Psyche
alle pijlers
Ongelukkig, wat te doen?
donderdag 4 januari 2018 om 14:23
Ik vind het best wel moeilijk om dit te schrijven en op een forum te gooien, maar ik ben heel erg benieuwd naar de meningen van mensen die niet zo bij mij betrokken zijn.
Ik voel me weer eens heel slecht. Vaak wanneer ik voor langere periode vrij ben komen al die negatieve gedachten weer heel hevig naar boven. Ik huil de laatste tijd (jaar) erg veel en denk eraan hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Ik heb ook het idee dat ik helemaal vast zit in mijn hoofd met allerlei gedachten. Ik ben eigenlijk gewoon heel erg ongelukkig. Dat is denk ik hoe ik het het best kan omschrijven. Ik weet niet precies waar het aan ligt, waarschijnlijk is het alles bij elkaar.
Een van de dingen is dat ik eigenlijk bijna niets leuk vind. Ik haal bijna nergens voldoening of geluk uit. Kan nergens echt enthousiast van worden.
Ik heb weinig vrienden, dus ik onderneem ook weinig. In sociale situaties (met onbekende mensen/ groepen mensen) voel me gewoon echt een ontzettende sukkel die bijna niets durft te zeggen en alleen maar aan het denken is over hoe ongemakkelijk die wel niet is. En omdat ik geen mensen ontmoet, heb ik dus ook geen relatie. Het afgelopen jaar heb ik redelijk wanhopig op tinder gezeten, maar uiteraard gaat dat nooit iets worden met zo iemand als ik. En die afwijzingen zijn dan weer slecht voor m’n ego en gemoedstoestand.
Dan is er ook nog mijn studiekeuze waar ik problemen mee heb. Het is een sociaal beroep en ik heb dus inmiddels het idee dat ik helemaal niet met mensen kan omgaan. Ik heb ook een paniekstoornis ontwikkeld hierdoor (denk ik). Welke wel redelijk onder controle is met antidepressiva, maar daar word ik ook niet echt vrolijker van. Ik zit er dus ook steeds over te twijfelen of ik niet iets anders moet studeren, maar de theoretische vakken vind ik wel heel erg interessant (als een van de weinige dingen), dus ik zou ook niet weten wat anders.
Ik zit op dit moment bij een psycholoog (sinds 2,5 jaar): eerst kwam ik daar voor een seksueel probleem, maar later ook psychisch en nu heb ik het idee dat ik overal zo erg over ben gaan nadenken dat ik bijna nergens anders meer over kan nadenken. En dat is letterlijk zo: want ik kan eigenlijk de hele dag alleen maar denken over hoe raar ik ben, wat iedereen van me denkt, waarom ik toch zo ongelukkig ben, wat ik eraan moet doen, etc.
Ik moet ook heel veel dingen van mezelf. Sinds ik erover ben gaan nadenken wat ik moet veranderen om gelukkig te worden heb ik van alles bedacht wat ik moet. Gezonder eten (minder snoepen, meer groente en fruit), sporten, genoeg slapen, witboek, G-schema’s, mediteren, etc. En ik word er ook weer sip van als ik me daar dan niet aan hou.
Ik heb ook een laag zelfbeeld: ik vind mezelf/leven saai (ik onderneem niks, vind niks leuk) en ik vind mezelf raar (sociaal ongemakkelijk, introvert, verlegen). Ik heb al geprobeerd om hieraan te werken. Naast de psycholoog heb ik ook een cursus gevolgd in sociale vaardigheden en daarna heb ik een lijst gemaakt met positieve eigenschappen en elke dag opgeschreven wat goed was gegaan die dag. Daarnaast heb ik ook regelmatig gedachten schema’s gemaakt. Dit is inmiddels al een jaar geleden, af en aan heb ik het gedaan, maar het heeft niet echt geholpen. Ik vind mezelf als persoon eigenlijk ook helemaal niet leuk.
Ik weet gewoon niet hoe ik deze cirkel aan gedachten en gevoelens moet doorbreken.
Ik voel me weer eens heel slecht. Vaak wanneer ik voor langere periode vrij ben komen al die negatieve gedachten weer heel hevig naar boven. Ik huil de laatste tijd (jaar) erg veel en denk eraan hoe het zou zijn als ik er niet meer zou zijn. Ik heb ook het idee dat ik helemaal vast zit in mijn hoofd met allerlei gedachten. Ik ben eigenlijk gewoon heel erg ongelukkig. Dat is denk ik hoe ik het het best kan omschrijven. Ik weet niet precies waar het aan ligt, waarschijnlijk is het alles bij elkaar.
Een van de dingen is dat ik eigenlijk bijna niets leuk vind. Ik haal bijna nergens voldoening of geluk uit. Kan nergens echt enthousiast van worden.
Ik heb weinig vrienden, dus ik onderneem ook weinig. In sociale situaties (met onbekende mensen/ groepen mensen) voel me gewoon echt een ontzettende sukkel die bijna niets durft te zeggen en alleen maar aan het denken is over hoe ongemakkelijk die wel niet is. En omdat ik geen mensen ontmoet, heb ik dus ook geen relatie. Het afgelopen jaar heb ik redelijk wanhopig op tinder gezeten, maar uiteraard gaat dat nooit iets worden met zo iemand als ik. En die afwijzingen zijn dan weer slecht voor m’n ego en gemoedstoestand.
Dan is er ook nog mijn studiekeuze waar ik problemen mee heb. Het is een sociaal beroep en ik heb dus inmiddels het idee dat ik helemaal niet met mensen kan omgaan. Ik heb ook een paniekstoornis ontwikkeld hierdoor (denk ik). Welke wel redelijk onder controle is met antidepressiva, maar daar word ik ook niet echt vrolijker van. Ik zit er dus ook steeds over te twijfelen of ik niet iets anders moet studeren, maar de theoretische vakken vind ik wel heel erg interessant (als een van de weinige dingen), dus ik zou ook niet weten wat anders.
Ik zit op dit moment bij een psycholoog (sinds 2,5 jaar): eerst kwam ik daar voor een seksueel probleem, maar later ook psychisch en nu heb ik het idee dat ik overal zo erg over ben gaan nadenken dat ik bijna nergens anders meer over kan nadenken. En dat is letterlijk zo: want ik kan eigenlijk de hele dag alleen maar denken over hoe raar ik ben, wat iedereen van me denkt, waarom ik toch zo ongelukkig ben, wat ik eraan moet doen, etc.
Ik moet ook heel veel dingen van mezelf. Sinds ik erover ben gaan nadenken wat ik moet veranderen om gelukkig te worden heb ik van alles bedacht wat ik moet. Gezonder eten (minder snoepen, meer groente en fruit), sporten, genoeg slapen, witboek, G-schema’s, mediteren, etc. En ik word er ook weer sip van als ik me daar dan niet aan hou.
Ik heb ook een laag zelfbeeld: ik vind mezelf/leven saai (ik onderneem niks, vind niks leuk) en ik vind mezelf raar (sociaal ongemakkelijk, introvert, verlegen). Ik heb al geprobeerd om hieraan te werken. Naast de psycholoog heb ik ook een cursus gevolgd in sociale vaardigheden en daarna heb ik een lijst gemaakt met positieve eigenschappen en elke dag opgeschreven wat goed was gegaan die dag. Daarnaast heb ik ook regelmatig gedachten schema’s gemaakt. Dit is inmiddels al een jaar geleden, af en aan heb ik het gedaan, maar het heeft niet echt geholpen. Ik vind mezelf als persoon eigenlijk ook helemaal niet leuk.
Ik weet gewoon niet hoe ik deze cirkel aan gedachten en gevoelens moet doorbreken.
donderdag 4 januari 2018 om 14:54
Pluisi zegt het wellicht wat bot maar als je 2.5 jaar bij een psycholoog loopt en je voelt je nog steeds zo dan is het tijd om samen te kijken naar iets anders.
Wellicht is dagbehandeling meer geschikt voor jou? Een psychiatrisch verpleegkundige kan ook? Een nieuwe psycholoog met een frisse nieuwe kijk op de zaken.
En idd mindfullness kan raadzaam zijn.
Wie heeft je die ad voorgeschreven? Is daar ook gekeken (indien mogelijk bij jouw ad) of dit op het juiste bloedwaarde zit?
Wellicht is dagbehandeling meer geschikt voor jou? Een psychiatrisch verpleegkundige kan ook? Een nieuwe psycholoog met een frisse nieuwe kijk op de zaken.
En idd mindfullness kan raadzaam zijn.
Wie heeft je die ad voorgeschreven? Is daar ook gekeken (indien mogelijk bij jouw ad) of dit op het juiste bloedwaarde zit?
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
donderdag 4 januari 2018 om 15:16
Iedereen moet zijn eigen leven maken. Als je alleen maar denkt, in ben ongelukkig, ik vind niks leuk, ik doe niet de juiste studie, ik ben sociaal onhandig etc. Ben je alleen maar bezig om jezelf naar beneden te halen. Dan ben je binnenkort klaar voor een touw en een hoge boom.
Geef jezelf een spreekwoordelijke schop onder je kont, ga studeren, ga werken.
En je hoeft helemaal niks! Jij bent echt de enige die je gedachten kan stoppen, dat kunnen wij niet, de psycholoog niet, niemand niet.
Aan jou de keus.
Geef jezelf een spreekwoordelijke schop onder je kont, ga studeren, ga werken.
En je hoeft helemaal niks! Jij bent echt de enige die je gedachten kan stoppen, dat kunnen wij niet, de psycholoog niet, niemand niet.
Aan jou de keus.
donderdag 4 januari 2018 om 15:27
Heel erg bedankt voor jullie reacties!
Ja, dat van mijn psycholoog is misschien wel waar. Het eerste jaar was ik overigens niet bezig met psychische problemen aan te pakken (was me er niet bewust van dat ik me zo slecht voelde), toen ontwikkelde ik een paniekstoornis en ben ik daar wel mee aan de gang gegaan. Na een half jaar (met die ad van de huisarts) was het redelijk onder controle, aanvallen minder vaker en minder heftig. En zo gaat dat nog steeds, daarom durf ik er ook niet mee te stoppen.
Volgens mijn psycholoog gaat het wel beter. Maar sinds een jaar voel ik me eigenlijk heel erg slecht, of dat komt door de bewustwording van mijn psyche/emoties, de paniekstoornis, de afwijzingen van het daten, ik weet ik niet.
Zij zegt dat ik nu alle problemen in kaart aan het brengen ben en ik probeer er ook aan te werken, maar het lijkt niet echt op te lossen. Volgens haar gaat dat niet 1, 2, 3. En ik begin me meer bewust te worden van mijn emoties. Aan de andere kant merk ik wel dat ik sociaal meer dingen durf, maar ik ben er zo erg mee bezig dat het heel erg uitvergroot wordt.
Misschien zou het toch niet verkeerd zijn om naar een andere psycholoog te gaan, maar dat vind ik wel een moeilijke stap.
Ik ben wel veel boeken aan het lezen, ook over mindfullness, zou dat hetzelfde effect hebben als een cursus?
Mijn bloedwaarde is nooit bepaald en ik slik escitalopram.
Ja, dat van mijn psycholoog is misschien wel waar. Het eerste jaar was ik overigens niet bezig met psychische problemen aan te pakken (was me er niet bewust van dat ik me zo slecht voelde), toen ontwikkelde ik een paniekstoornis en ben ik daar wel mee aan de gang gegaan. Na een half jaar (met die ad van de huisarts) was het redelijk onder controle, aanvallen minder vaker en minder heftig. En zo gaat dat nog steeds, daarom durf ik er ook niet mee te stoppen.
Volgens mijn psycholoog gaat het wel beter. Maar sinds een jaar voel ik me eigenlijk heel erg slecht, of dat komt door de bewustwording van mijn psyche/emoties, de paniekstoornis, de afwijzingen van het daten, ik weet ik niet.
Zij zegt dat ik nu alle problemen in kaart aan het brengen ben en ik probeer er ook aan te werken, maar het lijkt niet echt op te lossen. Volgens haar gaat dat niet 1, 2, 3. En ik begin me meer bewust te worden van mijn emoties. Aan de andere kant merk ik wel dat ik sociaal meer dingen durf, maar ik ben er zo erg mee bezig dat het heel erg uitvergroot wordt.
Misschien zou het toch niet verkeerd zijn om naar een andere psycholoog te gaan, maar dat vind ik wel een moeilijke stap.
Ik ben wel veel boeken aan het lezen, ook over mindfullness, zou dat hetzelfde effect hebben als een cursus?
Mijn bloedwaarde is nooit bepaald en ik slik escitalopram.
donderdag 4 januari 2018 om 15:38
Cursus mindfullness is echt heel anders dan een boek lezen hoor.
En stop eens met die lijst met wat je allemaal moet. Je moet niks.
Wil je gezonder eten? Prima, maar alleen als je dat zelf leuk vind.
Sporten? Ok, ga je daar over een half jaar eens naar kijken. Niet alles tegelijk.
Voel je je vandaag kut? Prima, laat het maar gebeuren. Als je constant aan het vechten bent, kost je dat veel te veel energie, en ga je je nog rotter voelen.
En probeer elke week 1x iets te doen wat je wel leuk vind. Is dat languit op de bank liggen en netflixen? Prima!
Volgende week heb je misschien wel zin om een kast uit te mesten. Doe iets waar jij voldoening van krijgt.
En stop eens met die lijst met wat je allemaal moet. Je moet niks.
Wil je gezonder eten? Prima, maar alleen als je dat zelf leuk vind.
Sporten? Ok, ga je daar over een half jaar eens naar kijken. Niet alles tegelijk.
Voel je je vandaag kut? Prima, laat het maar gebeuren. Als je constant aan het vechten bent, kost je dat veel te veel energie, en ga je je nog rotter voelen.
En probeer elke week 1x iets te doen wat je wel leuk vind. Is dat languit op de bank liggen en netflixen? Prima!
Volgende week heb je misschien wel zin om een kast uit te mesten. Doe iets waar jij voldoening van krijgt.
donderdag 4 januari 2018 om 15:41
Lees er wat boeken over.
Het zou je kunnen helpen.
Het denken zelf is het probleem.
Ga jezelf nou niet kapotdenken.
Klinkt misschien wat zweverig maar probeer boven het (negatieve) denken uit te stijgen en je meer bewust te zijn.
Dan hoeven er geen problemen te zijn. Die maak jezelf aan.
Inderdaad een mindswich.
Een dikke
Het zou je kunnen helpen.
Het denken zelf is het probleem.
Ga jezelf nou niet kapotdenken.
Klinkt misschien wat zweverig maar probeer boven het (negatieve) denken uit te stijgen en je meer bewust te zijn.
Dan hoeven er geen problemen te zijn. Die maak jezelf aan.
Inderdaad een mindswich.
Een dikke
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
donderdag 4 januari 2018 om 16:21
Eerlijk, ik had het ook. Wat mij heeft geholpen is gewoon mijn mindset veranderen. Het is niet makkelijk en neemt tijd. Maar elke keer dat ik in een situatie zit probeer ik een slechte kant en een goede kant te zien en dan focus ik me op de goede kant. Er zal altijd in elke situatie een positieve en negatieve kant zijn. Je go to gedachten gaat altijd voor het slechte, maar je moet je zelf dwingen om naar het postieve kant te kijken. Na een tijdje doe je het vanzelf.
Je heb ook positieve mensen nodig in je leven.
Ik ben ook raar, maar ik zie het nu als iets positief, ik ben me eigen persoon. Omdat ik zo ben, maakt het mij unique. En omdat ik het zo ziet heb ik nu ook meer zelf vertouwen. Mensen zien dat ook. Je moet echt van jezelf houden.
Ik ben ook een introvert, maar ik push mezelf echt uit me comfort zone soms. Ik zit ook op een dating app, i recommend happn. De mensen zijn vriendelijker. Sommigen in ieder geval.
Take chances. Het leven is kort.
Ik hoop dat ik je in een of ander manier heeft geholpen.
En misschien met je psycholoog praten om een andere aproach te nemen want wat hij/zij nu doet helpt niet. Gewoon open zijn. Of anders een andere psycholoog zoeken
Je heb ook positieve mensen nodig in je leven.
Ik ben ook raar, maar ik zie het nu als iets positief, ik ben me eigen persoon. Omdat ik zo ben, maakt het mij unique. En omdat ik het zo ziet heb ik nu ook meer zelf vertouwen. Mensen zien dat ook. Je moet echt van jezelf houden.
Ik ben ook een introvert, maar ik push mezelf echt uit me comfort zone soms. Ik zit ook op een dating app, i recommend happn. De mensen zijn vriendelijker. Sommigen in ieder geval.
Take chances. Het leven is kort.
Ik hoop dat ik je in een of ander manier heeft geholpen.
En misschien met je psycholoog praten om een andere aproach te nemen want wat hij/zij nu doet helpt niet. Gewoon open zijn. Of anders een andere psycholoog zoeken
donderdag 4 januari 2018 om 16:22
De training 'gelukskunde' van Brainstudio (Maastricht).
Geluk heeft heel veel te maken met de manier van denken en de gevolgen die daaruit komen. Het begint echt met anders leren denken, kleine stapjes te zetten en te ervaren dat je wel heel veel dingen goed kunt en langzaam te groeien. Het is heel vriendelijk en erg leuk om te doen.
Geluk heeft heel veel te maken met de manier van denken en de gevolgen die daaruit komen. Het begint echt met anders leren denken, kleine stapjes te zetten en te ervaren dat je wel heel veel dingen goed kunt en langzaam te groeien. Het is heel vriendelijk en erg leuk om te doen.
donderdag 4 januari 2018 om 17:04
Herkenbaar. Dit had ik ook tijdens en na mijn studententijd, toen ik geen baan kon vinden. Ik was heel onzeker, vond dat ik mijn vrienden, relatie en familie niet 'waardig' was, was ervan overtuigd dat ik nooit iets zou doen wat me gelukkig maakte en ondernam het liefste helemaal niks. Ik zag iedereen om me heen opbloeien, leuke banen krijgen, leuke dingen doen en ik zat een beetje thuis series te kijken en me rot te solliciteren. Ondertussen was ik heel ontevreden met mijn lijf en woog ik zo'n 40 kilo meer dan ik nu doe. Toen was ik 21 jaar.
Dé manier om eruit te komen, heb ik helaas niet. Een pyscholoog heeft voor mij ook niet zoveel gedaan, kreeg er juist het gevoel van dat ik iets mankeerde en ging me daardoor nóg meer afzonderen.
Wat ik wel weet, is dat je, hoe langer je in je bubbel blijft zitten, des te rotter je gaat voelen. Het leven begint buiten je comfortzone. Begin met iets kleins. Voor mij was dat elke dag een uur wandelen. Daarna meldde ik me aan voor vrijwilligerswerk. Ik meldde me aan voor bootcamp (en meldde me vier lessen later weer af, maar ik probeerde het wel!). Ik hield een vooruitgangsdagboekje bij en schreef op waar ik trots op was. Ik schreef op wat mijn doelen waren en maakte die héél klein. Bijvoorbeeld: deze week ga ik vragen aan een oud-vriendinnetje of ze het leuk vindt om eens koffie te drinken.
Ik ging spontaan bij mensen op de koffie, hoe moeilijk ik dat ook vond. En ja, soms was dat mijn tante of mijn oma. Een maand later een oud-klasgenoot en weer wat later een kennis. Kwam ik een vage kennis of oude vriendin tegen op straat, dwong ik mezelf te stoppen en te vragen hoe het met diegene was. Soms rolden daar ook leuke gesprekken of contacten uit! Ik stuurde zomaar een kaartje naar iemand om te laten weten dat ik ze aan ze dacht ofzo. Of ik vroeg een kennis of ik hem/haar kon helpen met verhuizen, klussen, de hond uitlaten, whatever. Een appje sturen naar een vriend of vriendin. Een praatje maken met de buurman of buurvrouw. Alles om maar iets te doen wat ik normaal zou vermijden. Het zijn domme voorbeelden, maar juist door die kleine dingen werd ik steeds socialer en verdween ik een beetje uit die kluizenaarsmodus.
Ik heb mezelf in principe echt een trap onder mijn kont gegeven: ben ik wie ik wil zijn? Nee? Mooi, wat voor persoon wil ik wel zijn? Ik hoef niet alles te hebben, maar wil wél tevreden zijn met wat ik wel heb. Niet een mopperkont die de deur niet uitkomt. Ben je niet tevreden, dan ben jij de enige die daar iets kan veranderen. Niemand kan je gelukkig maken behalve jezelf, hoe cliché het ook klinkt. Jij moet het met jezelf doen je hele leven, dus je kan jezelf maar beter iets leuker vinden en wat liever voor jezelf zijn. Behandel jezelf zoals je een vriendin zou behandelen, heeft bij mij ook wel geholpen. Doe iets waar je trots op jezelf kunt zijn, al is dat een wandelingetje per dag. Begin klein! Elke stap is een stap vooruit! Wees iets minder streng voor jezelf, maar vind jezelf ook weer niet zielig. Je bent geen slachtoffer.
Oh, dit boek heeft me écht écht écht reteveel geholpen in die periode: 'Feel the fear and do it anyway'. Of in het Nederlands: 'Niet durven, toch doen.' Iedereen is onzeker en iedereen kent angst, maar dat je het hebt, betekent niet dat je je zo moet gedragen. Misschien kun je ergens een tweedehands versie vinden?
Wees gerust, je komt er écht uit! Ik dacht ook dat het nooit iets zou lukken, maar ik ben echt retegelukkig met mezelf en wat ik heb. Geef jezelf wat tijd en een dikke knuffel!
Anyway, een dikke knuffel en heel veel succes en sterkte!
Dé manier om eruit te komen, heb ik helaas niet. Een pyscholoog heeft voor mij ook niet zoveel gedaan, kreeg er juist het gevoel van dat ik iets mankeerde en ging me daardoor nóg meer afzonderen.
Wat ik wel weet, is dat je, hoe langer je in je bubbel blijft zitten, des te rotter je gaat voelen. Het leven begint buiten je comfortzone. Begin met iets kleins. Voor mij was dat elke dag een uur wandelen. Daarna meldde ik me aan voor vrijwilligerswerk. Ik meldde me aan voor bootcamp (en meldde me vier lessen later weer af, maar ik probeerde het wel!). Ik hield een vooruitgangsdagboekje bij en schreef op waar ik trots op was. Ik schreef op wat mijn doelen waren en maakte die héél klein. Bijvoorbeeld: deze week ga ik vragen aan een oud-vriendinnetje of ze het leuk vindt om eens koffie te drinken.
Ik ging spontaan bij mensen op de koffie, hoe moeilijk ik dat ook vond. En ja, soms was dat mijn tante of mijn oma. Een maand later een oud-klasgenoot en weer wat later een kennis. Kwam ik een vage kennis of oude vriendin tegen op straat, dwong ik mezelf te stoppen en te vragen hoe het met diegene was. Soms rolden daar ook leuke gesprekken of contacten uit! Ik stuurde zomaar een kaartje naar iemand om te laten weten dat ik ze aan ze dacht ofzo. Of ik vroeg een kennis of ik hem/haar kon helpen met verhuizen, klussen, de hond uitlaten, whatever. Een appje sturen naar een vriend of vriendin. Een praatje maken met de buurman of buurvrouw. Alles om maar iets te doen wat ik normaal zou vermijden. Het zijn domme voorbeelden, maar juist door die kleine dingen werd ik steeds socialer en verdween ik een beetje uit die kluizenaarsmodus.
Ik heb mezelf in principe echt een trap onder mijn kont gegeven: ben ik wie ik wil zijn? Nee? Mooi, wat voor persoon wil ik wel zijn? Ik hoef niet alles te hebben, maar wil wél tevreden zijn met wat ik wel heb. Niet een mopperkont die de deur niet uitkomt. Ben je niet tevreden, dan ben jij de enige die daar iets kan veranderen. Niemand kan je gelukkig maken behalve jezelf, hoe cliché het ook klinkt. Jij moet het met jezelf doen je hele leven, dus je kan jezelf maar beter iets leuker vinden en wat liever voor jezelf zijn. Behandel jezelf zoals je een vriendin zou behandelen, heeft bij mij ook wel geholpen. Doe iets waar je trots op jezelf kunt zijn, al is dat een wandelingetje per dag. Begin klein! Elke stap is een stap vooruit! Wees iets minder streng voor jezelf, maar vind jezelf ook weer niet zielig. Je bent geen slachtoffer.
Oh, dit boek heeft me écht écht écht reteveel geholpen in die periode: 'Feel the fear and do it anyway'. Of in het Nederlands: 'Niet durven, toch doen.' Iedereen is onzeker en iedereen kent angst, maar dat je het hebt, betekent niet dat je je zo moet gedragen. Misschien kun je ergens een tweedehands versie vinden?
Wees gerust, je komt er écht uit! Ik dacht ook dat het nooit iets zou lukken, maar ik ben echt retegelukkig met mezelf en wat ik heb. Geef jezelf wat tijd en een dikke knuffel!
Anyway, een dikke knuffel en heel veel succes en sterkte!
vrijdag 5 januari 2018 om 14:32
Bedankt voor jullie reacties. Dit is eigenlijk waar ik ook een beetje tussen zit te twijfelen. Mezelf doelen stellen om te veranderen wat ik nu niet leuk vind aan mijn leven of gewoon stoppen met dingen van mezelf te moeten. Voor beide is eigenlijk wat te zeggen.
Ik weet dat het aan mijn eigen gedachten ligt, ik weet alleen niet wat ik nog verder kan doen dan gedachtenschema's maken en elke dag opschrijven waar ik blij mee was. Hoe lang zou ik hier ongeveer mee aan de gang moeten voordat er echt verandering optreedt?
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen Jayjayal en Muzje. Uit m'n comfort zone stappen is iets waar ik al mee bezig was, maar het lijkt zo weinig vooruitgang te geven.
Ik weet dat het aan mijn eigen gedachten ligt, ik weet alleen niet wat ik nog verder kan doen dan gedachtenschema's maken en elke dag opschrijven waar ik blij mee was. Hoe lang zou ik hier ongeveer mee aan de gang moeten voordat er echt verandering optreedt?
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen Jayjayal en Muzje. Uit m'n comfort zone stappen is iets waar ik al mee bezig was, maar het lijkt zo weinig vooruitgang te geven.
vrijdag 5 januari 2018 om 23:31
Zit in hetzelfde schuitje. Onderneem ook best veel maar uiteindelijk lukt het vaak niet of ben ik om een andere reden weer terug bij af, bijvoorbeeld een sollicitatie waar je in de laatste ronde alsnog afvalt. Vooral die ervaring dat je nooit eens iets echts positiefs overkomt, maakt het des te lastiger uit die bubbel te komen. Je energie halen uit de kleine dingen in het leven is daarom des te belangrijker maar heel lastig dat lichtpuntje te zien als alles om je heen steeds donker blijft.
