Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 4 november 2008 om 01:37
Lieve Elmervrouw.
Besef je wel van hoe ver je komt?
En wat een ongelooflijk tocht je al heb gemaakt om tot dit punt te komen.
Het punt waar je alvast een beetje gaat denken dat jij er mag zijn.
Het punt waaruit je kan gaan groeien.
Dat je de kracht bezit heb je al bewezen.
En voor wat het waard is,
Mensen die slecht over jou denken moeten haast wel gezond verstand missen.
Want hoewel ik je alleen maar ken als forummer,ik kan er niets anders van maken dat jij je hart en verstand op de juiste plaats hebt.
Jij bent een bijzonder mens Ev,dat voelde ik al snel door het beeldscherm heen.
Kijk eens wat je losmaakt hier!
Ben trots.
Besef je wel van hoe ver je komt?
En wat een ongelooflijk tocht je al heb gemaakt om tot dit punt te komen.
Het punt waar je alvast een beetje gaat denken dat jij er mag zijn.
Het punt waaruit je kan gaan groeien.
Dat je de kracht bezit heb je al bewezen.
En voor wat het waard is,
Mensen die slecht over jou denken moeten haast wel gezond verstand missen.
Want hoewel ik je alleen maar ken als forummer,ik kan er niets anders van maken dat jij je hart en verstand op de juiste plaats hebt.
Jij bent een bijzonder mens Ev,dat voelde ik al snel door het beeldscherm heen.
Kijk eens wat je losmaakt hier!
Ben trots.
dinsdag 4 november 2008 om 11:06
Lieve EV, wat een verhaal. Ik wil er nooit zo de vinger op leggen...het feit dat je ex met je kinderen er vandoor is want de pijn en het verdriet zijn zo onmetelijk groot dat ik me dat niet voor kan stellen (heb zelf geen kinderen) maar ik blijf je krachtig wijf vinden. En juist omdat je dit topic geopend hebt, zegt al genoeg over hoe ver je bent en waar je heen wilt. Niet alleen een glimp ontvangen van je ware Ik maar je er helemaal in onderdompelen. Dat herken ik maar al te goed...een gevoel van totale acceptatie in en van jezelf. Hemels gevoel wat met geen goud te koop is.
Het is misschien milimeter werk maar elke milimiter is het waard.
Wat je schreef over verraad. Heel herkenbaar. De les die ik heb geleerd afgelopen jaar: er is maar 1 echte verraad. En dat is verraad jegens jezelf. Daar hou ik me altijd aan vast. Wat anderen doen of zeggen heb ik geen controle over maar wat ik mezelf aandoe wel! En mezelf trouw blijven, resulteert in het aantrekken van mensen die mijn trouw waard zijn. Het begint allemaal binnenin en dat geeft een machtig gevoel.
Het neemt de pijn niet weg van het verraad die je ervaren hebt maar het is wel een medicijn om de pijn om te zetten in iets veel krachtigers en mooiers: milimeter voor milimeter dichter bij jezelf komen......
p.s. ben heel blij te lezen dat sommige veel hebben aan wat hier geschreven wordt! Geef het door als je ziet dat een vrouw in jouw leven dit nodig heeft...woorden van hoop en kracht kunnen we niet genoeg van hebben.
Het is misschien milimeter werk maar elke milimiter is het waard.
Wat je schreef over verraad. Heel herkenbaar. De les die ik heb geleerd afgelopen jaar: er is maar 1 echte verraad. En dat is verraad jegens jezelf. Daar hou ik me altijd aan vast. Wat anderen doen of zeggen heb ik geen controle over maar wat ik mezelf aandoe wel! En mezelf trouw blijven, resulteert in het aantrekken van mensen die mijn trouw waard zijn. Het begint allemaal binnenin en dat geeft een machtig gevoel.
Het neemt de pijn niet weg van het verraad die je ervaren hebt maar het is wel een medicijn om de pijn om te zetten in iets veel krachtigers en mooiers: milimeter voor milimeter dichter bij jezelf komen......
p.s. ben heel blij te lezen dat sommige veel hebben aan wat hier geschreven wordt! Geef het door als je ziet dat een vrouw in jouw leven dit nodig heeft...woorden van hoop en kracht kunnen we niet genoeg van hebben.
dinsdag 4 november 2008 om 11:37
quote:Loving_Life schreef op 02 november 2008 @ 16:43:Ik begrijp wat je zegt over bij alles te denken "wat zullen ze van mij denken". Ik begrijp het echt, maar door dat mijn ervaringen anders zijn (oa door pestverleden), is mijn -vroege- ervaring dat er wel op je gelet word en dat je om de kleinste dingen afgekeurd kan worden, of iig zeer veel kritiek kan krijgen. Ik kan wel tegen kritiek, maar bijv. over mijn lichaam, dat is zo'n "pijnplek"....niet dat ik het idee heb dat iedereen ernaar kijkt, maar wel dat het opvalt en ik er om afgekeurd kan worden. Ik weet even niet wat mijn punt is. En nu ben ik vooral bezig om die mogelijke kritiek te vermijden, omdat ik me daarin niet weerbaar / te kwetsbaar voel en dat kooit mijn ontembare vrouw. Ga hier zelf nog eens goed over nadenken.
Ik heb nog een vraagje in het algemeen. Hoe staat de oervrouw tegenover vriendschap?
Loving_Life wat een mooi, open en eerlijk stuk wat je hier hebt neergezet!
Ik wil op de twee geqoute teksten reageren. Dat van in het (negatieve) middelpunt staan o.a. door je pestverleden en hoe je dat doortrekt naar je huidige leven. Het toch altijd weer 'aandacht' trekken ook al wil je dat niet. Heel herkenbaar! Om de kleinste dingen afgekeurd kan worden etc.
Dit is mijn (voorlopige) visie daarop: ook ik was een 'opvallend' kind.. Opvallend in die zin dat alles wat ik zei of deed genoeg reden was om gepest, geslagen, vernederd, uitgelachen te worden. Nu realiseer ik me dat ik niet voor niets 'opvallend' was/ben. Je staat er als kind en kennelijk maak je zoveel los bij anderen (ouders, klasgenoten etc.) dat ze niet anders kunnen dan dat spontane 'zelf' kapot te maken. Ik ging me daarom ook steeds stiller en zo onopvallend mogelijk gedragen, wat weer reden was om op te vallen. Een vicieuze cirkel. Wat zo'n verleden met je doet is je de overtuiging geven dat alles om jou draait. Dat je in het centrum van het universum staat. Dat een boze blik of hard gelach van anderen altijd betrekking hebben op jou. Dat idee, het idee dat de wereld om jou draait, is moeilijk los te laten. Alles wijst er immers op dat mensen (negatief) op je blijven reageren...toch? Maar het is een idee dat je meegesleurd hebt naar het heden en die je keer op keer waarheid ziet worden.
De eerste klap richting nuchterheid was toen mijn coach zei:"De wereld draait niet om jou. Het is egocentrisme om alles op jezelf te willen en blijven betrekken". Het is een stukje 'oud' zelf wat zichzelf graag bevestigd wil blijven zien. "Zie je, ik ben opvallend, zie je, ze lachen me uit, zie je ze zien me niet staan, zie je..."
Die 'oude' mantel van je afwerpen, kost tijd. Het is een fase van door een leegte gaan omdat je bewust niet meer op anderen en jezelf wilt letten. Een manier om daar van af te komen of om dat stuk te genezen, is (hoe paradoxaal het ook klinkt) door je positief op anderen te richten. Wat heeft een ander nodig? Wat heb ik wat ik vandaag vrij en zonder voorwaarden een ander kan schenken? Een glimlach? Een gratis advies? Een kopje thee? Om deze manier leer je je te richten op de behoeften van anderen (anders dan pleasen!!!!) en zelf een lichtje te zijn in deze wereld.
Dan komt het wonderlijke: door (zonder voorwaarden) te voorzien in de behoeften van anderen, valt het 'oude' zelf weg wat alleen maar geinteresseerd is in haar eigen behoeften. Behoeften die ze bij anderen denkt te kunnen halen. Het is het idee dat anderen voor ons geluk verantwoordelijk zijn wat zoveel pijn met zich meebrengt. Wat je als vrouw/mens echt nodig hebt, komt vanbinnen uit. Dan hebben we het over de oervrouw die in jouw behoeften voorziet. Daar heb je anderen niet voor nodig.
Zie behoeften als de kleur rood. Van binnen begint een rood gloeiend lichtje te branden. Je zorgt voor jezelf, je bent niet meer afhankelijk van anderen voor jouw bestaan, je houdt van jezelf etc. Dit lichtje gaat steeds feller branden en gaat op zoek naar mensen met hetzelfde rode lichtje. Hoe meer je jezelf toestaat te genezen, hoe meer gezonde mensen zul je aantrekken. Licht gaat op zoek naar licht. Soort zoekt soort. Het is daarom niet verwonderlijk dat als we gewond rondlopen en we ons daar niet bewust vvan zijn, ook gewonde mensen aantrekken. We versterken elkaar in het gewond zijn en verwonden elkaar nog meer (denk aan ongezonde relaties).
Dan over vriendschap. Hoe denkt de oervrouw over vriendschappen? Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring praten en hoe ik het zie natuurlijk. Vriendschap is net als wat liefde voor mij betekent: vrijheid, groei, waarheid, acceptatie, eerlijkheid, openheid, het beste voor jezelf en de ander willen. Vrienschap is net als een stuk grond wat je verbouwt. Je maakt het gezond, levensvatbaar, je wiedt samen onkruid, je besproeit de planten, je laat sterven wat moet sterven, je bent beide verantwoordelijkheid voor de tuin genaamd 'vrienschap'. Dat betekent dat je allebei bereid moet zijn modder aan je handen te krijgen, allebei op de knietjes om samen het onkruid weg te halen, allebei waakzaam dat je niet te veel of te weinig water geeft. Erg metaforisch en beeldend omschreven maar vriendschap houdt voor mij meer in dan samen op stap, urenlange gesprekken en af en toe een kaartje. Het is veel meer dan dat en er zijn weinig mensen die ik tot nu ben tegengekomen die dezelfde bereidheid hebben. Maar dat is ook (nog) niet mogelijk: de allerbelangrijkste vriendschap is de vriendschap met jezelf. Als je het voorgaande allemaal voor en met jezelf kunt doen, dan duurt het niet lang voor je je gelijken tegenkomt. Daar ben ik heilig van overtuigd.
Ik heb nog een vraagje in het algemeen. Hoe staat de oervrouw tegenover vriendschap?
Loving_Life wat een mooi, open en eerlijk stuk wat je hier hebt neergezet!
Ik wil op de twee geqoute teksten reageren. Dat van in het (negatieve) middelpunt staan o.a. door je pestverleden en hoe je dat doortrekt naar je huidige leven. Het toch altijd weer 'aandacht' trekken ook al wil je dat niet. Heel herkenbaar! Om de kleinste dingen afgekeurd kan worden etc.
Dit is mijn (voorlopige) visie daarop: ook ik was een 'opvallend' kind.. Opvallend in die zin dat alles wat ik zei of deed genoeg reden was om gepest, geslagen, vernederd, uitgelachen te worden. Nu realiseer ik me dat ik niet voor niets 'opvallend' was/ben. Je staat er als kind en kennelijk maak je zoveel los bij anderen (ouders, klasgenoten etc.) dat ze niet anders kunnen dan dat spontane 'zelf' kapot te maken. Ik ging me daarom ook steeds stiller en zo onopvallend mogelijk gedragen, wat weer reden was om op te vallen. Een vicieuze cirkel. Wat zo'n verleden met je doet is je de overtuiging geven dat alles om jou draait. Dat je in het centrum van het universum staat. Dat een boze blik of hard gelach van anderen altijd betrekking hebben op jou. Dat idee, het idee dat de wereld om jou draait, is moeilijk los te laten. Alles wijst er immers op dat mensen (negatief) op je blijven reageren...toch? Maar het is een idee dat je meegesleurd hebt naar het heden en die je keer op keer waarheid ziet worden.
De eerste klap richting nuchterheid was toen mijn coach zei:"De wereld draait niet om jou. Het is egocentrisme om alles op jezelf te willen en blijven betrekken". Het is een stukje 'oud' zelf wat zichzelf graag bevestigd wil blijven zien. "Zie je, ik ben opvallend, zie je, ze lachen me uit, zie je ze zien me niet staan, zie je..."
Die 'oude' mantel van je afwerpen, kost tijd. Het is een fase van door een leegte gaan omdat je bewust niet meer op anderen en jezelf wilt letten. Een manier om daar van af te komen of om dat stuk te genezen, is (hoe paradoxaal het ook klinkt) door je positief op anderen te richten. Wat heeft een ander nodig? Wat heb ik wat ik vandaag vrij en zonder voorwaarden een ander kan schenken? Een glimlach? Een gratis advies? Een kopje thee? Om deze manier leer je je te richten op de behoeften van anderen (anders dan pleasen!!!!) en zelf een lichtje te zijn in deze wereld.
Dan komt het wonderlijke: door (zonder voorwaarden) te voorzien in de behoeften van anderen, valt het 'oude' zelf weg wat alleen maar geinteresseerd is in haar eigen behoeften. Behoeften die ze bij anderen denkt te kunnen halen. Het is het idee dat anderen voor ons geluk verantwoordelijk zijn wat zoveel pijn met zich meebrengt. Wat je als vrouw/mens echt nodig hebt, komt vanbinnen uit. Dan hebben we het over de oervrouw die in jouw behoeften voorziet. Daar heb je anderen niet voor nodig.
Zie behoeften als de kleur rood. Van binnen begint een rood gloeiend lichtje te branden. Je zorgt voor jezelf, je bent niet meer afhankelijk van anderen voor jouw bestaan, je houdt van jezelf etc. Dit lichtje gaat steeds feller branden en gaat op zoek naar mensen met hetzelfde rode lichtje. Hoe meer je jezelf toestaat te genezen, hoe meer gezonde mensen zul je aantrekken. Licht gaat op zoek naar licht. Soort zoekt soort. Het is daarom niet verwonderlijk dat als we gewond rondlopen en we ons daar niet bewust vvan zijn, ook gewonde mensen aantrekken. We versterken elkaar in het gewond zijn en verwonden elkaar nog meer (denk aan ongezonde relaties).
Dan over vriendschap. Hoe denkt de oervrouw over vriendschappen? Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring praten en hoe ik het zie natuurlijk. Vriendschap is net als wat liefde voor mij betekent: vrijheid, groei, waarheid, acceptatie, eerlijkheid, openheid, het beste voor jezelf en de ander willen. Vrienschap is net als een stuk grond wat je verbouwt. Je maakt het gezond, levensvatbaar, je wiedt samen onkruid, je besproeit de planten, je laat sterven wat moet sterven, je bent beide verantwoordelijkheid voor de tuin genaamd 'vrienschap'. Dat betekent dat je allebei bereid moet zijn modder aan je handen te krijgen, allebei op de knietjes om samen het onkruid weg te halen, allebei waakzaam dat je niet te veel of te weinig water geeft. Erg metaforisch en beeldend omschreven maar vriendschap houdt voor mij meer in dan samen op stap, urenlange gesprekken en af en toe een kaartje. Het is veel meer dan dat en er zijn weinig mensen die ik tot nu ben tegengekomen die dezelfde bereidheid hebben. Maar dat is ook (nog) niet mogelijk: de allerbelangrijkste vriendschap is de vriendschap met jezelf. Als je het voorgaande allemaal voor en met jezelf kunt doen, dan duurt het niet lang voor je je gelijken tegenkomt. Daar ben ik heilig van overtuigd.
woensdag 5 november 2008 om 18:18
Hoi meisjes, vrouwen, dames
Elmervrouw, wat een verhaal. Wat moet dat moeilijk zijn.
Je laatste reactie, rustig aan.. neem je niet teveel hooi op je vork?
Sensy12, wat schrijf je van die herkenbare, rake dingen. Al zal mijn verhaal wat anders zijn, toch herken ik wel dat gevoel van 'zie je..' en weer heb of krijg ik het idee dan dat ik negatief in de belangstelling sta, het lijkt wel of het niet goed kan of mag gaan en inderdaad ga je jezelf (althans, daar ben ik wel goed in (geweest.. hoop ik) de schuld ervan geven. Vicieuze cirkel tot en met inderdaad en allemaal.
Volgens mij is er opeens een grote vraag naar het boek gekomen haha, in ieder geval heb ik hem ook besteld. En ik ben zelf bezig met rust voor mezelf te nemen, in die zin van: boek, tijd voor mezelf, relatie stop gezet.. Al werkt dat toch niet zo (meer) vind ik, als het niet goed met mij gaat, voelt het als een soort extra belemmering voor mij omdat ik dan weer rekening met iemand anders moet houden, klinkt ergens erg egoïstisch, maar vind ik niet helemaal. Ik heb die energie vooral voor mezelf nodig om mijn leven (weer) op pootjes te krijgen, is de relatie uit, zit ik weer en wil ook geen vluchtgedrag in een relatie gaan vertonen of krijgen, al zou ik dat al niet doen, want het of dat voelt dan ook niet goed ofzo et cetera. Vandaar in ieder geval. Het lijkt mij de beste keuze allemaal (en kiezen (voor mezelf) is al niet mijn sterkste punt, dus wel iets om trots op te zijn).
Dus kneppelhard bij mijn eigen basis gaan terugkomen en alles opnieuw gaan ontdekken, leren, opbouwen et cetera. En dat terwijl anderen kinderen krijgen, trouwen of al (lang) zijn, afstuderen of lang (zijn) et cetera et cetera. Maar het boeit niet. Het is mijn leven, mijn leven is van mij. En iedereen verschilt met elkaar, ik ben een ander niet. En ik wil dat het goed gaat met mij. En dat gaat het nu gewoon nog steeds niet. En ik heb daar ook schoongenoeg van eigenlijk.
Nou zo. Daar kan het boek (oa) dus hopelijk bij gaan helpen, heb er in ieder geval zin in!
Groetjes en liefs
Elmervrouw, wat een verhaal. Wat moet dat moeilijk zijn.
Je laatste reactie, rustig aan.. neem je niet teveel hooi op je vork?
Sensy12, wat schrijf je van die herkenbare, rake dingen. Al zal mijn verhaal wat anders zijn, toch herken ik wel dat gevoel van 'zie je..' en weer heb of krijg ik het idee dan dat ik negatief in de belangstelling sta, het lijkt wel of het niet goed kan of mag gaan en inderdaad ga je jezelf (althans, daar ben ik wel goed in (geweest.. hoop ik) de schuld ervan geven. Vicieuze cirkel tot en met inderdaad en allemaal.
Volgens mij is er opeens een grote vraag naar het boek gekomen haha, in ieder geval heb ik hem ook besteld. En ik ben zelf bezig met rust voor mezelf te nemen, in die zin van: boek, tijd voor mezelf, relatie stop gezet.. Al werkt dat toch niet zo (meer) vind ik, als het niet goed met mij gaat, voelt het als een soort extra belemmering voor mij omdat ik dan weer rekening met iemand anders moet houden, klinkt ergens erg egoïstisch, maar vind ik niet helemaal. Ik heb die energie vooral voor mezelf nodig om mijn leven (weer) op pootjes te krijgen, is de relatie uit, zit ik weer en wil ook geen vluchtgedrag in een relatie gaan vertonen of krijgen, al zou ik dat al niet doen, want het of dat voelt dan ook niet goed ofzo et cetera. Vandaar in ieder geval. Het lijkt mij de beste keuze allemaal (en kiezen (voor mezelf) is al niet mijn sterkste punt, dus wel iets om trots op te zijn).
Dus kneppelhard bij mijn eigen basis gaan terugkomen en alles opnieuw gaan ontdekken, leren, opbouwen et cetera. En dat terwijl anderen kinderen krijgen, trouwen of al (lang) zijn, afstuderen of lang (zijn) et cetera et cetera. Maar het boeit niet. Het is mijn leven, mijn leven is van mij. En iedereen verschilt met elkaar, ik ben een ander niet. En ik wil dat het goed gaat met mij. En dat gaat het nu gewoon nog steeds niet. En ik heb daar ook schoongenoeg van eigenlijk.
Nou zo. Daar kan het boek (oa) dus hopelijk bij gaan helpen, heb er in ieder geval zin in!
Groetjes en liefs
woensdag 5 november 2008 om 19:38
quote:Loving_Life schreef op 04 november 2008 @ 17:28:
Sensy, heb je al wat gelezen uit het boek? Ik ben zo beniewd wat je er van vindt! Elke bladzijde die ik las raakte mij en opende mijn ogen een stukje meer.
Jaaaa!!! Ben er in bezig. Iedereen leest natuurlijk datgene waar zij op dat moment het meest aan heeft. Voor mij sprong het stukje over het tweeledige natuur van de vrouw er erg uit. Hoe een man die tweeledige natuur moet kunnen begrijpen alvorens hij een relatie met de vrouw aangaat. Ik herkende dat zo erg en gevoelsmatig altijd al geweten dat een man een vrouw 'waard' moet zijn (andersom natuurlijk ook maar dat gaat hier even niet over) en hoe ik altijd het gevoel had dat ik met mannen ging die geen snars begrepen van vrouwen. En hoe ik dat ergens ook een afknapper vond/vind. Het tweeledige van de vrouw, het warme en koude, het betrokken en onverschillige, nou ja, je snapt 'm wel. Hoe een vrouw een bepaalde cycli heeft en hoe ze deze in haar voordeel kan gebruiken om meer uit het leven te halen, herkende ik ook heel erg. Voorbeeldje, voor mijn menstruatie zit ik op een andere energiepijl en heb ik behoefte aan rust, gezond eten, zachte en vrouwelijke energie om me heen, cocoonen, mezelf verwennen, me afsluiten voor negativiteit. Nou, toen ik een vriendje had, schikte ik me niet naar mijn cyclus maar deed juist hele schadelijke dingen, over mijn grenzen heengaan, botte mannelijke energie, geen rust maar juist uit eten, met zijn vrienden op stap etc. Het terugclaimen van mijn natuurlijke cyclus was niet makkelijk omdat hij het niet begreep. Het zit tussen de oren, volgens hem (en andere ex-en) en ik gebruikte het als excuus. Een man die het niet snapt en niet wil begrijpen, komt er bij mij in ieder geval niet meer in.
Ik vind het boek echt een eye-opener. Heerlijk puur vanuit het vrouwelijke en voor het vrouwelijke geschreven. Het geeft me af en toe een schuldgevoel alsof mannen er niet mogen zijn maar dan weet ik dat ik de ontembare vrouw in mezelf daarmee beknel. Dus weg schuldgevoel en welkom nieuwe inzichten.
Wat een leuk idee, zo'n clubje, heb je er al bepaalde ideeen bij? Ik weet alleen niet of ik ongetemd genoeg ben om me er bij aan te mogen sluiten. Ik weet wel dat er workshops worden gegeven, gebasseerd op het boek.
Het is een clubje voor ongetemde vrouwen in wording Ik ben nog lang niet ongetemd. Wijze woorden op een forum is erg makkelijk maar ook ik worstel dagelijks met de omgang met mezelf en anderen. Ik heb niet echt ideetjes erbij maar meer een clubje van de vaste schrijfsters hier, dat kan een keer bij mij thuis of dat we ergens afspreken. Lijkt me leuk om ervaringen uit te wisselen zoals we hier op het forum doen. Het hoeft niet een clubje te zijn gebaseerd op het boek. Hoop dat ik een beetje duidelijk ben
Je bent overigens de enige die tot nu toe gereageerd heeft dus bij te weinig animo...
Stuudje, veel wat je schrijft is voor mij erg herkenbaar. Ik vind dit een hele mooie regel uit een gedicht: "Zij die gaat, blijft gaande".
Sensy, heb je al wat gelezen uit het boek? Ik ben zo beniewd wat je er van vindt! Elke bladzijde die ik las raakte mij en opende mijn ogen een stukje meer.
Jaaaa!!! Ben er in bezig. Iedereen leest natuurlijk datgene waar zij op dat moment het meest aan heeft. Voor mij sprong het stukje over het tweeledige natuur van de vrouw er erg uit. Hoe een man die tweeledige natuur moet kunnen begrijpen alvorens hij een relatie met de vrouw aangaat. Ik herkende dat zo erg en gevoelsmatig altijd al geweten dat een man een vrouw 'waard' moet zijn (andersom natuurlijk ook maar dat gaat hier even niet over) en hoe ik altijd het gevoel had dat ik met mannen ging die geen snars begrepen van vrouwen. En hoe ik dat ergens ook een afknapper vond/vind. Het tweeledige van de vrouw, het warme en koude, het betrokken en onverschillige, nou ja, je snapt 'm wel. Hoe een vrouw een bepaalde cycli heeft en hoe ze deze in haar voordeel kan gebruiken om meer uit het leven te halen, herkende ik ook heel erg. Voorbeeldje, voor mijn menstruatie zit ik op een andere energiepijl en heb ik behoefte aan rust, gezond eten, zachte en vrouwelijke energie om me heen, cocoonen, mezelf verwennen, me afsluiten voor negativiteit. Nou, toen ik een vriendje had, schikte ik me niet naar mijn cyclus maar deed juist hele schadelijke dingen, over mijn grenzen heengaan, botte mannelijke energie, geen rust maar juist uit eten, met zijn vrienden op stap etc. Het terugclaimen van mijn natuurlijke cyclus was niet makkelijk omdat hij het niet begreep. Het zit tussen de oren, volgens hem (en andere ex-en) en ik gebruikte het als excuus. Een man die het niet snapt en niet wil begrijpen, komt er bij mij in ieder geval niet meer in.
Ik vind het boek echt een eye-opener. Heerlijk puur vanuit het vrouwelijke en voor het vrouwelijke geschreven. Het geeft me af en toe een schuldgevoel alsof mannen er niet mogen zijn maar dan weet ik dat ik de ontembare vrouw in mezelf daarmee beknel. Dus weg schuldgevoel en welkom nieuwe inzichten.
Wat een leuk idee, zo'n clubje, heb je er al bepaalde ideeen bij? Ik weet alleen niet of ik ongetemd genoeg ben om me er bij aan te mogen sluiten. Ik weet wel dat er workshops worden gegeven, gebasseerd op het boek.
Het is een clubje voor ongetemde vrouwen in wording Ik ben nog lang niet ongetemd. Wijze woorden op een forum is erg makkelijk maar ook ik worstel dagelijks met de omgang met mezelf en anderen. Ik heb niet echt ideetjes erbij maar meer een clubje van de vaste schrijfsters hier, dat kan een keer bij mij thuis of dat we ergens afspreken. Lijkt me leuk om ervaringen uit te wisselen zoals we hier op het forum doen. Het hoeft niet een clubje te zijn gebaseerd op het boek. Hoop dat ik een beetje duidelijk ben
Je bent overigens de enige die tot nu toe gereageerd heeft dus bij te weinig animo...
Stuudje, veel wat je schrijft is voor mij erg herkenbaar. Ik vind dit een hele mooie regel uit een gedicht: "Zij die gaat, blijft gaande".
woensdag 5 november 2008 om 19:41
quote:Elmervrouw schreef op 05 november 2008 @ 17:43:
Zware dag (tussen de oren) gehad, ook lange werkdag, en vanavond naar therapie; het lukt me niet om inhoudelijk te reageren. Het dringt gewoon allemaal niet door..
Pff de impact van alles wat ik aan het doen ben. Zoveel voelen, het overspoelt me gewoonweg. En niet de leukste gevoelens..
Lieve EV even een
Ik heb je een berichtje gestuurd...ik dacht ineens " dat is iets voor EV" Je leest het wel.
Zware dag (tussen de oren) gehad, ook lange werkdag, en vanavond naar therapie; het lukt me niet om inhoudelijk te reageren. Het dringt gewoon allemaal niet door..
Pff de impact van alles wat ik aan het doen ben. Zoveel voelen, het overspoelt me gewoonweg. En niet de leukste gevoelens..
Lieve EV even een
Ik heb je een berichtje gestuurd...ik dacht ineens " dat is iets voor EV" Je leest het wel.
woensdag 5 november 2008 om 19:59
Elmervrouw, negeer mijn bericht Heb je geanwoord.
En nu weer ontopic: ik moest lachen om het stukje van stuudje dat er nu een run op dat boek is Ik kocht 'm ook meteen nadat ik er hier op dit topic over las.
Stuudje wat je zegt over dat het jouw leven is, zo is het ook. Leeftijd, wel/niet relatie, wel/niet kinderen, maakt niet uit. Voor jezelf kiezen is nooit te laat. Ook ik denk vaak (logisch en natuurlijk) 'ik ben al zo oud en nog geen vaste relatie, carriere van niks, heb nog steeds mijn huis niet zoals ik het hebben wil' en ga zo maar door. Ik trek me niks aan van die gedachten/stem die me continue wijst op wat ik nog niet heb (bereikt). Terwijl wat ik wel heb bereikt in het niet valt bij het materiele. Ik geloof ook dat dingen vanzelf en op hun tijd komen (als ze al komen) en dat forceren geen zin heeft. Wat wel zin heeft is eerlijk naar jezelf toe blijven en doen wat je wilt/moet/kunt doen. Zelf ben ik nog een ster in het mezelf zo gemakkelijk mogelijk maken dus ik smokkel hier en daar ..
En nu weer ontopic: ik moest lachen om het stukje van stuudje dat er nu een run op dat boek is Ik kocht 'm ook meteen nadat ik er hier op dit topic over las.
Stuudje wat je zegt over dat het jouw leven is, zo is het ook. Leeftijd, wel/niet relatie, wel/niet kinderen, maakt niet uit. Voor jezelf kiezen is nooit te laat. Ook ik denk vaak (logisch en natuurlijk) 'ik ben al zo oud en nog geen vaste relatie, carriere van niks, heb nog steeds mijn huis niet zoals ik het hebben wil' en ga zo maar door. Ik trek me niks aan van die gedachten/stem die me continue wijst op wat ik nog niet heb (bereikt). Terwijl wat ik wel heb bereikt in het niet valt bij het materiele. Ik geloof ook dat dingen vanzelf en op hun tijd komen (als ze al komen) en dat forceren geen zin heeft. Wat wel zin heeft is eerlijk naar jezelf toe blijven en doen wat je wilt/moet/kunt doen. Zelf ben ik nog een ster in het mezelf zo gemakkelijk mogelijk maken dus ik smokkel hier en daar ..
woensdag 5 november 2008 om 21:03
Hallo allemaal,
Prachtig topic! Bomvol met eye-openers. Ik ga het morgen allemaal op mijn gemak doorlezen. De oervrouw in mij is namelijk aan het ontwaken, maar ze heeft wat moeite met daadwerkelijk opstaan . Hopelijk vind ik hier wat handvatten.
Succes en kracht voor alle anderen hier. Met name voor Elmervrouw, als openster van dit topic en vanwege haar levensverhaal.
Satire
Prachtig topic! Bomvol met eye-openers. Ik ga het morgen allemaal op mijn gemak doorlezen. De oervrouw in mij is namelijk aan het ontwaken, maar ze heeft wat moeite met daadwerkelijk opstaan . Hopelijk vind ik hier wat handvatten.
Succes en kracht voor alle anderen hier. Met name voor Elmervrouw, als openster van dit topic en vanwege haar levensverhaal.
Satire
woensdag 5 november 2008 om 22:10
Oh ja, nog even voor jou, Sensy:
Dit is Elmer, het olifantje met de vele kleuren. Het olifantje dat er anders uitzag dan alle andere olifanten. Ik zie daar mezelf in: durf je te onderscheiden, durf al je kleuren te laten zien, zonder je druk te maken dat je niet opgaat in de massa. Precies dat wat ik aan het leren ben. Vandaar dus de keuze voor mijn nickname.
Dit is Elmer, het olifantje met de vele kleuren. Het olifantje dat er anders uitzag dan alle andere olifanten. Ik zie daar mezelf in: durf je te onderscheiden, durf al je kleuren te laten zien, zonder je druk te maken dat je niet opgaat in de massa. Precies dat wat ik aan het leren ben. Vandaar dus de keuze voor mijn nickname.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 5 november 2008 om 22:43
Vannacht opgestaan na een nare droom. Kon niet slapen en wat gaan lezen. Ik kwam de volgende tekst tegen die ik wel passend vind bij dit topic. In elk geval ook passend omdat ik vandaag een klein beetje heb mogen ervaren dat het zo waar is.
Volgende tekst is van Sue Patton Thoele:
Het vergt enorm veel moed om ons uit de greep van onze van angst vervulde en beperkende innerlijke draken los te maken, maar wanneer we hen niet recht in de ogen zien, winnen ze aan kracht.
Ze groeien rustig in het donker door, en richten zich uiteindelijk dreigend op om onze aandacht te trekken.
Vrijheid ontstaat wanneer we de moed hebben te weten dat angst niet vermeden moet worden maar onder ogen moet worden gezien, ervaren moet worden, zodat we ervan kunnen leren.
Elke keer dat we een angst onder ogen zien en er, eventueel met hulp van anderen, middenin gaan staan, verdwijnt er een beetje van.
Wanneer we voortdurend de moed hebben om onze innerlijke angstdraken onder ogen te zien, bevrijdt ons dat van een reactieve manier van leven en krijgen we de gelegenheid te zijn wie we waarlijk zijn.
Volgende tekst is van Sue Patton Thoele:
Het vergt enorm veel moed om ons uit de greep van onze van angst vervulde en beperkende innerlijke draken los te maken, maar wanneer we hen niet recht in de ogen zien, winnen ze aan kracht.
Ze groeien rustig in het donker door, en richten zich uiteindelijk dreigend op om onze aandacht te trekken.
Vrijheid ontstaat wanneer we de moed hebben te weten dat angst niet vermeden moet worden maar onder ogen moet worden gezien, ervaren moet worden, zodat we ervan kunnen leren.
Elke keer dat we een angst onder ogen zien en er, eventueel met hulp van anderen, middenin gaan staan, verdwijnt er een beetje van.
Wanneer we voortdurend de moed hebben om onze innerlijke angstdraken onder ogen te zien, bevrijdt ons dat van een reactieve manier van leven en krijgen we de gelegenheid te zijn wie we waarlijk zijn.
woensdag 5 november 2008 om 23:42
Late reactie maar Nijn, bedankt voor je lieve woorden, deed me een hoop .
Ik lees elke dag mee maar merkte dat ik de afgelopen tijd overbelast ben geraakt, kon niet goed reageren. De afgelopen dagen flink lopen ontwarren maar er blijven dingen staan waar ik mee aan de slag moet want ze doen me pijn. Dat vind ik het lastige nu, dat er zulke goede dingen zijn en tegelijkertijd zulke diep pijnlijke. En dat ik met de pijnlijke waar ik nu niets aan verander, vrede moet vinden. Dat is het moeilijkste merk ik. Ik heb daar geen vrede mee. En voor mijn eigen emotionele gezondheid moet het!
Stap voor stap. Eerst dit, dan dat. Niet alles tegelijk.
En het blijft me regelmatig verbazen Sensy, hoeveel herkenning ik vind in je postings. Niet zozeer alleen de content maar ook de manier waarop, hoe ratio en emotie hand in hand gaan, soms makkelijk, soms minder makkelijk. Grappig .
En ik ben helemaal voor een club! Ik zat er toen ik het een paar jaar terug herlas, het boek, al aan te denken. Hoe mooi het zou zijn die processen te delen met andere vrouwen. Niet belastend maar wel steunend, gewoon vanuit een stuk medemenselijkheid en medevrouwelijkheid. Er zijn verschillen. Er zijn nog veel meer overeenkomsten. Zo ontroerend ergens.
Hartstochtelijke wezens, trots op ons innerlijk vuur en onze kwetsbaarheid en onze kracht.
(f)
Ik lees elke dag mee maar merkte dat ik de afgelopen tijd overbelast ben geraakt, kon niet goed reageren. De afgelopen dagen flink lopen ontwarren maar er blijven dingen staan waar ik mee aan de slag moet want ze doen me pijn. Dat vind ik het lastige nu, dat er zulke goede dingen zijn en tegelijkertijd zulke diep pijnlijke. En dat ik met de pijnlijke waar ik nu niets aan verander, vrede moet vinden. Dat is het moeilijkste merk ik. Ik heb daar geen vrede mee. En voor mijn eigen emotionele gezondheid moet het!
Stap voor stap. Eerst dit, dan dat. Niet alles tegelijk.
En het blijft me regelmatig verbazen Sensy, hoeveel herkenning ik vind in je postings. Niet zozeer alleen de content maar ook de manier waarop, hoe ratio en emotie hand in hand gaan, soms makkelijk, soms minder makkelijk. Grappig .
En ik ben helemaal voor een club! Ik zat er toen ik het een paar jaar terug herlas, het boek, al aan te denken. Hoe mooi het zou zijn die processen te delen met andere vrouwen. Niet belastend maar wel steunend, gewoon vanuit een stuk medemenselijkheid en medevrouwelijkheid. Er zijn verschillen. Er zijn nog veel meer overeenkomsten. Zo ontroerend ergens.
Hartstochtelijke wezens, trots op ons innerlijk vuur en onze kwetsbaarheid en onze kracht.
(f)
donderdag 6 november 2008 om 00:19
Ev,
Lieverd gaat het wel?
En Feli,
waar stoei je allemaal mee nu?
Je hoeft niet te antwoorden,maar ik kan er even moeilijk mijn vinger op leggen
In ieder geval ook voor jou,lieve vrouw
En voor iedereen hier natuurlijk alle liefs.
Al deze ontluikende vrouwen,die voorzichtig hun ogen openen.
Niet om direct de wijde wereld in te kijken,maar gewoon even dichtbij...om je heen en voorzichtig naar jezelf.
Lieverd gaat het wel?
En Feli,
waar stoei je allemaal mee nu?
Je hoeft niet te antwoorden,maar ik kan er even moeilijk mijn vinger op leggen
In ieder geval ook voor jou,lieve vrouw
En voor iedereen hier natuurlijk alle liefs.
Al deze ontluikende vrouwen,die voorzichtig hun ogen openen.
Niet om direct de wijde wereld in te kijken,maar gewoon even dichtbij...om je heen en voorzichtig naar jezelf.
donderdag 6 november 2008 om 10:43
quote:saartje1980 schreef op 05 november 2008 @ 22:43:
Volgende tekst is van Sue Patton Thoele:
Het vergt enorm veel moed om ons uit de greep van onze van angst vervulde en beperkende innerlijke draken los te maken, maar wanneer we hen niet recht in de ogen zien, winnen ze aan kracht.
Ze groeien rustig in het donker door, en richten zich uiteindelijk dreigend op om onze aandacht te trekken.
Vrijheid ontstaat wanneer we de moed hebben te weten dat angst niet vermeden moet worden maar onder ogen moet worden gezien, ervaren moet worden, zodat we ervan kunnen leren.
Elke keer dat we een angst onder ogen zien en er, eventueel met hulp van anderen, middenin gaan staan, verdwijnt er een beetje van.
Wanneer we voortdurend de moed hebben om onze innerlijke angstdraken onder ogen te zien, bevrijdt ons dat van een reactieve manier van leven en krijgen we de gelegenheid te zijn wie we waarlijk zijn.Mooie tekst! Maar wat ik me alleen afvraag is: hoe doe je dat, je angst onder ogen zien? Als ik het probeer, ga ik de angts rationeel benaderen om hem onder controle te krijgen. Maar volgens mij is dat juist niet de manier om je angst onder ogen te zien.... Nja, ben benieuwd of iemand van jullie dit "weet".
Volgende tekst is van Sue Patton Thoele:
Het vergt enorm veel moed om ons uit de greep van onze van angst vervulde en beperkende innerlijke draken los te maken, maar wanneer we hen niet recht in de ogen zien, winnen ze aan kracht.
Ze groeien rustig in het donker door, en richten zich uiteindelijk dreigend op om onze aandacht te trekken.
Vrijheid ontstaat wanneer we de moed hebben te weten dat angst niet vermeden moet worden maar onder ogen moet worden gezien, ervaren moet worden, zodat we ervan kunnen leren.
Elke keer dat we een angst onder ogen zien en er, eventueel met hulp van anderen, middenin gaan staan, verdwijnt er een beetje van.
Wanneer we voortdurend de moed hebben om onze innerlijke angstdraken onder ogen te zien, bevrijdt ons dat van een reactieve manier van leven en krijgen we de gelegenheid te zijn wie we waarlijk zijn.Mooie tekst! Maar wat ik me alleen afvraag is: hoe doe je dat, je angst onder ogen zien? Als ik het probeer, ga ik de angts rationeel benaderen om hem onder controle te krijgen. Maar volgens mij is dat juist niet de manier om je angst onder ogen te zien.... Nja, ben benieuwd of iemand van jullie dit "weet".
donderdag 6 november 2008 om 10:54
quote:satire schreef op 06 november 2008 @ 10:43:
[...]
Mooie tekst! Maar wat ik me alleen afvraag is: hoe doe je dat, je angst onder ogen zien? Als ik het probeer, ga ik de angts rationeel benaderen om hem onder controle te krijgen. Maar volgens mij is dat juist niet de manier om je angst onder ogen te zien.... Nja, ben benieuwd of iemand van jullie dit "weet".
Ik denk maar dat is nav wat ik zelf doe, dat je uitgangspunt niet controle moet zijn. Je hebt die angst. Die angst komt ergens vandaan. Je voelt waarvandaan. En dan vind je de verwonding die eraan ten grondslag ligt. En daar ga je mee aan de slag.
Angsten veroordelen of in een hoekje drukken helpt niet, dan bespringt het je op onmogelijke momenten, wanneer je even niet oplet. Angsten begrijpen, de persoon begrijpen die je toen was, die die angst geintegreerd heeft, dat helpt wel. Dan kun je er met mildheid naar kijken. En op zoek gaan naar iets positiefs, versterkends wat je er tegenover kunt gaan zetten. Zonder de angst te willen bestrijden, die mag bestaan. Maar je kunt jezelf daarin volwassen maken langzaam maar zeker. En dan zal vanzelf de andere optie, de versterkende, steeds meer aan kracht winnen en steeds meer vanzelfsprekend worden ipv de angstreactie.
Pijnpunten zijn vaak oud. Zitten vaak in de jeugd en het kind wat je toen was heeft die pijn letterlijk opgeslagen en kan hem niet kwijt. Door jezelf met zachtheid maar ook vriendelijke doortastendheid te begeleiden, kun je het ontwarren. Dat innerlijke kind van toen kan groeien, meer gaan begrijpen, vrede vinden. Het gaat hand in hand.
Nou klinkt dit misschien heel vredig maar ik sta ook weleens te vloeken . Maar die loyaliteit naar jezelf toe, dat je jezelf niet afvalt of veroordeelt maar juist steunt en liefhebt, ook op je zwakst en kwetsbaarst is zo belangrijk. Niet boos worden op jezelf, niet controle willen krijgen over de innerlijke demonen. Maar gewoon horen wat ze te melden hebben door hun woede en wraak en pijn heen. Daarachter schuilt zo vaak eenzaamheid en diep verdriet. Dat valt niet te veroordelen, daar moet getroost en bevestigd worden dat je jezelf niet weer in de steek zult laten.
Mooi proces, de omarming van de schaduw.
[...]
Mooie tekst! Maar wat ik me alleen afvraag is: hoe doe je dat, je angst onder ogen zien? Als ik het probeer, ga ik de angts rationeel benaderen om hem onder controle te krijgen. Maar volgens mij is dat juist niet de manier om je angst onder ogen te zien.... Nja, ben benieuwd of iemand van jullie dit "weet".
Ik denk maar dat is nav wat ik zelf doe, dat je uitgangspunt niet controle moet zijn. Je hebt die angst. Die angst komt ergens vandaan. Je voelt waarvandaan. En dan vind je de verwonding die eraan ten grondslag ligt. En daar ga je mee aan de slag.
Angsten veroordelen of in een hoekje drukken helpt niet, dan bespringt het je op onmogelijke momenten, wanneer je even niet oplet. Angsten begrijpen, de persoon begrijpen die je toen was, die die angst geintegreerd heeft, dat helpt wel. Dan kun je er met mildheid naar kijken. En op zoek gaan naar iets positiefs, versterkends wat je er tegenover kunt gaan zetten. Zonder de angst te willen bestrijden, die mag bestaan. Maar je kunt jezelf daarin volwassen maken langzaam maar zeker. En dan zal vanzelf de andere optie, de versterkende, steeds meer aan kracht winnen en steeds meer vanzelfsprekend worden ipv de angstreactie.
Pijnpunten zijn vaak oud. Zitten vaak in de jeugd en het kind wat je toen was heeft die pijn letterlijk opgeslagen en kan hem niet kwijt. Door jezelf met zachtheid maar ook vriendelijke doortastendheid te begeleiden, kun je het ontwarren. Dat innerlijke kind van toen kan groeien, meer gaan begrijpen, vrede vinden. Het gaat hand in hand.
Nou klinkt dit misschien heel vredig maar ik sta ook weleens te vloeken . Maar die loyaliteit naar jezelf toe, dat je jezelf niet afvalt of veroordeelt maar juist steunt en liefhebt, ook op je zwakst en kwetsbaarst is zo belangrijk. Niet boos worden op jezelf, niet controle willen krijgen over de innerlijke demonen. Maar gewoon horen wat ze te melden hebben door hun woede en wraak en pijn heen. Daarachter schuilt zo vaak eenzaamheid en diep verdriet. Dat valt niet te veroordelen, daar moet getroost en bevestigd worden dat je jezelf niet weer in de steek zult laten.
Mooi proces, de omarming van de schaduw.
