Psyche
alle pijlers
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
zondag 19 augustus 2007 om 11:00
Goh Noorderling, wat komt jouw verhaal overeen met het mijne!
Ook ik heb mijn moeder op jonge leeftijd verloren, ik was 8 jaar oud en mijn zus 10 jaar. Ook mijn vader raakte aan de drank en liet ons vaak aan ons lot over door 's avonds alle café's af te struinen. Of hij zat met een krat bier naast zich in de kamer. Hij had ook niet zo'n prettige dronk en kuurde zich vaak op ons uit. Ook onderdam hij meerdere keren een zelfmoordpoging dmv pillen, wij vonden hem dan. Onbegrijpelijk dat er niemand heeft ingegrepen toen.
Ja, ook ik heb hem vaak gehaat toen. Nu ik volwassen ben begrijp ik pas waar hij doorheen moest zijn gegaan. Een kat in het nauw maakt rare sprongen..
Toen hij zelf ook ziek werd, dezelfde ziekte als waar mijn moeder aan overleden is, stopte zijn drankmisbruik. Kan me herinneren dat ik me ontzettend schuldig voelde omdat ik blij was dat hij ziek werd.
Hierna volgde een periode van ziekenhuis in en uit, mijn zus en ik verbleven dan telkens in een pleeggezin want familieleden zagen het niet zitten om ons in huis te nemen.
Uiteindelijk zijn mijn zus en ik in bij pleegouders beland, die er alleen maar financieel voordeel in zagen om ons in huis te halen. Zodra het mogelijk was zijn wij op kamers gaan wonen. Mijn vader overleed toen ik 23 was.
Ook ik kan me vinden in jouw kijk op het leven zonder ouders. Ben vaak jaloers geweest op mensen die een leuke familie hebben, altijd kunnen terugvallen op hun ouders voor steun en raad. Maar nu de ouders van leeftijdgenoten beginnen te kwakkelen en ik zie wat dat voor kopzorgen geeft, zie ik ook de voordelen van het verliezen van je ouders op jonge leeftijd.
Kinderen wil ik ook niet maar dat heeft niets te maken met het verlies van mijn ouders.
Mijn zus daarentegen heeft wel kinderen en zij zegt ook vaak dat ze bang is om ziek te worden/dood te gaan.
Ook ik heb mijn moeder op jonge leeftijd verloren, ik was 8 jaar oud en mijn zus 10 jaar. Ook mijn vader raakte aan de drank en liet ons vaak aan ons lot over door 's avonds alle café's af te struinen. Of hij zat met een krat bier naast zich in de kamer. Hij had ook niet zo'n prettige dronk en kuurde zich vaak op ons uit. Ook onderdam hij meerdere keren een zelfmoordpoging dmv pillen, wij vonden hem dan. Onbegrijpelijk dat er niemand heeft ingegrepen toen.
Ja, ook ik heb hem vaak gehaat toen. Nu ik volwassen ben begrijp ik pas waar hij doorheen moest zijn gegaan. Een kat in het nauw maakt rare sprongen..
Toen hij zelf ook ziek werd, dezelfde ziekte als waar mijn moeder aan overleden is, stopte zijn drankmisbruik. Kan me herinneren dat ik me ontzettend schuldig voelde omdat ik blij was dat hij ziek werd.
Hierna volgde een periode van ziekenhuis in en uit, mijn zus en ik verbleven dan telkens in een pleeggezin want familieleden zagen het niet zitten om ons in huis te nemen.
Uiteindelijk zijn mijn zus en ik in bij pleegouders beland, die er alleen maar financieel voordeel in zagen om ons in huis te halen. Zodra het mogelijk was zijn wij op kamers gaan wonen. Mijn vader overleed toen ik 23 was.
Ook ik kan me vinden in jouw kijk op het leven zonder ouders. Ben vaak jaloers geweest op mensen die een leuke familie hebben, altijd kunnen terugvallen op hun ouders voor steun en raad. Maar nu de ouders van leeftijdgenoten beginnen te kwakkelen en ik zie wat dat voor kopzorgen geeft, zie ik ook de voordelen van het verliezen van je ouders op jonge leeftijd.
Kinderen wil ik ook niet maar dat heeft niets te maken met het verlies van mijn ouders.
Mijn zus daarentegen heeft wel kinderen en zij zegt ook vaak dat ze bang is om ziek te worden/dood te gaan.
zondag 19 augustus 2007 om 14:23
De band met mijn zus is goed, hoewel we heel verschillend zijn. We botsten vroeger wel vaak omdat zij de moederrol wilde overnemen en ik me daar tegen verzette. Terwijl ik eigenlijk blij moest zijn dat er uberhaupt iemand zich om mij bekommerde, want het had zeker verkeerd kunnen aflopen met mij. Foute vrienden, drugs etc. Het is nog redelijk goed gekomen met mij.
Soms vraag ik me wel af hoe mijn leven zou zijn verlopen als mijn ouders nog hadden geleefd. En dan denk ik aan opleiding, keuze van partners etc. Je mist toch een stuk ouderlijke motivatie.
Maar van de andere kant ben ik, doordat ik zo jong al mijn eigen boontjes moest doppen, heel zelfstandig geworden en heb ik nooit van iemand hulp hoeven vragen. En als ik dan zie hoe zelfs mensen van mijn leeftijd nog steeds op veel gebieden afhankelijk zijn van hun ouders, ben ik van een kant blij met wat ik heb meegemaakt.
Cynisch en sarcastisch ben ik op zijn tijd ook en zwarte humor vind ik geweldig maar ik denk dat ik dat altijd al in me heb gehad.
Heb jij trouwens ooit professionele hulp gehad? Mijn zus en ik namelijk nooit, sommige mensen vinden dit maar raar in een tijd waarin mensen voor de geringste schijt naar een psycholoog rennen (dial P for Prozac!).
Ja, Phoebe is geweldig grappig! Vind het geweldig als er de spot gedreven wordt met alles betrekken op de ellendige jeugd die je hebt gehad.
Soms vraag ik me wel af hoe mijn leven zou zijn verlopen als mijn ouders nog hadden geleefd. En dan denk ik aan opleiding, keuze van partners etc. Je mist toch een stuk ouderlijke motivatie.
Maar van de andere kant ben ik, doordat ik zo jong al mijn eigen boontjes moest doppen, heel zelfstandig geworden en heb ik nooit van iemand hulp hoeven vragen. En als ik dan zie hoe zelfs mensen van mijn leeftijd nog steeds op veel gebieden afhankelijk zijn van hun ouders, ben ik van een kant blij met wat ik heb meegemaakt.
Cynisch en sarcastisch ben ik op zijn tijd ook en zwarte humor vind ik geweldig maar ik denk dat ik dat altijd al in me heb gehad.
Heb jij trouwens ooit professionele hulp gehad? Mijn zus en ik namelijk nooit, sommige mensen vinden dit maar raar in een tijd waarin mensen voor de geringste schijt naar een psycholoog rennen (dial P for Prozac!).
Ja, Phoebe is geweldig grappig! Vind het geweldig als er de spot gedreven wordt met alles betrekken op de ellendige jeugd die je hebt gehad.
maandag 20 augustus 2007 om 16:57
Vindt jij dat je wat aan die gesprekken gehad hebt? Je schreef dat je het leven na je dertigste pas weer ok vond, 7 jaar na die gesprekken met een psycholoog.
Ik hoop niet dat ik je beledigd heb met mijn laatste post waarin ik meldde dat mensen voor het geringste naar een psycholoog gaan of medicijnen nemen, dat wat jij hebt meegemaakt op jonge leeftijd is zeker niet het minste!!
Ik sta ook zeker niet afkerig tegen psychologen, alleen ben ik bang dat wanneer ik tijdens gesprekken mijn jeugd zou oprakelen, er een beerput opengetrokken wordt. Ik ben er gewoon bang voor!
Hoewel ik weet dat het zeker geen kwaad zou doen, want ik loop toch vaak genoeg tegen dingen aan al weet ik niet of dat komt door wat ik heb meegemaakt. Zo kan ik bijvoorbeeld heel moeilijk omgaan met het uiten van emoties. Verlatingsangst heb ik ook, er hoeft maar een ruzie te zijn of ik denk al dat mijn partner mij afwijst en om hem een stapje voor te zijn roep ik al snel dat het voor mij allemaal niet meer hoeft. Nu is dat na 2,5 jaar gelukkig niet meer zo.
Merk jij dat je hetgeen je meegemaakt hebt in je jeugd meeneemt in relatie's?
Groetjes,
Rhosynne.
Ik hoop niet dat ik je beledigd heb met mijn laatste post waarin ik meldde dat mensen voor het geringste naar een psycholoog gaan of medicijnen nemen, dat wat jij hebt meegemaakt op jonge leeftijd is zeker niet het minste!!
Ik sta ook zeker niet afkerig tegen psychologen, alleen ben ik bang dat wanneer ik tijdens gesprekken mijn jeugd zou oprakelen, er een beerput opengetrokken wordt. Ik ben er gewoon bang voor!
Hoewel ik weet dat het zeker geen kwaad zou doen, want ik loop toch vaak genoeg tegen dingen aan al weet ik niet of dat komt door wat ik heb meegemaakt. Zo kan ik bijvoorbeeld heel moeilijk omgaan met het uiten van emoties. Verlatingsangst heb ik ook, er hoeft maar een ruzie te zijn of ik denk al dat mijn partner mij afwijst en om hem een stapje voor te zijn roep ik al snel dat het voor mij allemaal niet meer hoeft. Nu is dat na 2,5 jaar gelukkig niet meer zo.
Merk jij dat je hetgeen je meegemaakt hebt in je jeugd meeneemt in relatie's?
Groetjes,
Rhosynne.
maandag 20 augustus 2007 om 17:27
Wat een schrijnende verhalen! Deels herkenbaar. Ik was 15 toen mijn moeder overleed. Ik ben in die tijd wel goed opgevangen door familie. Ik lees in veel reacties dat de vader ontspoorde, dat was bij mij niet zo. Alhoewel, ik had ook niet veel contact met mijn vader (door scheiding) en nog steeds niet echt....
Jaloers zijn op andere gezinnen: dat heb ik ook. Maar niet alleen jaloers, ook voel ik me er niet op mijn gemak. Als voorbeeld: mijn vriend heeft zijn beide ouders nog. En als zijn ouders hem dan goedbedoelde adviezen geven, komt dat in mijn ogen heel bemoeizuchtig/bazig over.
Maar dat is dan mijn beleving; zijn ouders zijn echt niet extreem bemoeizuchtig, gewoon normaal bezorgde ouders. Die bezorgdheid en goedbedoelde adviezen, dat is iets waar ik zelf niet mee ben opgegroeid sinds mijn 15de en daardoor voel ik me ook niet op mijn gemak bij zijn ouders.
Ik vraag me steeds meer af de laatste tijd, welke keuzes ik gemaakt zou hebben als mijn moeder nog geleefd had. Studie, werk, relatie, dat soort keuzes. net als wat Roslynne dus al zegt.
Ik ben wel heel benieuwd naar ervaringen van andere mensen bij een psycholoog, hoe heeft het geholpen? Ik heb zelf nooit hulp gehad, maar achteraf denk ik dat het wel beter was geweest.....
Het heeft mijn hele kijk op het leven toch veranderd en ik denk toch ook wel mijn karakter beinvloed. Ik ben bang dat ik ook een moment krijg waarop ik mezelf heel hard tegen ga komen zoals Noorderling het omschrijft, vooral onzekerheid is iets waar ik ook steeds meer last van ga krijgen (en ik ben nu 23....)
het is wel fijn om hier herkenning te lezen!
Jaloers zijn op andere gezinnen: dat heb ik ook. Maar niet alleen jaloers, ook voel ik me er niet op mijn gemak. Als voorbeeld: mijn vriend heeft zijn beide ouders nog. En als zijn ouders hem dan goedbedoelde adviezen geven, komt dat in mijn ogen heel bemoeizuchtig/bazig over.
Maar dat is dan mijn beleving; zijn ouders zijn echt niet extreem bemoeizuchtig, gewoon normaal bezorgde ouders. Die bezorgdheid en goedbedoelde adviezen, dat is iets waar ik zelf niet mee ben opgegroeid sinds mijn 15de en daardoor voel ik me ook niet op mijn gemak bij zijn ouders.
Ik vraag me steeds meer af de laatste tijd, welke keuzes ik gemaakt zou hebben als mijn moeder nog geleefd had. Studie, werk, relatie, dat soort keuzes. net als wat Roslynne dus al zegt.
Ik ben wel heel benieuwd naar ervaringen van andere mensen bij een psycholoog, hoe heeft het geholpen? Ik heb zelf nooit hulp gehad, maar achteraf denk ik dat het wel beter was geweest.....
Het heeft mijn hele kijk op het leven toch veranderd en ik denk toch ook wel mijn karakter beinvloed. Ik ben bang dat ik ook een moment krijg waarop ik mezelf heel hard tegen ga komen zoals Noorderling het omschrijft, vooral onzekerheid is iets waar ik ook steeds meer last van ga krijgen (en ik ben nu 23....)
het is wel fijn om hier herkenning te lezen!
woensdag 22 augustus 2007 om 21:21
Jammer dat er niemand meer reageert. Of jammer is misschien een foute woordkeuze, ik gun het natuurlijk niemand om op jonge leeftijd je moeder te moeten verliezen.
Maar ik ben ook wel benieuwd naar andere mensen die wel hulp hebben gezocht na het overlijden van hun moeder voor of nadat ze 'zichzelf waren tegengekomen'.
@Limara: had je wel een tante ofzo waarmee je goed kon praten? Je was net op een leeftijd gekomen waar je drastische veranderingen onderging.. interesse in jongens etc. Net als Noorderling trouwens die 13 jaar was toen haar moeder overleed. Dat moet erg moeilijk geweest zijn omdat dat een leeftijd is waarop je je wilt spiegelen aan een vrouw in je omgeving.
Maar ik ben ook wel benieuwd naar andere mensen die wel hulp hebben gezocht na het overlijden van hun moeder voor of nadat ze 'zichzelf waren tegengekomen'.
@Limara: had je wel een tante ofzo waarmee je goed kon praten? Je was net op een leeftijd gekomen waar je drastische veranderingen onderging.. interesse in jongens etc. Net als Noorderling trouwens die 13 jaar was toen haar moeder overleed. Dat moet erg moeilijk geweest zijn omdat dat een leeftijd is waarop je je wilt spiegelen aan een vrouw in je omgeving.
donderdag 23 augustus 2007 om 15:48
Ik ben ook erg benieuwd naar de mensen die wel (of juist niet) hulp hebben gezocht, en het effect daarvan....
Roslynne: ik heb een aantal tantes, die niet om de hoek wonen. Ik kan dan ook niet echt zeggen dat zij een ''vervangende vrouwelijke invloed'' hebben gehad (om het zo maar even te zeggen) want ik zag ze niet vaak.....
Ik ben het meest opgevangen door mijn stiefvader, die ik beschouw als vader eigenlijk. Maar dat is geen prater, en qua leeftijd had het bijna mijn opa kunnen zijn (stuk ouder dan mijn moeder). Door dat verschil heeft hij me ook niet echt kunnen adviseren in dingen als studiekeuzes of relaties, door de generatiekloof, want dat is het eigenlijk.
Mijn angst, zeker de laatste tijd, is dat hij komt te overlijden. Dan zal ik me wel wees ''voelen'' ondanks dat mijn echte vader dus nog leeft...
Maar heb jij (en Noorderling?) wel die vrouwelijke invloed gehad?
En de pleeggezinnen zagen alleen het financiele voordeel? Wat hard zeg! Heb je je in die tijd wel kunnen hechten aan mensen? Ik neem aan dat je dan ik korte tijd steeds andere pleegouders kreeg en ook weer steeds een andere opvoeding...
Roslynne: ik heb een aantal tantes, die niet om de hoek wonen. Ik kan dan ook niet echt zeggen dat zij een ''vervangende vrouwelijke invloed'' hebben gehad (om het zo maar even te zeggen) want ik zag ze niet vaak.....
Ik ben het meest opgevangen door mijn stiefvader, die ik beschouw als vader eigenlijk. Maar dat is geen prater, en qua leeftijd had het bijna mijn opa kunnen zijn (stuk ouder dan mijn moeder). Door dat verschil heeft hij me ook niet echt kunnen adviseren in dingen als studiekeuzes of relaties, door de generatiekloof, want dat is het eigenlijk.
Mijn angst, zeker de laatste tijd, is dat hij komt te overlijden. Dan zal ik me wel wees ''voelen'' ondanks dat mijn echte vader dus nog leeft...
Maar heb jij (en Noorderling?) wel die vrouwelijke invloed gehad?
En de pleeggezinnen zagen alleen het financiele voordeel? Wat hard zeg! Heb je je in die tijd wel kunnen hechten aan mensen? Ik neem aan dat je dan ik korte tijd steeds andere pleegouders kreeg en ook weer steeds een andere opvoeding...
donderdag 23 augustus 2007 om 21:23
Hoi Ladies! Was ik weer!!!
Vrouwelijke invloed
Nee daar heeft het aan ontbroken denk ik. Ik ben nogal wars van vrouwelijke dingen. Geef niet echt om kleding en make up enzo. Ik ben echt een ideale kandidaat voor dat soort make over programma's. Ik geef niet om kleding en haat winkelen. Ik weet dat ik er veel leuker uit zou kunnen zien, als ik meer mijn best deed, maar het interesseert me gewoon niet.
Hechten
Dat is inderdaad een probleem. Ik kan er heel slecht tegen als mensen op wat voor manier dan ook vertrekken. Collega's die ergens anders gaan werken. Buren die verhuizen e.d. Resultaat is dat ik mezelf wat aan het onthechten ben. Ik kan steeds beter alleen zijn. Moet zeggen, dat bevalt wel.
Therapie
Verwacht er geen wonderen van. Het haalt de scherpe kantjes ervan af. Buien en slechte periodes hou je. Maar minder erg. Je leert dingen herkennen bij jezelf. Dat je jezelf niet laat overstromen door allerlei shit (de beerput), maar het voor jezelf wat duidelijker krijgt, hoe je in elkaar steekt. En bepaalde emoties eerder de kop indrukt, en jezelf uit de put trekt. Ik vind het moeilijk te verwoorden. Zal er nog meer over nadenken.
Vrouwelijke invloed
Nee daar heeft het aan ontbroken denk ik. Ik ben nogal wars van vrouwelijke dingen. Geef niet echt om kleding en make up enzo. Ik ben echt een ideale kandidaat voor dat soort make over programma's. Ik geef niet om kleding en haat winkelen. Ik weet dat ik er veel leuker uit zou kunnen zien, als ik meer mijn best deed, maar het interesseert me gewoon niet.
Hechten
Dat is inderdaad een probleem. Ik kan er heel slecht tegen als mensen op wat voor manier dan ook vertrekken. Collega's die ergens anders gaan werken. Buren die verhuizen e.d. Resultaat is dat ik mezelf wat aan het onthechten ben. Ik kan steeds beter alleen zijn. Moet zeggen, dat bevalt wel.
Therapie
Verwacht er geen wonderen van. Het haalt de scherpe kantjes ervan af. Buien en slechte periodes hou je. Maar minder erg. Je leert dingen herkennen bij jezelf. Dat je jezelf niet laat overstromen door allerlei shit (de beerput), maar het voor jezelf wat duidelijker krijgt, hoe je in elkaar steekt. En bepaalde emoties eerder de kop indrukt, en jezelf uit de put trekt. Ik vind het moeilijk te verwoorden. Zal er nog meer over nadenken.
donderdag 23 augustus 2007 om 22:10
Er is trouwens ook een boek dat heet "Zonder Moeder", heb ik jaren geleden gelezen, geschreven door Hope Edelman, maar nu heet het blijkbaar "Dochters zonder moeder".
Info van Bol:
Kennen jullie dit boek? Er is ook "Moeders zonder moeder" van dezelfde schrijfster. Lijkt me wat voor jou zus, Rhoslynne.
Hier is haar Engelse website:
http://www.hopeedelman.com/index2.htm
Info van Bol:
Kennen jullie dit boek? Er is ook "Moeders zonder moeder" van dezelfde schrijfster. Lijkt me wat voor jou zus, Rhoslynne.
Hier is haar Engelse website:
http://www.hopeedelman.com/index2.htm
donderdag 23 augustus 2007 om 22:59
Limara en Rhoslynne, deze is voor jullie:
Mother and Father
"There was a time I had a mother, it was nice."
Mother and Father
"There was a time I had a mother, it was nice."
vrijdag 24 augustus 2007 om 15:10
Thanx Noorderling voor dat nummer van Madonna, ik kende het nog niet! Zij zingt precies over hetgeen wij ook hebben gevoeld: je vader een klootzak vinden omdat je nog te jong bent om te beseffen dat hij natuurlijk ook kapot is van verdriet!
Ik wist wel dat zij ook opgegroeid is zonder moeder en ik vind haar inderdaad een sterke vrouw.
Bedankt ook voor de tip over het boek van Hope Edelman, ik denk dat ik het ga bestellen. Lijkt me voor jou, Limara, ook interessant aangezien het gaat over een stuk onzekerheid over je vrouwzijn die je kunt gaan ontwikkelen en je gaf aan juist daar tegenaan te lopen! Of bedoelde je een andere vorm van onzekerheid?
Ik had nog een oudere zus aan wie ik me kon spiegelen toen ik in de puberteit kwam, maar ja, zij had op haar beurt niemand in de directe omgeving. Maar we schelen maar 1,5 jaar dus we hebben ons toch aan elkaar kunnen optrekken. En je zoekt toch in je omgeving naar voorbeelden, of dat nu een tante is of een beroemdheid zoals Madonna.
@Limara: wat jij trouwens zegt over goedbedoelde adviezen die jij als bemoeizuchtig ervaart, dat herken ik ook wel. Vroeger verbaasde ik me erover dat vriendinnen het niet irritant vonden wanneer hun moeder of vader zich bemoeiden met hun keuzes terwijl ik er van de andere kant jaloers op was. Heel dubbel allemaal.
Hechten, daar heb ik nog steeds best moeite mee. Het duurt heel lang voordat ik iemand goed genoeg vertrouw zodat ik me kwetsbaar durf op te stellen. Ik heb dan ook weinig goede vrienden. Als kind ben ik zo vaak in een ander pleeggezin geweest voor een paar weken of maanden. En als ik dan om die mensen begon te geven, werd mijn vader weer ontslagen uit het ziekenhuis en gingen we weer naar huis. Dus ik ben er aan gewend geraakt om mensen te verliezen.
Ik wist wel dat zij ook opgegroeid is zonder moeder en ik vind haar inderdaad een sterke vrouw.
Bedankt ook voor de tip over het boek van Hope Edelman, ik denk dat ik het ga bestellen. Lijkt me voor jou, Limara, ook interessant aangezien het gaat over een stuk onzekerheid over je vrouwzijn die je kunt gaan ontwikkelen en je gaf aan juist daar tegenaan te lopen! Of bedoelde je een andere vorm van onzekerheid?
Ik had nog een oudere zus aan wie ik me kon spiegelen toen ik in de puberteit kwam, maar ja, zij had op haar beurt niemand in de directe omgeving. Maar we schelen maar 1,5 jaar dus we hebben ons toch aan elkaar kunnen optrekken. En je zoekt toch in je omgeving naar voorbeelden, of dat nu een tante is of een beroemdheid zoals Madonna.
@Limara: wat jij trouwens zegt over goedbedoelde adviezen die jij als bemoeizuchtig ervaart, dat herken ik ook wel. Vroeger verbaasde ik me erover dat vriendinnen het niet irritant vonden wanneer hun moeder of vader zich bemoeiden met hun keuzes terwijl ik er van de andere kant jaloers op was. Heel dubbel allemaal.
Hechten, daar heb ik nog steeds best moeite mee. Het duurt heel lang voordat ik iemand goed genoeg vertrouw zodat ik me kwetsbaar durf op te stellen. Ik heb dan ook weinig goede vrienden. Als kind ben ik zo vaak in een ander pleeggezin geweest voor een paar weken of maanden. En als ik dan om die mensen begon te geven, werd mijn vader weer ontslagen uit het ziekenhuis en gingen we weer naar huis. Dus ik ben er aan gewend geraakt om mensen te verliezen.
zaterdag 25 augustus 2007 om 09:06
Goedemorgen,
Per toeval kwam ik bij dit topic terecht en voelde me meteen aangesproken. Mijn moeder is overleden toen ik 5 jaar was. Ze had kanker. Ik ben nu 27. Ik herken best veel in jullie verhalen. Vooral het 'hechtingsprobleem' is van mij op toepassing. Ik ben erg bang om in de steek gelaten te worden.
Ik heb een vrij eenzame jeugd gehad, met mijn vader en broer. Ik kon niet bepaald goed overweg met mijn vader, en hij begreep me totaal niet. Hij is nooit hertrouwd of heeft nooit een andere vriendin gekregen (op een 'losse scharrel' na dan...).
Ik had op een gegeven moment vaker ruzie dan niet thuis.
Als klein kind was ik voortdurend bang om alleen gelaten te worden.
Mijn vader is (ik denk door de dood van mijn moeder) erg verbitterd en nors geworden.
Ik zag de boekentips staan, en ik denk dat ik ze ga bestellen, lijkt me zeer interessant en herkenbaar, en misschien heb ik er nog wat aan.
Ondertussen ben ik net moeder van een zoon van bijna 3 maand, en dat is soms best raar, zo zonder moeder. Ik heb geen voorbeeld, geen backup, geen vraagbaak (anderen/buitenstaanders wel, maar das anders).
Ik heb geen professionele hulp gehad trouwens. Ik heb wel de indruk dat ik het wel kan handelen zo.
Groetjes!
Per toeval kwam ik bij dit topic terecht en voelde me meteen aangesproken. Mijn moeder is overleden toen ik 5 jaar was. Ze had kanker. Ik ben nu 27. Ik herken best veel in jullie verhalen. Vooral het 'hechtingsprobleem' is van mij op toepassing. Ik ben erg bang om in de steek gelaten te worden.
Ik heb een vrij eenzame jeugd gehad, met mijn vader en broer. Ik kon niet bepaald goed overweg met mijn vader, en hij begreep me totaal niet. Hij is nooit hertrouwd of heeft nooit een andere vriendin gekregen (op een 'losse scharrel' na dan...).
Ik had op een gegeven moment vaker ruzie dan niet thuis.
Als klein kind was ik voortdurend bang om alleen gelaten te worden.
Mijn vader is (ik denk door de dood van mijn moeder) erg verbitterd en nors geworden.
Ik zag de boekentips staan, en ik denk dat ik ze ga bestellen, lijkt me zeer interessant en herkenbaar, en misschien heb ik er nog wat aan.
Ondertussen ben ik net moeder van een zoon van bijna 3 maand, en dat is soms best raar, zo zonder moeder. Ik heb geen voorbeeld, geen backup, geen vraagbaak (anderen/buitenstaanders wel, maar das anders).
Ik heb geen professionele hulp gehad trouwens. Ik heb wel de indruk dat ik het wel kan handelen zo.
Groetjes!
zaterdag 25 augustus 2007 om 16:11
Trouwens, dat verhaal van jullie, dat jaloers zijn op andere gezinnen, dat had ik ook heel erg. Bij ons was het altijd ruzie, of nix, praten zat er niet in, want mijn vader begreep mij niet, en in niveau steeg ik ook boven hem uit. Hij zou ook mijn opa kunnen zijn qua leeftijd, dus ook een generatiekloof want de band echt niet versterkt... Alles wat ik leuk vond of wat mij leuk leek om te doen, vond hij maar onzin. Mijn enthousiastme werd behoorlijk de kop in gedrukt.
Over dat zelf moeder worden, dat gaat op zich prima, en ik denk dat ik me er ook prima mee red, maar toch is het ook raar. Geen verhalen hoe dat ging bij mij en mijn moeder... (mijn vader kan mij ook bijna nix vertellen van mijn baby tijd) Echt de angst om dood te gaan of mijn zoon vroeg te moeten achterlaten heb ik (nog) niet. Maar nu ik er zo over nadenk... krijg ik er kippenvel van..
Over dat zelf moeder worden, dat gaat op zich prima, en ik denk dat ik me er ook prima mee red, maar toch is het ook raar. Geen verhalen hoe dat ging bij mij en mijn moeder... (mijn vader kan mij ook bijna nix vertellen van mijn baby tijd) Echt de angst om dood te gaan of mijn zoon vroeg te moeten achterlaten heb ik (nog) niet. Maar nu ik er zo over nadenk... krijg ik er kippenvel van..
zaterdag 25 augustus 2007 om 16:15
en wat ik nu weer vergeet te vertellen, en wat ik ook ergens bij jullie las is het vroeg uit huis gaan. Ik kreeg op mijn 16e verkering met mijn huidige man en ook hier was mijn vader het niet mee eens. Ook daar weer ruzie over, en hij stelde mij de keus: of het huis uit, of uitmaken. Dit bleek later wel een dreigement te zijn, maar op dat moment koos ik voor mezelf en mijn vriend. Uiteindelijk gaan we wel 'normaal' met elkaar om (mijn man, mijn vader en ik), voor zover je het normaal kunt noemen....
Maar ik was blij dat ik het huis uit was. Lekker mijn eigen leven op gaan bouwen.
Maar ik was blij dat ik het huis uit was. Lekker mijn eigen leven op gaan bouwen.
zaterdag 25 augustus 2007 om 16:53
Mooi, dat liedje van Madonna! Ik ken de hem ook nog niet, maar wat een mooie tekst. Ik kan me voorstellen dat Madonna een soort voorbeeld is voor veel mensen die jong hun moeder verliezen! En bedankt voor die boekentip!
Rhoslynne, die onzekerheid, ja dat is deels doordat mijn moeder overleed, maar niet alleen dat.... Ik denk ook door vroegere ervaringen toen ze nog leefde.
Mijn moeder had geen makkelijk leven nadat haar moeder overleed (mijn oma dus), net nadat mijn broer is geboren. Daar had ze het heel moeilijk mee, net als jij Rebecca. Net moeder geworden en dan geen voorbeeld/vraagbaak hebben.
Het had zo'n impact op mijn moeder dat ze jarenlang heeft gedronken. Overdag de zorgzame moeder, 'savonds dronken op de bank en schelden..... Ik denk dat dat heel zwaar meespeelt in die onzekerheid die ik nu heb....
Ik heb ook weinig goede vrienden en daar baal ik van! Maar het is een soort muur die ik om me heen heb gebouwd....
rebecca, onder een dreigement uit huis gaan is wel een hele zware beslissing op je zo'n jonge leeftijd! Heeft het de band met je vader ook verbeterd? En heb jij ook de angst dat hij komt te overlijden?
Rhoslynne, die onzekerheid, ja dat is deels doordat mijn moeder overleed, maar niet alleen dat.... Ik denk ook door vroegere ervaringen toen ze nog leefde.
Mijn moeder had geen makkelijk leven nadat haar moeder overleed (mijn oma dus), net nadat mijn broer is geboren. Daar had ze het heel moeilijk mee, net als jij Rebecca. Net moeder geworden en dan geen voorbeeld/vraagbaak hebben.
Het had zo'n impact op mijn moeder dat ze jarenlang heeft gedronken. Overdag de zorgzame moeder, 'savonds dronken op de bank en schelden..... Ik denk dat dat heel zwaar meespeelt in die onzekerheid die ik nu heb....
Ik heb ook weinig goede vrienden en daar baal ik van! Maar het is een soort muur die ik om me heen heb gebouwd....
rebecca, onder een dreigement uit huis gaan is wel een hele zware beslissing op je zo'n jonge leeftijd! Heeft het de band met je vader ook verbeterd? En heb jij ook de angst dat hij komt te overlijden?
zaterdag 25 augustus 2007 om 19:24
Limara, ik heb mij niet helemaal volledig uitgedrukt geloof ik, mijn vader dreigde wel met dat ik het huis uit zou moeten, en toen zei ik: prima, dan ga ik wel, maar toen hoefde het opeens niet meer ofzo, maar daarentegen ben ik wel op mijn 18e het huis uit gegaan.
Het heeft de band niet verbeterd, maar we hebben wel minder ruzie enzo, omdat we niet meer elke dag op mekaars lip zitten. Een goede band is het zeerzeker niet, en wordt het ook nooit. Ik heb niet de angst dat hij komt te overlijden. Zeker niet in de zin dat ik dan wat zal missen, omdat ik eigenlijk sowieso al die tijd vrij weinig aan hem heb gehad....
Het heeft de band niet verbeterd, maar we hebben wel minder ruzie enzo, omdat we niet meer elke dag op mekaars lip zitten. Een goede band is het zeerzeker niet, en wordt het ook nooit. Ik heb niet de angst dat hij komt te overlijden. Zeker niet in de zin dat ik dan wat zal missen, omdat ik eigenlijk sowieso al die tijd vrij weinig aan hem heb gehad....
zondag 26 augustus 2007 om 09:56
Drie van ons hebben dus te maken gehad met drankmisbruik in het gezin door vader of moeder, gevolg van het overlijden van een dierbare. Hebben jullie zelf de verleiding kunnen weerstaan om je over te geven aan 'genotsmiddelen'? Ik heb namelijk een periode gehad dat ik veel uitging en dronk, zodat ik wat losser en toegankelijker werd naar anderen. Ineens kon ik heel makkelijk contacten maken. Ook blowen had een enorme aantrekkingskracht op mij. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik meteen een joint rookte zodra ik uit mijn werk kwam. Gelukkig zag ik op tijd in dat ik hier alleen maar passief en daardoor ongelukkig van werd, door het blowen kwam ik de deur bijna niet meer uit. Nu blow ik al jaren niet meer en alcohol drink ik zelden.
zondag 26 augustus 2007 om 18:57
heftig, rebecca.... Hoe stelt je vader zich op naar je zoon? Is hij wel trots dat hij nu opa is geworden, heeft hij wel interesse in de kleine?
Rhoslynne, wat jij beschrijft over drank, dat heb ik nog steeds. Als ik op stap ga drink ik ook (soms teveel...) en dat doe ik om dezelfde reden: losser worden en contacten maken.
Ik baal er van, dat ik zonder drank niemand durf aan te spreken en saai aan de kant sta. Dan voel ik me echt een buitenstaander in de groep...
Het verhaal van blowen, heb ik niet gedaan maar mijn broer wel, precies zoals jij het beschrijft, ook dagelijks. Nu niet meer gelukkig, hij doet het nog incidenteel. Het lag ook aan zijn vriendengroep, groepsdruk, maar aan de andere kant toch ook gevoelig voor verslavingen. Het heeft toch geduurd tot zijn 24ste..
Rhoslynne, wat jij beschrijft over drank, dat heb ik nog steeds. Als ik op stap ga drink ik ook (soms teveel...) en dat doe ik om dezelfde reden: losser worden en contacten maken.
Ik baal er van, dat ik zonder drank niemand durf aan te spreken en saai aan de kant sta. Dan voel ik me echt een buitenstaander in de groep...
Het verhaal van blowen, heb ik niet gedaan maar mijn broer wel, precies zoals jij het beschrijft, ook dagelijks. Nu niet meer gelukkig, hij doet het nog incidenteel. Het lag ook aan zijn vriendengroep, groepsdruk, maar aan de andere kant toch ook gevoelig voor verslavingen. Het heeft toch geduurd tot zijn 24ste..
zondag 26 augustus 2007 om 20:43
zondag 26 augustus 2007 om 20:53
Dat 'drankprobleem' heb ik niet zo. Wel heb ik het soms nodig om losser te worden, anders ben ik net als Limara zegt saai en durf niemand aan te spreken (soms). Maar ik kan wel maat houden. Ik kan zelf uitermate slecht tegen 'dronken' mensen. Ik erger me er dood aan.. Mijn broer heeft wel wat meer last met alcolhol zeg maar.. En ook heeft hij het sowieso moeilijker (gehad) met de hele verwerking...
