Psyche
alle pijlers
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
donderdag 25 oktober 2007 om 11:51
Ik heb op mijn 11de mijn moeder verloren aan zelfmoord. Ze had zich opgehangen en ik heb haar gevonden.....ik geloof niet dat ik er ooit overheen kom. Toen ik zelf kinderen kreeg, was het gemis extra groot. Het kost mij veel moeite om me veilig te voelen bij iemand.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 29 oktober 2007 om 23:29
Hoi,
Ook hier de nodige herkenning na het lezen van jullie verhalen. Mijn moeder is overleden toen ze 42 was (ik was 19 en heb nog een zus en broertje van toen 17 en 13). Maar het lijkt bijna een klassiek verhaal hier terwijl ik toendertijd acht dat wij de enigen waren die in zo´n situatie zaten ....
Mijn moeder had last van depressieve buien en in die periodes was ze ook flink aan het drinken. Het hele gezin werd in haar buien meegesleept, ze werd een compleet ander persoon en dagenlang sloop iedereen dan op z´n tenen rond in de hoop door haar te worden ontzien wat helaas niet echt lukte. Dan werd ik s´nachts mijn bed uitgehaald en moest urenlang naar haar verhalen luisteren of ze was aan het ruziemaken met mijn vader wat dan weer eindigde in de nodige agressie en dan begon ze keihard te schreeuwen dat ik de politie moest bellen .. kortom genoeg meegemaakt. Maar ja aan de andere kant was het ook een superlief mens, een moeder die met thee en koekjes klaarzat als je uit school kwam, zelf kleding voor ons maakte en gewoon een enorm lief zacht mens was die waarschijnlijk zelf in haar jeugd een klap heeft opgelopen en na het overlijden van haar ouders helemaal weggleed in die sombere buien die dus steeds vaker kwamen opzetten. Na een ruzie met mijn vader waarbij ze hem van de trap heeft geduwd is hij weggegaan en de scheiding is door haar in gang gezet maar hier heeft ze later heel veel spijt van gekregen, ze was helemaal geknakt en werd echt een heel zielig persoon die dus op een ´´normale´´ doordeweekse dag zelfmoord heeft gepleegd door een hoop medicijnen in te nemen. Ik was zelf al het huis uit, wij kregen ook steeds meer ruzie omdat ik de rol van mijn vader kreeg toebedeld en omdat ik mijn huidige man toen al kende kon ik gelukkig daar terecht want hij woonde toen al op zichzelf. Maar mijn zus vond het dus vreemd dat ze al vanaf woensdagmiddag in haar slaapkamer was (kast ervoor dat deed ze altijd) en heeft donderdagochtend de huisarts ingeschakeld en die is met de politie haar kamer binnengedrongen maar toen was ze dus al overleden. Heel erg treurig en triest allemaal en het heeft ons een behoorlijke klap gegeven. Alles bij elkaar was het allemaal zo´n zware en zwarte tijd dat ik daarna jarenlang op de automatische piloot ben gaan leven. Ik ging werken, vertelde niemand over wat er gebeurd was en voelde me thuis in de familie van mijn man. Mijn zus en broer hebben een tijdje bij ons gewoond en samen hebben we veel gedeeld, de band is nog steeds goed ook al is mijn broertje ook erg beschadigd. Mijn zus is de meest nuchtere, ook erg zelfstandig geworden.
Kinderen krijgen had ik ook veel moeite mee, had het gevoel dat ik niet wist hoe ik moeder moest zijn, was bang voor de gevoelens die het met zich meebracht want ik had echt een enorme muur om me heen opgetrokken. Maar mijn man wilde ze erg graag en was ook wat ouder en uiteindelijk ging ik overstag nadat zijn vader een hartaanval kreeg en ik besefte dat ook zijn ouders wat ouder begonnen te worden. Helaas is zijn vader toch nog overleden en ben ik daarna pas zwanger geraakt. Ik was toen 28 en mijn man 37. Maar mij heeft het krijgen van kinderen enorm verrijkt, ik voel me weer echt iemand, de liefde voor je kids is zo heerlijk en het is zo fijn om een gezinsleven te ervaren zoals het ook kan! We hebben er inmiddels 3 en ik vind het heerlijk om moeder te zijn, wil er ook veel voor ze zijn. Maar ik worstel nog wel veel met mijn verleden, heb ook erg last van hechting, onzekerheid, faalangst etc. Ik gebruik anti-depressiva in een lichte vorm omdat ik er een paar jaar terug echt helemaal doorheen zat maar ik moet eigenlijk ook weer in therapie. Heb het al vaker geprobeerd maar ik kan slecht mijn gevoelens uiten, voel me al gauw een aanstelster en stop dan weer met de therapie..... Ik voel me vaak gewoon heel vol in mijn hoofd en kan er dan heel weinig bij hebben.
En het niet vertellen dat de doodsoorzaak zelfmoord is dat herken ik ook, ik draai er altijd heel erg omheen terwijl het allemaal al erg genoeg is om mee te maken en het dan ook nog eens moeten verzwijgen maakt het er niet makkelijker op.
Nou tot zover even mijn verhaal
Groetjes,
Risotje
Ook hier de nodige herkenning na het lezen van jullie verhalen. Mijn moeder is overleden toen ze 42 was (ik was 19 en heb nog een zus en broertje van toen 17 en 13). Maar het lijkt bijna een klassiek verhaal hier terwijl ik toendertijd acht dat wij de enigen waren die in zo´n situatie zaten ....
Mijn moeder had last van depressieve buien en in die periodes was ze ook flink aan het drinken. Het hele gezin werd in haar buien meegesleept, ze werd een compleet ander persoon en dagenlang sloop iedereen dan op z´n tenen rond in de hoop door haar te worden ontzien wat helaas niet echt lukte. Dan werd ik s´nachts mijn bed uitgehaald en moest urenlang naar haar verhalen luisteren of ze was aan het ruziemaken met mijn vader wat dan weer eindigde in de nodige agressie en dan begon ze keihard te schreeuwen dat ik de politie moest bellen .. kortom genoeg meegemaakt. Maar ja aan de andere kant was het ook een superlief mens, een moeder die met thee en koekjes klaarzat als je uit school kwam, zelf kleding voor ons maakte en gewoon een enorm lief zacht mens was die waarschijnlijk zelf in haar jeugd een klap heeft opgelopen en na het overlijden van haar ouders helemaal weggleed in die sombere buien die dus steeds vaker kwamen opzetten. Na een ruzie met mijn vader waarbij ze hem van de trap heeft geduwd is hij weggegaan en de scheiding is door haar in gang gezet maar hier heeft ze later heel veel spijt van gekregen, ze was helemaal geknakt en werd echt een heel zielig persoon die dus op een ´´normale´´ doordeweekse dag zelfmoord heeft gepleegd door een hoop medicijnen in te nemen. Ik was zelf al het huis uit, wij kregen ook steeds meer ruzie omdat ik de rol van mijn vader kreeg toebedeld en omdat ik mijn huidige man toen al kende kon ik gelukkig daar terecht want hij woonde toen al op zichzelf. Maar mijn zus vond het dus vreemd dat ze al vanaf woensdagmiddag in haar slaapkamer was (kast ervoor dat deed ze altijd) en heeft donderdagochtend de huisarts ingeschakeld en die is met de politie haar kamer binnengedrongen maar toen was ze dus al overleden. Heel erg treurig en triest allemaal en het heeft ons een behoorlijke klap gegeven. Alles bij elkaar was het allemaal zo´n zware en zwarte tijd dat ik daarna jarenlang op de automatische piloot ben gaan leven. Ik ging werken, vertelde niemand over wat er gebeurd was en voelde me thuis in de familie van mijn man. Mijn zus en broer hebben een tijdje bij ons gewoond en samen hebben we veel gedeeld, de band is nog steeds goed ook al is mijn broertje ook erg beschadigd. Mijn zus is de meest nuchtere, ook erg zelfstandig geworden.
Kinderen krijgen had ik ook veel moeite mee, had het gevoel dat ik niet wist hoe ik moeder moest zijn, was bang voor de gevoelens die het met zich meebracht want ik had echt een enorme muur om me heen opgetrokken. Maar mijn man wilde ze erg graag en was ook wat ouder en uiteindelijk ging ik overstag nadat zijn vader een hartaanval kreeg en ik besefte dat ook zijn ouders wat ouder begonnen te worden. Helaas is zijn vader toch nog overleden en ben ik daarna pas zwanger geraakt. Ik was toen 28 en mijn man 37. Maar mij heeft het krijgen van kinderen enorm verrijkt, ik voel me weer echt iemand, de liefde voor je kids is zo heerlijk en het is zo fijn om een gezinsleven te ervaren zoals het ook kan! We hebben er inmiddels 3 en ik vind het heerlijk om moeder te zijn, wil er ook veel voor ze zijn. Maar ik worstel nog wel veel met mijn verleden, heb ook erg last van hechting, onzekerheid, faalangst etc. Ik gebruik anti-depressiva in een lichte vorm omdat ik er een paar jaar terug echt helemaal doorheen zat maar ik moet eigenlijk ook weer in therapie. Heb het al vaker geprobeerd maar ik kan slecht mijn gevoelens uiten, voel me al gauw een aanstelster en stop dan weer met de therapie..... Ik voel me vaak gewoon heel vol in mijn hoofd en kan er dan heel weinig bij hebben.
En het niet vertellen dat de doodsoorzaak zelfmoord is dat herken ik ook, ik draai er altijd heel erg omheen terwijl het allemaal al erg genoeg is om mee te maken en het dan ook nog eens moeten verzwijgen maakt het er niet makkelijker op.
Nou tot zover even mijn verhaal
Groetjes,
Risotje
dinsdag 30 oktober 2007 om 09:12
Hallo allemaal,
Ik kan me jullie gevoelens héél goed voorstellen...
Mijn moeder is echter niet overleden, maar bij m'n vader weggegaan (verliefd op andere man) toen ik 3/4 was. Ze gingen vrij ver weg wonen, waardoor ik haar alleen in de vakanties nog zag (ik woonde bij mijn vader). Ok, ze was er nog en ik kon haar nog zien. Bij jullie is het opgehouden. Maar toch herken ik veel van wat jullie zeggen echt enorm.
Mijn vader is naar zijn eigen zeggen 7 jaar in 'rouw' geweest na het vertrek van mijn moeder en dat heb ik als kind wel gevoeld. Misschien omdat ik zo klein was en het allemaal niet begreep, ben ik nooit kwaad geweest op mijn vader. In plaats daarvan kreeg ik medelijden met hem en werd ik een soort 'verzorger'. Ik voelde me verantwoordelijk voor het geluk van mijn vader.
De onzekerheid en de minderwaardige gevoelens, waar jullie mee kampen, heb ik helaas ook. Ik heb me door die breuk tussen mijn ouders niet gewild gevoeld. Ik voelde het alsof ze niet van me hielden, alsof ik er net zo goed niet had kunnen zijn. Dat heeft doorgewerkt in mijn hele verdere leven (tot nu toe). veel psychologen gesproken en therapien gehad.... het heeft allemaal wel enigszins geholpen, maar het gaat volgens mij nooit weg.
Ook het missen van een vrouwenfiguur in je leven herken ik. Zelfs al zag ik mijn moeder nog wel, in mijn pubertijd wilde ik niets liever dan een jongen zijn, dus gedroeg en kleedde ik me ook zo. Pas bij mijn eerste vriendje kreeg ik voor het eerst het gevoel dat ik mooi was en dat mijn vrouwelijkheid best gezien mocht worden.
Als kind (tot mijn vierde) was ik een heel vrolijk, actief en opgewekt kind. Na de scheiding schijn ik angstig geworden te zijn. Durfde mijn vaders hand niet meer los te laten en raakte zwaar in paniek als ik hem even 'kwijt' was. Ik herinner me nog goed dat ik vaak zat te huilen in bed als mijn vader 's avonds moest werken (hij had vaak vergaderingen 's avonds) en bang was dat hij mij 'ook verliet'.
Afscheid nemen kan ik nog steeds niet. Ik heb er een vreselijke hekel aan. Ook hecht ik enorm aan vertrouwdheid en zekerheid in mijn leven merk ik. Kleine veranderingen kunnen mij al van slag brengen. En dat is soms heel tegenstrijdig, want ik ben van nature wel een avontuurlijk iemand, altijd op zoek naar nieuwe ervaringen, maar ik voel me dus enorm geremd die die oeroude angst die erin gesleten is.
Het voelt alsof ik geen vertrouwen meer heb in het leven en al helemaal niet in mensen. Ergens wil ik me graag hechten, maar ik ben ook erg bang om weer verlaten te worden...en helaas is het een komen en gaan in het leven.
Ik kan me jullie gevoelens héél goed voorstellen...
Mijn moeder is echter niet overleden, maar bij m'n vader weggegaan (verliefd op andere man) toen ik 3/4 was. Ze gingen vrij ver weg wonen, waardoor ik haar alleen in de vakanties nog zag (ik woonde bij mijn vader). Ok, ze was er nog en ik kon haar nog zien. Bij jullie is het opgehouden. Maar toch herken ik veel van wat jullie zeggen echt enorm.
Mijn vader is naar zijn eigen zeggen 7 jaar in 'rouw' geweest na het vertrek van mijn moeder en dat heb ik als kind wel gevoeld. Misschien omdat ik zo klein was en het allemaal niet begreep, ben ik nooit kwaad geweest op mijn vader. In plaats daarvan kreeg ik medelijden met hem en werd ik een soort 'verzorger'. Ik voelde me verantwoordelijk voor het geluk van mijn vader.
De onzekerheid en de minderwaardige gevoelens, waar jullie mee kampen, heb ik helaas ook. Ik heb me door die breuk tussen mijn ouders niet gewild gevoeld. Ik voelde het alsof ze niet van me hielden, alsof ik er net zo goed niet had kunnen zijn. Dat heeft doorgewerkt in mijn hele verdere leven (tot nu toe). veel psychologen gesproken en therapien gehad.... het heeft allemaal wel enigszins geholpen, maar het gaat volgens mij nooit weg.
Ook het missen van een vrouwenfiguur in je leven herken ik. Zelfs al zag ik mijn moeder nog wel, in mijn pubertijd wilde ik niets liever dan een jongen zijn, dus gedroeg en kleedde ik me ook zo. Pas bij mijn eerste vriendje kreeg ik voor het eerst het gevoel dat ik mooi was en dat mijn vrouwelijkheid best gezien mocht worden.
Als kind (tot mijn vierde) was ik een heel vrolijk, actief en opgewekt kind. Na de scheiding schijn ik angstig geworden te zijn. Durfde mijn vaders hand niet meer los te laten en raakte zwaar in paniek als ik hem even 'kwijt' was. Ik herinner me nog goed dat ik vaak zat te huilen in bed als mijn vader 's avonds moest werken (hij had vaak vergaderingen 's avonds) en bang was dat hij mij 'ook verliet'.
Afscheid nemen kan ik nog steeds niet. Ik heb er een vreselijke hekel aan. Ook hecht ik enorm aan vertrouwdheid en zekerheid in mijn leven merk ik. Kleine veranderingen kunnen mij al van slag brengen. En dat is soms heel tegenstrijdig, want ik ben van nature wel een avontuurlijk iemand, altijd op zoek naar nieuwe ervaringen, maar ik voel me dus enorm geremd die die oeroude angst die erin gesleten is.
Het voelt alsof ik geen vertrouwen meer heb in het leven en al helemaal niet in mensen. Ergens wil ik me graag hechten, maar ik ben ook erg bang om weer verlaten te worden...en helaas is het een komen en gaan in het leven.
donderdag 1 november 2007 om 17:46
Jullie verhalen zijn heel herkenbaar.
Mijn moeder overleed toen ik 4 was, nu ruim twintig jaar geleden.
Op dit moment heb ik weer zo'n periode dat ik er heel erg mee bezig ben.Ik heb het duidelijk nog geen plekje gegeven. Eén van de dingen waar ik tegen aanloop is de moeite die ik heb in relaties. Eerst doe ik heel hard mijn best iemand op afstand te houden en vervolgens wordt de angst om hem kwijt te raken groter dan ik zelf ben. En ja die angst zorgt er vaak voor dat de ander het op een lopen zet.
Nu is mijn relatie net uit. Op het punt dat ik begon te geloven dat ik het wel kon, besloot hij dat hij het niet kon. Dit keer zou het niet aan mijn gelegen hebben. Dat geloof ik wel, maar er zin zeker momenten van twijfel. Tel daarbij op een overlijden in mijn omgeving van iemand met nog jonge kinderen. Het resultaat is dat ik thuis zit (gedeeltelijk) en het voelt alsof mijn mama vorige week is overleden...
Ik hoop hier wat steun te vinden.
Tot slot wil ik het boek 'Verlaat Verdriet' van Mieke Ankersmid even noemen. Daar vond ik veel herkenning in...
Mijn moeder overleed toen ik 4 was, nu ruim twintig jaar geleden.
Op dit moment heb ik weer zo'n periode dat ik er heel erg mee bezig ben.Ik heb het duidelijk nog geen plekje gegeven. Eén van de dingen waar ik tegen aanloop is de moeite die ik heb in relaties. Eerst doe ik heel hard mijn best iemand op afstand te houden en vervolgens wordt de angst om hem kwijt te raken groter dan ik zelf ben. En ja die angst zorgt er vaak voor dat de ander het op een lopen zet.
Nu is mijn relatie net uit. Op het punt dat ik begon te geloven dat ik het wel kon, besloot hij dat hij het niet kon. Dit keer zou het niet aan mijn gelegen hebben. Dat geloof ik wel, maar er zin zeker momenten van twijfel. Tel daarbij op een overlijden in mijn omgeving van iemand met nog jonge kinderen. Het resultaat is dat ik thuis zit (gedeeltelijk) en het voelt alsof mijn mama vorige week is overleden...
Ik hoop hier wat steun te vinden.
Tot slot wil ik het boek 'Verlaat Verdriet' van Mieke Ankersmid even noemen. Daar vond ik veel herkenning in...
donderdag 1 november 2007 om 23:09
7 november is het alweer 16 jaar geleden dat mijn moeder overleed, het is eigenlijk al zo lang geleden maar voor mij nog steeds als de dag van gisteren. Die dag is zo traumatisch geweest dat ie nog steeds haarscherp op mijn netvlies staat. Van haar begrafenis weet ik veel minder, dat is veel meer langs me heengegaan.
Ik ben heel afstandelijk naar andere mensen toe, ik heb een enorme muur ommezelf opgetrokken en alleen thuis bij mijn man en kids voel ik me lekker. En ook bij mijn familie, vooral met mijn zus heb ik een hele goede band. Maar verder heb ik heel veel moeite met relaties, vriendschappen etc. Ik ben wel benieuwd naar dat boek Verlaat Verdriet, zal het eens opzoeken.
Puk, sterkte wat vervelend dat je relatie uit is!
Risotje
Ik ben heel afstandelijk naar andere mensen toe, ik heb een enorme muur ommezelf opgetrokken en alleen thuis bij mijn man en kids voel ik me lekker. En ook bij mijn familie, vooral met mijn zus heb ik een hele goede band. Maar verder heb ik heel veel moeite met relaties, vriendschappen etc. Ik ben wel benieuwd naar dat boek Verlaat Verdriet, zal het eens opzoeken.
Puk, sterkte wat vervelend dat je relatie uit is!
Risotje
vrijdag 2 november 2007 om 13:35
Hallo Risotje,
Heb je het boek kunnen vinden? Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Hoe oud was je toen je moeder overleed? Was het onverwachts? Mij helpt het om het hele verhaal steeds weer te vertellen. Het vervelende is echter dat ik niet veel te vertellen heb, omdat ik nog zo jong was en veel dingen niet meer weet. Alleen de gevoelens zijn er nog wel degelijk. Langzaam begin ik de triggers te herkennen die die pijn en angst boven halen. Hierdoor begin ik ook in te zien dat mijn reactie hierop vaak veel groter is dan de situatie van nu oproept. Er komt dan veel oud zeer boven. Het gevolg is dat ik op sommige situaties heel sterk reageer. Dit is beangstigend en vreemd voor buitenstaanders. En dat snap ik wel. Door zelf te begrijpen wat er gebeurd kan ik het andere ook uitleggen en dat zorgt ervoor dat die over reactie en dus de pijn van vroeger er steeds meer mag zijn. Dat stap 1, nu het nog een plekje geven en accepteren dat het bij mij hoort...
Die muur is heel herkenbaar. Maar blijkbaar is het je man gelukt er doorheen te komen. Of hou je hem ook op een afstand? Het is heel moeilijk nu ook andere mensen binnen te durven laten, dus ik denk dat daarom ook moeite hebt met relaties. Misschien is de workshop 'relaties' wel wat voor jou. Die ben je vast tegen gekomen op de site van Mieke Ankersmid.
Heb je wel vriendschappen, maar zijn die vooral oppervalkkig. Of juist heel kortdurend?
Groetjes, Puk
Heb je het boek kunnen vinden? Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Hoe oud was je toen je moeder overleed? Was het onverwachts? Mij helpt het om het hele verhaal steeds weer te vertellen. Het vervelende is echter dat ik niet veel te vertellen heb, omdat ik nog zo jong was en veel dingen niet meer weet. Alleen de gevoelens zijn er nog wel degelijk. Langzaam begin ik de triggers te herkennen die die pijn en angst boven halen. Hierdoor begin ik ook in te zien dat mijn reactie hierop vaak veel groter is dan de situatie van nu oproept. Er komt dan veel oud zeer boven. Het gevolg is dat ik op sommige situaties heel sterk reageer. Dit is beangstigend en vreemd voor buitenstaanders. En dat snap ik wel. Door zelf te begrijpen wat er gebeurd kan ik het andere ook uitleggen en dat zorgt ervoor dat die over reactie en dus de pijn van vroeger er steeds meer mag zijn. Dat stap 1, nu het nog een plekje geven en accepteren dat het bij mij hoort...
Die muur is heel herkenbaar. Maar blijkbaar is het je man gelukt er doorheen te komen. Of hou je hem ook op een afstand? Het is heel moeilijk nu ook andere mensen binnen te durven laten, dus ik denk dat daarom ook moeite hebt met relaties. Misschien is de workshop 'relaties' wel wat voor jou. Die ben je vast tegen gekomen op de site van Mieke Ankersmid.
Heb je wel vriendschappen, maar zijn die vooral oppervalkkig. Of juist heel kortdurend?
Groetjes, Puk
