Psyche
alle pijlers
Ongewenst kinderloos door psychische klachten
dinsdag 4 april 2017 om 21:02
Ik ben vast niet de enige: ongewenst kinderloos omdat ik weet dat kinderen krijgen met mijn psychische klachten gewoon echt onverstandig is. Maar het doet pijn, heel veel pijn. Ik heb er vandaag een gesprek met mijn schoonmoeder over gehad en dat was een heel fijn gesprek. We kwamen erop doordat er opeens vier zwangerschapsaankondigingen waren in anderhalve week tijd en ik vond dat heel erg moeilijk.
Ik heb mijn schoonmoeder verteld dat ik kinderen krijgen als een levensdoel zie. Ik heb door mijn psychische klachten ook geen diploma of baan, en ik vind het moeilijk om invulling aan mijn leven te geven. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder, dat was zoiets vanzelfsprekends... Ik heb haar ook verteld dat ik bang ben straks buiten de (schoon)familie te vallen als wij de enige zijn die geen kinderen hebben, omdat vaak alle aandacht naar (klein)kinderen gaat. Ik ben wel blij dat ik dat gewoon heb kunnen zeggen en ze zei dat ze daarin ook een rol voor zichzelf ziet, namelijk dat ze daarop wil letten. Het was een goed gesprek, maar ik kwam er heel verdrietig vandaan.
Bij ongewenste kinderloosheid gaat het vaak over medische redenen, maar bij mij is dat dus anders. Ik zou het fijn vinden om daarover te praten met anderen die deze keuze ook hebben moeten maken. Het voelt ook helemaal niet als een keuze maken, omdat ik zo graag anders had gewild.
Zijn er mensen die hierover mee willen schrijven?
Ik heb mijn schoonmoeder verteld dat ik kinderen krijgen als een levensdoel zie. Ik heb door mijn psychische klachten ook geen diploma of baan, en ik vind het moeilijk om invulling aan mijn leven te geven. Ik heb mezelf altijd gezien als moeder, dat was zoiets vanzelfsprekends... Ik heb haar ook verteld dat ik bang ben straks buiten de (schoon)familie te vallen als wij de enige zijn die geen kinderen hebben, omdat vaak alle aandacht naar (klein)kinderen gaat. Ik ben wel blij dat ik dat gewoon heb kunnen zeggen en ze zei dat ze daarin ook een rol voor zichzelf ziet, namelijk dat ze daarop wil letten. Het was een goed gesprek, maar ik kwam er heel verdrietig vandaan.
Bij ongewenste kinderloosheid gaat het vaak over medische redenen, maar bij mij is dat dus anders. Ik zou het fijn vinden om daarover te praten met anderen die deze keuze ook hebben moeten maken. Het voelt ook helemaal niet als een keuze maken, omdat ik zo graag anders had gewild.
Zijn er mensen die hierover mee willen schrijven?
vrijdag 14 april 2017 om 18:59
Wat fijn dat ze het zo waardeert 'dat je er bent'. Dat is toch mooi eigenlijk, je hoeft niet er niks speciaals voor te doen, je niet uit te sloven, ze vindt het fijn dat je er bent.
Ik lees steeds mee maar ik weet niet altijd wat te zeggen. Ik heb ook psychische problemen, ben nu 34. Ben al lang single. Als ik een man zou tegenkomen die heel stabiel is, veel energie heeft en een bepaalde financiele zekerheid biedt (voor zover je daarin zekerheid kan hebben) dan zou ik wel een gezin willen.
Ik zou het iig niet alleen gaan proberen (zoals mensen wel eens aan me vragen die niet weten van mijn ziekte) en mocht ik een man tegenkomen die ook problemen heeft, dan wil ik er niet aan beginnen. Het kan dus zijn dat ik ooit in de situatie kom waarin jij nu zit, maar het kan ook anders lopen.
Heb een aantal vrienden die nu de 40 gepasseerd zijn en geen kinderen hebben. Het is dus niet zo dat ik alleen maar mensen met kinderen om me heen heb. Maar in de familie is het vrij standaard om wel kinderen te krijgen.
Dus ik lees mee en ik begrijp je. Ik hoop dat je echt een supertante kunt zijn voor de kids in je familie. Supertantes zijn heel veel waard
Ik lees steeds mee maar ik weet niet altijd wat te zeggen. Ik heb ook psychische problemen, ben nu 34. Ben al lang single. Als ik een man zou tegenkomen die heel stabiel is, veel energie heeft en een bepaalde financiele zekerheid biedt (voor zover je daarin zekerheid kan hebben) dan zou ik wel een gezin willen.
Ik zou het iig niet alleen gaan proberen (zoals mensen wel eens aan me vragen die niet weten van mijn ziekte) en mocht ik een man tegenkomen die ook problemen heeft, dan wil ik er niet aan beginnen. Het kan dus zijn dat ik ooit in de situatie kom waarin jij nu zit, maar het kan ook anders lopen.
Heb een aantal vrienden die nu de 40 gepasseerd zijn en geen kinderen hebben. Het is dus niet zo dat ik alleen maar mensen met kinderen om me heen heb. Maar in de familie is het vrij standaard om wel kinderen te krijgen.
Dus ik lees mee en ik begrijp je. Ik hoop dat je echt een supertante kunt zijn voor de kids in je familie. Supertantes zijn heel veel waard
Je kunt méér.
woensdag 19 april 2017 om 01:11
Dankjulliewel.
Mooi-Alisa, misschien dat ik het in zo'n situatie ook wel had gedurfd. Maar mijn man wil geen kinderen en voelt zich ook niet geschikt als vader dus dat doet de deur definitief dicht. Vind jij het ook zo moeilijk, ondanks dat er nog geen definitief besluit is? Ik ben misschien wel blij dat dat er bij mij nu wel is, ook al doet het zoveel pijn. Ik hoop dat het op den duur rust gaat geven.
Ik droomde dat ik zwanger was van een tweeling. En ik droomde dat mijn zus zwanger was. Het waren twee verschillende dromen. Voor de rest alleen maar heel veel nachtmerries, dat was lang geleden.
En onverwachts werd ik heel verdrietig van het kleine pleziertjes topic, omdat daar zwangeren in schreven en ook moeders, over dat wat ik nooit mee zal maken.
Zondag naar een doopdienst en ik zie er tegenop. En zo voel ik me dus weer eventjes heel naar.
Mooi-Alisa, misschien dat ik het in zo'n situatie ook wel had gedurfd. Maar mijn man wil geen kinderen en voelt zich ook niet geschikt als vader dus dat doet de deur definitief dicht. Vind jij het ook zo moeilijk, ondanks dat er nog geen definitief besluit is? Ik ben misschien wel blij dat dat er bij mij nu wel is, ook al doet het zoveel pijn. Ik hoop dat het op den duur rust gaat geven.
Ik droomde dat ik zwanger was van een tweeling. En ik droomde dat mijn zus zwanger was. Het waren twee verschillende dromen. Voor de rest alleen maar heel veel nachtmerries, dat was lang geleden.
En onverwachts werd ik heel verdrietig van het kleine pleziertjes topic, omdat daar zwangeren in schreven en ook moeders, over dat wat ik nooit mee zal maken.
Zondag naar een doopdienst en ik zie er tegenop. En zo voel ik me dus weer eventjes heel naar.
woensdag 19 april 2017 om 18:09
Ja vind het wel moeilijk. In december nog gedatet met iemand die in die zin ideaal leek. Veel energie, genoeg geld, ouders die jong en fit zijn en dichtbij wonen. Het plaatje leek perfect. Hij kwam alleen net uit een relatie en had wat tijd nodig.
Eigenlijk heb ik een paar maanden dat sprookje in mijn hoofd gehad. En pas deze maand dringt eigenlijk door dat hij nauwelijks gereageerd heeft op mijn berichten en gewoon geen interesse heeft.
Dus ik begin weer bij nul. Afgelopen weekend begon mijn moeder over mijn 35e verjaardag die er aan komt. Help.
Zou het bij daten ook lastig vinden als mannen naar kinderwens vragen. Het is een 'ja maar' verhaal.
Fijn de herkenning in dit topic.
Eigenlijk heb ik een paar maanden dat sprookje in mijn hoofd gehad. En pas deze maand dringt eigenlijk door dat hij nauwelijks gereageerd heeft op mijn berichten en gewoon geen interesse heeft.
Dus ik begin weer bij nul. Afgelopen weekend begon mijn moeder over mijn 35e verjaardag die er aan komt. Help.
Zou het bij daten ook lastig vinden als mannen naar kinderwens vragen. Het is een 'ja maar' verhaal.
Fijn de herkenning in dit topic.
Je kunt méér.
maandag 24 april 2017 om 13:57
Dit topic is best fijn, hoewel het natuurlijk niet fijn is om het te herkennen en dat anderen dit ook ervaren.
Ik word dit jaar 27 en hoewel ik wat jonger ben dan de meesten hier, ben ik bang dat het zelfde voor mij geldt. Ik kamp al flink wat jaren met zowel psychische als lichamelijke klachten. Ik vind kinderen hartstikke leuk en ik heb ook altijd een beetje een zwak gehad voor kinderen, maar ik heb me nu wel gerealiseerd dat het voor mij niks is. Aan liefde zouden mijn kinderen absoluut geen gebrek hebben, ik zou meer van ze houden dan al het andere in de wereld maar tegelijkertijd weet ik dat dat niet genoeg is. Ik moet zo veel tijd voor mezelf hebben dat ik dat een kind niet aan kan doen, ik kan moeilijk 4/5 van de dag mijn kind "afwijzen" omdat ik het geestelijk en lichamelijk niet aan kan. Een volwassene kan ik prima uitleggen wat er aan de hand is (of ze het begrijpen is een 2e...), maar een kind begrijpt niet waarom het zijn/haar moeder even niet lukt om te functioneren zoals andere ouders.
Ik moet zeggen dat ik het er toch wel erg moeilijk mee heb. Ik heb nooit zo iets gehad van: ik MOET kinderen.
Maar ja, toch heb je wel een beetje zo'n beeld of verwachting voor je van de toekomst en van het leven en in mijn hoofd konden kinderen daar vroeger toen ik jonger was prima bij. Dat je dat moet aanpassen is toch lastig. En inderdaad dat gevoel om alleen over te blijven. Zo heb ik ook geen partner op dit moment omdat ik dat niet aan kan. Daarnaast ben ik ook bang dat ik mijn familie (ouders en broer) erg teleurstel hiermee.
De beslissing is wel genomen, maar soms is het toch wel even een flinke worstelpartij.
Rouwen om iets wat er nooit is geweest en nooit zal zijn? Ja, dat zeker.
Tips iemand?
Ik word dit jaar 27 en hoewel ik wat jonger ben dan de meesten hier, ben ik bang dat het zelfde voor mij geldt. Ik kamp al flink wat jaren met zowel psychische als lichamelijke klachten. Ik vind kinderen hartstikke leuk en ik heb ook altijd een beetje een zwak gehad voor kinderen, maar ik heb me nu wel gerealiseerd dat het voor mij niks is. Aan liefde zouden mijn kinderen absoluut geen gebrek hebben, ik zou meer van ze houden dan al het andere in de wereld maar tegelijkertijd weet ik dat dat niet genoeg is. Ik moet zo veel tijd voor mezelf hebben dat ik dat een kind niet aan kan doen, ik kan moeilijk 4/5 van de dag mijn kind "afwijzen" omdat ik het geestelijk en lichamelijk niet aan kan. Een volwassene kan ik prima uitleggen wat er aan de hand is (of ze het begrijpen is een 2e...), maar een kind begrijpt niet waarom het zijn/haar moeder even niet lukt om te functioneren zoals andere ouders.
Ik moet zeggen dat ik het er toch wel erg moeilijk mee heb. Ik heb nooit zo iets gehad van: ik MOET kinderen.
Maar ja, toch heb je wel een beetje zo'n beeld of verwachting voor je van de toekomst en van het leven en in mijn hoofd konden kinderen daar vroeger toen ik jonger was prima bij. Dat je dat moet aanpassen is toch lastig. En inderdaad dat gevoel om alleen over te blijven. Zo heb ik ook geen partner op dit moment omdat ik dat niet aan kan. Daarnaast ben ik ook bang dat ik mijn familie (ouders en broer) erg teleurstel hiermee.
De beslissing is wel genomen, maar soms is het toch wel even een flinke worstelpartij.
Rouwen om iets wat er nooit is geweest en nooit zal zijn? Ja, dat zeker.
Tips iemand?
maandag 24 april 2017 om 18:11
Navillera, bedankt voor het delen. Het lijkt eigenlijk of je hier niet zo veel over hoort he?
Ik vind het goed dat je er nu al over nadenkt. Want ook jij zult in een periode komen dat leeftijdsgenoten kinderen krijgen.
Heb je er over kunnen praten met iemand? Want ik kan me voorstellen dat mensen zich misschien niet realiseren dat je hier mee bezig bent, nog relatief jong en zonder partner.
voor jou.
Ik vind het goed dat je er nu al over nadenkt. Want ook jij zult in een periode komen dat leeftijdsgenoten kinderen krijgen.
Heb je er over kunnen praten met iemand? Want ik kan me voorstellen dat mensen zich misschien niet realiseren dat je hier mee bezig bent, nog relatief jong en zonder partner.
voor jou.
Je kunt méér.
woensdag 26 april 2017 om 13:56
@Moon-Alisa; dankjewel voor je lieve berichtje!
Ik heb op dit moment niet iemand om er mee over te praten. Het is niet zo dat ik geen vrienden of familie heb bij wie ik dit kwijt kan, maar ik heb het idee dat ze mij niet serieus zullen nemen. Op de manier van "ja maar je weet niet wat er over 10 jaar is" en "je voelt je nu zo, maar je weet niet hoe dat in de toekomst is", "je kunt er nu misschien minder tegen/bent kwetsbaarder". Of "ja maar je kunt dat wel hoor".
Snap je wat ik bedoel? Daarom durf ik het onderwerp niet aan te snijden.
Daarnaast ben ik ook bang om te kwetsen. Lastig he?
Hoe gaat het met jou?
Ik heb op dit moment niet iemand om er mee over te praten. Het is niet zo dat ik geen vrienden of familie heb bij wie ik dit kwijt kan, maar ik heb het idee dat ze mij niet serieus zullen nemen. Op de manier van "ja maar je weet niet wat er over 10 jaar is" en "je voelt je nu zo, maar je weet niet hoe dat in de toekomst is", "je kunt er nu misschien minder tegen/bent kwetsbaarder". Of "ja maar je kunt dat wel hoor".
Snap je wat ik bedoel? Daarom durf ik het onderwerp niet aan te snijden.
Daarnaast ben ik ook bang om te kwetsen. Lastig he?
Hoe gaat het met jou?
zaterdag 29 april 2017 om 19:25
Ik snap wel wat je bedoelt Navi. Misschien hebben zij nog helemaal niet op die manier nagedacht over jouw (al dan niet) kinderwens. Of over de invloed van je klachen daarop.
Mijn moeder zei een paar jaar geleden eens over een jeugdvriendin van mij: Misschien zijn jullie ooit nog wel eens tegelijk zwanger.
Waarbij ik ook dacht: 'Mam, heb je dan nooit nagedacht over de mogelijkheid dat ik NIET aan kinderen zou willen beginnen na alles wat er gebeurd is én het feit dat het erfelijk is?
Ik bedoel, ze vraagt dat ook niet. Maar ik ben daarna ook niet het gesprek aangegaan.
Op koningsdag had ik wel wat bijzondere momenten. Eerst kwam ik een jeugdvriend tegen met wie ik sinds een jaar of twee weer leuk contact heb. Zijn vrouw en kind had ik nog niet ontmoet, hoewel ze regelmatig onderwerp van gesprek zijn en hij foto's laat zien. Nu kwam ik hem tegen met vrouw en kind en ik vond het heel erg leuk. Terwijl ik ook wel eens jaloersig word van mensen van vroeger die wél kinderen hebben maar nu niet.
Vervolgens raakte ik aan de praat met vrienden van een vriend, in een kroegje. Ik zag ze voor het eerst maar het gesprek ging meteen heel diep. Hoe oud ik was, of ik kinderen had, blabla. Zij had op haar 37e als single besloten voor donorkind en daar hebben we het een tijd over gehad. Grappig dat met een vreemde het onderwerp daarop komt terwijl ik het met familie niet echt bespreek.
Eigenlijk voelde ik me minder ziek dan ik me vele jaren heb gevoeld. Er zijn jaren geweest dat ik liever niet hier de stad in ging met Koningsdag/Koninginnedag omdat iedereen dan wil weten hoe het gaat of iets gehoord heeft over de opname (in mijn geval) of benieuwd is 'wat je bent gaan doen na school' Nu heb ik best een normaal leven en genoot ik echt van het zien van oude bekenden.
Eigenlijk had ik het gevoel: Ik wil het toch proberen. Gewoon eerst op zoek gaan naar een vent en het kinderen-verhaal wel een kans geven. Dus ook actief gaan daten want 'vanzelf' trek ik erg rare figuren aan. Het kan altijd dat tijdens de relatie je samen besluit dat het toch niet kan/teveel is oid. Maar om het vooraf al uit te sluiten, wil ik eigenlijk niet.
Fijn dat dit topic er is want dit kan ik IRL niet met iedereen bespreken.
Mijn moeder zei een paar jaar geleden eens over een jeugdvriendin van mij: Misschien zijn jullie ooit nog wel eens tegelijk zwanger.
Waarbij ik ook dacht: 'Mam, heb je dan nooit nagedacht over de mogelijkheid dat ik NIET aan kinderen zou willen beginnen na alles wat er gebeurd is én het feit dat het erfelijk is?
Ik bedoel, ze vraagt dat ook niet. Maar ik ben daarna ook niet het gesprek aangegaan.
Op koningsdag had ik wel wat bijzondere momenten. Eerst kwam ik een jeugdvriend tegen met wie ik sinds een jaar of twee weer leuk contact heb. Zijn vrouw en kind had ik nog niet ontmoet, hoewel ze regelmatig onderwerp van gesprek zijn en hij foto's laat zien. Nu kwam ik hem tegen met vrouw en kind en ik vond het heel erg leuk. Terwijl ik ook wel eens jaloersig word van mensen van vroeger die wél kinderen hebben maar nu niet.
Vervolgens raakte ik aan de praat met vrienden van een vriend, in een kroegje. Ik zag ze voor het eerst maar het gesprek ging meteen heel diep. Hoe oud ik was, of ik kinderen had, blabla. Zij had op haar 37e als single besloten voor donorkind en daar hebben we het een tijd over gehad. Grappig dat met een vreemde het onderwerp daarop komt terwijl ik het met familie niet echt bespreek.
Eigenlijk voelde ik me minder ziek dan ik me vele jaren heb gevoeld. Er zijn jaren geweest dat ik liever niet hier de stad in ging met Koningsdag/Koninginnedag omdat iedereen dan wil weten hoe het gaat of iets gehoord heeft over de opname (in mijn geval) of benieuwd is 'wat je bent gaan doen na school' Nu heb ik best een normaal leven en genoot ik echt van het zien van oude bekenden.
Eigenlijk had ik het gevoel: Ik wil het toch proberen. Gewoon eerst op zoek gaan naar een vent en het kinderen-verhaal wel een kans geven. Dus ook actief gaan daten want 'vanzelf' trek ik erg rare figuren aan. Het kan altijd dat tijdens de relatie je samen besluit dat het toch niet kan/teveel is oid. Maar om het vooraf al uit te sluiten, wil ik eigenlijk niet.
Fijn dat dit topic er is want dit kan ik IRL niet met iedereen bespreken.
Je kunt méér.
dinsdag 2 januari 2018 om 17:40
