Psyche
alle pijlers
Ongewenst kinderloos door psychische klachten
dinsdag 4 april 2017 om 21:02
Ik ben vast niet de enige: ongewenst kinderloos omdat ik weet dat kinderen krijgen met mijn psychische klachten gewoon echt onverstandig is. Maar het doet pijn, heel veel pijn. Ik heb er vandaag een gesprek met mijn schoonmoeder over gehad en dat was een heel fijn gesprek. We kwamen erop doordat er opeens vier zwangerschapsaankondigingen waren in anderhalve week tijd en ik vond dat heel erg moeilijk.
Ik heb mijn schoonmoeder verteld dat ik kinderen krijgen als een levensdoel zie. Ik heb door mijn psychische klachten ook geen diploma of baan, en ik vind het moeilijk om invulling aan mijn leven te geven. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder, dat was zoiets vanzelfsprekends... Ik heb haar ook verteld dat ik bang ben straks buiten de (schoon)familie te vallen als wij de enige zijn die geen kinderen hebben, omdat vaak alle aandacht naar (klein)kinderen gaat. Ik ben wel blij dat ik dat gewoon heb kunnen zeggen en ze zei dat ze daarin ook een rol voor zichzelf ziet, namelijk dat ze daarop wil letten. Het was een goed gesprek, maar ik kwam er heel verdrietig vandaan.
Bij ongewenste kinderloosheid gaat het vaak over medische redenen, maar bij mij is dat dus anders. Ik zou het fijn vinden om daarover te praten met anderen die deze keuze ook hebben moeten maken. Het voelt ook helemaal niet als een keuze maken, omdat ik zo graag anders had gewild.
Zijn er mensen die hierover mee willen schrijven?
Ik heb mijn schoonmoeder verteld dat ik kinderen krijgen als een levensdoel zie. Ik heb door mijn psychische klachten ook geen diploma of baan, en ik vind het moeilijk om invulling aan mijn leven te geven. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder, dat was zoiets vanzelfsprekends... Ik heb haar ook verteld dat ik bang ben straks buiten de (schoon)familie te vallen als wij de enige zijn die geen kinderen hebben, omdat vaak alle aandacht naar (klein)kinderen gaat. Ik ben wel blij dat ik dat gewoon heb kunnen zeggen en ze zei dat ze daarin ook een rol voor zichzelf ziet, namelijk dat ze daarop wil letten. Het was een goed gesprek, maar ik kwam er heel verdrietig vandaan.
Bij ongewenste kinderloosheid gaat het vaak over medische redenen, maar bij mij is dat dus anders. Ik zou het fijn vinden om daarover te praten met anderen die deze keuze ook hebben moeten maken. Het voelt ook helemaal niet als een keuze maken, omdat ik zo graag anders had gewild.
Zijn er mensen die hierover mee willen schrijven?
dinsdag 4 april 2017 om 21:12
dinsdag 4 april 2017 om 21:21
Geen ervaring maar wel een heel moedig besluit om bewust geen kinderen te krijgen met je problemen. Ik weet dat het heel anders is dan een eigen kindje maar misschien kun je wel iets betekenen voor kinderen die dat nodig hebben. Misschien is weekend pleegzorg haalbaar?
Sterkte!
Sterkte!
where ever you go, go with your heart
dinsdag 4 april 2017 om 21:21
Ik heb deze beslissing ook genomen vanwege mijn psychische klachten. En ja soms is het best lastig als vriendinnen zwanger worden maar ik heb het echt los gelaten.
Wel haal ik heel veel liefde en voldoening uit mijn neefjes en nichtje. Ik denk niet dat ik nog meer van iemand kan houden als van hun.
Nou moet ik zeggen dat ik wel geprobeerd heb zwanger te worden met mijn man. (toen had ik al lang psychische problemen) Alleen dat lukte niet 1,2,3 en toen bleek hij leukemie te hebben en is hij overlijden.
Na zijn overlijden is het zo slecht met mij gegaan dat ik ben gaan rouwen. Niet alleen om mijn man maar ook om mijn kinderwens. Want het was mij duidelijk geworden dat het niet goed zo zijn ooit zwanger te raken.
Nu heb ik een hele lieve vriend en hebben we het over kinderen gehad. Hierbij gelijk aangegeven dat ik dit niet kan/wil. Hijzelf is al wat ouder en heeft bovendien ook psychische klachten dus we zijn het samen eens geworden dat wij samen oud willen gaan worden zonder kinderen.
Ik heb er vrede mee maar dat neemt niet weg dat ik er veel verdriet van heb (gehad)
Wel haal ik heel veel liefde en voldoening uit mijn neefjes en nichtje. Ik denk niet dat ik nog meer van iemand kan houden als van hun.
Nou moet ik zeggen dat ik wel geprobeerd heb zwanger te worden met mijn man. (toen had ik al lang psychische problemen) Alleen dat lukte niet 1,2,3 en toen bleek hij leukemie te hebben en is hij overlijden.
Na zijn overlijden is het zo slecht met mij gegaan dat ik ben gaan rouwen. Niet alleen om mijn man maar ook om mijn kinderwens. Want het was mij duidelijk geworden dat het niet goed zo zijn ooit zwanger te raken.
Nu heb ik een hele lieve vriend en hebben we het over kinderen gehad. Hierbij gelijk aangegeven dat ik dit niet kan/wil. Hijzelf is al wat ouder en heeft bovendien ook psychische klachten dus we zijn het samen eens geworden dat wij samen oud willen gaan worden zonder kinderen.
Ik heb er vrede mee maar dat neemt niet weg dat ik er veel verdriet van heb (gehad)
Liefhebben
is meer
lief
dan hebben
is meer
lief
dan hebben
dinsdag 4 april 2017 om 21:25
Allereerst wil ik je sterkte wensen bij het omgaan met deze moeilijke situatie. Maar ik wil ook zeggen dat ik het een heel goede beslissing vind. Ik ben zelf bipolair en had al voordat ik ziek werd geen kinderwens, maar weet zeker dat als dat wel zo was geweest, ik toch had afgezien van kinderen krijgen. In de eerste plaats omdat ik bang zou zijn mijn ziekte door te geven, maar ook omdat het voor een kind niet leuk is op te groeien met een psychisch zieke ouder, en ook omdat het voor mijn eigen geestelijke gezondheid niet goed zou zijn.
Ik hoor en lees zoveel verhalen van mensen met depressies, jeugdtrauma's en persoonlijkheidsstoornissen die wel, vaak bewust, kinderen krijgen en de ellende doorgeven aan de volgende generatie. Hoe moeilijk jouw situatie voor jou ook is, je zet in elk geval geen nieuwe generatie op de wereld die ook ziek is en getraumatiseerd raakt.
Misschien biedt dit je geen troost, dat kan ik me voorstellen. Je heb een heel diepe wens die niet gaat uitkomen. Dat moet vreselijk moeilijk zijn om mee te leren leven. Ik wens je veel kracht!
Ik hoor en lees zoveel verhalen van mensen met depressies, jeugdtrauma's en persoonlijkheidsstoornissen die wel, vaak bewust, kinderen krijgen en de ellende doorgeven aan de volgende generatie. Hoe moeilijk jouw situatie voor jou ook is, je zet in elk geval geen nieuwe generatie op de wereld die ook ziek is en getraumatiseerd raakt.
Misschien biedt dit je geen troost, dat kan ik me voorstellen. Je heb een heel diepe wens die niet gaat uitkomen. Dat moet vreselijk moeilijk zijn om mee te leren leven. Ik wens je veel kracht!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
dinsdag 4 april 2017 om 21:25
Ik vind het heel dapper om een andere weg te kiezen omdat je weet dat dit uiteindelijk beter is.
Maar wat zal het moeilijk zijn. Ik heb een vriendin die om deze reden geen kinderen wil.
Dus wat jij schrijft herken ik wel van wat zij mij erover vertelt. Zij heeft er inmiddels vrede mee.
Ik hoop dat dat voor jou ook snel komt, knuffel voor het verdriet.
Maar wat zal het moeilijk zijn. Ik heb een vriendin die om deze reden geen kinderen wil.
Dus wat jij schrijft herken ik wel van wat zij mij erover vertelt. Zij heeft er inmiddels vrede mee.
Ik hoop dat dat voor jou ook snel komt, knuffel voor het verdriet.
Stressed is just desserts spelled backwards
dinsdag 4 april 2017 om 21:29
Ik kies ook bewust voor geen kinderen door psychische klachten. Ik verkies het belang van het kind boven mij zelf. Ik weet hoe het is om een kind te zijn met een moeder met psychische klachten. Aangezien mijn klachten getriggerd worden door hormoonwisselingen durf ik een zwangerschap niet aan. Zelf ook veel begrip van schoonfamilie en ik dat ik voor mijn neefjes en nichtjes een lieve tante kan zijn waar ze bij terecht kunnen.
dinsdag 4 april 2017 om 21:55
Erg veel respect voor je! Je plaatst de belangen van een kind boven je eigen belangen en dat vind ik erg moedig!!
Maar dat is natuurlijk ook heel zwaar. Ik denk dat het een rouwproces is die wellicht vaker terugkomt, maar het is goed om dat aan te gaan. En dat doe je, zo te lezen.
Wat goed ook dat je dit met je schoonmoeder besproken hebt. Zo krijg je het gevoel dat je je mag uiten en mag zijn wie je bent en kan zij inderdaad op haar rol letten,
Maar dat is natuurlijk ook heel zwaar. Ik denk dat het een rouwproces is die wellicht vaker terugkomt, maar het is goed om dat aan te gaan. En dat doe je, zo te lezen.
Wat goed ook dat je dit met je schoonmoeder besproken hebt. Zo krijg je het gevoel dat je je mag uiten en mag zijn wie je bent en kan zij inderdaad op haar rol letten,
woensdag 5 april 2017 om 22:58
Bedankt voor de lieve reacties. Ik vind het zo moeilijk en sinds dat gesprek gisteren is dat nog erger geworden. Alsof het nu eigenlijk pas doordringt. Het verlamt me, dit is zo niet het leven dat ik voor me zag. Ik kan om alles wel huilen op dit moment en ik heb ontzettend de behoefte om bij iemand weg te kruipen (maar niet bij mijn man, hem wil ik juist wegduwen...) En ongewenst kinderloos is een titel die me eigenlijk nog helemaal niet past.
woensdag 5 april 2017 om 23:04
Ik sluit me helemaal aan bij wat Fee schrijft.
Ik heb wel een kind, dus weet niet helemaal wat jij voelt. Ik weet ook niet of ik deze keuze had gemaakt als ik van te voren had geweten dat ik ziek zou worden.
Onder andere om die reden zijn er nooit kinderen bij gekomen en daar heb ik flink wat verdriet van gehad.
Sterkte
Ik heb wel een kind, dus weet niet helemaal wat jij voelt. Ik weet ook niet of ik deze keuze had gemaakt als ik van te voren had geweten dat ik ziek zou worden.
Onder andere om die reden zijn er nooit kinderen bij gekomen en daar heb ik flink wat verdriet van gehad.
Sterkte
woensdag 5 april 2017 om 23:04
woensdag 5 april 2017 om 23:04
quote:Drackie schreef op 05 april 2017 @ 22:58:
Bedankt voor de lieve reacties. Ik vind het zo moeilijk en sinds dat gesprek gisteren is dat nog erger geworden. Alsof het nu eigenlijk pas doordringt. Het verlamt me, dit is zo niet het leven dat ik voor me zag. Ik kan om alles wel huilen op dit moment en ik heb ontzettend de behoefte om bij iemand weg te kruipen (maar niet bij mijn man, hem wil ik juist wegduwen...)
Maar dat is ook heel logisch. Na zo'n beslissing heb je tijd nodig om te rouwen. Dat klinkt heel zwaar, maar je moet afscheid nemen van een wens en van het beeld dat je voor je had. Neem alle tijd daarvoor die je nodig hebt, gooi alle tranen en scheldwoorden eruit die je eruitbwil gooien en blijf erover praten met mensen waar je je veilig en prettig hij voelt. Hopelijk kun je het dan uiteindelijk een plekje geven en kun je je leven op een andere fantastische manier indelen, ga je weer andere mogelijkheden zien.
Nogmaals heel veel sterkte ermee
Bedankt voor de lieve reacties. Ik vind het zo moeilijk en sinds dat gesprek gisteren is dat nog erger geworden. Alsof het nu eigenlijk pas doordringt. Het verlamt me, dit is zo niet het leven dat ik voor me zag. Ik kan om alles wel huilen op dit moment en ik heb ontzettend de behoefte om bij iemand weg te kruipen (maar niet bij mijn man, hem wil ik juist wegduwen...)
Maar dat is ook heel logisch. Na zo'n beslissing heb je tijd nodig om te rouwen. Dat klinkt heel zwaar, maar je moet afscheid nemen van een wens en van het beeld dat je voor je had. Neem alle tijd daarvoor die je nodig hebt, gooi alle tranen en scheldwoorden eruit die je eruitbwil gooien en blijf erover praten met mensen waar je je veilig en prettig hij voelt. Hopelijk kun je het dan uiteindelijk een plekje geven en kun je je leven op een andere fantastische manier indelen, ga je weer andere mogelijkheden zien.
Nogmaals heel veel sterkte ermee
woensdag 5 april 2017 om 23:05
Ik vind het heel knap dat je toch met je verstand kiest. Mijn situatie is anders. Ik heb nooit een kinderwens gehad. Voor een paar uur vind ik ze leuk, maar daarna ben ik bekaf. Mijn psychische problemen hebben mijn niet-kinderwens wel versterkt. Het leven zonder kinderen vind ik al ingewikkeld genoeg. Ik werk halve dagen vanwege gauw overprikkeld zijn. Mijn huishouden en tuinonderhoud is een ramp. Kan me er slecht toe zetten en het kost me veel energie. Mijn werktempo is laag en daardoor krijg ik minder gedaan op een dag. Ik voel me gauw opgejaagd en denk vaak: ik moet nog dit, ik moet nog dat.
Nu doe ik het nog wanneer ik er energie voor heb. Ik vermoed dat ik daar met een kind helemaal niet meer aan toe ga komen. Ook heb ik veel tijd voor mezelf nodig en daarom ben ik ook single. Bovendien heb ik weinig empathie en kan slecht rekening houden met andere mensen. Met volwassenen al, laat staan met een kind dat afhankelijk van me is. Mijn stoornis wil ik niet doorgeven. Ik kamp bijna heel mijn leven al met een groot minderwaardigheidscomplex. Vaak van andere mensen gehoord dat ik niet goed ben. Als een kind op mij lijkt zou ik dat heel erg vinden. Dat wil ik het niet aandoen.
Nu doe ik het nog wanneer ik er energie voor heb. Ik vermoed dat ik daar met een kind helemaal niet meer aan toe ga komen. Ook heb ik veel tijd voor mezelf nodig en daarom ben ik ook single. Bovendien heb ik weinig empathie en kan slecht rekening houden met andere mensen. Met volwassenen al, laat staan met een kind dat afhankelijk van me is. Mijn stoornis wil ik niet doorgeven. Ik kamp bijna heel mijn leven al met een groot minderwaardigheidscomplex. Vaak van andere mensen gehoord dat ik niet goed ben. Als een kind op mij lijkt zou ik dat heel erg vinden. Dat wil ik het niet aandoen.
woensdag 5 april 2017 om 23:14
quote:Drackie schreef op 05 april 2017 @ 23:04:
Ik bedoel dat er lichamelijk (voor zover ik weet) geen belemmering is, alles doet het gewoon. Ik heb zelf besloten dat kinderen krijgen voor mij geen goed idee is, dat is echt anders dan het wel willen én proberen en er dan achterkomen dat één van twee onvruchtbaar is.
Dankjewel.Ben ik mee oneens. Ik vind dat weinig anders eerlijk gezegd. Zeker qua verdriet toch niet?
Ik bedoel dat er lichamelijk (voor zover ik weet) geen belemmering is, alles doet het gewoon. Ik heb zelf besloten dat kinderen krijgen voor mij geen goed idee is, dat is echt anders dan het wel willen én proberen en er dan achterkomen dat één van twee onvruchtbaar is.
Dankjewel.Ben ik mee oneens. Ik vind dat weinig anders eerlijk gezegd. Zeker qua verdriet toch niet?
woensdag 5 april 2017 om 23:25
Ik vind het totaal anders. Ik heb deze keuze zelf moeten maken, en ik rouw daarbij ook om mijn eigen onvermogen. Ik rouw om mijn eigen leven dat zo anders is gelopen dan ik had gewild, op eigenlijk vrijwel alle gebieden. Dit is óók nog iets dat ik niet kan, en ik voel me daardoor echt minder waard dan anderen. Bovendien rouw je bij onvruchtbaarheid over het algemeen met z'n tweeën. Ik doe dit alleen, omdat mijn man helemaal geen kinderwens heeft. Hij kan er voor mij zijn, maar hij voelt niet hetzelfde verdriet als ik.
Het verdriet zal ongetwijfeld net zo intens en heftig zijn, maar ik denk echt dat het een ander soort rouwproces is.
Het verdriet zal ongetwijfeld net zo intens en heftig zijn, maar ik denk echt dat het een ander soort rouwproces is.
