Psyche
alle pijlers
Ongewenst kinderloos door psychische klachten
dinsdag 4 april 2017 om 21:02
Ik ben vast niet de enige: ongewenst kinderloos omdat ik weet dat kinderen krijgen met mijn psychische klachten gewoon echt onverstandig is. Maar het doet pijn, heel veel pijn. Ik heb er vandaag een gesprek met mijn schoonmoeder over gehad en dat was een heel fijn gesprek. We kwamen erop doordat er opeens vier zwangerschapsaankondigingen waren in anderhalve week tijd en ik vond dat heel erg moeilijk.
Ik heb mijn schoonmoeder verteld dat ik kinderen krijgen als een levensdoel zie. Ik heb door mijn psychische klachten ook geen diploma of baan, en ik vind het moeilijk om invulling aan mijn leven te geven. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder, dat was zoiets vanzelfsprekends... Ik heb haar ook verteld dat ik bang ben straks buiten de (schoon)familie te vallen als wij de enige zijn die geen kinderen hebben, omdat vaak alle aandacht naar (klein)kinderen gaat. Ik ben wel blij dat ik dat gewoon heb kunnen zeggen en ze zei dat ze daarin ook een rol voor zichzelf ziet, namelijk dat ze daarop wil letten. Het was een goed gesprek, maar ik kwam er heel verdrietig vandaan.
Bij ongewenste kinderloosheid gaat het vaak over medische redenen, maar bij mij is dat dus anders. Ik zou het fijn vinden om daarover te praten met anderen die deze keuze ook hebben moeten maken. Het voelt ook helemaal niet als een keuze maken, omdat ik zo graag anders had gewild.
Zijn er mensen die hierover mee willen schrijven?
Ik heb mijn schoonmoeder verteld dat ik kinderen krijgen als een levensdoel zie. Ik heb door mijn psychische klachten ook geen diploma of baan, en ik vind het moeilijk om invulling aan mijn leven te geven. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder, dat was zoiets vanzelfsprekends... Ik heb haar ook verteld dat ik bang ben straks buiten de (schoon)familie te vallen als wij de enige zijn die geen kinderen hebben, omdat vaak alle aandacht naar (klein)kinderen gaat. Ik ben wel blij dat ik dat gewoon heb kunnen zeggen en ze zei dat ze daarin ook een rol voor zichzelf ziet, namelijk dat ze daarop wil letten. Het was een goed gesprek, maar ik kwam er heel verdrietig vandaan.
Bij ongewenste kinderloosheid gaat het vaak over medische redenen, maar bij mij is dat dus anders. Ik zou het fijn vinden om daarover te praten met anderen die deze keuze ook hebben moeten maken. Het voelt ook helemaal niet als een keuze maken, omdat ik zo graag anders had gewild.
Zijn er mensen die hierover mee willen schrijven?
donderdag 6 april 2017 om 09:15
Ik denk dat door het hardop uit te spreken (tegen je schoonmoeder), je het rouwproces echt ten volle bent aangegaan. Ik denk dat daar je tranen vandaan komen. Rouwen is zwaar, emoties kosten heel veel energie, maar het is wel goed! Tranen luchten uiteindelijk op, niet direct natuurlijk, maar je emoties en gevoelens opkroppen levert nog minder op. Ik vind het echt knap van hoe je het aangaat. Goed dat je dit topic geopend hebt. Begrijpt je man je emoties wel? Kan hij je voldoende steunen? Heb je ook professionele hulp om het leven zoals het is te accepteren?
Ik snap je reactie op Fee. Ik denk dat Fee probeert te zeggen dat het te weinig recht aan de situatie doet als je alleen zegt dat je geen kinderen wil. Want het is natuurlijk wel meer dan dat. En je moet wel recht aan jezelf blijven doen. Bijvoorbeeld: "Ik heb om medische redenen besloten dat het beter is om geen kinderen te krijgen". Maar wellicht is het nu nog te vroeg om dat te kunnen zeggen omdat je het eerst een plekje in jezelf moet kunnen geven.
Ik snap je reactie op Fee. Ik denk dat Fee probeert te zeggen dat het te weinig recht aan de situatie doet als je alleen zegt dat je geen kinderen wil. Want het is natuurlijk wel meer dan dat. En je moet wel recht aan jezelf blijven doen. Bijvoorbeeld: "Ik heb om medische redenen besloten dat het beter is om geen kinderen te krijgen". Maar wellicht is het nu nog te vroeg om dat te kunnen zeggen omdat je het eerst een plekje in jezelf moet kunnen geven.
donderdag 6 april 2017 om 09:19
quote:Drackie schreef op 05 april 2017 @ 23:25:
Ik vind het totaal anders. Ik heb deze keuze zelf moeten maken, en ik rouw daarbij ook om mijn eigen onvermogen. Ik rouw om mijn eigen leven dat zo anders is gelopen dan ik had gewild, op eigenlijk vrijwel alle gebieden. Dit is óók nog iets dat ik niet kan, en ik voel me daardoor echt minder waard dan anderen. Bovendien rouw je bij onvruchtbaarheid over het algemeen met z'n tweeën. Ik doe dit alleen, omdat mijn man helemaal geen kinderwens heeft. Hij kan er voor mij zijn, maar hij voelt niet hetzelfde verdriet als ik.
Het verdriet zal ongetwijfeld net zo intens en heftig zijn, maar ik denk echt dat het een ander soort rouwproces is.
Dat ben ik wel met je eens. Vaak zijn er nog meer dingen om over te rouwen naast de kinderwens. Dat begrijp ik helemaal.
Ik heb wel kinderen met een psychische aandoening maar de rest van mijn leven is sinds ik zo ziek ben geworden totaal weggevaagd.
Ik kan me voorstellen als dan ook nog de kinderwens niet uitkomt, je een heel zwaar rouwproces door moet.
Ik vind het totaal anders. Ik heb deze keuze zelf moeten maken, en ik rouw daarbij ook om mijn eigen onvermogen. Ik rouw om mijn eigen leven dat zo anders is gelopen dan ik had gewild, op eigenlijk vrijwel alle gebieden. Dit is óók nog iets dat ik niet kan, en ik voel me daardoor echt minder waard dan anderen. Bovendien rouw je bij onvruchtbaarheid over het algemeen met z'n tweeën. Ik doe dit alleen, omdat mijn man helemaal geen kinderwens heeft. Hij kan er voor mij zijn, maar hij voelt niet hetzelfde verdriet als ik.
Het verdriet zal ongetwijfeld net zo intens en heftig zijn, maar ik denk echt dat het een ander soort rouwproces is.
Dat ben ik wel met je eens. Vaak zijn er nog meer dingen om over te rouwen naast de kinderwens. Dat begrijp ik helemaal.
Ik heb wel kinderen met een psychische aandoening maar de rest van mijn leven is sinds ik zo ziek ben geworden totaal weggevaagd.
Ik kan me voorstellen als dan ook nog de kinderwens niet uitkomt, je een heel zwaar rouwproces door moet.
donderdag 6 april 2017 om 09:24
Ik heb wel eens gelezen over iemand die ook ongewenst kinderloos was, dat het haar hielp om iets tastbaars te hebben waarbij ze kon rouwen om 'het kind dat er nooit geweest is'. Ik weet niet meer wat het was. Maar bijvoorbeeld een mooie steen, een bepaald plekje in de natuur, een ketting etc.
Als mensen rouwen om iemand die overleden is, vinden ze het vaak ook fijn om iets te hebben of om iets op te zoeken waar ze bij dat gevoel stil kunnen staan. Dat geldt voor jou net zo, alleen zou jij misschien iets symbolisch kunnen zoeken.
Als mensen rouwen om iemand die overleden is, vinden ze het vaak ook fijn om iets te hebben of om iets op te zoeken waar ze bij dat gevoel stil kunnen staan. Dat geldt voor jou net zo, alleen zou jij misschien iets symbolisch kunnen zoeken.
zaterdag 8 april 2017 om 15:47
Ik denk dat je gelijk hebt Barbabientje. Ik merk wel dat ik geneigd ben erin te blijven hangen, omdat het soms zo vertrouwd en veilig voelt om me somber te voelen. Ik heb mezelf dat twee dagen toegestaan en daarna heb ik mezelf een schop onder mijn kont gegeven. Dat betekent niet dat ik geen verdriet mag hebben, maar mezelf voortdurend somber praten en denken is geen onderdeel van het rouwproces.
Mijn man begrijpt het wel, denk ik, maar ik ben heel erg geneigd om hem weg te duwen. Ik vind het heel erg moeilijk om met hem te delen.
Tijdens het gesprek met mijn schoonmoeder raadde ze me aan om het ook met mijn naasten te bespreken. Je wil niet iemand worden waarbij alles omtrent kinderen wordt doodgezwegen 'omdat het voor haar al zo moeilijk is'. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik zoiets aan moet pakken. Ik wil het wel delen met mijn schoonzusje, de enige die al kinderen heeft, omdat ook mijn rol als tante misschien een andere invulling moet krijgen, of dat zou ik althans wel graag willen. Hoe pak je zo'n gesprek nou aan? Mijn schoonmoeder voorspelde dat ze waarschijnlijk hard met me mee gaat huilen... (en terwijl ik dit type huil ik ook weer ). Hebben jullie daar ideeën over? Moet ik gewoon een afspraak met haar plannen en van tevoren al zeggen dat er iets is? Ik ben ook bang om het te zwaar te maken, maar er zijn eigenlijk nooit momenten waarbij ik het ter sprake kan brengen zonder van tevoren een afspraak te maken (omdat we elkaar vooral zien in het bijzijn van anderen). En wat zeg ik tijdens zo'n gesprek dan? Ik heb het gesprek in mijn hoofd al 50x gevoerd, maar ik kom er maar niet uit wat ik wil zeggen en hoe.
Ik ga over een maand een paar dagen naar het stilteklooster, dat stond al gepland, maar ik heb daar echt meer dan ooit behoefte aan.
Mijn man begrijpt het wel, denk ik, maar ik ben heel erg geneigd om hem weg te duwen. Ik vind het heel erg moeilijk om met hem te delen.
Tijdens het gesprek met mijn schoonmoeder raadde ze me aan om het ook met mijn naasten te bespreken. Je wil niet iemand worden waarbij alles omtrent kinderen wordt doodgezwegen 'omdat het voor haar al zo moeilijk is'. Ik weet alleen helemaal niet hoe ik zoiets aan moet pakken. Ik wil het wel delen met mijn schoonzusje, de enige die al kinderen heeft, omdat ook mijn rol als tante misschien een andere invulling moet krijgen, of dat zou ik althans wel graag willen. Hoe pak je zo'n gesprek nou aan? Mijn schoonmoeder voorspelde dat ze waarschijnlijk hard met me mee gaat huilen... (en terwijl ik dit type huil ik ook weer ). Hebben jullie daar ideeën over? Moet ik gewoon een afspraak met haar plannen en van tevoren al zeggen dat er iets is? Ik ben ook bang om het te zwaar te maken, maar er zijn eigenlijk nooit momenten waarbij ik het ter sprake kan brengen zonder van tevoren een afspraak te maken (omdat we elkaar vooral zien in het bijzijn van anderen). En wat zeg ik tijdens zo'n gesprek dan? Ik heb het gesprek in mijn hoofd al 50x gevoerd, maar ik kom er maar niet uit wat ik wil zeggen en hoe.
Ik ga over een maand een paar dagen naar het stilteklooster, dat stond al gepland, maar ik heb daar echt meer dan ooit behoefte aan.
zaterdag 8 april 2017 om 17:19
Goed bezig hoor Drackie
En een andere invulling van de rol tante, wat bedoel je precies? Meer betrokken? Meer een logeer-tante?
Misschien kun je een keer iets met haar plannen (lunch, wandeling, terrasje... of juist een avondje langskomen als de kinderen al in bed liggen) en dan vertellen over je kinderloosheid en dat dat soms best lastig is.
En dat je het leuk zou vinden wat vaker op te passen oid.
Denk dat je het wel voorzichtig moet brengen zodat je niet het idee geeft dat je je opdringt.
Wij hadden by the way ook een kinderloze tante (veeeel jonger dan haar broers en zussen) die mee ging naar pretparken etc. Heel leuk. Op late leeftijd kreeg ze zelf alsnog kinderen maar ik heb er goede herinneringen aan.
En een andere invulling van de rol tante, wat bedoel je precies? Meer betrokken? Meer een logeer-tante?
Misschien kun je een keer iets met haar plannen (lunch, wandeling, terrasje... of juist een avondje langskomen als de kinderen al in bed liggen) en dan vertellen over je kinderloosheid en dat dat soms best lastig is.
En dat je het leuk zou vinden wat vaker op te passen oid.
Denk dat je het wel voorzichtig moet brengen zodat je niet het idee geeft dat je je opdringt.
Wij hadden by the way ook een kinderloze tante (veeeel jonger dan haar broers en zussen) die mee ging naar pretparken etc. Heel leuk. Op late leeftijd kreeg ze zelf alsnog kinderen maar ik heb er goede herinneringen aan.
Je kunt méér.
zaterdag 8 april 2017 om 21:36
Wat goed dat je naar een stilteklooster gaat, ik kan mij voorstellen dat dat verhelderend werkt.
Wat betreft gesprek met je schoonzusje. Ik zou inderdaad een afspraak met haar maken en zeggen dat je wat met haar wil bespreken. Het maakt volgens mij niet uit of je al aangeeft waarover het gaat, wat jij prettig vindt.
Wat mij altijd helpt als ik iets heel persoonlijks wil vertellen en het ook goed wil vertellen, is door het op papier te zetten. Als je het houvast geeft kun je het zelfs voorlezen of je neemt het alleen mee om op terug te vallen.
Wat je moet zeggen? Wat je wil zeggen? Hoe is het gesprek met je schoonmoeder begonnen? En wat heb je haar verteld? Kijk daar op terug en gebruik dat als leidraad. Je kan het zelfs letterlijk doen: "ik heb laatst een goed gesprek met je moeder gehad en ik zou dat ook graag aan jou willen vertellen".
Wees niet bang er een zwaar gesprek van te maken! Een zwaar gesprek is toch niet erg? Net zoals bij je schoonmoeder zijn dat vaak hele goede, waardevolle gesprekken. Samen huilen is ook goed (spreek ergens af waar je je veilig voelt en je kan laten gaan).
Sterkte!
Wat betreft gesprek met je schoonzusje. Ik zou inderdaad een afspraak met haar maken en zeggen dat je wat met haar wil bespreken. Het maakt volgens mij niet uit of je al aangeeft waarover het gaat, wat jij prettig vindt.
Wat mij altijd helpt als ik iets heel persoonlijks wil vertellen en het ook goed wil vertellen, is door het op papier te zetten. Als je het houvast geeft kun je het zelfs voorlezen of je neemt het alleen mee om op terug te vallen.
Wat je moet zeggen? Wat je wil zeggen? Hoe is het gesprek met je schoonmoeder begonnen? En wat heb je haar verteld? Kijk daar op terug en gebruik dat als leidraad. Je kan het zelfs letterlijk doen: "ik heb laatst een goed gesprek met je moeder gehad en ik zou dat ook graag aan jou willen vertellen".
Wees niet bang er een zwaar gesprek van te maken! Een zwaar gesprek is toch niet erg? Net zoals bij je schoonmoeder zijn dat vaak hele goede, waardevolle gesprekken. Samen huilen is ook goed (spreek ergens af waar je je veilig voelt en je kan laten gaan).
Sterkte!
zondag 9 april 2017 om 12:42
Ik bedoel inderdaad meer betrokken. Dat hoeven geen hele grote dingen te zijn, maar we hebben bijvoorbeeld mijn oudste neefje van 4 uitgenodigd om een middagje met zijn oom (mijn man dus) te komen gamen (hij is gek op Mario en Pokémon ). Gisteren heb ik de jongste voorgelezen voordat hij naar bed ging. Dat soort dingetjes. Maar misschien later ook eens ergens mee naartoe nemen. Dat soort dingen worden nu vooral door de ouders van schoonzusje gedaan en door mijn andere schoonzusje, die door haar werk veel ervaring heeft met jonge kinderen. Ik vind het wel eens jammer dat ik alleen als oppas word gevraagd als het écht niet anders kan, en als ze slapen. Ook het naar bed brengen als ik daar ben, gebeurt altijd door dezelfde mensen. Er wordt dan niet eens aan mij gedacht, terwijl ik het best zou willen en mijn schoonzusje meestal heel blij is als iemand dat even wil doen. Maar die iemand ben ik dus nooit.
Over dat voorlezen gisteren trouwens, dat gebeurt echt nooit normaal gesproken. Maar de jongste moest naar bed, en mijn schoonmoeder (die er ook was), vroeg direct of er nog voorgelezen moest worden en dat ik dat goed kan. Ik voelde me wel een beetje voor het blok gezet, maar ik vond het wel heel lief dat ze er meteen aandacht voor heeft ofzo. Ik wil me inderdaad niet opdringen maar ik denk dat ik misschien ook niet overkom als iemand die graag betrokken wil zijn. Mijn andere schoonzusje is altijd degene die zich als eerste aanbiedt. Ik doe dat nooit, durf dat ook niet omdat het zo gegroeid is.
Ik wil inderdaad voor het gesprek het e.e.a. opschrijven. Ik ben sowieso meer een schrijver dan een prater eigenlijk. Het gesprek met mijn schoonmoeder begon met iets heel anders waar ik graag over wilde praten, en toen begon ze zelf uiteindelijk over de zwangerschapsaankondigingen van de week ervoor en hoe dat voor mij was. Zij kent mij echt door en door, zij wist al voordat we er ooit een woord over hadden gesproken hoe gevoelig dat onderwerp ligt. Dus dat werd huilen, huilen, huilen. Meer huilen dan praten. Zij praatte en ik huilde.
Er is echt een beerput aan emoties open gegaan na dat gesprek en ik heb het gevoel dat ik om alles wel kan huilen. Ik heb gelukkig veel steun, maar ik voel me toch ook wel heel alleen. Mijn man wil het wel begrijpen maar heeft geen kinderwens, mijn schoonmoeder wil er wel zijn maar heeft zelf wel vier kinderen en ik ben ook bang om teveel een beroep op haar te doen.
En weer tranen, ik word er zo moe van... Vanmiddag/vanavond hebben we groot feest want man's opa wordt 90 en ik ben zooo niet in de stemming.
Over dat voorlezen gisteren trouwens, dat gebeurt echt nooit normaal gesproken. Maar de jongste moest naar bed, en mijn schoonmoeder (die er ook was), vroeg direct of er nog voorgelezen moest worden en dat ik dat goed kan. Ik voelde me wel een beetje voor het blok gezet, maar ik vond het wel heel lief dat ze er meteen aandacht voor heeft ofzo. Ik wil me inderdaad niet opdringen maar ik denk dat ik misschien ook niet overkom als iemand die graag betrokken wil zijn. Mijn andere schoonzusje is altijd degene die zich als eerste aanbiedt. Ik doe dat nooit, durf dat ook niet omdat het zo gegroeid is.
Ik wil inderdaad voor het gesprek het e.e.a. opschrijven. Ik ben sowieso meer een schrijver dan een prater eigenlijk. Het gesprek met mijn schoonmoeder begon met iets heel anders waar ik graag over wilde praten, en toen begon ze zelf uiteindelijk over de zwangerschapsaankondigingen van de week ervoor en hoe dat voor mij was. Zij kent mij echt door en door, zij wist al voordat we er ooit een woord over hadden gesproken hoe gevoelig dat onderwerp ligt. Dus dat werd huilen, huilen, huilen. Meer huilen dan praten. Zij praatte en ik huilde.
Er is echt een beerput aan emoties open gegaan na dat gesprek en ik heb het gevoel dat ik om alles wel kan huilen. Ik heb gelukkig veel steun, maar ik voel me toch ook wel heel alleen. Mijn man wil het wel begrijpen maar heeft geen kinderwens, mijn schoonmoeder wil er wel zijn maar heeft zelf wel vier kinderen en ik ben ook bang om teveel een beroep op haar te doen.
En weer tranen, ik word er zo moe van... Vanmiddag/vanavond hebben we groot feest want man's opa wordt 90 en ik ben zooo niet in de stemming.
zondag 9 april 2017 om 21:25
maandag 10 april 2017 om 12:06
Dat feestje gisteren was sowieso al vrij beladen, omdat man's opa 90 werd maar oma longkanker heeft en de volgende verjaardag waarschijnlijk niet meer mee gaat maken. Het feestje van vanavond is ook beladen, het is een afscheidsfeestje van één van mijn schoonzusjes die aan de andere kant van de wereld woont en hier een paar weken is geweest. Woensdag vertrekt ze weer. Dat maakt het niet makkelijker, ik ben al zo verdrietig en dit soort dingen zijn dan net de druppel.
Ik heb mijn schoonzusje geappt om een afspraak te maken. Ze vroeg direct of ik wilde afspreken om te praten dus dat was eigenlijk wel fijn, dat zorgt voor een opening die ik zelf niet meer hoef te maken. Ik maakte haar wel bang daarmee zei ze, dat was niet helemaal de bedoeling. Moet ik al iets zeggen om haar angst een beetje weg te nemen en wat dan? Ik heb zelfs overwogen om gewoon de link van dit topic te sturen maar ik denk niet dat ik dat durf.
Ik had haar misschien niet moeten appen toen ik in de supermarkt was, toen stond ik opeens daar te huilen. En op de fiets nog een keer, en thuis weer. Het houdt maar niet op. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat het een beetje slijt? Ik hou dit niet zolang vol zo hoor. Ik heb vanmiddag therapie, maar in de groep is er weinig tot geen ruimte voor zulke dingen (en ik weet ook eigenlijk niet of ik het wel kwijt wil), dus ik wil er eigenlijk helemaal niet heen. Iedereen moet me gewoon lekker met rust laten.
Ik heb mijn schoonzusje geappt om een afspraak te maken. Ze vroeg direct of ik wilde afspreken om te praten dus dat was eigenlijk wel fijn, dat zorgt voor een opening die ik zelf niet meer hoef te maken. Ik maakte haar wel bang daarmee zei ze, dat was niet helemaal de bedoeling. Moet ik al iets zeggen om haar angst een beetje weg te nemen en wat dan? Ik heb zelfs overwogen om gewoon de link van dit topic te sturen maar ik denk niet dat ik dat durf.
Ik had haar misschien niet moeten appen toen ik in de supermarkt was, toen stond ik opeens daar te huilen. En op de fiets nog een keer, en thuis weer. Het houdt maar niet op. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat het een beetje slijt? Ik hou dit niet zolang vol zo hoor. Ik heb vanmiddag therapie, maar in de groep is er weinig tot geen ruimte voor zulke dingen (en ik weet ook eigenlijk niet of ik het wel kwijt wil), dus ik wil er eigenlijk helemaal niet heen. Iedereen moet me gewoon lekker met rust laten.
maandag 10 april 2017 om 13:26
Hoi Drackie, lastig die feestjes als je daar niet voor in de stemming bent. Ik snap dat je er wel wen soort van heen moet, maar wellicht kun je het wel heel kort houden. Na een uurtje weer weggaan. Desnoods zeg je dat je je niet lekker voelt (en dat is eigenlijk ook zo).
Ik zou wel gewoon naar therapie zijn. Ik weet niet wat voor therapie je volgt maar wellicht kan er toch wel wat ruimte voor gemaakt worden. Misschien kun je ook individuele therapie zoeken/krijgen voor rouwverwerking?
Wat goed dat je een afspraak met je schoonzus gemaakt hebt. Je bent goed bezig! Als je het prettig vindt zou je haar kunnen aangeven dat je graag iets met haar wil bespreken waar je op dit moment mee rond loopt en wat je fijn vindt om te delen. Maar alleen als jij dat fijner vindt, niks moet.
Je zegt dat je het fijn vindt om met je schoonmoeder te praten (ze klinkt trouwens als een fijn mens) maar dat je je bezwaard voelt omdat ze al vier kinderen heeft. Ik zou willen zeggen dat je je niet bezwaard moet voelen, zoek wat vaker contact met haar. Als het haar teveel wordt, zegt ze het heus wel tegen je. Of je kan het aan haar vragen of je wat vaker tegen haar aan mag kletsen omdat je je veilig voelt bij haar. Ze zal je vast met open armen ontvangen.
Die tranen, ik snap dat die zo vermoeiend en zwaar zijn. Je zit nu even op je top qua verdriet en rouw. Vecht niet tegen de tranen, het is juist goed dat je kunt huilen. Er komt licht aan het einde van de tunnel, echt!!
Er met anderen over praten en je verhaal delen draagt bij aan de verwerking. Dus heel goed dat je dat o.a. met je schoonzusje gaat doen. Ik denk dat dat al wat ontlast.
Ik zou wel proberen om er ook met je man over te blijven praten. Uiteindelijk moet je het proces alleen doen inderdaad, maar je moet elkaar niet uit het oog verliezen. Ik denk dat het goed is dat hij weet wat er in jou omgaat.
Dikke knuffel
Ik zou wel gewoon naar therapie zijn. Ik weet niet wat voor therapie je volgt maar wellicht kan er toch wel wat ruimte voor gemaakt worden. Misschien kun je ook individuele therapie zoeken/krijgen voor rouwverwerking?
Wat goed dat je een afspraak met je schoonzus gemaakt hebt. Je bent goed bezig! Als je het prettig vindt zou je haar kunnen aangeven dat je graag iets met haar wil bespreken waar je op dit moment mee rond loopt en wat je fijn vindt om te delen. Maar alleen als jij dat fijner vindt, niks moet.
Je zegt dat je het fijn vindt om met je schoonmoeder te praten (ze klinkt trouwens als een fijn mens) maar dat je je bezwaard voelt omdat ze al vier kinderen heeft. Ik zou willen zeggen dat je je niet bezwaard moet voelen, zoek wat vaker contact met haar. Als het haar teveel wordt, zegt ze het heus wel tegen je. Of je kan het aan haar vragen of je wat vaker tegen haar aan mag kletsen omdat je je veilig voelt bij haar. Ze zal je vast met open armen ontvangen.
Die tranen, ik snap dat die zo vermoeiend en zwaar zijn. Je zit nu even op je top qua verdriet en rouw. Vecht niet tegen de tranen, het is juist goed dat je kunt huilen. Er komt licht aan het einde van de tunnel, echt!!
Er met anderen over praten en je verhaal delen draagt bij aan de verwerking. Dus heel goed dat je dat o.a. met je schoonzusje gaat doen. Ik denk dat dat al wat ontlast.
Ik zou wel proberen om er ook met je man over te blijven praten. Uiteindelijk moet je het proces alleen doen inderdaad, maar je moet elkaar niet uit het oog verliezen. Ik denk dat het goed is dat hij weet wat er in jou omgaat.
Dikke knuffel
maandag 10 april 2017 om 17:58
Dankjewel Barbabientje. Vanmiddag was ik bij therapie en ik heb eigenlijk de hele sessie niet zoveel gezegd. Op het laatst stelde ik één vraag en húilen dat ik deed. Drie kwartier lang. Ik heb onderweg naar huis bijna kotsend van verdriet mijn schoonmoeder gebeld. Dat was wel fijn. Uiteindelijk zakte het toen weer wat. Vanavond het feestje. Mijn ouders komen ook en ik vind dat met mijn emotionele gesteldheid van nu extra ingewikkeld omdat ik zulke dingen nooit met ze deel. Ik heb met mijn schoonmoeder een vluchtplan bedacht. Als het niet gaat, ga ik haar helpen in de keuken of ze gaat mij haar nieuwe gordijnen in de logeerkamer laten zien. Dat helpt echt, dat ik weg kan als het teveel wordt.
Ik volg de VERS, een therapie die gericht is op emotieregulatie. Nou, die regulatie gaat nu natuurlijk helemaal de mist in. De vraag is alleen of dat een probleem is of dat het logisch is en hoort bij de rouwverwerking. Ik heb wel een individueel behandelaar, maar ik vind dit zo'n kwetsbaar en moeilijk stuk dat ik niet weet of ik dat (al) kan delen, omdat we elkaar nog niet zo goed kennen.
Ik bedoelde trouwens niet dat ik me bezwaard voel omdat mijn schoonmoeder al vier kinderen heeft hoor, ik bedoelde daarmee dat zij wél kinderen heeft en zich dus wel kan inleven, maar het niet begrijpen omdat zij dit verdriet niet kent. Ik weet dat ik altijd bij haar terecht kan, maar ik heb wel de neiging om teveel op haar te leunen (ik heb vroeger veel moeite gehad met andermans grenzen aanvoelen en dat is regelmatig misgegaan in contact), ik moet daar dus wel echt op letten. Gelukkig weet ik dat ze me ook terugroept als ik inderdaad teveel op haar leun, en dat gebeurt niet snel, omdat ik voor die tijd mezelf al teruggeroepen heb. Het zijn ook vaak maar korte periodes dat ik meer steun aan haar vraag.
Nogmaals dankjewel.
Ik volg de VERS, een therapie die gericht is op emotieregulatie. Nou, die regulatie gaat nu natuurlijk helemaal de mist in. De vraag is alleen of dat een probleem is of dat het logisch is en hoort bij de rouwverwerking. Ik heb wel een individueel behandelaar, maar ik vind dit zo'n kwetsbaar en moeilijk stuk dat ik niet weet of ik dat (al) kan delen, omdat we elkaar nog niet zo goed kennen.
Ik bedoelde trouwens niet dat ik me bezwaard voel omdat mijn schoonmoeder al vier kinderen heeft hoor, ik bedoelde daarmee dat zij wél kinderen heeft en zich dus wel kan inleven, maar het niet begrijpen omdat zij dit verdriet niet kent. Ik weet dat ik altijd bij haar terecht kan, maar ik heb wel de neiging om teveel op haar te leunen (ik heb vroeger veel moeite gehad met andermans grenzen aanvoelen en dat is regelmatig misgegaan in contact), ik moet daar dus wel echt op letten. Gelukkig weet ik dat ze me ook terugroept als ik inderdaad teveel op haar leun, en dat gebeurt niet snel, omdat ik voor die tijd mezelf al teruggeroepen heb. Het zijn ook vaak maar korte periodes dat ik meer steun aan haar vraag.
Nogmaals dankjewel.
maandag 10 april 2017 om 20:16
Wat een lieve schoonmoeder heb je toch, dat ze samen met jou een vluchtplan bedenkt.
Wat betreft die emotieregulatie. Ik denk dat de emotie die je ervaart wel hoort bij de rouwverwerking maar misschien verloopt het bij jou wel heftiger dan bij een ander. Ik weet niet of dat zo is hoor, maar zou kunnen n.a.v. je verhaal. Bij jou lijkt het nu als een enorme golf over je heen te slaan en overspoelt het je helemaal. Als die golf maar weer afzakt en de meest heftige emoties met zich meeneemt, lijkt mij dat hanteerbaar. Maar als dat niet zo is en je verzuipt er bijna in (nog steeds spreekwoordelijk) dan moet je wel aan de bel gaan trekken, dan heb je misschien meer hulp nodig. Ik zou dit eigenlijk sowieso wel oppakken met die individuele behandelaar, hoe moeilijk en zwaar dat ook is. Zo iemand is er voor om je daarbij te begeleiden.
Wat betreft die emotieregulatie. Ik denk dat de emotie die je ervaart wel hoort bij de rouwverwerking maar misschien verloopt het bij jou wel heftiger dan bij een ander. Ik weet niet of dat zo is hoor, maar zou kunnen n.a.v. je verhaal. Bij jou lijkt het nu als een enorme golf over je heen te slaan en overspoelt het je helemaal. Als die golf maar weer afzakt en de meest heftige emoties met zich meeneemt, lijkt mij dat hanteerbaar. Maar als dat niet zo is en je verzuipt er bijna in (nog steeds spreekwoordelijk) dan moet je wel aan de bel gaan trekken, dan heb je misschien meer hulp nodig. Ik zou dit eigenlijk sowieso wel oppakken met die individuele behandelaar, hoe moeilijk en zwaar dat ook is. Zo iemand is er voor om je daarbij te begeleiden.
woensdag 12 april 2017 om 16:23
Het vluchtplan was niet nodig gelukkig. Achteraf hoorde ik van mijn schoonmoeder dat mijn moeder toen ze amper vijf minuten binnen was al een opmerking maakte over oma worden, maar dat heb ik gelukkig niet gehoord.
Gisteravond was ik in de kerk (ik heb daar veel steun van), ivm de stille week zijn er extra diensten. Korte diensten van een half uur, maar heel erg fijn. Maar weer zoveel tranen. Tijdens een lied dat gespeeld werd, en toen de dienst klaar was zei iemand 'Wat goed om je te zien' en toen begon het weer. Ik heb wel het gevoel dat het langzamerhand wat zakt. Ik huil nog wel, maar geen vijf keer op een dag meer. Ik merk alleen wel dat er nu een soort zwarte deken over me heen ligt. Ik heb heel weinig behoefte aan contact (behalve de mensen die echt dichtbij me staan) en dingen die moeten grijpen me naar de strot, het benauwd me echt. Tegelijkertijd leef ik echt toe naar kleine dingen zoals die diensten in de stille week, maar ik had ook voorgesteld om vanavond op te passen op mijn neefjes, en zodra dat geregeld was raakte ik al bijna in paniek terwijl dat vooraf helemaal niet zo voelde (anders had ik het niet voorgesteld). En alleen zijn vind ik ook vreselijk op dit moment.
Gisteravond nog even bij mijn schoonmoeder geweest en ook gehad over die emotieregulatie. Zij zei ook dat het misschien goed is om een soort afspraak met mezelf te maken, om mijn verdriet wat in te kaderen. Ik heb nu verdriet om mijn onvervulde kinderwens, maar daar achteraan volgt altijd 'en dit heb ik ook niet, en dit ook niet, en mijn leven wordt nooit zoals ik het had gewild'. Maar dat maakt het zo ontzettend groot en onbehapbaar dat ik mezelf minder moet toestaan om zo te denken. Het gaat nu niet om al die dingen die er ook niet zijn, het gaat om mijn onvervulde kinderwens. En misschien ook inkaderen in de zin van mezelf twee dagen per week gunnen om me vol in dat verdriet te storten, maar de rest van de week ga ik gewoon door, zoek ik afleiding, stel ik kleine doelen om bezig te blijven. Ik mag verdrietig zijn, maar erdoor opgeslokt worden gaat me niet helpen. Het slaat me helemaal lam en ik blijf erin hangen.
Vanavond is moeilijk en zwaar... Ik zou dus gaan oppassen op mijn neefjes, maar dat gaat niet door omdat mijn ene neefje ziek is en zijn moeder hem niet alleen wil laten. Mijn schoonzusje vertrekt vanavond weer naar de andere kant van de wereld (waar ze woont), daarom stelde ik voor dat ik zou oppassen en mijn andere schoonzusje gewoon mee kon naar Schiphol. Nu ga ik toch zelf en met mijn emotionele gesteldheid is dat best pittig. Vanwege meer redenen trouwens, o.a. omdat één van de familieleden ernstig ziek is en ze die waarschijnlijk nooit meer in levende lijve zal zien. Ik ben al zo'n wrak...
Gisteravond was ik in de kerk (ik heb daar veel steun van), ivm de stille week zijn er extra diensten. Korte diensten van een half uur, maar heel erg fijn. Maar weer zoveel tranen. Tijdens een lied dat gespeeld werd, en toen de dienst klaar was zei iemand 'Wat goed om je te zien' en toen begon het weer. Ik heb wel het gevoel dat het langzamerhand wat zakt. Ik huil nog wel, maar geen vijf keer op een dag meer. Ik merk alleen wel dat er nu een soort zwarte deken over me heen ligt. Ik heb heel weinig behoefte aan contact (behalve de mensen die echt dichtbij me staan) en dingen die moeten grijpen me naar de strot, het benauwd me echt. Tegelijkertijd leef ik echt toe naar kleine dingen zoals die diensten in de stille week, maar ik had ook voorgesteld om vanavond op te passen op mijn neefjes, en zodra dat geregeld was raakte ik al bijna in paniek terwijl dat vooraf helemaal niet zo voelde (anders had ik het niet voorgesteld). En alleen zijn vind ik ook vreselijk op dit moment.
Gisteravond nog even bij mijn schoonmoeder geweest en ook gehad over die emotieregulatie. Zij zei ook dat het misschien goed is om een soort afspraak met mezelf te maken, om mijn verdriet wat in te kaderen. Ik heb nu verdriet om mijn onvervulde kinderwens, maar daar achteraan volgt altijd 'en dit heb ik ook niet, en dit ook niet, en mijn leven wordt nooit zoals ik het had gewild'. Maar dat maakt het zo ontzettend groot en onbehapbaar dat ik mezelf minder moet toestaan om zo te denken. Het gaat nu niet om al die dingen die er ook niet zijn, het gaat om mijn onvervulde kinderwens. En misschien ook inkaderen in de zin van mezelf twee dagen per week gunnen om me vol in dat verdriet te storten, maar de rest van de week ga ik gewoon door, zoek ik afleiding, stel ik kleine doelen om bezig te blijven. Ik mag verdrietig zijn, maar erdoor opgeslokt worden gaat me niet helpen. Het slaat me helemaal lam en ik blijf erin hangen.
Vanavond is moeilijk en zwaar... Ik zou dus gaan oppassen op mijn neefjes, maar dat gaat niet door omdat mijn ene neefje ziek is en zijn moeder hem niet alleen wil laten. Mijn schoonzusje vertrekt vanavond weer naar de andere kant van de wereld (waar ze woont), daarom stelde ik voor dat ik zou oppassen en mijn andere schoonzusje gewoon mee kon naar Schiphol. Nu ga ik toch zelf en met mijn emotionele gesteldheid is dat best pittig. Vanwege meer redenen trouwens, o.a. omdat één van de familieleden ernstig ziek is en ze die waarschijnlijk nooit meer in levende lijve zal zien. Ik ben al zo'n wrak...
woensdag 12 april 2017 om 23:17
Liefje!! Ik vind dat je, door de keuze te maken om geen kinderen te krijgen, eigenlijk de meest fantastische moeder ter wereld bent. Je Stelt namelijk het belang van een kindje voorop. In dit geval om het nooit te laten komen. Hierdoor maak je je eigen belang ondergeschikt. En dat lieve TO, is het beste dat jij kon doen. En dat maakt je voor mij eigenlijk ook moeder. Moeder van een kindje dat er niet gaat zijn.
Klinkt heel zweverig, maar misschien helpt het je.
Ik herken je verdriet wel, maar op een andere manier. Ik kies heel bewust niet voor een derde kindje, terwijl de wens hee groot is. Puur omdat ik heel depressief ben in mijn zwangerschappen (suïcidaal). Dat kan ik mijn gezin niet meer aandoen.
En jouw schoonmoeder, die is heel fijn. Laat haar je meehelpen.
Klinkt heel zweverig, maar misschien helpt het je.
Ik herken je verdriet wel, maar op een andere manier. Ik kies heel bewust niet voor een derde kindje, terwijl de wens hee groot is. Puur omdat ik heel depressief ben in mijn zwangerschappen (suïcidaal). Dat kan ik mijn gezin niet meer aandoen.
En jouw schoonmoeder, die is heel fijn. Laat haar je meehelpen.
donderdag 13 april 2017 om 10:44
Dat vind ik echt heel lief, het raakt me. Dankjewel.
Gisteravond ging goed, zonder tranen zelfs. Had ik niet verwacht. Vanavond het gesprek met mijn schoonzusje en ik zie daar ontzettend tegenop. Maar eerst de dag maar eens doorkomen. Vanmiddag komt de poetshulp en ik zie daar ook al zo tegenop omdat ik gewoon niet echt mensen om me heen verdraag op dit moment (afgezien van een select groepje dan). Misschien ga ik maar een begin maken met dozen inpakken terwijl zij er is (we gaan in juni verhuizen), heb ik gelijk wat afleiding.
Daarna kerk, dat is wel fijn. Mijn schoonmoeder vertrekt vandaag naar de camping tot na het weekend, dus moet ik het voor nu een beetje alleen doen. Maar is misschien wel goed voor me ook, want ik heb me afgelopen week weer behoorlijk aan haar vastgeklampt.
Gisteravond ging goed, zonder tranen zelfs. Had ik niet verwacht. Vanavond het gesprek met mijn schoonzusje en ik zie daar ontzettend tegenop. Maar eerst de dag maar eens doorkomen. Vanmiddag komt de poetshulp en ik zie daar ook al zo tegenop omdat ik gewoon niet echt mensen om me heen verdraag op dit moment (afgezien van een select groepje dan). Misschien ga ik maar een begin maken met dozen inpakken terwijl zij er is (we gaan in juni verhuizen), heb ik gelijk wat afleiding.
Daarna kerk, dat is wel fijn. Mijn schoonmoeder vertrekt vandaag naar de camping tot na het weekend, dus moet ik het voor nu een beetje alleen doen. Maar is misschien wel goed voor me ook, want ik heb me afgelopen week weer behoorlijk aan haar vastgeklampt.
donderdag 13 april 2017 om 18:01
Ik heb niet het gevoel dat ik echt ergens bang ben. Het is puur de spanning om me zo kwetsbaar op te stellen. Ik vind dat niet makkelijk, ook al ben ik helemaal niet bang dat ze verkeerd reageert ofzo. Mijn schoonmoeder weet alles over mij, en toch vind ik het zelfs bij haar altijd weer moeilijk als we een gesprek hebben. Ik ben niet echt een prater, ik ben meer een schrijver en van praten krijg ik echt een knoop in mijn maag. Ik hoop het, dankjewel. Over twee uur ga ik naar haar toe.
vrijdag 14 april 2017 om 15:48
Het gesprek ging goed, dank voor het vragen. Ze had al een vermoeden, geen idee waarom, en ze was heel begripvol. Ik vertelde o.a. dat ik heel bang ben dat ik straks 'vergeten word' als iedereen kinderen heeft en alle aandacht daar naartoe gaat en dat ik dan geen deel van de familie meer ben ofzo. En toen zei ze dat mijn aandeel ook heel belangrijk is, namelijk dat ik er altijd ben. In de letterlijke zin van het woord, bijv. als we ergens worden uitgenodigd is er één ding zeker en dat is dat ik erbij ben. En dat m'n schoonzusje dat ook als een soort geruststelling ervaart dat ze niet alleen is, omdat ik er sowieso ook ben. Zoiets, ik kan het niet goed uitleggen. En nog wat dingetjes, maar ik heb dus wel degelijk een belangrijke rol in de familie. Vond ik heel lief.
Het gaat trouwens echt beter weer, ik voel me eigenlijk wel weer zoals voor dat gesprek vorige week. Er is natuurlijk nog wel verdriet en het verwerkingsproces is echt nog niet klaar, maar ik voel me weer aardig mezelf.
Het gaat trouwens echt beter weer, ik voel me eigenlijk wel weer zoals voor dat gesprek vorige week. Er is natuurlijk nog wel verdriet en het verwerkingsproces is echt nog niet klaar, maar ik voel me weer aardig mezelf.
