Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf

Hallo meiden,



Chameleon, mooi geschreven en ondanks dat je nog niet de diepte wilt ingaan/bent ingegaan hier, vind ik het al heel mooi wat je hebt geschreven.



Lynne, over dat vertrouwen, mooi geschreven ook.

Op je vraag, momenteel relatieloos. Aantal jaar gehad, maar laatst, na al heel veel twijfel en na-denk, besloten en gezegd dat ik tijd voor mezelf nodig heb.



Sensy, wat zeg je dat weer treffend! Ook ik had hetzelfde, dat ging er ook verkeerd. Dat gevoel inderdaad van klein gehouden worden, alleen dat deel willen zien en laat je je andere deel zien, ben je gek of dit of dat, word je de mond gesnoerd. Ik voelde dat ook zo dat dat gebeurde, ook voelde ik vaak of constant een bepaalde (emotionele?) afstand tussen mij en mijn 'partner'. Ik mocht niet dicht(er)bij komen, heb/kreeg ik het gevoel. Maar dat is misschien wat anders. Ik kon en kan dat niet meer, alleen het meisje zijn voor de leuk, het gevoel dat ik niet dichterbij mocht komen, alsof er geheimen tussen ons in stonden, dus tot op een bepaalde hoogte gaat het, volgens gevoelsmatige, onbeschreven regels. Ik wil en wou dat niet meer. En wat je ook zegt, dat het, die relatie(s), je wel heeft doen zoeken naar, erg bekend, heel erg bekend. Het heeft mij ergens bijna gebroken, soms alles bijelkaar vooral, maar ik ben er eigenlijk nog. Eigenlijk vind ik dat nu heel dramatisch klinken, maar mijn diagnose was achteraf net zo dramatisch eigenlijk, zware depressie.



Ik vertel misschien niet helemaal duidelijk, doe ik overigens ook half expres.



Nou, ik heb blauwbaard ook gelezen.

In het begin (van het boek) dacht ik, ze blijft wel erg symbolisch, zweverig bijna schrijven. Maar na Blauwbaard, was mijn mening daar helemaal mee om. Wat een verhaal! Wat een analyse ook. Ik heb sindsdien, want dat was verleden week al, niet meer verder gelezen, zo een impact had en heeft dat verhaal, die analyse al op mij gehad, zoveel gedachtes en inzichten heeft het al bij mezelf opgeleverd, zo van 'nee, precies dat gevoel!'.



Dat de vrouw zich ook schuldig voelt, niet wilt dat het iets fout heeft gedaan, zo treffend. Alsof haar naïviteit haar erin heeft ingeluisd, om maar te willen geloven in de liefde, maar ze van een zeer koude kermis thuiskomt en beseft dat juist haar zorgzaamheid, haar hunkering naar liefde, aandacht en warmte, haar voor gevaarlijke situaties heeft doen staan en ze geen andere keus meer had en heeft dan te zoeken naar en in zichzelf. Ze moest daar zoeken, waar ze als laatste wou zoeken, omdat dat het moeilijkste van alles zou worden. De ogenschijnlijke warmte buiten haar, bood haar ergens een veilige illusie van bescherming, ondanks dat die niet echt was. Het meisje moest opzoek gaan naar de warmte die ze zichzelf kan bieden, de warmte die ze als volwassen vrouw nu aan het kleine meisje kan en moet geven. Accepteren dat buiten haar de wereld van illusies is en binnenin haar de wereld van warmte en bescherming. Daar moet ze op leren vertrouwen, voordat ze de buitenwereld weer kan vertrouwen. Het, die warmte en geborgenheid, het vertrouwen wat ze zichzelf kon en kan geven, het moet daar ergens binnenin verborgen zijn, misschien heel ver weg nog.. de sleutel moet ergens liggen.



Daar moet ze naar opzoek gaan en dan zullen de kamers gaan openen. Dus voor al die volwassen vrouwen die opzoek zijn naar de sleutel, zorg goed voor dat meisje in jullie, ze heeft heel veel warmte nodig. Wees lief voor haar, ze is het ook voor jullie geweest. Jullie hebben elkaar nodig om één te worden, om (weer) volwaardig te worden, (ge)heel. Haar heb je nodig om te groeien en zij heeft jullie nodig om te helen.



Nou. (f)



(het is te merken wat het boek, het topic en misschien zelfs jullie met me doen )

quote:stuudje schreef op 17 november 2008 @ 02:22:

Dus voor al die volwassen vrouwen die opzoek zijn naar de sleutel, zorg goed voor dat meisje in jullie, ze heeft heel veel warmte nodig. Wees lief voor haar, ze is het ook voor jullie geweest. Jullie hebben elkaar nodig om één te worden, om (weer) volwaardig te worden, (ge)heel. Haar heb je nodig om te groeien en zij heeft jullie nodig om te helen.



Nou. (f)



(het is te merken wat het boek, het topic en misschien zelfs jullie met me doen )

Ik ga dat boek bestellen...mooie woorden, ik kan hier veel mee (f)



Voor iedereen hier een (f) .....

Liefs Claire

.

.

.

.

Elmervrouw, realiseer je je dat je een mega grote stap hebt gezet? Het altijd willen blijven balanceren tussen 'je eigen gevoel uitspreken' en 'een ander niet kwetsen' is erg lastig, zeker als je al het zwarte schaap bent.



Hoe moeilijk en lastig ook, je hebt een cirkel doorbroken. Dat je tante op haar tenen loopt, is eenvoudigweg niet jouw probleem. Dat zij zich zorgen maakt of jij dat gevoel ook bij hun hebt, zegt jou en mij eigenlijk genoeg. Wat jij wilt, is dat de verhoudingen duidelijk en wel op tafel liggen.



In deze hele zoektocht heb ik gemerkt dat ik met de bibber in mijn knieen mensen heb geconfrontreerd met hun gedrag en dat er niet of nauwelijks erkenning van de anderen kwam. Nada, noppes. niente. Maar het was me de bibber waard. Nu ben ik niet van het willen blijven confrontreren tot ik erkenning krijg want ik ben inmiddels zover dat ik mezelf de erkenning kan geven. Maar die erkenning kan ik mezelf geven door mijn gevoel uit te spreken ook al is dat zo ongemakkelijk en ook al reageert er geen hond op. Dat laatste is moeilijk te behapstukken maar met een beetje oefening ging ik duidelijk en helder inzien dat ik geen controle heb over anderen. De paradox van je gevoelens uitspreken is dat je de anderen niet nodig hebt. Het is fijn als je erkenning krijgt, het is fijn als een ander oprecht zijn/haar excuses aanbiedt maar je bent er niet afhankelijk van. Het is net als met kunst, je schildert met passie en vreugde een prachtig schilderij. De passie en vreugde kan niemand je afpakken. Je stuurt het schilderij de wereld in en er komt kritiek op. Je bent niet afhankelijk van wat anderen vinden van jouw schilderij. De passie en vreugde van het maken is jouw geschenk aan jouzelf. Zo zie ik het met gevoelens ook, ik stuur ze de wereld in en maak me niet (meer) druk of anderen ze wel of niet serieus nemen. Dat serieus nemen heb ik zelf al gedaan. Ook schrijf ik veel van de gedachten die ik met de persoon in kwestie niet kan bespreken op, ik kalk alles neer Al mijn gedachten, gevoelens en meningen mogen zich laten horen op papier. Alles! En daaruit filter ik wat ik werkelijk kwijt wil aan de persoon. En omdat de scherpe randjes eraf zijn, kan ik evenwichtig en krachtig vertellen waarom iets me heeft gekwetst. Sorry, ik wijd nu erg uit...



Het loslaten van het resultaat van het uitspreken heeft me heel veel vrede gegeven. Het is ook een maatstaf geworden voor wie mij als persoon serieus neemt en wie niet. Mensen die daadwerkelijk om je geven willen weten wat jou dwarszit en zullen met oprechte interesse luisteren. Anderen zullen zich alleen bekommeren om hun positie in de relatie. Of die nog blijft staan ja of nee.



Pijnlijk? Ja. Bevrijdend? Ook!



Elmervrouw, je verdient alle steun in mijn optiek. Ik ken de weg en die is zwaar. Je doet alles in je eentje, door de gevoelens gaan, vallen en weer opkrabbelen. De emoties gieren door je lijf, je bent verward en dan weer helder. Het is een weg die je weliswaar alleen af moet leggen maar waar er toch mensen aan de zijlijn staan om je te steunen. Daarom mijn lichtpuntje voor jou en alle anderen die door hetzelfde gaan.



(f)

Elmervrouw, ik kan alleen maar zeggen dat ik jouw gevoelens door en door zelf heb meegemaakt.



Wat ik bedoel met 'als zij zorgen maakt om haar positie in de relatie, zegt jou en mij dat genoeg" dan wil ik er mee aangeven dat ze haar rol in jullie relatie belangrijker vindt, dan JOUW gevoelens en JOU als persoon.



En dan over de afgezwakte vorm, die je blijkbaar op dat moment nodig had om een zeer pijnlijk en gevoelig iets bloot te leggen. Je hangt er een oordeel over van jezelf: afgezwakt en dus niet oprecht. Lieve EV, je hebt het gedaan!

Ik weet nog dat ik geld terug moest vragen aan een collega. Ik bibberde over mijn hele lijf om MIJN geld terug te vragen. Ik deed het en voelde me zo opgelaten. Ik had het zo lopen afzwakken, vond mezelf zo'n slappeling. Kreeg het geld dus ook niet. Hoppa, tweede poging. Dwars door mijn ongemak en gebibber mijn geld teruggevraagd. Geen excuses, geen afzwakking en ik kreeg mijn geld.



In niets te vergelijken met de situatie met je tante maar ik wil er alleen maar mee zeggen dat het ongemak van jou is en dat je dat MAG voelen maar je er door moet laten leiden. Ik weet dat het moeilijk is. Heb ooit mijn moeder geconfrontreerd met dat ze wist dat ik misbruikt werd er niets aan deed. Heb al die jaren om de hete brei heen gedanst omdat ik haar niet wilde kwetsen. Op een gegeven moment krijg je een impuls die diep van binnen uit komt en schreeuwt: EN NU IS HET GENOEG!



Als ik je verhaal lees over je tante dan hebben jullie beide genoten van de rollen, zij kon jou redden en jij had een 'veilige' haven waar je terecht kon. Lieve EV, het is niet meer dan logisch dat jij uit je rol aan het groeien bent. Als jij verandert veranderen je relaties mee of je moet ze achterlaten.



Als een jasje (relatie) dat te strak zit, zul je een keer de moed op willen brengen om het jasje uit te trekken en op zoek te gaan naar een jasje dat lekker zit.



Twintig jaar lang zat ik een relatie met een 'beste' vriendin. Ik was het eeuwige slachtoffer en zij de eeuwige redster. We vonden elkaar in wederzijdse behoeften: nodig hebben en nodig gevonden willen worden. De rol die ik mezelf had aangemeten met haar aanmoedigen begon haaks te staan op wie ik werkelijk ben. Dat 'werkelijke' baant zich een weg naar buiten, met of zonder mijn toestemming. Er begonnen barsten in de aan de buitenkant perfecte vriendchap te onstaan. Hoe meer ik bij mijn eigen kern kwam, hoe meer ik de ongezonde structuren van de relatie zag. Ook ik deed in het begin heel voorzichtig over bepaalde uitingen van haar die mij kwetsten, ze pikte ze niet op. Knalde alles terug. De Sensy die voor zichzelf nadacht, haar tanden liet zien, haar leven aardig op rolletjes heeft, nee, dat is saai. Ze wilde een Sensy waarop ze haar behoefte om nodig gevonden te worden op kon uitleven.



Niets ten nadele van haar maar soms groei je en groeien mensen mee en soms moet je ze hoe pijnlijk ook, achterlaten.



Iemand zei ooit tegen mij: je zult veranderen en je zult van sommige mensen afscheid moeten nemen. wees niet getreurd want zij waren stapstenen op jouw pad naar jezelf. Wees niet boos, kwaad maar bedank ze dat ze deel uitmaakten van jouw leven en dat ze je waardevolle lessen hebben meegegeven.



(f)

.

.

.................

.

.

.

Wat mij heel erg hielp hierbij was inzien dat ik altijd grenzeloze hoeveelheden begrip voor de ander en zijn of haar standpunten had. En dat een ander dat niet voor mij had. Dat ik daar ook conclusies uit mag trekken. Dat dat niet onaardig is maar geheel gerechtvaardigd.



Ik ga niet mijzelf zitten kwetsen door maar alles te tolereren. En ik geef nu anderen het begrip wat ze ook mij geven (en in mijn achterhoofd begrijp ik wel meer maar ik ga er mooi niet meer mee in mijn eigen vingers zitten snijden). Dus als dat begrip er niet is aan de andere kant, ben ik er ook snel klaar mee tegenwoordig. Niet uit onaardigheid maar gewoon omdat er geen balans is in de relatie. Dat maakt het zinloos.



En vooral ook dat als een ander alleen maar bezig is met zichzelf en geen seconde nadenkt over mij en mijn gevoelens of er verdacht weinig mee doet, ik daar ook weer conclusies uit mag trekken. Op een bepaalde manier is dat een gebrek aan loyaliteit en dus ook een gebrek aan liefde. Je mag beiden duidelijk aangeven wat situaties met je doen. En als er oprechte liefde en aandacht is zul je zowel voorzichtig met de ander als met jezelf zijn. Als die ander die eer niet retourneert zegt dat heel veel over hun insteek en dus ook dat je jezelf mag beschermen tegen dat gebrek aan oprechte liefde en aandacht.



Je mag verwachten wat je zelf geeft. En anderen zullen dat vaak anders invullen, iedereen heeft toch zijn eigen referentiekader. Maar je weet wanneer het genoeg is en wanneer niet. In het laatste geval voel je je verlamd, benauwd enz. Iedereen heeft zijn eigen manier van die liefde en aandacht uiten. En dat is prima. Maar het moet wel een beetje gelijkwaardig zijn wb intentie.



Het zijn lastige dingen. En ik ken die bibbers EV . Maar ook dat wordt beter en makkelijker. Trots op jezelf zijn, dat was weer een echte zelfoverwinning. Knap van je!

Nog een toevoeging, dat een ander dat niet kan geven bedoel ik niet als verwijt van mijn kant. Mensen hebben hun redenen om daarin geremd te zijn, te blokkeren of het niet belangrijk genoeg te vinden. Maar wat die redenen ook zijn, in veel gevallen is dat niet mijn probleem. Daar mag ik een grens trekken. Dat is hun eigen sopje, ik ga niet mee zitten gaarkoken .



Ik merk dat het in mijn relaties met mensen dingen veel makkelijker heeft gemaakt. De grenzen zijn duidelijk en daardoor wordt het kader makkelijker. Voor beide partijen. Heel interessant om dat te zien. De een reageert daar positief op, de ander niet.



Dat laatste is wederom niet mijn probleem, ik mag mijn grenzen in de gaten houden. Dat zegt veel over hen en niet veel tot niets over mij. Volgens mij klink ik nu als een enorme kenau en dat valt wel mee haha. Maar duidelijkheid is heel fijn. Voelt trouw naar jezelf toe. Je laat jezelf onder geen enkele omstandigheid in de steek zonder daar rigide in te worden. Je kunt alsnog flexibel zijn, alleen voel je die grens en handel je daarnaar mocht het nodig zijn.

.