Psyche
alle pijlers
Op jonge leeftijd je moeder verloren, wat doet dat met je?
maandag 27 augustus 2007 om 13:49
hallo allemaal,
ik was 7jr toen mijn moeder overleed,zij was toen 29, net zo oud als ik nu.
Sommige dingen herken ik wel die ik hier lees maar ook heel veel niet.
Mijn vader had erg veel verdriet van het overlijden van mijn moeder en sloot zich ook af voor ons. Ik heb altijd het idee gehad dat wij niet over haar mochten praten. Mijn vader is ook na een paar jaar hertouwd met een veel jongere vrouw en dat klikte helemaal niet!!!!
Ik heb (vind ik zelf) geen leuke jeugd gehad, veel verdriet en nog meer ruzie maar mede dankzij lieve vriendinnen en 2 zussen heb ik het gered, het scheelt dat ik mijn ei kwijt kon en zij ook weer bij mij en we hebben elkaar echt door de puberteit heen gesleept.
Ook nu nog hebben we een heel goede band en het contact met mijn vader en stiefmoeder gaat ook steeds beter. Mijn vader heeft toegegeven dat hij dingen verkeerd heeft aangepakt en met die verklaring kan ik wel verder.
Iemand schreef dat ze bepaalde vriendelijk bedoelde opmerkingen van schoonouders als bemoeizuchtig beschouwde, nou dat herken ik ook echt!!
Ben wel erg op mezelf en ik geloof ook echt dat het overlijden van mijn moeder en de nasleep daarna mij zo gevormd heeft zoals ik nu ben.
groetjes
ik was 7jr toen mijn moeder overleed,zij was toen 29, net zo oud als ik nu.
Sommige dingen herken ik wel die ik hier lees maar ook heel veel niet.
Mijn vader had erg veel verdriet van het overlijden van mijn moeder en sloot zich ook af voor ons. Ik heb altijd het idee gehad dat wij niet over haar mochten praten. Mijn vader is ook na een paar jaar hertouwd met een veel jongere vrouw en dat klikte helemaal niet!!!!
Ik heb (vind ik zelf) geen leuke jeugd gehad, veel verdriet en nog meer ruzie maar mede dankzij lieve vriendinnen en 2 zussen heb ik het gered, het scheelt dat ik mijn ei kwijt kon en zij ook weer bij mij en we hebben elkaar echt door de puberteit heen gesleept.
Ook nu nog hebben we een heel goede band en het contact met mijn vader en stiefmoeder gaat ook steeds beter. Mijn vader heeft toegegeven dat hij dingen verkeerd heeft aangepakt en met die verklaring kan ik wel verder.
Iemand schreef dat ze bepaalde vriendelijk bedoelde opmerkingen van schoonouders als bemoeizuchtig beschouwde, nou dat herken ik ook echt!!
Ben wel erg op mezelf en ik geloof ook echt dat het overlijden van mijn moeder en de nasleep daarna mij zo gevormd heeft zoals ik nu ben.
groetjes
maandag 27 augustus 2007 om 16:54
Ook hier (deels) herkenning...
Mijn moeder is overleden toen ik 15 jaar was, na een ziektebed van 13 jaar. Feitelijk was ik mijn moeder al verloren op 2 jarige leeftijd.
Ik mis haar enorm, terwijl ik haar eigenlijk niet eens heb gekend ( in gezonde toestand). Ik voel me niet compleet, mis een deel van mijn eigen identiteit.
Ook ik ben soms bang om ziek te worden of plotseling te sterven. Ik zie die angst ook terug bij mijn broers. Mijn vader heeft altijd kei hard zijn best gedaan om ons te steunen, in financieel oogpunt dan. Voor de rest heb ik de steun en kracht uit mezelf en vriendinnen moeten halen.
Aan kinderen heb ik nooit moeten denken, om die specifieke reden. Ik heb niet eens zelf een moeder gehad, hoe kan ik dan moeder worden??
En inderdaad de angst hebben dat het jou ook overkomt en je ook je kinderen alleen moet achterlaten. Dat heb ik wel losgelaten, hoewel ik weet dat bij bijvoorbeeld trouwen en kinderen krijgen ik haar nog meer zal missen.
De angst om mijn vader ook te verliezen steekt ook weleens de kop op.
Maar daar probeer ik zo min mogelijk aan te denken. Ik heb gelukkig nog 2 broers.. Maar ik zou er niet aan moeten denken.
Ook heb ik me vaak afgevraagd hoe mijn leven eruit zou zijn als ze nog wel geleefd zou hebben en wat voor een persoon ik dan zou zijn.
Maar daar krijg ik toch geen antwoord op, dus dat heb ik maar laten varen.
Ik heb me gevormd door alles wat ik heb meegemaakt, naast mijn eigen persoonlijkheid natuurlijk. En ik ben trots op hetgeen ik bereikt heb.
Mijn moeder is overleden toen ik 15 jaar was, na een ziektebed van 13 jaar. Feitelijk was ik mijn moeder al verloren op 2 jarige leeftijd.
Ik mis haar enorm, terwijl ik haar eigenlijk niet eens heb gekend ( in gezonde toestand). Ik voel me niet compleet, mis een deel van mijn eigen identiteit.
Ook ik ben soms bang om ziek te worden of plotseling te sterven. Ik zie die angst ook terug bij mijn broers. Mijn vader heeft altijd kei hard zijn best gedaan om ons te steunen, in financieel oogpunt dan. Voor de rest heb ik de steun en kracht uit mezelf en vriendinnen moeten halen.
Aan kinderen heb ik nooit moeten denken, om die specifieke reden. Ik heb niet eens zelf een moeder gehad, hoe kan ik dan moeder worden??
En inderdaad de angst hebben dat het jou ook overkomt en je ook je kinderen alleen moet achterlaten. Dat heb ik wel losgelaten, hoewel ik weet dat bij bijvoorbeeld trouwen en kinderen krijgen ik haar nog meer zal missen.
De angst om mijn vader ook te verliezen steekt ook weleens de kop op.
Maar daar probeer ik zo min mogelijk aan te denken. Ik heb gelukkig nog 2 broers.. Maar ik zou er niet aan moeten denken.
Ook heb ik me vaak afgevraagd hoe mijn leven eruit zou zijn als ze nog wel geleefd zou hebben en wat voor een persoon ik dan zou zijn.
Maar daar krijg ik toch geen antwoord op, dus dat heb ik maar laten varen.
Ik heb me gevormd door alles wat ik heb meegemaakt, naast mijn eigen persoonlijkheid natuurlijk. En ik ben trots op hetgeen ik bereikt heb.
maandag 27 augustus 2007 om 19:30
[quote]:
Ik mis haar enorm, terwijl ik haar eigenlijk niet eens heb gekend ( in gezonde toestand). Ik voel me niet compleet, mis een deel van mijn eigen identiteit.
Heel herkenbaar Iemand heeft ooit es tegen mij gezegd dat het op zo'n manier maar beter is, dan dat je je moeder verliest als je ouder bent... want nu weet je toch niet wat je mist. Dat deed mij zo'n pijn. Ik heb er alles voor over om mijn moeder ook maar heel even te leren kennen....
Aan kinderen heb ik nooit moeten denken, om die specifieke reden. Ik heb niet eens zelf een moeder gehad, hoe kan ik dan moeder worden??
Ik ben dan wel moeder geworden, maar vraag me constant af (ook tijdens zwangerschap), kan ik dit wel? Ben ik wel een goede moeder?
Ook heb ik me vaak afgevraagd hoe mijn leven eruit zou zijn als ze nog wel geleefd zou hebben en wat voor een persoon ik dan zou zijn.
Maar daar krijg ik toch geen antwoord op, dus dat heb ik maar laten varen.
Ook heel herkenbaar
Ook ik ben uiteindelijk trots op wat en wie ik ben geworden en wat ik heb bereikt.
Ik mis haar enorm, terwijl ik haar eigenlijk niet eens heb gekend ( in gezonde toestand). Ik voel me niet compleet, mis een deel van mijn eigen identiteit.
Heel herkenbaar Iemand heeft ooit es tegen mij gezegd dat het op zo'n manier maar beter is, dan dat je je moeder verliest als je ouder bent... want nu weet je toch niet wat je mist. Dat deed mij zo'n pijn. Ik heb er alles voor over om mijn moeder ook maar heel even te leren kennen....
Aan kinderen heb ik nooit moeten denken, om die specifieke reden. Ik heb niet eens zelf een moeder gehad, hoe kan ik dan moeder worden??
Ik ben dan wel moeder geworden, maar vraag me constant af (ook tijdens zwangerschap), kan ik dit wel? Ben ik wel een goede moeder?
Ook heb ik me vaak afgevraagd hoe mijn leven eruit zou zijn als ze nog wel geleefd zou hebben en wat voor een persoon ik dan zou zijn.
Maar daar krijg ik toch geen antwoord op, dus dat heb ik maar laten varen.
Ook heel herkenbaar
Ook ik ben uiteindelijk trots op wat en wie ik ben geworden en wat ik heb bereikt.
maandag 27 augustus 2007 om 19:50
Oh ja, heel herkenbaar: de foute relativerende opmerkingen, goed bedoeld misschien maar oh zo pijnlijk. Hoe kun je nou iemand missen die je niet echt hebt gekend? Daarbij vergetend waar een moeder niet allemaal voor staat, geborgenheid bijvoorbeeld, onvoorwaardelijke liefde??
Nog zo'n foute opmerking: mensen in je omgeving, collega's ofzo. Zuchtend en steunend omdat het weer moederdag is. "Tsja Rhoslynne, die verplichting heb jij niet meer, hè?" "Goh ja, heb ik effe mazzel zeg!" Terwijl ik er alles voor zou geven om mijn moeder met een bloemetje te kunnen bedanken voor haar jarenlange moederlijke zorg!
Nog zo'n foute opmerking: mensen in je omgeving, collega's ofzo. Zuchtend en steunend omdat het weer moederdag is. "Tsja Rhoslynne, die verplichting heb jij niet meer, hè?" "Goh ja, heb ik effe mazzel zeg!" Terwijl ik er alles voor zou geven om mijn moeder met een bloemetje te kunnen bedanken voor haar jarenlange moederlijke zorg!
maandag 27 augustus 2007 om 20:33
Zo... die opmerking over moederdag was niet erg tactisch inderdaad!
Kunnen jullie je ook irriteren aan mensen die beweren dat ze ''zo veel hebben meegemaakt'' terwijl het eigenlijk niets is in vergelijking met je eigen jeugd? Bijvoorbeeld dat een opa is overleden die ze 10 keer per jaar zagen.
Ik erger me dan, en vervolgens erger ik me aan mezelf want die gedachtes zijn ook wel kortzichtig denk ik dan..... Misschien was die opa wel heel speciaal! En het ''meten van verdriet'' is heel oneerlijk.... uiteindelijk krijgt iedereen mindere periodes in z'n leven, de een wat eerder/meer als de ander maar niemand heeft een 100% zorgeloos leven.
Maarja.. wanneer iemand verteld over een moeilijke jeugd omdat opa is overleden, dan denk ik toch vaak ''je moest eens weten''...
Kunnen jullie je ook irriteren aan mensen die beweren dat ze ''zo veel hebben meegemaakt'' terwijl het eigenlijk niets is in vergelijking met je eigen jeugd? Bijvoorbeeld dat een opa is overleden die ze 10 keer per jaar zagen.
Ik erger me dan, en vervolgens erger ik me aan mezelf want die gedachtes zijn ook wel kortzichtig denk ik dan..... Misschien was die opa wel heel speciaal! En het ''meten van verdriet'' is heel oneerlijk.... uiteindelijk krijgt iedereen mindere periodes in z'n leven, de een wat eerder/meer als de ander maar niemand heeft een 100% zorgeloos leven.
Maarja.. wanneer iemand verteld over een moeilijke jeugd omdat opa is overleden, dan denk ik toch vaak ''je moest eens weten''...
maandag 27 augustus 2007 om 21:00
. En op de basisschool, als er weer wat voor moeder geknutseld ging worden... zat ik daar beteuterd bij... ik knutselde wel altijd mee, en dan kreeg ik weer van die vragen: waarom doe jij mee? jij hebt toch helemaal geen moeder??? 
maandag 27 augustus 2007 om 22:00
Ah huh! Errug herkenbaar. Is heel dubbel inderdaad. Je meet het inderdaad aan je eigen ervaringen. Vooral mensen die veel ouder zijn dan ik, en dan hun ouders nog hebben. En dat zo iemand dan zegt (toen het een jaar geleden was nadat mijn vader was overleden): wat loop jij nou somber te zijn. Je bent dertig (toen nog) wat kan er in jouw leven nou mis zijn? Die persoon nam ik vanaf toen niet serieus meer!!!
dinsdag 28 augustus 2007 om 21:04
Ik heb mijn moeder plotseling verloren toen ik 10 was. Mijn vader deed daarna zijn best maar was erg ouderwets en had zijn eigen verdriet. Ik bleef lief voor iedereen tot mijn puberteit. In de puberteit ben ik nogal ontspoord. Daarna heb ik op jonge leeftijd drie kinderen gekregen. Nu denk ik ter compensatie voor de liefde die ik niet meer had, eindelijk weer iemand die onvoorwaardelijk van mij hield. Ook bij mij thuis mocht eigenlijk niet over mijn moeder gepraat worden na haar overlijden. Drankproblemen ofzo herken ik niet. Wel ben ik nog steeds erg bang om wees te worden ook al ben ik inmiddels 32. En inderdaad vooral de jaloezie is herkenbaar. Na de dood van mijn moeder is ons gezin nogal uit elkaar gevallen. En oh, wat ben ik dan jaloers op gezellige zussenbanden, familie-uitjes etc.
dinsdag 28 augustus 2007 om 21:43
Rebecca, gaaf dat je wat aan die boeken hebt! Ik heb ze jaren geleden gelezen, misschien moet ik ze eens herlezen, haal ik er nu andere dingen uit dan toen!
Ik heb nu minder jaloezie, denk ook vaak dat ik het fijn vind niet zoveel (familie)verplichtingen te hebben, kan mijn eigen gang gaan. En als ik soms een goeie vriendin hoor over haar schoonouders, denk ik, OMG, gelukkig heb ik dat niet! Ik ben wel heel dankbaar voor de band met mijn broer en een oom en tante waar ik als het moet denk ik wel op terug kan vallen.
Ik heb nu minder jaloezie, denk ook vaak dat ik het fijn vind niet zoveel (familie)verplichtingen te hebben, kan mijn eigen gang gaan. En als ik soms een goeie vriendin hoor over haar schoonouders, denk ik, OMG, gelukkig heb ik dat niet! Ik ben wel heel dankbaar voor de band met mijn broer en een oom en tante waar ik als het moet denk ik wel op terug kan vallen.
woensdag 29 augustus 2007 om 14:24
Helemaal mee eens, als kind heb ik heel lang mijn beeld van een moeder geidealiseerd. In mijn ogen werd een moeder zo'n typische reclamemoeder die wachtte met koekjes en thee als je uit school kwam.
Als ik dan jouw verrhaal lees, WhishfulThinking, weet ik niet wat ik erger zou vinden. Geen moeder hebben of een moeder die zelf uit je leven verdwijnt en je een afgewezen gevoel geeft. Vreselijk! Gelukkig heb je een fantastische vader, wat leuk dat jullie samen winkelen gaan!
woensdag 29 augustus 2007 om 14:42
Verdriet kun je inderdaad niet meten, maar ik erger me ook vaak aan mensen die de geringste tegenslag in hun leven breed gaan uitmeten en zwelgen in zelfmedelijden.
Dan denk ik ook wel eens 'je moest eens weten' maar ik ben niet zo open over mijn jeugd tegen mensen die ik niet goed ken. Of het moet al ter sprake komen maar ik voel me er ongemakkelijk onder als er dan doorgevraagd wordt en geshockeerd wordt gereageerd. Kan ik niet zo goed mee omgaan.
woensdag 29 augustus 2007 om 19:40
Ja, ik heb ook de meest uiteenlopende reacties gehad. Negeren bijvoorbeeld. Kan ik achteraf wel begrijpen van klasgenoten, die waren 14, 15 jaar en dan weet je je ook geen houding te geven.
Maar ook een aantal leraren negeerden het, terwijl het wel was gezegd tijdens een vergadering. Maar dan niet even vragen ''goh limara hoe is het?'' toen ik net weer op school kwam. In plaats daarvan deden ze alsof ik er niet was... niet eens aankijken... maar ik zat gewoon vooraan in de klas!
En ik heb 100 x moeten uitleggen waarom ik ben opgegroeid bij mijn stiefvader en of hij wel aardig is. Er heerst een vooroordeel dat een stief-ouder altijd slecht is.....
Noorderling, kan me goed voorstellen dat je verschillende scenario's hebt! Zeker bij zelfmoord. Roept dat ook vragen op bij mensen? Je vraagt niet waarom iemand overlijd aan kanker, dat krijg je of je krijgt het niet, maar zelfmoord...? Lijkt me in elk geval niet leuk als mensen er echt op doorvragen.
Wishfulthinking, wat vreselijk, dat je moeder je afwees! Lijkt me dat je daar heel onzeker door wordt!
Maar ook een aantal leraren negeerden het, terwijl het wel was gezegd tijdens een vergadering. Maar dan niet even vragen ''goh limara hoe is het?'' toen ik net weer op school kwam. In plaats daarvan deden ze alsof ik er niet was... niet eens aankijken... maar ik zat gewoon vooraan in de klas!
En ik heb 100 x moeten uitleggen waarom ik ben opgegroeid bij mijn stiefvader en of hij wel aardig is. Er heerst een vooroordeel dat een stief-ouder altijd slecht is.....
Noorderling, kan me goed voorstellen dat je verschillende scenario's hebt! Zeker bij zelfmoord. Roept dat ook vragen op bij mensen? Je vraagt niet waarom iemand overlijd aan kanker, dat krijg je of je krijgt het niet, maar zelfmoord...? Lijkt me in elk geval niet leuk als mensen er echt op doorvragen.
Wishfulthinking, wat vreselijk, dat je moeder je afwees! Lijkt me dat je daar heel onzeker door wordt!
zaterdag 1 september 2007 om 18:34
hallo allemaal,
vreselijk te moeten horen wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan en zo vroeg al een moeder hebbben moeten missen.
ikzelf was net 21 toen ze overleed. woonde nog thuis met mijn vader.
zei zelf is aan haar jarenlange alcoholverslaving, wat ook weer vervelende thuis situatie mee bracht overleden. en ik heb erge moeite met drank, mijn vriend kan ik geen alcohol zien drinken al met nek haren gaan dan overeind staan, en hebben daar ook vele ruzies door.. ben door de hele situatie erg onzeker geworden, en heb nu 3 jaar nadat ze overleden is, erge problemen met mezelf en het hele leven eigenlijk... heb behoorlijke dip gehad, maar nu gaat het door veel te praten wel weer beter...
genoeg gezegd.....
vreselijk te moeten horen wat jullie allemaal hebben moeten doorstaan en zo vroeg al een moeder hebbben moeten missen.
ikzelf was net 21 toen ze overleed. woonde nog thuis met mijn vader.
zei zelf is aan haar jarenlange alcoholverslaving, wat ook weer vervelende thuis situatie mee bracht overleden. en ik heb erge moeite met drank, mijn vriend kan ik geen alcohol zien drinken al met nek haren gaan dan overeind staan, en hebben daar ook vele ruzies door.. ben door de hele situatie erg onzeker geworden, en heb nu 3 jaar nadat ze overleden is, erge problemen met mezelf en het hele leven eigenlijk... heb behoorlijke dip gehad, maar nu gaat het door veel te praten wel weer beter...
genoeg gezegd.....
zaterdag 1 september 2007 om 22:10
Veel herkenning hier.
Wat ik me afvroeg; hoe was jullie band met jullie moeder?
Ik had een erg moeizame band met de mijne, en dat maakt het nog gecompliceerder dat ze overleden is. Veel strijd gehad met haar toen ik kind was, en ik vraag me wel eens af hoe ik met haar op zou kunnen schieten nu ik 'volwassen' ben.
Hebben jullie ook een gevoel van leegte van binnen wat regelmatig op komt zetten?
Wat ik me afvroeg; hoe was jullie band met jullie moeder?
Ik had een erg moeizame band met de mijne, en dat maakt het nog gecompliceerder dat ze overleden is. Veel strijd gehad met haar toen ik kind was, en ik vraag me wel eens af hoe ik met haar op zou kunnen schieten nu ik 'volwassen' ben.
Hebben jullie ook een gevoel van leegte van binnen wat regelmatig op komt zetten?
zondag 2 september 2007 om 09:25
moravia,
ja, heb een zeer moeilijke band gehad met mijn moeder (eigenlijk geen) en dus toen ze overleed was er een dubbel gevoel... kwaad omdat ze mij en haarzelf uiteindelijk dit aan had gedaan, en ook blij, klinkt hard misschien, maar er viel een enorme last van me af.
en nu breekt het vaak op haar te moeten missen,, bij bv. bruiloft en geboorte.. kan geen advies vragen aan haar..
ik denk dat als ze nog geleefd had ik nog minder met haar op kon schieten, was waarschijnlijk uit haar leven verdwenen...
en jij hoe denk jij daarover?
ja, heb een zeer moeilijke band gehad met mijn moeder (eigenlijk geen) en dus toen ze overleed was er een dubbel gevoel... kwaad omdat ze mij en haarzelf uiteindelijk dit aan had gedaan, en ook blij, klinkt hard misschien, maar er viel een enorme last van me af.
en nu breekt het vaak op haar te moeten missen,, bij bv. bruiloft en geboorte.. kan geen advies vragen aan haar..
ik denk dat als ze nog geleefd had ik nog minder met haar op kon schieten, was waarschijnlijk uit haar leven verdwenen...
en jij hoe denk jij daarover?
zondag 2 september 2007 om 10:36
Ik was een echt moederskindje, zat het liefste zo veel mogelijk bij haar op schoot. Ze was heel liefdevol en zorgzaam, heel anders dan mijn vader die nogal stug en ruw was en waarvan je eerder een knal tegen je kop kreeg dan een aai erover. Ik heb haar dan ook vreselijk gemist toen ze stierf, met name haar lichamelijke warmte.
Ja, ik vraag me ook vaak af hoe mijn band met haar zou zijn nu ik volwassen ben. Want ik heb geen idee hoe haar persoonlijkheid was, behalve dan dat ze een heel zacht karakter had. En er is helaas niemand meer om het aan te vragen. Mijn vader sprak niet graag over haar maar ik weet wel dat hij veel van haar gehouden heeft.
Ja, ik vraag me ook vaak af hoe mijn band met haar zou zijn nu ik volwassen ben. Want ik heb geen idee hoe haar persoonlijkheid was, behalve dan dat ze een heel zacht karakter had. En er is helaas niemand meer om het aan te vragen. Mijn vader sprak niet graag over haar maar ik weet wel dat hij veel van haar gehouden heeft.
zondag 2 september 2007 om 22:35
Wat herkenbaar, Jenny. De doodsoorzaak van mijn moeder kwam (deels) ook door haar jarenjange alcoholverslaving. Door haar drankprobleem (en de vele loze beloftes om te stoppen met drinken) had ik ook geen goede band met mijn moeder. Maar ook door mijn leeftijd, ik was puber.....
Ik had hetzelfde dubbele gevoel toen ze overleed, verdriet, maar deels ook opluchting. En het heeft me heel erg onzeker gemaakt, waar ik nog steeds last van heb....
Heb jij professionele hulp gehad? Of heb je vooral met vrienden/familie gepraat?
Net als jullie, vraag ik me af hoe de band was geweest als ze nog geleefd had. Het doet pijn om daar nooit achter te kunnen komen. En dat geeft een gevoel van leegte.....
En juist nu ik ouder wordt, vraag ik me steeds meer af wat haar advies zou zijn geweest over studie, relaties, tja alles eigenlijk.
Ik had hetzelfde dubbele gevoel toen ze overleed, verdriet, maar deels ook opluchting. En het heeft me heel erg onzeker gemaakt, waar ik nog steeds last van heb....
Heb jij professionele hulp gehad? Of heb je vooral met vrienden/familie gepraat?
Net als jullie, vraag ik me af hoe de band was geweest als ze nog geleefd had. Het doet pijn om daar nooit achter te kunnen komen. En dat geeft een gevoel van leegte.....
En juist nu ik ouder wordt, vraag ik me steeds meer af wat haar advies zou zijn geweest over studie, relaties, tja alles eigenlijk.
maandag 3 september 2007 om 18:43
limara,
ja die loze beloftes en leugens komen mij ook te bekend voor en ja onzeker voor de rest van ons leven... en mensen wantrouwen? heb je dat ook?
nee heb geen prof hulp gehad. niemand van de buitenwereld mocht het weten.
en als mensen vragen waaraan ze overleden is sta ik iedere keer weer met mijn mond vol tanden.
heb er een tijd lang goed mee om kunnen gaan, maar de afgelopen 3 maand is alles me een beetje aan het nekken... en zie eventjes niet zo heel veel positief.. maar dat komt wel weer...
groetjes
ja die loze beloftes en leugens komen mij ook te bekend voor en ja onzeker voor de rest van ons leven... en mensen wantrouwen? heb je dat ook?
nee heb geen prof hulp gehad. niemand van de buitenwereld mocht het weten.
en als mensen vragen waaraan ze overleden is sta ik iedere keer weer met mijn mond vol tanden.
heb er een tijd lang goed mee om kunnen gaan, maar de afgelopen 3 maand is alles me een beetje aan het nekken... en zie eventjes niet zo heel veel positief.. maar dat komt wel weer...
groetjes
