Ongelukkig na ziekte

Wat doe je voor jezelf waar je energie van krijgt?

En dan bedoel ik zaken als wandelen, fietsen, natuur bezoeken, yoga, lekker en gezond eten, lezen, ...etc?

Heb je een partner met wie je de zorg deelt?

Probeer een planning van dag tot dag voor jezelf te maken met wat je gaat doen die dag. Een goed ontbijt en een goede lunch kunnen je ook al beter laten voelen. Ik ben namelijk ook zwaar depressief geweest en dit heeft mij geholpen om weer een beetje ritme in mijn leven te krijgen. En praten, heelveel praten.

Heftig!!
Ik heb geen zware psychische periode gehad, wel door een gebeurtenis ptss opgelopen.
Ik heb in een diepe put gezeten, paar maanden thuis en soms 3 therapieen in de week gehad, waaronder EMDR.
Ik ben eruit gekomen met veel mindfulness (8 weken lang 1 avond in de week), ritme houden (die cursus gaf ook ritme en afleiding) , en zodra ik weer ging werken grenzen aangegeven op werk. Tegen advies van arboarts ben ik veel langzamer gaan opbouwen met mijn uren. Gelukkig was mijn werkgever zeer begripvol. Dat heeft denk ik het meeste geholpen, dat ik op mijn tempo op kon bouwen. De wil was er namelijk, de kracht gewoon even niet.

Veel sterkte!

viva-amber schreef: ↑

12-05-2020 14:56

Wat doe je voor jezelf waar je energie van krijgt?

En dan bedoel ik zaken als wandelen, fietsen, natuur bezoeken, yoga, lekker en gezond eten, lezen, ...etc?

Heb je een partner met wie je de zorg deelt?

Dit.

Dagbesteding, ook met 'leuke' dingen en hoe is de zorg verdeeld? Heb je een partner en snapt hij/zij dat je nu niet vrijwillige thuisblijfmoeder bent met alle energie die een gezond persoon zou hebben?

Je bent nog er nog niet zo te lezen en kan heel lang duren ( of nooit meer op 100%) dat je we weer bent.

Ja, ik ben er bekend mee en ik had moeite om mezelf weer echt gaan waarderen en mijn zelfvertrouwen was geknakt, waar dat toch al nooit zo sterk was.
Misschien was het mijn zwakke pkek, maar ik denk dat een psychose an sich het zelfvertrouwen flink kan schaden, sowieso.
(Ik weet natuurlijk niet hoe dat bij jou is.)
Dat zelfvertrouwen moet je terug zien te vinden, tot op het punt dat je bij wijze van spreken echt weer durft te denken: "kus allemaal m'n kont maar."

Veel mensen worden dus volgens mij erg onzeker van een psychose en zijn daarbij ook nog veel te hard en niet lief genoeg voor zichzelf in hun eigen gedachten.
Ook praten met een professional vond ik lastig, want die ander weet niet wat jij doormaakt als die daar zelf geen ervaring mee heeft en een ander kan het niet voor je doen.

Je moet het stukje bij beetje weer uit jezelf durven halen denk ik, vertrouwen leren hebben in jezelf, opnieuw.
Na een psychose is het makkelijk om te denken dat je misschien bijna in alles fout zat, maar dat is eigenlijk nooit zo en het is altijd maar een momentopname en nu is er alweer een ander moment.
Dus je gaat verder.
En ik vond het vaak niet leuk, maar ik ben verdergegaan. En het duurde wel lang, maar uiteindelijk werd het anders, beter.
En daarna werd het soms zelfs even echt leuk en kwam ik erachter dat ik steeds veerkrachtiger werd, maar langzaam, met geduld.

Ja, dus jezelf opnieuw gaan waarderen en opbouwen met zelfvertrouwen en mildheid en heel veel geduld.
Zoek naar je eigen waarheid, durf jezelf te zijn, emoties te hebben, compleet te zijn, je tekortkomingen te accepteren, het leven te accepteren, de dood, de druk, de verveling en ga de uitdaging aan om er toch het beste van te maken, elk moment weer.
Want je leert jezelf vaak opnieuw kennen na een zware periode en dat is op zich oké, maar zwaar, dus wees lief voor jezelf wanneer je jezelf toespreekt in je eigen gedachten.

En ga natuurlijk ook op zoek naar prettige afleiding met bvb een vriendin en natuurlijk je kind, doe iets creatiefs etc, maar dat soort dingen weet je allemaal vast al lang.

Oh en geestdodende hobby's hebben mij geholpen. Haken, diamond painting, kleuren. Bij wandelen ging ik automatisch nadenken over vanalles, bij handwerken kon ik niet nadenken. Heel fijn is dat af en toe. Vooral diamond painting was erg helpend, niet moeilijk, je hoeft er ook niet creatief voor te zijn. Dat bracht mijn hoofd rust.

Herstel heeft maanden geduurd, de oude zal ik nooit meer worden. Maar ik ben nu zo ver (dankzij coaching en Mindfulness) dat ik dat ook echt niet streef. Ook dat geeft rust, ik hoef niet meer mijn oude zelf te worden. Deze versie van mij is sneller moe en overprikkeld, maar dat is oké. Ik kan daar nu beter mee omgaan. Door op mijn slaapritme te letten en 'suffe' hobby's op te pakken.
Dan maar wat minder socializen.
Het is nou eenmaal wat het is.

DaCities schreef: ↑

12-05-2020 18:50

Op het moment wandelen en tv kijken. Even buiten de deur lunchen of naar een museum gaat helaas nog even niet. Ik heb gelukkig een partner.

Maar je bent niet van plan om daar nog verder iets mee te doen in de vorm van online yoga/meditatie, online cursus bijv via video, iets met tuinieren, lezen of wat je dan ook leuk vindt????

Ga je naar een psycholoog /psychiater? Of naar een praatgroep met vrouwen die hetzelfde meegemaakt hebben? Ik denk dat het heel goed kan zijn met anderen daarover te praten. Vooral om je niet zo eenzaam te voelen.