Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 18 november 2008 om 17:32
Dat nummer van Herman van Veen, de eerste keer dat ik het hoorde, tranen met tuiten. Vreselijk. En zo aangrijpend. Las de tekst daarnet en kreeg weer de koude rillingen.
"Door een onvoorspelbare ouder in jezelf op te nemen voelt het al minder onvoorspelbaar en onveilig. In feite maakt het een kind tot zowel slachtoffer als collaborateur. En daar komt veel van de zelfhaat vandaan denk ik. Het verraad aan jezelf. De bewijzen dat je idd een slecht kind bent, dat je het hoe dan ook nooit goed doet."
"Zou je dit stukje wat meer willen uitleggen? Ik begrijp niet helemaal de link tussen het "slachtoffer en collaborateur zijn" en "zelfhaat". Je bedoeld dat je een hekel aan jezelf krijgt, omdat je het jezelf aan gaat doen?"
Effe zo quoten want anders wilde het niet. Volgens mij heb je 'm al. Door in feite door de ogen van mensen die je pijn doen naar jezelf te kijken, door die invloeden in je op te nemen en actief in je te laten werken, kweek je zelfhaat. Niet alleen vanuit de kant in jezelf die slachtoffer is daarvan en die verraad ervaart van binnenuit, maar ook de destructieve kant in jezelf die oorspronkelijk van anderen was en die je gekopieerd hebt uit veiligheids- en loyaliteitsoverwegingen.
Mensen die dit met je doen, gaan respectloos om met het kwetsbare deel in je. Bijv pesters, zijn een uitstekend voorbeeld. Die pakken de kwetsbaarsten, lekker makkelijk doelwit, die kinderen zijn vaak al "aangeschoten" door hun ouders en/of omgeving. Of heel zachtaardig. Kunnen niet van zich afbijten. Door iets van de mensen die je stukmaakten in je op te nemen ga je ook zo kijken naar jezelf. Naar je kwetsbare, zachtaardige kanten. Die ga je minachten, veroordelen, net zo goed in een hoekje drijven.
Twee delen in jezelf die elkaar niet kunnen verdragen. Het klinkt misschien een beetje overtrokken maar ik vermoed uit je postings dat je heel kritisch bent naar jezelf toe. En dat is vaak een heldere indicatie dat je delen van anderen, van hun gedrag, hebt overgenomen. Dat je jezelf deels door hun filter bekijkt. En dan blijft er vaak niet zoveel positiefs over. Terwijl dat dus eigenlijk helemaal niet waar is. Het hangt van je perspectief af.
Als jouw filter weer van jou wordt zul je zien dat je jezelf wel leuk en goed vindt zoals je bent. Dat is een proces. Je bent ergens gedwongen geraakt door de situatie om loyaal te worden naar anderen toe die jou niet vriendelijk en welwillend bekeken.
Ik weet niet of het nu duidelijker is en of je het herkent. Je moet maar even kijken .
"Door een onvoorspelbare ouder in jezelf op te nemen voelt het al minder onvoorspelbaar en onveilig. In feite maakt het een kind tot zowel slachtoffer als collaborateur. En daar komt veel van de zelfhaat vandaan denk ik. Het verraad aan jezelf. De bewijzen dat je idd een slecht kind bent, dat je het hoe dan ook nooit goed doet."
"Zou je dit stukje wat meer willen uitleggen? Ik begrijp niet helemaal de link tussen het "slachtoffer en collaborateur zijn" en "zelfhaat". Je bedoeld dat je een hekel aan jezelf krijgt, omdat je het jezelf aan gaat doen?"
Effe zo quoten want anders wilde het niet. Volgens mij heb je 'm al. Door in feite door de ogen van mensen die je pijn doen naar jezelf te kijken, door die invloeden in je op te nemen en actief in je te laten werken, kweek je zelfhaat. Niet alleen vanuit de kant in jezelf die slachtoffer is daarvan en die verraad ervaart van binnenuit, maar ook de destructieve kant in jezelf die oorspronkelijk van anderen was en die je gekopieerd hebt uit veiligheids- en loyaliteitsoverwegingen.
Mensen die dit met je doen, gaan respectloos om met het kwetsbare deel in je. Bijv pesters, zijn een uitstekend voorbeeld. Die pakken de kwetsbaarsten, lekker makkelijk doelwit, die kinderen zijn vaak al "aangeschoten" door hun ouders en/of omgeving. Of heel zachtaardig. Kunnen niet van zich afbijten. Door iets van de mensen die je stukmaakten in je op te nemen ga je ook zo kijken naar jezelf. Naar je kwetsbare, zachtaardige kanten. Die ga je minachten, veroordelen, net zo goed in een hoekje drijven.
Twee delen in jezelf die elkaar niet kunnen verdragen. Het klinkt misschien een beetje overtrokken maar ik vermoed uit je postings dat je heel kritisch bent naar jezelf toe. En dat is vaak een heldere indicatie dat je delen van anderen, van hun gedrag, hebt overgenomen. Dat je jezelf deels door hun filter bekijkt. En dan blijft er vaak niet zoveel positiefs over. Terwijl dat dus eigenlijk helemaal niet waar is. Het hangt van je perspectief af.
Als jouw filter weer van jou wordt zul je zien dat je jezelf wel leuk en goed vindt zoals je bent. Dat is een proces. Je bent ergens gedwongen geraakt door de situatie om loyaal te worden naar anderen toe die jou niet vriendelijk en welwillend bekeken.
Ik weet niet of het nu duidelijker is en of je het herkent. Je moet maar even kijken .
dinsdag 18 november 2008 om 17:32
dinsdag 18 november 2008 om 18:09
Ik had al zo'n vermoeden dat het om lastig zijn ging omdat dat automatisch samengaat met geen ruimte in durven nemen. En ik vind je reactie niet overdreven, het is echte angst en die is ergens op gebaseerd. Het is hooguit moeilijk omdat het nu in theorie niet meer nodig is. Maar dat is lekker makkelijk gezegd .
Voor mijzelf werkte het het beste om het maar te blijven doen. Wel lastig en vervelend zijn, wel moeilijk doen naar mijn definities. En toen bleek dat het over het algemeen om heel normaal en gezond gedrag ging. Zit er nog steeds weleens mee te klooien (je blijft er telkens weer tegenaan lopen in nieuwe situaties maar op een gegeven moment raak je ook door dat assortiment heen denk ik ).
Dus elke keer maar weer dat avontuur aangaan, weer over die drempel heen strompelen. Maar ik ben masochistisch van nature haha. Wat mij opviel was dat veel toepassen het snelste werkte. Dus ook kleine dingen aangrijpen. Ik voelde me soms een beetje puberaal, overal moeilijk over doen en duidelijk mijn grenzen afbakenen en zo. Maar het werkte goed voor mij (en mijn angst een enorme pain in the ass te zijn voor mijn omgeving bleek in de meeste gevallen ongegrond, in de andere waren mensen er gewoon niet blij mee dat ze niet meer over me heen konden denderen).
Heb je voor jezelf een idee wat voor jou het beste werkt? Heb je daar toendertijd een praktische toepassing voor bedacht?
(En weet je.... het is leuk om zotussendoor heeeeel vervelend te zijn... . Hoort er ook bij!)
Voor mijzelf werkte het het beste om het maar te blijven doen. Wel lastig en vervelend zijn, wel moeilijk doen naar mijn definities. En toen bleek dat het over het algemeen om heel normaal en gezond gedrag ging. Zit er nog steeds weleens mee te klooien (je blijft er telkens weer tegenaan lopen in nieuwe situaties maar op een gegeven moment raak je ook door dat assortiment heen denk ik ).
Dus elke keer maar weer dat avontuur aangaan, weer over die drempel heen strompelen. Maar ik ben masochistisch van nature haha. Wat mij opviel was dat veel toepassen het snelste werkte. Dus ook kleine dingen aangrijpen. Ik voelde me soms een beetje puberaal, overal moeilijk over doen en duidelijk mijn grenzen afbakenen en zo. Maar het werkte goed voor mij (en mijn angst een enorme pain in the ass te zijn voor mijn omgeving bleek in de meeste gevallen ongegrond, in de andere waren mensen er gewoon niet blij mee dat ze niet meer over me heen konden denderen).
Heb je voor jezelf een idee wat voor jou het beste werkt? Heb je daar toendertijd een praktische toepassing voor bedacht?
(En weet je.... het is leuk om zotussendoor heeeeel vervelend te zijn... . Hoort er ook bij!)
dinsdag 18 november 2008 om 20:46
Wauw dames, de boel komt los en wel op een positieve manier
Weet je (aan jullie allemaal gericht), het helpt om hier te schrijven. Op een of andere manier ben ik alerter en scherper als ik op dit topic schrijf. Mijn dagen gaan van mwaw-mwaw naar lekker relaxed & ok
En Feliciaatje, ik moest erg lachen om dat zinnetje ' ik ben ook een beetje masochistisch' zoiets, nou dat heb ik dus ook.
Chameloen, dat cool & collective...zooo herkenbaar! Een collega zei een tijd terug dat ze me zo relaxed en rustig vond...notabene in een week waar ik (ff dramatisch doen) dood ging van ellende. En ik heel verbaasd:"Relaxed en rustig?!?!?!" Maar dat is altijd een ahum 'kracht' geweest. Het kan stormen en tieren vanbinnen en niemand die het merkt. Babbeltje hier, babbeltje daar, met iemand thee drinken, koetjes en kalfjes...terwijl vanbinnen er een oorlog woedt. Maar ik weet nu ook dat ik daarmee een deel van de herrie binnenhield en ook non-verbaal niet echt eerlijk was. Nu laat ik het gedoseerd naar buiten komen. Ik ben iets meer mezelf zonder meteen een hele nare sfeer voor iedereen te creeeren. Je zou bijna zeggen dat ik nu pas relaxter ben.
Ik weet niet of het Lynne of Loving_Life was die vroeg wanneer je weet wanneer je iemand kwetst. Eigenlijk is het heel eenvoudig (tja, klinkt aanmatigend als ik het zo neerschrijf), wanneer was je zelf gekwetst? Wanneer werd je teleurgesteld? Wanneer werd je boos? Wanneer voelde je je genegeerd? Je kunt een ander alleen behandelen, zoals je zelf behandelt wilt worden. Stuk voor stuk schrijven op dit topic oersterkte meiden. We lijken niet het type vrouw dat lukraak mensen loopt te kwetsen, eerder tegenovergestelde, we zijn veel te veel bezig met de gevoelens van anderen.
Verwar gekwetstheid niet met ego-krenking. Als je duidelijk voor jouw gevoelens uitkomt (iemand laat je bijvoorbeeld zitten) en die persoon reageert verontwaardigd dat JIJ boos durft te zijn....dan weet je dat die persoon in zijn/haar ego is gekrenkt. Want hij/zij is zo GEWELDIG die doet NOOIT iets fout en wie denk jij dat je bent dat je over haar/zijn gedrag iets mag zeggen. Nu riep ik stoer dat het eenvoudig was maar het is toch lastig uit te leggen Ik put overigens uit mijn eigen ervaringen wat het kwetsen betreft, heb denk ik altijd wel een scherp gevoel gehad voor wanneer je iemand kwetst. Het kan nog beter dat gevoel want ook ik zal onbewust mensen kwetsen en daarom 'train' ik mezelf er in mezelf niet te kwetsen en zodoende hetzelfde naar buiten uit te kunnen zenden naar anderen (hoop dat iemand mij nog volgt)
Ik denk ook dat je sommige dingen zo niet alles gewoon WEET. Je weet wanneer je een ander kwetst. We stellen onszelf alleen die vraag om hondedrduizendmiljoen procent zeker te weten dat we juist en goed handelen. Daar komt het perfectionisme weer kijken. Als wij maar zo zuiver en oprecht mogelijk handelen dan hebben we nooit meer conflicten, zal er nooit meer boos zijn op ons, zullen we altijd bemint blijven, laat niemand ons in de steek.... Dus gaan we zelfs de vraag stellen wanneer je spreekt van 'kwetsen'. Terwijl we dondersgoed weten hoe dat voelt. Als geen ander.
Als er mensen zijn die weten hoe het voelt om gekwetst te zijn, zijn wij dat niet? We weten toch stuk voor stuk wat ECHT kwetsen inhoudt?
Verwar daarom nooit het krenken van iemands ego met kwetsen.
Wat Feliciaatje zegt klopt helemaal. Hoe vaker je je gevoel uitspreekt, hoe makkelijker het wordt en des te meer het weer 'natuurlijk' aanvoelt. Vergeet niet dat we vroeger dit van nature al deden, het uitspreken, het opkomen voor onze behoeftes etc. Dit is er alleen uitgeramd. Dus niet denken dat je iets 'tegennatuurlijks' aan het leren bent, je bent juist iets tegennatuurlijks aan het afleren. Ik kan ook zeker beamen dat na een tijdje je de smaak zo te pakken hebt dat je zelfs op zoek gaat naar nog meer onuitgesproken zaken die je opgehelderd wilt hebben.
Elmervrouw, when it rains it pours. Zodra je met een thema bezig bent in je leven dan kom je het de godganse dag tegen. Het lijkt maar niet op te houden. Dat hoort er echt bij. Ik had ooit mijn 'oorlogweken' en misschien komen ze er nog aan. Weken, maanden waarin ik met veel mensen in de clinch lag. Het is net of een kracht in je leven bezig is met een grote schoonmaak. Je kunt het niet tegenhouden, het enige wat ik toen altijd dacht: het doet verdomde pijn en het is erg moeilijk allemaal maar ik doe het tenminste! Dit is pijn die wat waard is in plaats van de pijn van niet weten hoe te leven.
Chameleon, ik moest erg lachen om je laatste post. En wat knap dat je dat deed! Voor sommigen is het heel normaal om de telefoon te pakken en ze gewoon even te vertellen wat ze met dat abonnement kunnen doen maar ik weet hoe het voelt om in je recht te staan en het toch niet zo te voelen! Als moet ik heel eerlijk bekennen dat ik dat dus niet gedurfd zou hebben Te laat zijn met opzeggen en dan alsnog zorgen dat ik van de abonnement afkom....
Weet je (aan jullie allemaal gericht), het helpt om hier te schrijven. Op een of andere manier ben ik alerter en scherper als ik op dit topic schrijf. Mijn dagen gaan van mwaw-mwaw naar lekker relaxed & ok
En Feliciaatje, ik moest erg lachen om dat zinnetje ' ik ben ook een beetje masochistisch' zoiets, nou dat heb ik dus ook.
Chameloen, dat cool & collective...zooo herkenbaar! Een collega zei een tijd terug dat ze me zo relaxed en rustig vond...notabene in een week waar ik (ff dramatisch doen) dood ging van ellende. En ik heel verbaasd:"Relaxed en rustig?!?!?!" Maar dat is altijd een ahum 'kracht' geweest. Het kan stormen en tieren vanbinnen en niemand die het merkt. Babbeltje hier, babbeltje daar, met iemand thee drinken, koetjes en kalfjes...terwijl vanbinnen er een oorlog woedt. Maar ik weet nu ook dat ik daarmee een deel van de herrie binnenhield en ook non-verbaal niet echt eerlijk was. Nu laat ik het gedoseerd naar buiten komen. Ik ben iets meer mezelf zonder meteen een hele nare sfeer voor iedereen te creeeren. Je zou bijna zeggen dat ik nu pas relaxter ben.
Ik weet niet of het Lynne of Loving_Life was die vroeg wanneer je weet wanneer je iemand kwetst. Eigenlijk is het heel eenvoudig (tja, klinkt aanmatigend als ik het zo neerschrijf), wanneer was je zelf gekwetst? Wanneer werd je teleurgesteld? Wanneer werd je boos? Wanneer voelde je je genegeerd? Je kunt een ander alleen behandelen, zoals je zelf behandelt wilt worden. Stuk voor stuk schrijven op dit topic oersterkte meiden. We lijken niet het type vrouw dat lukraak mensen loopt te kwetsen, eerder tegenovergestelde, we zijn veel te veel bezig met de gevoelens van anderen.
Verwar gekwetstheid niet met ego-krenking. Als je duidelijk voor jouw gevoelens uitkomt (iemand laat je bijvoorbeeld zitten) en die persoon reageert verontwaardigd dat JIJ boos durft te zijn....dan weet je dat die persoon in zijn/haar ego is gekrenkt. Want hij/zij is zo GEWELDIG die doet NOOIT iets fout en wie denk jij dat je bent dat je over haar/zijn gedrag iets mag zeggen. Nu riep ik stoer dat het eenvoudig was maar het is toch lastig uit te leggen Ik put overigens uit mijn eigen ervaringen wat het kwetsen betreft, heb denk ik altijd wel een scherp gevoel gehad voor wanneer je iemand kwetst. Het kan nog beter dat gevoel want ook ik zal onbewust mensen kwetsen en daarom 'train' ik mezelf er in mezelf niet te kwetsen en zodoende hetzelfde naar buiten uit te kunnen zenden naar anderen (hoop dat iemand mij nog volgt)
Ik denk ook dat je sommige dingen zo niet alles gewoon WEET. Je weet wanneer je een ander kwetst. We stellen onszelf alleen die vraag om hondedrduizendmiljoen procent zeker te weten dat we juist en goed handelen. Daar komt het perfectionisme weer kijken. Als wij maar zo zuiver en oprecht mogelijk handelen dan hebben we nooit meer conflicten, zal er nooit meer boos zijn op ons, zullen we altijd bemint blijven, laat niemand ons in de steek.... Dus gaan we zelfs de vraag stellen wanneer je spreekt van 'kwetsen'. Terwijl we dondersgoed weten hoe dat voelt. Als geen ander.
Als er mensen zijn die weten hoe het voelt om gekwetst te zijn, zijn wij dat niet? We weten toch stuk voor stuk wat ECHT kwetsen inhoudt?
Verwar daarom nooit het krenken van iemands ego met kwetsen.
Wat Feliciaatje zegt klopt helemaal. Hoe vaker je je gevoel uitspreekt, hoe makkelijker het wordt en des te meer het weer 'natuurlijk' aanvoelt. Vergeet niet dat we vroeger dit van nature al deden, het uitspreken, het opkomen voor onze behoeftes etc. Dit is er alleen uitgeramd. Dus niet denken dat je iets 'tegennatuurlijks' aan het leren bent, je bent juist iets tegennatuurlijks aan het afleren. Ik kan ook zeker beamen dat na een tijdje je de smaak zo te pakken hebt dat je zelfs op zoek gaat naar nog meer onuitgesproken zaken die je opgehelderd wilt hebben.
Elmervrouw, when it rains it pours. Zodra je met een thema bezig bent in je leven dan kom je het de godganse dag tegen. Het lijkt maar niet op te houden. Dat hoort er echt bij. Ik had ooit mijn 'oorlogweken' en misschien komen ze er nog aan. Weken, maanden waarin ik met veel mensen in de clinch lag. Het is net of een kracht in je leven bezig is met een grote schoonmaak. Je kunt het niet tegenhouden, het enige wat ik toen altijd dacht: het doet verdomde pijn en het is erg moeilijk allemaal maar ik doe het tenminste! Dit is pijn die wat waard is in plaats van de pijn van niet weten hoe te leven.
Chameleon, ik moest erg lachen om je laatste post. En wat knap dat je dat deed! Voor sommigen is het heel normaal om de telefoon te pakken en ze gewoon even te vertellen wat ze met dat abonnement kunnen doen maar ik weet hoe het voelt om in je recht te staan en het toch niet zo te voelen! Als moet ik heel eerlijk bekennen dat ik dat dus niet gedurfd zou hebben Te laat zijn met opzeggen en dan alsnog zorgen dat ik van de abonnement afkom....
woensdag 19 november 2008 om 01:12
lol Chameleon hahaha..
Ik vind het ook wel heel knap, want ik kan het, zij het met mate of nu pas (meer en/of zekerder), alleen als ik echt ergens zeker weet dat ik gelijk heb en/of iets echt niet kan. Had het toevallig laatst ook en ik moet zeggen het voelt inderdaad erg goed. Ik kwam echt op voor mezelf en gaf, letterlijk en figuurlijk nog wel, mijn grenzen aan. Iemand zat telkens 'ongevraagd' aan mijn spullen, dat kon allemaal wel even, niet dus (meer).
Via de telefoon doe/kan ik het ook wel in geval van als ik iets niet vind kloppen, maar geeft mezelf in sommige gevallen nog geen goed gevoel, maar dat is vooral omdat ze zo onbeleefd en onklantvriendelijk kunnen zijn en blijven, totaal niet denken vanuit de klant en maar blijven praten vanuit het bedrijf enzovoorts. Knap irritant kan ik dat vinden, zacht uitgedrukt
! Want ze blijven vaak dan toch bij hun standpunt, die vaak niet eens klopt, alleen omdat het economisch meer profijt biedt of geeft, grrrr of ze gewoon niet weten wat ze doen, en de klant vooral niet tegemoet willen komen soms. Goed, hier ook wat telefoonervaringen dus
Maar ik herken het allemaal zo wat jullie allemaal schrijven. Wordt ook veel geschreven, maar dat vind ik niet erg (al is het soms wat terugzoeken ), want er staan ook gewoon zoveel tips in vind ik, dingen waar ik echt wat aan heb, bedankt daarvoor dus ook!
Dat liedje van Herman van Veen is heftig, wat dat betreft zijn er vandaag of gister toevallig ouders gearessteerd wegens mishandeling, dat las ik net op nu.nl.
Jullie hebben het over dingen waar ik eigenlijk zelf ook allemaal mee bezig ben. Wat de grenzen betreft, dat heb ik laatst (dus) pas een beetje door of begin het wat door te krijgen, pas toen ik er wat over las, mijn god, dat het ergens ook zo simpel kan zijn, nu moet er jarenlange grenzeloosheid van af, en dat is wel ergens moeilijker dan de simpelheid van het grenzen aangeven ansich
Had dus zoiets gelezen van, 'wat je niet wilt/prettig vindt, dat is jouw grens!' Simpeler kan toch bijna niet. En dan niet alleen met uitschelden, maar met (zware) kritiek kan het al of denigrerende grapjes! Die laatste vond ik zelf erg goed. Dat kan je grens al best zijn, als je dat niet prettig vindt en dat kan ook erg vervelend zijn.
Als je dat toelaat, niet met jezelf afspreekt (zeg het zo maar even) dat dát bijvoorbeeld je grens is en dat je dat dus ook niet weet, want je hebt dan geen grenzen (en voelt jezelf waarschijnlijk alleen maar overrompeld, overstuur et cetera) dan zullen er GEHEID mensen overheen gaan dus of het proberen. Ik probeer zelf dus nu ook aan te geven van, hé dat is iets wat ik niet prettig vind, mijn verantwoording is dan het aangeven (hoe moeilijk ook of dat kan zijn) en dat is dan volgens mij (dus) voor jezelf opkomen. Een ander heeft dan weer de keuze of hij/zij die grens respecteert of niet en ik mag hopen van wel haha
(f)
Ik vind het ook wel heel knap, want ik kan het, zij het met mate of nu pas (meer en/of zekerder), alleen als ik echt ergens zeker weet dat ik gelijk heb en/of iets echt niet kan. Had het toevallig laatst ook en ik moet zeggen het voelt inderdaad erg goed. Ik kwam echt op voor mezelf en gaf, letterlijk en figuurlijk nog wel, mijn grenzen aan. Iemand zat telkens 'ongevraagd' aan mijn spullen, dat kon allemaal wel even, niet dus (meer).
Via de telefoon doe/kan ik het ook wel in geval van als ik iets niet vind kloppen, maar geeft mezelf in sommige gevallen nog geen goed gevoel, maar dat is vooral omdat ze zo onbeleefd en onklantvriendelijk kunnen zijn en blijven, totaal niet denken vanuit de klant en maar blijven praten vanuit het bedrijf enzovoorts. Knap irritant kan ik dat vinden, zacht uitgedrukt
! Want ze blijven vaak dan toch bij hun standpunt, die vaak niet eens klopt, alleen omdat het economisch meer profijt biedt of geeft, grrrr of ze gewoon niet weten wat ze doen, en de klant vooral niet tegemoet willen komen soms. Goed, hier ook wat telefoonervaringen dus Maar ik herken het allemaal zo wat jullie allemaal schrijven. Wordt ook veel geschreven, maar dat vind ik niet erg (al is het soms wat terugzoeken ), want er staan ook gewoon zoveel tips in vind ik, dingen waar ik echt wat aan heb, bedankt daarvoor dus ook!
Dat liedje van Herman van Veen is heftig, wat dat betreft zijn er vandaag of gister toevallig ouders gearessteerd wegens mishandeling, dat las ik net op nu.nl.
Jullie hebben het over dingen waar ik eigenlijk zelf ook allemaal mee bezig ben. Wat de grenzen betreft, dat heb ik laatst (dus) pas een beetje door of begin het wat door te krijgen, pas toen ik er wat over las, mijn god, dat het ergens ook zo simpel kan zijn, nu moet er jarenlange grenzeloosheid van af, en dat is wel ergens moeilijker dan de simpelheid van het grenzen aangeven ansich
Had dus zoiets gelezen van, 'wat je niet wilt/prettig vindt, dat is jouw grens!' Simpeler kan toch bijna niet. En dan niet alleen met uitschelden, maar met (zware) kritiek kan het al of denigrerende grapjes! Die laatste vond ik zelf erg goed. Dat kan je grens al best zijn, als je dat niet prettig vindt en dat kan ook erg vervelend zijn.
Als je dat toelaat, niet met jezelf afspreekt (zeg het zo maar even) dat dát bijvoorbeeld je grens is en dat je dat dus ook niet weet, want je hebt dan geen grenzen (en voelt jezelf waarschijnlijk alleen maar overrompeld, overstuur et cetera) dan zullen er GEHEID mensen overheen gaan dus of het proberen. Ik probeer zelf dus nu ook aan te geven van, hé dat is iets wat ik niet prettig vind, mijn verantwoording is dan het aangeven (hoe moeilijk ook of dat kan zijn) en dat is dan volgens mij (dus) voor jezelf opkomen. Een ander heeft dan weer de keuze of hij/zij die grens respecteert of niet en ik mag hopen van wel haha
(f)
woensdag 19 november 2008 om 10:24
Ik kan goed verontwaardigd of boos zijn Loving Life, hard op geoefend . Dus ik zat ook met die twee kanten, ik ben een temperamentvolle tante van nature. Alleen was dat goed afgedempt door alles. Nu ben ik temperamentvol wanneer ik er zin in heb (ook in de positieve zin, ik ben blij dat ik dat stuk passie voor het leven weer volledig heb kunnen ontsluiten, ik had het vroeger nog ten dele) en vredig en kalm wanneer ik daarin zin heb. Maar net wat beter past in de situatie zonder dat dat betekent dat ik me aanpas aan anderen, gewoon wat goed voelt voor mij.
Ik denk dat dat een van de grootste illusies is waar mensen mee kampen. Dat er van ons verwacht wordt dat we consequent en overzichtelijk zijn. Dat zijn mensen gewoon niet, ze zijn juist vrij inconsistent. Maar wel op hun eigen manier en daar is wel degelijk een lijn in te vinden. Een ander die er wat moeite voor doet ziet de draadjes lopen en dan blijkt het alsnog logisch te zijn op een soms wat onlogische wijze .
Dit geldt zeker voor vrouwen. En mannen ook, maar weer op een andere manier. Die twee delen waar het in de Ontembare Vrouw over gaat, dat creeert juist levendigheid en mogelijkheid tot groei.
En ik moest weer grinniken dat jij het herkende Sensy, wat betreft dat masochistische (met knipoog), ik had al zo'n idee. Geen angst voor pijn, niet dat ik het leuk vind maar als het pijn doet, doet het pijn, niet meer, niet minder. En dan er maar weer doorheen. Wie weet wat er aan de andere kant wacht. Ik vermoed dat die oneindige nieuwsgierigheid hier de boosdoener is, een stuk geest wat graag op avontuur gaat. En waarvan de rest in mij denkt: "Aaaaarg nee, gaan we weer! Zit nou 's stil en doe niks." Hetgeen geen effect heeft, de avonturier is er alweer vandoor. En de rest hobbelt er mopperend en zuchtend achteraan, ondertussen de landschappen bewonderend, toch wel leuk.
En woohooo Chameleon! Ik herken het wel, als mijn moeder iets moest terugbrengen of regelen nam ze mij mee vroeger. Ik kan keurig en beleefd toch ook heel strict en duidelijk zijn. En dan neem ik ook geen genoegen met nee mevrouwtje, gaat niet lukken. Maar ik moet altijd even een drempel over in dat soort situaties. Toch vond en vind ik het leuk, te zien dat je sterk opstellen vriendelijk kan maar ook duidelijk. Er valt niet aan te tornen.
"wat je niet wilt/prettig vindt, dat is jouw grens!". Ja zo simpel is het. Maar idd heel verhelderend om het zo simpel te zien staan. Want dat is het precies. Gek he, dat je dat afgeleerd wordt en je het daarna weer moet vinden? Terwijl het zo normaal is.
Ik vond trouwens je opmerking over dat verschil tussen echt kwetsen en egokrenking bij de ander zo goed Sensy. Want dat is het precies. Bij echt kwetsen ben ik voorzichtig. Met het andere vind ik het toch vnl het probleem van de ander. Ik wil best rekening houden met gevoeligheden (heb ik zelf ook) maar niet zo dat ik erin stik en geen kant op kan. Het verschil is te voelen. Het een is oprecht, het ander manipulatief. Andere grondtoon. En ik hou niet van manipulatie, gaan al mijn haren rechtovereind van staan en mijn buik gaat raar doen (prima indicaties bij mij over het algemeen ).
Ik denk dat dat een van de grootste illusies is waar mensen mee kampen. Dat er van ons verwacht wordt dat we consequent en overzichtelijk zijn. Dat zijn mensen gewoon niet, ze zijn juist vrij inconsistent. Maar wel op hun eigen manier en daar is wel degelijk een lijn in te vinden. Een ander die er wat moeite voor doet ziet de draadjes lopen en dan blijkt het alsnog logisch te zijn op een soms wat onlogische wijze .
Dit geldt zeker voor vrouwen. En mannen ook, maar weer op een andere manier. Die twee delen waar het in de Ontembare Vrouw over gaat, dat creeert juist levendigheid en mogelijkheid tot groei.
En ik moest weer grinniken dat jij het herkende Sensy, wat betreft dat masochistische (met knipoog), ik had al zo'n idee. Geen angst voor pijn, niet dat ik het leuk vind maar als het pijn doet, doet het pijn, niet meer, niet minder. En dan er maar weer doorheen. Wie weet wat er aan de andere kant wacht. Ik vermoed dat die oneindige nieuwsgierigheid hier de boosdoener is, een stuk geest wat graag op avontuur gaat. En waarvan de rest in mij denkt: "Aaaaarg nee, gaan we weer! Zit nou 's stil en doe niks." Hetgeen geen effect heeft, de avonturier is er alweer vandoor. En de rest hobbelt er mopperend en zuchtend achteraan, ondertussen de landschappen bewonderend, toch wel leuk.
En woohooo Chameleon! Ik herken het wel, als mijn moeder iets moest terugbrengen of regelen nam ze mij mee vroeger. Ik kan keurig en beleefd toch ook heel strict en duidelijk zijn. En dan neem ik ook geen genoegen met nee mevrouwtje, gaat niet lukken. Maar ik moet altijd even een drempel over in dat soort situaties. Toch vond en vind ik het leuk, te zien dat je sterk opstellen vriendelijk kan maar ook duidelijk. Er valt niet aan te tornen.
"wat je niet wilt/prettig vindt, dat is jouw grens!". Ja zo simpel is het. Maar idd heel verhelderend om het zo simpel te zien staan. Want dat is het precies. Gek he, dat je dat afgeleerd wordt en je het daarna weer moet vinden? Terwijl het zo normaal is.
Ik vond trouwens je opmerking over dat verschil tussen echt kwetsen en egokrenking bij de ander zo goed Sensy. Want dat is het precies. Bij echt kwetsen ben ik voorzichtig. Met het andere vind ik het toch vnl het probleem van de ander. Ik wil best rekening houden met gevoeligheden (heb ik zelf ook) maar niet zo dat ik erin stik en geen kant op kan. Het verschil is te voelen. Het een is oprecht, het ander manipulatief. Andere grondtoon. En ik hou niet van manipulatie, gaan al mijn haren rechtovereind van staan en mijn buik gaat raar doen (prima indicaties bij mij over het algemeen ).
woensdag 19 november 2008 om 22:55
quote:Elmervrouw schreef op 19 november 2008 @ 20:12:
Toen voelde het levensbedreigend. Nu natuurlijk niet meer, maar het gevoel is er nog wel. Al snap ik rationeel nog zoveel, dat gevoel komt er nog steeds bij.En dat maakt het zo moeilijk. Verstandelijk snap je het, kun je dingen beredeneren maar het gevoel loop daar bij mij ook niet parallel aan.
Toen voelde het levensbedreigend. Nu natuurlijk niet meer, maar het gevoel is er nog wel. Al snap ik rationeel nog zoveel, dat gevoel komt er nog steeds bij.En dat maakt het zo moeilijk. Verstandelijk snap je het, kun je dingen beredeneren maar het gevoel loop daar bij mij ook niet parallel aan.
