Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf

Claire123 je hebt gelijk: IK WIL is een mooiere beschrijving. Dat 'moeten' moet wil ik er uit hebben

quote:Lynne schreef op 31 oktober 2008 @ 23:13:

[...]



Daarbij was ik wel heel erg trots op mijn lijf dat zo'n mooi kind had gebaard, dat heeft mijn eigenwaarde heel goed gedaan!

Dat vind ik toch mooi om te lezen.... Ik wil namelijk geen kinderen en ik weet heel goed waar dat vandaan komt. dit geeft wel weer hoop!!!

quote:Sensy12 schreef op 31 oktober 2008 @ 23:20:

Claire123 je hebt gelijk: IK WIL is een mooiere beschrijving. Dat 'moeten' moet wil ik er uit hebben ja, ik heb een hekel aan moeten......tuurlijk moet je dingen maar ik wil veranderen.....net als al de mensen die hierop reageren en het begrijpen....



Jij kunt het bijzonder verwoorden...fijn om te lezen!!

Ik heb helemaal geen mooie woorden even maar ben zo blij dat dit topic geopend is.

Nou.

Laat ik dit topic maar vast gebruiken voor een simpel struikelblokje waar het item authenciteit in verborgen zit.



Morgen lekker een weekendje weg met vriend waarbij het belangrijk is dat ik vooral zo stressloos mogelijk op pad ga....en mijzelf prettig voel.

Dat is dus o.a lekker in mijn spijkerbroek met all stars.

Nu gaan wij lekker uit eten,kan nog wel in je spijkerbroek.

Maar we gaan ook naar het theater (musical) en daar ga ik twijfelen.

Kan dat eigenlijk wel?

Ik herinner mij een topic hier waar een to zich ergerde aan het verloren gaan van de dresscode in de theaters en er geen respect meer voor was.

Dat het belachelijk is dat er zelfs mensen gewoon in hun spijkerbroek komen.........maar ik voel mij daar nu fijn in.

Of loop ik dan toch buiten de pas daarmee.



Punt van dit stomme onzinprobleem is......waarom voel ik mij zo opgelaten over mijzelf in een mensenmassa.

Waarom word ik angstig van veel mensen om mij heen.

Waarom wil ik liever niet opvallen(of juist wel??)

Waarom kan ik ineens zo in paniek raken

En dat kan zoiets onzinnigs als"wat trek ik aan" het kleine beetje verschil maken ietsje sterker in je schoenen te staan.

Hoewel dat hetgeen is wat ik er van maak (want je wordt natuurlijk niet sterker door je kleding) omdat dat ook het enige is wat ik een beetje concreet kan maken.





Hmmm...ik ben vast heel vaag.

Misschien slaat het ook wel nergens op.

Ik begreep er eerst niks van, van dit hele topic......de ontembare vrouw, en dan een beeldje van een moeder met kind!

Ik dacht ze bedoelt toch niet, dat die vrouw een kind krijgt en dan op een dag toch opeens de boel in de steek laat? Want ze is ontembaar!

En ze moet zo nodig haar eigen ding doen.....



Maar die tekst van Sensy over die kreukels en weer een glad blaadje worden....PRACHTIG, nou snap ik het wel!

Misschien even melden dat dit topic is ontstaan uit andere topics.

Waardoor er eigenlijk al een geschiedenis(je) aan dit topic vooraf ging.



Ik las her en der mee.

En het is mij volkomen duidelijk waar dit topic over gaat.

Ook omdat ik zelf een procuct ben van de tembaarheid.



Maar ik begrijp dat het wat onduidelijk is voor anderen.



(ik ben even zo brutaal ev om te proberen het een beetje op te helderen)

.

[quote]Loving_Life schreef op 01 november 2008 @ 02:35:



En nu word ik niet meer getemd, maar ben ik mijzelf gaan temmen. En ben ik mijzelf helemaal kwijtgeraakt en voel ik me vreselijk eenzaam en ongelukkig



Och meiske toch,

Dit raakt mij zo....ik zou willen dat ik woorden had voor je waar je wat aan hebt.

Ik kan je zelfs niet een beetje warmte geven door dit stomme beeldscherm heen.



(grr!! ik wil meer voor je kunnen doen,maar ik weet het niet)

.

.

quote:philomein schreef op 31 oktober 2008 @ 21:16:

He Claire, dat bedacht ik me net ook: dat ik het zo op zou willen kunnen schrijven als yoyo. Het klinkt heerlijk. Daar wil ik ook naar toe.Nu ik het doel van het topic begrijp, had ik het misschien anders moeten formuleren. Voor mij is het eerlijk gezegd heel vanzelfsprekend om me zo te voelen. Ik vind het moeilijk om zien dat anderen daar jaloers op zijn, want ik weet ook eigenlijk niet beter en heb daar eerlijk gezegd ook nooit echt bij stil gestaan ofzo. Ik merk nu dat het voor veel mensen absoluut niet zo vanzelfsprekend is..

quote:Elmervrouw schreef op 01 november 2008 @ 10:44:

Juist het zien, je les eruit trekken, jezelf belonen voor elke stap groei en elke zelfoverwinning - dat is wat ik belangrijk vind.

Mee eens, dat is waar ik erg mee bezig ben. Het zien en daarmee begrijpen waardoor ik reageer zoals ik reageer.

Het is juist goed dat dit topic er is EV!

Ik heb gisteravond lang met een vriendin gesproken en haar dingen verteld die voor mij de laatste tijd wat duidelijker zijn geworden. Ze gaf me een compliment over mijn openheid hierin, ik uit me niet zo snel. Die bevestiging deed me goed, waardoor ik ook weer merk dat ik daar behoefte aan heb. Het was weer een stap, net als dat dit topic voor mij ook een stap is.

Loving_Life jouw vraag over welke stappen je kunt zetten om de oervrouw in jezelf te ontdekken IS de eerste stap om haar te ontdekken. Er zijn zoveel wegen die naar dat deel in jezelf leiden. Mijn proces was er een van kijken, observeren, me verwonderen en me afvragen hoe andere vrouwen die ik als rolmodellen zag dat deden. Het is iets zien wat je zelf graag wilt en bestuderen wat die vrouwen bezitten dat ze zo krachtig en zelfverzekerd zijn. Het is lastig uit te leggen zonder dat ik 100 pagina's op dit topic volschrijf maar ik zal een poging wagen. Wat mij opviel is dat die vrouwen zichzelf serieus namen.



Ik zal een heel stom voorbeeld geven wat het beter illustreert. Ik heb trek in een ijsje en zeg tegen mijn vriendje:" Eh...heb jij ook zo'n trek in een ijsje?" Vriendje zegt:"Nee, ik heb daar geen zin in". Op dat moment verdwijnt ook mijn trek. Als ik iets wil en een ander niet, dan schik me naar de ander. Zo was mijn leven. Wat een ander vindt is belangrijker dan wat ik vind.

Nu is het zo dat als ik trek heb in een ijsje, ik een ijsje koop. Heel eenvoudig. En dat geldt voor veel dingen. Het kan met iets simpels beginnen als 'wat trek ik vandaag aan'. Ik trek nu aan waar ik me prettig bij voel. Heel eenvoudig. En over dat complexe..ik kan legio voorbeelden geven over hoe ik mezelf tot waanzin dreef omdat ik niet kon kiezen wat ik aantrok. Ik probeerde vanuit alle invalshoeken mezelf te bekijken, wat vinden mijn collega's van dit outfit, wat zouden voorbijgangers op straat vinden van mijn outfit, wat zou de tramchauffeur vinden, wat zou de schoonmaker vinden.....met andere woorden, ik zag en beredeneerde alles wat ik voelde en dacht vanuit ANDEREN. Je oervrouw ontdekken en gebruiken is JA tegen jezelf te zeggen zonder de afhankelijkheid van anderen.



De eerste stapjes zijn heel klein maar die maken de weg vrij om nog grotere stappen te nemen. Het begint met het besef dat er een JIJ is die JOUW aandacht en liefde behoeft. Een JIJ waar alleen jij en niemand anders verantwoordelijk voor is. Een JIJ die verdomd goed weet wat ze wil en nodig heeft en daar voor zorgt. Dit hoef je niet met heel veel bombarie te verkondigen. Jezelt toestemming geven om te zijn, wat dat zijn ook moge zijn Het kan in alle stilte, in je eigen ruimte, in je eigen tijd en tempo. Dat is wat ik noem het ontwikkelen van stille kracht. Elke dag weer iets vaker "JA" tegen jezelf zeggen. "JA" tegen je onzekerheid, "JA" tegen je angsten, "JA" tegen je pijn, "JA" tegen je minderwaardigheidsgevoelens, het is JA zeggen tegen dat deel dat we met alle macht proberen te omzeilen. Het is JA zeggen tegen jezelf met alles erop en eraan. Ga maar eens in een stil moment gewoon JA tegen jezelf zeggen. Het voelt als een bevrijding als je jezelf toestaat er te mogen zijn. En weet je wat het mooie is van JA zeggen tegen jezelf? Daar heb je echt werkelijk waar NIEMAND voor nodig! Dan ontdek je de oervrouw in jezelf die zichzelf bevrijdt van zoveel door anderen en door jezelf opgelegde restricties. De enige die ons gevangen houdt, zijn we echt zelf.



Wat mij ook erg heeft geholpen in dit proces (ik was altijd een zeer naar buiten/omgeving gericht persoon) is het besef te kweken dat iedereen puur met zichzelf bezig is. Het is een vorm van egocentrisme om mezelf zo op mijn omgeving te richten. Bij alles denken:"Wat zullen ze van me denken???" Bij elke handeling nauwlettend in de gaten houden of mijn omgeving het wel goedkeurt, alsof mijn bestaan bij de gratie van anderen bevestigd of afgekeurd kan worden. Simpele en eenvoudige feit dat ik besta is genoeg.



Je oervrouw ontdekken is een innerlijk proces. Uiterlijk hoeft er helemaal niets aan je te zien zijn maar innerlijk weten en voelen is waar het hier om gaat. Elke vrouw is anders en elke vrouw heeft zo haar kwaliteiten en krachten.



Om nog een tip te geven wat mij erg aan het denken heeft gezet en erg heeft geholpen: houdt je innerlijk proces geheim. Klinkt raar maar het is een onderdeel van het eren en respecteren van jezelf. Als je de behoefte hebt om het te delen, doe dat met iemand die snapt waar je doorheen gaat en die je daarin steunt. Ik merkte in mijn proces dat ik het met iedereen deelde en daardoor vatbaar werd voor de jaloezie, skeptisme, negatieve invloed van anderen. Ik trapte weer in mijn eigen valkuil van toch de goedkeuring en bevestiging bij anderen zoeken dat ik op de goede weg zat.



Een oervrouw verontschuldigt zich nooit voor haar bestaan, haar wensen en verlangens. Ze weet intuitief wie haar kan bijstaan en schaamt zich niet voor haar wantrouwen jegens diegenen die niet het beste met haar voor hebben. De oervrouw geeft bij elke stap die ze zet haar zelf een schouderklopje en weet dat de enige aan wie ze ooit verantwoording schuldig is, haarzelf is en niet haar ouders, collega's, vriendje etc.



En nu gaat deze oervrouw in ontwikkeling douchen en aankleden en rennen voor een afspraak!!!!



Knuffel aan iedereen!

Mooi topic EV .



En ik moest even denken nav je vraag Loving Life. Sensy beschreef het al zo goed dat ik dacht: nou daar heb ik niks aan toe te voegen .



Maar ik realiseerde me daarnet dat ik een belangrijke ingang vond op nog een manier. Ik schilderde vroeger vaak figuratief, vrouwen. Bij 1 wist ik dat het de godin Diana was toen ik klaar was ermee. Het mooie voor mij is dat dat schilderij eerst hopeloos was, het lukte niet en plots ontstond ze. Zo heb ik godinnen gecreeerd rond mijn 20ste, in mijn huis, bij mij, voor mij.



Toen ik niet lang daarna de Ontembare Vrouw las had ik op een gegeven moment een moment vlak voor het slapen gaan dat ik in die "tussenfase" tussen slapen en waken in, haar zag. De oervrouw. De oermoeder. Ik zat op schoot bij haar en alles was goed.



Dat heeft een stuk van de diepe wond die een moeder hebben die zich niet kan hechten aan haar kinderen geheeld. Ik had dus toch een moeder die op die wijze van mij hield en mij zou beschermen. Die ik nu nog steeds regelmatig aanroep, voor troost, voor geborgenheid, voor humor, voor inzicht hoe ik een moeder kan zijn voor mijn eigen kind.



Ik denk dat de wonden door liefdeloze en (emotioneel) gewelddadige thuissituaties enorm zijn. Vooral door het gevoel dat je nooit meer zult krijgen dan dat, dat je blijkbaar niet meer waard bent dan dat. Die conclusie is zo begrijpelijk. Maar ook zo fout want het is niet waar en het tekent je zo diep. Door op de bronnen in te tappen en mijn oermoeder te vinden kon ik een stuk identiteit dat verweven was met mijn jeugd, loslaten. En kon er een nieuwe ontstaan op grond van bronnen die mij wel goed vinden zoals ik ben. Niet meer, niet minder.



Ik denk dat dat een van de meest helende ervaringen is geweest in mijn leven. En ben ik ook vanzelf me steeds meer gaan identificeren met die energie. Zij is nu al jaren mijn voorbeeld, niet mijn eigen moeder. En nu klopt het. Nu ben ik mijn eigen vrouw.

Nog een toevoeging. Ik geloof er heilig in dat je die energie kunt aanroepen. Het mooie daarvan is dat je het in je leven kunt betrekken. Dat je hulp en steun en onvoorwaardelijke liefde kunt krijgen.



Of dat nou het ontembare vrouw-gedeelte in jezelf is of iets buiten je, maakt niet uit, dat wordt op een gegeven moment hetzelfde. Er is iets wat de weg weet en als je daarin durft te geloven, je daaraan durft over te geven, voel je richting en helderheid. En op momenten van verwarring en onzekerheid troost en dat het ok is. Dat mag. Wat Sensy al zo mooi beschreef.



Geloof daarin wat je geest oproept, creeert. Het is makkelijk maar soms ook funest om sceptisch te zijn. Zo blijf je eenzaam terwijl er veel is wat ons graag wil helpen en ons liefheeft zoals we zijn.

Pff, wat een topic is hier onstaan. Kan ook niet even rustig naar mijn werk gaan.



Mooi wat hier gebeurd. Degenen die het niet helemaal begrijpen snap ik wel. Er is namelijk wat aan vooraf gegaan in andere topics. Maar een aantal hier hebben al goed uit kunnen leggen wat het idee achter dit topic is.



Maar eerlijk is eerlijk, ik raak de draad een beetje kwijt. Nou ja, niet helemaal goed verwoord. Ik ga zo alleen even teruggrijpen op het andere topic om wat kwijt te kunnen. Moet hier even aan wennen, voelt (nog) niet als een veilige plek waar ik mijn dingen kwijt kan.

quote:Evidenza schreef op 31 oktober 2008 @ 21:43:

Domme vraag waarschijnlijk, maar hoe kan het dat jijzelf over jouzelf niet voelt dat je er echt mag zijn?



Moet je jezelf echt door ánderen begrepen voelen om jezelf te erkennen?



Kan de ontembare vrouw in jouzelf dat niet? Of heb je geen ontembare vrouw in jezelf? Maar dan kan je haar toch ook niet vinden?



Ik vind het geen domme vraag en ik ben blij voor jou dat dit nooit een issue is geweest . Wat dat betreft vind ik jouw posts vaak inspirerend en heb ik er veel van geleerd juist door de simpelheid en de eenheid die ik erin ervaar.



Maar als een thuissituatie zo is geweest dat je van kleins af aan te horen hebt gekregen dat wat jij voelt, denkt, bent er niet toe doet, neem je dat mee. Dat is jouw beeld van jezelf.



Anderen fungeren dan als spiegels van jouw waarde. En dat werkt niet want het maakt dat je je afhankelijk opstelt. Maar in feite verlang je naar de reflectie die je vertelt dat je wel mooi en goed bent zoals je bent.



Die reflectie moet van binnenuit komen. Maar het is een proces om tot die conclusie te komen en het dan ook daadwerkelijk te gaan doen. Dat je van jezelf uitgaat ipv van anderen. Dat daar de kern zit en dus ook de oplossing.



Het vraagt een bepaalde mate van eigenwijsheid en koppigheid om het beeld wat je ouders gecreeerd hebben teniet te doen. Omdat je de loyaliteit loslaat en besluit dat je er andere ideeen over mag hebben.



Wat dat betreft ben ik dankbaar dat ik altijd een eigenwijs mormel ben geweest. Want het heeft me wel getekend maar nooit in de kern. Die lag te wachten tot er een klein beetje ruimte kwam en heeft die onmiddellijk gegrepen. Maar dat onderuit halen kan heel diep zitten.



Een fundamentele schaamte dat jij jij bent. En dat het niet goed is dat jij jij bent. Er moet een reactie komen dat het wel goed is dat jij jij bent. En die moet van binnenuit komen, een ander kan helpen hierbij door van je te houden en je te accepteren zoals je bent maar nooit deze wond helen. Dat moet ook niet kunnen. Dan zou je verloren zijn zonder die ander.

.

quote:Loving_Life schreef op 01 november 2008 @ 16:34:

Yoyo, heb je dit gevoel altijd gehad, altijd contact gehad met je ware zelf? Hoe voelt dit? Ik kan me het zo moeilijk voorstellen, dat dat altijd 100% is. Heb je nooit momenten gehad dat je jezelf kwijtraakte of twijfelde aan wie je bent?





Natuurlijk twijfel ik ook wel eens aan mezelf. Iedereen heeft zo zijn onzekerheden. Ik heb ook wel eens periode's dat ik enorm baal van mezelf, dat ik me afvraag of ik wel de juiste studie volg en ik ga ook altijd opgemaakt de deur uit, omdat ik wil dat andere mensen me er leuk uit vinden zien.



Maar, ik heb niet het gevoel dat ik op zoek moet naar mijzelf ofzo. Ik ben wie ik ben, met mijn zekerheden en onzekerheden daarbij. Daarnaast heb ik altijd het gevoel gehad dat ik geliefd ben bij de mensen om mij heen. Familie die er altijd voor me is, geweldige leuke vriend, de leukste vriendinnen die je je maar kan wensen en verder een gezellige groep kennissen waar ik leuke dingen mee doe.



Tuurlijk ben ik niet perfect, maar ik kan wel verder op zoek gaan naar mezelf, maar ik denk eigenlijk dat ik gewoon tevreden moet zijn met wie ik ben.



Dit ben ik!

En zolang er genoeg mensen om mij heen zijn die gelukkig zijn met mij als persoon, dan zet ik mijn negatieve gedachtes opzij en dan probeer ik gewoon te zijn zoals ik ben en wil zijn.