Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 9 november 2008 om 22:02
quote:Loving_Life schreef op 09 november 2008 @ 17:44:
Waar ik de laatste 2 dagen vaak aan denk, is in hoeverre ik vind dat ik het verdien om me goed te mogen voelen en dat het leven geen strijd hoeft te zijn. Ik merk dat ik er steeds meer van overtuigd ben geraakt, dat dat iets is wat bij mijn leven hoort. Wanneer ik het gevoel heb niet "in strijd" met mijzelf te zijn en dingen "goed" gaan ben ik altijd bang dat ik mijzelf voor de gek houd en dingen over het hoofd zie. Ik ben altijd op mijn hoede. Is dit voor jullie herkenbaar?
Loving_Life, ik moest erg lachen om dit stukje Vooral het laatste. Ik herken het H-E-L-E-M-A-A-L.
Je vraagt je af in hoeverre jij het verdient om je goed te mogen en dat het leven geen stijd hoeft te zijn. Daar zit 'm de truc, de kneep, de clou, de grap, de paradox, het mysterie, de knoop en de ontrafeling. Ken je de uitspraak van Einstein? "Verstand brengt je van A tot B en verbeelding brengt je overal"? Deze vind ik wel een beetje op jouw vraag slaan. Het is namelijk zo dat JIJ de ontembare vrouw ZELF bepaald wat ze waard is om te ontvangen.
Ik proef uit je woorden dat je nog niet helemaal overtuigd bent van de waarde van jezelf.
Stel he, dat jij nu op dit moment de keuze mocht maken tussen een kruimel en een zeven-gangen-diner, wat zou je instinctief kiezen?
Jouw laatste stukje is zoooooooooooooo herkenbaar. Dat constante alerte, wanneer komt de volgende klap, wanneer val ik weer in dat gat, is dit echt of hou ik mezelf voor de gek. Vertrouw me Loving_Life als ik zeg dat dat erbij hoort. Het hoort echt bij de ontrafeling van wie Jij echt bent en wat echt bij je hoort. Die vragen, die twijfels, allemaal onderdeel van een groter geheel. Je bent je aan het ont-wikkelen. Je ont-wikkelt je laag voor laag, overtuiging voor overtuiging, idee voor idee tot je bij de kern komt.
Als je het mij vraagt of je het goede waard bent zeg ik duidelijk en zonder enkele reserve: JA!
Nou, ga die "JA" maar elke ochtend in de spiegel tegen jezelf zeggen. De eerste keer dat iemand mij dat aanraadde keek ik er een beetje sceptisch bij. Ik vond het een beetje belachelijk om voor een spiegel te staan en tegen mezelf te zeggen dat ik mezelf al het goede toestond om te ontvangen. En toen ik me bewust werd van die gedachte dat ik het belachelijk vond, stuitte ik op het gevoel dat ik ongemakkelijk met mezelf was. Herken je dat? Ongemakkelijk in de zin dat ik het onwennig vond om zo met mezelf om te gaan. En toch heb ik (1x weliswaar) voor die spiegel gestaan en mezelf toegestaan het leven met al het goede te mogen te ontvangen. Nu vind ik dat spiegelgebeuren nog steeds belachelijk dus zeg ik het in mezelf als ik aan het afwassen ben, onder de douche sta, op straat loop, de frisse lucht in adem, naar de bomen kijk, de lucht in tuur. Op elk moment van de dag sta ik mezelf toe het goede te mogen ontvangen. Omdat ik het waard ben, jij toch ook?
Waar ik de laatste 2 dagen vaak aan denk, is in hoeverre ik vind dat ik het verdien om me goed te mogen voelen en dat het leven geen strijd hoeft te zijn. Ik merk dat ik er steeds meer van overtuigd ben geraakt, dat dat iets is wat bij mijn leven hoort. Wanneer ik het gevoel heb niet "in strijd" met mijzelf te zijn en dingen "goed" gaan ben ik altijd bang dat ik mijzelf voor de gek houd en dingen over het hoofd zie. Ik ben altijd op mijn hoede. Is dit voor jullie herkenbaar?
Loving_Life, ik moest erg lachen om dit stukje Vooral het laatste. Ik herken het H-E-L-E-M-A-A-L.
Je vraagt je af in hoeverre jij het verdient om je goed te mogen en dat het leven geen stijd hoeft te zijn. Daar zit 'm de truc, de kneep, de clou, de grap, de paradox, het mysterie, de knoop en de ontrafeling. Ken je de uitspraak van Einstein? "Verstand brengt je van A tot B en verbeelding brengt je overal"? Deze vind ik wel een beetje op jouw vraag slaan. Het is namelijk zo dat JIJ de ontembare vrouw ZELF bepaald wat ze waard is om te ontvangen.
Ik proef uit je woorden dat je nog niet helemaal overtuigd bent van de waarde van jezelf.
Stel he, dat jij nu op dit moment de keuze mocht maken tussen een kruimel en een zeven-gangen-diner, wat zou je instinctief kiezen?
Jouw laatste stukje is zoooooooooooooo herkenbaar. Dat constante alerte, wanneer komt de volgende klap, wanneer val ik weer in dat gat, is dit echt of hou ik mezelf voor de gek. Vertrouw me Loving_Life als ik zeg dat dat erbij hoort. Het hoort echt bij de ontrafeling van wie Jij echt bent en wat echt bij je hoort. Die vragen, die twijfels, allemaal onderdeel van een groter geheel. Je bent je aan het ont-wikkelen. Je ont-wikkelt je laag voor laag, overtuiging voor overtuiging, idee voor idee tot je bij de kern komt.
Als je het mij vraagt of je het goede waard bent zeg ik duidelijk en zonder enkele reserve: JA!
Nou, ga die "JA" maar elke ochtend in de spiegel tegen jezelf zeggen. De eerste keer dat iemand mij dat aanraadde keek ik er een beetje sceptisch bij. Ik vond het een beetje belachelijk om voor een spiegel te staan en tegen mezelf te zeggen dat ik mezelf al het goede toestond om te ontvangen. En toen ik me bewust werd van die gedachte dat ik het belachelijk vond, stuitte ik op het gevoel dat ik ongemakkelijk met mezelf was. Herken je dat? Ongemakkelijk in de zin dat ik het onwennig vond om zo met mezelf om te gaan. En toch heb ik (1x weliswaar) voor die spiegel gestaan en mezelf toegestaan het leven met al het goede te mogen te ontvangen. Nu vind ik dat spiegelgebeuren nog steeds belachelijk dus zeg ik het in mezelf als ik aan het afwassen ben, onder de douche sta, op straat loop, de frisse lucht in adem, naar de bomen kijk, de lucht in tuur. Op elk moment van de dag sta ik mezelf toe het goede te mogen ontvangen. Omdat ik het waard ben, jij toch ook?
zondag 9 november 2008 om 22:53
Ik weet niet of ik het precies ervaar zoals jij het beschrijft. Ik heb inderdaad wel het idee dat er altijd op me gelet wordt, dat mensen zich met mij vergelijken en denken, "O, dan valt het met mij dus nog wel mee". Is dat wat je bedoeld? Ik heb vaak het gevoel dat wanneer ik mensen ontmoet, mensen mij niet gewoon ontmoeten, maar ik door een soort keuring ga, dat al mijn minnen en plussen opgeteld worden en ik vervolgens ergens op een ranglijst geplaatst wordt etc. Dat de ander mij ziet als een "ding" met goede en slechte kanten, die worden naast elkaar gezet en daar rolt een cijfer uit en dat is dan mijn waarde, dat is wie ik ben (nou bedenk ik me ineens dat dat juist is hoe ik met mezelf omga). Dat is waar ik bang voor ben en hoe "de ander" er door mijn "bril" uitziet. Ik heb dus veel last van wantrouwen en ik kan deze ideen en gevoelens dus ook wel plaatsen, maar toch ben ik er echt wat van overtuigd geraakt dat veel mensne zo zijn en dat de wereld echt zo werkt.
Wat je omschrijft is herkenbaar en ik kan me voorstellen dat mijn eerdere stuk een beetje vaag klinkt. Wat mij geholpen heeft is juist uit die 'waarneming' te stappen. Het laatste wat je schrijft, dat dat jouw overtuiging is, geeft al aan welke ervaringen jouw overtuiging jou geeft. Dat veel mensen zo zijn en de wereld zo werkt, wordt versterkt door je overtuiging, die op zijn beurt versterkt wordt door jouw ervaring, waardoor je overtuiging nog meer vastigheid krijgt, die weer zorgt voor dezelfde ervaringen, het is cirkel. Begrijp je wat ik bedoel?
De eerste klap richting nuchterheid was toen mijn coach zei:"De wereld draait niet om jou. Het is egocentrisme om alles op jezelf te willen en blijven betrekken". Het is een stukje 'oud' zelf wat zichzelf graag bevestigd wil blijven zien. "Zie je, ik ben opvallend, zie je, ze lachen me uit, zie je ze zien me niet staan, zie je..."
Dit stukje begrijp ik niet helemaal (denk ik). Je bedoeld met dat stukje "oud zelf" het deel van mij dat is gepest, uitgelachen, vernederd ed en er van overtuigd is dat dat nu nog zo is en dus daarnaar op zoek gaat?
Precies, het is iets ouds dat steeds van hetzelfde produceert in het hier en nu. Met 'oud' bedoel ik, dat kleine kind dat vanuit de volwassen vrouw genaamd Loving_Life wantrouwend naar buiten tuurt en zo met zichzelf bezig is, dat het steeds van hetzelfde blijft aantrekken. Het is deels egocentrisch omdat je daarmee continue wat er om je heen gebeurt op jezelf betrekt en deels is het een onvervuld verlangen om aandacht. Aandacht willen is goed en gezond maar het oude gewonde deel trekt alleen de verkeerde aandacht. Toen ik op die manier met mezelf bezig was (zie je, ze zien me niet staan) was het ontnuchterend om me te realiseren hoe ik in een kamer vol mensen kon staan en het toch nog in mijn eigen hoofd presteerde alles wat er daar gebeurde om mezelf te betrekken. Het is lastig uit te leggen omdat egocentrisme zo negatief geladen is maar het was voor mij een negatief iets van mezelf onder ogen komen, om het zo los te kunnen laten.
Die 'oude' mantel van je afwerpen, kost tijd. Het is een fase van door een leegte gaan omdat je bewust niet meer op anderen en jezelf wilt letten. Een manier om daar van af te komen of om dat stuk te genezen, is (hoe paradoxaal het ook klinkt) door je positief op anderen te richten. Wat heeft een ander nodig? Wat heb ik wat ik vandaag vrij en zonder voorwaarden een ander kan schenken? Een glimlach? Een gratis advies? Een kopje thee? Om deze manier leer je je te richten op de behoeften van anderen (anders dan pleasen!!!!) en zelf een lichtje te zijn in deze wereld.
Ik vind dat ik dat al doe, me ook positief op anderen richten. Waarom heb jij het wanneer je het over op anderen richten hebt vooral over "wat heeft de ander nodig" en "wat kan ik de ander schenken"? Positief op de ander richten zie ik meer als die bril van wantrouwen afzetten (en zolang dat niet lukt me daarvan bewust zijn) en proberen toch een contact aan te gaan en mijzelf te blijven met het risico van afwijzing ipv gaan zitten wachten op een afwijzing (ik hoop dat duidelijk is wat ik bedoel, ik vind het lastig in woorden uit te drukken).
Ik realiseer me net dat ik een paar stappen te ver ben gegaan Maar als je zegt dat je je positief op anderen richt.....bedoel je dan positief vanuit je kern of positief vanuit je hoofd?
Er zit namelijk een verschil tussen echt positief (vanuit je eigen kern) en positief willen zijn uit je hoofd. Ik kan het wrs zelf ook niet goed onder woorden brengen maar waar het op neer komt is dat je vanuit gelijkwaardigheid anderen benaderd. Als je wantrouwend bent of denkt er nooit bij te mogen horen, of het idee hebt dat mensen je keuren, dan zijn benader je mensen vanuit die vervormde overtuigingen van jezelf. Je benadert ze in je hoofd wel positief maar ergens diep van binnen zit er een scan, een radar die alles feilloos meet en elke reactie/actie van een etiket voorziet en opslaat als 'zie je wel' materiaal. Snap je wat ik bedoel? Vanuit de kern, vanuit je kracht, mensen benaderen voelt heel anders. Dan zie je ze voor wie ze zijn zonder dat het maar iets afdoet van jouw eigenwaarde. Of ze jouw keuren of niet, of ze je erbij vinden horen of niet, maakt voor je kern geen bal uit. En toch blijf je scherp zien, scherper zelfs en weet je intuitief ook welke keuzes je maakt tov van mensen. Als mensen je niet toelaten dan ga je in vertrouwen op zoek naar mensen die dat wel doen. Je waarde wordt er niet minder van maar die mensen weten niet wat ze missen
Dan komt het wonderlijke: door (zonder voorwaarden) te voorzien in de behoeften van anderen, valt het 'oude' zelf weg wat alleen maar geinteresseerd is in haar eigen behoeften. Behoeften die ze bij anderen denkt te kunnen halen. Het is het idee dat anderen voor ons geluk verantwoordelijk zijn wat zoveel pijn met zich meebrengt. Wat je als vrouw/mens echt nodig hebt, komt vanbinnen uit. Dan hebben we het over de oervrouw die in jouw behoeften voorziet. Daar heb je anderen niet voor nodig.
Als ik dit lees denk ik; misschien pak ik de essentie nog niet helemaal van wat je probeert te zeggen. Ik moet het nog even laten bezinken. Wanneer ik lees "alleen geinterreseerd in eigen behoefte' is dat niet herkenbaar, maar het echte pleasen doe ik vaak uiteindelijk voor mijzelf, omdat ik er iets voor de ander van terug wil (acceptatie).
Zie je wat je hier doet? Acceptatie is een behoefte die je probeert te krijgen door te pleasen. Dus geinteresseerd in de eigen behoefte. De essentie van wat ik probeer te zeggen is makkelijker te begrijpen als je de ontembare vrouw als ideaal neemt. De ontembare vrouw draagt stilletto-hakken omdat ze haar vrouwelijkheid wil uiten. Een onzekere vrouw draagt stilleto-hakken om zo mannelijke aandacht te scoren. Het een is een uiting en het ander het willen vervullen van een behoefte. Wie denk je dat het meest aantrekkelijk is?
Dan het pleasen om acceptatie te krijgen. De ontembare vrouw die vanuit haar EIGEN liefde een ander een plezier doet, schenkt iets weg omdat ze heeft en het graag weg wil geven. Punt. Ze wil er geen acceptatie voor terug want ze accepteert zichzzelf al.
Als je haar zou vragen:"Wat wil je terug voor je liefde?" lacht ze keihard en zegt ze dat ze zichzelf net een kadootje heeft gedaan. Ze heeft geschonken omdat ze daar plezier uithaalt. Niet om er iets van een ander voor terug te krijgen.
De eerste keer dat ik me positief op anderen ging richten, ging dat met vallen en opstaan.Als ik niet wist of ik iets deed uit de goedheid van mijn hart of uit egoistische motieven (ik geef jou dit, dan krijg ik zus van jou) kreeg ik vaak vanzelf het antwoord: als ik met mijn 'pleasen' niet kreeg wat ik wilde, werd ik boos op die persoon Hele makkelijke test om je bewustzijn te meten. Ik werd boos omdat ik niet kreeg waar ik stiekem op hoopte. Net een boos kind. Stommerd! Ik gaf je een ijsje en ik mag niet met jouw speeltouw spelen! *krijs* Het andere kind kan antwoorden:"tja, ik vroeg er niet om, jij gaf me het ijsje vrijwillig en dat heb ik aangenomen" En zo gaat het in de grote mensenwereld ook We doen dingen voor elkaar met verborgen motieven. Voorwaardelijk dus. En je positief op een ander richten, was voor mij een oefening om me bewust te zijn van hoe vaak ik dingen voor anderen deed om er zelf beter van te worden. En daar zijn velen van ons niet 1,2,3 van bewust. Ik geef nu omdat ik beter ben en niet om er beter van te worden (alhoewel het me wel blijft versterken, het geven aan anderen) Het voelt en is veel krachtiger om uit een onuitputtelijke bron (de ontembare vrouw) te geven dan vanuit een schrale, droge bron die alleen maar zelf gevoed wil worden. And guess what.....de acceptatie die jij van anderen wilt, komt precies uit die onuitputtelijke bron die je zelf bent maar wat je je nog niet realiseert of waar je nog niet bij kunt. Daarom, om er bij te kunnen, kun je de bron oproepen door je te oefenen in bijvoorbeeld zonder voorwaarden een ander iets te geven. Het is maar een manier, een oefening om die bron aan te boren. Wat je niet gebruikt, verdwijnt of verslapt en wat je gebruikt, wordt groter en blijft bij je. Dat geldt voor positieve en negatieve dingen. Dus als je niet meer vanuit 'egoistische' motieven je acceptatie wilt scoren en dus niet meer die behoefte bij anderen neerlegt, zul je acceptatie vanuit jezelf voelen opkomen (onbetaalbaar, duurzaam en ik wens het iedereen toe) en zoek je die ook niet meer bij een ander maar ga je anderen accepteren. Ik hoop dat ik het verduidelijkt hebt in plaats van nog warriger
Wat je omschrijft is herkenbaar en ik kan me voorstellen dat mijn eerdere stuk een beetje vaag klinkt. Wat mij geholpen heeft is juist uit die 'waarneming' te stappen. Het laatste wat je schrijft, dat dat jouw overtuiging is, geeft al aan welke ervaringen jouw overtuiging jou geeft. Dat veel mensen zo zijn en de wereld zo werkt, wordt versterkt door je overtuiging, die op zijn beurt versterkt wordt door jouw ervaring, waardoor je overtuiging nog meer vastigheid krijgt, die weer zorgt voor dezelfde ervaringen, het is cirkel. Begrijp je wat ik bedoel?
De eerste klap richting nuchterheid was toen mijn coach zei:"De wereld draait niet om jou. Het is egocentrisme om alles op jezelf te willen en blijven betrekken". Het is een stukje 'oud' zelf wat zichzelf graag bevestigd wil blijven zien. "Zie je, ik ben opvallend, zie je, ze lachen me uit, zie je ze zien me niet staan, zie je..."
Dit stukje begrijp ik niet helemaal (denk ik). Je bedoeld met dat stukje "oud zelf" het deel van mij dat is gepest, uitgelachen, vernederd ed en er van overtuigd is dat dat nu nog zo is en dus daarnaar op zoek gaat?
Precies, het is iets ouds dat steeds van hetzelfde produceert in het hier en nu. Met 'oud' bedoel ik, dat kleine kind dat vanuit de volwassen vrouw genaamd Loving_Life wantrouwend naar buiten tuurt en zo met zichzelf bezig is, dat het steeds van hetzelfde blijft aantrekken. Het is deels egocentrisch omdat je daarmee continue wat er om je heen gebeurt op jezelf betrekt en deels is het een onvervuld verlangen om aandacht. Aandacht willen is goed en gezond maar het oude gewonde deel trekt alleen de verkeerde aandacht. Toen ik op die manier met mezelf bezig was (zie je, ze zien me niet staan) was het ontnuchterend om me te realiseren hoe ik in een kamer vol mensen kon staan en het toch nog in mijn eigen hoofd presteerde alles wat er daar gebeurde om mezelf te betrekken. Het is lastig uit te leggen omdat egocentrisme zo negatief geladen is maar het was voor mij een negatief iets van mezelf onder ogen komen, om het zo los te kunnen laten.
Die 'oude' mantel van je afwerpen, kost tijd. Het is een fase van door een leegte gaan omdat je bewust niet meer op anderen en jezelf wilt letten. Een manier om daar van af te komen of om dat stuk te genezen, is (hoe paradoxaal het ook klinkt) door je positief op anderen te richten. Wat heeft een ander nodig? Wat heb ik wat ik vandaag vrij en zonder voorwaarden een ander kan schenken? Een glimlach? Een gratis advies? Een kopje thee? Om deze manier leer je je te richten op de behoeften van anderen (anders dan pleasen!!!!) en zelf een lichtje te zijn in deze wereld.
Ik vind dat ik dat al doe, me ook positief op anderen richten. Waarom heb jij het wanneer je het over op anderen richten hebt vooral over "wat heeft de ander nodig" en "wat kan ik de ander schenken"? Positief op de ander richten zie ik meer als die bril van wantrouwen afzetten (en zolang dat niet lukt me daarvan bewust zijn) en proberen toch een contact aan te gaan en mijzelf te blijven met het risico van afwijzing ipv gaan zitten wachten op een afwijzing (ik hoop dat duidelijk is wat ik bedoel, ik vind het lastig in woorden uit te drukken).
Ik realiseer me net dat ik een paar stappen te ver ben gegaan Maar als je zegt dat je je positief op anderen richt.....bedoel je dan positief vanuit je kern of positief vanuit je hoofd?
Er zit namelijk een verschil tussen echt positief (vanuit je eigen kern) en positief willen zijn uit je hoofd. Ik kan het wrs zelf ook niet goed onder woorden brengen maar waar het op neer komt is dat je vanuit gelijkwaardigheid anderen benaderd. Als je wantrouwend bent of denkt er nooit bij te mogen horen, of het idee hebt dat mensen je keuren, dan zijn benader je mensen vanuit die vervormde overtuigingen van jezelf. Je benadert ze in je hoofd wel positief maar ergens diep van binnen zit er een scan, een radar die alles feilloos meet en elke reactie/actie van een etiket voorziet en opslaat als 'zie je wel' materiaal. Snap je wat ik bedoel? Vanuit de kern, vanuit je kracht, mensen benaderen voelt heel anders. Dan zie je ze voor wie ze zijn zonder dat het maar iets afdoet van jouw eigenwaarde. Of ze jouw keuren of niet, of ze je erbij vinden horen of niet, maakt voor je kern geen bal uit. En toch blijf je scherp zien, scherper zelfs en weet je intuitief ook welke keuzes je maakt tov van mensen. Als mensen je niet toelaten dan ga je in vertrouwen op zoek naar mensen die dat wel doen. Je waarde wordt er niet minder van maar die mensen weten niet wat ze missen
Dan komt het wonderlijke: door (zonder voorwaarden) te voorzien in de behoeften van anderen, valt het 'oude' zelf weg wat alleen maar geinteresseerd is in haar eigen behoeften. Behoeften die ze bij anderen denkt te kunnen halen. Het is het idee dat anderen voor ons geluk verantwoordelijk zijn wat zoveel pijn met zich meebrengt. Wat je als vrouw/mens echt nodig hebt, komt vanbinnen uit. Dan hebben we het over de oervrouw die in jouw behoeften voorziet. Daar heb je anderen niet voor nodig.
Als ik dit lees denk ik; misschien pak ik de essentie nog niet helemaal van wat je probeert te zeggen. Ik moet het nog even laten bezinken. Wanneer ik lees "alleen geinterreseerd in eigen behoefte' is dat niet herkenbaar, maar het echte pleasen doe ik vaak uiteindelijk voor mijzelf, omdat ik er iets voor de ander van terug wil (acceptatie).
Zie je wat je hier doet? Acceptatie is een behoefte die je probeert te krijgen door te pleasen. Dus geinteresseerd in de eigen behoefte. De essentie van wat ik probeer te zeggen is makkelijker te begrijpen als je de ontembare vrouw als ideaal neemt. De ontembare vrouw draagt stilletto-hakken omdat ze haar vrouwelijkheid wil uiten. Een onzekere vrouw draagt stilleto-hakken om zo mannelijke aandacht te scoren. Het een is een uiting en het ander het willen vervullen van een behoefte. Wie denk je dat het meest aantrekkelijk is?
Dan het pleasen om acceptatie te krijgen. De ontembare vrouw die vanuit haar EIGEN liefde een ander een plezier doet, schenkt iets weg omdat ze heeft en het graag weg wil geven. Punt. Ze wil er geen acceptatie voor terug want ze accepteert zichzzelf al.
Als je haar zou vragen:"Wat wil je terug voor je liefde?" lacht ze keihard en zegt ze dat ze zichzelf net een kadootje heeft gedaan. Ze heeft geschonken omdat ze daar plezier uithaalt. Niet om er iets van een ander voor terug te krijgen.
De eerste keer dat ik me positief op anderen ging richten, ging dat met vallen en opstaan.Als ik niet wist of ik iets deed uit de goedheid van mijn hart of uit egoistische motieven (ik geef jou dit, dan krijg ik zus van jou) kreeg ik vaak vanzelf het antwoord: als ik met mijn 'pleasen' niet kreeg wat ik wilde, werd ik boos op die persoon Hele makkelijke test om je bewustzijn te meten. Ik werd boos omdat ik niet kreeg waar ik stiekem op hoopte. Net een boos kind. Stommerd! Ik gaf je een ijsje en ik mag niet met jouw speeltouw spelen! *krijs* Het andere kind kan antwoorden:"tja, ik vroeg er niet om, jij gaf me het ijsje vrijwillig en dat heb ik aangenomen" En zo gaat het in de grote mensenwereld ook We doen dingen voor elkaar met verborgen motieven. Voorwaardelijk dus. En je positief op een ander richten, was voor mij een oefening om me bewust te zijn van hoe vaak ik dingen voor anderen deed om er zelf beter van te worden. En daar zijn velen van ons niet 1,2,3 van bewust. Ik geef nu omdat ik beter ben en niet om er beter van te worden (alhoewel het me wel blijft versterken, het geven aan anderen) Het voelt en is veel krachtiger om uit een onuitputtelijke bron (de ontembare vrouw) te geven dan vanuit een schrale, droge bron die alleen maar zelf gevoed wil worden. And guess what.....de acceptatie die jij van anderen wilt, komt precies uit die onuitputtelijke bron die je zelf bent maar wat je je nog niet realiseert of waar je nog niet bij kunt. Daarom, om er bij te kunnen, kun je de bron oproepen door je te oefenen in bijvoorbeeld zonder voorwaarden een ander iets te geven. Het is maar een manier, een oefening om die bron aan te boren. Wat je niet gebruikt, verdwijnt of verslapt en wat je gebruikt, wordt groter en blijft bij je. Dat geldt voor positieve en negatieve dingen. Dus als je niet meer vanuit 'egoistische' motieven je acceptatie wilt scoren en dus niet meer die behoefte bij anderen neerlegt, zul je acceptatie vanuit jezelf voelen opkomen (onbetaalbaar, duurzaam en ik wens het iedereen toe) en zoek je die ook niet meer bij een ander maar ga je anderen accepteren. Ik hoop dat ik het verduidelijkt hebt in plaats van nog warriger
maandag 10 november 2008 om 01:38
Ik lees hier mee.
Ik vind het best een zwaar topic omdat het me er toe dwingt om mijzelf onder de loep te nemen,mijn gedachtes en gedragingen te toetsen en te analyseren (wat ik overigens wel heel vaak doe,maar liefst niet over mijzelf).
Ik herken veel dingen,maar wat is het lastig op dit moment om daar op in te haken.
Ik wil graag nadenken over hoe en wat. En vooral hoe kom ik nu echt verder.
Maar misschien is het moment nu erg kwetsbaar,ik ben kwetsbaar.
Toch heb ik denk ik wel wat te zeggen over het stukje aandacht vragen.
Ook ik ben iemand die altijd achterdochtig is,altijd nadenkt hoe een ander over mij denkt,wat ik doe,hoe ik eruit zie,hoe ik mij gedraag,wat ik zeg etc.
Meestal zijn mijn conclusie's niet positief.
Is het egocentrisch? maak ik mijzelf belangrijk?
Of,ben ik minderwaardig en is de mening van een ander wel zo belangrijk?
Wie maak ik nu eigenlijk belangrijk,mijzelf,of de ander?
idd ik wil veel aandacht en als ik het krijg slurp ik het op als een dorstige...maar het lest niet.
Ja even maar ik val weer snel terug.
Ik weet niet of het egocentrisch is,ik vermijd juist graag situatie's waarbij mijn gedachtemechanisme op volle toeren werkt.
Als ik alleen ben,echt alleen en zeker weet dat die situatie niet onverwacht veranderd ben ik pas redelijk op mijn gemak.
Dan beweeg ik mij vrij.
Ik besef wel dat ik dan ook juist een hoop mis.
Warmte geef ik mijzelf niet zoveel,lachen doe ik ook niet zoveel met mijzelf,ik zie dan niets,ik leer niets,er valt ook niets te geven.
Het alleen zijn levert mij iets op,maar het geeft niets terug.
Er is nogal een groot gat te vullen en ik weet dat anderen dat niet kunnen bereiken.
Daarvoor zal ik zelf wat moeten gaan vullen.
Maar waarmee?
Ik kan dat allemaal nog niet op een rijtje krijgen.
Feit is,dat ik een belangrijk deel in mijn leven heb gemist.
dat krijg ik nooit meer terug,ik kan het niet over doen en niemand kan mij dat nog geven.
Ik krijg het ook niet los gelaten en zo blijft het eeuwig verlangen bestaan.
Het heeft mij op een nare manier ontwikkeld,en het staat verdere ontwikkeling in de weg.
Ik denk steeds na over de titel.
De ontembare vrouw.
Ik ben al een vrouw en al wat ik in mij heb is ontembaar.
Maar eigenlijk wil ik het meisje zijn en de puber en de adolescent die ik nooit heb kunnen zijn.
En eigenlijk wil ik alles wat dat oproept bij mij temmen.
Ik ben vast heel vaag.
In ieder geval,
Ik wil hier graag zijn in dit topic maar het lijkt wel of ik het niet kan.
Niet meedenken met jullie...
Misschien pas ik hier (nog) niet.
Liefs!
Ik vind het best een zwaar topic omdat het me er toe dwingt om mijzelf onder de loep te nemen,mijn gedachtes en gedragingen te toetsen en te analyseren (wat ik overigens wel heel vaak doe,maar liefst niet over mijzelf).
Ik herken veel dingen,maar wat is het lastig op dit moment om daar op in te haken.
Ik wil graag nadenken over hoe en wat. En vooral hoe kom ik nu echt verder.
Maar misschien is het moment nu erg kwetsbaar,ik ben kwetsbaar.
Toch heb ik denk ik wel wat te zeggen over het stukje aandacht vragen.
Ook ik ben iemand die altijd achterdochtig is,altijd nadenkt hoe een ander over mij denkt,wat ik doe,hoe ik eruit zie,hoe ik mij gedraag,wat ik zeg etc.
Meestal zijn mijn conclusie's niet positief.
Is het egocentrisch? maak ik mijzelf belangrijk?
Of,ben ik minderwaardig en is de mening van een ander wel zo belangrijk?
Wie maak ik nu eigenlijk belangrijk,mijzelf,of de ander?
idd ik wil veel aandacht en als ik het krijg slurp ik het op als een dorstige...maar het lest niet.
Ja even maar ik val weer snel terug.
Ik weet niet of het egocentrisch is,ik vermijd juist graag situatie's waarbij mijn gedachtemechanisme op volle toeren werkt.
Als ik alleen ben,echt alleen en zeker weet dat die situatie niet onverwacht veranderd ben ik pas redelijk op mijn gemak.
Dan beweeg ik mij vrij.
Ik besef wel dat ik dan ook juist een hoop mis.
Warmte geef ik mijzelf niet zoveel,lachen doe ik ook niet zoveel met mijzelf,ik zie dan niets,ik leer niets,er valt ook niets te geven.
Het alleen zijn levert mij iets op,maar het geeft niets terug.
Er is nogal een groot gat te vullen en ik weet dat anderen dat niet kunnen bereiken.
Daarvoor zal ik zelf wat moeten gaan vullen.
Maar waarmee?
Ik kan dat allemaal nog niet op een rijtje krijgen.
Feit is,dat ik een belangrijk deel in mijn leven heb gemist.
dat krijg ik nooit meer terug,ik kan het niet over doen en niemand kan mij dat nog geven.
Ik krijg het ook niet los gelaten en zo blijft het eeuwig verlangen bestaan.
Het heeft mij op een nare manier ontwikkeld,en het staat verdere ontwikkeling in de weg.
Ik denk steeds na over de titel.
De ontembare vrouw.
Ik ben al een vrouw en al wat ik in mij heb is ontembaar.
Maar eigenlijk wil ik het meisje zijn en de puber en de adolescent die ik nooit heb kunnen zijn.
En eigenlijk wil ik alles wat dat oproept bij mij temmen.
Ik ben vast heel vaag.
In ieder geval,
Ik wil hier graag zijn in dit topic maar het lijkt wel of ik het niet kan.
Niet meedenken met jullie...
Misschien pas ik hier (nog) niet.
Liefs!
maandag 10 november 2008 om 11:17
Iry gekkie! Iedereen past hier! En vaag ben je allerminst, je beschrijft helder je gedachten en de twijfels en vragen omtrent je eigen gedrag.
En wat je beschrijft is echt herkenbaar hoor, voor mij in ieder geval wel. Een van de moeilijkste dingen vond ik altijd het onderscheid leren maken tussen authentiek jezelf zijn en 'jezelf' zijn met alle innerlijke grijpgrage handjes naar aandacht, bewondering, adoratie etc.
Ik snap dat het lastig is om minderwaardigheidsgevoelens onder het kopje egocentrisme te scharen maar het is een vorm van....snap je? Of je nu situaties vermijdt of juist opzoekt vanwege het willen vullen van dat gat, je laat je leiden door dat oude stukje dat denkt door te vermijden of op te zoeken dat het krijgt wat het wil, namelijk aandacht of de 'rust' van het niet meer in de picture willen staan.
Zonder de behoefte aan aandacht, plaats je een ander op een gelijkwaardig niveau. Met die behoefte maak je een ander tot een object dat in die behoefte moet voorzien. Het is geen mens meer, snap je? Erg lastig uit te leggen omdat het nogal gevoelig ligt allemaal, maar ik weet uit ervaring dat toen ik de behoeftes begon los te laten, ik steeds meer mezelf werd. Niet meer gedreven door innerlijke demonen die me weerhielden precies datgene te ervaren wat ik zo graag wilde: erbij horen, gewaardeerd en gezien worden. Ik zeg niet dat het makkelijk is en elke vrouw heeft zo haar manier om dat punt te bereiken dat ze niet meer afhankelijk is van de buitenwereld maar het is de moeite waard om met jezelf de confrontatie aan te gaan.
Het deel dat jij gemist hebt Iry, is niet helemaal verloren. Je gaat het nu anders invullen, hier en nu. Het is nooit te laat om ten volste te leven. Nooit. Ook ik heb een deel jeugd gemist maar ik mis nu helemaal niks. Het is ook durven hard tegen jezelf te zijn en de realiteit onder ogen te zien: jeugd gemist? pech gehad, shit happens en NU ga ik er wel wat van maken.
Het leven houdt niet op als je fases hebt gemist. Het leven is zo vrij als wat en als jij durft toe te geven aan dat gat en die leegte (hoe eng ook, ik weet het) dan zul je tot je verbazing en verwondering merken dat de enige die jouw ontwikkeling tegenhoudt, jijzelf bent.
Stel Iry dat jij geneigd bent de telefoon te pakken en met een vriendin af te spreken en jij dit doet uit schuldgevoel. Je hebt haar lang niet gesproken, eigenlijk heb je geen zin om af te spreken of je bent te moe. Als je ontembaar bent, geef je jezelf voorrang door die vriendin NIET te bellen. Je voelt je schuldgevoel en besluit niet te reageren vanuit dat gevoel. Hoe vervelend het ook is, je gaat je vriendin niet gebruiken om dat gevoel 'weg te krijgen'. Snap je nu wat ik bedoel met hoe egocentrisch dat is? Je laat het gevoel zijn, je voelt het en laat het verder met rust. Als je dat doet, dan komt je echte gevoel naar boven en dat is dat 'gat' waar jij het over hebt. Dat gat is een geschenk maar wij zijn er om wat voor reden dan ook bang voor. Het gaat ons helemaal opslurpen als we niet alle trucjes om te krijgen wat we willen vast blijven houden. Juist het loslaten van die trucjes zorgt ervoor dat wat je buiten jezelf zocht, in jezelf zit.
En de ontembare vrouw verteert alles wat haar niet ten goede komt. En dat verteren hoeven we zelf niet te doen, het enige wat vereist is, is aandacht voor je gedragingen en gedachten en alles wat niet is wat jij echt bent, laten verdwijnen in dat gat.
Eenvoudig maar niet makkelijk maar ik ben er van overtuigd dat elke vrouw dit kan. Honderd procent!
En wat je beschrijft is echt herkenbaar hoor, voor mij in ieder geval wel. Een van de moeilijkste dingen vond ik altijd het onderscheid leren maken tussen authentiek jezelf zijn en 'jezelf' zijn met alle innerlijke grijpgrage handjes naar aandacht, bewondering, adoratie etc.
Ik snap dat het lastig is om minderwaardigheidsgevoelens onder het kopje egocentrisme te scharen maar het is een vorm van....snap je? Of je nu situaties vermijdt of juist opzoekt vanwege het willen vullen van dat gat, je laat je leiden door dat oude stukje dat denkt door te vermijden of op te zoeken dat het krijgt wat het wil, namelijk aandacht of de 'rust' van het niet meer in de picture willen staan.
Zonder de behoefte aan aandacht, plaats je een ander op een gelijkwaardig niveau. Met die behoefte maak je een ander tot een object dat in die behoefte moet voorzien. Het is geen mens meer, snap je? Erg lastig uit te leggen omdat het nogal gevoelig ligt allemaal, maar ik weet uit ervaring dat toen ik de behoeftes begon los te laten, ik steeds meer mezelf werd. Niet meer gedreven door innerlijke demonen die me weerhielden precies datgene te ervaren wat ik zo graag wilde: erbij horen, gewaardeerd en gezien worden. Ik zeg niet dat het makkelijk is en elke vrouw heeft zo haar manier om dat punt te bereiken dat ze niet meer afhankelijk is van de buitenwereld maar het is de moeite waard om met jezelf de confrontatie aan te gaan.
Het deel dat jij gemist hebt Iry, is niet helemaal verloren. Je gaat het nu anders invullen, hier en nu. Het is nooit te laat om ten volste te leven. Nooit. Ook ik heb een deel jeugd gemist maar ik mis nu helemaal niks. Het is ook durven hard tegen jezelf te zijn en de realiteit onder ogen te zien: jeugd gemist? pech gehad, shit happens en NU ga ik er wel wat van maken.
Het leven houdt niet op als je fases hebt gemist. Het leven is zo vrij als wat en als jij durft toe te geven aan dat gat en die leegte (hoe eng ook, ik weet het) dan zul je tot je verbazing en verwondering merken dat de enige die jouw ontwikkeling tegenhoudt, jijzelf bent.
Stel Iry dat jij geneigd bent de telefoon te pakken en met een vriendin af te spreken en jij dit doet uit schuldgevoel. Je hebt haar lang niet gesproken, eigenlijk heb je geen zin om af te spreken of je bent te moe. Als je ontembaar bent, geef je jezelf voorrang door die vriendin NIET te bellen. Je voelt je schuldgevoel en besluit niet te reageren vanuit dat gevoel. Hoe vervelend het ook is, je gaat je vriendin niet gebruiken om dat gevoel 'weg te krijgen'. Snap je nu wat ik bedoel met hoe egocentrisch dat is? Je laat het gevoel zijn, je voelt het en laat het verder met rust. Als je dat doet, dan komt je echte gevoel naar boven en dat is dat 'gat' waar jij het over hebt. Dat gat is een geschenk maar wij zijn er om wat voor reden dan ook bang voor. Het gaat ons helemaal opslurpen als we niet alle trucjes om te krijgen wat we willen vast blijven houden. Juist het loslaten van die trucjes zorgt ervoor dat wat je buiten jezelf zocht, in jezelf zit.
En de ontembare vrouw verteert alles wat haar niet ten goede komt. En dat verteren hoeven we zelf niet te doen, het enige wat vereist is, is aandacht voor je gedragingen en gedachten en alles wat niet is wat jij echt bent, laten verdwijnen in dat gat.
Eenvoudig maar niet makkelijk maar ik ben er van overtuigd dat elke vrouw dit kan. Honderd procent!
maandag 10 november 2008 om 11:32
EV als ik op jouw stuk mag reageren: onder de hoogste druk ontstaan de mooiste diamanten. Heb je dat stuk in de Ontembare Vrouw gelezen dat vrouwen soms in gezinnen worden geboren die weliswaar biologisch hun familie zijn maar geestelijk niet?
Als je vanaf je geboorte opgezadeld wordt met de energie van je ouders die duidelijk uitstraalt: jij hoort er niet bij dan ben je niet gek en zit het niet tussen je oren. Je voelt het en neemt het mee als iets van jezelf. Maar die energie is helemaal niet van jou. Het heeft zich in je innerlijk vastgezet en jij zeult er mee rond. Ik ken het gevoel van er niet bij horen en uit onze instinctieve behoefte om ergens bij te horen, zullen we altijd op zoek gaan naar gelijkgestemden. Dat hoeven gelukkig niet altijd familieleden te zijn.
Het laatste wat je schrijft: het gevoel dat je moet pleasen, aanpassen. Dat je het niet doet. Hoe ongemakkelijk dat ook is, dat is waar ik het over heb: er niet aan toegeven en zo langzaam aan ruimte voor jezelf maken.
En inderdaad: laat mensen maar een keer voor JOU moeite doen. Dweil opruimen, in de kast en slot erop. Laat de echte EV maar tevoorschijn komen:)
En elk stapje hoe klein ook, is een mijlpaal voor je innerlijk. You go EV!!!!!
Als je vanaf je geboorte opgezadeld wordt met de energie van je ouders die duidelijk uitstraalt: jij hoort er niet bij dan ben je niet gek en zit het niet tussen je oren. Je voelt het en neemt het mee als iets van jezelf. Maar die energie is helemaal niet van jou. Het heeft zich in je innerlijk vastgezet en jij zeult er mee rond. Ik ken het gevoel van er niet bij horen en uit onze instinctieve behoefte om ergens bij te horen, zullen we altijd op zoek gaan naar gelijkgestemden. Dat hoeven gelukkig niet altijd familieleden te zijn.
Het laatste wat je schrijft: het gevoel dat je moet pleasen, aanpassen. Dat je het niet doet. Hoe ongemakkelijk dat ook is, dat is waar ik het over heb: er niet aan toegeven en zo langzaam aan ruimte voor jezelf maken.
En inderdaad: laat mensen maar een keer voor JOU moeite doen. Dweil opruimen, in de kast en slot erop. Laat de echte EV maar tevoorschijn komen:)
En elk stapje hoe klein ook, is een mijlpaal voor je innerlijk. You go EV!!!!!
maandag 10 november 2008 om 11:38
EV ik denk dat vrouwen van nature verzorgend, voedend en liefdevol zijn. Daar horen de dingen bij die jij opnoemt: deur voor een ander openhouden, een medepassagier oprecht vragen hoe het met hem/haar is. Dat zijn mooie dingen. Daarvan hoeven we niet meteen te denken dat het een slinkse manier is om iets te krijgen. Waar ik in mijn stuk met name op doelde is dat we voor acceptatie anderen niet nodig hebben. Daar staat het oprecht er voor anderen zijn los van. Het is een mooie weg om te gaan...het onderscheid steeds meer en meer zien en daarmee ook je eigen prachtige natuur ontdekken: die warme liefdevolle natuur. Door het kaf van het koren te scheiden zul je meer en meer te diepen hebben, oprecht vanuit het hart en diep vanuit je kern.
maandag 10 november 2008 om 12:17
wat een mooi topic.
En zo herkenbaar.
Ik heb bijna alles gelezen en het duizelt mij een beetje.
Blijkbaar ben ik niet de enige die worstelt en soms boven komt.
Ik heb de laatste tijd zo'n enorme kracht in mijzelf
Ik wil er zijn en ik wil dat anderen mij accepteren zoals ik ben.
Zoals ik mij voel.
En dat maakt mij ook heel kwetsbaar.
Als ik een deurtje open doe en laat zien hoe ik mij voel..............
Er zijn mensen die mij niet begrijpen en zeggen dat ik moet veranderen.
Maar ik ben goed zoals ik ben. Het doet mij zo'n pijn als anderen mijn gevoelens niet begrijpen. Boos word ik er om, woedend! Ik zou willen schreeuwen, echt.
Ik sluit mij graag aan bij "de ontembare vrouw."
En zo herkenbaar.
Ik heb bijna alles gelezen en het duizelt mij een beetje.
Blijkbaar ben ik niet de enige die worstelt en soms boven komt.
Ik heb de laatste tijd zo'n enorme kracht in mijzelf
Ik wil er zijn en ik wil dat anderen mij accepteren zoals ik ben.
Zoals ik mij voel.
En dat maakt mij ook heel kwetsbaar.
Als ik een deurtje open doe en laat zien hoe ik mij voel..............
Er zijn mensen die mij niet begrijpen en zeggen dat ik moet veranderen.
Maar ik ben goed zoals ik ben. Het doet mij zo'n pijn als anderen mijn gevoelens niet begrijpen. Boos word ik er om, woedend! Ik zou willen schreeuwen, echt.
Ik sluit mij graag aan bij "de ontembare vrouw."
maandag 10 november 2008 om 12:32
Hey Alinevere, leuk om je weer tegen te komen op een topic . En als je dat wil, jezelf kunnen zijn, doe het. Trek je heerlijk eigenwijs niks aan van je omgeving. Wees maar gewoon een tijdje tot in je tenen jezelf zonder sorry te zeggen, zonder je schuldig te voelen.
Als een ander je het gevoel geeft dat je moet veranderen, betekent dat dat die ander vindt dat jij moet veranderen. Niet meer, niet minder. Het zegt niets over wat jij moet vinden of hoe jij moet reageren. Al reageer je er niet op, is ook goed. Je mag dat naast je neerleggen, het bij de ander laten.
Denk of zeg: ik ben ik en ik ben blij met mezelf zoals ik ben. En daar laat je het dan bij. Verandering komt vanzelf, je groeit vanzelf. Niet omdat je je gedwongen voelt. Voel je eerst een tijd blij met jezelf, dan zie je vanzelf waar je weer aan wil werken. En dan verander je dat omdat jij dat wil, omdat het jou gelukkiger maakt.
Gezond egocentrisme .
Als een ander je het gevoel geeft dat je moet veranderen, betekent dat dat die ander vindt dat jij moet veranderen. Niet meer, niet minder. Het zegt niets over wat jij moet vinden of hoe jij moet reageren. Al reageer je er niet op, is ook goed. Je mag dat naast je neerleggen, het bij de ander laten.
Denk of zeg: ik ben ik en ik ben blij met mezelf zoals ik ben. En daar laat je het dan bij. Verandering komt vanzelf, je groeit vanzelf. Niet omdat je je gedwongen voelt. Voel je eerst een tijd blij met jezelf, dan zie je vanzelf waar je weer aan wil werken. En dan verander je dat omdat jij dat wil, omdat het jou gelukkiger maakt.
Gezond egocentrisme .
maandag 10 november 2008 om 12:45
maandag 10 november 2008 om 12:53
quote:alinevere schreef op 10 november 2008 @ 12:17:
Maar ik ben goed zoals ik ben.
Je weet het belangrijkste al . Nou nog grenzeloos, schaamteloos blij durven leren zijn met jezelf. Narcistische fase is toegestaan! (Ik heb hem zelf ook een maand of wat gehad, was zaaaaalig )
En het is fijn wanneer je weet en ervaart dat je graag veel wil en kan leren. Dan ligt alles open voor je, kun je overal heen. Wees daar idd trots op en blij mee.
(f)
Maar ik ben goed zoals ik ben.
Je weet het belangrijkste al . Nou nog grenzeloos, schaamteloos blij durven leren zijn met jezelf. Narcistische fase is toegestaan! (Ik heb hem zelf ook een maand of wat gehad, was zaaaaalig )
En het is fijn wanneer je weet en ervaart dat je graag veel wil en kan leren. Dan ligt alles open voor je, kun je overal heen. Wees daar idd trots op en blij mee.
(f)
maandag 10 november 2008 om 12:59
quote:Elmervrouw schreef op 10 november 2008 @ 11:39:
Nog even op je stuk aan Iry, Sensy. Helder voorbeeld, van dat schuldgevoel. Daar zit ik nu mee, richting mijn tante. Ze stuurde me een verjaardagskaart met o.a. 'lang niet gezien'.
Klopt, lang niet gezien. Ik ben geneigd om meteen weer te denken dat dat dan dus mijn schuld is.
Terwijl, als ik nuchter denk, wel zie dat ik diverse keren naar hun ben geweest, zomaar spontaan na een telefoontje vooraf, omdat ik zin had om haar en mijn oom te zien.
Maar ook steeds weer tot de ontdekking kwam dat dit vooral van mijn kant komt, dat ik haar in het verleden nodig had als een soort surrogaat-moeder, en zij mij blijkbaar als een 'goedmaak-dochter'. Dat heb ik van mijn kant losgelaten, en ik heb gezien hoe we wederzijds elkaar 'gebruiken', zeg maar. Er verandert dus veel met zo'n inzicht...
Mijn gevoel naar haar toe is veranderd.
Wat ik nu wil, is gewoon contact; kijken wat we elkaar vanuit gedeelde interesses te vertellen hebben. Ik wil niet tussen haar en mijn moeder in staan, ik wil het niet eens over de situatie hebben, ik wil niet dat zij een soort tussenpersoon is.
Zij is degene die niets meer van zich heeft laten horen en het nu afdoet met een kaartje. En ik voel een soort drang, om te gaan bellen: moet ik er dan maar weer een keer heengaan? Ben ik tekortgeschoten? Ben ik haar iets verplicht?
Zo moeilijk, die familiedingen! Want ik moet heel oud gedrag van mezelf doorbreken. En eerlijk zijn tegenover mezelf. Voel ik me goed bij haar? Nee, want ik voel haar 'trekken', ook haar 'trekken om aandacht', hoe moet ik het helder zeggen?
Tot nu toe zit ik bij wijze van spreken op mijn handen, om maar niet te bellen, om me verplicht te voelen verantwoording te gaan zitten afleggen, maar niet gauw een afspraak te maken of wat dan ook!Dit is precies wat ik bedoel! Jij bent jouw rol van 'surrogaat-dochter' aan het ontgroeien en daar hoort die (pijnlijke) bewustzijn bij! Knap dat je dat mbt je tante heldert ziet! En ik ken dat hoor! Op je handen zitten omdat je anders willens en wetens toch weer in die valkuil trapt Alles in 1x omdraaien kan niet maar misschien kun je je tante een kaartje terugsturen dat je haar bedankt voor haar kaartje en dat je uitlegt dat je nu met andere dingen bezig bent. Of jullie relatie bestand is tegen (jouw) veranderingen, merk je als je als de Nieuwe Elmervrouw reageert
Nog even op je stuk aan Iry, Sensy. Helder voorbeeld, van dat schuldgevoel. Daar zit ik nu mee, richting mijn tante. Ze stuurde me een verjaardagskaart met o.a. 'lang niet gezien'.
Klopt, lang niet gezien. Ik ben geneigd om meteen weer te denken dat dat dan dus mijn schuld is.
Terwijl, als ik nuchter denk, wel zie dat ik diverse keren naar hun ben geweest, zomaar spontaan na een telefoontje vooraf, omdat ik zin had om haar en mijn oom te zien.
Maar ook steeds weer tot de ontdekking kwam dat dit vooral van mijn kant komt, dat ik haar in het verleden nodig had als een soort surrogaat-moeder, en zij mij blijkbaar als een 'goedmaak-dochter'. Dat heb ik van mijn kant losgelaten, en ik heb gezien hoe we wederzijds elkaar 'gebruiken', zeg maar. Er verandert dus veel met zo'n inzicht...
Mijn gevoel naar haar toe is veranderd.
Wat ik nu wil, is gewoon contact; kijken wat we elkaar vanuit gedeelde interesses te vertellen hebben. Ik wil niet tussen haar en mijn moeder in staan, ik wil het niet eens over de situatie hebben, ik wil niet dat zij een soort tussenpersoon is.
Zij is degene die niets meer van zich heeft laten horen en het nu afdoet met een kaartje. En ik voel een soort drang, om te gaan bellen: moet ik er dan maar weer een keer heengaan? Ben ik tekortgeschoten? Ben ik haar iets verplicht?
Zo moeilijk, die familiedingen! Want ik moet heel oud gedrag van mezelf doorbreken. En eerlijk zijn tegenover mezelf. Voel ik me goed bij haar? Nee, want ik voel haar 'trekken', ook haar 'trekken om aandacht', hoe moet ik het helder zeggen?
Tot nu toe zit ik bij wijze van spreken op mijn handen, om maar niet te bellen, om me verplicht te voelen verantwoording te gaan zitten afleggen, maar niet gauw een afspraak te maken of wat dan ook!Dit is precies wat ik bedoel! Jij bent jouw rol van 'surrogaat-dochter' aan het ontgroeien en daar hoort die (pijnlijke) bewustzijn bij! Knap dat je dat mbt je tante heldert ziet! En ik ken dat hoor! Op je handen zitten omdat je anders willens en wetens toch weer in die valkuil trapt Alles in 1x omdraaien kan niet maar misschien kun je je tante een kaartje terugsturen dat je haar bedankt voor haar kaartje en dat je uitlegt dat je nu met andere dingen bezig bent. Of jullie relatie bestand is tegen (jouw) veranderingen, merk je als je als de Nieuwe Elmervrouw reageert
maandag 10 november 2008 om 21:13
Hallo,
Ik was vannacht, ja 's nachts ben ik daar (vooral) soms erg goed in, aan het denken en toen bedacht ik mezelf dat we best sterk zijn omdat we doorgaan.. en wij daardoor.. hoe we misschien ook nog aan het begin van de reis naar onszelf zijn.. al ontembare vrouwen zijn. Want zijn ontembare vrouwen immers niet sterk? Blijven die niet doorgaan en opstaan na weer gevallen te zijn? Of vinden jullie jezelf niet sterk? Ik vind jullie (en mezelf soms een beetje) wel sterk. Erg sterk zelfs. Waarom? Omdat we altijd maar door blijven gaan, met onszelf, met anderen, met rekening houden met, met veranderen, transformeren en ontwikkelen.
Als ik het mag zeggen, ik vind vrouwen één van de sterkste wezens op aarde. Ze geven maar niet op en gaan maar door. Ondanks alle ellende die de vrouw al heeft meegemaakt.
Ook vind ik, aansluitend op het boek, dat we, 'de vrouw' erg geconditioneerd zijn-is, al lezende in het boek, viel mij dit ook op aan mijn omgeving en dacht ik 'inderdaad!'. Dat is het hem ook een beetje. Een voorbeeld, dat samenwonen, trouwen en kinderen krijgen, zoals iemand hier ook eerder zei over dat ze zichzelf soms 'gekeurd' voelt, ja dat heb ik ook weleens, of voel er soms het mijne van misschien. Maargoed.
Ik heb het boek dus!! Eindelijk, yes!
Maaruh.. hadden jullie niet even kunnen waarschuwen ..ze pakte het boek en ik stond letterlijk even zo . Ik had dus verwacht ergens of het idee/beeld dat het zo'n gemiddeld zelfhulpboek zou zijn, niet dus! Wat een dikke pil, haha! Maar geweldig.. echt waar.
En wat worden er weer veel herkenbare dingen gezegd, ik slurp alles in me op, alles! En ga sommige dingen ook opslaan denk en dingen die ik zelf ook neerplemp, onder mijn document 'de ontembare vrouw' wordt het dan .. of
quote:Loving_Life schreef op 09 november 2008 @ 19:50:
Voor mij is dit erg herkenbaar, voor waar ik nu sta in mijn leven. Ik vind wel moeilijk, dat het voor mij lijkt dat anderen wel hun leven "op poten" hebben. Het geeft me soms een wat minderwaardig gevoel. Hoewel huis, relatie, werk ook niet heilig is, dat zou ik ook wel kunnen, daar zit 't hem ook niet in. Ergens zit bij mij het verlangen "normaal" te willen zijn, maar ik weet niet of dat is wat mij gelukkig maakt.
Ja, dat heb ik dus ook wel soms, dat gevoel 'gekeurd' te worden, met werken (sollicitaties, wat logisch is, haha!) altijd heel erg, maar vooral met het werken. Ok mijn cv is ook een beetje raar.
Maar over groepsgebeuren, heb (ook) altijd een beetje het gevoel dat ik (ergens of overal soms) buiten de boot val of er gebeurt wel iets, dit is overigens qua werk pas iets van de laatste jaren, daarvoor had ik gewoon lol en niets aan het handje, maar hoe ouder ik word, hoe meer pech ik lijk te hebben of het is een soort van selffulling prophecy, I don't know. Wel balen soms, want is ergens ook niet goed voor je zelfvertrouwen, daar moet ik me dan heel sterk houden en inderdaad ook nog eens niet heel erg boos op mezelf worden zovan 'niks lukt', bladiebla, maar dat gun ik anderen dan ook nu niet meer.
Ik vind het dan al erg vervelend en k*t en heb ik ook nog meer mezelf ermee als ik dan nog ga zitten janken, boos zijn, etcetera. Dat heb ik hopelijk gehad en mocht ik wel gaan janken, ook dat is dan ok. Ik moet niks en ik ga mezelf geen regels stellen hoe ik zou moeten zijn/reageren (of is dat ook een regel.. haha), zovan 'ik mag niet huilen' of 'ik moet sterk blijven' dat niet.
Ik mag huilen als ik dit wil, al zou het beter zijn als ik mezelf niet bekritiseer, maar als ik het niet trek, mag ik gigantisch hard van mezelf huilen. Het zou beter zijn voor mezelf als ik mezelf niet kwaad en verdrietig maak, maar als ik het niet trek, mag ik even gigantisch boos zijn, desnoods erg assertief reageren, ook als dat goed voor mij is. Ik mag inderdaad zijn hoe ik mezelf voel op dat moment en vooral dat ik mezelf maar vergeef of blijf vergeven of niet boos op mezelf ga worden. Zoiets, erg moeilijk soms.
Nou, ik brei er even een eind aan, ga of wil zo of later nog even lezen en anders wordt het zo'n lap tekst Wat een weer/regen buiten!
Groetjes (f)
Ik was vannacht, ja 's nachts ben ik daar (vooral) soms erg goed in, aan het denken en toen bedacht ik mezelf dat we best sterk zijn omdat we doorgaan.. en wij daardoor.. hoe we misschien ook nog aan het begin van de reis naar onszelf zijn.. al ontembare vrouwen zijn. Want zijn ontembare vrouwen immers niet sterk? Blijven die niet doorgaan en opstaan na weer gevallen te zijn? Of vinden jullie jezelf niet sterk? Ik vind jullie (en mezelf soms een beetje) wel sterk. Erg sterk zelfs. Waarom? Omdat we altijd maar door blijven gaan, met onszelf, met anderen, met rekening houden met, met veranderen, transformeren en ontwikkelen.
Als ik het mag zeggen, ik vind vrouwen één van de sterkste wezens op aarde. Ze geven maar niet op en gaan maar door. Ondanks alle ellende die de vrouw al heeft meegemaakt.
Ook vind ik, aansluitend op het boek, dat we, 'de vrouw' erg geconditioneerd zijn-is, al lezende in het boek, viel mij dit ook op aan mijn omgeving en dacht ik 'inderdaad!'. Dat is het hem ook een beetje. Een voorbeeld, dat samenwonen, trouwen en kinderen krijgen, zoals iemand hier ook eerder zei over dat ze zichzelf soms 'gekeurd' voelt, ja dat heb ik ook weleens, of voel er soms het mijne van misschien. Maargoed.
Ik heb het boek dus!! Eindelijk, yes!
Maaruh.. hadden jullie niet even kunnen waarschuwen ..ze pakte het boek en ik stond letterlijk even zo . Ik had dus verwacht ergens of het idee/beeld dat het zo'n gemiddeld zelfhulpboek zou zijn, niet dus! Wat een dikke pil, haha! Maar geweldig.. echt waar.
En wat worden er weer veel herkenbare dingen gezegd, ik slurp alles in me op, alles! En ga sommige dingen ook opslaan denk en dingen die ik zelf ook neerplemp, onder mijn document 'de ontembare vrouw' wordt het dan .. of
quote:Loving_Life schreef op 09 november 2008 @ 19:50:
Voor mij is dit erg herkenbaar, voor waar ik nu sta in mijn leven. Ik vind wel moeilijk, dat het voor mij lijkt dat anderen wel hun leven "op poten" hebben. Het geeft me soms een wat minderwaardig gevoel. Hoewel huis, relatie, werk ook niet heilig is, dat zou ik ook wel kunnen, daar zit 't hem ook niet in. Ergens zit bij mij het verlangen "normaal" te willen zijn, maar ik weet niet of dat is wat mij gelukkig maakt.
Ja, dat heb ik dus ook wel soms, dat gevoel 'gekeurd' te worden, met werken (sollicitaties, wat logisch is, haha!) altijd heel erg, maar vooral met het werken. Ok mijn cv is ook een beetje raar.
Maar over groepsgebeuren, heb (ook) altijd een beetje het gevoel dat ik (ergens of overal soms) buiten de boot val of er gebeurt wel iets, dit is overigens qua werk pas iets van de laatste jaren, daarvoor had ik gewoon lol en niets aan het handje, maar hoe ouder ik word, hoe meer pech ik lijk te hebben of het is een soort van selffulling prophecy, I don't know. Wel balen soms, want is ergens ook niet goed voor je zelfvertrouwen, daar moet ik me dan heel sterk houden en inderdaad ook nog eens niet heel erg boos op mezelf worden zovan 'niks lukt', bladiebla, maar dat gun ik anderen dan ook nu niet meer.
Ik vind het dan al erg vervelend en k*t en heb ik ook nog meer mezelf ermee als ik dan nog ga zitten janken, boos zijn, etcetera. Dat heb ik hopelijk gehad en mocht ik wel gaan janken, ook dat is dan ok. Ik moet niks en ik ga mezelf geen regels stellen hoe ik zou moeten zijn/reageren (of is dat ook een regel.. haha), zovan 'ik mag niet huilen' of 'ik moet sterk blijven' dat niet.
Ik mag huilen als ik dit wil, al zou het beter zijn als ik mezelf niet bekritiseer, maar als ik het niet trek, mag ik gigantisch hard van mezelf huilen. Het zou beter zijn voor mezelf als ik mezelf niet kwaad en verdrietig maak, maar als ik het niet trek, mag ik even gigantisch boos zijn, desnoods erg assertief reageren, ook als dat goed voor mij is. Ik mag inderdaad zijn hoe ik mezelf voel op dat moment en vooral dat ik mezelf maar vergeef of blijf vergeven of niet boos op mezelf ga worden. Zoiets, erg moeilijk soms.
Nou, ik brei er even een eind aan, ga of wil zo of later nog even lezen en anders wordt het zo'n lap tekst Wat een weer/regen buiten!
Groetjes (f)
