partner met autisme en sinds een aantal heftige veranderingen komt zijn autisme zeer sterk naar boven.
Zijn diagnose heeft hij al een jaar of 6 nu volgens mij maar hij gaat binnenkort pas psycho-ecucatie krijgen. Hopelijk gaat hij daar veel aan hebben.
Ik zou hem heel graag willen helpen en steunen, maar ik ben geen hulpverlener en op die manier lijkt de relatie niet gelijkwaardig.
Ik vind het erg moeilijk om met bepaalde aspecten van zijn autisme om te gaan. Zoals dat hij vaak gewoon niet reageert op wat ik zeg. Hij heel denigrerend overkomt richting mij. Hij soms een discussie aangaat terwijl hij het eigenlijk volledig met me eens is, maar daar dan niet duidelijk over is geweest, waardoor ik denk dat hij de tegengestelde mening heeft. Dat kan in het openbaar voor problemen zorgen. Ik word er uiteindelijk door buitenstaander lelijk op aangekeken.
Resultaat ik ben op, en het belemmerd mijn leven. Ik trek het me allemaal sowieso veel te veel aan, kan dingen moeilijk los laten, pieker veel.
Ik ben hiermee naar de huisarts geweest. Mijn hulpvraag was hulp te krijgen met de omgang met mijn partner met autisme en het verminderen van mijn stress. Maar daar kwam eerst niet veel uit, aangezien mijn partner zelf zijn klachten en problemen niet erkent of in ieder geval deze niet naar een arts benoemd. Ik heb mij in die tijd erg onbegrepen gevoeld omdat ik de schuld kreeg toegewezen.
Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ik kon alleen de hulp krijgen als ik eerst een heel intakeprocedure ging doorlopen waar er eigenlijk alleen maar werd gekeken of er psychisch iets met mij aan de hand was. De hulp die ik wenste om beter met het autisme van mijn partner om te kunnen gaan eventueel betrokken te worden in de psycho-educatie zodat ik meer kennis ervan krijg, heb ik nog steeds niet gekregen.
zaterdag 11 april 2015 om 10:48
Toen ik je bericht las schrok ik eigenlijk heel erg! Het is alsof ik hem zelf geschreven heb!!
Alle punten die je noemt herken ik volledig en ik krijg ook aan alle kanten advies om in contact te komen met "lotgenoten". Ik wil eigenlijk niet direct mijn hele verhaa online zetten maar meerdere malen te horen gekregen dat ik op moest passen voor een burn out. In een relatie zitten waarbij de partner autisme heeft is volgens mij alleen te begrijpen voor mensen die in eenzelfde situatie zitten. Iemand die niet zoveel van autisme weet zal al snel zeggen dat het beter is de relatie te stoppen omdat het zo vreselijk stressvol en slopend kan zijn. Soms lijkt het alsof er niets positiefs is. Mijn vriend is 35 en heeft twee jaar geleden de diagnose gehad en hij heeft ook add. Er vielen een hoop puzzelstukjes op zijn plaats en ik weigerde het onze relatie kapot te laten gaan. Ik ben me toen heel erg gaan verdiepen in alles boeken lezen, lezingen, gesprekken met zijn psycholoog etc etc. We zijn een heel eind maar het zal nooit de standaard eenvoudige relatie worden die we beide willen. Hij krijgt nu hulp van een "buddy" vanuit de ggz en dat werkt heel goed. Er is voor mij hierdoor wat meer ruimte en tijd voor mezelf. Ik moet dingen los gaan laten en uit handen geven en aan mezelf denken. Het lijkt mij heel fijn om af en toe eens met iemand te spreken die in eenzelfde situatie zit en het af en toe ook eens helemaal zat is.
Waarschijnlijk zullen er veel negatieve reacties komen maar dat ben ik gewend. Ik begrijp dat een ander niet voor zo'n relatie zou kiezen en eerlijk gezegd wist ik dit niet van te voren. Pas toen de gevoelens voor elkaar te heftig waren en we al snel gingen samenwonen kwamen de problemen boven tafel. De relatie beëindigen is voor mij geen optie. Ik neem de weg met de meeste tegenslagen maar dit past bij me (klinkt gek) ik kies voor soms de moeilijkste en onredelijkste man op aarde en daarna heb ik de bijzonderste en liefste, grappigste, knapste, muzikaalste, stoerste man op aarde.
Alle punten die je noemt herken ik volledig en ik krijg ook aan alle kanten advies om in contact te komen met "lotgenoten". Ik wil eigenlijk niet direct mijn hele verhaa online zetten maar meerdere malen te horen gekregen dat ik op moest passen voor een burn out. In een relatie zitten waarbij de partner autisme heeft is volgens mij alleen te begrijpen voor mensen die in eenzelfde situatie zitten. Iemand die niet zoveel van autisme weet zal al snel zeggen dat het beter is de relatie te stoppen omdat het zo vreselijk stressvol en slopend kan zijn. Soms lijkt het alsof er niets positiefs is. Mijn vriend is 35 en heeft twee jaar geleden de diagnose gehad en hij heeft ook add. Er vielen een hoop puzzelstukjes op zijn plaats en ik weigerde het onze relatie kapot te laten gaan. Ik ben me toen heel erg gaan verdiepen in alles boeken lezen, lezingen, gesprekken met zijn psycholoog etc etc. We zijn een heel eind maar het zal nooit de standaard eenvoudige relatie worden die we beide willen. Hij krijgt nu hulp van een "buddy" vanuit de ggz en dat werkt heel goed. Er is voor mij hierdoor wat meer ruimte en tijd voor mezelf. Ik moet dingen los gaan laten en uit handen geven en aan mezelf denken. Het lijkt mij heel fijn om af en toe eens met iemand te spreken die in eenzelfde situatie zit en het af en toe ook eens helemaal zat is.
Waarschijnlijk zullen er veel negatieve reacties komen maar dat ben ik gewend. Ik begrijp dat een ander niet voor zo'n relatie zou kiezen en eerlijk gezegd wist ik dit niet van te voren. Pas toen de gevoelens voor elkaar te heftig waren en we al snel gingen samenwonen kwamen de problemen boven tafel. De relatie beëindigen is voor mij geen optie. Ik neem de weg met de meeste tegenslagen maar dit past bij me (klinkt gek) ik kies voor soms de moeilijkste en onredelijkste man op aarde en daarna heb ik de bijzonderste en liefste, grappigste, knapste, muzikaalste, stoerste man op aarde.
zaterdag 11 april 2015 om 10:49
Waar mijn eerste reactie eigenlijk uit voortkomt is dat ik hier net iets te vaak topics lees over relaties die moeizaam gaan. doordat de man autisme heeft, of een narcist is, of whatever. Alsof dat dan ineens de oorzaak is van alle problemen. Terwijl dat autisme, of dat narcisme, of dat whatever er natuurlijk ook eerder al was.
Als autistische moeder van 2 autistische zonen erger ik me daaraan.
Ik heb een bepaald pakket eigenschappen en dat heet dan autisme. Ook voordat ik mijn diagnose had, had ik datzelfde pakket eigenschappen.
En ik begrijp heel goed dat door bijv de komst van een kind iemands wereld zó enorm verandert, dat bepaalde karaktertrekken ineens belemmerend gaan worden, terwijl ze dat daarvoor niet waren.
Moeite hebben met verandering is niet zozeer een autistisch kenmerk, als wel een menselijk kenmerk. Het krijgen van een kind is voor vrijwel iedereen een gebeurtenis die je wereld op zijn kop zet. En sommige mensen kunnen daar vervolgens slechter van 'herstellen' dan anderen. Bij autisten kost dat vaak meer moeite, maar dat hoeft niet per se.
Door de problemen te koppelen aan zijn autisme beperk je je mogelijkheden, want oplossingen kunnen ook bij jou vandaan komen, doordat jij bijv gaat leren om anders met zaken om te gaan.
Ook jij kunt hulp krijgen, voor jóúw problemen, los van zijn hulp.
Het voorbeeld van die brief en die afspraak: mijn oudste zoon is 16, heeft een briljant stel hersens, maar zelf ervoor zorgen dat hij bepaalde zaken bij zich heeft voor bijv een afspraak, dat kan hij niet. Dus ik zorg daarvoor.
En nu kan ik me heel goed voorstellen dat je dat soort dingen voor een partner niet wilt doen, omdat je daar meer gelijkwaardigheid van verwacht, maar dan blijf je dus gefrustreerd raken, omdat je dingen verwacht die hij gewoon niet kan.
Een beetje alsof je een partner hebt met een verlamd onderlijf, dat is nooit een punt geweest, maar nu ineens baal je ervan dat hij niet kan lopen.
Dat je daar last van hebt snap ik, maar hij gaat niet leren lopen.
Als autistische moeder van 2 autistische zonen erger ik me daaraan.
Ik heb een bepaald pakket eigenschappen en dat heet dan autisme. Ook voordat ik mijn diagnose had, had ik datzelfde pakket eigenschappen.
En ik begrijp heel goed dat door bijv de komst van een kind iemands wereld zó enorm verandert, dat bepaalde karaktertrekken ineens belemmerend gaan worden, terwijl ze dat daarvoor niet waren.
Moeite hebben met verandering is niet zozeer een autistisch kenmerk, als wel een menselijk kenmerk. Het krijgen van een kind is voor vrijwel iedereen een gebeurtenis die je wereld op zijn kop zet. En sommige mensen kunnen daar vervolgens slechter van 'herstellen' dan anderen. Bij autisten kost dat vaak meer moeite, maar dat hoeft niet per se.
Door de problemen te koppelen aan zijn autisme beperk je je mogelijkheden, want oplossingen kunnen ook bij jou vandaan komen, doordat jij bijv gaat leren om anders met zaken om te gaan.
Ook jij kunt hulp krijgen, voor jóúw problemen, los van zijn hulp.
Het voorbeeld van die brief en die afspraak: mijn oudste zoon is 16, heeft een briljant stel hersens, maar zelf ervoor zorgen dat hij bepaalde zaken bij zich heeft voor bijv een afspraak, dat kan hij niet. Dus ik zorg daarvoor.
En nu kan ik me heel goed voorstellen dat je dat soort dingen voor een partner niet wilt doen, omdat je daar meer gelijkwaardigheid van verwacht, maar dan blijf je dus gefrustreerd raken, omdat je dingen verwacht die hij gewoon niet kan.
Een beetje alsof je een partner hebt met een verlamd onderlijf, dat is nooit een punt geweest, maar nu ineens baal je ervan dat hij niet kan lopen.
Dat je daar last van hebt snap ik, maar hij gaat niet leren lopen.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 11 april 2015 om 10:52
Maar het kan toch heel goed dat als stel, zonder kinderen, dat autisme nog een stuk minder opvalt dan wanneer je een grote gezamenlijke verantwoordelijkheid krijgt, zoals bij een kind?
Daarvoor heb je meer vrijheid, krijg je ook minder wrijving en loop je elkaar minder voor de voeten en dan is dat autisme wel te handelen. Ook omdat je je waarschijnlijk al ongemerkt aanpast aan degene met autisme. Als je een kind krijgt houdt dat op. En dan komt alles wat er al was 100x harder naar vorens
Daarvoor heb je meer vrijheid, krijg je ook minder wrijving en loop je elkaar minder voor de voeten en dan is dat autisme wel te handelen. Ook omdat je je waarschijnlijk al ongemerkt aanpast aan degene met autisme. Als je een kind krijgt houdt dat op. En dan komt alles wat er al was 100x harder naar vorens
zaterdag 11 april 2015 om 10:53
quote:Solomio schreef op 11 april 2015 @ 10:49:
Het voorbeeld van die brief en die afspraak: mijn oudste zoon is 16, heeft een briljant stel hersens, maar zelf ervoor zorgen dat hij bepaalde zaken bij zich heeft voor bijv een afspraak, dat kan hij niet. Dus ik zorg daarvoor.
En nu kan ik me heel goed voorstellen dat je dat soort dingen voor een partner niet wilt doen, omdat je daar meer gelijkwaardigheid van verwacht, maar dan blijf je dus gefrustreerd raken, omdat je dingen verwacht die hij gewoon niet kan.
Met dit verschil dat jouw zoon de hulp accepteert. De man van TO doet dit niet.
Het voorbeeld van die brief en die afspraak: mijn oudste zoon is 16, heeft een briljant stel hersens, maar zelf ervoor zorgen dat hij bepaalde zaken bij zich heeft voor bijv een afspraak, dat kan hij niet. Dus ik zorg daarvoor.
En nu kan ik me heel goed voorstellen dat je dat soort dingen voor een partner niet wilt doen, omdat je daar meer gelijkwaardigheid van verwacht, maar dan blijf je dus gefrustreerd raken, omdat je dingen verwacht die hij gewoon niet kan.
Met dit verschil dat jouw zoon de hulp accepteert. De man van TO doet dit niet.
zaterdag 11 april 2015 om 10:54
quote:sweetfirefly schreef op 11 april 2015 @ 10:37:
[...]
En waarschijnlijk is dat ook zo. Hij heeft immers een vorm van autisme en bij bepaalde vormen is het inlevingsgevoel of herkenning anders dan bij mensen die geen autisme hebben.,het is van hem dus geen onwil, maar het is zijn interpretatie, zijn waarheid. Informatie komt binnen en wordt op een manier die bij hem mogelijk is door zijn beperking, verwerkt.
Ik ben groot voorstander van het afschaffen van die verschillende vormen van autisme, want ze hebben meer overeenkomsten dan verschillen.
Niet zozeer hangen bepaalde kenmerken samen met een bepaalde vorm van autisme, alswel met bepaalde mensen met autsime.
De ene 'Asperger' heeft meer inlevingsgevoel dan de andere 'Asperger'.
Daarom maakt het volgens mij ook helemaal niet uit welke vorm van autisme hij heeft (dat onderscheid is in de DSM5 gelukkig vervallen), maar welke autistische kenmerken hij precies heeft.
[...]
En waarschijnlijk is dat ook zo. Hij heeft immers een vorm van autisme en bij bepaalde vormen is het inlevingsgevoel of herkenning anders dan bij mensen die geen autisme hebben.,het is van hem dus geen onwil, maar het is zijn interpretatie, zijn waarheid. Informatie komt binnen en wordt op een manier die bij hem mogelijk is door zijn beperking, verwerkt.
Ik ben groot voorstander van het afschaffen van die verschillende vormen van autisme, want ze hebben meer overeenkomsten dan verschillen.
Niet zozeer hangen bepaalde kenmerken samen met een bepaalde vorm van autisme, alswel met bepaalde mensen met autsime.
De ene 'Asperger' heeft meer inlevingsgevoel dan de andere 'Asperger'.
Daarom maakt het volgens mij ook helemaal niet uit welke vorm van autisme hij heeft (dat onderscheid is in de DSM5 gelukkig vervallen), maar welke autistische kenmerken hij precies heeft.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 11 april 2015 om 10:55
quote:Rubber_Ducky schreef op 11 april 2015 @ 10:53:
[...]
Met dit verschil dat jouw zoon de hulp accepteert. De man van TO doet dit niet.
Mijn zoon is 16, vol in de puberteit, die wil helemaal geen hulp. En al helemaal niet van zijn moeder.
Dat stuk begrijp ik dus heel goed bij TO.
Ik gebruikte mijn zoon alleen als voorbeeld om aan te geven dat sommige mensen sommige dingen gewoon nooit leren.
En dat hangt denk ik helemaal niet samen met autisme.
[...]
Met dit verschil dat jouw zoon de hulp accepteert. De man van TO doet dit niet.
Mijn zoon is 16, vol in de puberteit, die wil helemaal geen hulp. En al helemaal niet van zijn moeder.
Dat stuk begrijp ik dus heel goed bij TO.
Ik gebruikte mijn zoon alleen als voorbeeld om aan te geven dat sommige mensen sommige dingen gewoon nooit leren.
En dat hangt denk ik helemaal niet samen met autisme.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 11 april 2015 om 10:56
Het voorbeeld met de brief heeft volgens mij alleen indirect met autisme te maken. Het komt nogal over als een heel kinderlijke paniekreactie op ergens de schuld van krijgen. Afschuiven is iets wat veel kinderen doen als ze niet het vertrouwen hebben te kunnen leven met de 'schuld'. Het zorgwekkende is dat hij dus blijkbaar zo onzeker is dat hij op zo'n domme methode moet terugvallen. Laten we wel wezen, hij snapt ook wel dat hij fout zit en dat jij dat wel weet. De knullige manier is volgens mij wel weer typisch autistisch. De meeste volwassenen die afschuiven doen het allemaal wel wat subtieler.
Jij bent natuurlijk het logische slachtoffer, ook vanuit een kind geredeneerd, omdat jij veilig bent. Als ik gelijk heb dan moet hij maar een keer volwassen worden.
Hoeveel verantwoordelijkheid neemt hij voor jullie kind?
Jij bent natuurlijk het logische slachtoffer, ook vanuit een kind geredeneerd, omdat jij veilig bent. Als ik gelijk heb dan moet hij maar een keer volwassen worden.
Hoeveel verantwoordelijkheid neemt hij voor jullie kind?
zaterdag 11 april 2015 om 11:01
Het probleem is dat ik de verantwoordelijkheid gewoon niet aankan.
Het is niet zo dat ik het direct op zijn autisme heb gegooid. Zo van dat is de oorzaak klaar.
Nee in tegendeel eigenlijk. Mijn partner heeft juist aangegeven dat het zijn autisme is en dat hij er daarom niets aan kan doen.
En dat wil ik natuurlijk wel gewoon geloven, maar daarmee is de oplossing niet gevonden.
Het lukt mij niet om er mee om te gaan en voor hem is het ook niet fijn.
Dat ik het erg moeilijk vind lijkt door buitenstaanders vaak niet begrepen te worden.
Ik probeer wel veel dingen te regelen en de verantwoordelijkheid te nemen. Maar ik ben moe en daardoor lukt het me moeilijker. Daarnaast merk ik dat ik juist niet goed ben in die verantwoordelijkheid nemen. Ik ben te onzeker denk ik. Ik ben echt zo'n eeuwige twijfelaar en spreek graag met mensen over beslissingen.
Ik vind het moeilijk dat als ik mijn partner vraag of hij de thee wilt pakken ik koffie krijg en als ik dan aangeef dat ik eigenlijk thee wilde hij zegt dat ik dan ook niet om koffie moest vragen. Dit is een klein dingetje dat begrijp ik, maar vele kleine dingen maken samen iets groots. Ik zit er gewoon erg mee, ik blijf piekeren het put me uit.
Het is niet zo dat ik het direct op zijn autisme heb gegooid. Zo van dat is de oorzaak klaar.
Nee in tegendeel eigenlijk. Mijn partner heeft juist aangegeven dat het zijn autisme is en dat hij er daarom niets aan kan doen.
En dat wil ik natuurlijk wel gewoon geloven, maar daarmee is de oplossing niet gevonden.
Het lukt mij niet om er mee om te gaan en voor hem is het ook niet fijn.
Dat ik het erg moeilijk vind lijkt door buitenstaanders vaak niet begrepen te worden.
Ik probeer wel veel dingen te regelen en de verantwoordelijkheid te nemen. Maar ik ben moe en daardoor lukt het me moeilijker. Daarnaast merk ik dat ik juist niet goed ben in die verantwoordelijkheid nemen. Ik ben te onzeker denk ik. Ik ben echt zo'n eeuwige twijfelaar en spreek graag met mensen over beslissingen.
Ik vind het moeilijk dat als ik mijn partner vraag of hij de thee wilt pakken ik koffie krijg en als ik dan aangeef dat ik eigenlijk thee wilde hij zegt dat ik dan ook niet om koffie moest vragen. Dit is een klein dingetje dat begrijp ik, maar vele kleine dingen maken samen iets groots. Ik zit er gewoon erg mee, ik blijf piekeren het put me uit.
zaterdag 11 april 2015 om 11:05
quote:yyy schreef op 11 april 2015 @ 10:56:
Het voorbeeld met de brief heeft volgens mij alleen indirect met autisme te maken. Het komt nogal over als een heel kinderlijke paniekreactie op ergens de schuld van krijgen. Afschuiven is iets wat veel kinderen doen als ze niet het vertrouwen hebben te kunnen leven met de 'schuld'. Het zorgwekkende is dat hij dus blijkbaar zo onzeker is dat hij op zo'n domme methode moet terugvallen. Laten we wel wezen, hij snapt ook wel dat hij fout zit en dat jij dat wel weet. De knullige manier is volgens mij wel weer typisch autistisch. De meeste volwassenen die afschuiven doen het allemaal wel wat subtieler.
Jij bent natuurlijk het logische slachtoffer, ook vanuit een kind geredeneerd, omdat jij veilig bent. Als ik gelijk heb dan moet hij maar een keer volwassen worden.
Hoeveel verantwoordelijkheid neemt hij voor jullie kind?
Wat een duidelijk uitleg, dank je.
Ja, ik denk inderdaad dat je een goede vergelijking maakt en zo heb ik me het zelf ook wel eens bedacht.
Maar ik weet er dus niet mee om te gaan. Anders dan hem behandelen als een klein kind, hetgeen hij trouwens best wel ziet zitten soms, maar uiteraard helemaal niet wenselijk is.
De verantwoordelijkheid die hij neemt voor ons kind wisselt.
Als ik aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid nauwelijks.
Als ik niet aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid wel en doet hij alles heel erg goed, daar hoor je mij in ieder geval niet over klagen.
Het voorbeeld met de brief heeft volgens mij alleen indirect met autisme te maken. Het komt nogal over als een heel kinderlijke paniekreactie op ergens de schuld van krijgen. Afschuiven is iets wat veel kinderen doen als ze niet het vertrouwen hebben te kunnen leven met de 'schuld'. Het zorgwekkende is dat hij dus blijkbaar zo onzeker is dat hij op zo'n domme methode moet terugvallen. Laten we wel wezen, hij snapt ook wel dat hij fout zit en dat jij dat wel weet. De knullige manier is volgens mij wel weer typisch autistisch. De meeste volwassenen die afschuiven doen het allemaal wel wat subtieler.
Jij bent natuurlijk het logische slachtoffer, ook vanuit een kind geredeneerd, omdat jij veilig bent. Als ik gelijk heb dan moet hij maar een keer volwassen worden.
Hoeveel verantwoordelijkheid neemt hij voor jullie kind?
Wat een duidelijk uitleg, dank je.
Ja, ik denk inderdaad dat je een goede vergelijking maakt en zo heb ik me het zelf ook wel eens bedacht.
Maar ik weet er dus niet mee om te gaan. Anders dan hem behandelen als een klein kind, hetgeen hij trouwens best wel ziet zitten soms, maar uiteraard helemaal niet wenselijk is.
De verantwoordelijkheid die hij neemt voor ons kind wisselt.
Als ik aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid nauwelijks.
Als ik niet aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid wel en doet hij alles heel erg goed, daar hoor je mij in ieder geval niet over klagen.
zaterdag 11 april 2015 om 11:13
Ik heb ook ervaring met een autistische partner (en zoon).
Er wordt hier zo makkelijk gezegd "maar hij is toch altijd zo geweest, waarom ben je er dan toch mee verder gegaan?"
Laten we het erop houden dat ik jong en naïef was en niet beter wist dan dat er spanningen en ruzies in huis waren.
Oké, mijn partner had rare trekjes, werd snel boos om onbenullige dingen en was star, maar hij kon ook heel lief zijn en deed alles voor me.
Even voor de duidelijkheid , hij heeft me nooit iets aangedaan, voordat mensen daarover beginnen.
Hij had enorme boze buien, maar ik merkte dat dat uit frustratie was, omdat hij zich niet begrepen voelde.
We zijn uiteindelijk getrouwd en onze oudste werd geboren.
Dit was een enorme omschakeling voor hem, hij had veel moeite om te wennen aan de nieuwe situatie, maar na een poosje ging het super en was hij een trotse, leuke vader.
Een aantal jaren later kwam onze jongste en omdat ik ziek werd heeft hij de complete zorg op zich genomen.
Natuurlijk was dit zwaar voor hem, maar dat heeft hij nooit laten merken toen.
Toen ik er weer bovenop was besloten we dat ik zou stoppen met werken.
Dit vanwege mijn gezondheid (ik ben chronisch ziek) en omdat zoon heel veel ziek was.
Al snel zag ik dat er iets niet klopte bij onze zoon.
Ik kende iemand die een autistisch kind had en ik zag wel veel overeenkomsten met onze zoon.
Zoon werd na een aantal jaren onderzocht en mijn vermoeden werd bevestigd, hij heeft ass.
Ik ging er veel over lezen en ik herkende mijn partner helemaal in alles wat ik las.
Ineens zag ik waar die starheid vandaan kwam, waarom hij nooit eens iets spontaans of lekker geks deed, waarom hij zo afstandelijk leek en alle puzzelstukjes vielen op hun plaats.
na veel gepraat heeft partner zich ook laten testen en hij bleek inderdaad ook ass te hebben.
Inmiddels zijn we weer een tijd verder en heeft mijn partner een opleiding gedaan waarin hij veel heeft geleerd.
Niet alleen professioneel gezien, maar hij is persoonlijk ook enorm gegroeid hierdoor.
Hij is zo enorm veranderd hierdoor dat hij een ander mens lijkt.
Natuurlijk, hij blijft star en zal niet zomaar ineens iets spontaans doen, dat autisme gaat er natuurlijk niet uit.
Maar er valt nu wel met hem te praten, hij wordt niet meer boos, blijft rustig en geeft het op tijd aan als hij voelt dat het hem teveel wordt.
Het is een stuk prettiger leven zo en we hebben onze weg wel gevonden.
Natuurlijk blijft het soms zwaar voor mij, de zorg voor onze kinderen komt voor het grootste deel op mij neer, maar dat vind ik niet erg.
Ik ben nu eenmaal thuis en heb er de tijd voor.
Mijn zoon heeft veel extra begeleiding nodig en daar heeft mijn partner nu eenmaal geen tijd voor.
We stuiten helaas wel eens op onbegrip van sommige mensen, maar over het algemeen accepteert iedereen mijn partner zoals hij is en heeft men juist respect voor hoe we het hier doen.
Want ondanks alles heeft mijn partner wel een hele goede baan en zorg ik dat het thuis op rolletjes loopt.
Ja, ik weet dat dat laatste de meeste forumleden hier de rillingen bezorgd, maar voor ons werkt dit nu eenmaal het beste en zij zitten niet in deze situatie.
Succes voor jou, TO!
Er wordt hier zo makkelijk gezegd "maar hij is toch altijd zo geweest, waarom ben je er dan toch mee verder gegaan?"
Laten we het erop houden dat ik jong en naïef was en niet beter wist dan dat er spanningen en ruzies in huis waren.
Oké, mijn partner had rare trekjes, werd snel boos om onbenullige dingen en was star, maar hij kon ook heel lief zijn en deed alles voor me.
Even voor de duidelijkheid , hij heeft me nooit iets aangedaan, voordat mensen daarover beginnen.
Hij had enorme boze buien, maar ik merkte dat dat uit frustratie was, omdat hij zich niet begrepen voelde.
We zijn uiteindelijk getrouwd en onze oudste werd geboren.
Dit was een enorme omschakeling voor hem, hij had veel moeite om te wennen aan de nieuwe situatie, maar na een poosje ging het super en was hij een trotse, leuke vader.
Een aantal jaren later kwam onze jongste en omdat ik ziek werd heeft hij de complete zorg op zich genomen.
Natuurlijk was dit zwaar voor hem, maar dat heeft hij nooit laten merken toen.
Toen ik er weer bovenop was besloten we dat ik zou stoppen met werken.
Dit vanwege mijn gezondheid (ik ben chronisch ziek) en omdat zoon heel veel ziek was.
Al snel zag ik dat er iets niet klopte bij onze zoon.
Ik kende iemand die een autistisch kind had en ik zag wel veel overeenkomsten met onze zoon.
Zoon werd na een aantal jaren onderzocht en mijn vermoeden werd bevestigd, hij heeft ass.
Ik ging er veel over lezen en ik herkende mijn partner helemaal in alles wat ik las.
Ineens zag ik waar die starheid vandaan kwam, waarom hij nooit eens iets spontaans of lekker geks deed, waarom hij zo afstandelijk leek en alle puzzelstukjes vielen op hun plaats.
na veel gepraat heeft partner zich ook laten testen en hij bleek inderdaad ook ass te hebben.
Inmiddels zijn we weer een tijd verder en heeft mijn partner een opleiding gedaan waarin hij veel heeft geleerd.
Niet alleen professioneel gezien, maar hij is persoonlijk ook enorm gegroeid hierdoor.
Hij is zo enorm veranderd hierdoor dat hij een ander mens lijkt.
Natuurlijk, hij blijft star en zal niet zomaar ineens iets spontaans doen, dat autisme gaat er natuurlijk niet uit.
Maar er valt nu wel met hem te praten, hij wordt niet meer boos, blijft rustig en geeft het op tijd aan als hij voelt dat het hem teveel wordt.
Het is een stuk prettiger leven zo en we hebben onze weg wel gevonden.
Natuurlijk blijft het soms zwaar voor mij, de zorg voor onze kinderen komt voor het grootste deel op mij neer, maar dat vind ik niet erg.
Ik ben nu eenmaal thuis en heb er de tijd voor.
Mijn zoon heeft veel extra begeleiding nodig en daar heeft mijn partner nu eenmaal geen tijd voor.
We stuiten helaas wel eens op onbegrip van sommige mensen, maar over het algemeen accepteert iedereen mijn partner zoals hij is en heeft men juist respect voor hoe we het hier doen.
Want ondanks alles heeft mijn partner wel een hele goede baan en zorg ik dat het thuis op rolletjes loopt.
Ja, ik weet dat dat laatste de meeste forumleden hier de rillingen bezorgd, maar voor ons werkt dit nu eenmaal het beste en zij zitten niet in deze situatie.
Succes voor jou, TO!
zaterdag 11 april 2015 om 11:13
quote:BlackUnicorn schreef op 11 april 2015 @ 11:05:
[...]
Wat een duidelijk uitleg, dank je.
Ja, ik denk inderdaad dat je een goede vergelijking maakt en zo heb ik me het zelf ook wel eens bedacht.
Maar ik weet er dus niet mee om te gaan. Anders dan hem behandelen als een klein kind, hetgeen hij trouwens best wel ziet zitten soms, maar uiteraard helemaal niet wenselijk is.
De verantwoordelijkheid die hij neemt voor ons kind wisselt.
Als ik aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid nauwelijks.
Als ik niet aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid wel en doet hij alles heel erg goed, daar hoor je mij in ieder geval niet over klagen.
Hij zal uiteindelijk zelf zijn volwassen verantwoordelijkheid moeten nemen. Maar ja volwassen zijn is stom *kinderlijke toon*. Ik kan me zo'n reactie als die van hem goed voorstellen moet ik direct bekennen. Het verschil is dat ik mezelf -meestal- bewust afstop, omdat ik dan nadenk. Het komt bij mij zeker een deel uit mijn jeugd, veel pesten, ouders die niet snel tevreden waren etc en juist door mijn autistiforme trekken (ik denk dat ik een volle diagnose niet meer 'verdien') ben ik daar toen niet goed mee omgegaan en heb ik daar nog last van.
Mijn vrouw is ook autistisch trouwens, dus een lekker stel zijn we. Doorgaans hebben we echter een goede relatie, al ergeren we ons weleens kapot aan elkaar. Dit wordt erg versterkt als we beide moe zijn, vandaar ook de vraag naar de leeftijd van jullie kind. Het wordt makkelijker tussen één en drie, dat is een positief vooruitzicht. Na drie heb ik geen ervaring .
Even heel praktisch: is het voor jou mogelijk om vaker weg te gaan? Verantwoordelijkheid is mogelijk wel goed voor hem en het geeft jou ook wat nodige rust.
[...]
Wat een duidelijk uitleg, dank je.
Ja, ik denk inderdaad dat je een goede vergelijking maakt en zo heb ik me het zelf ook wel eens bedacht.
Maar ik weet er dus niet mee om te gaan. Anders dan hem behandelen als een klein kind, hetgeen hij trouwens best wel ziet zitten soms, maar uiteraard helemaal niet wenselijk is.
De verantwoordelijkheid die hij neemt voor ons kind wisselt.
Als ik aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid nauwelijks.
Als ik niet aanwezig ben dan neemt hij die verantwoordelijkheid wel en doet hij alles heel erg goed, daar hoor je mij in ieder geval niet over klagen.
Hij zal uiteindelijk zelf zijn volwassen verantwoordelijkheid moeten nemen. Maar ja volwassen zijn is stom *kinderlijke toon*. Ik kan me zo'n reactie als die van hem goed voorstellen moet ik direct bekennen. Het verschil is dat ik mezelf -meestal- bewust afstop, omdat ik dan nadenk. Het komt bij mij zeker een deel uit mijn jeugd, veel pesten, ouders die niet snel tevreden waren etc en juist door mijn autistiforme trekken (ik denk dat ik een volle diagnose niet meer 'verdien') ben ik daar toen niet goed mee omgegaan en heb ik daar nog last van.
Mijn vrouw is ook autistisch trouwens, dus een lekker stel zijn we. Doorgaans hebben we echter een goede relatie, al ergeren we ons weleens kapot aan elkaar. Dit wordt erg versterkt als we beide moe zijn, vandaar ook de vraag naar de leeftijd van jullie kind. Het wordt makkelijker tussen één en drie, dat is een positief vooruitzicht. Na drie heb ik geen ervaring .
Even heel praktisch: is het voor jou mogelijk om vaker weg te gaan? Verantwoordelijkheid is mogelijk wel goed voor hem en het geeft jou ook wat nodige rust.
zaterdag 11 april 2015 om 11:31
Ikzelf ondersteun volwassenen met ASS (met of zonder gezin) en merk dat wanneer iemand de juiste ervaring heeft in de begeleiding/ondersteuning er goed werk van te maken is.
Mijn advies is om contact op te nemen met de Nederlandse Verenging Autisme (http://www.autisme.nl/)
Er zijn best veel mogelijkheden om als partner hulp te kunnen krijgen. Je moet alleen even weten waar je zoeken moeten. Helaas is er bij veel organisaties weinig bekend mbt ASS en moet je geluk hebben dat je een juiste verwijzing kan krijgen.
Mijn advies is om contact op te nemen met de Nederlandse Verenging Autisme (http://www.autisme.nl/)
Er zijn best veel mogelijkheden om als partner hulp te kunnen krijgen. Je moet alleen even weten waar je zoeken moeten. Helaas is er bij veel organisaties weinig bekend mbt ASS en moet je geluk hebben dat je een juiste verwijzing kan krijgen.
zaterdag 11 april 2015 om 11:36
TO heb je wel eens iets gelezen over het Cassandra syndroom? CADD (cassandra attention deprivation disorder, geloof ik)
Et lijkt me dat jij als partner ook hieraan ten prooi bent gevallen.
Als ik jouw verhaal (en van anderen hier) lees, voel ik met jullie mee en voel ik zo sterk de machteloosheid, de liefde voor je man die van de ene kant zo'n supervent is en van de andere kant een nagel aan je doodskist (het regenachtige weer maakt dat ik me dramatischer verwoord dan nodig).
Echt, ik weet hoe moeilijk het is. Om no maar niet te spreken over de buitenwereld en alle goed bedoelde adviezen.
Ik ben ervan overtuigd dat TO is begonnen met bij zichzelf zoeken wat er mis ging en zichzelf te veranderen. Waarom zou ze anders zo op zijn? Ze heeft al zoveel geprobeerd. Het is niet voor te stellen hoe moeilijk dit is als je er niet zelf in hebt gezeten / zit.
voor alle partners-van. Diep respect.
Et lijkt me dat jij als partner ook hieraan ten prooi bent gevallen.
Als ik jouw verhaal (en van anderen hier) lees, voel ik met jullie mee en voel ik zo sterk de machteloosheid, de liefde voor je man die van de ene kant zo'n supervent is en van de andere kant een nagel aan je doodskist (het regenachtige weer maakt dat ik me dramatischer verwoord dan nodig).
Echt, ik weet hoe moeilijk het is. Om no maar niet te spreken over de buitenwereld en alle goed bedoelde adviezen.
Ik ben ervan overtuigd dat TO is begonnen met bij zichzelf zoeken wat er mis ging en zichzelf te veranderen. Waarom zou ze anders zo op zijn? Ze heeft al zoveel geprobeerd. Het is niet voor te stellen hoe moeilijk dit is als je er niet zelf in hebt gezeten / zit.
voor alle partners-van. Diep respect.
zaterdag 11 april 2015 om 12:23
quote:Hij heel denigrerend overkomt richting mij.
Dat is een symptoom van gebrek aan respect (om welke reden dan ook) en iemands innerlijk verander je niet.
Je kan jezelf niet erboven stellen en hem dan zien als een projectje dat nog de nodige ontwikkelingen moet doormaken voordat hij goed is en dat jij eigenlijk heel erg aardig bent om bij tijden een olifantshuidje aan te trekken.
Ik vind dat eigenlijk geen manier van doen. Natuurlijk kan je hem duidelijk maken dat zijn toon je niet bevalt (als hij dat zelf al niet aanvoelde wat dus vraagtekens zet bij zijn innerlijk) en dat respect een voorwaarde is voor jullie relatie.
Dat is een symptoom van gebrek aan respect (om welke reden dan ook) en iemands innerlijk verander je niet.
Je kan jezelf niet erboven stellen en hem dan zien als een projectje dat nog de nodige ontwikkelingen moet doormaken voordat hij goed is en dat jij eigenlijk heel erg aardig bent om bij tijden een olifantshuidje aan te trekken.
Ik vind dat eigenlijk geen manier van doen. Natuurlijk kan je hem duidelijk maken dat zijn toon je niet bevalt (als hij dat zelf al niet aanvoelde wat dus vraagtekens zet bij zijn innerlijk) en dat respect een voorwaarde is voor jullie relatie.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 11 april 2015 om 12:29
quote:BlackUnicorn schreef op 11 april 2015 @ 10:23:
[...]
Mijn sociaal netwerk is klein, helaas.
Het lukt mijn niet om er lak aan te hebben. Het gebeurd te vaak en mensen spreken mij er op aan.
Ook al weet ik dat mijn partner mij niet belachelijk probeert te maken, het voelt wel als zodanig. Met mensen erover praten gaat niet omdat men mij niet echt gelooft.
Bij dat voorbeeld met die brief, vraag ik me af waarom hij niet gewoon kan zeggen och ben ik vergeten.
Nee hij geeft mij de schuld door te zeggen dat ik dan maar die brief had moeten laten zien en als ik dat niet wil ik het maar moet regelen. Als ik een volgende keer het regelen voor mijn rekening neem heeft hij daar ook problemen mee, want dan geeft hij aan dat ik hem te dom vind om dingen te regelen.Omdat hij het niet zo ziet. Hij is het op dat moment namelijk echt vergeten. Zo werkt het bij mij thuis in ieder geval
[...]
Mijn sociaal netwerk is klein, helaas.
Het lukt mijn niet om er lak aan te hebben. Het gebeurd te vaak en mensen spreken mij er op aan.
Ook al weet ik dat mijn partner mij niet belachelijk probeert te maken, het voelt wel als zodanig. Met mensen erover praten gaat niet omdat men mij niet echt gelooft.
Bij dat voorbeeld met die brief, vraag ik me af waarom hij niet gewoon kan zeggen och ben ik vergeten.
Nee hij geeft mij de schuld door te zeggen dat ik dan maar die brief had moeten laten zien en als ik dat niet wil ik het maar moet regelen. Als ik een volgende keer het regelen voor mijn rekening neem heeft hij daar ook problemen mee, want dan geeft hij aan dat ik hem te dom vind om dingen te regelen.Omdat hij het niet zo ziet. Hij is het op dat moment namelijk echt vergeten. Zo werkt het bij mij thuis in ieder geval
zaterdag 11 april 2015 om 12:34
quote:Star schreef op 11 april 2015 @ 12:29:
[...]
Omdat hij het niet zo ziet. Hij is het op dat moment namelijk echt vergeten. Zo werkt het bij mij thuis in ieder geval
Oke.
Maar hij zet me op die manier wel voor schut eigenlijk. Ik weet me geen houding te geven dan.
Heb jij een tip wat ik in zo'n geval het beste zou kunnen doen?
[...]
Omdat hij het niet zo ziet. Hij is het op dat moment namelijk echt vergeten. Zo werkt het bij mij thuis in ieder geval
Oke.
Maar hij zet me op die manier wel voor schut eigenlijk. Ik weet me geen houding te geven dan.
Heb jij een tip wat ik in zo'n geval het beste zou kunnen doen?
zaterdag 11 april 2015 om 12:37
quote:sweetfirefly schreef op 11 april 2015 @ 10:37:
[...]
En waarschijnlijk is dat ook zo. Hij heeft immers een vorm van autisme en bij bepaalde vormen is het inlevingsgevoel of herkenning anders dan bij mensen die geen autisme hebben.,het is van hem dus geen onwil, maar het is zijn interpretatie, zijn waarheid. Informatie komt binnen en wordt op een manier die bij hem mogelijk is door zijn beperking, verwerkt.Precies dit dus
[...]
En waarschijnlijk is dat ook zo. Hij heeft immers een vorm van autisme en bij bepaalde vormen is het inlevingsgevoel of herkenning anders dan bij mensen die geen autisme hebben.,het is van hem dus geen onwil, maar het is zijn interpretatie, zijn waarheid. Informatie komt binnen en wordt op een manier die bij hem mogelijk is door zijn beperking, verwerkt.Precies dit dus
zaterdag 11 april 2015 om 12:38
quote:BlackUnicorn schreef op 11 april 2015 @ 12:34:
[...]
Oke.
Maar hij zet me op die manier wel voor schut eigenlijk. Ik weet me geen houding te geven dan.
Heb jij een tip wat ik in zo'n geval het beste zou kunnen doen?Negeren. Hap in ieder geval niet, want dat komt bij hem weer verkeerd over waarschijnlijk en dan heb je weer mot.
[...]
Oke.
Maar hij zet me op die manier wel voor schut eigenlijk. Ik weet me geen houding te geven dan.
Heb jij een tip wat ik in zo'n geval het beste zou kunnen doen?Negeren. Hap in ieder geval niet, want dat komt bij hem weer verkeerd over waarschijnlijk en dan heb je weer mot.
zaterdag 11 april 2015 om 12:56
zaterdag 11 april 2015 om 13:12
quote:Star schreef op 11 april 2015 @ 13:04:
[...]
Als je er dan iets mee wil voor jezelf, doe het dan als je weer thuis bent bijvoorbeeld. Dat een idee?
Ja, zeker het proberen waard.
Ik ben echt iemand die eigenlijk over alles direct moet/wil praten. Het blijft anders in mijn hoofd zitten en maakt me helemaal gek.
Ik denk dat ik daar voor mezelf echt iets op moet gaan verzinnen, want dat zou het dan wel gemakkelijker maken denk ik.
[...]
Als je er dan iets mee wil voor jezelf, doe het dan als je weer thuis bent bijvoorbeeld. Dat een idee?
Ja, zeker het proberen waard.
Ik ben echt iemand die eigenlijk over alles direct moet/wil praten. Het blijft anders in mijn hoofd zitten en maakt me helemaal gek.
Ik denk dat ik daar voor mezelf echt iets op moet gaan verzinnen, want dat zou het dan wel gemakkelijker maken denk ik.
zaterdag 11 april 2015 om 13:13
Dat 'schuld' afschuiven en niet nemen van verantwoordelijkheid herken ik trouwens heel erg. Ik weet niet of het echt onmacht is, misschien is het een karaktertrek. Beiden kun je niet zomaar veranderen - hij moet dat echt willen en zijn best ervoor doen.
Jou voor schut zetten? Oh breek me de bek niet open hoe vaak ik me voor schut voelde. Naar (semi-) professionele dingen ging ik uiteindelijk maar altijd alleen.
En altijd maar dat "hij kan er niks aan doen, bedoelt t toch niet kwaad" en ook; "jij moet gewoon wat harder worden". Euhm nee, ik wil niet hard worden ik wil gewoon iemand die niet zulke frustraties oproept. Of hij het nu bewust doet of niet.
Jou voor schut zetten? Oh breek me de bek niet open hoe vaak ik me voor schut voelde. Naar (semi-) professionele dingen ging ik uiteindelijk maar altijd alleen.
En altijd maar dat "hij kan er niks aan doen, bedoelt t toch niet kwaad" en ook; "jij moet gewoon wat harder worden". Euhm nee, ik wil niet hard worden ik wil gewoon iemand die niet zulke frustraties oproept. Of hij het nu bewust doet of niet.
zaterdag 11 april 2015 om 13:25
quote:Stormkraft schreef op 11 april 2015 @ 13:13:
Dat 'schuld' afschuiven en niet nemen van verantwoordelijkheid herken ik trouwens heel erg. Ik weet niet of het echt onmacht is, misschien is het een karaktertrek. Beiden kun je niet zomaar veranderen - hij moet dat echt willen en zijn best ervoor doen.
Jou voor schut zetten? Oh breek me de bek niet open hoe vaak ik me voor schut voelde. Naar (semi-) professionele dingen ging ik uiteindelijk maar altijd alleen.
En altijd maar dat "hij kan er niks aan doen, bedoelt t toch niet kwaad" en ook; "jij moet gewoon wat harder worden". Euhm nee, ik wil niet hard worden ik wil gewoon iemand die niet zulke frustraties oproept. Of hij het nu bewust doet of niet.
Ben blij met de herkenning.
Geeft toch even het gevoel van zie je ik ben niet gek.
Dat 'schuld' afschuiven en niet nemen van verantwoordelijkheid herken ik trouwens heel erg. Ik weet niet of het echt onmacht is, misschien is het een karaktertrek. Beiden kun je niet zomaar veranderen - hij moet dat echt willen en zijn best ervoor doen.
Jou voor schut zetten? Oh breek me de bek niet open hoe vaak ik me voor schut voelde. Naar (semi-) professionele dingen ging ik uiteindelijk maar altijd alleen.
En altijd maar dat "hij kan er niks aan doen, bedoelt t toch niet kwaad" en ook; "jij moet gewoon wat harder worden". Euhm nee, ik wil niet hard worden ik wil gewoon iemand die niet zulke frustraties oproept. Of hij het nu bewust doet of niet.
Ben blij met de herkenning.
Geeft toch even het gevoel van zie je ik ben niet gek.
