Omgaan partner met autisme

@Turquasi:



Huishouden leverde hier de eerste jaren ook wat problemen, ook wij probeerden het eerlijk te verdelen maar wisselden de taken af, dan kookte hij, dan ik etc. Gevolg was dikwijls frustratie omdat bv, om bij het koken te blijven, de keuken niet achtergelaten was zoals de ander het wou en deze eerst terug alles organiseerde. Daar zijn we mee gestopt en sindsdien doet ieder elke week hetzelfde. Mijn broer zorgt voor de boodschappen, kookt en wast af; ik draai de wasjes, doe de administratie, en doe het gros van het kuiswerk; onderhoud van de tuin doen we samen.



Volgens mij is dat echter niet het belangrijkste, wel:

Opgeven om nog langer “normaal te doen” en een sociaal leven te handhaven → meer energie thuis en bijgevolg grotere tolerantie voor pakweg dat volle aanrecht.

Zeker anderhalf a twee uur per dag tijd voor mezelf, effect idem als voorgaande.

Tot slot kennen wij elkaar al een kleine dertig jaar, wij weten dus vrij goed hoe de ander in elkaar zit.

Sorry voor de bondigheid maar krijg het gevoel dat ik dit topic wat aan het besmeuren ben, mocht je nog vragen hebben stuur dan misschien een pb.



On-topic, mocht TS nog meelezen.

Uw voorbeeld van de brief kan ik vrij goed begrijpen, het is namelijk iets dat ik zelf ook gedaan zou kunnen hebben. Bij mij zou dit niet zijn om u voor schut te zetten maar simpelweg omdat het de snelste uitweg leek. Wanneer ik een persoon niet ken gaan gesprekken mij zeer moeilijk af. Voor een afspraak bereidt ik me dan ook lange tijd voor zodoende hopelijk een reactie te hebben op elke actie, wanneer er dan toch iets gebeurd dat ik niet voorzien had val ik stil.

Het is moeilijk te omschrijven maar bij mij is het altijd geweest dat zodra mijn mond opengaat mijn hersenen mij vaarwel lijken te zeggen en ik redelijk snel in de vecht of vlucht modus spring. U kunt zich waarschijnlijk wel voorstellen dat dit in de sociale interactie niet echt bevorderlijk is.

hoi valdemar, weer bedankt voor je heldere uitleg steeds....

ik vind het dan ook moeilijk voor te stellen dat je op andere momenten zoveel moeite hebt met communicatie.



" Het is moeilijk te omschrijven maar bij mij is het altijd geweest dat zodra mijn mond opengaat mijn hersenen mij vaarwel lijken te zeggen en ik redelijk snel in de vecht of vlucht modus spring. U kunt zich waarschijnlijk wel voorstellen dat dit in de sociale interactie niet echt bevorderlijk is. "



Wat kan de ander (de NT persoon) doen om het vecht/vlucht scenario te voorkomen en er toch een prettig gevolg komt op een moeilijk gesprek. heeft het bijvoorbeeld zin om in te leiden met 'niet aanvallend bedoeld' of iets dergelijks? (Dat zou niet mijn stijl zijn maar mijn ervaring is wel dat mijn partner denkt in termen van aanval en verdediging/tegenaanval) Misschien is dat wat ik volkomen logisch vind voor hem minder logisch en dus iets wat ik moet benoemen.

Allemaal herkenbaar...in mijn situatie is het mijn vrouw die autisme heeft. In het begin van ons huwelijk ging alles vlot - weinig spanningen, veel aandacht voor elkaar, maar dat is meer en meer verdwenen.



Nu is het een mijnenveld geworden van ruzies, spanningen en vooral: mij compleet negeren elke keer als ik ook maar de minste poging doe om eens een gesprek aan te knopen over onze relatie, de kinderen, het omgaan met elkaar, enz. De negatieve buien waarin er een constante woede is tav mij en er niet wordt gepraat duren nu soms maanden. Ze doet dan haar zin... loopt soms weg of roept de lelijkste verwijten en projecteert vooral haar eigen angsten op mij. Elke poging om te praten eindigt met een mantra van verwijten, waarbij ze me elke keer woorden in de mond legt, zoals 'ik moet van jou altijd zwijgen' ... terwijl ik net het omgekeerde probeer.



De puzzelstukken vielen in elkaar toen autisme bij onze zoon (we hebben een zoon en een dochter) werd vastgesteld. Alleen heeft dit het autisme van mijn vrouw scherper gesteld omdat ze die diagnose niet kan aanvaarden...



Ik herken de leegheid en het gevoel van onmacht in de andere reacties...ook hier wordt het uitzichtloos. Als er nu maar 0,1% van inzicht zou zijn, dan zou ik nog wat energie overhouden, maar wat kan je doen met een partner die alleen denkt in termen van aanval en verdediging en blijft beweren dat alle problemen de schuld zijn van iemand anders (ik vooral helaas...)?



Eigenlijk zijn alleen de reacties van mensen uit de omgeving van belang - wat ik zeg of doe maakt allemaal niets uit... behoorlijk frustrerend.



Ik wil begrip hebben voor elke vorm van autisme - daar kiest natuurlijk niemand voor, maar het autisme zelf wordt niet aanvaard én er is niet het minste begrip voor de behoorlijk zware en eenzame periodes die ik moet trotseren. Elke constructieve raad of advies om dit anders aan te pakken (en dan in de eerste plaats een punt te bereiken waar er een beetje inzicht is) is welkom!

Ga eens praten met mensen die in een mijnenveld opgegroeid zijn, dan weet je wat je te doen staat. Scheiden.

awel merci

Weet je - ik kan best wel wat hebben en vaak zijn er periodes dat alles nog relatief vlot verloopt, dus een scheiding is niet de eerste optie. Wat me vooral zorgen baart is het feit dat de crisissen dieper gaan en langer duren.



Aan iedereen scheelt wel iets (aan sommigen wat meer dan anderen natuurlijk . Tot op zekere hoogte kan ik me ook best aanpassen aan iemand die de wereld anders (zwart/wit) ziet, ik breek me er alleen het hoofd over hoe ik het haar duidelijk moet maken dat ik niet de vijand ben...die zit in haar eigen hoofd.

Ik vraag me af of ze heel diep vanbinnen niet beseft dat er met haar iets aan de hand is...het is net dat ontkennen en zichzelf afsluiten dat het voor iedereen (zij in de eerste plaats) veel zwaarder maakt dan zou moeten/ kunnen.

quote:Valkuil voor jullie beide lijkt te zijn dat zijn diagnose als excuus word gebruikt. Door jou om de schuld van alle problemen te zijn.

Voor hem als excuus voor zijn gedrag en het feit dat hij nou eenmaal is wie hij is (?).



Dit wilde ik ook zeggen. Als jullie nu minder goede gesprekken met elkaar hebben dan vroeger, dan is zijn autisme niet de reden. Ik zou je dan ook aanraden je samen vooral niet teveel te richten op zijn autisme.



Dus als hij gedragingen heeft die vervelend zijn (zoals het geval met die brief), dan moeten die bespreekbaar zijn, zonder het probleem gelijk bij zijn autisme te zoeken. Autisme is ook maar een label, het is geen excuusbrief. Die diagnose is vooral iets waar hijzelf (hopelijk) wat aan heeft.



Misschien helpt het om je weer meer te richten op wat jullie relatie zo fijn maakt, samen leuke / spannende / romantische dingen ondernemen. Hij is geen autist, hij is die man van wie jij houdt.

quote:SubterraneanHomesickAlien schreef op 16 december 2015 @ 22:06:

[...]





Dit wilde ik ook zeggen. Als jullie nu minder goede gesprekken met elkaar hebben dan vroeger, dan is zijn autisme niet de reden. Ik zou je dan ook aanraden je samen vooral niet teveel te richten op zijn autisme.



Dus als hij gedragingen heeft die vervelend zijn (zoals het geval met die brief), dan moeten die bespreekbaar zijn, zonder het probleem gelijk bij zijn autisme te zoeken. Autisme is ook maar een label, het is geen excuusbrief. Die diagnose is vooral iets waar hijzelf (hopelijk) wat aan heeft.



Misschien helpt het om je weer meer te richten op wat jullie relatie zo fijn maakt, samen leuke / spannende / romantische dingen ondernemen. Hij is geen autist, hij is die man van wie jij houdt.



hmm zo eenvoudig is het helaas niet.... ik kan niet voor TO spreken, maar het is niet omdat je de olifant in de porseleinenwinkel negeert dat die ook effectief weg is...



Het voorbeeld met de brief is heel herkenbaar - je kan zoiets rationeel niet vatten en het frustreert dan dat de bal steeds wordt teruggekaatst.



Natuurlijk moet je niet iedereen in een hokje duwen én is elke vorm van autisme anders, maar stellen dat bepaalde zaken bespreekbaar 'moeten' zijn werkt niet als één van de twee al niet kan inzien dat er überhaupt een probleem is, of - zoals mij vaak overkomt - de partner dat probleem op de andere projecteert (makkelijk zo, dan hoef je niet over oorzaken of gevoelens te praten).

leuke spannende romantische dingen doen.... kweenie hoor want ik kom net kijken in deze materie maar dat is dus iets waar iemand met autisme moeite mee heeft

quote:turquasi schreef op 17 december 2015 @ 10:36:

leuke spannende romantische dingen doen.... kweenie hoor want ik kom net kijken in deze materie maar dat is dus iets waar iemand met autisme moeite mee heeft



Het kan soms best 'leuk' zijn, maar spannend en romantisch zijn er inderdaad zelden of nooit bij. Kan ik nog mee leven, maar het komt er dus op neer dat het autistische wereldbeeld (sorry als dit wat bot overkomt) nu net belemmert om leuke dingen te doen of van iemand te houden zoals die is. Dat is het moeilijke bij autisme: die persoon ziet en ervaart de zaken anders en legt de verantwoordelijkheid voor conflicten vaak bij de andere (ah ja, die reageert in haar of zijn ogen immers fout), waarbij tegelijk elke vorm van overleg hierover wordt afgewezen.



Dat is nu net wat ik zoek... een ingang, een manier om haar te bereiken als ze zich afsluit - niet om fout of schuld te zoeken, dat is sowieso veel te confronterend, maar om beter te begrijpen waar dat vijandige vandaan komt.



Maar wellicht is het een utopie om een pad te zoeken in en door het mijnenveld?

Ik wil dit topic niet te veel domineren - ik vraag me af hoe het nu gesteld is met BlackUnicorn? Hoe gaat het nu ?

Misschien ben ik toch ook erg naïef geweest, de situatie thuis is sinds mijn eerdere jubelpostings alweer flink verslechterd.



Ik zou ook met alle liefde op mijn sokken in alle rust die weg zoeken door het (toenemende) mijnenveld, maar helaas kan/wil mijn partner niet aangeven waar de mijnen liggen.... Ik begin steeds meer te denken dat therapie voor ons allebei minimaal is wil de relatie een kans hebben. Maar ook daar is hij niet voor te porren.



We passen eigenlijk super goed bij elkaar, als we dan nu al moeilijkheden hebben in wat onze wittebroodsweken zouden moeten zijn...

Ik kan er steeds minder om lachen en afwachten en mijn schouders ophalen eigenlijk...

dat is het: er moet evenwicht zijn. Beide partners moeten een gemeenschappelijk doel hebben én daaraan willen werken. Als één dat niet wil wordt het aartsmoeilijk (zoals ik zelf heb vastgesteld).



Vaak gaat het fout rond verjaardagen, feestdagen (kerst komt er aan) e.d. - is dat bij jullie ook ?

Dat kun je wel stellen eigenlijk, we zijn allebei jarig geweest sinds september en tja, de feestdagen daar zitten we al middenin.

Misschien is het die berg aan verwachtingen, de druk die het met zich meebrengt al die verplichte gezelligheid (oa met familie).

Ik hou er zelf al helemaal niet van maar ik weet ook niet hoe het voelt om in zijn schoenen te staan.

Ik ben in de winter ook wat minder happy dan in de zomer.... enz enz.

vandaag heeft hij opnieuwe beloofd in therapie te gaan, met mij dit keer.... de verwijzing is binnen

nu nog doorpakken. we'll see...

Wat is er gebeurd Turquasi? Denk dat (praktische) hulp wel zinvol kan zijn. Sterkte met de feestdagen allemaal!

@Turquasi

Betreffende de gesprekken kan ik enkel voor mezelf spreken. Een opmerking van “niet aanvallend bedoeld”, neen zoiets zou niet helpen. Voor mij gaan ze beter wanneer ik de andere persoon zijn gezicht niet zie, of dit nu schriftelijk of telefonisch is, of zelfs gewoon tijdens de afwas; spreken terwijl de ander u aankijkt en je de informatie van diens gezicht nog moet proberen te lezen is voor mij een ramp. Het maakt me trager waardoor het gesprek stroever verloopt en de gesprekspartner dit veelal opvat als desinteresse, domheid of grofweg leugenachtigheid (de waarheid is spontaan, hé).



Daarnaast ben ik sowieso wat voorzichtiger in spreken omdat de grens van het sociaal aanvaardbare vrij wazig is en dit in het verleden al te veel conflicten heeft opgeleverd. Als uw partner gelijkaardige ervaringen heeft opgedaan, misschien heeft hij dan wel angst om zijn mond te openen, de vrees om u ook weg te duwen wanneer hij dit net niet wilt. Hopelijk geraken jullie eruit.



@ Dixie1:



“Het kan soms best 'leuk' zijn, maar spannend en romantisch zijn er inderdaad zelden of nooit bij. Kan ik nog mee leven, maar het komt er dus op neer dat het autistische wereldbeeld (sorry als dit wat bot overkomt) nu net belemmert om leuke dingen te doen of van iemand te houden zoals die is.”



Als u hiermee het toneelspel bedoelt, misschien is het beter dat u dit uit uw hoofd zet. Berust een deel van dit leuke immers niet op faken en laat net dat nu een mankement zijn bij vele autisten. Bij u zal een gebeurtenis als een verjaardag tal van gevoelens oproepen, maar naar ik meen is de kans groot dat dit bij haar niet het geval zal zijn en het een dag is als alle andere.

@Dixie1:

Even toevoegen. Lees in jou tekst een deel van de problemen die ik ken uit laatste relatie. Zij wist dat ik een vreemde eend was toen ik haar ontmoette en schreef mijn gedrag onder mensen toe aan verlegenheid. Vervolgens meende ze dat ik wel zou veranderen, dat het wel los zou lopen, daarna moest ik meer inzet tonen en aan mezelf werken, om te eindigen in een stroom van verwijten.

Daarnaast heeft zij nooit echt begrepen dat de zaken waar zij plezier en ontspanning uit haalde mij vooral energie kostte; liever een doordeweekse maaltijd thuis dan een etentje op restaurant met vrienden, liever een normale werkdag dan een uitstapje met of zonder familie etc.

De enige manier waarop onze relatie nog een kans had, was wanneer zij zelf haar sociaal leven onderhield los van mij, hetgeen ze uiteindelijk ook deed en wat effectief gewerkt zou hebben mocht ze het bed niet als onderdeel van het sociaal leven gezien hebben.



Laatste, als autist binnen relatie heb ik gemerkt hoe gemakkelijk het is voor de partner om vervolgens al wat misloopt op jou af te schuiven, mede omdat uw communicatieve vaardigheden beperkter zijn. Eigenlijk zou ik iedereen die de romantische liefde als het fundament van een relatie aanschouwt willen afraden om een relatie te beginnen met een autist, uw basis is namelijk zijn zwakheid.

Sorry valdemar, ik kan er geen touw aan vastknopen.... wel bedankt voor je reactie toch. Helaas weigert mijn partner gevoelens te bespreken over een medium als whatsapp. Verder zeg je;

de basis van de relatie is zijn zwakheid

en 'aan jezelf werken' is dat uberhaupt geen optie?

wat bedoel je?



@sugarsanne

ik kan een heleboel handelen maar het dagelijks terugkerende probleem wie er kookt hangt me echt teveel de keel uit. Mijn partner heeft meer vrije tijd dan ik maar doet net alsof hij niet voor eten kan zorgen. Ik ben de geduldigheid zelve, tenzij ik honger heb, dan moet je uitkijken als je me dwingt om een koekenpan ter hand te nemen we hadden al besloten om hulp te zoeken in de vorm van therapie maar vorige week wilde hij ook onder die afspraak uit zien te komen.... tja, dan houdt het op hoor als hij zich aan geen enkele afspraak wil houden. Een relatie gaat niet alleen over wat 1 van de twee goed uitkomt. Autisme of niet.

Ik denk dat Valdemar bedoelt dat je vriend is zoals hij is. Hij wil niet over gevoelens praten. Hij wil niet koken. Daar is niks mis mee, dat is prima zelfs.



Jij wil wel dat hij praat en kookt en probeert hem nu te veranderen/ zover te krijgen dat hij met jou in therapie gaat en afspraken over koken met je maakt.



Hij wil dat niet, hij kan dat niet, hij IS niet zo. Kun jij dit oprecht accepteren en van hem houden zoals hij is? Of moet hij zich aanpassen aan jouw relatie-idee? Dit laatste gaat nooit lukken, dat merk je nu al.



Net zoals dat hij alle recht heeft om te zijn wie hij is, heb jij alle recht om te wensen wat je belangrijk vindt in een relatie. Daaraan mag je trouw zijn. En daar mag je je conclusies aan verbinden.

Maar ga niet je wens op een man projecteren die dit allemaal niet is. Dat is geen doen.



Is dit niet gewoon een mismatch? Neem jezelf en de ander eens serieus, dan zie je dat het gewoon niet past, en hoef je elkaar niet verder te frustreren.

Die reactie mbt het niet over gevoelens willen praten per whatsapp was omdat Valdemar aangeeft dat prettiger te vinden, mijn vriend dus niet, die wil bijvoorbeeld alleen face to face praten. Dat stukje gaat overigens verder prima. Niet heel soepel ofzo dus toen ik dat medium wilde proberen was dat vooral om het voor hem makkelijker te maken. Ik ben zelf ook niet zo heel praterig dus tja, boeiend dat dat niet heel soepel gaat soms. Hier word dan ook geen punt van gemaakt.



Wat betreft het zorgen voor eten (hoeft niet perse door te koken, er zijn legio manieren tegenwoordig). Als je single bent moet het ook.

Dan moet je elke fucking dag zorgen dat je iets naar binnen kunt schuiven. Hij heeft ook een dochter om voor te zorgen trouwens.

Hij heeft mij verteld dat hij vroeger elke dag kookte. Als hij dan nu ineens gehandicapt gaat doen wat dat betreft dan neem ik hem ook niet meer serieus. Is koken moeilijk? Tuurlijk, soms heb je totaal geen inspiratie. Is het leuk, niet altijd. Maar het hoort er gewoon bij en ik laat me dat niet elke dag als taakje toebedeeld krijgen omdat hem dat wel goed uitkomt. Ben gekke henkie niet.

quote:Valdemar_II schreef op 21 december 2015 @ 01:56:

@Dixie1:

Even toevoegen. Lees in jou tekst een deel van de problemen die ik ken uit laatste relatie. Zij wist dat ik een vreemde eend was toen ik haar ontmoette en schreef mijn gedrag onder mensen toe aan verlegenheid. Vervolgens meende ze dat ik wel zou veranderen, dat het wel los zou lopen, daarna moest ik meer inzet tonen en aan mezelf werken, om te eindigen in een stroom van verwijten.

Daarnaast heeft zij nooit echt begrepen dat de zaken waar zij plezier en ontspanning uit haalde mij vooral energie kostte; liever een doordeweekse maaltijd thuis dan een etentje op restaurant met vrienden, liever een normale werkdag dan een uitstapje met of zonder familie etc.

De enige manier waarop onze relatie nog een kans had, was wanneer zij zelf haar sociaal leven onderhield los van mij, hetgeen ze uiteindelijk ook deed en wat effectief gewerkt zou hebben mocht ze het bed niet als onderdeel van het sociaal leven gezien hebben.



Laatste, als autist binnen relatie heb ik gemerkt hoe gemakkelijk het is voor de partner om vervolgens al wat misloopt op jou af te schuiven, mede omdat uw communicatieve vaardigheden beperkter zijn. Eigenlijk zou ik iedereen die de romantische liefde als het fundament van een relatie aanschouwt willen afraden om een relatie te beginnen met een autist, uw basis is namelijk zijn zwakheid.



Wat me vaak opvalt in reacties van mensen met ass is dat ze vooral verwijzen naar het aanvaarden van hun anders-zijn. Als het fout loopt in de relatie bv. is dat te wijten aan een gebrek aan aanvaarding.

Daar ligt m.i. de kern van het probleem: het niet kunnen inzien wat de noden zijn van de partner om vervolgens de opmerkingen en de vragen die daarrond worden gesteld negeren of afdoen als een gebrek aan aanvaarding van die eigenheid.



Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken én alle vormen van ass zijn anders, maar bij mij zit het zo in elkaar:



1° Er zijn echt wel heel wat leuke momenten - we zitten best vaak op dezelfde golflengte, hebben dezelfde smaak, doen samen leuke dingen (zoals op restaurant gaan, weekend weg e.d. - dat geeft ook weer wat stress, maar het is niet onoverkomelijk).

Dat neemt niet weg dat ik dagelijks veel kleinere - ook voor mij vaak vervelende - autisme-uitingen compenseer en daar ook veel energie moet in steken: opruimen, concrete afspraken maken, koken, planning voor de kinderen, vakantie, klussen in en rond huis enz. en dat bovenop een zeer drukke job.

Die zaken worden door mijn partner niet ervaren als een bijdrage, ze ziet het gewoon niet en is integendeel van oordeel dat ze er alleen voor staat. Hierover even van gedachten wisselen is onmogelijk. Hoe ik dat ook breng, het wordt gezien als een aanval.



2° Het autisme duikt vooral op in stresserende situaties en vermoeidheid van mijn partner - ik heb daar op zich alle begrip voor, maar het is dan onmogelijk om daar over te spreken, ook omdat al die problemen op mij worden geprojecteerd. Er staat dan maw een muur tussen ons, vanwaaruit ik onder vuur wordt genomen. Problemen waar zij mee kampt (bv. gebrek aan sociale contacten) worden dan soms gezien als een gezamelijk probleem (echt niet dus), een extra reden om boos op mij te zijn (een logica die ik niet begrijp, maar waar ik me ook niet al te druk om probeer te maken).



3° Het wordt pas moeilijk voor mij wanneer dit weken of maanden blijft duren - dit blokkeert immers alles: overleg wordt onmogelijk, alle vertrouwen valt weg zonder dat hiervoor een reden bestaat, kleine praktische zaken groeien uit tot conflicten,etc.



Ik kan dat autisme aanvaarden, dat is echt het punt niet. Het is gewoon heel zwaar om al die zaken te doen, zo'n grote inbreng te hebben in een gezin, om dan uiteindelijk het verwijt te krijgen dat je nooit helpt. Voor mij zou het inzicht en het aanvaarden door mijn partner dat het autisme nu net de oorzaak is van heel wat conflicten en stress al heel wat druk van de ketel nemen.

Ik 'compenseer' al de hele tijd zonder dat daar begrip voor is en net dat trekt zo'n relatie helemaal scheef. Soms wordt het dus wat teveel...als jullie begrijpen wat ik bedoel

Oh dixie dat van die oneerlijke verwijten dat herken ik ook.... mijn partner kan tijdens een ruzie makkelijk roepen dat ik niks voor hun doe als ik die dag juist vanalles in het huishouden heb gedaan (naast mijn werkdag he). Boodschappen, stofzuigen, de was doen en stiefdochters bedje opmaken zonder dat dat ertoe doet kennelijk. Op zo'n moment verdenk ik hem ervan om gewoon ongericht de tegenaanval aan te gaan zodat ik in de verdediging gedrongen word. Maar goed, ik ben dus gekke henkie niet.

@Dixie:

Sorry maar bedoelde niet dat al wat fout loopt binnen relaties simpelweg berust op een gebrek aan aanvaarding, wou er wel op wijzen dat naast ass er ook de gewone zaken spelen in relaties en NT'rs soms voor elk probleem vervolgens de oorzaak vinden bij de stoornis van hun partner.

Veel zaken die u in uw laatste post aanhaalt hebben trouwens te maken met empathie, toch duidelijk een achilleshiel bij ass en is het dan realistisch om daarin een verandering te verwachten?

ok... ik trek het niet meer

Dat klinkt niet best turquasi. wat is er gebeurd?



Lees mee met dit topic omdat ik het deels ook wel herkenbaar vind.