Psyche
alle pijlers
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
dinsdag 4 september 2007 om 13:17
Mensen wantrouwen, ja dat heb ik ook. Dat begint me een beetje op te breken de laatste tijd, net als mijn onzekerheid. Heb ook nooit hulp gehad....
En bij ons mocht de buitenwereld ook niets weten, alleen ons gezin wist van haar drankprobleem, de rest van de familie niet. (die denken nog steeds ''gewoon'' een hartinfarct, niet de achtergrond waarom.... dat verzwijg ik)
Mijn vader heeft het wel geweten. Nog steeds vraag ik me af waarom hij geen actie ondernam, zoals voogdij eisen of kinderbescherming bellen. (ik gok dat drank ook de reden was van de scheiding)
Maar ik durf het mijn vader niet te vragen, zoveel contact hebben we ook niet....
Waarom ik geen hulp zoek? Schaamte. Want het is al zo lang geleden. Ik ben dan ook wel bang voor reacties (waarom hulp zoeken voor iets van jaren geleden?). Maar inderdaad, een overbodige luxe zou het niet zijn. En toch durf ik het niet.....!!
Jenny, weet nog steeds helemaal niemand in jouw omgeving dat je moeder zoveel dronk? Ook je vriend niet? Want dat lijkt me zwaar.
Ik heb het wel verteld aan 1 goede vriendin (ook pas jaren later...) en mijn vriend weet er van.
En bij ons mocht de buitenwereld ook niets weten, alleen ons gezin wist van haar drankprobleem, de rest van de familie niet. (die denken nog steeds ''gewoon'' een hartinfarct, niet de achtergrond waarom.... dat verzwijg ik)
Mijn vader heeft het wel geweten. Nog steeds vraag ik me af waarom hij geen actie ondernam, zoals voogdij eisen of kinderbescherming bellen. (ik gok dat drank ook de reden was van de scheiding)
Maar ik durf het mijn vader niet te vragen, zoveel contact hebben we ook niet....
Waarom ik geen hulp zoek? Schaamte. Want het is al zo lang geleden. Ik ben dan ook wel bang voor reacties (waarom hulp zoeken voor iets van jaren geleden?). Maar inderdaad, een overbodige luxe zou het niet zijn. En toch durf ik het niet.....!!
Jenny, weet nog steeds helemaal niemand in jouw omgeving dat je moeder zoveel dronk? Ook je vriend niet? Want dat lijkt me zwaar.
Ik heb het wel verteld aan 1 goede vriendin (ook pas jaren later...) en mijn vriend weet er van.
dinsdag 4 september 2007 om 18:37
limara,
nee nadat ze was overleden, hoorde we dat family ook er van af wist,
maar als ze zelf niet wilt, kun je niets.... mijn vriend heb ik het wel verteld maar er niet te veel inbetrokken... was veel bij hem thuis zodat hij er eigenlijk niets van in de gaten had... ja dat ik uit mijn hum was....
, ik heb het ook aan 1 goede vriendin verteld, en heeft me ook geholpen..
je en hulp zoeken is inderdaad bij mij ook schaamte...
maar goed.. jeugd verpest en nu ook nog mijn toekomst, als ik het niet kan verwerken allemaal.....
groetjes
nee nadat ze was overleden, hoorde we dat family ook er van af wist,
maar als ze zelf niet wilt, kun je niets.... mijn vriend heb ik het wel verteld maar er niet te veel inbetrokken... was veel bij hem thuis zodat hij er eigenlijk niets van in de gaten had... ja dat ik uit mijn hum was....
, ik heb het ook aan 1 goede vriendin verteld, en heeft me ook geholpen..
je en hulp zoeken is inderdaad bij mij ook schaamte...
maar goed.. jeugd verpest en nu ook nog mijn toekomst, als ik het niet kan verwerken allemaal.....
groetjes
dinsdag 4 september 2007 om 23:04
Hallo allemaal,
wat ik hier allemaal lees en wat voor een STOMME opmerkingen er soms worden gemaakt tegen jullie.. kan er niet bij met m'n hoofd.
maar goed, als 't kan wou ik mijn verhaal hier ook even kwijt..weet niet of 't hier wel helemaal in past hoor..
ik heb mijn moeder nog niet verloren maar ze is wel ziek en de levensverwachting is niet erg lang meer..
ik heb een hele goede band met mijn moeder, we kletsen veel en ik kan ook alles tegen haar zeggen.. er zijn verdrietige dagen en hele leuke dagen.. mijn vader en mijn broer zijn 2 hele stille en rustige mannen ze zeggen vaak niks of weinig en begrijpen niet echt de humor die mijn moeder en ik hebben..ik geef wel om ze maar heb er weinig contact mee..
ik ben bang dat als mijn moeder zeg maar heen gaat, ik niemand heb om zo mee te kletsen want alleen zij snapt mij eigenlijk echt (m'n vrienden namelijk niet)
ik kan gewoonweg niet zonder haar.. en wat blijft er dan over van 't kontact dat ik heb mijn broer en vader van hun kant zal het niet komen..
egienlijk weet ik helemaal niet zo hoe ik met dit alles om moet gaan misschien dat iemand mij kan helpen..
ik weet niet of iemand ook mij snapt..omdat er op dit topic miscchien net iets ander over gesproken wordt maar k hoop misschien een beetje op advies of iets anders..
bedankt.. Groetjes
wat ik hier allemaal lees en wat voor een STOMME opmerkingen er soms worden gemaakt tegen jullie.. kan er niet bij met m'n hoofd.
maar goed, als 't kan wou ik mijn verhaal hier ook even kwijt..weet niet of 't hier wel helemaal in past hoor..
ik heb mijn moeder nog niet verloren maar ze is wel ziek en de levensverwachting is niet erg lang meer..
ik heb een hele goede band met mijn moeder, we kletsen veel en ik kan ook alles tegen haar zeggen.. er zijn verdrietige dagen en hele leuke dagen.. mijn vader en mijn broer zijn 2 hele stille en rustige mannen ze zeggen vaak niks of weinig en begrijpen niet echt de humor die mijn moeder en ik hebben..ik geef wel om ze maar heb er weinig contact mee..
ik ben bang dat als mijn moeder zeg maar heen gaat, ik niemand heb om zo mee te kletsen want alleen zij snapt mij eigenlijk echt (m'n vrienden namelijk niet)
ik kan gewoonweg niet zonder haar.. en wat blijft er dan over van 't kontact dat ik heb mijn broer en vader van hun kant zal het niet komen..
egienlijk weet ik helemaal niet zo hoe ik met dit alles om moet gaan misschien dat iemand mij kan helpen..
ik weet niet of iemand ook mij snapt..omdat er op dit topic miscchien net iets ander over gesproken wordt maar k hoop misschien een beetje op advies of iets anders..
bedankt.. Groetjes
dinsdag 4 september 2007 om 23:37
oja wat ik hier nu ook zie en nog even erbij wil vertellen ook mijn moeder heeft een alcoholische verslaving en dan niet heel zwaar maar meer part-time heb daar ook veel moeite mee dat als ze bijv. verdriet heeft wil ik haar troosten maar ik kan dat niet als ze dronken is..
dit is overigens niet hetgene waar ze echt ziek aan is maar dit komt er meer bij en helpt nartuurlijk ook niet echt mee..
naja misschien dat jullie me een beetje kunnen helpen aangezien jullie eigenlijk al zo'n 10 jaar verder zijn..
dit is overigens niet hetgene waar ze echt ziek aan is maar dit komt er meer bij en helpt nartuurlijk ook niet echt mee..
naja misschien dat jullie me een beetje kunnen helpen aangezien jullie eigenlijk al zo'n 10 jaar verder zijn..
woensdag 5 september 2007 om 00:43
Lieve Tuktuk,
Wat een vreselijk gevoel he, zo beangstigend dat je diegene waarvan je het meeste houdt gaat verliezen.
Wat ik je echt zéér aan kan raden, is iemand zoeken waarmee je kan praten, en dan het liefst zo snel mogelijk. En als dat niet met vrienden of familie kan, misschien met een therapeut, een praatgroep van lotgenoten of iets dergelijks. Ik wou dat ik dat destijds gedaan had, maar toen was het nog heel vreemd om naar een therapeut te gaan.
Als je met niemand erover kan praten maakt dat het leed nog zoveel zwaarder, dus ga dit alsjeblieft zoeken!
Ik kwam ook uit een gezin met 2 broers, en er is nooit meer over mijn moeder gesproken. Dit heeft me niet veel goed gedaan zoals je kan begrijpen.
Misschien dat een Riagg je verder kan helpen...?
Veel sterkte meid....
woensdag 5 september 2007 om 07:00
Hoi tuktuk,
Wat vreselijk dat je moeder ziek is. Je vraagt of iemand je snapt. Ik denk dat iedereen in dit topic wel snapt hoe eenzaam jij je moet voelen!
Ik raad je hetzelfde aan, praat er over met mensen. Als dat niet met familie of vrienden kan, zoek dan hulp van buitenaf. Ik wou achteraf ook, dat ik dat gedaan had....
Heb je wel geprobeerd om het bespreekbaar te maken met je broer en vader? Of durf je dat niet zo goed? Zij zullen ongetwijfeld ook verdriet hebben, maar mannen laten dat vaak minder snel zien. Ik ben ook opgegroeid met mannen nadat mijn moeder overleed, en dat is zwaar als er nauwelijks meer over je moeder word gesproken.
Sterkte!
Wat vreselijk dat je moeder ziek is. Je vraagt of iemand je snapt. Ik denk dat iedereen in dit topic wel snapt hoe eenzaam jij je moet voelen!
Ik raad je hetzelfde aan, praat er over met mensen. Als dat niet met familie of vrienden kan, zoek dan hulp van buitenaf. Ik wou achteraf ook, dat ik dat gedaan had....
Heb je wel geprobeerd om het bespreekbaar te maken met je broer en vader? Of durf je dat niet zo goed? Zij zullen ongetwijfeld ook verdriet hebben, maar mannen laten dat vaak minder snel zien. Ik ben ook opgegroeid met mannen nadat mijn moeder overleed, en dat is zwaar als er nauwelijks meer over je moeder word gesproken.
Sterkte!
woensdag 5 september 2007 om 12:33
hallo..
bedankt voor de reactie's (zo snel), ik weet wel dat ik erover praten moet, maar vind dat moeilijk.. en ik zou niet weten wie ik daarvoor zou aan moeten spreken.. tjah.. therapeut heb ik al eens geprobeerd maar dat was eigenlijk ook voor wat anders en dat heeft mij niet geholpen..
met mijn broer en vader, nee ik durf 't niet zo goed, maar ook omdat ik weet dat ze gewoon heel weinig terug zullen zeggen en het niet snappen tuurlijk hebben ze ook het verdriet.., maar hun verwerken het door er zo min mogelijk over te praten ik wil hun ook niet storen in hun verwerkingsproces..
vriendinnen van mij hebben eerlijk gezegt weinig meegemaakt en om daar nou een gesprek mee aan te knopen..ze zijn heel lief, maar eigenlijk zijn ze zelfs te bang om te vragen hoe 't met m'n moeder gaat.. lijkt soms wel alsof ze 't helemaal vergeten zijn..
K denk ook vaak wie zit er nou op mijn verhaal te wachten en dat weerhoudt mij eigenlijk om ''hulp'' te zoeken..
nouja misschien dan toch maar op zoek naar een therapeut.. misschien dat ik daar het beste mee kan..
bedankt alsnog
bedankt voor de reactie's (zo snel), ik weet wel dat ik erover praten moet, maar vind dat moeilijk.. en ik zou niet weten wie ik daarvoor zou aan moeten spreken.. tjah.. therapeut heb ik al eens geprobeerd maar dat was eigenlijk ook voor wat anders en dat heeft mij niet geholpen..
met mijn broer en vader, nee ik durf 't niet zo goed, maar ook omdat ik weet dat ze gewoon heel weinig terug zullen zeggen en het niet snappen tuurlijk hebben ze ook het verdriet.., maar hun verwerken het door er zo min mogelijk over te praten ik wil hun ook niet storen in hun verwerkingsproces..
vriendinnen van mij hebben eerlijk gezegt weinig meegemaakt en om daar nou een gesprek mee aan te knopen..ze zijn heel lief, maar eigenlijk zijn ze zelfs te bang om te vragen hoe 't met m'n moeder gaat.. lijkt soms wel alsof ze 't helemaal vergeten zijn..
K denk ook vaak wie zit er nou op mijn verhaal te wachten en dat weerhoudt mij eigenlijk om ''hulp'' te zoeken..
nouja misschien dan toch maar op zoek naar een therapeut.. misschien dat ik daar het beste mee kan..
bedankt alsnog
woensdag 5 september 2007 om 20:03
Tuktuk,
laat alsjeblieft die bescheidenheid van je varen. Dat je je vader en je broer niet wilt storen in hun verwerkingsproces, oké. Zij hebben misschien niet zo de behoefte om te praten maar jij hebt die wel! Jammer dat je vriendinnen zo moeilijk kunnen omgaan met jouw verdriet, maar dat gebeurt wel vaker dat mensen bang zijn om te vragen hoe het gaat als je met zoiets moeilijks als een rouwproces moet omgaan. Misschien moet je uit jezelf eens een gesprek aangaan met ze. Het is moeilijk vragen aan iemand hoe het gaat als je het antwoord eigenlijk al weet. En anders zou ik als ik jou was eens naar de huisarts gaan en je verhaal vertellen. Je huisarts weet naar wie hij je het beste kan doorverwijzen.
Ikzelf heb ook nooit hulp gezocht en daar heb ik wel spijt van. Het is voor mij inmiddels 28 jaar geleden dat mijn moeder stierf en de scherpe kanten van het verdriet zijn er al lang vanaf. Alle stadia zijn al doorlopen. Maar in tegenstelling tot jou heb ik geen rouwproces vooraf gehad. En dat is ontzettend moeilijk en daar heb je echt hulp bij nodig! Mensen die nog weinig hebben meegemaakt in hun leven kunnen alleen maar naar je luisteren en medeleven tonen, maar niet begrijpen waar je doorheen gaat met je gevoel. Een therapeut kan je tips geven hoe je met je verdriet kunt omgaan, of het helpt kan ik je niet vertellen. Laat je niet weerhouden door de gedachte dat niemand op je verhaal zit te wachten.
En schrijf hier op dit topic van je af. Wij zijn lotgenoten en kunnen je steunen.
Heel veel sterkte!
laat alsjeblieft die bescheidenheid van je varen. Dat je je vader en je broer niet wilt storen in hun verwerkingsproces, oké. Zij hebben misschien niet zo de behoefte om te praten maar jij hebt die wel! Jammer dat je vriendinnen zo moeilijk kunnen omgaan met jouw verdriet, maar dat gebeurt wel vaker dat mensen bang zijn om te vragen hoe het gaat als je met zoiets moeilijks als een rouwproces moet omgaan. Misschien moet je uit jezelf eens een gesprek aangaan met ze. Het is moeilijk vragen aan iemand hoe het gaat als je het antwoord eigenlijk al weet. En anders zou ik als ik jou was eens naar de huisarts gaan en je verhaal vertellen. Je huisarts weet naar wie hij je het beste kan doorverwijzen.
Ikzelf heb ook nooit hulp gezocht en daar heb ik wel spijt van. Het is voor mij inmiddels 28 jaar geleden dat mijn moeder stierf en de scherpe kanten van het verdriet zijn er al lang vanaf. Alle stadia zijn al doorlopen. Maar in tegenstelling tot jou heb ik geen rouwproces vooraf gehad. En dat is ontzettend moeilijk en daar heb je echt hulp bij nodig! Mensen die nog weinig hebben meegemaakt in hun leven kunnen alleen maar naar je luisteren en medeleven tonen, maar niet begrijpen waar je doorheen gaat met je gevoel. Een therapeut kan je tips geven hoe je met je verdriet kunt omgaan, of het helpt kan ik je niet vertellen. Laat je niet weerhouden door de gedachte dat niemand op je verhaal zit te wachten.
En schrijf hier op dit topic van je af. Wij zijn lotgenoten en kunnen je steunen.
Heel veel sterkte!
donderdag 6 september 2007 om 06:30
Tuk, is maatschappelijk werk een idee?Mss wat laagdrempeliger om binnen te stappen voor je.
Als er over praten je moeilijk valt schrijf het dan van je af, op een forum, dagboek, whatever maar gooi het eruit.
Zoek contact met lotgenoten, die hebben aan een half woord genoeg en weten echt waar je door heen gaat.
Veel meer advies heb ik niet, wel weet ik hoe het voelt helaas.
Mijn moeder heeft na 2 jaar de strijd verloren van de kanker, ze stierf vlak na mijn 16e verjaardag.
Voor ons allemaal
Als er over praten je moeilijk valt schrijf het dan van je af, op een forum, dagboek, whatever maar gooi het eruit.
Zoek contact met lotgenoten, die hebben aan een half woord genoeg en weten echt waar je door heen gaat.
Veel meer advies heb ik niet, wel weet ik hoe het voelt helaas.
Mijn moeder heeft na 2 jaar de strijd verloren van de kanker, ze stierf vlak na mijn 16e verjaardag.
Voor ons allemaal
vrijdag 7 september 2007 om 10:01
Hallo Tuktuk, ik heb net je verhaal gelezen. Mijn vader is vorig jaar in December overleden. Ik zit wel niet in dezelfde situatie als jij (ik ben ouder en het is mijn vader) maar ik heb het afgelopen jaar wel gemerkt hoe belangrijk praten erover is. Het is niet gemakkelijk om iemand te vinden die je begrijpt en bij wie je niet het gevoel hebt dat ze er eigenlijk niet over willen of kunnen praten. Ik heb heel veel verdriet hier in een ander topic van me afgeschreven. Er was toen een topic 'overlijden van familieleden', maar dat is verdwenen.
Je zou op zoek kunnen gaan naar een praatgroep. Bij de Riagg moeten ze je daar wel informatie over kunnen geven. Dan praat je met mensen die allemaal ongeveer hetzelfde voelen. Maar nogmaals, praten of schrijven om het te verwerken, is heel erg belangrijk.
Heel veel sterkte voor de komende tijd.
Je zou op zoek kunnen gaan naar een praatgroep. Bij de Riagg moeten ze je daar wel informatie over kunnen geven. Dan praat je met mensen die allemaal ongeveer hetzelfde voelen. Maar nogmaals, praten of schrijven om het te verwerken, is heel erg belangrijk.
Heel veel sterkte voor de komende tijd.
dinsdag 11 september 2007 om 11:43
Hay iedereen,
Ik ben nog niet zo lang op viva en heb me hiervoor nooit zo beziggehouden met de psyche topic. Maar ik herken me hierin.
Mijn moeder overleed toen mijn broertje 3 was en ik 6. Aan de bekende ziekte.
Ik kan me niet zo veel herinneren van haar. Misschien goed, je weet niet wat je mist. Misschien slecht, je ziet aan anderen wat je mist.
Gelukkig heb ik mezelf op mn 16e bij elkaar kunnen rapen en ben ik naar een psycholoog gegaan. Er zat mij toendertijd veel dwars. Eigenlijk was de dood van mijn moeder het begin van alle ellende denk ik.
Na mijn moeders dood is mijn vader een oppas gaan zoeken voor ons, waar hij later bij in huis trok. Ze kochten een huis in een ander dorp, waardoor wij van school moesten veranderen. Dit was van korte duur, 1,5 jaar later was het over. Wij geen huis meer, dat had zij. Mijn vader is toen bij zijn broer ingetrokken en wij moesten bij zijn beste vriend wonen. Die woonde in onze oude woonplaats, dus wij weer terug naar onze 1e school. Hij had 2 kids, 1 van mijn leeftijd en eentje van 3jaar ouder. Gelukkig was zij van mijn leeftijd toen al mijn beste vriendin en waren haar ouders een opluchting voor mij (voor mijn broertje zou ik het niet weten). Na een tijdje kon mijn vader weer een huisje krijgen gelukkig waardoor het leventje weer verder ging. De ouders van mijn beste vriendin werden een soort 2e pap en mam voor mij, hierdoor was de klap dat 'mam' in 98 plotseling overleed extra groot.
Mijn vader kreeg weer een vriendin, ze besloten een huis kopen. In almere wel te verstaan.
Ik zat in groep 8 toendertijd dus we besloten dat ik zolang bij mijn oom kon wonen om mijn school af te maken. Maar mijn broertje naar zijn derde basisschool.
Ik ben hierna gewoon begonnen in almere op de middelbare, in de 2e klas was het over met de pret. Mn vader en zijn relatie waren op de klippen gelopen. Weer een moederfiguur weg. We konden gelukkig wel in Almere blijven wonen. Tot het jaar daarna. In de 2e bleef ik zitten door alles en rond kerst dat jaar stortte mijn vader in. Hup, broer en ik weer weg. Mijn broertje zat toen in groep acht en kon zijn school afmaken bij een vriendin van mijn vader. Die hadden al 5kids, dus 1tje extra was niet erg voor ze.
Ik ging naar een zus van mijn moeder, mijn nieuwe pleeggezin. Mijn broertje ging later naar een andere zus van mijn moeder. Hier hebben we 2jaar gewoond. Tot ik het niet meer volhield, mijn oom en tante waren heel anders dan ik wilde. Ik was heel anders dan dat zij wilden. Dit liep dus niet lekker meer. Tot overmaat van ramp werd de zus van moeder (waar mn broertje woonde) ernstig ziek, de bekende ziekte. Dit maakte het niet makkelijker.
Nouja, al met al woon ik sinds mijn 16e op kamers (bij broer van mn vader) en sinds januari (net 18 toen) dit jaar op mezelf (wat een opluchting!)
Maar vergeten? Nee, de problemen blijven zich opstapelen. Moeheid, gespannenheid, periodes van heel veel stress door kleine dingen. Soms weet ik het gewoon niet meer. Maar gelukkig kan ik wel beter accepteren en sta ik sterker in mijn schoenen. Ik sla me er wel doorheen, maar ik vraag me altijd af wanneer ik nu eens gewoon kan gaan leven. Wanneer de moeheid weg is, wanneer ik niet in de stress raak als mijn vriend me aanraakt, wanneer ik een beetje stress kan verdragen.
Vooral die moeheid en gespannenheid, herkennen jullie dat?
Echt een supertopic, ik kan even mijn verhaaltje kwijt.
Groetjes,
Blubha
Ik ben nog niet zo lang op viva en heb me hiervoor nooit zo beziggehouden met de psyche topic. Maar ik herken me hierin.
Mijn moeder overleed toen mijn broertje 3 was en ik 6. Aan de bekende ziekte.
Ik kan me niet zo veel herinneren van haar. Misschien goed, je weet niet wat je mist. Misschien slecht, je ziet aan anderen wat je mist.
Gelukkig heb ik mezelf op mn 16e bij elkaar kunnen rapen en ben ik naar een psycholoog gegaan. Er zat mij toendertijd veel dwars. Eigenlijk was de dood van mijn moeder het begin van alle ellende denk ik.
Na mijn moeders dood is mijn vader een oppas gaan zoeken voor ons, waar hij later bij in huis trok. Ze kochten een huis in een ander dorp, waardoor wij van school moesten veranderen. Dit was van korte duur, 1,5 jaar later was het over. Wij geen huis meer, dat had zij. Mijn vader is toen bij zijn broer ingetrokken en wij moesten bij zijn beste vriend wonen. Die woonde in onze oude woonplaats, dus wij weer terug naar onze 1e school. Hij had 2 kids, 1 van mijn leeftijd en eentje van 3jaar ouder. Gelukkig was zij van mijn leeftijd toen al mijn beste vriendin en waren haar ouders een opluchting voor mij (voor mijn broertje zou ik het niet weten). Na een tijdje kon mijn vader weer een huisje krijgen gelukkig waardoor het leventje weer verder ging. De ouders van mijn beste vriendin werden een soort 2e pap en mam voor mij, hierdoor was de klap dat 'mam' in 98 plotseling overleed extra groot.
Mijn vader kreeg weer een vriendin, ze besloten een huis kopen. In almere wel te verstaan.
Ik zat in groep 8 toendertijd dus we besloten dat ik zolang bij mijn oom kon wonen om mijn school af te maken. Maar mijn broertje naar zijn derde basisschool.
Ik ben hierna gewoon begonnen in almere op de middelbare, in de 2e klas was het over met de pret. Mn vader en zijn relatie waren op de klippen gelopen. Weer een moederfiguur weg. We konden gelukkig wel in Almere blijven wonen. Tot het jaar daarna. In de 2e bleef ik zitten door alles en rond kerst dat jaar stortte mijn vader in. Hup, broer en ik weer weg. Mijn broertje zat toen in groep acht en kon zijn school afmaken bij een vriendin van mijn vader. Die hadden al 5kids, dus 1tje extra was niet erg voor ze.
Ik ging naar een zus van mijn moeder, mijn nieuwe pleeggezin. Mijn broertje ging later naar een andere zus van mijn moeder. Hier hebben we 2jaar gewoond. Tot ik het niet meer volhield, mijn oom en tante waren heel anders dan ik wilde. Ik was heel anders dan dat zij wilden. Dit liep dus niet lekker meer. Tot overmaat van ramp werd de zus van moeder (waar mn broertje woonde) ernstig ziek, de bekende ziekte. Dit maakte het niet makkelijker.
Nouja, al met al woon ik sinds mijn 16e op kamers (bij broer van mn vader) en sinds januari (net 18 toen) dit jaar op mezelf (wat een opluchting!)
Maar vergeten? Nee, de problemen blijven zich opstapelen. Moeheid, gespannenheid, periodes van heel veel stress door kleine dingen. Soms weet ik het gewoon niet meer. Maar gelukkig kan ik wel beter accepteren en sta ik sterker in mijn schoenen. Ik sla me er wel doorheen, maar ik vraag me altijd af wanneer ik nu eens gewoon kan gaan leven. Wanneer de moeheid weg is, wanneer ik niet in de stress raak als mijn vriend me aanraakt, wanneer ik een beetje stress kan verdragen.
Vooral die moeheid en gespannenheid, herkennen jullie dat?
Echt een supertopic, ik kan even mijn verhaaltje kwijt.
Groetjes,
Blubha
woensdag 12 september 2007 om 23:23
hallo,
Net anders, maar: mijn vader ging dood toen ik 13 was. Tot mijn 18e kon ik daar goed mee om gaan (veel verdriet, maar dat is te verwachten).
Vanaf mijn 18e tot een jaar of 24 denk ik dat 'volkomen idioot' de beste omschrijving is. Denk eigenlijk dat ik toen mijn puberteit even heb overgedaan, daar kwam ik met een zeer verdrietige moeder niet zo aan toe.
Ik herken jullie verhalen van twee jaar geleden (ben nu 26): moe, gespannen en gestressed. Verder erg onzeker, vaak in paniek, geen zin in het leven etc.
Pas sinds een jaar of twee voel ik me weer een beetje als mezelf en kan ik zeggen dat ik er echt mee kan omgaan. Lastig is dat je van de buitenwereld gemiddeld een jaar of drie krijgt, daarna moet je weer normaal doen. Het kostte mij uiteindelijk een jaar of 13.
Net anders, maar: mijn vader ging dood toen ik 13 was. Tot mijn 18e kon ik daar goed mee om gaan (veel verdriet, maar dat is te verwachten).
Vanaf mijn 18e tot een jaar of 24 denk ik dat 'volkomen idioot' de beste omschrijving is. Denk eigenlijk dat ik toen mijn puberteit even heb overgedaan, daar kwam ik met een zeer verdrietige moeder niet zo aan toe.
Ik herken jullie verhalen van twee jaar geleden (ben nu 26): moe, gespannen en gestressed. Verder erg onzeker, vaak in paniek, geen zin in het leven etc.
Pas sinds een jaar of twee voel ik me weer een beetje als mezelf en kan ik zeggen dat ik er echt mee kan omgaan. Lastig is dat je van de buitenwereld gemiddeld een jaar of drie krijgt, daarna moet je weer normaal doen. Het kostte mij uiteindelijk een jaar of 13.
donderdag 13 september 2007 om 07:33
(Sorry voor de late reactie..)
Blubha,
ik herken veel in je verhaal van toen ik 18/19 was. In die levensfase begon het mij op te breken. Turbulente verwarrende tijd. Studie verkloot, eenzaam, faalangst, geen zelfvertrouwen.
Alias,
Paniek en stress, ik zit er nu ook middenin. Ik kan mezelf om dingen ontzettend opfokken. Onredelijke angsten die met me weglopen. Zorgen om (de) geliefde(n)... (als ik die of die verlies, dan is het voor mij ook afgelopen, dan hoeft het voor mij niet meer....) Het is echt zo: Een mensch lijdt het meest door het lijden dat zij/hij vreest.....
Bij vlagen heb ik het weer onder controle, maar het is moeilijk.
Blubha,
ik herken veel in je verhaal van toen ik 18/19 was. In die levensfase begon het mij op te breken. Turbulente verwarrende tijd. Studie verkloot, eenzaam, faalangst, geen zelfvertrouwen.
Alias,
Paniek en stress, ik zit er nu ook middenin. Ik kan mezelf om dingen ontzettend opfokken. Onredelijke angsten die met me weglopen. Zorgen om (de) geliefde(n)... (als ik die of die verlies, dan is het voor mij ook afgelopen, dan hoeft het voor mij niet meer....) Het is echt zo: Een mensch lijdt het meest door het lijden dat zij/hij vreest.....
Bij vlagen heb ik het weer onder controle, maar het is moeilijk.
donderdag 4 oktober 2007 om 15:10
We zijn we een beetje gezakt he?
Met mij wel oke, en de rest?
Tuktuk, hoe gaat het nu met je moeder? Heb je al met iemand over de situatie kunnen praten? Of wil je er hier misschien over verder schrijven?
Alias: idd, je krijgt van de buitenwereld maar een bepaalde tijd om te rouwen. 3 jaar vind ik nog een ruime schatting eerlijk gezegd. Voor mijn gevoel is het 1 jaar. Maar dat is meer vanuit mijn eigen situatie bekeken; in het eerste jaar was de rest van de familie luisterend & begripvol. En toen werd het contact steeds minder....
De onzekerheid, die jaren later ineens komt, herken ik ook.... Ik heb toch wel een aantal jaren op een soort ''automatische piloot'' geleefd voordat dat opspeelde....
Met mij wel oke, en de rest?
Tuktuk, hoe gaat het nu met je moeder? Heb je al met iemand over de situatie kunnen praten? Of wil je er hier misschien over verder schrijven?
Alias: idd, je krijgt van de buitenwereld maar een bepaalde tijd om te rouwen. 3 jaar vind ik nog een ruime schatting eerlijk gezegd. Voor mijn gevoel is het 1 jaar. Maar dat is meer vanuit mijn eigen situatie bekeken; in het eerste jaar was de rest van de familie luisterend & begripvol. En toen werd het contact steeds minder....
De onzekerheid, die jaren later ineens komt, herken ik ook.... Ik heb toch wel een aantal jaren op een soort ''automatische piloot'' geleefd voordat dat opspeelde....
donderdag 11 oktober 2007 om 00:49
hoi... mensen...
nou met mij gaat het redelijk heb echter niet iemand gevonden om mee te praten... maar k kan er de tijd ook niet meer voor vinden dus mede daardoor... zoals het nu gaat gaat 't wel ik ga gewoon door... en we zien wel hoe verder..
ik ben hier ook niet meer zo heel vaak maar ben blij iets te horen..
verder hoop ik dat het allemaal goed met jullie gaat..
liefs....
nou met mij gaat het redelijk heb echter niet iemand gevonden om mee te praten... maar k kan er de tijd ook niet meer voor vinden dus mede daardoor... zoals het nu gaat gaat 't wel ik ga gewoon door... en we zien wel hoe verder..
ik ben hier ook niet meer zo heel vaak maar ben blij iets te horen..
verder hoop ik dat het allemaal goed met jullie gaat..
liefs....
donderdag 11 oktober 2007 om 14:32
Hallo allemaal,
Ik heb jullie verhalen gelezen en ik herken heel veel van wat jullie schrijven.
Toen ik 16 was overleed mijn vader na een ziekbed van 4 jaar aan de ziekte MS, op het laatst was hij een kasplantje die mijn moeder en ik samen verzorgd hebben tot het laatst.. zwaar maar omdat ik in de puberteit zat ging de tijd ook snel voorbij..
Na het overlijden van mijn vader viel mijn moeder een beetje in een gat en eiste ze soms iets teveel mijn aandacht op.. toen ik 19 was werd ze zelf ziek en kreeg ze te horen dat ik leukemie had.. wat er toen door me heen ging dat valt met geen pen te beschrijven iets waar ik na de dood van mijn vader bang voor was geweest zou gaan gebeuren.. ik zou wees worden.
Hoe ik de kracht heb gekregen weet ik ook niet meer maar heb er alles aan gedaan om nog een fijne tijd met mijn moeder te hebben en ondanks alle vele ziekenhuisbezoeken en onzekerheid kan ik zeggen dat ik op een fijne manier afscheid heb kunnen nemen van mijn moeder.
Ik was toen 26 en woonde net samen, ik heb een zware tijd gehad maar nu 4 jaar later gaat het een stuk beter met me.
Maar ook ik loop dagelijks tegen muren omhoog.. vriendinnen die gezellig koffie drinken met hun moeder na het shoppen (au au dat doet elke keer weer zeer!)
Mijn vriend is 38 en wil heel graag kindjes, aangezien ikzelf nu ook de 30 gepasseerd ben voel ik de druk ook groter worden, maar ik zie er enorm tegen op! Ben bang om mijn vrijheid op te geven want ik herken ook dat ik nu geen zorgen meer heb (over mijn ouders) en dat ik kan doen waar ik zin in heb.
(over stomme opmerkingen gesproken: Mijn vriendin net bevallen van een zoontje zegt tegen mij ook al heb je een baby, je kunt even goed nog op stap etc hoor.. dus ik zeg en waar laat je de baby dan.. zij: bij mijn moeder of schoonouders.. (mijn schoonouders wonen andehalf uur bij ons vandaan) maar zegt ze jij vindt ook echt wel iemand die op wil passen hoor!! Duhh zij snapt dus niet de vanzelfsprekendheid van opa en oma die willen oppassen en hoe luxe dat is!!)
Zooo dat moest er ff uit!! Ben blij dat ik ff mijn verhaal kwijt kon en voor al mijn lotenootjes heel veel sterkte met alles
Ik heb jullie verhalen gelezen en ik herken heel veel van wat jullie schrijven.
Toen ik 16 was overleed mijn vader na een ziekbed van 4 jaar aan de ziekte MS, op het laatst was hij een kasplantje die mijn moeder en ik samen verzorgd hebben tot het laatst.. zwaar maar omdat ik in de puberteit zat ging de tijd ook snel voorbij..
Na het overlijden van mijn vader viel mijn moeder een beetje in een gat en eiste ze soms iets teveel mijn aandacht op.. toen ik 19 was werd ze zelf ziek en kreeg ze te horen dat ik leukemie had.. wat er toen door me heen ging dat valt met geen pen te beschrijven iets waar ik na de dood van mijn vader bang voor was geweest zou gaan gebeuren.. ik zou wees worden.
Hoe ik de kracht heb gekregen weet ik ook niet meer maar heb er alles aan gedaan om nog een fijne tijd met mijn moeder te hebben en ondanks alle vele ziekenhuisbezoeken en onzekerheid kan ik zeggen dat ik op een fijne manier afscheid heb kunnen nemen van mijn moeder.
Ik was toen 26 en woonde net samen, ik heb een zware tijd gehad maar nu 4 jaar later gaat het een stuk beter met me.
Maar ook ik loop dagelijks tegen muren omhoog.. vriendinnen die gezellig koffie drinken met hun moeder na het shoppen (au au dat doet elke keer weer zeer!)
Mijn vriend is 38 en wil heel graag kindjes, aangezien ikzelf nu ook de 30 gepasseerd ben voel ik de druk ook groter worden, maar ik zie er enorm tegen op! Ben bang om mijn vrijheid op te geven want ik herken ook dat ik nu geen zorgen meer heb (over mijn ouders) en dat ik kan doen waar ik zin in heb.
(over stomme opmerkingen gesproken: Mijn vriendin net bevallen van een zoontje zegt tegen mij ook al heb je een baby, je kunt even goed nog op stap etc hoor.. dus ik zeg en waar laat je de baby dan.. zij: bij mijn moeder of schoonouders.. (mijn schoonouders wonen andehalf uur bij ons vandaan) maar zegt ze jij vindt ook echt wel iemand die op wil passen hoor!! Duhh zij snapt dus niet de vanzelfsprekendheid van opa en oma die willen oppassen en hoe luxe dat is!!)
Zooo dat moest er ff uit!! Ben blij dat ik ff mijn verhaal kwijt kon en voor al mijn lotenootjes heel veel sterkte met alles
vrijdag 12 oktober 2007 om 15:27
Over muren gesproken: ik werk in een verzorgingstehuis. Daar komen mensen op bezoek bij hun ouder(s). Die mensen zijn soms al in de 60, met ouder(s) van 90.
Dat is soms ook best confronterend.... Net als bewoners die heel belangstellend vragen of ik nog bij mijn ouders woon. Want tja, er wordt vanuitgegaan dat je die hebt omdat je nog zo jong bent....
En inderdaad, de vriendinnen die koffie drinken met hun moeder....
Moeki, heb je broers of zussen? Of enig kind?
Ik wens ook iedereen sterkte verder!
Dat is soms ook best confronterend.... Net als bewoners die heel belangstellend vragen of ik nog bij mijn ouders woon. Want tja, er wordt vanuitgegaan dat je die hebt omdat je nog zo jong bent....
En inderdaad, de vriendinnen die koffie drinken met hun moeder....
Moeki, heb je broers of zussen? Of enig kind?
Ik wens ook iedereen sterkte verder!
vrijdag 12 oktober 2007 om 16:50
Limara, ik ben helaas enig kind.. ik heb wel een broertje gehad maar hij is maar 3 jaar oud geworden en ik heb hem niet gekend.
Maar ik moet zeggen dat ik wel 1 hele goede vriendin hebt die 11 jaar ouder is en voor mij als een zus is en dat is wel echt fijn en 1 hele goede vriend die als een broer voor me is en die er altijd voor me is.
Ik woon ook al vijf jaar samen dus voel me niet echt alleen, maar ik moet zeggen dat als ik ns mijn twijfels heb aan mijn relatie (zoals twee jaar geleden) of zoiets dan zou het wel fijn zijn om ff je bij familie terug trekken en ff op adem te komen.. bij vrienden ga je toch niet zo snel ff "inwonen"
Maar ik moet zeggen dat ik wel 1 hele goede vriendin hebt die 11 jaar ouder is en voor mij als een zus is en dat is wel echt fijn en 1 hele goede vriend die als een broer voor me is en die er altijd voor me is.
Ik woon ook al vijf jaar samen dus voel me niet echt alleen, maar ik moet zeggen dat als ik ns mijn twijfels heb aan mijn relatie (zoals twee jaar geleden) of zoiets dan zou het wel fijn zijn om ff je bij familie terug trekken en ff op adem te komen.. bij vrienden ga je toch niet zo snel ff "inwonen"
vrijdag 12 oktober 2007 om 16:57
wil trouwens ook nog ff iets kwijt over psychologen en hulpverlening (spreek natuurlijk wel voor mezelf).
Ben er ook geweest en het is me echt zo tegen gevallen.
Ik had een vrouw van een jaar of 50 en als ik dan over mijn ouders sprak dan zei ze dat ik alles romantiseerde en dat ik t beeld wat ik had "zoals vriendinnen die met moeder gaan shoppen" dat ik me dat te mooi voorstelde!!!
Duhhh vervolgens vertelt ze me doodleuk dat ze 2 keer per week bij haar ouders van 70+ gaat eten...Hoe kun je dan zoiets zeggen!!
Ook zei ze dat ik boos was op mijn moeder omdat ze mij verlaten had??? Hoe kan ik nou boos zijn op mijn moeder zij kon er toch niks aan doen dat ze ziek werd.
Ik kan me voorstellen dat je veel meer aan een praatgroep hebt waar lotgenoten zitten en waar mensen hetzelfde mee hebben gemaakt dan aan een psychologe die niet eens weet hoe het is om iemand te missen.
Misschien hebben jullie ook wat aan de website
www.zonderouders.nl, ik vond hier erg veel herkenning.
Ben er ook geweest en het is me echt zo tegen gevallen.
Ik had een vrouw van een jaar of 50 en als ik dan over mijn ouders sprak dan zei ze dat ik alles romantiseerde en dat ik t beeld wat ik had "zoals vriendinnen die met moeder gaan shoppen" dat ik me dat te mooi voorstelde!!!
Duhhh vervolgens vertelt ze me doodleuk dat ze 2 keer per week bij haar ouders van 70+ gaat eten...Hoe kun je dan zoiets zeggen!!
Ook zei ze dat ik boos was op mijn moeder omdat ze mij verlaten had??? Hoe kan ik nou boos zijn op mijn moeder zij kon er toch niks aan doen dat ze ziek werd.
Ik kan me voorstellen dat je veel meer aan een praatgroep hebt waar lotgenoten zitten en waar mensen hetzelfde mee hebben gemaakt dan aan een psychologe die niet eens weet hoe het is om iemand te missen.
Misschien hebben jullie ook wat aan de website
www.zonderouders.nl, ik vond hier erg veel herkenning.
vrijdag 12 oktober 2007 om 18:03
Moeki, ik vermoedde in je verhaal al dat je enig kind was. Gelukkig heb je wel het broer/zus gevoel bij vrienden!
En wat een nare psycholoog zeg! Kan me voorstellen dat zo iemand juist meer schade aan kan richten. Dat is ook wel een reden dat ik geen hulp heb gezocht; bang om geen klik te vinden. Er moet toch een klik zijn met degene met wie je praat.
Die site ken ik ook, daar heb ik wel eens wat verhalen van gelezen!
En wat een nare psycholoog zeg! Kan me voorstellen dat zo iemand juist meer schade aan kan richten. Dat is ook wel een reden dat ik geen hulp heb gezocht; bang om geen klik te vinden. Er moet toch een klik zijn met degene met wie je praat.
Die site ken ik ook, daar heb ik wel eens wat verhalen van gelezen!
zaterdag 13 oktober 2007 om 21:17
Lieve mensen,
Ik herken zoveel in jullie verhalen. Mijn moeder is overleden ( ook aan de welbekende ziekte) toen ik 4 was, misschien een leeftijd waarvan gezegd wordt dat het te jong is om echt iets van haar te onthouden. In zekere zin is dat ook zo, maar het gat, de leegte en het verdriet van de familie en andere mensen om je heen, die voel je wel degelijk, al ben je nog zo jong.
Mijn vader had een eigen bedrijf en hij heeft zich de eerste tijd in het werk gestort om zijn verdriet te vergeten. Ik kan niet zeggen dat ik daar moeite mee had, hij was altijd al veel weg geweest en ik had een lieve oppas, al werd daar wel veel in gewisseld.
In mijn familie is er nooit veel over gezegd, we zijn allemaal binnenvetters. Ik heb me er later vaak schuldig over gevoeld als ik er eens naar vroeg, omdat iedereen al snel begon te huilen en dat vond ik zo erg, dat ik er eigenlijk niet snel over begon.
Na 1,5 jaar al kreeg mijn vader een nieuwe vriendin, een misstap, maar voor hem waarschijnlijk een manier om het te verwerken. Toen ik 8 was kreeg ik een halfzusje, wat ook direct het enige 'eigen' kind was van mijn stiefmoeder.
Wat volgde was een tijd die fysiek en geestelijk heel zwaar was; ik mocht van haar bijvoorbeeld mijn vader niet zien, terwijl zij tegen hem zei dat ik hem niet wilde zien.
Goddank scheidde mijn vader van haar toen ik 12 was. Ik bleef bij mijn vader, mijn zusje bij haar moeder. Achteraf gezien blijkt dat haar behandeling van mij echt niet door de beugel kon, maar toen op dat moment wist ik niet beter als dat het normaal was.
Na de scheiding kwam ik al snel in de pubertijd, inderdaad ook voor mij een tijd van afzetten en veel weg zijn. Mijn vader had inmiddels een bedrijf aan huis, maar wist ook niet wat hij aan moest met een dochter die hij amper kende en die veel van huis was en leidde zijn eigen leven. Hij heeft toen wel diverse vriendinnen gehad maar niets serieus. Nu kan ik me indenken wat een pijn hij gehad moet hebben, elke keer weer de hoop op iets echts..maar toen vond ik het verschrikkelijk en dat heb ik hem ook luid en duidelijk verteld.
Ook ik ben al vroeg op mezelf gaan wonen, 17 was ik en het kon me allemaal niet zelfstandig genoeg zijn.
Ik heb wel moeilijke tijden gehad, me vaak afgevraagd wie ik nu eigenlijk was, wie zij nu eigenlijk was en of ik op haar lijk. Ik wilde wel professionele hulp, maar wist aan de andere kant ook niet wat zo iemand nou voor me kon doen,behalve naar mijn verhalen luisteren en dat kon ik zelf ook wel. Uiteindelijk heb ik nooit iemand bezocht en soms heb ik daar spijt van, maar nu heb ik voor mijn gevoel wel alles een plaats gegeven...behalve als ik ongesteld moet worden, dan kan ik er ineens erg emotiobeel over worden =)
Inmiddels ben ik ruim 6 maanden zelf moeder en hoewel ik net als sommigen van jullie ook nooit kinderen gewild heb, is dit wel het beste wat me tot nu toe is overkomen..ik vind het geweldig om moeder te zijn al vraag ik me soms ook af of ik het wel goed doe enzo.
Jeetje...het is wel een enorme lap tekst geworden zo, het is ook de eerste keer dat ik in 'contact'kom met mensen die ook jong hun noeder verloren zijn.
Bedankt dat ik mijn verhaal bij jullie kwijt kan.
Ik herken zoveel in jullie verhalen. Mijn moeder is overleden ( ook aan de welbekende ziekte) toen ik 4 was, misschien een leeftijd waarvan gezegd wordt dat het te jong is om echt iets van haar te onthouden. In zekere zin is dat ook zo, maar het gat, de leegte en het verdriet van de familie en andere mensen om je heen, die voel je wel degelijk, al ben je nog zo jong.
Mijn vader had een eigen bedrijf en hij heeft zich de eerste tijd in het werk gestort om zijn verdriet te vergeten. Ik kan niet zeggen dat ik daar moeite mee had, hij was altijd al veel weg geweest en ik had een lieve oppas, al werd daar wel veel in gewisseld.
In mijn familie is er nooit veel over gezegd, we zijn allemaal binnenvetters. Ik heb me er later vaak schuldig over gevoeld als ik er eens naar vroeg, omdat iedereen al snel begon te huilen en dat vond ik zo erg, dat ik er eigenlijk niet snel over begon.
Na 1,5 jaar al kreeg mijn vader een nieuwe vriendin, een misstap, maar voor hem waarschijnlijk een manier om het te verwerken. Toen ik 8 was kreeg ik een halfzusje, wat ook direct het enige 'eigen' kind was van mijn stiefmoeder.
Wat volgde was een tijd die fysiek en geestelijk heel zwaar was; ik mocht van haar bijvoorbeeld mijn vader niet zien, terwijl zij tegen hem zei dat ik hem niet wilde zien.
Goddank scheidde mijn vader van haar toen ik 12 was. Ik bleef bij mijn vader, mijn zusje bij haar moeder. Achteraf gezien blijkt dat haar behandeling van mij echt niet door de beugel kon, maar toen op dat moment wist ik niet beter als dat het normaal was.
Na de scheiding kwam ik al snel in de pubertijd, inderdaad ook voor mij een tijd van afzetten en veel weg zijn. Mijn vader had inmiddels een bedrijf aan huis, maar wist ook niet wat hij aan moest met een dochter die hij amper kende en die veel van huis was en leidde zijn eigen leven. Hij heeft toen wel diverse vriendinnen gehad maar niets serieus. Nu kan ik me indenken wat een pijn hij gehad moet hebben, elke keer weer de hoop op iets echts..maar toen vond ik het verschrikkelijk en dat heb ik hem ook luid en duidelijk verteld.
Ook ik ben al vroeg op mezelf gaan wonen, 17 was ik en het kon me allemaal niet zelfstandig genoeg zijn.
Ik heb wel moeilijke tijden gehad, me vaak afgevraagd wie ik nu eigenlijk was, wie zij nu eigenlijk was en of ik op haar lijk. Ik wilde wel professionele hulp, maar wist aan de andere kant ook niet wat zo iemand nou voor me kon doen,behalve naar mijn verhalen luisteren en dat kon ik zelf ook wel. Uiteindelijk heb ik nooit iemand bezocht en soms heb ik daar spijt van, maar nu heb ik voor mijn gevoel wel alles een plaats gegeven...behalve als ik ongesteld moet worden, dan kan ik er ineens erg emotiobeel over worden =)
Inmiddels ben ik ruim 6 maanden zelf moeder en hoewel ik net als sommigen van jullie ook nooit kinderen gewild heb, is dit wel het beste wat me tot nu toe is overkomen..ik vind het geweldig om moeder te zijn al vraag ik me soms ook af of ik het wel goed doe enzo.
Jeetje...het is wel een enorme lap tekst geworden zo, het is ook de eerste keer dat ik in 'contact'kom met mensen die ook jong hun noeder verloren zijn.
Bedankt dat ik mijn verhaal bij jullie kwijt kan.
