Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 11 november 2008 om 08:58
Wat fijn dat je vannacht dat inzicht had LL .
Ik heb een vraag voor je maar als je niet wil antwoorden is dat natuurlijk ok. Wie heeft jou zo hard gestraft toen jij klein was?
Want ik kreeg het idee uit jouw post gisteren die vnl over straf ging, dat jij het in jezelf opgenomen hebt zodat jij de controle uit kon oefenen daarover. En dat is meestal te danken aan een onvoorspelbare ouder. Als je hoe dan ook gestraft gaat worden, voelt het veiliger om zelf het kader te bepalen en zelf jezelf te straffen. Sommige kinderen maken dat kader heel klein, heel benauwd. Zo lief, zo braaf, zo onzichtbaar mogelijk. Anderen worden boos en krijgen extra straf, wat bevestigt voor hun dat zij idd straf verdienen.
Door een onvoorspelbare ouder in jezelf op te nemen voelt het al minder onvoorspelbaar en onveilig. In feite maakt het een kind tot zowel slachtoffer als collaborateur. En daar komt veel van de zelfhaat vandaan denk ik. Het verraad aan jezelf. De bewijzen dat je idd een slecht kind bent, dat je het hoe dan ook nooit goed doet.
Ik weet niet of je het herkent. Het viel me enorm op, vandaar dat ik er even op terug wilde komen.
Ik heb een vraag voor je maar als je niet wil antwoorden is dat natuurlijk ok. Wie heeft jou zo hard gestraft toen jij klein was?
Want ik kreeg het idee uit jouw post gisteren die vnl over straf ging, dat jij het in jezelf opgenomen hebt zodat jij de controle uit kon oefenen daarover. En dat is meestal te danken aan een onvoorspelbare ouder. Als je hoe dan ook gestraft gaat worden, voelt het veiliger om zelf het kader te bepalen en zelf jezelf te straffen. Sommige kinderen maken dat kader heel klein, heel benauwd. Zo lief, zo braaf, zo onzichtbaar mogelijk. Anderen worden boos en krijgen extra straf, wat bevestigt voor hun dat zij idd straf verdienen.
Door een onvoorspelbare ouder in jezelf op te nemen voelt het al minder onvoorspelbaar en onveilig. In feite maakt het een kind tot zowel slachtoffer als collaborateur. En daar komt veel van de zelfhaat vandaan denk ik. Het verraad aan jezelf. De bewijzen dat je idd een slecht kind bent, dat je het hoe dan ook nooit goed doet.
Ik weet niet of je het herkent. Het viel me enorm op, vandaar dat ik er even op terug wilde komen.
dinsdag 11 november 2008 om 21:59
Loving_Life, Feciliaatje stelt daar een rake vraag Maar inderdaad een persoonlijke en of je daar antwoord op wilt geven is aan jou. Het viel mij namelijk ook op.
Ik ben oprecht blij dat je om ik weet niet precies hoe laat het kwartje viel over dat hele acceptatie gebeuren Mij kostte het maanden En wat voor acceptatie geldt, geldt ook voor andere behoeften maar bij 1 beginnen geeft al zoveel lucht en ruimte en dat het met die andere ook goedkomt.
Mijn excuses trouwens voor het kruimel-7-gangen-diner voorbeeld, je had inderdaad ergens anders vermeld dat je een eetstoornis hebt.
Misschien heb je iets aan deze uitspraak die ik uit een boek heb gehaald en voor mij een enorme eyeopener was:
Er zijn beulen geweest in ons leven, die ons hebben verminkt, verwond en toegetakeld maar er is een beul die nog vele malen ergers is en dat is de beul die we hebben uitgenodigd om in onze binnenste zijn intrek te nemen.
Na het lezen realiseerde ik me met een schok dat alle ellende van vroeger wel gestopt was, ik ben immers niet meer het bijna doodgeslagen kind, maar dat ik in mijn volwassen leven vrolijk bleef doorgaan met het mezelf afbeulen, daar hoefden anderen niks voor te doen. Het afbeulen in de zin van mezelf afkraken, mezelf niets gunnen want ik was het toch niet waard, mezelf zoveel plezier, rust en vrede ontnemen, om het simpele feit dat de stem/de beul in mijn hoofd zei dat het zo was en niet anders. Het waren liefdevolle buitenstaanders die me ertoe brachten te twijfelen aan de berichten en doemscenario's die deze stem bracht. En of die stem mijn moeder of vader of een andere overtreder was, dat maakte het niet uit. Ik had het 'eigen' gemaakt en nu was het mijn taak het te ont-eigenen. Dat is je ruimte terugnemen, dat is je herstellen naar je oorspronkelijke ik. Die nare boodschappen zijn ooit ergens ontstaan en in al je eenvoud en onschuld heb je die boodschappen voor waar aangenomen.
Durf te twijfelen aan die stem en durf te vertrouwen op dat deel dat aan die stem twijfelt. Je valt niet te pletter als je al is het maar voor 5 minuten jezelf toestaat te mogen leven met alles erop en eraan. Jezelf toestaat het allerbeste te mogen ervaren.
Ik ben oprecht dankbaar dat er mensen in mijn leven zijn geweest die me hebben geholpen om zover te komen als ik nu ben. Die soms loeihard maar liefdevol aan de zijlijn me bleven steunen door een intens proces van ongeloof, woede, verdriet, rouwen te gaan en dat keer op keer. Elke keer als ik dacht dat klaar was, diende het volgende zich weer aan. Nu ik dat weet overvalt het me niet meer zo en deal ik er mee. Maar wat ik wil wel zeggen is dat ik misschien zo wijs etc. overkom maar dat ik ook nog steeds dingen heb waar ik moeilijk een vinger achterkrijg of dat ik mezelf weer betrap op gedrag dat mij niet verder helpt. Om je alleen mee te geven Loving_Life dat ik ook al heel lang bezig ben, vanaf mijn 18e en ik ben nu 32.
EV ook voor jou een mega knuffel voor de moedige reis die je nu aan het maken bent! Daar is zoveel moed en lef voor nodig en ik kan het weten, je binnenste wordt naar buiten gekeerd en je kunt geen kant op. Petje af! De familieopstellingen hoor ik positieve verhalen over. Over dat je dmv je teamgenoten (even voor het gemak zo genoemd) oude energieen opruimt en zo lucht in en om jezelf krijgt. Verbanden helder worden en zo een stuk acceptatie ontvangt. Ik hoop dat het je gaat brengen waar je graag heen wilt...naar jezelf
(f)
Ik ben oprecht blij dat je om ik weet niet precies hoe laat het kwartje viel over dat hele acceptatie gebeuren Mij kostte het maanden En wat voor acceptatie geldt, geldt ook voor andere behoeften maar bij 1 beginnen geeft al zoveel lucht en ruimte en dat het met die andere ook goedkomt.
Mijn excuses trouwens voor het kruimel-7-gangen-diner voorbeeld, je had inderdaad ergens anders vermeld dat je een eetstoornis hebt.
Misschien heb je iets aan deze uitspraak die ik uit een boek heb gehaald en voor mij een enorme eyeopener was:
Er zijn beulen geweest in ons leven, die ons hebben verminkt, verwond en toegetakeld maar er is een beul die nog vele malen ergers is en dat is de beul die we hebben uitgenodigd om in onze binnenste zijn intrek te nemen.
Na het lezen realiseerde ik me met een schok dat alle ellende van vroeger wel gestopt was, ik ben immers niet meer het bijna doodgeslagen kind, maar dat ik in mijn volwassen leven vrolijk bleef doorgaan met het mezelf afbeulen, daar hoefden anderen niks voor te doen. Het afbeulen in de zin van mezelf afkraken, mezelf niets gunnen want ik was het toch niet waard, mezelf zoveel plezier, rust en vrede ontnemen, om het simpele feit dat de stem/de beul in mijn hoofd zei dat het zo was en niet anders. Het waren liefdevolle buitenstaanders die me ertoe brachten te twijfelen aan de berichten en doemscenario's die deze stem bracht. En of die stem mijn moeder of vader of een andere overtreder was, dat maakte het niet uit. Ik had het 'eigen' gemaakt en nu was het mijn taak het te ont-eigenen. Dat is je ruimte terugnemen, dat is je herstellen naar je oorspronkelijke ik. Die nare boodschappen zijn ooit ergens ontstaan en in al je eenvoud en onschuld heb je die boodschappen voor waar aangenomen.
Durf te twijfelen aan die stem en durf te vertrouwen op dat deel dat aan die stem twijfelt. Je valt niet te pletter als je al is het maar voor 5 minuten jezelf toestaat te mogen leven met alles erop en eraan. Jezelf toestaat het allerbeste te mogen ervaren.
Ik ben oprecht dankbaar dat er mensen in mijn leven zijn geweest die me hebben geholpen om zover te komen als ik nu ben. Die soms loeihard maar liefdevol aan de zijlijn me bleven steunen door een intens proces van ongeloof, woede, verdriet, rouwen te gaan en dat keer op keer. Elke keer als ik dacht dat klaar was, diende het volgende zich weer aan. Nu ik dat weet overvalt het me niet meer zo en deal ik er mee. Maar wat ik wil wel zeggen is dat ik misschien zo wijs etc. overkom maar dat ik ook nog steeds dingen heb waar ik moeilijk een vinger achterkrijg of dat ik mezelf weer betrap op gedrag dat mij niet verder helpt. Om je alleen mee te geven Loving_Life dat ik ook al heel lang bezig ben, vanaf mijn 18e en ik ben nu 32.
EV ook voor jou een mega knuffel voor de moedige reis die je nu aan het maken bent! Daar is zoveel moed en lef voor nodig en ik kan het weten, je binnenste wordt naar buiten gekeerd en je kunt geen kant op. Petje af! De familieopstellingen hoor ik positieve verhalen over. Over dat je dmv je teamgenoten (even voor het gemak zo genoemd) oude energieen opruimt en zo lucht in en om jezelf krijgt. Verbanden helder worden en zo een stuk acceptatie ontvangt. Ik hoop dat het je gaat brengen waar je graag heen wilt...naar jezelf
(f)
dinsdag 11 november 2008 om 22:25
Loving_Life toch nog even reageren op een van jouw reacties uit mijn post Op de rest wil ik later terugkomen maar deze sprong er even uit. Kon het niet laten terwijl ik weet dat ik al zulke ellenlange stukken schrijf 
Dat klopt. Ik weet niet zo goed of ik mijzelf wel echt wat waard vindt.Ik vind wel dat ik kwaliteiten heb en bepaalde dingen goed kan, maar wie ik in wezen ben, in de kern, of dat waarde heeft weet ik niet. En de goede dingen, ik vind denk ik wel dat ik het verdien...maar omdat ik al zoveel "klappen" heb gehad, ben ik er van overtuigd geraakt, dat dat iets is wat blijkbaar bij mijn leven hoort.Al is het de laatste jaren zo, dat juist die overtuigingen, mijn gedachten over mijzelf mij doodongelukkig maken en de grote klappen op zich zijn uitgbleven, maar ik ben bang dat als ik ga vertrouwen op mijzelf, het leven...ik alleen nog maar klappen ga krijgen. Dat vertrouwen hebben afgestraft gaat worden. En ik weet nog niet of ik dat risico wil gaan lopen.
Je vindt dat je dingen goed kan en dat je bepaalde kwaliteiten hebt. Mooi! Ik kwam nooit verder dan:"Euh.....wat ik kan? Euh....geen idee?" Dus schrijf je kwaliteiten en wat je goed kunt eens lekker op.Dan over je kern, wat toch nog steeds een vaag abstract begrip blijft, jouw kwaliteiten, jouw talenten en vaardigheden zijn een VOORTVLOEISEL VAN JE KERN.
En over dat verdienen...je zegt dus dat je het WEL verdient maar dat je nog niet durft te vertrouwen dat je het ook krijgt. Nou, dat is toch een heel wezenlijk verschil? Natuurlijk vind je dat je het verdient, anders zou je niet hulp gaan zoeken, schrijven op een forum en al die dingen meer. Mensen die daadwerkelijk iets aan hun situatie willen doen en dat ook doen, die gunnen zichzelf het beste. Dat is wat ik bij jou ook zie: je wilt het maar je durft niet zo goed te vertrouwen.
Ik kan je mijn ervaring met vertrouwen vertellen. Ik zei:"Ik vertrouw NOOIT meer" maar toen kreeg ik als opdracht: schrijf eens 20 situaties op waarin er erge dingen konden gebeuren en waardoor je toch op een of andere manier ongeschonden uit bent gekomen.
Klinkt raar maar toen ik begon te schrijven, voelde ik een bron van vertrouwen want inderdaad, ondanks de grote klappen zoals jij ze mooi noemt, waren er ook genoeg momenten geweest waar ik uit de purree ben gebleven dat ik kennelijk wel mag en kan vertrouwen.
Die overtuigingen maken je ongelukkig zeg je en niet eens de klappen. Want die blijven uit. Ondanks je overtuigingen blijven de grote klappen uit...do I need to say more
Wat er tussen de oren gebeurt (de beul) is inderdaad vele malen erger. Een klap in mijn gezicht doet pijn en na verloop van tijd voel ik er niks meer van....maar die gedachten over die klap....die maken mijn leven tot een hel. "had me geen klap moeten geven!", "ik ben vast niks waard anders had ik die klap niet gehad", "Als ik deugde dan had ik die klap niet gehad, dus ik zal wel niet deugen" Een voorbije gebeurtenis en jaren later nog steeds in die hel leven van hoe het wel en niet had gemoeten. Ik wens je toe dat je deze overtuigingen kunt loslaten.
En voor ik het vergeet, ik loop zelf de laatste dagen met wraakgedachten rond omtrent een ex maar ik kan dat niet uitvoeren anders durf ik mijn gezicht hier niet meer te vertonen
Dat klopt. Ik weet niet zo goed of ik mijzelf wel echt wat waard vindt.Ik vind wel dat ik kwaliteiten heb en bepaalde dingen goed kan, maar wie ik in wezen ben, in de kern, of dat waarde heeft weet ik niet. En de goede dingen, ik vind denk ik wel dat ik het verdien...maar omdat ik al zoveel "klappen" heb gehad, ben ik er van overtuigd geraakt, dat dat iets is wat blijkbaar bij mijn leven hoort.Al is het de laatste jaren zo, dat juist die overtuigingen, mijn gedachten over mijzelf mij doodongelukkig maken en de grote klappen op zich zijn uitgbleven, maar ik ben bang dat als ik ga vertrouwen op mijzelf, het leven...ik alleen nog maar klappen ga krijgen. Dat vertrouwen hebben afgestraft gaat worden. En ik weet nog niet of ik dat risico wil gaan lopen.
Je vindt dat je dingen goed kan en dat je bepaalde kwaliteiten hebt. Mooi! Ik kwam nooit verder dan:"Euh.....wat ik kan? Euh....geen idee?" Dus schrijf je kwaliteiten en wat je goed kunt eens lekker op.Dan over je kern, wat toch nog steeds een vaag abstract begrip blijft, jouw kwaliteiten, jouw talenten en vaardigheden zijn een VOORTVLOEISEL VAN JE KERN.
En over dat verdienen...je zegt dus dat je het WEL verdient maar dat je nog niet durft te vertrouwen dat je het ook krijgt. Nou, dat is toch een heel wezenlijk verschil? Natuurlijk vind je dat je het verdient, anders zou je niet hulp gaan zoeken, schrijven op een forum en al die dingen meer. Mensen die daadwerkelijk iets aan hun situatie willen doen en dat ook doen, die gunnen zichzelf het beste. Dat is wat ik bij jou ook zie: je wilt het maar je durft niet zo goed te vertrouwen.
Ik kan je mijn ervaring met vertrouwen vertellen. Ik zei:"Ik vertrouw NOOIT meer" maar toen kreeg ik als opdracht: schrijf eens 20 situaties op waarin er erge dingen konden gebeuren en waardoor je toch op een of andere manier ongeschonden uit bent gekomen.
Klinkt raar maar toen ik begon te schrijven, voelde ik een bron van vertrouwen want inderdaad, ondanks de grote klappen zoals jij ze mooi noemt, waren er ook genoeg momenten geweest waar ik uit de purree ben gebleven dat ik kennelijk wel mag en kan vertrouwen.
Die overtuigingen maken je ongelukkig zeg je en niet eens de klappen. Want die blijven uit. Ondanks je overtuigingen blijven de grote klappen uit...do I need to say more
Wat er tussen de oren gebeurt (de beul) is inderdaad vele malen erger. Een klap in mijn gezicht doet pijn en na verloop van tijd voel ik er niks meer van....maar die gedachten over die klap....die maken mijn leven tot een hel. "had me geen klap moeten geven!", "ik ben vast niks waard anders had ik die klap niet gehad", "Als ik deugde dan had ik die klap niet gehad, dus ik zal wel niet deugen" Een voorbije gebeurtenis en jaren later nog steeds in die hel leven van hoe het wel en niet had gemoeten. Ik wens je toe dat je deze overtuigingen kunt loslaten.
En voor ik het vergeet, ik loop zelf de laatste dagen met wraakgedachten rond omtrent een ex maar ik kan dat niet uitvoeren anders durf ik mijn gezicht hier niet meer te vertonen
vrijdag 14 november 2008 om 20:54
quote:Elmervrouw schreef op 12 november 2008 @ 14:58:
Even gewoon liefs wensen aan iedereen, met name even aan jou, Chameleon. Kijk zelf maar wat je wilt, je bent in ieder geval welkom. Als je je geroepen voelt, merk je dat vanzelf!
Ik heb nog wat verder nagedacht over vertrouwen. Het punt waar ik nu ben, is dat ik wel meer durf te vertrouwen op mijn inzicht, op mijn gevoel en waarneming. En dat ik dan ook weet te handelen. Het werk wat ik nu doe, is daar een goede oefening voor. Elke rit ben ik op mezelf aangewezen: ik sta er alleen voor, wat het contact met de mensen betreft, de route, dat soort dingen. (Natuurlijk is er wel de backup, de centrale, maar in de auto zit ik toch maar alleen met mezelf!) En ik beloon mezelf in gedachten, als ik weer een hobbeltje heb genomen, iets wat ik alleen maar zelf merk, die klant merkt het niet eens! Goed gedaan, zeg ik dan in gedachten, of 'alles is goed'.
Bij mij is het vertrouwen in een ander, wat nog wel moeilijk is. Durf ik echt te vertrouwen? Ik ben nog steeds bang om niet serieus genomen te worden, niet geloofd te worden, of dat er geen rekening met mij wordt gehouden als ik echt ergens moeite mee heb. Bang om belachelijk gemaakt te worden. Dat vertrouwen heb ik nog steeds niet echt in mensen, ik moet mezelf bij elk contact nog van binnen toespreken dat dit dus echt iemand anders is dan mijn moeder, of mijn vader; de grondleggers van dit rotgevoel.
Ik kreeg opeens een heel grappig beeld bij deze post van jou. Je neemt mensen letterlijke en figuurlijk mee op jouw reis. Als chauffeur maar ook als mens
Vertrouwen, ik dacht vandaag nog: wat is het eigenlijk precies? Gevoelsmatig kan ik het 'benoemen' maar in woorden?
Elmervrouw, het mooiste vertrouwen is het vertrouwen in jezelf. Sinds ik meer op mezelf mag vertrouwen, wantrouw ik meer. Vroeger was het andersom, ik vertrouwde anderen en wantrouwde mezelf. Apart hoe dat werkt: als je op jezelf vertrouwt, dan weet je ook automatisch wie je wel en niet kunt vertrouwen. Je gevoel vertelt het je wel...en laat ik dat gevoel nou net iets te vaak en iets te lang genegeerd te hebben....
Even gewoon liefs wensen aan iedereen, met name even aan jou, Chameleon. Kijk zelf maar wat je wilt, je bent in ieder geval welkom. Als je je geroepen voelt, merk je dat vanzelf!
Ik heb nog wat verder nagedacht over vertrouwen. Het punt waar ik nu ben, is dat ik wel meer durf te vertrouwen op mijn inzicht, op mijn gevoel en waarneming. En dat ik dan ook weet te handelen. Het werk wat ik nu doe, is daar een goede oefening voor. Elke rit ben ik op mezelf aangewezen: ik sta er alleen voor, wat het contact met de mensen betreft, de route, dat soort dingen. (Natuurlijk is er wel de backup, de centrale, maar in de auto zit ik toch maar alleen met mezelf!) En ik beloon mezelf in gedachten, als ik weer een hobbeltje heb genomen, iets wat ik alleen maar zelf merk, die klant merkt het niet eens! Goed gedaan, zeg ik dan in gedachten, of 'alles is goed'.
Bij mij is het vertrouwen in een ander, wat nog wel moeilijk is. Durf ik echt te vertrouwen? Ik ben nog steeds bang om niet serieus genomen te worden, niet geloofd te worden, of dat er geen rekening met mij wordt gehouden als ik echt ergens moeite mee heb. Bang om belachelijk gemaakt te worden. Dat vertrouwen heb ik nog steeds niet echt in mensen, ik moet mezelf bij elk contact nog van binnen toespreken dat dit dus echt iemand anders is dan mijn moeder, of mijn vader; de grondleggers van dit rotgevoel.
Ik kreeg opeens een heel grappig beeld bij deze post van jou. Je neemt mensen letterlijke en figuurlijk mee op jouw reis. Als chauffeur maar ook als mens
Vertrouwen, ik dacht vandaag nog: wat is het eigenlijk precies? Gevoelsmatig kan ik het 'benoemen' maar in woorden?
Elmervrouw, het mooiste vertrouwen is het vertrouwen in jezelf. Sinds ik meer op mezelf mag vertrouwen, wantrouw ik meer. Vroeger was het andersom, ik vertrouwde anderen en wantrouwde mezelf. Apart hoe dat werkt: als je op jezelf vertrouwt, dan weet je ook automatisch wie je wel en niet kunt vertrouwen. Je gevoel vertelt het je wel...en laat ik dat gevoel nou net iets te vaak en iets te lang genegeerd te hebben....
vrijdag 14 november 2008 om 21:04
quote:Lynne schreef op 13 november 2008 @ 11:23:
[...]
Hoe gaat jullie eventuele partner om met jullie zoektocht naar de ontembare vrouw?
Niet...daarom zijn het allemaal ex-en Maar ben ze ook wel dankbaar hoor, door sommige vriendjes kwam ik toch aardig mijn eigen spoken tegen en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Ik trok mannen aan die mij wilden beperken, niet serieus namen, mij probeerden te manipuleren, klein te houden etc. Sensy mag vooral niet eigenwijs doen, te veel vragen stellen, groeien, grenzen opzoeken etc. want dat werd allemaal afgestraft.
Gelukkig heb ik altijd een sterk gevoel had en hoe moeilijk het ook soms is om daarnaar te handelen (heb het echt stap voor stap moeten leren en leer nog steeds) ik verkies nog altijd vrijheid boven beperking. De zoektocht werd me niet in dank afgenomen want ik menig vriendje met paniek in de ogen moeten uitleggen dat dat mijn weg is, maar begrijpen deden ze het niet.
Dat deel in het boek over het tweeledige natuur van de vrouw, dat een man die moet begrijpen wil hij met haar een relatie aangaan, daar las ik zoveel herkenning in. Ex-en wilden voornamelijk 1 deel zien en niet dat andere. Nou dat andere ben ik ook en dat schrikt af.
[...]
Hoe gaat jullie eventuele partner om met jullie zoektocht naar de ontembare vrouw?
Niet...daarom zijn het allemaal ex-en Maar ben ze ook wel dankbaar hoor, door sommige vriendjes kwam ik toch aardig mijn eigen spoken tegen en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Ik trok mannen aan die mij wilden beperken, niet serieus namen, mij probeerden te manipuleren, klein te houden etc. Sensy mag vooral niet eigenwijs doen, te veel vragen stellen, groeien, grenzen opzoeken etc. want dat werd allemaal afgestraft.
Gelukkig heb ik altijd een sterk gevoel had en hoe moeilijk het ook soms is om daarnaar te handelen (heb het echt stap voor stap moeten leren en leer nog steeds) ik verkies nog altijd vrijheid boven beperking. De zoektocht werd me niet in dank afgenomen want ik menig vriendje met paniek in de ogen moeten uitleggen dat dat mijn weg is, maar begrijpen deden ze het niet.
Dat deel in het boek over het tweeledige natuur van de vrouw, dat een man die moet begrijpen wil hij met haar een relatie aangaan, daar las ik zoveel herkenning in. Ex-en wilden voornamelijk 1 deel zien en niet dat andere. Nou dat andere ben ik ook en dat schrikt af.
zondag 16 november 2008 om 00:04
Even een tekst van Enigma Return to Innocence. For all the ladies!
That's not the beginning of the end
That's the return to yourself
The return to innocence
Love - Devotion
Feeling - Emotion
Love - Devotion
Feeling - Emotion
Don't be afraid to be weak
Don't be too proud to be strong
Just look into your heart my friend
That will be the return to yourself
The return to innocence
If you want, then start to laugh
If you must, then start to cry
Be yourself don't hide
Just believe in destiny
Don't care what people say
Just follow your own way
Don't give up and use the chance
To return to innocence
That's not the beginning of the end
That's the return to yourself
The return to innocence
Don't care what people say
Follow just your own way Follow just your own way
Don't give up, don't give up
To return, to return to innocence.
If you want then laugh
If you must then cry
Be yourself don't hide
Just believe in destiny.
That's not the beginning of the end
That's the return to yourself
The return to innocence
Love - Devotion
Feeling - Emotion
Love - Devotion
Feeling - Emotion
Don't be afraid to be weak
Don't be too proud to be strong
Just look into your heart my friend
That will be the return to yourself
The return to innocence
If you want, then start to laugh
If you must, then start to cry
Be yourself don't hide
Just believe in destiny
Don't care what people say
Just follow your own way
Don't give up and use the chance
To return to innocence
That's not the beginning of the end
That's the return to yourself
The return to innocence
Don't care what people say
Follow just your own way Follow just your own way
Don't give up, don't give up
To return, to return to innocence.
If you want then laugh
If you must then cry
Be yourself don't hide
Just believe in destiny.
zondag 16 november 2008 om 22:42
Ik dacht al dat je het bericht niet had gezien, want wat ik jou stuurde, kreeg ik van viva weer terug. Ik zal nog een poging wagen.
Zo'n confrontatie met het verleden Elmervrouw is, hoe afschuwelijk ook, de weg om het op te lossen. Wat goed dat je het met EM hebt kunnen delen, grote stap voorwaarts naar het in je niet alleen voelen hierin. Wat ik ook knap vind is dat je de grens aanvoelt van 'tot hier en niet verder' en andere dingen gaat doen.
Voor wat betreft de confrontatie met het verleden, mijn onderschrift 'Some like it hot' is van het nummer van Robert Palmer. Een nummer dat ik vaak hoorde in de periode dat ik misbruikt werd. De eerste keer dat ik het weer hoorde na jaren, werd ik zo misselijk en heb dat soms nog. En toch vond en vind ik het een mooi nummer. Jammer dat er een naar 'smaakje' aan kleeft maar ik ren er niet voor weg. Het is net of ik tegen dat verleden zeg:"Ik zie en voel je en ik ga er niet dood aan" Eigenlijk is het meer dan dat, het is hetgeen gebeurd is, verwerken, door me heen laten komen en het aankijken. Dat doe ik door doelbewust ook naar muziek te luisteren die voor mij zwarte bladzijden uit mijn leven 'symboliseren'
Waar ik mee wil aangeven dat ik het immens gevoel dat jij hebt me niet kan voorstellen maar wel dat ik je een lichtpuntje mee wil geven. Voor zoverre ik dat uberhaupt kan natuurlijk. Als er een gebied is waar ik voorzichtig ben, dan is het wel het verlies van kinderen, bij leven of dood. Mijn gevoel gaat naar je uit Elmervrouw (f)
Zo'n confrontatie met het verleden Elmervrouw is, hoe afschuwelijk ook, de weg om het op te lossen. Wat goed dat je het met EM hebt kunnen delen, grote stap voorwaarts naar het in je niet alleen voelen hierin. Wat ik ook knap vind is dat je de grens aanvoelt van 'tot hier en niet verder' en andere dingen gaat doen.
Voor wat betreft de confrontatie met het verleden, mijn onderschrift 'Some like it hot' is van het nummer van Robert Palmer. Een nummer dat ik vaak hoorde in de periode dat ik misbruikt werd. De eerste keer dat ik het weer hoorde na jaren, werd ik zo misselijk en heb dat soms nog. En toch vond en vind ik het een mooi nummer. Jammer dat er een naar 'smaakje' aan kleeft maar ik ren er niet voor weg. Het is net of ik tegen dat verleden zeg:"Ik zie en voel je en ik ga er niet dood aan" Eigenlijk is het meer dan dat, het is hetgeen gebeurd is, verwerken, door me heen laten komen en het aankijken. Dat doe ik door doelbewust ook naar muziek te luisteren die voor mij zwarte bladzijden uit mijn leven 'symboliseren'
Waar ik mee wil aangeven dat ik het immens gevoel dat jij hebt me niet kan voorstellen maar wel dat ik je een lichtpuntje mee wil geven. Voor zoverre ik dat uberhaupt kan natuurlijk. Als er een gebied is waar ik voorzichtig ben, dan is het wel het verlies van kinderen, bij leven of dood. Mijn gevoel gaat naar je uit Elmervrouw (f)
