Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 2 december 2008 om 00:46
Loving_life, elke letter, elk woord, elke zin en elke alinea is herkenbaar. Grappig om te lezen hoe we allemaal denken dat dingen 'warrig' zijn opgeschreven maar hoe de anderen dat feiloos oppikken en snappen wat je bedoelt.
Je zit in de knoop met jezelf. Alles in jou is in conflict met elkaar. Wie je echt bent, wat je wilt zijn en wie je nu (tijdelijk denkt te) zijn.
De grootste en heftigste pijn komt uit die diepte die je omschreef. Het is geen dipje of een 'slechte dag' hebben. Het is geen 'even niet weten wat ik wil'. Het gaat dieper dan dat. Het lijkt erop als jouw hele fundering voor het leven dat je kent en het leven dat je wilt leven weg begint te zakken. Dat is de wanhoop die je voelt. Daar komen al die vragen vandaan. Wat is normaal? Waarom stel ik zulke hoge eisen? Waarom ben ik blij met wie ik ben en vernietig ik mezelf tegelijkertijd? Waarom lijken anderen het beter voor elkaar te hebben? Als ik geen hoge eisen meer stel wat is dan de zin van mijn leven? Dan kan ik net zo goed er niet zijn! Het moet PERFECT! Het moet te controleren zijn! Het moet volledig in mijn macht liggen!
De angst die je voelt is terecht. Maar niet terecht in de zin dat het jouw leven mag besturen. Ik doe een hele voorzichtige poging tot een analyse en als ik er naast zit, please tell me so.
Als ik je berichten lees dan denk ik maar een ding: damn wat herken ik de knoop waarin Loving_life zichzelf heeft gewikkeld. Je vecht met 'jezelf'. Als je zou aannemen dat die 'zelf' niet bestaat dan valt inderdaad die fundering onder je voeten vandaan. Je 'zelf' waar je zo mee in de knoop zit is niet waar. Het haalt nu allerlei trucs met je uit en je trapt er in. Nogmaals, ik ken. Als iets niet perfect was, wilde ik dood. Of de ander moest dood. Zo extreem als ik het opschrijf was het natuurlijk niet maar het gevoel kan zo intens zijn. Een intens gevoel van falen. Als ik goed op mezelf let dan merk ik wanneer mijn denkbeeldig 'ik' de overhand neemt. Denkbeeldig 'ik' is namelijk zo ongelooflijk perfect dat alles dat niet naar perfectie riekt, dat moet vernietigd worden. Helaas ben ik ook niet perfect en het eerste waar mijn denkbeeldige 'ik' zich op richt ben ik zelf. Dus als ik niet voldoe aan mijn hoge, zuivere, morele standaarden dan ben ik ook niets waard. Dan stel ik niets voor en kan ik net zo goed mijn boeltje pakken en deze aardkloot verlaten.
Maar het denkbeeldig 'ik' is niet waar. Mijn geloof er in houdt het in stand. Als het aan mijn denkbeeldig 'ik' lag dan zou er geen winter zijn, want oe! te koud!. Als het aan mijn denkbeeldig 'ik' zou liggen zou ik bewonderd en geprezen worden voor mijn persoontje. Want ik ben de koningin van het universum. Ik heb het voor het zeggen en ow wee als het niet naar mijn believen gaat. Het is een beeld dat ik naar buiten projecteer en net zo erg (zo niet erger) ook naar mezelf. Ik 'maak' mezelf en die zelf gaat mij besturen.
Een denkbeeldig ik is makkelijk te herkennen: het stelt onmogelijke eisen en weet diep van binnen dat het geen enkele macht heeft. Door er wel in te geloven kan het zijn trucjes blijven doen en blijven we gevangenen van onszelf.
Hoge eisen of beter gezegd onmogelijke eisen zijn een product van het verstand dat over zijn eigen maker heerst. Ik ben diegene die bepaalt dat iets zus of zo moet anders is het niet perfect. En wat als ik het accepteer zoals het is? Maar dat wil mijn denkbeeldig 'ik' niet dus kiest het de andere aanval: nou dan niet! dan hoef ik het helemaal niet!
En zo verpest het denkbeeldig 'ik' of het ego mijn leven en dat van anderen. Het is een ilussie en ik begin er zelf maar net bewust van te worden. Wat voor het ego de dood betekent, betekent voor mij leven. Wat voor het ego leven betekent, betekent voor mij de dood.
Als we te lang in die beelden geloven en we worden niet volgens die beelden behandeld en treedt verontwaardiging op, dan weet je dat het ego is. Dit heeft overigens niets te maken met gezonde zelfbescherming, voor jezelf opkomen etc. Totaal niet.
En ik herken het helemaal: als ik genoegen neem met wat 'normaal' is, wat voor zin heeft het leven dan? Dat is de boodschap van het denkbeeldig 'ik'. De leegte waar je zo bang voor bent en ik ook....is juist de volheid van het leven dat roept. Ik benijd mensen die met een sprong alles kwijt zijn. Ik doe het stap voor stap want mijn denkbeeldig 'ik' raakt in paniek als er veranderingen komen. Verandering is dood voor het ego en ik heb het gemerkt. Elk stukje dat afgehakt wordt doet pijn. Elke illusie loslaten doet pijn. En die pijn, daar willen we niet aan. Dus klampen we ons vast aan onze eigen ondergang.
Als ik vijf jaar geleden had geluisterd naar mijn ego dan leefde ik niet meer. Meen ik echt. Mijn leven was zo'n puinhoop. Ik had niets meer onder controle, baan, financien, relatie, leven. Het was compleet uit de hand gelopen. Door wie? Door het beeld dat ik van mezelf had. Mijn eigen handelen (gebaseerd op angst/ego) had me gebracht waar ik moest zijn: de controle opgeven en de daarmee gepaarde pijn ondergaan. Dat kan heel snel gaan of in kleine stapjes. Ik heb nog steeds de keuze om er een eind aan te maken of te blijven groeien. Ik kies voor het laatste. Wat ik denk is maar een gedachte. Ingegeven door een ervaring. Ingegeven door een feit. Ingegeven door een overtuiging. En ja ook ik zit soms nog vast in overtuigingen die me geen stap verder helpen maar ik heb in ieder geval het bewustzijn om dat gade te slaan. De volgende stap is actie. En ook dat gaat niet altijd makkelijk. Ego is niet goed of slecht. Dat hebben we ooit samen met anderen gebouwd om onszelf in een hokje te stoppen zodat we 'herkenbaar' zijn. Voor onszelf en anderen. Wie durft het onbekende te betreden? De leegte en de pijn onder ogen te komen? De leegte binnen te stappen en te zeggen: ok, hier sta ik. Naakt en met niets anders dan de wil om te leven.
Wat mij erg geholpen heeft is een tekst uit het boek de Kracht van het Nu. Waarin de angst voor pijn simpelweg verminderd wordt door: het is niet echt. Het is een fantoom uit het verleden. Schijn er je bewustzijn op en het verdwijnt. En dat kun je alleen doen of samen met iemand. Dat je licht durft te schijnen op je gedachten en ideeen. Dat je je eigen gedachten in twijfel durft te trekken. Dat je durft te twijfelen aan het fundament waarop je denkt dat je leven is opgebouwd.
Ik ben een angsthaas en heb het fundament niet een keer verwijderd, daar zou ik niet van herstellen denk ik. Maar ik heb het stap voor stap gedaan. Het fundament wordt ook trouwens door situaties onder mijn voeten verwijderd en ergens ben ik er nog dankbaar voor ook. Elk verdriet, elk loslaten en elke illusie die ik armer wordt is het me waard.
En de grote vraag is inderdaad: als alles waarin ik geloof verdwijnt waar laat het mij dan? Nou, dat begin ik nu te ontdekken Het is ieder geval levendiger en vrediger dan het angstige bestaan dat ik jarenlang leidde.En geen idee maar ik heb nu iets meer grip doordat ik grip heb losgelaten. Universum has a hell of a sense of humor: laat los zodat je een steviger ondergrond krijgt. En echt, zo is het.
Je zit in de knoop met jezelf. Alles in jou is in conflict met elkaar. Wie je echt bent, wat je wilt zijn en wie je nu (tijdelijk denkt te) zijn.
De grootste en heftigste pijn komt uit die diepte die je omschreef. Het is geen dipje of een 'slechte dag' hebben. Het is geen 'even niet weten wat ik wil'. Het gaat dieper dan dat. Het lijkt erop als jouw hele fundering voor het leven dat je kent en het leven dat je wilt leven weg begint te zakken. Dat is de wanhoop die je voelt. Daar komen al die vragen vandaan. Wat is normaal? Waarom stel ik zulke hoge eisen? Waarom ben ik blij met wie ik ben en vernietig ik mezelf tegelijkertijd? Waarom lijken anderen het beter voor elkaar te hebben? Als ik geen hoge eisen meer stel wat is dan de zin van mijn leven? Dan kan ik net zo goed er niet zijn! Het moet PERFECT! Het moet te controleren zijn! Het moet volledig in mijn macht liggen!
De angst die je voelt is terecht. Maar niet terecht in de zin dat het jouw leven mag besturen. Ik doe een hele voorzichtige poging tot een analyse en als ik er naast zit, please tell me so.
Als ik je berichten lees dan denk ik maar een ding: damn wat herken ik de knoop waarin Loving_life zichzelf heeft gewikkeld. Je vecht met 'jezelf'. Als je zou aannemen dat die 'zelf' niet bestaat dan valt inderdaad die fundering onder je voeten vandaan. Je 'zelf' waar je zo mee in de knoop zit is niet waar. Het haalt nu allerlei trucs met je uit en je trapt er in. Nogmaals, ik ken. Als iets niet perfect was, wilde ik dood. Of de ander moest dood. Zo extreem als ik het opschrijf was het natuurlijk niet maar het gevoel kan zo intens zijn. Een intens gevoel van falen. Als ik goed op mezelf let dan merk ik wanneer mijn denkbeeldig 'ik' de overhand neemt. Denkbeeldig 'ik' is namelijk zo ongelooflijk perfect dat alles dat niet naar perfectie riekt, dat moet vernietigd worden. Helaas ben ik ook niet perfect en het eerste waar mijn denkbeeldige 'ik' zich op richt ben ik zelf. Dus als ik niet voldoe aan mijn hoge, zuivere, morele standaarden dan ben ik ook niets waard. Dan stel ik niets voor en kan ik net zo goed mijn boeltje pakken en deze aardkloot verlaten.
Maar het denkbeeldig 'ik' is niet waar. Mijn geloof er in houdt het in stand. Als het aan mijn denkbeeldig 'ik' lag dan zou er geen winter zijn, want oe! te koud!. Als het aan mijn denkbeeldig 'ik' zou liggen zou ik bewonderd en geprezen worden voor mijn persoontje. Want ik ben de koningin van het universum. Ik heb het voor het zeggen en ow wee als het niet naar mijn believen gaat. Het is een beeld dat ik naar buiten projecteer en net zo erg (zo niet erger) ook naar mezelf. Ik 'maak' mezelf en die zelf gaat mij besturen.
Een denkbeeldig ik is makkelijk te herkennen: het stelt onmogelijke eisen en weet diep van binnen dat het geen enkele macht heeft. Door er wel in te geloven kan het zijn trucjes blijven doen en blijven we gevangenen van onszelf.
Hoge eisen of beter gezegd onmogelijke eisen zijn een product van het verstand dat over zijn eigen maker heerst. Ik ben diegene die bepaalt dat iets zus of zo moet anders is het niet perfect. En wat als ik het accepteer zoals het is? Maar dat wil mijn denkbeeldig 'ik' niet dus kiest het de andere aanval: nou dan niet! dan hoef ik het helemaal niet!
En zo verpest het denkbeeldig 'ik' of het ego mijn leven en dat van anderen. Het is een ilussie en ik begin er zelf maar net bewust van te worden. Wat voor het ego de dood betekent, betekent voor mij leven. Wat voor het ego leven betekent, betekent voor mij de dood.
Als we te lang in die beelden geloven en we worden niet volgens die beelden behandeld en treedt verontwaardiging op, dan weet je dat het ego is. Dit heeft overigens niets te maken met gezonde zelfbescherming, voor jezelf opkomen etc. Totaal niet.
En ik herken het helemaal: als ik genoegen neem met wat 'normaal' is, wat voor zin heeft het leven dan? Dat is de boodschap van het denkbeeldig 'ik'. De leegte waar je zo bang voor bent en ik ook....is juist de volheid van het leven dat roept. Ik benijd mensen die met een sprong alles kwijt zijn. Ik doe het stap voor stap want mijn denkbeeldig 'ik' raakt in paniek als er veranderingen komen. Verandering is dood voor het ego en ik heb het gemerkt. Elk stukje dat afgehakt wordt doet pijn. Elke illusie loslaten doet pijn. En die pijn, daar willen we niet aan. Dus klampen we ons vast aan onze eigen ondergang.
Als ik vijf jaar geleden had geluisterd naar mijn ego dan leefde ik niet meer. Meen ik echt. Mijn leven was zo'n puinhoop. Ik had niets meer onder controle, baan, financien, relatie, leven. Het was compleet uit de hand gelopen. Door wie? Door het beeld dat ik van mezelf had. Mijn eigen handelen (gebaseerd op angst/ego) had me gebracht waar ik moest zijn: de controle opgeven en de daarmee gepaarde pijn ondergaan. Dat kan heel snel gaan of in kleine stapjes. Ik heb nog steeds de keuze om er een eind aan te maken of te blijven groeien. Ik kies voor het laatste. Wat ik denk is maar een gedachte. Ingegeven door een ervaring. Ingegeven door een feit. Ingegeven door een overtuiging. En ja ook ik zit soms nog vast in overtuigingen die me geen stap verder helpen maar ik heb in ieder geval het bewustzijn om dat gade te slaan. De volgende stap is actie. En ook dat gaat niet altijd makkelijk. Ego is niet goed of slecht. Dat hebben we ooit samen met anderen gebouwd om onszelf in een hokje te stoppen zodat we 'herkenbaar' zijn. Voor onszelf en anderen. Wie durft het onbekende te betreden? De leegte en de pijn onder ogen te komen? De leegte binnen te stappen en te zeggen: ok, hier sta ik. Naakt en met niets anders dan de wil om te leven.
Wat mij erg geholpen heeft is een tekst uit het boek de Kracht van het Nu. Waarin de angst voor pijn simpelweg verminderd wordt door: het is niet echt. Het is een fantoom uit het verleden. Schijn er je bewustzijn op en het verdwijnt. En dat kun je alleen doen of samen met iemand. Dat je licht durft te schijnen op je gedachten en ideeen. Dat je je eigen gedachten in twijfel durft te trekken. Dat je durft te twijfelen aan het fundament waarop je denkt dat je leven is opgebouwd.
Ik ben een angsthaas en heb het fundament niet een keer verwijderd, daar zou ik niet van herstellen denk ik. Maar ik heb het stap voor stap gedaan. Het fundament wordt ook trouwens door situaties onder mijn voeten verwijderd en ergens ben ik er nog dankbaar voor ook. Elk verdriet, elk loslaten en elke illusie die ik armer wordt is het me waard.
En de grote vraag is inderdaad: als alles waarin ik geloof verdwijnt waar laat het mij dan? Nou, dat begin ik nu te ontdekken Het is ieder geval levendiger en vrediger dan het angstige bestaan dat ik jarenlang leidde.En geen idee maar ik heb nu iets meer grip doordat ik grip heb losgelaten. Universum has a hell of a sense of humor: laat los zodat je een steviger ondergrond krijgt. En echt, zo is het.
woensdag 3 december 2008 om 21:53
Hi Girls
Hoe het met mij gaat? Een beetje mwaw-mwaw. Rustig en veel om over na te denken. Af en toe een dip en als ik ga schrijven dan komen de pijnpunten naar boven Ik dwing mezelf om te schrijven als ik me onrustig voel. Meestal weet ik dan weer wat er aan de hand. En pms natuurlijk. Lange leven pms. Zodra ik in de 'verkeerde' weken zit dan is alles opeens een stuk donkerder. Het helpt me om me er bewust van te zijn. De prikkelbaarheid, kortaf reageren, zaken donkerder zien etc. Ik weet dan gewoon dat ik weer even de rem er op moet zetten. Rustig moet leven, niet te veel, niet te weinig. En vooral uit de buurt van testosteron blijven ) Beetje vaag antwoord maar misschien dat ik een keer echt post hoe ik me voel(de).
Loving_Life ik reageer hier even op jouw vragen. Kijken of het lukt zonder de quote functie. En oh ja, het komt inderdaad van Eckhart Tolle. Staat nog steeds op nr 1 bij mij. IK heb zoveel aan zijn boek het Kracht van het Nu gehad. Ik lees er nog vaak uit ook al heb ik het boek bijna 6 jaar. Het blijft een uitdaging om te zien waar het ego mee bezig is. Dan nu je vragen:
Inderdaad dat is precies wat er gebeurd. Het voelt / is alsof alles waarop mijn leven gebasseerd is, wat ik geloof, wie ik ben / was, of dacht wie ik ben / was niet waar is. Of iig dat ik het in twijfel trek. Maar wat is precies de fundering? Mijn overtuigingen die toch niet blijken te kloppen? Alles waarop je je leven gebasseerd hebt? Kan je me dat uitleggen?
De fundering is in jouw geval dat je controle wilt en voor je gevoel MOET houden. De fundering is in jouw geval dat als het 'gewone' te gewoon is om voor te gaan. Het moet FANTASTISCH zijn. Het moet GEWELDIG zijn. De fundering is in jouw geval dat als je genoegen neemt met goed/normaal dat je leven geen zin heeft. Jouw fundering is kort gezegd de dingen die je nu gelooft. De overtuigingen. Helpen deze overtuigingen jou om een gelukkig en zorgenvrij (wanhoopvrij) leven te leiden? Nee, het is zelfs erger: deze overtuigingen (fundering) hebben dit gevoel gecreeerd. En terwijl de overtuigingen je niet verder helpen is het tegelijktijd eng ze los te laten (de fundering weg te laten zakken)
Ik begrijp het volgens mij nog niet helemaal. Doordat mijn fundament instort komen die vragen, omdat ik ze mijzelf als het ware opnieuw ga stellen?
Klopt. Je gaat jezelf afvragen of hetgeen jij gelooft jou verder helpt. Je twijfelt aan de waarheidsgehalte van jouw fundament (de overtuigingen) en je gaat je inderdaad afvragen wie je bent en wat je wilt. Dit is overigens een proces wat kort of heel lang kan duren. Laag voor laag afpellen tot je bij de kern komt. Daar ben ik zelf nog niet (op die kern) dus heb regelmatig nog twijfels en angsten omtrent wie of wat ik ben.
Waarom is die angst terecht?
Dit nav het stukje over dat het wegzakken van je fundering terecht angst oproept. Het is "terecht" omdat dat ook is wat je voelt Ik zelf was zo bang om te veranderen. Ik wist niet wat ik er voor terugkreeg. Dat bedoel ik met dat die angt terecht is. Als ik het goed heb, dan voel je je toch ergens angstig voor het leven?
Dit stukje begrijp ik niet helemaal. In de een na laatste zin schrijf je dat als ik er vanuit ga dat Het "zelf" niet bestaat de fundering onder m'n voeten vandaan valt. Vervolgens schrijf je dat het "zelf" niet waar is. Bedoel je daarmee dat dat niet degene is waarmee ik in de knoop zit, of dat Het "zelf" uberhaupt niet bestaat? Maar hoe kan de fundering dan wegvallen, omdat ik aanneem dat het "zelf" niet bestaat, als die sowieso niet bestaat?
Kan goed aan mij liggen dat ik 'm niet snap, want de rest begrijpt 'm wel. Maar ik krijg 'm nog niet helemaal te pakken
Lastige inderdaad. Ik vraag me af of ik het zelf nog wel begrijp Maar ik doe een poging: Wat ik er mee wil zeggen is dat JIJ Loving_LIfe in de knoop zit met je ego. Je ego is niets meer dan een verzameling meningen, gedachten, overtuigingen etc. Het is een beeld. Stel dat je die mentale beelden laat vallen? Jij bestaat wel degelijk maar wat je van jezelf vindt of denkt anderen van jou denken/vinden, hoe het hoort, wat goed/slecht is. Dat is niet echt. Dat zijn dingen die JIJ zelf maakt/bedenkt. Snap je wat ik bedoel? Er zit altijd iemand achter de gedachten, ervaringen, overtuigingen. Dat ben jij en jij bent levensecht. Hoop dat het nu duidelijker is ipv verwarrender
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoeld. Kan je hier iets meer over zeggen? Dat de leegte juist de volheid is van het leven dat roept.
Ik doe een poging. Als ik zit en ik voel bewust mijn billen of mijn voeten op de grond dan voelt er 'iemand'. Die 'iemand' ben ik. Als ik denk of voel dan voelt er iemand. Die iemand ben ik.
Het gevoel/ervaring staan niet los van mij maar ik ben ze ook niet. Toen ik voor het eerst te horen kreeg dat ik niet de meest geweldige/fantastische/mooie/slimme/onfeilbare/onsterfelijke vrouw was, voelde ik me ineenkrimpen. Ken je dat gevoel? Dat iemand iets zegt of doet wat je ineen doet krimpen? Dat ineenkrimpen doe ik omdat mijn ego is gekrenkt. Als ik, zelfverzekerd en eigenwaarde bezat dan zou ik niet ineenkrimpen als iemand dat tegen mij zou zeggen. Ik ken mijn waarde en ben niet afhankelijk van wat een ander zegt of doet (dit is fictief want ik worstel er ook nog mee). Ego is dat deel dat zich te 'min' vindt en daardoor zo op de voorgrond treedt, in alles wat ik doe en zeg. Let wel: ik zeg voorgrond. De achtergrond is degene die het ervaart. De werkelijke ik. Daarom is het loslaten soms zo pijnlijk omdat ik ergens toch nog aan dat beeld wil vasthouden. Mijn favoriet is bijvoorbeeld dat ik intelligent bent. Stel dat iemand zegt dat ik het niet ben dan krimp ik ineen. Een oude pijn wordt geraakt. Stel nou dat ik die pijn gewoon laat zijn. Dus dat ik me er bewust van wordt. Degene die zich de pijn bewust wordt ben ik. De pijn ben ik niet. Ik ervaar het alleen maar. Als ik denk dat ik die pijn wel ben dan blijf ik er in hangen. Het is erg lastig uit te leggen. Denk dat Eckhart het beter kan Als je je ego (oude pijn) loslaat dan komt er ruimte voor de werkelijke jij. Degene die nu wanhoopt uit het diepste van je cellen omdat je (terecht) niet zo verder wilt. Als je dichtbij jezelf komt door die overtuigingen los te laten, fundering durft in te laten storten, dan zul je jezelf werkelijk kennen en dat is voluit leven. Kies je ervoor te blijven denken dat jij je ego bent, dan kies je ervoor om te leven aan de rand van de afgrond. Wat op zich ook weer goed is omdat je daarmee je denkbeeldige 'ik' vernietigt en zo bij je echte zelf komt. Maar daar is echt moed voor nodig. Ik betrap mezelf dagelijks op ego en probeer er niet op te reageren of vanuit ego te reageren. En het is verdomd lastig. Soms zit ik in de ego-mode zonder dat ik het weet. Pas als ik me 'raar' voel aan het eind van de dag, dan weet ik het weer Ik voel me namelijk veel vrediger en voller van binnen als ik niet meedoe met het ego-spel. Het is namelijk zo leeg. Alleen kom ik daar pas achter als ik me weer leeg voel.
Maar hoe begin je daarmee, welke stapjes kan je zetten, om het ego stap voor stap los te laten?
Voor jou specifiek zou ik het niet kunnen zeggen. Ik kan wel uit je posts het e.e.a. halen maar ik weet niet of ik daarmee recht doe aan wie je bent. Omdat ik je niet goed ken, snap je?
Als je een aantal concrete voorbeelden kunt noemen op basis van dit stukje wat je geschreven hebt, dan kan ik misschien een paar stapjes voorstellen:
Ik weet niet waarom goed niet goed genoeg is. Ik denk omdat mijn hoge eis voor mij "normaal" is geworden en wat eigenlijk "normaal/goed" is, voelt voor mij als te min, falen, ongezond, niet menselijk, zwak etc.
Stel dat in mijn geval een hoge eis is dat ik bij de meest hippe sportschool sport maar ik heb eigenlijk geen geld. Toch betaal ik me blauw aan het abonnement. Een stap om mijn ego af te breken is eerlijk naar mezelf te zijn (geen geld) en naar een sportschool gaan die minder hip is. Dat is natuurlijk alleen als mijn doel is om te sporten. Voor mijn 'echte' ik maakt het niet waar ik sport als ik maar beweeg. Maar voor mijn ego is het een manier om mezelf in de picture te zetten. Een goedkopere of zelfs gratis sportschool is 'te min', beneden mijn niveau.
Kun jij een aantal concrete voorbeelden noemen van wat je zwak, te min, onmenselijk etc. vindt?
Maar hoe kan je leevn als je geen fundament meer hebt?
Dat ondervindt je als je fundament verdwijnt. Sinds ik een aantal funderingen kwijt ben geraakt slaap ik beter, presteer ik beter, ben ik zonder reden gewoon gelukkiger en vrediger En dat is 'saai' in de ogen van het ego. Ik zit zelf nu in een rustperiode/afkickperiode van alle drama's afgelopen jaren maar alles wat na het instorten van het fundament komt, is gewoon veel voller. Ik kan het niet anders omschrijven. Geen wanhoop meer (de belangrijkste)geen angsten meer (tuurlijk nog wel af en toe maar niet het verlammende soort), vrediger, voller. Het is iets wat je moet ervaren. Ik ben zo dankbaar die wanhoop niet meer te voelen ook al weet ik dat die best een keer terug kan komen. Ik maak me er niet meer druk om.
En om met jouw laatste vraag af te sluiten: waar laat het jou als het fundament wegzakt? Dat weet je niet en dat zou niet moeten willen weten (controle remember?). Het komt vanzelf zoals het komt. Ik weet niet waar het mij laat of gelaten heeft maar het is in alle opzichten verbeterd. De rust alleen al, daar ben ik zo dankbaar voor. Voor de rest weet ik het eerlijk gezegd ook niet
(f)
Hoe het met mij gaat? Een beetje mwaw-mwaw. Rustig en veel om over na te denken. Af en toe een dip en als ik ga schrijven dan komen de pijnpunten naar boven Ik dwing mezelf om te schrijven als ik me onrustig voel. Meestal weet ik dan weer wat er aan de hand. En pms natuurlijk. Lange leven pms. Zodra ik in de 'verkeerde' weken zit dan is alles opeens een stuk donkerder. Het helpt me om me er bewust van te zijn. De prikkelbaarheid, kortaf reageren, zaken donkerder zien etc. Ik weet dan gewoon dat ik weer even de rem er op moet zetten. Rustig moet leven, niet te veel, niet te weinig. En vooral uit de buurt van testosteron blijven ) Beetje vaag antwoord maar misschien dat ik een keer echt post hoe ik me voel(de).
Loving_Life ik reageer hier even op jouw vragen. Kijken of het lukt zonder de quote functie. En oh ja, het komt inderdaad van Eckhart Tolle. Staat nog steeds op nr 1 bij mij. IK heb zoveel aan zijn boek het Kracht van het Nu gehad. Ik lees er nog vaak uit ook al heb ik het boek bijna 6 jaar. Het blijft een uitdaging om te zien waar het ego mee bezig is. Dan nu je vragen:
Inderdaad dat is precies wat er gebeurd. Het voelt / is alsof alles waarop mijn leven gebasseerd is, wat ik geloof, wie ik ben / was, of dacht wie ik ben / was niet waar is. Of iig dat ik het in twijfel trek. Maar wat is precies de fundering? Mijn overtuigingen die toch niet blijken te kloppen? Alles waarop je je leven gebasseerd hebt? Kan je me dat uitleggen?
De fundering is in jouw geval dat je controle wilt en voor je gevoel MOET houden. De fundering is in jouw geval dat als het 'gewone' te gewoon is om voor te gaan. Het moet FANTASTISCH zijn. Het moet GEWELDIG zijn. De fundering is in jouw geval dat als je genoegen neemt met goed/normaal dat je leven geen zin heeft. Jouw fundering is kort gezegd de dingen die je nu gelooft. De overtuigingen. Helpen deze overtuigingen jou om een gelukkig en zorgenvrij (wanhoopvrij) leven te leiden? Nee, het is zelfs erger: deze overtuigingen (fundering) hebben dit gevoel gecreeerd. En terwijl de overtuigingen je niet verder helpen is het tegelijktijd eng ze los te laten (de fundering weg te laten zakken)
Ik begrijp het volgens mij nog niet helemaal. Doordat mijn fundament instort komen die vragen, omdat ik ze mijzelf als het ware opnieuw ga stellen?
Klopt. Je gaat jezelf afvragen of hetgeen jij gelooft jou verder helpt. Je twijfelt aan de waarheidsgehalte van jouw fundament (de overtuigingen) en je gaat je inderdaad afvragen wie je bent en wat je wilt. Dit is overigens een proces wat kort of heel lang kan duren. Laag voor laag afpellen tot je bij de kern komt. Daar ben ik zelf nog niet (op die kern) dus heb regelmatig nog twijfels en angsten omtrent wie of wat ik ben.
Waarom is die angst terecht?
Dit nav het stukje over dat het wegzakken van je fundering terecht angst oproept. Het is "terecht" omdat dat ook is wat je voelt Ik zelf was zo bang om te veranderen. Ik wist niet wat ik er voor terugkreeg. Dat bedoel ik met dat die angt terecht is. Als ik het goed heb, dan voel je je toch ergens angstig voor het leven?
Dit stukje begrijp ik niet helemaal. In de een na laatste zin schrijf je dat als ik er vanuit ga dat Het "zelf" niet bestaat de fundering onder m'n voeten vandaan valt. Vervolgens schrijf je dat het "zelf" niet waar is. Bedoel je daarmee dat dat niet degene is waarmee ik in de knoop zit, of dat Het "zelf" uberhaupt niet bestaat? Maar hoe kan de fundering dan wegvallen, omdat ik aanneem dat het "zelf" niet bestaat, als die sowieso niet bestaat?
Kan goed aan mij liggen dat ik 'm niet snap, want de rest begrijpt 'm wel. Maar ik krijg 'm nog niet helemaal te pakken
Lastige inderdaad. Ik vraag me af of ik het zelf nog wel begrijp Maar ik doe een poging: Wat ik er mee wil zeggen is dat JIJ Loving_LIfe in de knoop zit met je ego. Je ego is niets meer dan een verzameling meningen, gedachten, overtuigingen etc. Het is een beeld. Stel dat je die mentale beelden laat vallen? Jij bestaat wel degelijk maar wat je van jezelf vindt of denkt anderen van jou denken/vinden, hoe het hoort, wat goed/slecht is. Dat is niet echt. Dat zijn dingen die JIJ zelf maakt/bedenkt. Snap je wat ik bedoel? Er zit altijd iemand achter de gedachten, ervaringen, overtuigingen. Dat ben jij en jij bent levensecht. Hoop dat het nu duidelijker is ipv verwarrender
Ik denk dat ik begrijp wat je bedoeld. Kan je hier iets meer over zeggen? Dat de leegte juist de volheid is van het leven dat roept.
Ik doe een poging. Als ik zit en ik voel bewust mijn billen of mijn voeten op de grond dan voelt er 'iemand'. Die 'iemand' ben ik. Als ik denk of voel dan voelt er iemand. Die iemand ben ik.
Het gevoel/ervaring staan niet los van mij maar ik ben ze ook niet. Toen ik voor het eerst te horen kreeg dat ik niet de meest geweldige/fantastische/mooie/slimme/onfeilbare/onsterfelijke vrouw was, voelde ik me ineenkrimpen. Ken je dat gevoel? Dat iemand iets zegt of doet wat je ineen doet krimpen? Dat ineenkrimpen doe ik omdat mijn ego is gekrenkt. Als ik, zelfverzekerd en eigenwaarde bezat dan zou ik niet ineenkrimpen als iemand dat tegen mij zou zeggen. Ik ken mijn waarde en ben niet afhankelijk van wat een ander zegt of doet (dit is fictief want ik worstel er ook nog mee). Ego is dat deel dat zich te 'min' vindt en daardoor zo op de voorgrond treedt, in alles wat ik doe en zeg. Let wel: ik zeg voorgrond. De achtergrond is degene die het ervaart. De werkelijke ik. Daarom is het loslaten soms zo pijnlijk omdat ik ergens toch nog aan dat beeld wil vasthouden. Mijn favoriet is bijvoorbeeld dat ik intelligent bent. Stel dat iemand zegt dat ik het niet ben dan krimp ik ineen. Een oude pijn wordt geraakt. Stel nou dat ik die pijn gewoon laat zijn. Dus dat ik me er bewust van wordt. Degene die zich de pijn bewust wordt ben ik. De pijn ben ik niet. Ik ervaar het alleen maar. Als ik denk dat ik die pijn wel ben dan blijf ik er in hangen. Het is erg lastig uit te leggen. Denk dat Eckhart het beter kan Als je je ego (oude pijn) loslaat dan komt er ruimte voor de werkelijke jij. Degene die nu wanhoopt uit het diepste van je cellen omdat je (terecht) niet zo verder wilt. Als je dichtbij jezelf komt door die overtuigingen los te laten, fundering durft in te laten storten, dan zul je jezelf werkelijk kennen en dat is voluit leven. Kies je ervoor te blijven denken dat jij je ego bent, dan kies je ervoor om te leven aan de rand van de afgrond. Wat op zich ook weer goed is omdat je daarmee je denkbeeldige 'ik' vernietigt en zo bij je echte zelf komt. Maar daar is echt moed voor nodig. Ik betrap mezelf dagelijks op ego en probeer er niet op te reageren of vanuit ego te reageren. En het is verdomd lastig. Soms zit ik in de ego-mode zonder dat ik het weet. Pas als ik me 'raar' voel aan het eind van de dag, dan weet ik het weer Ik voel me namelijk veel vrediger en voller van binnen als ik niet meedoe met het ego-spel. Het is namelijk zo leeg. Alleen kom ik daar pas achter als ik me weer leeg voel.
Maar hoe begin je daarmee, welke stapjes kan je zetten, om het ego stap voor stap los te laten?
Voor jou specifiek zou ik het niet kunnen zeggen. Ik kan wel uit je posts het e.e.a. halen maar ik weet niet of ik daarmee recht doe aan wie je bent. Omdat ik je niet goed ken, snap je?
Als je een aantal concrete voorbeelden kunt noemen op basis van dit stukje wat je geschreven hebt, dan kan ik misschien een paar stapjes voorstellen:
Ik weet niet waarom goed niet goed genoeg is. Ik denk omdat mijn hoge eis voor mij "normaal" is geworden en wat eigenlijk "normaal/goed" is, voelt voor mij als te min, falen, ongezond, niet menselijk, zwak etc.
Stel dat in mijn geval een hoge eis is dat ik bij de meest hippe sportschool sport maar ik heb eigenlijk geen geld. Toch betaal ik me blauw aan het abonnement. Een stap om mijn ego af te breken is eerlijk naar mezelf te zijn (geen geld) en naar een sportschool gaan die minder hip is. Dat is natuurlijk alleen als mijn doel is om te sporten. Voor mijn 'echte' ik maakt het niet waar ik sport als ik maar beweeg. Maar voor mijn ego is het een manier om mezelf in de picture te zetten. Een goedkopere of zelfs gratis sportschool is 'te min', beneden mijn niveau.
Kun jij een aantal concrete voorbeelden noemen van wat je zwak, te min, onmenselijk etc. vindt?
Maar hoe kan je leevn als je geen fundament meer hebt?
Dat ondervindt je als je fundament verdwijnt. Sinds ik een aantal funderingen kwijt ben geraakt slaap ik beter, presteer ik beter, ben ik zonder reden gewoon gelukkiger en vrediger En dat is 'saai' in de ogen van het ego. Ik zit zelf nu in een rustperiode/afkickperiode van alle drama's afgelopen jaren maar alles wat na het instorten van het fundament komt, is gewoon veel voller. Ik kan het niet anders omschrijven. Geen wanhoop meer (de belangrijkste)geen angsten meer (tuurlijk nog wel af en toe maar niet het verlammende soort), vrediger, voller. Het is iets wat je moet ervaren. Ik ben zo dankbaar die wanhoop niet meer te voelen ook al weet ik dat die best een keer terug kan komen. Ik maak me er niet meer druk om.
En om met jouw laatste vraag af te sluiten: waar laat het jou als het fundament wegzakt? Dat weet je niet en dat zou niet moeten willen weten (controle remember?). Het komt vanzelf zoals het komt. Ik weet niet waar het mij laat of gelaten heeft maar het is in alle opzichten verbeterd. De rust alleen al, daar ben ik zo dankbaar voor. Voor de rest weet ik het eerlijk gezegd ook niet
(f)
donderdag 4 december 2008 om 15:38
Loving_Life ik las je postings met een glimlach op mijn gezicht. Zo herkenbaar!
Ja het boek De Nieuwe Aarde heb ik ook Mooi boek. Ik lees er af en toe wat uit om het even te laten bezinken allemaal.
En ik herken ook het gevoel dat als ik me rustig en vredig voel, ik meteen denk dat ik mezelf voor de gek houd. Het wordt steeds minder omdat ik dat stemmetje gewoon negeer. "Flikker op" denk ik dan. Heb ik eindelijk rust en vrede moet er nog iets binnen in mij daar commentaar opleveren.
Het zwarteschaap-gevoel. Yep herkenbaar. Ook ik heb met dat gevoel rondgelopen: er is fundamenteel iets mis met mij. Dat zit erg diep. Ik schreef op andere topic (Eert uw vader...) dat ik nog een hoop werk te doen heb. De laatste brok ellende weghakken. De uiteindelijke doorbraak. Maar even nog over dat zwarte schaap, mij werd verteld dat ik beter dood had kunnen gaan bij de geboorte. Ik was toen nog maar een kind toen ik dit soort teksten bijna dagelijks te horen kreeg. Ik weet nog dat ik dat als kind geloofde. Dat ik niet ok was. Ik geloof het misschien nog steeds. Dus ik begrijp je gevoel Loving_Life. Het zit echt heel diep. Als ik ergens ben en iets gaat niet door of ik kom ergens voor het eerst en iemand zegt:"he, vroeger was het hier veel leuker" dan denk ik altijd:"Zie je, waar ik ook kom, ik zaai ongeluk". Ik weet niet meer precies wanneer maar volgens vorige week nog kwam die gedachte naar boven. Ik schrok ervan dat ik dat dus nog steeds denk. Dat ik zo in en in slecht ben dat wat ik ook doe, wat ook zeg, wat ik ook aanraak: het is vervloekt en zal nooit meer goed worden.
Loving_Life ik wil me niet opdringen maar als je behoefte hebt om hier met iemand over te praten, je kunt me mailen/bellen.
Liefs
Sensy
Ja het boek De Nieuwe Aarde heb ik ook Mooi boek. Ik lees er af en toe wat uit om het even te laten bezinken allemaal.
En ik herken ook het gevoel dat als ik me rustig en vredig voel, ik meteen denk dat ik mezelf voor de gek houd. Het wordt steeds minder omdat ik dat stemmetje gewoon negeer. "Flikker op" denk ik dan. Heb ik eindelijk rust en vrede moet er nog iets binnen in mij daar commentaar opleveren.
Het zwarteschaap-gevoel. Yep herkenbaar. Ook ik heb met dat gevoel rondgelopen: er is fundamenteel iets mis met mij. Dat zit erg diep. Ik schreef op andere topic (Eert uw vader...) dat ik nog een hoop werk te doen heb. De laatste brok ellende weghakken. De uiteindelijke doorbraak. Maar even nog over dat zwarte schaap, mij werd verteld dat ik beter dood had kunnen gaan bij de geboorte. Ik was toen nog maar een kind toen ik dit soort teksten bijna dagelijks te horen kreeg. Ik weet nog dat ik dat als kind geloofde. Dat ik niet ok was. Ik geloof het misschien nog steeds. Dus ik begrijp je gevoel Loving_Life. Het zit echt heel diep. Als ik ergens ben en iets gaat niet door of ik kom ergens voor het eerst en iemand zegt:"he, vroeger was het hier veel leuker" dan denk ik altijd:"Zie je, waar ik ook kom, ik zaai ongeluk". Ik weet niet meer precies wanneer maar volgens vorige week nog kwam die gedachte naar boven. Ik schrok ervan dat ik dat dus nog steeds denk. Dat ik zo in en in slecht ben dat wat ik ook doe, wat ook zeg, wat ik ook aanraak: het is vervloekt en zal nooit meer goed worden.
Loving_Life ik wil me niet opdringen maar als je behoefte hebt om hier met iemand over te praten, je kunt me mailen/bellen.
Liefs
Sensy
