Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 6 december 2008 om 23:34
Lynne, dat eerste stukje is inderdaad hard he? Ik kan me herinneren dat een oudere buurmeisje een keer kiekeboe of zoiets met mij speelde in de speeltui (was een jaar of 5). Tot op de dag van vandaag kan ik me mijn verbazing, verwondering, blijdschap wat het ook was, nog voelen. Dat zegt tegelijkertijd iets over het gat wat ik thuis ervoer. En ja, dat is pijnlijk als je in je 20/30/40'er jaren alsnog dat immens grote gat onder ogen moet komen (of niet, het blijft een keus natuurlijk) De realisatie dat je jezelf die liefde moet geven, wil je gelukkig zijn...de wanhoop en paniek omdat je niet weet hoe dat moet, om je heen kijkend naar liefde/hulp whatever als iemand je maar helpt om uit dat gat te komen. Hoevaak ik de verkeerde mensen voor 'hulp' heb aangezien....maar dat is een ander topic
Lynne, ik heb geen kinderen maar ik herken het oermoedergevoel. Zit er nog steeds. Ben oudste dochter en heb de zorg voor de laatste twee kindereen (broertje en zusje) bewuster meegemaakt. Hun eerste stapjes en dan vlinders in je buik voelen, altijd zorgen dat ze warm en veilig zijn. Bij mijn zusjes altijd als de moeder opgetreden in allerlei zaken: eerste menstruatie, schoolkeuzes, praatpaal voor hun strubbelingen, raad meegeven, ze mee uit winkelen nemen, als een tijger voor ze opkomen etc. Dus het verbaast me eerlijk gezegd niet dat je die taak zonder twijfel en onzekerheden uitvoert. Dat is het mooie ook....je hebt veel te geven en terecht dat je kind(eren) daar de vruchten van mogen plukken. Ik vind het fijn om te lezen dat het je trots maakt maar zeg eens eerlijk: dit heb je intuitief toch altijd al geweten?
Mijn motto is altijd geweest: de pijn stopt hier, bij mij. Wist alleen niet dat er nog zoveel ellende kwam dat ik er onder dreigde te bezwijken. Hey, maar ik zeur niet. Kennelijk is de ellende die ik doorsta(an) (heb) evenredig aan de kracht die ik heb. Dus ik mag mezelf echt gelukkig prijzen. En dat is eigenlijk waar ik zelf steeds naar toe wil. Naar dat wezentje wat ik was als kind. Ik wist alles zeker. Zag scherp en helder. Twijfelde niet en was in mijn koppie onbezorgd. Hadden jullie dat trouwens ook? Een groot bewustzijn voor je leeftijd? Dan doel ik op 4/5 jarige leeftijd. Daarna is het bewustzijn gaan zitten in op tenen lopen en me koest houden, maar wellicht begrijpen jullie wat ik bedoel.
En ja ja ja ja! Begrip en empathie voor anderen voor anderen in overvloed. Al het wangedrag van anderen naar mij toe begrijpen en inlevingsvermogen tonen. En zelf elk woordje op een weegschaaltje zetten. Inslikken wat ik echt wil zeggen want ik wil niet kwetsen. Over me heen laten lopen omdat ik het makkelijk kan verwerken dan de ander. Ik ben toch sterk dus bij mij kun je alles maken. De anderen zijn zo zwak, ik vergeef ze 't wel. Ze kunnen er niks aan doen. Do I need to continue?
Wat had ik trouwens een hoop vrienden in die periode zeg! Mijn zusje zei een keer: je geeft mensen zo'n fijn gevoel. Iedereen komt bij je om haar hart uit te storten maar wat geven ze jou eigenlijk? Ze stuurde me zelfs ooit een kaartje met:"Jij denkt normaal altijd aan anderen en anderen niet aan jou. Vandaar dat ik vind dat jij nu een lief kaartje verdiend"
Begrip heb ik nog steeds....voor mensen die het niet misbruiken. Inlevingssvermogen ook...voor mensen die ik verder mee help zonder mezelf te schaden. Maar het belangrijkste blijft toch het begrip naar mezelf. Dat is lange tijd zoek geweest en nu ik het terug heb hou ik voorlopig nog ff egoistisch gezegd, lekker voor mezelluf
(f)
p.s. Loving_Life, hoe was het badderen met het heerlijke Dove setje
Lynne, ik heb geen kinderen maar ik herken het oermoedergevoel. Zit er nog steeds. Ben oudste dochter en heb de zorg voor de laatste twee kindereen (broertje en zusje) bewuster meegemaakt. Hun eerste stapjes en dan vlinders in je buik voelen, altijd zorgen dat ze warm en veilig zijn. Bij mijn zusjes altijd als de moeder opgetreden in allerlei zaken: eerste menstruatie, schoolkeuzes, praatpaal voor hun strubbelingen, raad meegeven, ze mee uit winkelen nemen, als een tijger voor ze opkomen etc. Dus het verbaast me eerlijk gezegd niet dat je die taak zonder twijfel en onzekerheden uitvoert. Dat is het mooie ook....je hebt veel te geven en terecht dat je kind(eren) daar de vruchten van mogen plukken. Ik vind het fijn om te lezen dat het je trots maakt maar zeg eens eerlijk: dit heb je intuitief toch altijd al geweten?
Mijn motto is altijd geweest: de pijn stopt hier, bij mij. Wist alleen niet dat er nog zoveel ellende kwam dat ik er onder dreigde te bezwijken. Hey, maar ik zeur niet. Kennelijk is de ellende die ik doorsta(an) (heb) evenredig aan de kracht die ik heb. Dus ik mag mezelf echt gelukkig prijzen. En dat is eigenlijk waar ik zelf steeds naar toe wil. Naar dat wezentje wat ik was als kind. Ik wist alles zeker. Zag scherp en helder. Twijfelde niet en was in mijn koppie onbezorgd. Hadden jullie dat trouwens ook? Een groot bewustzijn voor je leeftijd? Dan doel ik op 4/5 jarige leeftijd. Daarna is het bewustzijn gaan zitten in op tenen lopen en me koest houden, maar wellicht begrijpen jullie wat ik bedoel.
En ja ja ja ja! Begrip en empathie voor anderen voor anderen in overvloed. Al het wangedrag van anderen naar mij toe begrijpen en inlevingsvermogen tonen. En zelf elk woordje op een weegschaaltje zetten. Inslikken wat ik echt wil zeggen want ik wil niet kwetsen. Over me heen laten lopen omdat ik het makkelijk kan verwerken dan de ander. Ik ben toch sterk dus bij mij kun je alles maken. De anderen zijn zo zwak, ik vergeef ze 't wel. Ze kunnen er niks aan doen. Do I need to continue?
Wat had ik trouwens een hoop vrienden in die periode zeg! Mijn zusje zei een keer: je geeft mensen zo'n fijn gevoel. Iedereen komt bij je om haar hart uit te storten maar wat geven ze jou eigenlijk? Ze stuurde me zelfs ooit een kaartje met:"Jij denkt normaal altijd aan anderen en anderen niet aan jou. Vandaar dat ik vind dat jij nu een lief kaartje verdiend"
Begrip heb ik nog steeds....voor mensen die het niet misbruiken. Inlevingssvermogen ook...voor mensen die ik verder mee help zonder mezelf te schaden. Maar het belangrijkste blijft toch het begrip naar mezelf. Dat is lange tijd zoek geweest en nu ik het terug heb hou ik voorlopig nog ff egoistisch gezegd, lekker voor mezelluf
(f)
p.s. Loving_Life, hoe was het badderen met het heerlijke Dove setje
zondag 7 december 2008 om 18:54
Loving_Life geen idee wat mijn droom is. Erg he? Ik kan er zo van balen maar het helpt me niet verder. Ik probeer in kleine stapjes te denken maar maak al snel de fout om GROOTS te denken. Voorbeeld: ik wil mijn huis anders. Verven, nieuw meubilair, alle oude zooi eruit. Maar financieel kan ik weinig. Dus gebeurt er niks. Ik zocht eerst doelen op het materiele vlak en bij alles wat ik tegenkwam dacht ik:"nee, niks voor mij" Uiteindelijk die knop om weten te zetten en risico's genomen: vaste baan opgezegd, studie gevolgd. Bleek niet mijn ding te zijn. Weer op zoek naar een baan. Was moeilijk iets vinden en uiteindeijk in een secretaressebaan gerold. Lekker veilig en dat doe ik sindsdien.
Dan denk ik wel: kan ik geen keuzen maken? is het goed wat ik gekozen heb? hoe weet ik dat en wie kan mij dat vertellen? Als ik weer net als jaren terug lukraak dingen probeer dan ben ik verder van huis. Want dat gebeurde. Ik schoot alle kanten uit om maar aan mezelf te bewijzen dat ik heus wel dingen durf.
Als ik hulp wil wat voor hulp wil ik dan? Weet ik dat zelf nog wel? En dat is best frustrerend. Ik kom ergens en moet uitleggen wat ik wil. Nou..eh...geen idee? Ja mevrouw, dan kunnen we ook niet helpen. U moet eerst helder hebben wat u wilt.
En zo lijkt het in deze wereld te gaan: je moet het eerst weten en dan pas dient datgene zich aan wat je wilt. Nu wilde ik altijd rust om me heen. Geen gezeik, mijn eigen stekkie, vaste baan en geen zorgen aan hoofd. Dit heb ik dus. Nu zwem ik rondjes in mijn eigen rust. Wat een klaagpost overigens, sorry meiden, maar ik zit er zelf even doorheen.
Denk dat ik ook nu dingen onder ogen moet zien die ik niet wil zien. Dat boek "niemandskinderen" lijkt me te heftig om te lezen. De samenvatting lezen heeft bij mij al de tranen weer doen stromen.
Hebben jullie dat trouwens ook? Dat je aan de buitenkant zo normaal lijkt? Dat je meedoet met het leven wat dat ook moge inhouden maar van binnen je zo een wezen van een ander planeet voelt?
Doordeweeks is het allemaal 'normaal'. Het zijn de weekenden waarin ik met mezelf alleen ben. Waarin ik de gevoelens omhoog laat komen. Opmerkingen/situaties/triggers die ik gedurende een dag opneem en waar mijn hoofd mee aan de slag gaat. Weten dat anderen doorzetten in wat ze willen en mensen zien slagen. Zelf aan de zijkant staan en gewoon niet weten wat ik wil.
Gedachten als:'je hebt nu toch wat je hebben wil' of 'het had nog veel erger gekund' daar kon ik vroeger wel kracht uit halen. Nu irriteren ze alleen maar. Ik wil verder en ik moet verder!
En dan die stem:"waarheen?" en dan mijn antwoord:"geen idee". Die stem weer:"dan weet je ook niet welke stap je nu moet nemen" Dan ik weer:"dan blijf ik nog even met dit gevoel doormodderen"
Vertrouwen is even zoek. Acceptatie is even zoek. Overgave is even zoek. Ben nu vooral verdrietig en zit er zelfs aan te denken om deze hele post te deleten maar dan ben ik niet eerlijk. Dit is wat ik voel. Tranen.
Ik ben ook geen doorzetter. Ik pak iets op en halverwege laat ik het vallen. Of ik ben er bijna en besluit er toch maar mee te kappen. Al die verspilde energie. Al die verspilde moeite. Het doet wat met je als je niets afmaakt. En rationeel weet ik dat dingen heb afgemaakt maar dan denk ik:"er moet toch meer in zitten dan dit?" Is dit het hoogstmogelijke wat ik kan halen? Rust en een eigen huisje?
Ik huil het eruit. En ondertussen 'wacht' ik wel weer af. Ben overigens behalve verdrietig ook kwaad dat dit zo lang duurt. Dan mooie momenten en dan weer die slopende dagen wanneer het verleden met een rotgang op me afkomt.
Dat ik denk:"Hey, ik dacht dat ik jou verwerkt had maar je staat weer voor mijn neus". Mezelf een leven lang analyseren heb ik geen zin in maar zo verder gaan ook niet. Weten dat ik het zelf moet doen en dat een ander me alleen kan steunen. Maar dan wel graag iemand die het snapt. Doordat ik meerdere soorten hulp heb geprobeerd en alles een beetje heeft geholpen, wil ik nu hulp dat in een keer goed is. Maar is dat realistisch?
Oh ja en over een paar dagen ongesteld worden en denken:"Goh wat stelde ik me een paar dagen geleden aan zeg"
Ik prent mezelf in: geduld..geduld..geduld. Het komt wel als jij doet wat je moet doen: dit moment accepteren zoals het is.
Dus dat doe ik dan maar met een hoop weerstand.
Dan denk ik wel: kan ik geen keuzen maken? is het goed wat ik gekozen heb? hoe weet ik dat en wie kan mij dat vertellen? Als ik weer net als jaren terug lukraak dingen probeer dan ben ik verder van huis. Want dat gebeurde. Ik schoot alle kanten uit om maar aan mezelf te bewijzen dat ik heus wel dingen durf.
Als ik hulp wil wat voor hulp wil ik dan? Weet ik dat zelf nog wel? En dat is best frustrerend. Ik kom ergens en moet uitleggen wat ik wil. Nou..eh...geen idee? Ja mevrouw, dan kunnen we ook niet helpen. U moet eerst helder hebben wat u wilt.
En zo lijkt het in deze wereld te gaan: je moet het eerst weten en dan pas dient datgene zich aan wat je wilt. Nu wilde ik altijd rust om me heen. Geen gezeik, mijn eigen stekkie, vaste baan en geen zorgen aan hoofd. Dit heb ik dus. Nu zwem ik rondjes in mijn eigen rust. Wat een klaagpost overigens, sorry meiden, maar ik zit er zelf even doorheen.
Denk dat ik ook nu dingen onder ogen moet zien die ik niet wil zien. Dat boek "niemandskinderen" lijkt me te heftig om te lezen. De samenvatting lezen heeft bij mij al de tranen weer doen stromen.
Hebben jullie dat trouwens ook? Dat je aan de buitenkant zo normaal lijkt? Dat je meedoet met het leven wat dat ook moge inhouden maar van binnen je zo een wezen van een ander planeet voelt?
Doordeweeks is het allemaal 'normaal'. Het zijn de weekenden waarin ik met mezelf alleen ben. Waarin ik de gevoelens omhoog laat komen. Opmerkingen/situaties/triggers die ik gedurende een dag opneem en waar mijn hoofd mee aan de slag gaat. Weten dat anderen doorzetten in wat ze willen en mensen zien slagen. Zelf aan de zijkant staan en gewoon niet weten wat ik wil.
Gedachten als:'je hebt nu toch wat je hebben wil' of 'het had nog veel erger gekund' daar kon ik vroeger wel kracht uit halen. Nu irriteren ze alleen maar. Ik wil verder en ik moet verder!
En dan die stem:"waarheen?" en dan mijn antwoord:"geen idee". Die stem weer:"dan weet je ook niet welke stap je nu moet nemen" Dan ik weer:"dan blijf ik nog even met dit gevoel doormodderen"
Vertrouwen is even zoek. Acceptatie is even zoek. Overgave is even zoek. Ben nu vooral verdrietig en zit er zelfs aan te denken om deze hele post te deleten maar dan ben ik niet eerlijk. Dit is wat ik voel. Tranen.
Ik ben ook geen doorzetter. Ik pak iets op en halverwege laat ik het vallen. Of ik ben er bijna en besluit er toch maar mee te kappen. Al die verspilde energie. Al die verspilde moeite. Het doet wat met je als je niets afmaakt. En rationeel weet ik dat dingen heb afgemaakt maar dan denk ik:"er moet toch meer in zitten dan dit?" Is dit het hoogstmogelijke wat ik kan halen? Rust en een eigen huisje?
Ik huil het eruit. En ondertussen 'wacht' ik wel weer af. Ben overigens behalve verdrietig ook kwaad dat dit zo lang duurt. Dan mooie momenten en dan weer die slopende dagen wanneer het verleden met een rotgang op me afkomt.
Dat ik denk:"Hey, ik dacht dat ik jou verwerkt had maar je staat weer voor mijn neus". Mezelf een leven lang analyseren heb ik geen zin in maar zo verder gaan ook niet. Weten dat ik het zelf moet doen en dat een ander me alleen kan steunen. Maar dan wel graag iemand die het snapt. Doordat ik meerdere soorten hulp heb geprobeerd en alles een beetje heeft geholpen, wil ik nu hulp dat in een keer goed is. Maar is dat realistisch?
Oh ja en over een paar dagen ongesteld worden en denken:"Goh wat stelde ik me een paar dagen geleden aan zeg"
Ik prent mezelf in: geduld..geduld..geduld. Het komt wel als jij doet wat je moet doen: dit moment accepteren zoals het is.
Dus dat doe ik dan maar met een hoop weerstand.
zondag 7 december 2008 om 19:08
Loving_Life wat goed zeg! Van alles wat je hebt geschreven is het huilen vanuit je tenen het mooiste. Dat je je verdriet een plek geeft waar het al heel lang om smeekt. Net als hier dus.
En inderdaad, je hebt het recht om van gedachten te veranderen en je ervaart daardoor ook een stukje vrijheid. Ondanks mijn eigen verdrietpoel wil ik je toch even zeggen dat ik trots op je ben.
Wat dromen betreft: ook hier veel dromen. Vannacht iets gedroomd wat mij erg in de war heeft gebracht. Er is een kern van een trauma geraakt (realiseer ik me nu pas) en kan nu de tranen beter plaatsen.
Over dromen gesproken: misschien hebben herinneren jullie je uit het boek dat gedeelte over een droom die iedere vrouw weleens heeft gehad: er wordt ingebroken ze kan de politie niet bereiken. Ze weet dat er inbrekers zijn en ze kan de telefoon niet vinden etc.
Ik heb exact zo'n droom een half jaar geleden gehad. Ik droomde dat er 3 mannen mijn huis binnen kwamen. Ik liep naar de keuken en zag dat het raam openstond. Ze waren binnen maar ik kon ze niet zien. In paniek 112 bellen maar werd steeds verkeerd verbonden. Uiteindelijk met zwetend en met een bonkend hart wakker geworden. Nog nooit zoveel angst gevoeld in een droom. Lees ik dus in het boek dat deze droom universeel is. Hebben jullie 'm ook wel eens gehad?
En inderdaad, je hebt het recht om van gedachten te veranderen en je ervaart daardoor ook een stukje vrijheid. Ondanks mijn eigen verdrietpoel wil ik je toch even zeggen dat ik trots op je ben.
Wat dromen betreft: ook hier veel dromen. Vannacht iets gedroomd wat mij erg in de war heeft gebracht. Er is een kern van een trauma geraakt (realiseer ik me nu pas) en kan nu de tranen beter plaatsen.
Over dromen gesproken: misschien hebben herinneren jullie je uit het boek dat gedeelte over een droom die iedere vrouw weleens heeft gehad: er wordt ingebroken ze kan de politie niet bereiken. Ze weet dat er inbrekers zijn en ze kan de telefoon niet vinden etc.
Ik heb exact zo'n droom een half jaar geleden gehad. Ik droomde dat er 3 mannen mijn huis binnen kwamen. Ik liep naar de keuken en zag dat het raam openstond. Ze waren binnen maar ik kon ze niet zien. In paniek 112 bellen maar werd steeds verkeerd verbonden. Uiteindelijk met zwetend en met een bonkend hart wakker geworden. Nog nooit zoveel angst gevoeld in een droom. Lees ik dus in het boek dat deze droom universeel is. Hebben jullie 'm ook wel eens gehad?
zondag 7 december 2008 om 19:15
quote:Loving_Life schreef op 07 december 2008 @ 18:47:
Ik merkte de afgelopen dagen, ondanks de moeilijke gevoelens, dat ik mijzelf wat meer begin te voelen. Dat is heel erg fijn, maar soms is het ineens weg.
Van de week stond ik in een cafe en ik voelde me de meest lelijke en trieste persoon op aarde (of iig in die kroeg). En dat gevoel haat ik, op dat moment voel ik me weer helemaal "terug bij af". Ik en mijn uiterlijk is zo'n worsteling, daar word ik soms moedeloos van. Ik ben altijd in gevecht met mijn lijf en niet blij met mijn gezicht. Ik schaam me soms echt als ik over straat loop. Ik vind dit erg eng om toe te geven, maar dat is wel hoe ik me voel. Is dit voor jullie herkenbaar?En of het herkenbaar is. Als ik op straat loop denk ik soms (zeker in deze donkere periode) dat ik geen recht heb om hier te zijn. Ja het is eng om op te schrijven wat je hebt geschreven. Maar dat is het gevoel wat ik soms ook heb. In grote groepen mensen heb ik er meer last van. De ene keer denk ik er niet bij na en ben ik gewoon en de andere keer ben ik me te bewust van mijn uiterlijk en alleen maar bezig met hoe anderen mij zien. Wat doe ik op dat ene moment goed en op het andere moment fout, denk ik dan.
Ik merkte de afgelopen dagen, ondanks de moeilijke gevoelens, dat ik mijzelf wat meer begin te voelen. Dat is heel erg fijn, maar soms is het ineens weg.
Van de week stond ik in een cafe en ik voelde me de meest lelijke en trieste persoon op aarde (of iig in die kroeg). En dat gevoel haat ik, op dat moment voel ik me weer helemaal "terug bij af". Ik en mijn uiterlijk is zo'n worsteling, daar word ik soms moedeloos van. Ik ben altijd in gevecht met mijn lijf en niet blij met mijn gezicht. Ik schaam me soms echt als ik over straat loop. Ik vind dit erg eng om toe te geven, maar dat is wel hoe ik me voel. Is dit voor jullie herkenbaar?En of het herkenbaar is. Als ik op straat loop denk ik soms (zeker in deze donkere periode) dat ik geen recht heb om hier te zijn. Ja het is eng om op te schrijven wat je hebt geschreven. Maar dat is het gevoel wat ik soms ook heb. In grote groepen mensen heb ik er meer last van. De ene keer denk ik er niet bij na en ben ik gewoon en de andere keer ben ik me te bewust van mijn uiterlijk en alleen maar bezig met hoe anderen mij zien. Wat doe ik op dat ene moment goed en op het andere moment fout, denk ik dan.
maandag 8 december 2008 om 11:22
Loving_Life bedankt voor de confronterende vragen
Ik realiseerde me meteen toen ik jouw vragen las waarom het lastig is voor mij mijn gevoelens op te schrijven: er kunnen reacties of vragen op komen die ik nog niet kan of wil beantwoorden. Toch doe ik een poging.
Je eerste vraag wat ik zou willen als alles kon: werkelijk geen idee. Meen ik echt. Die vraag heb ik mezelf ook gesteld en het blijft blanco. Het blijft een gevoel van iets willen betekenen voor anderen en in feite doe ik dat al als secretaresse. Maar het gevoel dat ik iets wil betekenen voor anderen is groter dan wat ik nu doe. Ik heb al die pyschologiehoek gekeken maar ook daar vind ik niet de 'klik' die ik zoek. Ik laat het rustig rijpen. Je raakt ook precies de kern: ik moet ook realistisch blijven van wat mijnj mogelijkheden nu zijn, de huur etc. moet wel betaald worden. Dus het lukraak van alles proberen zal ik nu niet snel doen tenzij ik zeker ben van mijn zaak.
Jouw aanbod om tips aan te reiken voor het goedkoop mijn huisje vernieuwen neem ik met beide handen aan. Kun je me een aantal dingen mailen? Ik weet uit ervaring dat in het hier en nu veranderen wat in mijn macht ligt me vertrouwen en weer energie geeft. Mijn huisje staat ook symbool voor mijn geest: ik wil de rommel eruit en het schoonmaken. inrichten zoals ik het mooi vindt maar het moet wel betaalbaar blijven. Ben benieuwd naar de tips
Er zijn dingen waar ik blij van wordt: muziek, lezen, schrijven, neefje en nichtje verwennen, met zusjes babbelen, uit eten met vriendinnen, tijd voor en met mezelf, ben gek op comedy, hou van reizen (jammer dat ik al een tijd niet weg ben geweest ivm financien). Ik hou van veel wat het leven te bieden heeft. Nu is het voor mij zaak het voor mezelf mogelijk te maken al deze dingen te kunnen doen. Financien blijft een uitdaging om die op orde te krijgen. Het is 100x beter dan het was maar ook hiervoor geldt dat ik geduld moet hebben om het op een rijtje te krijgen.
Wat werk betreft: als ik lees dat mensen van hun hobby hun werk hebben gemaakt dan wil ik dat ook. Nu werk ik om geld te verdienen en dan komt het realistische weer om de hoek kijken: dat is ook nodig. Ik kan het me nu niet veroorloven om te gaan experimenteren met wat ik wil. Ik heb verantwoordelijkheden naar mezelf en die wil ik niet verzaken. Je zou zeggen dat ik beide wil: geld en doen wat ik leuk vind. Geduld?
Als ik het heb over hulp dan bedoel ik hulp op geestelijk vlak. Dus niet het zelf willen uitvogelen van alles wat door mijn hoofd en lijf gaat maar iemand die me mijn blinde vlekken kan laten zien. Ik ben erg ver gekomen maar op dit punt denk ik dat hulp geen overbodige luxe is. Dat bedoel ik met rondjes zwemmen in eigen 'rust'. Eerst was er van alles dat geregeld moest worden, nieuwe baan, huisje etc. Relaties die niet goed voor me zijn heb ik verbroken, ik heb een grote schoonmaak gehouden en zit op dit moment als ik het puur feitelijk bekijk nergens mee. Ik ga niet met een knoop in mjn maag naar bed omdat ik met iemand in de clinch lig. Mijn relatie die 3 jaar duurde en waar ik een hoop slapeloze nachten van had, heb ik beeindigd. Het is de nasleep van een hoop genomen acties waar ik nu in zit. Het overpeinzen van alles wat geweest is en het nu een plek willen geven. Dat bedoel ik met rust hebben en tegelijkertijd stil staan bij alles wat er is gebeurd. Het daadwerkelijk een plek geven en me niet laten verlammen om actie te ondernemen. Snap je wat ik bedoel? Misschien maak ik het me zelf heel erg lastig want tegelijkertijd realiseer ik me de luxe positie waarin ik zit. Een punt waarop ik alles kan overzien. Niemand die aan me trekt of energie bij me weghaalt. Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben. Lastig om het gevoel uit te leggen.
De weekenden zijn voor mij heilig. Doordeweeks draai ik vollop mee in werk en maatschappij maar in de weekenden is het even alles op nul. Er zijn weekenden waarin ik er bewust voor kies om alleen te zijn en weekenden waarin ik de gezelligheid van mijn zusjes opzoek. De komende periode staan er eetafspraken gepland met een vriendin en een collega en daar kan ik me op verheugen. Soms wil ik alleen zijn maar kies er toch voor om naar buiten te gaan, de stad in. Alleen om mezelf aan te leren niet continue in mijn eigen wereldje te blijven hangen. Het is verleidelijk maar ik realiseer me tegelijkertijd dat het goed is om er even uit te gaan.
En ja Loving_Life, ik spreek mezelf tegen. Er zijn dingen die ik heb afgemaakt en dingen die ik niet heb afgemaakt. Dus beide. Alleen de afgemaakte dingen zijn van heel lang geleden. De laatste jaren maak ik voor mijn gevoel niks af. Ik schrijf het op en realiseer me dat dat ook niet waar is. Op mijn werk maak ik dagelijks dingen af.....Volgens mij is dit mijn sabotage stemmetje: je maakt NOOIT wat af. En dat is helemaal niet waar...ik laat dit even bezinken.
Over de therapieen etc. mail ik je nog wel. Durf dat niet goed hier neer te zetten.
Wat die droom over indringers betekent: volgens het boek de Ontembare Vrouw zijn dat tekenen dat we indringers in onze binnenste hebben die ons ondermijnen. De schaduwzijden zoals dat heet. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit wat die schaduwzijden zijn maar gevoelsmatig denk ik dat ze destructieve patronen bedoelt. Ondermijnende gedachten en een levenshouding die ons berooft van onze vitaliteit, creativiteit en liefde voor het leven. Althans zo begrijp ik het.
Wat "grappig" dat jij die dromen dus ook hebt. Voor mij was het echt de eerste keer dat ik een droom letterlijk omschreven zag in een boek. Het gaf me wel te denken: welke indringers heb ik binnenin mij die me ondermijnen en me niet ten volste laten leven?
En je laatste vraag over dat ik me soms niet bewust van mezelf in groepen en dan weer wel. Wat ik goed doe in het ene geval en fout in het andere: op momenten dat ik me niet bewust van mezelf dan voel ik me vrediger. Ook in groepen. Ik ben niet bezig met hoe ik over kom of hoe anderen over me denken. Kennelijk ben ik op dat moment 'vrij' van allerlei gedachten die het contact met mezelf en de ander in de weg staan. Op andere momenten ben ik me daar wel van bewust en ben ik bezig met hoe ik overkom en wat anderen van mij vinden. Wat laat of doe ik in het eerste geval en wat laat/doe ik het laatste geval? Ik kan dus blijkbaar van bewustzijnsniveau veranderen. Beetje lastig uit te leggen.
Voel me vandaag trouwens weer 'vrijer' dan gisteren. Gehuild en geaccepteerd. Ook het telefoontje van een vriendin deed me goed. Ik dacht een paar dagen geleden aan haar (heb haar een jaar niet gezien/gesproken maar de band is goed) en plots sms'te ze of we wat konden gaan drinken. Soms krijg ik hulp en steun uit onverwachte hoek en dat soort momenten geven me weer vertrouwen om door te zetten.
Hoe is het verder met iedereen?
Cham, bedankt voor je lieve post. Ook dit hoort erbij inderdaad.
(f)
Ik realiseerde me meteen toen ik jouw vragen las waarom het lastig is voor mij mijn gevoelens op te schrijven: er kunnen reacties of vragen op komen die ik nog niet kan of wil beantwoorden. Toch doe ik een poging.
Je eerste vraag wat ik zou willen als alles kon: werkelijk geen idee. Meen ik echt. Die vraag heb ik mezelf ook gesteld en het blijft blanco. Het blijft een gevoel van iets willen betekenen voor anderen en in feite doe ik dat al als secretaresse. Maar het gevoel dat ik iets wil betekenen voor anderen is groter dan wat ik nu doe. Ik heb al die pyschologiehoek gekeken maar ook daar vind ik niet de 'klik' die ik zoek. Ik laat het rustig rijpen. Je raakt ook precies de kern: ik moet ook realistisch blijven van wat mijnj mogelijkheden nu zijn, de huur etc. moet wel betaald worden. Dus het lukraak van alles proberen zal ik nu niet snel doen tenzij ik zeker ben van mijn zaak.
Jouw aanbod om tips aan te reiken voor het goedkoop mijn huisje vernieuwen neem ik met beide handen aan. Kun je me een aantal dingen mailen? Ik weet uit ervaring dat in het hier en nu veranderen wat in mijn macht ligt me vertrouwen en weer energie geeft. Mijn huisje staat ook symbool voor mijn geest: ik wil de rommel eruit en het schoonmaken. inrichten zoals ik het mooi vindt maar het moet wel betaalbaar blijven. Ben benieuwd naar de tips
Er zijn dingen waar ik blij van wordt: muziek, lezen, schrijven, neefje en nichtje verwennen, met zusjes babbelen, uit eten met vriendinnen, tijd voor en met mezelf, ben gek op comedy, hou van reizen (jammer dat ik al een tijd niet weg ben geweest ivm financien). Ik hou van veel wat het leven te bieden heeft. Nu is het voor mij zaak het voor mezelf mogelijk te maken al deze dingen te kunnen doen. Financien blijft een uitdaging om die op orde te krijgen. Het is 100x beter dan het was maar ook hiervoor geldt dat ik geduld moet hebben om het op een rijtje te krijgen.
Wat werk betreft: als ik lees dat mensen van hun hobby hun werk hebben gemaakt dan wil ik dat ook. Nu werk ik om geld te verdienen en dan komt het realistische weer om de hoek kijken: dat is ook nodig. Ik kan het me nu niet veroorloven om te gaan experimenteren met wat ik wil. Ik heb verantwoordelijkheden naar mezelf en die wil ik niet verzaken. Je zou zeggen dat ik beide wil: geld en doen wat ik leuk vind. Geduld?
Als ik het heb over hulp dan bedoel ik hulp op geestelijk vlak. Dus niet het zelf willen uitvogelen van alles wat door mijn hoofd en lijf gaat maar iemand die me mijn blinde vlekken kan laten zien. Ik ben erg ver gekomen maar op dit punt denk ik dat hulp geen overbodige luxe is. Dat bedoel ik met rondjes zwemmen in eigen 'rust'. Eerst was er van alles dat geregeld moest worden, nieuwe baan, huisje etc. Relaties die niet goed voor me zijn heb ik verbroken, ik heb een grote schoonmaak gehouden en zit op dit moment als ik het puur feitelijk bekijk nergens mee. Ik ga niet met een knoop in mjn maag naar bed omdat ik met iemand in de clinch lig. Mijn relatie die 3 jaar duurde en waar ik een hoop slapeloze nachten van had, heb ik beeindigd. Het is de nasleep van een hoop genomen acties waar ik nu in zit. Het overpeinzen van alles wat geweest is en het nu een plek willen geven. Dat bedoel ik met rust hebben en tegelijkertijd stil staan bij alles wat er is gebeurd. Het daadwerkelijk een plek geven en me niet laten verlammen om actie te ondernemen. Snap je wat ik bedoel? Misschien maak ik het me zelf heel erg lastig want tegelijkertijd realiseer ik me de luxe positie waarin ik zit. Een punt waarop ik alles kan overzien. Niemand die aan me trekt of energie bij me weghaalt. Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben. Lastig om het gevoel uit te leggen.
De weekenden zijn voor mij heilig. Doordeweeks draai ik vollop mee in werk en maatschappij maar in de weekenden is het even alles op nul. Er zijn weekenden waarin ik er bewust voor kies om alleen te zijn en weekenden waarin ik de gezelligheid van mijn zusjes opzoek. De komende periode staan er eetafspraken gepland met een vriendin en een collega en daar kan ik me op verheugen. Soms wil ik alleen zijn maar kies er toch voor om naar buiten te gaan, de stad in. Alleen om mezelf aan te leren niet continue in mijn eigen wereldje te blijven hangen. Het is verleidelijk maar ik realiseer me tegelijkertijd dat het goed is om er even uit te gaan.
En ja Loving_Life, ik spreek mezelf tegen. Er zijn dingen die ik heb afgemaakt en dingen die ik niet heb afgemaakt. Dus beide. Alleen de afgemaakte dingen zijn van heel lang geleden. De laatste jaren maak ik voor mijn gevoel niks af. Ik schrijf het op en realiseer me dat dat ook niet waar is. Op mijn werk maak ik dagelijks dingen af.....Volgens mij is dit mijn sabotage stemmetje: je maakt NOOIT wat af. En dat is helemaal niet waar...ik laat dit even bezinken.
Over de therapieen etc. mail ik je nog wel. Durf dat niet goed hier neer te zetten.
Wat die droom over indringers betekent: volgens het boek de Ontembare Vrouw zijn dat tekenen dat we indringers in onze binnenste hebben die ons ondermijnen. De schaduwzijden zoals dat heet. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit wat die schaduwzijden zijn maar gevoelsmatig denk ik dat ze destructieve patronen bedoelt. Ondermijnende gedachten en een levenshouding die ons berooft van onze vitaliteit, creativiteit en liefde voor het leven. Althans zo begrijp ik het.
Wat "grappig" dat jij die dromen dus ook hebt. Voor mij was het echt de eerste keer dat ik een droom letterlijk omschreven zag in een boek. Het gaf me wel te denken: welke indringers heb ik binnenin mij die me ondermijnen en me niet ten volste laten leven?
En je laatste vraag over dat ik me soms niet bewust van mezelf in groepen en dan weer wel. Wat ik goed doe in het ene geval en fout in het andere: op momenten dat ik me niet bewust van mezelf dan voel ik me vrediger. Ook in groepen. Ik ben niet bezig met hoe ik over kom of hoe anderen over me denken. Kennelijk ben ik op dat moment 'vrij' van allerlei gedachten die het contact met mezelf en de ander in de weg staan. Op andere momenten ben ik me daar wel van bewust en ben ik bezig met hoe ik overkom en wat anderen van mij vinden. Wat laat of doe ik in het eerste geval en wat laat/doe ik het laatste geval? Ik kan dus blijkbaar van bewustzijnsniveau veranderen. Beetje lastig uit te leggen.
Voel me vandaag trouwens weer 'vrijer' dan gisteren. Gehuild en geaccepteerd. Ook het telefoontje van een vriendin deed me goed. Ik dacht een paar dagen geleden aan haar (heb haar een jaar niet gezien/gesproken maar de band is goed) en plots sms'te ze of we wat konden gaan drinken. Soms krijg ik hulp en steun uit onverwachte hoek en dat soort momenten geven me weer vertrouwen om door te zetten.
Hoe is het verder met iedereen?
Cham, bedankt voor je lieve post. Ook dit hoort erbij inderdaad.
(f)
maandag 8 december 2008 om 11:34
quote:Elmervrouw schreef op 08 december 2008 @ 11:19:
[...]
Ik vind je een doorzetter
en ik heb het boek nu op mijn tafel klaargelegd met een blaadje bij het begin van dit verhaal. Kan ik zo beginnen te lezen op de goede plek, als ik straks tijd heb. Ik kom er zeker nog op terug.
Het boek wat je noemt, 'niemandskinderen' heb ik in een winkel weleens ingekeken, en ja, dat raakte mij wel. Niet gekocht overigens, en voorlopig ook maar even niet. Met genoeg dingen bezig op het moment, het moet ook nog hanteerbaar blijven allemaal.
Wat je vraag over mijn kinderen betreft. Ik heb een meisje van nu 12 en een jongen van nu 10 uit mijn vorige relatie, met een Irakese man. Toen wij uit elkaar gingen (we waren niet getrouwd) bleven de kinderen bij mij wonen. Hij mocht ze elk weekend zien, hadden we zelf onderling afgesproken. Die kerstvakantie, nu bijna zes jaar (!! ) geleden, bracht hij ze niet terug op de afgesproken tijd en datum. En sindsdien heb ik nooit meer iets van hem gehoord. De kinderen waren toen pas 6 en 4.
Je snapt dus wel dat dit echt een K**maand is voor mij, zeker de komende tijd.
Elmervrouw ik weet niet of dit eerder tegen je gezegd is (vast wel) Ik vind dat jij heel goed je grenzen bewaakt. Je pakt de dingen aan die voor je liggen (je neemt zoveel moedige stappen) en tegelijkertijd waak je ervoor dat je te veel naar je toe trekt. Ik vind dat echt een compliment waard!
Vraagje: heb je wel eens instanties ingeschakeld om je kinderen te vinden? Denk je dat ze uit hunzelf contact met je zullen opnemen als ze daartoe de kans hebben? Ik wou dat ik je ergens mee kon helpen.
Oh ja, las in een ander topic over een Spaanse dame die vond dat je zo goed voor haar zorgt. Ik vond het mooi om te lezen. Dat uit onbekende en onverwachte hoek zoveel warmte kan komen. Geniet ervan. Je verdient het.
(f)
[...]
Ik vind je een doorzetter
en ik heb het boek nu op mijn tafel klaargelegd met een blaadje bij het begin van dit verhaal. Kan ik zo beginnen te lezen op de goede plek, als ik straks tijd heb. Ik kom er zeker nog op terug.
Het boek wat je noemt, 'niemandskinderen' heb ik in een winkel weleens ingekeken, en ja, dat raakte mij wel. Niet gekocht overigens, en voorlopig ook maar even niet. Met genoeg dingen bezig op het moment, het moet ook nog hanteerbaar blijven allemaal.
Wat je vraag over mijn kinderen betreft. Ik heb een meisje van nu 12 en een jongen van nu 10 uit mijn vorige relatie, met een Irakese man. Toen wij uit elkaar gingen (we waren niet getrouwd) bleven de kinderen bij mij wonen. Hij mocht ze elk weekend zien, hadden we zelf onderling afgesproken. Die kerstvakantie, nu bijna zes jaar (!! ) geleden, bracht hij ze niet terug op de afgesproken tijd en datum. En sindsdien heb ik nooit meer iets van hem gehoord. De kinderen waren toen pas 6 en 4.
Je snapt dus wel dat dit echt een K**maand is voor mij, zeker de komende tijd.
Elmervrouw ik weet niet of dit eerder tegen je gezegd is (vast wel) Ik vind dat jij heel goed je grenzen bewaakt. Je pakt de dingen aan die voor je liggen (je neemt zoveel moedige stappen) en tegelijkertijd waak je ervoor dat je te veel naar je toe trekt. Ik vind dat echt een compliment waard!
Vraagje: heb je wel eens instanties ingeschakeld om je kinderen te vinden? Denk je dat ze uit hunzelf contact met je zullen opnemen als ze daartoe de kans hebben? Ik wou dat ik je ergens mee kon helpen.
Oh ja, las in een ander topic over een Spaanse dame die vond dat je zo goed voor haar zorgt. Ik vond het mooi om te lezen. Dat uit onbekende en onverwachte hoek zoveel warmte kan komen. Geniet ervan. Je verdient het.
(f)
