Psyche
alle pijlers
Omgaan partner met autisme
zaterdag 11 april 2015 om 08:57
Hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar wat ervaringen van mensen met een partner met een vorm van autisme.
Waar loop je teen aan en hoe ga je ermee om?
Heb je daar zelf hulp voor kunnen krijgen van een professional? Welke wegen heb je hiervoor bewandeld?
Heb je last van veel onbegrip?
Vanwege privacy wil ik niet direct alles hier bloot geven, ik hoop dat dit geaccepteerd wordt.
Ik heb dus een partner met autisme en sinds een aantal heftige veranderingen komt zijn autisme zeer sterk naar boven.
Zijn diagnose heeft hij al een jaar of 6 nu volgens mij maar hij gaat binnenkort pas psycho-ecucatie krijgen. Hopelijk gaat hij daar veel aan hebben.
Ik zou hem heel graag willen helpen en steunen, maar ik ben geen hulpverlener en op die manier lijkt de relatie niet gelijkwaardig.
Ik vind het erg moeilijk om met bepaalde aspecten van zijn autisme om te gaan. Zoals dat hij vaak gewoon niet reageert op wat ik zeg. Hij heel denigrerend overkomt richting mij. Hij soms een discussie aangaat terwijl hij het eigenlijk volledig met me eens is, maar daar dan niet duidelijk over is geweest, waardoor ik denk dat hij de tegengestelde mening heeft. Dat kan in het openbaar voor problemen zorgen. Ik word er uiteindelijk door buitenstaander lelijk op aangekeken.
Resultaat ik ben op, en het belemmerd mijn leven. Ik trek het me allemaal sowieso veel te veel aan, kan dingen moeilijk los laten, pieker veel.
Ik ben hiermee naar de huisarts geweest. Mijn hulpvraag was hulp te krijgen met de omgang met mijn partner met autisme en het verminderen van mijn stress. Maar daar kwam eerst niet veel uit, aangezien mijn partner zelf zijn klachten en problemen niet erkent of in ieder geval deze niet naar een arts benoemd. Ik heb mij in die tijd erg onbegrepen gevoeld omdat ik de schuld kreeg toegewezen.
Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ik kon alleen de hulp krijgen als ik eerst een heel intakeprocedure ging doorlopen waar er eigenlijk alleen maar werd gekeken of er psychisch iets met mij aan de hand was. De hulp die ik wenste om beter met het autisme van mijn partner om te kunnen gaan eventueel betrokken te worden in de psycho-educatie zodat ik meer kennis ervan krijg, heb ik nog steeds niet gekregen.
Ik ben op zoek naar wat ervaringen van mensen met een partner met een vorm van autisme.
Waar loop je teen aan en hoe ga je ermee om?
Heb je daar zelf hulp voor kunnen krijgen van een professional? Welke wegen heb je hiervoor bewandeld?
Heb je last van veel onbegrip?
Vanwege privacy wil ik niet direct alles hier bloot geven, ik hoop dat dit geaccepteerd wordt.
Ik heb dus een partner met autisme en sinds een aantal heftige veranderingen komt zijn autisme zeer sterk naar boven.
Zijn diagnose heeft hij al een jaar of 6 nu volgens mij maar hij gaat binnenkort pas psycho-ecucatie krijgen. Hopelijk gaat hij daar veel aan hebben.
Ik zou hem heel graag willen helpen en steunen, maar ik ben geen hulpverlener en op die manier lijkt de relatie niet gelijkwaardig.
Ik vind het erg moeilijk om met bepaalde aspecten van zijn autisme om te gaan. Zoals dat hij vaak gewoon niet reageert op wat ik zeg. Hij heel denigrerend overkomt richting mij. Hij soms een discussie aangaat terwijl hij het eigenlijk volledig met me eens is, maar daar dan niet duidelijk over is geweest, waardoor ik denk dat hij de tegengestelde mening heeft. Dat kan in het openbaar voor problemen zorgen. Ik word er uiteindelijk door buitenstaander lelijk op aangekeken.
Resultaat ik ben op, en het belemmerd mijn leven. Ik trek het me allemaal sowieso veel te veel aan, kan dingen moeilijk los laten, pieker veel.
Ik ben hiermee naar de huisarts geweest. Mijn hulpvraag was hulp te krijgen met de omgang met mijn partner met autisme en het verminderen van mijn stress. Maar daar kwam eerst niet veel uit, aangezien mijn partner zelf zijn klachten en problemen niet erkent of in ieder geval deze niet naar een arts benoemd. Ik heb mij in die tijd erg onbegrepen gevoeld omdat ik de schuld kreeg toegewezen.
Ik heb het nogmaals geprobeerd, maar ik kon alleen de hulp krijgen als ik eerst een heel intakeprocedure ging doorlopen waar er eigenlijk alleen maar werd gekeken of er psychisch iets met mij aan de hand was. De hulp die ik wenste om beter met het autisme van mijn partner om te kunnen gaan eventueel betrokken te worden in de psycho-educatie zodat ik meer kennis ervan krijg, heb ik nog steeds niet gekregen.
woensdag 30 december 2015 om 14:25
Pfff...
Wat herkenbaar al die verhalen!!
36 jaar een relatie met een vrouw waarvan ik in het begin al dacht, er klopt iets niet...
door allerlei oorzaken de laatste jaren toch gaan spitten hoe het toch kwam dat ik overal de schuld van kreeg, op het sociale vlak weinig tot niks iets willen ondernemen, gesprekken die heel oppervlakkig waren,wel heel gedreven in haar werk, ze heeft wel eens gezegd mijn werk is mijn hobby... seksueel was het ook vaak een probleem, was mijn schuld werd er gezegd, zeer goed voor mijn zelfvertrouwen....NOT!!
Ik ga binnenkort naar een psychiater, ik zit behoorlijk met mezelf in de knoop, wel eens gedacht om er eind aan te maken, ik sta op het punt om een scheiding aan te vragen, 36 jaar is genoeg!!
Wat herkenbaar al die verhalen!!
36 jaar een relatie met een vrouw waarvan ik in het begin al dacht, er klopt iets niet...
door allerlei oorzaken de laatste jaren toch gaan spitten hoe het toch kwam dat ik overal de schuld van kreeg, op het sociale vlak weinig tot niks iets willen ondernemen, gesprekken die heel oppervlakkig waren,wel heel gedreven in haar werk, ze heeft wel eens gezegd mijn werk is mijn hobby... seksueel was het ook vaak een probleem, was mijn schuld werd er gezegd, zeer goed voor mijn zelfvertrouwen....NOT!!
Ik ga binnenkort naar een psychiater, ik zit behoorlijk met mezelf in de knoop, wel eens gedacht om er eind aan te maken, ik sta op het punt om een scheiding aan te vragen, 36 jaar is genoeg!!
woensdag 30 december 2015 om 15:09
woensdag 30 december 2015 om 15:11
Wat me opvalt, mening van anderen doet er niet toe, nooit eens een "gemeend" sorry zeggen, als er wat verkeerd gaat wordt het zo gedraaid dat een ander de schuld krijgt(ik dus)
Ze heeft wel eens gezegd, mijn beeld van de wereld is heel anders dan dat van andere mensen...
Ik vroeg me altijd al af, waarom communiceer ik goed met andere mensen en zij niet?
Afspraken maken over de opvoeding gaat niet, als ik haar erop wijs dat we over bepaalde onderwerpen afspraken hebben gemaakt, heb ik een paar keer gehoord dat ik jaloers ben op onze dochter en haar niks gun( nee, ik wil niet dat mijn dochter van 13 een piercing krijgt, hebben we afspraken over gemaakt)..
Dingen niet kunnen accepteren zoals ze zijn..
Ik sta nu op punt van scheiden, ik kan niet meer, maar ook dat accepteert ze niet...
Ze heeft wel eens gezegd, mijn beeld van de wereld is heel anders dan dat van andere mensen...
Ik vroeg me altijd al af, waarom communiceer ik goed met andere mensen en zij niet?
Afspraken maken over de opvoeding gaat niet, als ik haar erop wijs dat we over bepaalde onderwerpen afspraken hebben gemaakt, heb ik een paar keer gehoord dat ik jaloers ben op onze dochter en haar niks gun( nee, ik wil niet dat mijn dochter van 13 een piercing krijgt, hebben we afspraken over gemaakt)..
Dingen niet kunnen accepteren zoals ze zijn..
Ik sta nu op punt van scheiden, ik kan niet meer, maar ook dat accepteert ze niet...
woensdag 30 december 2015 om 15:33
Turquasi, ik heb je topic eerder dit jaar ook gevolgd, ik was er al bang voor dat het mis zou gaan...
Geef jezelf de tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je gauw genoeg in gaat zien dat deze relatie je weinig goeds bracht (iig niet genoeg goeds) want ik denk echt dat je beter af bent zonder hem ....
Maar voor wat het waard is; ik leef met je mee.
Geef jezelf de tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je gauw genoeg in gaat zien dat deze relatie je weinig goeds bracht (iig niet genoeg goeds) want ik denk echt dat je beter af bent zonder hem ....
Maar voor wat het waard is; ik leef met je mee.
woensdag 30 december 2015 om 21:58
quote:turquasi schreef op 30 december 2015 @ 20:36:
Thanks Stormkraft. Lief van je.
Ik dacht dat ik zelf een halve autist was maar dan nog begrijp ik niet dat iemand voor korte termijn rust lange termijn geluk wil saboteren
Ook al zou het zo zijn dat je zelf een halve autist bent (wat ik niet geloof) dan nog was jij degene die veel teveel water bij de wijn moest doen, keer op keer op keer op keer op..... Etc.
Als 'ervaringsdeskundige' .... Mijn Pb functie staat aan. Als je wilt, ook voor jou. Soms is herkenning nodig om in te zien dat je niet gek aan het worden / geworden bent.
Wat ga je morgen doen, met oud en nieuw?
Thanks Stormkraft. Lief van je.
Ik dacht dat ik zelf een halve autist was maar dan nog begrijp ik niet dat iemand voor korte termijn rust lange termijn geluk wil saboteren
Ook al zou het zo zijn dat je zelf een halve autist bent (wat ik niet geloof) dan nog was jij degene die veel teveel water bij de wijn moest doen, keer op keer op keer op keer op..... Etc.
Als 'ervaringsdeskundige' .... Mijn Pb functie staat aan. Als je wilt, ook voor jou. Soms is herkenning nodig om in te zien dat je niet gek aan het worden / geworden bent.
Wat ga je morgen doen, met oud en nieuw?
donderdag 31 december 2015 om 00:50
quote:Valdemar_II schreef op 22 december 2015 @ 15:06:
@Dixie:
Sorry maar bedoelde niet dat al wat fout loopt binnen relaties simpelweg berust op een gebrek aan aanvaarding, wou er wel op wijzen dat naast ass er ook de gewone zaken spelen in relaties en NT'rs soms voor elk probleem vervolgens de oorzaak vinden bij de stoornis van hun partner.
Veel zaken die u in uw laatste post aanhaalt hebben trouwens te maken met empathie, toch duidelijk een achilleshiel bij ass en is het dan realistisch om daarin een verandering te verwachten?
Sorry Valdemar, maar ik denk dat je'r toch een beetje naast zit. Niemand is zonder fout en ik vergis me ook al eens, maar... ik stel mezelf in vraag en verontschuldig me als dat nodig is.
Samenleven met iemand met ass impliceert dat je al heel heel veel door de vingers ziet. Het is bij momenten gewoon aartsmoeilijk en dan denk ik niet dat de andere partner daar vaak misbruik van zou maken. Uitzonderingen zijn er natuurlijk steeds...
Je hebt wel een punt in die zin dat het samenleven met iemand met ass je eigen zelfbeeld verstoort. Het wordt vaak moeilijk om zelf duidelijk grenzen te zien (in een normale relatie zijn die grenzen veel duidelijker en is er minder ruis) én door de stress ga je soms zelf overreageren.
Allemaal menselijk, maar je staat natuurlijk weer voor een gesloten deur als je het in je hoofd zou halen om dat eens te bespreken...
@Dixie:
Sorry maar bedoelde niet dat al wat fout loopt binnen relaties simpelweg berust op een gebrek aan aanvaarding, wou er wel op wijzen dat naast ass er ook de gewone zaken spelen in relaties en NT'rs soms voor elk probleem vervolgens de oorzaak vinden bij de stoornis van hun partner.
Veel zaken die u in uw laatste post aanhaalt hebben trouwens te maken met empathie, toch duidelijk een achilleshiel bij ass en is het dan realistisch om daarin een verandering te verwachten?
Sorry Valdemar, maar ik denk dat je'r toch een beetje naast zit. Niemand is zonder fout en ik vergis me ook al eens, maar... ik stel mezelf in vraag en verontschuldig me als dat nodig is.
Samenleven met iemand met ass impliceert dat je al heel heel veel door de vingers ziet. Het is bij momenten gewoon aartsmoeilijk en dan denk ik niet dat de andere partner daar vaak misbruik van zou maken. Uitzonderingen zijn er natuurlijk steeds...
Je hebt wel een punt in die zin dat het samenleven met iemand met ass je eigen zelfbeeld verstoort. Het wordt vaak moeilijk om zelf duidelijk grenzen te zien (in een normale relatie zijn die grenzen veel duidelijker en is er minder ruis) én door de stress ga je soms zelf overreageren.
Allemaal menselijk, maar je staat natuurlijk weer voor een gesloten deur als je het in je hoofd zou halen om dat eens te bespreken...
donderdag 31 december 2015 om 01:02
quote:Haros schreef op 30 december 2015 @ 15:11:
Wat me opvalt, mening van anderen doet er niet toe, nooit eens een "gemeend" sorry zeggen, als er wat verkeerd gaat wordt het zo gedraaid dat een ander de schuld krijgt(ik dus)
Ze heeft wel eens gezegd, mijn beeld van de wereld is heel anders dan dat van andere mensen...
Ik vroeg me altijd al af, waarom communiceer ik goed met andere mensen en zij niet?
Afspraken maken over de opvoeding gaat niet, als ik haar erop wijs dat we over bepaalde onderwerpen afspraken hebben gemaakt, heb ik een paar keer gehoord dat ik jaloers ben op onze dochter en haar niks gun( nee, ik wil niet dat mijn dochter van 13 een piercing krijgt, hebben we afspraken over gemaakt)..
Dingen niet kunnen accepteren zoals ze zijn..
Ik sta nu op punt van scheiden, ik kan niet meer, maar ook dat accepteert ze niet...
Hier ook bekend die jaloersheid op kinderen... heel gek zoiets. het gaat m.i. wel niet om de dingen te accepteren zoals ze zijn, het is gewoon een fundamenteel andere kijk op de dingen én een totaal gebrek aan inzicht in de onderlinge relaties. Ik vermoed dat je dan verbanden legt die er niet zijn (vandaar de jaloersheid) of de verbanden gewoon niet ziet.
Scheiding heb ik ook al enkele keren ter sprake gebracht, vooral voor het ass voor mij duidelijk was. reactie was identiek: ze wil niet scheiden...alsof je zoiets alleen kan beslissen...
Vandaag gaat het goed... morgen is er weer een andere dag...
Wat me opvalt, mening van anderen doet er niet toe, nooit eens een "gemeend" sorry zeggen, als er wat verkeerd gaat wordt het zo gedraaid dat een ander de schuld krijgt(ik dus)
Ze heeft wel eens gezegd, mijn beeld van de wereld is heel anders dan dat van andere mensen...
Ik vroeg me altijd al af, waarom communiceer ik goed met andere mensen en zij niet?
Afspraken maken over de opvoeding gaat niet, als ik haar erop wijs dat we over bepaalde onderwerpen afspraken hebben gemaakt, heb ik een paar keer gehoord dat ik jaloers ben op onze dochter en haar niks gun( nee, ik wil niet dat mijn dochter van 13 een piercing krijgt, hebben we afspraken over gemaakt)..
Dingen niet kunnen accepteren zoals ze zijn..
Ik sta nu op punt van scheiden, ik kan niet meer, maar ook dat accepteert ze niet...
Hier ook bekend die jaloersheid op kinderen... heel gek zoiets. het gaat m.i. wel niet om de dingen te accepteren zoals ze zijn, het is gewoon een fundamenteel andere kijk op de dingen én een totaal gebrek aan inzicht in de onderlinge relaties. Ik vermoed dat je dan verbanden legt die er niet zijn (vandaar de jaloersheid) of de verbanden gewoon niet ziet.
Scheiding heb ik ook al enkele keren ter sprake gebracht, vooral voor het ass voor mij duidelijk was. reactie was identiek: ze wil niet scheiden...alsof je zoiets alleen kan beslissen...
Vandaag gaat het goed... morgen is er weer een andere dag...
donderdag 31 december 2015 om 01:17
quote:turquasi schreef op 30 december 2015 @ 20:36:
Thanks Stormkraft. Lief van je.
Ik dacht dat ik zelf een halve autist was maar dan nog begrijp ik niet dat iemand voor korte termijn rust lange termijn geluk wil saboteren
Bij mij neemt de verbijstering over de rare (en soms enorm kwetsende) standpunten af, behalve op een onbewaakt moment probeer ik er afstand van te nemen en te beseffen dat het zinloos is om te discussiëren.
Iemand met ass gaat er vaak door met de botte bijl, maar beseft zelf niet dat er zo hele happen van de relatie aan gaan.
Bekijk het even van dag tot dag. Er is pas verandering op lange termijn mogelijk. Bouw je eigen leven uit en probeer zo zelfstandig mogelijk te zijn. Gevoelsmatige empathie is er weinig of niet en zal ook niet plots komen. Wat wel mogelijk is (in mijn relatie dan toch) zijn goede dagen zonder stress en een beetje waardering - dat laatste is voor iemand met ass echt moeilijk.
Ik ben er trouwens vrij zeker van dat leven met ass bij momenten verdomd moeilijk moet zijn en behoorlijk ontwrichtend - je moet je voortdurend afvragen waarom mensen op een bepaalde manier reageren en wat ze daarmee bedoelen, alsof je de wereld bekijkt door een waas. Ik probeer dat te aanvaarden, zo goed en zo kwaad als mogelijk.
Thanks Stormkraft. Lief van je.
Ik dacht dat ik zelf een halve autist was maar dan nog begrijp ik niet dat iemand voor korte termijn rust lange termijn geluk wil saboteren
Bij mij neemt de verbijstering over de rare (en soms enorm kwetsende) standpunten af, behalve op een onbewaakt moment probeer ik er afstand van te nemen en te beseffen dat het zinloos is om te discussiëren.
Iemand met ass gaat er vaak door met de botte bijl, maar beseft zelf niet dat er zo hele happen van de relatie aan gaan.
Bekijk het even van dag tot dag. Er is pas verandering op lange termijn mogelijk. Bouw je eigen leven uit en probeer zo zelfstandig mogelijk te zijn. Gevoelsmatige empathie is er weinig of niet en zal ook niet plots komen. Wat wel mogelijk is (in mijn relatie dan toch) zijn goede dagen zonder stress en een beetje waardering - dat laatste is voor iemand met ass echt moeilijk.
Ik ben er trouwens vrij zeker van dat leven met ass bij momenten verdomd moeilijk moet zijn en behoorlijk ontwrichtend - je moet je voortdurend afvragen waarom mensen op een bepaalde manier reageren en wat ze daarmee bedoelen, alsof je de wereld bekijkt door een waas. Ik probeer dat te aanvaarden, zo goed en zo kwaad als mogelijk.
vrijdag 1 januari 2016 om 11:41
Sterkte Turquasi. Zal best verdrietig zijn, maar op de lange termijn was je hier echt niet gelukkig van geworden. De man is zoals hij is. Blijf jezelf, je gevoel en je wensen serieus nemen. Ik herken veel in wat je schrijft, ik had vroeger ook de wens om een relatie heel te houden, terwijl ik mannen uitkoos die voor geen meter bij me pasten. Dan krijg jensituaties zoals jij hier beschrijft en dat is voor beide partijen slecht. Ik vind het knap dat hij ermee gestopt is, zeker ook omdat jij het niet gedaan had en er op stuk was gaan lopen.
Jij weet dat best zelf ook, dus ga voor jezelf eerst eens duidelijk krijgen wat je precies wil en blijf daar trouw aan.
Sterkte en een gelukkig 2016 gewenst!
Jij weet dat best zelf ook, dus ga voor jezelf eerst eens duidelijk krijgen wat je precies wil en blijf daar trouw aan.
Sterkte en een gelukkig 2016 gewenst!
vrijdag 1 januari 2016 om 12:31
woensdag 13 januari 2016 om 19:21
Mij is ooit gezegd dat ik geen medicatie moest nemen om haar problemen. Daar zit ook wel wat in. Nu het weer minder gaat zit ik mede vanuit die gedachte niet te wachten op professionele hulp. Aan de andere kant zou het wel fijn zijn eens mijn verhaal te doen. De therapeuten van mijn vrouw geven daar ook wel openingen voor, maar die wil ik dan weer voor haar houden.
maandag 18 januari 2016 om 12:43
Voor ik wist welke richting de diagnose zou uitgaan heb ik ook wel enkele psychologen bezocht - vooral om erachter te komen hoe ik best zou omgaan met de hele situatie én om na te gaan wat er aan de hand was met mijn partner.
Ik had vrij concrete vragen en zocht een manier om de - in mijn ogen - vaak rare reacties van mijn partner te begrijpen.
Eigenlijk was dat niet zo'n goede ervaring: ik werd vooral richting relatietherapie gestuurd, waar de psycholo(o)g(e) van dienst dan alvast de neutraliteit wou behouden in afwachting daarvan (de opmerking dat ik me best goed in m'n vel voelde en dat ik echt wel vrij zeker was dat er iets anders scheelde werd genegeerd).
Een andere stelde dan weer voor om massages te proberen als behandeling...
Een derde heeft me vooral veel laten praten en wou meteen een tweede afspraak maken om verder te gaan, maar dat was het dus ook niet.
Ik kon de situatie vrij goed omschrijven, maar behoudens veel wollig geleuter en weinig concrete antwoorden is daar niets uit voortgekomen.
Misschien gewoon pech - nu ik meer weet zou ik ook gerichter zoeken. Vooral dat laatste lijkt me van belang: zoek de juiste persoon en aanvaard dat dat mss iets duurder zal uitvallen...
Dixie
Ik had vrij concrete vragen en zocht een manier om de - in mijn ogen - vaak rare reacties van mijn partner te begrijpen.
Eigenlijk was dat niet zo'n goede ervaring: ik werd vooral richting relatietherapie gestuurd, waar de psycholo(o)g(e) van dienst dan alvast de neutraliteit wou behouden in afwachting daarvan (de opmerking dat ik me best goed in m'n vel voelde en dat ik echt wel vrij zeker was dat er iets anders scheelde werd genegeerd).
Een andere stelde dan weer voor om massages te proberen als behandeling...
Een derde heeft me vooral veel laten praten en wou meteen een tweede afspraak maken om verder te gaan, maar dat was het dus ook niet.
Ik kon de situatie vrij goed omschrijven, maar behoudens veel wollig geleuter en weinig concrete antwoorden is daar niets uit voortgekomen.
Misschien gewoon pech - nu ik meer weet zou ik ook gerichter zoeken. Vooral dat laatste lijkt me van belang: zoek de juiste persoon en aanvaard dat dat mss iets duurder zal uitvallen...
Dixie
maandag 18 januari 2016 om 19:25
quote:Dixie1 schreef op 18 januari 2016 @ 12:43:
Een derde heeft me vooral veel laten praten en wou meteen een tweede afspraak maken om verder te gaan, maar dat was het dus ook niet.
Ik snap die 'dus' niet helemaal eigenlijk. Een goede therapeut zal toch ook eerst willen dat je praat en een goede analyse maken. Als het gaat om het verklaren van gedrag moet je toch ook de situatie kennen? Anders is het maar wat speculeren en had je net zo goed een boekje kunnen kopen, lijkt me.
Het kan natuurlijk zijn dat de peut je niet lag, maar ik haal dat niet zo uit je tekst, vandaar mijn vraag,
Een derde heeft me vooral veel laten praten en wou meteen een tweede afspraak maken om verder te gaan, maar dat was het dus ook niet.
Ik snap die 'dus' niet helemaal eigenlijk. Een goede therapeut zal toch ook eerst willen dat je praat en een goede analyse maken. Als het gaat om het verklaren van gedrag moet je toch ook de situatie kennen? Anders is het maar wat speculeren en had je net zo goed een boekje kunnen kopen, lijkt me.
Het kan natuurlijk zijn dat de peut je niet lag, maar ik haal dat niet zo uit je tekst, vandaar mijn vraag,
woensdag 3 februari 2016 om 17:26
ja, klopt inderdaad - met praten op zich is natuurlijk niets mis.
Ik zocht echter zelf geen therapie, maar praktische richtlijnen: hoe ga ik best om met iemand met autismeverschijnselen? Mijn eerste indruk was ook hier dat het weer de richting uitging van relatietherapie (nutteloos, nu mijn partner als de dood is voor eender welke vorm van therapie).
zoals hoger gesteld: nu zou ik natuurlijk gerichter zoeken...
Ik zocht echter zelf geen therapie, maar praktische richtlijnen: hoe ga ik best om met iemand met autismeverschijnselen? Mijn eerste indruk was ook hier dat het weer de richting uitging van relatietherapie (nutteloos, nu mijn partner als de dood is voor eender welke vorm van therapie).
zoals hoger gesteld: nu zou ik natuurlijk gerichter zoeken...
maandag 8 februari 2016 om 09:45
Hoi SugarSanne, het gaat wel, dank je. Het is geen fraai verhaaltje helaas. Het is nog/weer aan al heb ik steeds het gevoel van afwachten tot het weer uit gaat. Mijn verhuizing maakt veel los bij zowel hem als bij mij. Ik probeer te bedenken wat ik nodig heb vs. wat ik wil. Ondertussen hou ik nog steeds pleidooi voor therapie (ik begrijp de aversie niet zo goed, waarom bij voorbaat niet willen.... als het niet bevalt kan stoppen toch altijd nog?) al zou de hulp misschien niet meer voor mij zijn dan nog denk ik dat er veel winst te behalen is. Ik probeer in ieder geval ook zoveel mogelijk te doen wat goed is voor mij, dat is lastig als je zo pleasend in elkaar steekt, maar ik leer langzaam. Ik ga steeds een stapje vooruit, of achteruit zou je kunnen zeggen haha.... pff. Hoe is het met iedereen hier eigenlijk?
Lorem Ipsum
