Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 6 november 2008 om 12:29
quote:Lynne schreef op 06 november 2008 @ 11:54:
Hoe gaan jullie om met vergeven?
Ik denk dat als je het gevoel hebt dat je de ander er makkelijk mee weg laat komen, het niet gaat lukken.
Vergeven doe je voor jezelf. Iig zo ervaar ik het. Ik vind er vrede mee, begrijp de redenen van de ander. Dat betekent niet dat ik het ok vind, ik mag het er fundamenteel mee oneens zijn. Maar ik heb geen zin om het me te laten opvreten.
Dat gun ik die ander niet. Heel simpel.
En als ik het die ander niet gun en die ander niet zo zijn of haar excuses kan maken dat ik het geloof, dan is het dus aan mij om het leefbaar te maken. En wanneer het leefbaar is, het tot een krachtbron te maken. Het is een proces.
Maar voor mij heeft het vooral heel veel te maken met het gevoel: ja hallo, denk je nou echt dat jij het recht hebt om de rest van mijn leven te verzuren? Dacht het niet!
Dat roept een stuk strijdbaarheid op, wekt het en dat gaat ermee aan de slag om dat oneigen stuk aantasting door een ander eruit te werken. Zonder genade, geen pardon hier. Onwenselijk dus hup, eruit.
Bij je eigen ladingen moet je dat niet doen, dan verwond je jezelf dieper. Bij ladingen aangebracht door anderen kun je een stuk teruggeven dat van die ander is. En het stuk helen in jezelf wat verwond is geraakt. En ook terug opeisen wat een ander van je afgepakt heeft.
Op die manier vind ik vrede en integriteit. En kan ik de ander, de wrok, het verdriet leren loslaten. Dan vind ik ook vanzelf vergeving. Het is goed, het is ok. Niet wat er gebeurd is maar dat het gebeurd is en dat ik het heb uitgevochten.
Maar goed, dat is heel persoonlijk (en geeft veel weer van mijn vechtersnatuur ), dat kan voor een ander weer heel anders werken.
Hoe gaan jullie om met vergeven?
Ik denk dat als je het gevoel hebt dat je de ander er makkelijk mee weg laat komen, het niet gaat lukken.
Vergeven doe je voor jezelf. Iig zo ervaar ik het. Ik vind er vrede mee, begrijp de redenen van de ander. Dat betekent niet dat ik het ok vind, ik mag het er fundamenteel mee oneens zijn. Maar ik heb geen zin om het me te laten opvreten.
Dat gun ik die ander niet. Heel simpel.
En als ik het die ander niet gun en die ander niet zo zijn of haar excuses kan maken dat ik het geloof, dan is het dus aan mij om het leefbaar te maken. En wanneer het leefbaar is, het tot een krachtbron te maken. Het is een proces.
Maar voor mij heeft het vooral heel veel te maken met het gevoel: ja hallo, denk je nou echt dat jij het recht hebt om de rest van mijn leven te verzuren? Dacht het niet!
Dat roept een stuk strijdbaarheid op, wekt het en dat gaat ermee aan de slag om dat oneigen stuk aantasting door een ander eruit te werken. Zonder genade, geen pardon hier. Onwenselijk dus hup, eruit.
Bij je eigen ladingen moet je dat niet doen, dan verwond je jezelf dieper. Bij ladingen aangebracht door anderen kun je een stuk teruggeven dat van die ander is. En het stuk helen in jezelf wat verwond is geraakt. En ook terug opeisen wat een ander van je afgepakt heeft.
Op die manier vind ik vrede en integriteit. En kan ik de ander, de wrok, het verdriet leren loslaten. Dan vind ik ook vanzelf vergeving. Het is goed, het is ok. Niet wat er gebeurd is maar dat het gebeurd is en dat ik het heb uitgevochten.
Maar goed, dat is heel persoonlijk (en geeft veel weer van mijn vechtersnatuur ), dat kan voor een ander weer heel anders werken.
donderdag 6 november 2008 om 13:20
Ja ik snap wat je bedoelt.
Ik leg het niet bijzonder gristelijk uit in die zin dat voor mij de rekening gesloten wordt wb het verleden. Dat is klaar, ik ga niet langer iemand ermee om de oren wapperen.
Niet dat ik het begrijp en dus accepteer als ok. Dat vind ik onzin. Ik zal er hooguit van denken: tja mensen zijn ertoe in staat, ik kan het wel moreel verwerpelijk vinden maar het gebeurt, deel van de realiteit. Wel dat soort acceptatie. Maar niet in de zin dat iemand dat mij mag aandoen, dat iemand over mijn grenzen mag heendenderen. Hell no.
Dus mijn vergeving is niet lieflijk . Wel dat het klaar is. En de ander me niets verschuldigd is.
Ik leg het niet bijzonder gristelijk uit in die zin dat voor mij de rekening gesloten wordt wb het verleden. Dat is klaar, ik ga niet langer iemand ermee om de oren wapperen.
Niet dat ik het begrijp en dus accepteer als ok. Dat vind ik onzin. Ik zal er hooguit van denken: tja mensen zijn ertoe in staat, ik kan het wel moreel verwerpelijk vinden maar het gebeurt, deel van de realiteit. Wel dat soort acceptatie. Maar niet in de zin dat iemand dat mij mag aandoen, dat iemand over mijn grenzen mag heendenderen. Hell no.
Dus mijn vergeving is niet lieflijk . Wel dat het klaar is. En de ander me niets verschuldigd is.
donderdag 6 november 2008 om 13:33
quote:Feliciaatje schreef op 06 november 2008 @ 13:20:
Dus mijn vergeving is niet lieflijk . Wel dat het klaar is. En de ander me niets verschuldigd is.
Dat laatste vind ik een kernpunt. Ik heb in het verleden slechte relaties gehad, en de woede en frustratie hebben me soms verteerd. Pas op het moment dat ik idd niks meer verwachtte van de ander - geen excuses, geen genoegdoening, geen beterschap (gewoon: helemaal niks) en accepteerde dat het nu eenmaal gebeurd was, en dat sommige mensen nu eenmaal zo zijn (zoals er zoveel dingen zijn in het leven die je tegenzitten), pas op dat moment kon ik loslaten en me concentreren op mijn eigen leven. Wat een bevrijding !
k noem het geen vergeving, dat vind ik een te mooi woord. Ik noem het loslaten. Vergeving heeft voor mij iets in zich van: ik stap er overheen maar ik verwacht dat je dat niet meer gaat doen. En dan blijf je toch met die verwachtingen zitten en zal je weer teleurgesteld worden.
Het loslaten van die verwachtingen is ook een voorwaarde om te beseffen dat je het verloop van je leven in eigen hand hebt. En dat je die verantwoordelijkheid niet bij een ander kan leggen.
Dus mijn vergeving is niet lieflijk . Wel dat het klaar is. En de ander me niets verschuldigd is.
Dat laatste vind ik een kernpunt. Ik heb in het verleden slechte relaties gehad, en de woede en frustratie hebben me soms verteerd. Pas op het moment dat ik idd niks meer verwachtte van de ander - geen excuses, geen genoegdoening, geen beterschap (gewoon: helemaal niks) en accepteerde dat het nu eenmaal gebeurd was, en dat sommige mensen nu eenmaal zo zijn (zoals er zoveel dingen zijn in het leven die je tegenzitten), pas op dat moment kon ik loslaten en me concentreren op mijn eigen leven. Wat een bevrijding !
k noem het geen vergeving, dat vind ik een te mooi woord. Ik noem het loslaten. Vergeving heeft voor mij iets in zich van: ik stap er overheen maar ik verwacht dat je dat niet meer gaat doen. En dan blijf je toch met die verwachtingen zitten en zal je weer teleurgesteld worden.
Het loslaten van die verwachtingen is ook een voorwaarde om te beseffen dat je het verloop van je leven in eigen hand hebt. En dat je die verantwoordelijkheid niet bij een ander kan leggen.
.
donderdag 6 november 2008 om 19:58
quote:Elmervrouw schreef op 05 november 2008 @ 22:10:
Oh ja, nog even voor jou, Sensy:
[afbeelding]
Dit is Elmer, het olifantje met de vele kleuren. Het olifantje dat er anders uitzag dan alle andere olifanten. Ik zie daar mezelf in: durf je te onderscheiden, durf al je kleuren te laten zien, zonder je druk te maken dat je niet opgaat in de massa. Precies dat wat ik aan het leren ben. Vandaar dus de keuze voor mijn nickname.
Zo lief! Ik dacht nog toen je het berichtje stuurde:"He wat jammer, nou weet ik nog steeds niet hoe ze op haar nick gekomen is" En zeker niet omdat het andere wat je schreef onbelangrijk is, integendeel! Maar om dit uitgebreide berichtje te treffen met uitleg en een plaatje van het Olifantje vind ik dan een dubbele verrassing! Met zo'n nick en instelling moet het met jou helemaal goed komen EV!
(f)
Oh ja, nog even voor jou, Sensy:
[afbeelding]
Dit is Elmer, het olifantje met de vele kleuren. Het olifantje dat er anders uitzag dan alle andere olifanten. Ik zie daar mezelf in: durf je te onderscheiden, durf al je kleuren te laten zien, zonder je druk te maken dat je niet opgaat in de massa. Precies dat wat ik aan het leren ben. Vandaar dus de keuze voor mijn nickname.
Zo lief! Ik dacht nog toen je het berichtje stuurde:"He wat jammer, nou weet ik nog steeds niet hoe ze op haar nick gekomen is" En zeker niet omdat het andere wat je schreef onbelangrijk is, integendeel! Maar om dit uitgebreide berichtje te treffen met uitleg en een plaatje van het Olifantje vind ik dan een dubbele verrassing! Met zo'n nick en instelling moet het met jou helemaal goed komen EV!
(f)
donderdag 6 november 2008 om 20:25
Hallo allemaal,
Inmiddels het ik vrijwel alles gelezen. Mooi topic. Veel herkenbare dingen. Ik wilde graag nog even terugkomen op vergeving. Jullie hadden het over het vergeven van anderen. Maar ik vroeg me af: hoe vergeven jullie jezelf?
Ik merk zelf namelijk dat ik heel boos blijf op mezelf. Er is een periode in mijn leven geweest dat ik veel emoties voelde, veel verdriet en pijn had en in die periode dronk ik wel eens (lees: ieder weekend) teveel en heb ik dingen gedaan/ gezegd waar ik - eufemistisch uitgedrukt- niet trots op ben. Ik schaam me voor de persoon die ik toen was. Tegelijkertijd besef ik dat ik het allemaal uitvergroot. Maar ik blijf rondraaien in het cirkeltje van schaamte, schuldgevoel en zelfwoede. (Overigens kan dit weken lang weg zijn, maar het steekt altijd weer de kop op). Met andere woorden: zolang ik mezelf niet ga vergeven, kan ik niet echt verder met mijn leven.
Sorry als het een beetje een ego-post is. Maar ik vraag het me gewoon erg af. Jullie - althans de meesten van jullie - lijken al een stuk verder in het "ontembare-vrouw-proces" dan ik. Herkennen jullie dit? Ik kan anderen namelijk alles vergeven, ben zelden boos en vind van een ander alles normaal, lijkt wel. Maar van mezelf?!? Hoe gaan jullie om met zelfvergeving?
Groetjes en kracht voor iedereen,
Satire
Inmiddels het ik vrijwel alles gelezen. Mooi topic. Veel herkenbare dingen. Ik wilde graag nog even terugkomen op vergeving. Jullie hadden het over het vergeven van anderen. Maar ik vroeg me af: hoe vergeven jullie jezelf?
Ik merk zelf namelijk dat ik heel boos blijf op mezelf. Er is een periode in mijn leven geweest dat ik veel emoties voelde, veel verdriet en pijn had en in die periode dronk ik wel eens (lees: ieder weekend) teveel en heb ik dingen gedaan/ gezegd waar ik - eufemistisch uitgedrukt- niet trots op ben. Ik schaam me voor de persoon die ik toen was. Tegelijkertijd besef ik dat ik het allemaal uitvergroot. Maar ik blijf rondraaien in het cirkeltje van schaamte, schuldgevoel en zelfwoede. (Overigens kan dit weken lang weg zijn, maar het steekt altijd weer de kop op). Met andere woorden: zolang ik mezelf niet ga vergeven, kan ik niet echt verder met mijn leven.
Sorry als het een beetje een ego-post is. Maar ik vraag het me gewoon erg af. Jullie - althans de meesten van jullie - lijken al een stuk verder in het "ontembare-vrouw-proces" dan ik. Herkennen jullie dit? Ik kan anderen namelijk alles vergeven, ben zelden boos en vind van een ander alles normaal, lijkt wel. Maar van mezelf?!? Hoe gaan jullie om met zelfvergeving?
Groetjes en kracht voor iedereen,
Satire
donderdag 6 november 2008 om 20:28
donderdag 6 november 2008 om 20:32
Mooie bijdragen van alle vrouwen hier!
Vergeving, loslaten, vriendschappen, zwarte schaap. Allemaal herkenbaar (niet gek anders schreef ik hier niet )
Ik reageer even vanuit gevoel want heb alle berichten gelezen maar weet even niet meer wie wat gezegd heeft.
Vergeving is voor mij een proces. Het ging bij niet op de een of andere dag. Vergeving is me realiseren dat een ander dusdanig onbewust met zichzelf en anderen omgaat dat hij/zij niet weet wat voor schade aangericht is. Concreet voorbeeld: ben op alle niveau's mishandeld. Geestelijk, mentaal en lichamelijk. De impact die dat op mij had als kind en later als vrouw was onmetelijk (maar altijd de sterke willen uithangen, heb ik het een beetje afgedaan als kinderspel). Het vergeven begon toen ik me realiseerde dat ik, als volwassen vrouw voor de pijn die ik NU voel wat TOEN ontstaan was, verantwoordelijkheid moest nemen. En dat is een proces, de pijn toelaten, huilen (weekenden lang) boze (niet verzonden) brieven schrijven, me realiseren dat ik er toen niet aan dood ging en ik er nu nog ben. Naar mijn moeder toe heb ik het stap voor stap uitgesproken maar ze ontkende, verdraaide en ging uiteindelijk in de negeer-modus. Interesseerde me niks, ze zou te horen krijgen wat ik voelde. Ik verweet haar niets maar liet haar weten wat mijn pijn was en hoe ik er onder geleden had. Ze deed alsof ze me niet hoorde.
Vergeving is ook geen pijn meer toelaten van de persoon die jou eerder heeft gekwetst. Of uberhaupt geen pijn meer toelaten van wie dan ook. Je zegt gewoon;"Hier stopt het en de rommel van vroeger ruim ik NU op"
Ik ben niet christeliijk maar deze uitspraak van Jezus "Vergeef hun Vader want ze weten niet wat ze doen" en de uitleg die daaraan gegeven werd, namelijk dat onbewuste mensen door hun onbewustheid kwetsen en mishandelen. Dat gegeven is voor mij een houvast dat ik mensen sneller vergeef. Ze weten namelijk echt niet wat ze doen. Ze projecteren, zuigen uit, kwetsen, liegen etc maar dat komt allemaal voort uit pure onwetendheid.
Vergeven is zelf groeien in bewustzijn. Waar kwets jij anderen mee? Waar ben jij niet eerlijk? Wanneer zijn jouw motieven niet zuiver (je kunt bijvoorbeeld erg gul lijken maar eigenlijk is je motief aardig gevonden worden) Door de schijnwerpers op je pijnlijke plekken te richten, leer je wat vergeving is. We hebben vroeg geleerd dat anderen niet perfect zijn. Willen daarom zo perfect mogelijk zijn of eigenlijk gewoon PERFECT. En dan komen we erachter dat wij ook niet perfect zijn en dan begint het bevrijdingsproces...we zijn gewoon mensen, net als die anderen waar we zo boos op waren/zijn.
Voor mij is dat een dagelijkse oefening. Zeker als ik weer te keer ga in mezelf omdat een 'ander' dit of dat gedaan/gezegd heeft. Ik ga dan bij mezelf te rade: in welke situaties gedroeg ik me ook zo?
Niet dat ik mishandel en mensen in elkaar schop...dat zijn vormen van heel weinig bewustzijn maar elk beetje is te veel. Door het bij mezelf aan te pakken kan ik anderen makkelijker vergeven. Een soort van:"Oh ja, zo deed ik vroeger ook" en dan vergeef je de persoon voor zijn/haar gedrag. Overigens laat ik niet over me heen lopen. Ik zeg duidelijk wat mijn grenzen zijn of ik ze geef nonverbaal aan (soms effectiever) maar ik doe het niet uit boosheid maar een uit weten wie ik ben. Dat voelt echt anders. Je benadert de ander vanuit je kern en die is nooit kwetsend of onrechtvaardig.
Vrienschappen....erg moeilijk. Heb ze dus ook niet. De meeste zijn verbroken door scheefgroei. Ik ben niet meer wie ik was en met de nieuwe Sensy kwamen er meer conflicten. Ik weet niet of het aan mij ligt of aan de ander of aan beide maar veranderen in een vriendschap kan de vrienschap kosten. Vooral als mensen je in je oude afhankelijke rol leuker vinden en er zelf ook beter bij afsteken. Toen ik voor mezelf opkwam en eerlijk zei wat ik van bepaald gedrag naar mij toe vond, toen was men zo verontwaardighd en beledigd....tja....en de vrienschappen die ik nu heb zijn oppervlakkig. Ik merk dat ik er geen moeite meer mee heb. De eenzaamheid die ik een tijd terug voelde is weg....ik heb weer contact met allerlei soorten mensen en dat is genoeg. Niet te veel, niet te weinig
Ik stop maar me schrijven want volgens mij is dit een behoorlijk lap tekst geworden!
Vergeving, loslaten, vriendschappen, zwarte schaap. Allemaal herkenbaar (niet gek anders schreef ik hier niet )
Ik reageer even vanuit gevoel want heb alle berichten gelezen maar weet even niet meer wie wat gezegd heeft.
Vergeving is voor mij een proces. Het ging bij niet op de een of andere dag. Vergeving is me realiseren dat een ander dusdanig onbewust met zichzelf en anderen omgaat dat hij/zij niet weet wat voor schade aangericht is. Concreet voorbeeld: ben op alle niveau's mishandeld. Geestelijk, mentaal en lichamelijk. De impact die dat op mij had als kind en later als vrouw was onmetelijk (maar altijd de sterke willen uithangen, heb ik het een beetje afgedaan als kinderspel). Het vergeven begon toen ik me realiseerde dat ik, als volwassen vrouw voor de pijn die ik NU voel wat TOEN ontstaan was, verantwoordelijkheid moest nemen. En dat is een proces, de pijn toelaten, huilen (weekenden lang) boze (niet verzonden) brieven schrijven, me realiseren dat ik er toen niet aan dood ging en ik er nu nog ben. Naar mijn moeder toe heb ik het stap voor stap uitgesproken maar ze ontkende, verdraaide en ging uiteindelijk in de negeer-modus. Interesseerde me niks, ze zou te horen krijgen wat ik voelde. Ik verweet haar niets maar liet haar weten wat mijn pijn was en hoe ik er onder geleden had. Ze deed alsof ze me niet hoorde.
Vergeving is ook geen pijn meer toelaten van de persoon die jou eerder heeft gekwetst. Of uberhaupt geen pijn meer toelaten van wie dan ook. Je zegt gewoon;"Hier stopt het en de rommel van vroeger ruim ik NU op"
Ik ben niet christeliijk maar deze uitspraak van Jezus "Vergeef hun Vader want ze weten niet wat ze doen" en de uitleg die daaraan gegeven werd, namelijk dat onbewuste mensen door hun onbewustheid kwetsen en mishandelen. Dat gegeven is voor mij een houvast dat ik mensen sneller vergeef. Ze weten namelijk echt niet wat ze doen. Ze projecteren, zuigen uit, kwetsen, liegen etc maar dat komt allemaal voort uit pure onwetendheid.
Vergeven is zelf groeien in bewustzijn. Waar kwets jij anderen mee? Waar ben jij niet eerlijk? Wanneer zijn jouw motieven niet zuiver (je kunt bijvoorbeeld erg gul lijken maar eigenlijk is je motief aardig gevonden worden) Door de schijnwerpers op je pijnlijke plekken te richten, leer je wat vergeving is. We hebben vroeg geleerd dat anderen niet perfect zijn. Willen daarom zo perfect mogelijk zijn of eigenlijk gewoon PERFECT. En dan komen we erachter dat wij ook niet perfect zijn en dan begint het bevrijdingsproces...we zijn gewoon mensen, net als die anderen waar we zo boos op waren/zijn.
Voor mij is dat een dagelijkse oefening. Zeker als ik weer te keer ga in mezelf omdat een 'ander' dit of dat gedaan/gezegd heeft. Ik ga dan bij mezelf te rade: in welke situaties gedroeg ik me ook zo?
Niet dat ik mishandel en mensen in elkaar schop...dat zijn vormen van heel weinig bewustzijn maar elk beetje is te veel. Door het bij mezelf aan te pakken kan ik anderen makkelijker vergeven. Een soort van:"Oh ja, zo deed ik vroeger ook" en dan vergeef je de persoon voor zijn/haar gedrag. Overigens laat ik niet over me heen lopen. Ik zeg duidelijk wat mijn grenzen zijn of ik ze geef nonverbaal aan (soms effectiever) maar ik doe het niet uit boosheid maar een uit weten wie ik ben. Dat voelt echt anders. Je benadert de ander vanuit je kern en die is nooit kwetsend of onrechtvaardig.
Vrienschappen....erg moeilijk. Heb ze dus ook niet. De meeste zijn verbroken door scheefgroei. Ik ben niet meer wie ik was en met de nieuwe Sensy kwamen er meer conflicten. Ik weet niet of het aan mij ligt of aan de ander of aan beide maar veranderen in een vriendschap kan de vrienschap kosten. Vooral als mensen je in je oude afhankelijke rol leuker vinden en er zelf ook beter bij afsteken. Toen ik voor mezelf opkwam en eerlijk zei wat ik van bepaald gedrag naar mij toe vond, toen was men zo verontwaardighd en beledigd....tja....en de vrienschappen die ik nu heb zijn oppervlakkig. Ik merk dat ik er geen moeite meer mee heb. De eenzaamheid die ik een tijd terug voelde is weg....ik heb weer contact met allerlei soorten mensen en dat is genoeg. Niet te veel, niet te weinig
Ik stop maar me schrijven want volgens mij is dit een behoorlijk lap tekst geworden!
vrijdag 7 november 2008 om 21:06
@Loving Lifequote:Loving_Life schreef op 04 november 2008 @ 17:28:
Stuudje, veel wat je schrijft is voor mij erg herkenbaar. Ik vind dit een hele mooie regel uit een gedicht: "Zij die gaat, blijft gaande".
Hoi mop,
En hier ben ik nu weer (haha
)
Je wordt echt wel gezien hoor, ik denk dat dat trouwens voor veel vrouwen/meiden hier, best een bekend gevoel is of zal zijn, althans ik ken hem ook wel het gevoel dat je niet gezien wordt ofzo of je er niet toe doet. We schreeuwen en blerren (lees: praten zachtjes) wat in het luchtledige en ondertussen worden we over het hoofd gezien of anders gezegd dat denken we dan soms misschien op een gegeven moment, dat zal vast een ding zijn waar we ook mee zitten of kunnen hebben.
Al ben ik misschien niet helemaal duidelijk, maar ergens, ik praat maar even in het mv, heb ik het gevoel omdat het komt omdat wij zo zijn 'geworden', er werd ook vaak niet naar ons geluisterd en dus wat gebeurt er, we voelen dit ook zo en/of krijgen dat gevoel dat we toch niet begrepen worden, wat ook vast soms zo zal zijn.
Naja goed, wat dit nu voor toevoegende waarde heeft, weet ik ook niet eigenlijk :{ ik ga maar weer wat ontopic
Vind het ook een hele mooie regel in ieder geval!
En ik wou nog veel meer zeggen, want er werden of worden weer zoveel andere, mooie dingen ook gezegd..maar daar kom ik denk nog op terug..
Heb het boek namelijk nog steeds niet
(ik wist dat ik het ook thuis had moeten laten bezorgen, naar de winkel duurt veel langer), daar gaat mijn weekend boek + thee/warme choco + bank + ondertussen groeten terug + alles
En loving_life en de anderen natuurlijk ook, we don't give up, because we don't wanna stop.. Zou een ontembare vrouw ook niet doen toch? Denk het niet.
(f)
Stuudje, veel wat je schrijft is voor mij erg herkenbaar. Ik vind dit een hele mooie regel uit een gedicht: "Zij die gaat, blijft gaande".
Hoi mop,
En hier ben ik nu weer (haha
)Je wordt echt wel gezien hoor, ik denk dat dat trouwens voor veel vrouwen/meiden hier, best een bekend gevoel is of zal zijn, althans ik ken hem ook wel het gevoel dat je niet gezien wordt ofzo of je er niet toe doet. We schreeuwen en blerren (lees: praten zachtjes) wat in het luchtledige en ondertussen worden we over het hoofd gezien of anders gezegd dat denken we dan soms misschien op een gegeven moment, dat zal vast een ding zijn waar we ook mee zitten of kunnen hebben.
Al ben ik misschien niet helemaal duidelijk, maar ergens, ik praat maar even in het mv, heb ik het gevoel omdat het komt omdat wij zo zijn 'geworden', er werd ook vaak niet naar ons geluisterd en dus wat gebeurt er, we voelen dit ook zo en/of krijgen dat gevoel dat we toch niet begrepen worden, wat ook vast soms zo zal zijn.
Naja goed, wat dit nu voor toevoegende waarde heeft, weet ik ook niet eigenlijk :{ ik ga maar weer wat ontopic
Vind het ook een hele mooie regel in ieder geval!
En ik wou nog veel meer zeggen, want er werden of worden weer zoveel andere, mooie dingen ook gezegd..maar daar kom ik denk nog op terug..
Heb het boek namelijk nog steeds niet
(ik wist dat ik het ook thuis had moeten laten bezorgen, naar de winkel duurt veel langer), daar gaat mijn weekend boek + thee/warme choco + bank + ondertussen groeten terug + alles En loving_life en de anderen natuurlijk ook, we don't give up, because we don't wanna stop.. Zou een ontembare vrouw ook niet doen toch? Denk het niet.
(f)
zaterdag 8 november 2008 om 12:38
Bedankt voor jullie felicitaties! (f)
Wat is hier weer veel geschreven. Ik ga later vandaag uitgebreid bijlezen en reageren. Daar wil ik goed voor gaan zitten. Nu loopt de hond mij af te leiden, hij wil eindelijk eens gaan wandelen.
En hij heeft gelijk, want ik hang alweer te lang rond op het viva-forum.
Wat is hier weer veel geschreven. Ik ga later vandaag uitgebreid bijlezen en reageren. Daar wil ik goed voor gaan zitten. Nu loopt de hond mij af te leiden, hij wil eindelijk eens gaan wandelen.
En hij heeft gelijk, want ik hang alweer te lang rond op het viva-forum.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 9 november 2008 om 20:52
[quote]Loving_Life schreef op 09 november 2008 @ 19:50:Voor mij is dit erg herkenbaar, voor waar ik nu sta in mijn leven. Ik vind wel moeilijk, dat het voor mij lijkt dat anderen wel hun leven "op poten" hebben. Het geeft me soms een wat minderwaardig gevoel. Hoewel huis, relatie, werk ook niet heilig is, dat zou ik ook wel kunnen, daar zit 't hem ook niet in. Ergens zit bij mij het verlangen "normaal" te willen zijn, maar ik weet niet of dat is wat mij gelukkig maakt.[quote]
Ik herken dit zo LL. En toch... ik ben er nog niet maar ben al wel een eind. En ik besef nu dat die strijd om gelukkig in mijzelf te zijn grappig genoeg ook het allerbelangrijkste is.
Als je dat hebt, kun je een hoop, word je door weinig geremd. Eerst jezelf beetje bij beetje opbouwen. Dan vallen vanzelf de puzzelstukjes op hun plek. Zolang je getraumatiseerd en versplinterd rondloopt, is het gewoon te moeilijk om je ook nog eens enorm bezig te houden met wat wenselijk zou zijn.
Het eerste wenselijke is met jezelf door 1 deur kunnen, jezelf leuk vinden, de moeite waard. Tegen de tijd dat je dat aan de horizon ziet liggen, wordt vanzelf ook duidelijker hoe je precies je leven wil leven.
Vergeet even wat normaal is. En word eerst jezelf en trots daarop. Dan gaat het stromen .
Ik herken dit zo LL. En toch... ik ben er nog niet maar ben al wel een eind. En ik besef nu dat die strijd om gelukkig in mijzelf te zijn grappig genoeg ook het allerbelangrijkste is.
Als je dat hebt, kun je een hoop, word je door weinig geremd. Eerst jezelf beetje bij beetje opbouwen. Dan vallen vanzelf de puzzelstukjes op hun plek. Zolang je getraumatiseerd en versplinterd rondloopt, is het gewoon te moeilijk om je ook nog eens enorm bezig te houden met wat wenselijk zou zijn.
Het eerste wenselijke is met jezelf door 1 deur kunnen, jezelf leuk vinden, de moeite waard. Tegen de tijd dat je dat aan de horizon ziet liggen, wordt vanzelf ook duidelijker hoe je precies je leven wil leven.
Vergeet even wat normaal is. En word eerst jezelf en trots daarop. Dan gaat het stromen .
