Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 5 december 2008 om 01:57
Hoi meiden, dames!
Zo, nu ga ik even reageren hoor. Ben er een tijdje niet geweest.
Ook heb ik nog niet echt verder gelezen in het boek, dat komt ook omdat ik nog een paar boeken ondertussen wat aan het lezen ben of lezen moet van mezelf nog, al word ik wat milder. Loving_Life vrij herkenbaar nl wat je schrijft over dat alles moeten en (vooral) dat je dan pas kan en/of mag genieten! Eerst dit, en dan pas mag je dat. Belachelijk ergens.(inderdaad).
Aan de andere kant zijn het ook erg leerzame boeken. Lees het ook in etappes dus en behelsen eigenlijk veel issues/onderwerpen die hier ook worden besproken. Ik ben er dus ook erg mee bezig allemaal, op een heel breed spectrum, dwz: van eigenwaarde t/m zelfvertrouwen en assertiviteit(er worden). Ergens vind ik het ook allemaal erg interessant, al laat ik ook weer soms de nodige tranen (erbij) en/of komen de nodige gevoelens (al dan niet weer) los. Maar het mag.
We moeten door of anders gezegd, we gaan door. Een ontembare vrouw houdt ook niet op immers. Blijven spitten, blijven graven, blijven vallen, blijven opstaan, blijven worstelen, blijven groeien. Blijven.
Sensy12, ik vond je stuk op de andere pagina erg mooi en spiritueel! Dacht echt even wow. En hé, Tolle. Kracht van het nu. Heeft ook een impact op mij gehad inderdaad. Ook alweer jaren geleden (is dit mijn ego die spreekt ), maar is wel zo. Tegenwoordig laat ik hem even liggen, en ben ik met de hardcore psycho bezig. Hahaha nee hoor, ik ben nu dus de rustige dingen aan het lezen omtrent zoals ik al zei, zelfvertrouwen en dat soort dingen.
Het valt mij erg op en volgens mij is dat geen nieuw iets en/of bijzonder dat het mij opvalt, maar ik vind en of blijf het bijzonder vinden gewoon hoe alles zo met elkaar verweven is altijd en van het één het ander komt. Bijv. lage eigenwaarde, geen zelfrespect, bepaalde situaties, die misschien zelfs wat met je doen omdat je vastloopt en uiteindelijk dus (daardoor) met jezelf aan de slag gaat, om... zie eind van mijn betoog . Ik ga het spannend houden.
En ja, daarin - in die boeken dus - wordt ook gezegd dat als er herhaaldelijk dingen in je jeugd zijn gezegd of moet ik zeggen ontzegt, je het zelf gaat geloven. Chameleon ik denk hierbij ook aan jouw stukje wat je eerder schrijft. En Sensy geloof ik die er ook op ingaat ea. over het gevoel hebben 'vervloekt' te zijn. Voor een kind zijn zijn ouders een soort van goden, zonder kan het niet overleven en dus nodig om te overleven en afhankelijk van.
Het is zo erg ergens, want dit rooft je van je eigenwaarde, zelfvertrouwen, etcetera. Het maakt je, vermoed ik ergens, denkt nu weer even aan Loving-Life haar stukje ook, perfectionistisch, minder flexibel - voor jezelf? - 'doe ik het wel goed' of 'ik doe het ook nooit goed', nog erger, 'ik kan het ook nooit goed genoeg doen' (want je deed het immers toch ook nooit goed? In andermans ogen ja), waardoor je maar doorgaat en doorgaat en doorgaat, zelfs het allerbeste is nog niet goed genoeg, het moet perfect en tot die tijd ontzeg en misgun je jezelf (Tolle)alles.
Streng zijn tegen jezelf, kritiek hebben op jezelf, de interne criticus, 'ik kan niks, 'je doet ook niks goed' (tegen jezelf dus), 'zie je wel ze mogen me niet', 'ik ben een mislukkeling'. Je bent niet goed, totdat, ja totdat wat eigenlijk, je probeert je (eigen)waarde aan je prestaties op te hangen. Terwijl, je het al gewoon waard bent, dat is het treurige van alles, dit is nl iets wat ik mezelf tot voor kort niet (zo) besefte. Ben nog lerende hierin, zoals hier ook al veel wordt geschreven, het gevoel dat je er mag zijn, dat ik er mag zijn. Mijn ruimte en plaats innemen of is het terugnemen? geen idee, niet terugwijken etcetera, doorgaan. Ook recht hebben op mijn mening en noem maar op. Maar omdat het zo'n patroon is (geworden), zo'n levenshouding en/of instelling is geworden, het gevoel van 'ik mag er niet zijn'.
Of wel met anderen rekening houden en zo bezig zijn met wat zij wel niet zullen denken en/of toch niet iets verkeerds over je (zullen) denken, dat is het hem! Dus alles goed willen doen/zeggen etcetera. Pleasergedrag (goede prooi gelijk voor foute mannen), perfectionisme etc. En..wel begrip hebben voor een ander, inlevingsvermogen, het niet erg vinden als iemand anders even wat kroms zegt ofzo, dat gauw vergeven of niet erg vinden, maar het van jezelf wél vervelend vinden, 'ik had het liever zo willen zeggen'. Maken anderen zich daar ook zó druk over? Ben dus ook altijd heel erg bezig met communicatie, zeg ik niets verkeerds, dit had ik zo willen zeggen. Al heb ik dit niet altijd en in alle gevallen, soms. Want ik heb hier ook weer juist heel contra en/of op een gegeven moment een apathie voor gekregen, kritiek.. was en werd ik dan weer heel gevoelig voor, het kon me maken en breken. Ik heb vermoed ik ook iemand moeten ontmoeten die wel erg een goeie kritieklever is of wel even vond hoe ik het best soms kon zijn en ik met mijn aanpassingsvermogen en pleasergedrag, wil en wou niet anders ofcourse * jubel als een klein kind. Ik kon perfect worden als ik mezelf maar aanpaste. Jullie begrijpen, schiet mezelf nu te binnen, het verhaal Blauwbaard, ik heb gelachen en gehuild. En ik kon het verhaal overigens van vroeger nog, toen maakte het al zo'n impact op me of had het gemaakt, ik wist hem alleen niet meer zo precies.
Emotioneel gezien ging ik los op die kritiek, in de zin van het was teveel, waardoor ik bijv. heel zielig, een keer mijn eigen spiegelbeeld kapot wou slaan, zó ontiegelijk boos was ik, op mezelf. Nu denk ik echt of zeker met dat al meer van, jeetje wat was ik ver heen, qua lage eigenwaarde. Het is niet gek (geweest) dat ik depressief ben geworden. Onverkomelijk met zo'n laag zelfbeeld natuurlijk, eenzaamheid, geen thuishoorgevoel, perfectionisme, ik kan nog wel even doorgaan. Maar dat spiegelbeeld, ik heb zo'n gevoel, die ga ik niet meer van mezelf stuk slaan. Ik word er zelfs bijna boos om nu dat ik dat toen wel wou, mijn bescherming is terug vermoed ik zo. Ik ben weer voor mezelf gaan staan, wow.
Al is dit iets wat veel geoefend zal moeten worden, lijkt mij logisch. Dingen zijn soms erg moeilijk af te leren, net als stoppen met roken. Een nieuwe levenshouding is dan ook niet makkelijk, wel makkelijk gezegd. Maar goed, vertel niet iets nieuws denk .
Goed, er valt hier zoveel over te zeggen.
Ik sluit weer even af. Heb alles door elkaar verteld geloof ik.
Kortom: wees (mega, maar dan ook mega) lief voor jezelf, even kort door de bocht ook, want anderen heb je wel nodig, maar een ander zal het niet voor je doen, je zal zélf lief voor jezelf moeten wezen (hé, een Tolle-zin, jij zal lief voor jezelf moeten zijn! 2x wie is jij en wie is jezelf?)
Wees lief en aardig voor jezelf (dit is dus iets wat ik (nu) héél hard aan het leren ben, met vallen en opstaan, met 'ho, daar ga ik weer-signaaltjes' en dan 'niet doen, niet doen' (mezelf naar beneden halen) etcetera. Het is vermoed ik ook de les misschien die wij leren moeten, want wij zullen dit soort situaties - issues - blijven krijgen net zo lang tot wij lief voor onszelf zullen zijn. Net zo lang totdat wij denken 'en nu is het genoeg, nu ga IK van mezelf houden' (hé, daar heb je hem weer!) en niet wachten tot een ander het doet of sterker, hopen dat een ander het doet of zal doen. Nee, je zal het zelf moeten doen, van jezelf houden. Een ander kan nl nog zoveel van jou houden, als je niet van jezelf houdt, heeft het allemaal geen zin. Goh, die laatste waar ik het vandaan haal weet ik even niet. Goed, het is ook gepraat tegen mezelf geloof ik dan .. oeps. En in ieder geval.. love from me of jullie er nou wat aan hebben of niet.
(f)
Zo, nu ga ik even reageren hoor. Ben er een tijdje niet geweest.
Ook heb ik nog niet echt verder gelezen in het boek, dat komt ook omdat ik nog een paar boeken ondertussen wat aan het lezen ben of lezen moet van mezelf nog, al word ik wat milder. Loving_Life vrij herkenbaar nl wat je schrijft over dat alles moeten en (vooral) dat je dan pas kan en/of mag genieten! Eerst dit, en dan pas mag je dat. Belachelijk ergens.(inderdaad).
Aan de andere kant zijn het ook erg leerzame boeken. Lees het ook in etappes dus en behelsen eigenlijk veel issues/onderwerpen die hier ook worden besproken. Ik ben er dus ook erg mee bezig allemaal, op een heel breed spectrum, dwz: van eigenwaarde t/m zelfvertrouwen en assertiviteit(er worden). Ergens vind ik het ook allemaal erg interessant, al laat ik ook weer soms de nodige tranen (erbij) en/of komen de nodige gevoelens (al dan niet weer) los. Maar het mag.
We moeten door of anders gezegd, we gaan door. Een ontembare vrouw houdt ook niet op immers. Blijven spitten, blijven graven, blijven vallen, blijven opstaan, blijven worstelen, blijven groeien. Blijven.
Sensy12, ik vond je stuk op de andere pagina erg mooi en spiritueel! Dacht echt even wow. En hé, Tolle. Kracht van het nu. Heeft ook een impact op mij gehad inderdaad. Ook alweer jaren geleden (is dit mijn ego die spreekt ), maar is wel zo. Tegenwoordig laat ik hem even liggen, en ben ik met de hardcore psycho bezig. Hahaha nee hoor, ik ben nu dus de rustige dingen aan het lezen omtrent zoals ik al zei, zelfvertrouwen en dat soort dingen.
Het valt mij erg op en volgens mij is dat geen nieuw iets en/of bijzonder dat het mij opvalt, maar ik vind en of blijf het bijzonder vinden gewoon hoe alles zo met elkaar verweven is altijd en van het één het ander komt. Bijv. lage eigenwaarde, geen zelfrespect, bepaalde situaties, die misschien zelfs wat met je doen omdat je vastloopt en uiteindelijk dus (daardoor) met jezelf aan de slag gaat, om... zie eind van mijn betoog . Ik ga het spannend houden.
En ja, daarin - in die boeken dus - wordt ook gezegd dat als er herhaaldelijk dingen in je jeugd zijn gezegd of moet ik zeggen ontzegt, je het zelf gaat geloven. Chameleon ik denk hierbij ook aan jouw stukje wat je eerder schrijft. En Sensy geloof ik die er ook op ingaat ea. over het gevoel hebben 'vervloekt' te zijn. Voor een kind zijn zijn ouders een soort van goden, zonder kan het niet overleven en dus nodig om te overleven en afhankelijk van.
Het is zo erg ergens, want dit rooft je van je eigenwaarde, zelfvertrouwen, etcetera. Het maakt je, vermoed ik ergens, denkt nu weer even aan Loving-Life haar stukje ook, perfectionistisch, minder flexibel - voor jezelf? - 'doe ik het wel goed' of 'ik doe het ook nooit goed', nog erger, 'ik kan het ook nooit goed genoeg doen' (want je deed het immers toch ook nooit goed? In andermans ogen ja), waardoor je maar doorgaat en doorgaat en doorgaat, zelfs het allerbeste is nog niet goed genoeg, het moet perfect en tot die tijd ontzeg en misgun je jezelf (Tolle)alles.
Streng zijn tegen jezelf, kritiek hebben op jezelf, de interne criticus, 'ik kan niks, 'je doet ook niks goed' (tegen jezelf dus), 'zie je wel ze mogen me niet', 'ik ben een mislukkeling'. Je bent niet goed, totdat, ja totdat wat eigenlijk, je probeert je (eigen)waarde aan je prestaties op te hangen. Terwijl, je het al gewoon waard bent, dat is het treurige van alles, dit is nl iets wat ik mezelf tot voor kort niet (zo) besefte. Ben nog lerende hierin, zoals hier ook al veel wordt geschreven, het gevoel dat je er mag zijn, dat ik er mag zijn. Mijn ruimte en plaats innemen of is het terugnemen? geen idee, niet terugwijken etcetera, doorgaan. Ook recht hebben op mijn mening en noem maar op. Maar omdat het zo'n patroon is (geworden), zo'n levenshouding en/of instelling is geworden, het gevoel van 'ik mag er niet zijn'.
Of wel met anderen rekening houden en zo bezig zijn met wat zij wel niet zullen denken en/of toch niet iets verkeerds over je (zullen) denken, dat is het hem! Dus alles goed willen doen/zeggen etcetera. Pleasergedrag (goede prooi gelijk voor foute mannen), perfectionisme etc. En..wel begrip hebben voor een ander, inlevingsvermogen, het niet erg vinden als iemand anders even wat kroms zegt ofzo, dat gauw vergeven of niet erg vinden, maar het van jezelf wél vervelend vinden, 'ik had het liever zo willen zeggen'. Maken anderen zich daar ook zó druk over? Ben dus ook altijd heel erg bezig met communicatie, zeg ik niets verkeerds, dit had ik zo willen zeggen. Al heb ik dit niet altijd en in alle gevallen, soms. Want ik heb hier ook weer juist heel contra en/of op een gegeven moment een apathie voor gekregen, kritiek.. was en werd ik dan weer heel gevoelig voor, het kon me maken en breken. Ik heb vermoed ik ook iemand moeten ontmoeten die wel erg een goeie kritieklever is of wel even vond hoe ik het best soms kon zijn en ik met mijn aanpassingsvermogen en pleasergedrag, wil en wou niet anders ofcourse * jubel als een klein kind. Ik kon perfect worden als ik mezelf maar aanpaste. Jullie begrijpen, schiet mezelf nu te binnen, het verhaal Blauwbaard, ik heb gelachen en gehuild. En ik kon het verhaal overigens van vroeger nog, toen maakte het al zo'n impact op me of had het gemaakt, ik wist hem alleen niet meer zo precies.
Emotioneel gezien ging ik los op die kritiek, in de zin van het was teveel, waardoor ik bijv. heel zielig, een keer mijn eigen spiegelbeeld kapot wou slaan, zó ontiegelijk boos was ik, op mezelf. Nu denk ik echt of zeker met dat al meer van, jeetje wat was ik ver heen, qua lage eigenwaarde. Het is niet gek (geweest) dat ik depressief ben geworden. Onverkomelijk met zo'n laag zelfbeeld natuurlijk, eenzaamheid, geen thuishoorgevoel, perfectionisme, ik kan nog wel even doorgaan. Maar dat spiegelbeeld, ik heb zo'n gevoel, die ga ik niet meer van mezelf stuk slaan. Ik word er zelfs bijna boos om nu dat ik dat toen wel wou, mijn bescherming is terug vermoed ik zo. Ik ben weer voor mezelf gaan staan, wow.
Al is dit iets wat veel geoefend zal moeten worden, lijkt mij logisch. Dingen zijn soms erg moeilijk af te leren, net als stoppen met roken. Een nieuwe levenshouding is dan ook niet makkelijk, wel makkelijk gezegd. Maar goed, vertel niet iets nieuws denk .
Goed, er valt hier zoveel over te zeggen.
Ik sluit weer even af. Heb alles door elkaar verteld geloof ik.
Kortom: wees (mega, maar dan ook mega) lief voor jezelf, even kort door de bocht ook, want anderen heb je wel nodig, maar een ander zal het niet voor je doen, je zal zélf lief voor jezelf moeten wezen (hé, een Tolle-zin, jij zal lief voor jezelf moeten zijn! 2x wie is jij en wie is jezelf?)
Wees lief en aardig voor jezelf (dit is dus iets wat ik (nu) héél hard aan het leren ben, met vallen en opstaan, met 'ho, daar ga ik weer-signaaltjes' en dan 'niet doen, niet doen' (mezelf naar beneden halen) etcetera. Het is vermoed ik ook de les misschien die wij leren moeten, want wij zullen dit soort situaties - issues - blijven krijgen net zo lang tot wij lief voor onszelf zullen zijn. Net zo lang totdat wij denken 'en nu is het genoeg, nu ga IK van mezelf houden' (hé, daar heb je hem weer!) en niet wachten tot een ander het doet of sterker, hopen dat een ander het doet of zal doen. Nee, je zal het zelf moeten doen, van jezelf houden. Een ander kan nl nog zoveel van jou houden, als je niet van jezelf houdt, heeft het allemaal geen zin. Goh, die laatste waar ik het vandaan haal weet ik even niet. Goed, het is ook gepraat tegen mezelf geloof ik dan .. oeps. En in ieder geval.. love from me of jullie er nou wat aan hebben of niet.
(f)
vrijdag 5 december 2008 om 19:04
Love right back at ya stuudje Klinkt alsof je doorbraken hebt beleefd, klopt dat? En wat je schreef over Blauwbaard. Hier precies hetzelfde! Het verhaal maakte als kind een ongelooflijke indruk op mij maar ik kon me niet herinneren waarom 22 jaar later lees ik het terug en ik moest meteen denken aan toen ik een als meisje van 7 jaar met open mond naar de meester zat te luisteren die het verhaal zo mooi vertelde.
Chameleon voel je vrij om alleen mee te lezen en te posten wanneer jij dat wilt. Stap naar zelfmacht En echt, ik leef met je mee. Ik had zelf geen idee hoe groot de impact op mijn jeugd was omdat ik het allemaal vanuit mijn hoofd beredeneerde zo van:"Oh ja, toen gebeurde dat en dat, was niet fijn maar gelukkig is het over, hup door met het leven". Wat ik ook heel erg herken is het delen van je verhaal met mensen uit je omgeving en dan in twijfel blijven hangen omdat ze zeggen:"Nee joh, zo erg kon het toch niet geweest zijn?" Of zoals bij mij:"Je ouders hoor je te respecteren, ze willen echt het beste voor je". Ik raakte daardoor behoorlijk in de war. Precies zoals jij zegt: stel ik me nu aan?
Het antwoord is een duidelijke NEE. En daar zijn een hoop jaren aan voorafgegaan voordat ik tot die conclusie kwam.
Loving_Life, ik kreeg even een ego-boost toen je vroeg of ik schrijfster/journaliste was. Maar "helaas", zo ver heb ik het (nog) niet geschopt. Wat het reageren op mail betreft: ik begrijp dat je daar tijd voor nodig hebt en ik vind het alleen maar goed dat je daar eerlijk over bent. No hurry, no rush. En ook het 'elkaar nog niet kennen' begrijp ik. Maar weet gewoon dat ik er ben. Dat is genoeg
Je indruk dat ik het 'alleen' doe klopt. Ik zoek net als Chameleon ook naar goede begeleiding/therapie/coaching die bij me past. In het verleden heb ik allerlei soorten hulp gehad en de beste was wat ik in mijn mail aan jou schreef. Alleen voldeed ook dat niet meer aan wat ik precies wilde. Erg lastig want ik weet nu even niet tot wie ik me kan wenden. Ook je gevoel het anders te willen en dat het zo diep is, herken ik. Ik wil mijn leven omgooien. Wat ik ook zo treffend vond van je was de omschrijving "uitgesteld-leven" Spijker op de kop! Als...als...als...als...en ondertussen tikken de jaren weg. Precies waar ik op dit moment mee worstel. Niet verder komen qua carriere, financien, gezondere keuzes. Het is allemaal veel beter maar ik merk dat ik dat 'het is veel beter dan voorheen' als excuus begin te gebruiken. Uitgesteld leven...echt treffend.
Verder vond ik ook fijn om te lezen hoe je je 'vrediger' voelt als je contact maakt met jezelf of met een ander. Heb dat vandaag ook ervaren. Je bent dan echt van mens tot mens met elkaar in gesprek. Geen ego's, geen verborgen agenda's, gewoon contact maken. Dat is het mooie ervan: het kost niets, geen moeite, het kan altijd en overal (dan moeten er natuurlijk wel mensen zijn). Dus ja, ik begrijp heel goed wat je schrijft. Ik zou bijna willen zeggen: gebruik dat Dove verwen-setje. Je verdient het NU meer dan ooit en niet ergens in een vaag toekomst die overigens alleen maar als beeld in je hoofd bestaat. Geniet er nu van en als de stem in je hoofd zegt dat het nog niet 'mag' zeg je:"flikker lekker op, ben heerlijk aan het badderen".
Lieve EV, hoe gaat het? Volgens heb jij een heel intensief weekje achter de rug. Met familieopstellingen en therapie. Wat ik niet durfde te zeggen/vragen heeft Loving_Life al gedaan: dat het met de feestdagen wellicht wat heftiger is allemaal zonder je kinderen. Ik leef met je mee, meer dan ik durf te zeggen. Ik wil nog even terugkomen op dat zwarte schaap verhaal. Dat je schreef dat het leek alsof je als rondje je probeerde te persen in een vierkante opening en dat je nu tot de conclusie komt dat je anders was. Ik vind dat een hele mooie gewaarwording. Net of je een mooi satijnen doekje bent dat altijd in gewrongen toestand leeft en probeert te leven en er uitziet als een stuk touw maar als je dan ontspant, rouwt en loslaat dat je uit die toestand van verwrongen zijn stapt. Jezelf (Tolle met dank aan stuudje) weer mag begroeten en omarmen.
Meiden, het klinkt misschien gek maar soms zo overdag denk ik aan jullie. Zomaar, spontaan *ploep* komen jullie op.
En het is een eenzame weg. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Des meer ik het waardeer dat Elmervrouw dit topic heeft geopend. Aan jullie postings heb ik heel veel. Ik zie waar ik nog dingen laat liggen en waar ik me soms niet meer bewust van ben. Hoe dan ook: eenzaam om het alleen af te leggen maar de wetenschap dat ik het ik een beetje samen met jullie doe, verlicht de eenzaamheid zo op z'n tijd.
Oh ja, ik heb vandaag iets gedaan, Ik heb een mail gestuurd naar personeelszaken. Ik werk namelijk bij een bedrijf waar ik al 3,5 jaar op dezelfde functie zit en niet verder kom. Ik krijg kansen zat, er ligt een opleidingsaanbod van heb ik jou daar, genoeg positieve feedback en ik durf gewoon niks aan te pakken. Bang dat ik faal. Bang dat ik niet geschikt ben. Bang dat dit misschien niet is wat ik wil. Ik heb mezelf gedwongen dit aan te kaarten want ik loop mezelf in de weg. Ik ga in een gesprek om advies vragen omdat ik mezelf duidelijk aan het saboteren ben. De 'ik weet niet wat ik wil' gebruik al jaren en heb me daarom altijd afzijdig gehouden van aangeboden opleidingen en kansen. Ieder gezond mens zou dat met beide handen grijpen maar ik? Ik blijf sukkelen op hetzelfde baantje maar ondertussen doe ik mezelf pijn omdat ik niet verder kom. Kortom: ik wil verder groeien maar ga alles wat eng is uit de weg. Herkennen jullie dit ook?
(f)
Op de vragen en andere uitgebreide postings reageer ik later.
Liefs allemaal
(f)
Chameleon voel je vrij om alleen mee te lezen en te posten wanneer jij dat wilt. Stap naar zelfmacht En echt, ik leef met je mee. Ik had zelf geen idee hoe groot de impact op mijn jeugd was omdat ik het allemaal vanuit mijn hoofd beredeneerde zo van:"Oh ja, toen gebeurde dat en dat, was niet fijn maar gelukkig is het over, hup door met het leven". Wat ik ook heel erg herken is het delen van je verhaal met mensen uit je omgeving en dan in twijfel blijven hangen omdat ze zeggen:"Nee joh, zo erg kon het toch niet geweest zijn?" Of zoals bij mij:"Je ouders hoor je te respecteren, ze willen echt het beste voor je". Ik raakte daardoor behoorlijk in de war. Precies zoals jij zegt: stel ik me nu aan?
Het antwoord is een duidelijke NEE. En daar zijn een hoop jaren aan voorafgegaan voordat ik tot die conclusie kwam.
Loving_Life, ik kreeg even een ego-boost toen je vroeg of ik schrijfster/journaliste was. Maar "helaas", zo ver heb ik het (nog) niet geschopt. Wat het reageren op mail betreft: ik begrijp dat je daar tijd voor nodig hebt en ik vind het alleen maar goed dat je daar eerlijk over bent. No hurry, no rush. En ook het 'elkaar nog niet kennen' begrijp ik. Maar weet gewoon dat ik er ben. Dat is genoeg
Je indruk dat ik het 'alleen' doe klopt. Ik zoek net als Chameleon ook naar goede begeleiding/therapie/coaching die bij me past. In het verleden heb ik allerlei soorten hulp gehad en de beste was wat ik in mijn mail aan jou schreef. Alleen voldeed ook dat niet meer aan wat ik precies wilde. Erg lastig want ik weet nu even niet tot wie ik me kan wenden. Ook je gevoel het anders te willen en dat het zo diep is, herken ik. Ik wil mijn leven omgooien. Wat ik ook zo treffend vond van je was de omschrijving "uitgesteld-leven" Spijker op de kop! Als...als...als...als...en ondertussen tikken de jaren weg. Precies waar ik op dit moment mee worstel. Niet verder komen qua carriere, financien, gezondere keuzes. Het is allemaal veel beter maar ik merk dat ik dat 'het is veel beter dan voorheen' als excuus begin te gebruiken. Uitgesteld leven...echt treffend.
Verder vond ik ook fijn om te lezen hoe je je 'vrediger' voelt als je contact maakt met jezelf of met een ander. Heb dat vandaag ook ervaren. Je bent dan echt van mens tot mens met elkaar in gesprek. Geen ego's, geen verborgen agenda's, gewoon contact maken. Dat is het mooie ervan: het kost niets, geen moeite, het kan altijd en overal (dan moeten er natuurlijk wel mensen zijn). Dus ja, ik begrijp heel goed wat je schrijft. Ik zou bijna willen zeggen: gebruik dat Dove verwen-setje. Je verdient het NU meer dan ooit en niet ergens in een vaag toekomst die overigens alleen maar als beeld in je hoofd bestaat. Geniet er nu van en als de stem in je hoofd zegt dat het nog niet 'mag' zeg je:"flikker lekker op, ben heerlijk aan het badderen".
Lieve EV, hoe gaat het? Volgens heb jij een heel intensief weekje achter de rug. Met familieopstellingen en therapie. Wat ik niet durfde te zeggen/vragen heeft Loving_Life al gedaan: dat het met de feestdagen wellicht wat heftiger is allemaal zonder je kinderen. Ik leef met je mee, meer dan ik durf te zeggen. Ik wil nog even terugkomen op dat zwarte schaap verhaal. Dat je schreef dat het leek alsof je als rondje je probeerde te persen in een vierkante opening en dat je nu tot de conclusie komt dat je anders was. Ik vind dat een hele mooie gewaarwording. Net of je een mooi satijnen doekje bent dat altijd in gewrongen toestand leeft en probeert te leven en er uitziet als een stuk touw maar als je dan ontspant, rouwt en loslaat dat je uit die toestand van verwrongen zijn stapt. Jezelf (Tolle met dank aan stuudje) weer mag begroeten en omarmen.
Meiden, het klinkt misschien gek maar soms zo overdag denk ik aan jullie. Zomaar, spontaan *ploep* komen jullie op.
En het is een eenzame weg. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. Des meer ik het waardeer dat Elmervrouw dit topic heeft geopend. Aan jullie postings heb ik heel veel. Ik zie waar ik nog dingen laat liggen en waar ik me soms niet meer bewust van ben. Hoe dan ook: eenzaam om het alleen af te leggen maar de wetenschap dat ik het ik een beetje samen met jullie doe, verlicht de eenzaamheid zo op z'n tijd.
Oh ja, ik heb vandaag iets gedaan, Ik heb een mail gestuurd naar personeelszaken. Ik werk namelijk bij een bedrijf waar ik al 3,5 jaar op dezelfde functie zit en niet verder kom. Ik krijg kansen zat, er ligt een opleidingsaanbod van heb ik jou daar, genoeg positieve feedback en ik durf gewoon niks aan te pakken. Bang dat ik faal. Bang dat ik niet geschikt ben. Bang dat dit misschien niet is wat ik wil. Ik heb mezelf gedwongen dit aan te kaarten want ik loop mezelf in de weg. Ik ga in een gesprek om advies vragen omdat ik mezelf duidelijk aan het saboteren ben. De 'ik weet niet wat ik wil' gebruik al jaren en heb me daarom altijd afzijdig gehouden van aangeboden opleidingen en kansen. Ieder gezond mens zou dat met beide handen grijpen maar ik? Ik blijf sukkelen op hetzelfde baantje maar ondertussen doe ik mezelf pijn omdat ik niet verder kom. Kortom: ik wil verder groeien maar ga alles wat eng is uit de weg. Herkennen jullie dit ook?
(f)
Op de vragen en andere uitgebreide postings reageer ik later.
Liefs allemaal
(f)
vrijdag 5 december 2008 om 20:53
quote:Chameleon schreef op 05 december 2008 @ 19:55:
Dag allemaal, ik ben er ook weer.
Er is tussen gisteren en vandaag 'iets' gebeurd. Weet niet precies hoe en wat het gedaan heeft, maar het voelt anders vandaag.
Alsof ik een centimeter uit het slop ben geschoven, zoiets.
Vannacht las ik een posting van jou Sensy. Geen idee welk topic het was, maar er stonden een paar zinnen in die erin knalden bij me. Ik heb ze tig keer overgelezen, of ik het wel goed gelezen had. En elke keer dacht ik 'ja, het staat er', en verdomd het klopt!
Toen ik ging slapen was ik onrustig, maar in positieve zin. Alsof er iets borrelde, diep, diep vanbinnen. Daar waar ik nog niet bijkan, maar wel het bestaan ervan kan voelen.
En bij opstaan was er, voor het eerst sinds tijden, iets van hoop, als de flits van een vuurtoren in de verte.
In het kort kwam het erop neer dat je schreef dat er soms diepe wanhoop en uitzichtloosheid nodig is, als onderdeel om het proces te volmaken. Dat verzet daartegen een averechts effect kan hebben Dat je soms beter je over kan geven aan een gevoel het op te willen geven en je daaraan over te geven in vertrouwen dat het je zal leiden waar je naartoe wilt. (Ik beschrijf het niet zo mooi als jij deed, maar hier ging ongeveer om.)
Stom genoeg weet ik wel dat verzet tegen de draaikolken van het leven je inderdaad alleen maar uitputten, maar je niet brengen waar je wezen wil. Om uit de draaikolk te komen, moet je je juist overgeven en lijdzaam neerwaarts gaan tot de bodem. Daar zit de vaste grond en vind je kracht om je omhoog te duwen. Naar de oppervlakte, naar de vrijheid!
Die regels van vannacht (in combinatie met een nog paar inzichten) hebben mijn vastgelopen vehikel even een flinke optater gegeven en vandaag voel ik me waarachtig in een andere positie. Ben niet 'los', dat zou voorbarig zijn, maar alleen al het feit dat er nog beweging inzit, vind ik, voor nu, al hoopgevend genoeg!
Kreeg een brok in mijn keel toen ik dit las. Ik ken het flits-gevoel.
Toen Loving_Life ook ergens midden in de nacht een inzicht kreeg door iets wat ik schreef, wist ik niet zo goed hoe te reageren. Behalve blijdschap ook dankbaarheid, dat ik iets mag doorgeven wat ik zelf geleerd heb. Damn Cham...ik heb echt even een traantje weggepinkt.
Dag allemaal, ik ben er ook weer.
Er is tussen gisteren en vandaag 'iets' gebeurd. Weet niet precies hoe en wat het gedaan heeft, maar het voelt anders vandaag.
Alsof ik een centimeter uit het slop ben geschoven, zoiets.
Vannacht las ik een posting van jou Sensy. Geen idee welk topic het was, maar er stonden een paar zinnen in die erin knalden bij me. Ik heb ze tig keer overgelezen, of ik het wel goed gelezen had. En elke keer dacht ik 'ja, het staat er', en verdomd het klopt!
Toen ik ging slapen was ik onrustig, maar in positieve zin. Alsof er iets borrelde, diep, diep vanbinnen. Daar waar ik nog niet bijkan, maar wel het bestaan ervan kan voelen.
En bij opstaan was er, voor het eerst sinds tijden, iets van hoop, als de flits van een vuurtoren in de verte.
In het kort kwam het erop neer dat je schreef dat er soms diepe wanhoop en uitzichtloosheid nodig is, als onderdeel om het proces te volmaken. Dat verzet daartegen een averechts effect kan hebben Dat je soms beter je over kan geven aan een gevoel het op te willen geven en je daaraan over te geven in vertrouwen dat het je zal leiden waar je naartoe wilt. (Ik beschrijf het niet zo mooi als jij deed, maar hier ging ongeveer om.)
Stom genoeg weet ik wel dat verzet tegen de draaikolken van het leven je inderdaad alleen maar uitputten, maar je niet brengen waar je wezen wil. Om uit de draaikolk te komen, moet je je juist overgeven en lijdzaam neerwaarts gaan tot de bodem. Daar zit de vaste grond en vind je kracht om je omhoog te duwen. Naar de oppervlakte, naar de vrijheid!
Die regels van vannacht (in combinatie met een nog paar inzichten) hebben mijn vastgelopen vehikel even een flinke optater gegeven en vandaag voel ik me waarachtig in een andere positie. Ben niet 'los', dat zou voorbarig zijn, maar alleen al het feit dat er nog beweging inzit, vind ik, voor nu, al hoopgevend genoeg!
Kreeg een brok in mijn keel toen ik dit las. Ik ken het flits-gevoel.
Toen Loving_Life ook ergens midden in de nacht een inzicht kreeg door iets wat ik schreef, wist ik niet zo goed hoe te reageren. Behalve blijdschap ook dankbaarheid, dat ik iets mag doorgeven wat ik zelf geleerd heb. Damn Cham...ik heb echt even een traantje weggepinkt.
