Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf

Stuudje wat herkenbaar Mooie motto: trager leven.

Dat is precies waar ik nu in zit. Het bewust stilstaan bij wat er gebeurt in mijn lijf. De gevoelens die voorbij roesjen en ipv doen alsof ik ze niet voel of gewoon doorgaan terwijl mijn lichaam zegt:"STOP" kies er ik nu voor ze er te laten zijn. Lichaamsbewustzijn is iets waar ik dagelijks mee bezig ben. Als ik buikpijn heb, vraag ik me af welke situatie dat veroorzaakt heeft. Wie of wat heb ik inbreuk laten plegen in mijn persoonlijke gebied? Wie of wat accepteer ik niet?



Hoe gek ook, vroeger had ik zoveel kwaaltjes. Ik leek net een oud vrouwtje. Pijntje hier, pijntje daar. Pas toen ik bewust die lawine aan gevoelens ging toestaan (is niet leuk maar wel noodzakelijk) kwam ik steeds beter in mijn vel te zitten. Ik zie dat brokken emoties oplossen in plaats van dat ze overal lichamelijke pijn veroorzaakten.



Het stilstaan is belangrijk en hoewel ik me er soms 'gek' bij voel heb ik nu ook geaccepteerd dat ik volledig achter deze keuze sta. En dat is kracht: kunnen en mogen kiezen. De baas zijn over de gevoelens en niet dat de gevoelens baas zijn over mij. Dit besef begint maar net druppelsgewijs door te dringen....ik heb een keus. En het liefst wil ik dat natuurlijk niet want dat betekent dat ik verantwoordelijkheid moet nemen.



Als ik iets doe wat ik eigenlijk niet wil dan helpt het mij te realiseren dat ik kan kiezen. Of ik besluit volledig ergens te zijn (zoals bijvoorbeeld in een drukke winkelcentrum) of ik besluit weg te gaan. Kiezen. Het naar eigen inzicht ja of nee zeggen.



En ook ik oefen daar dagelijks mee. Ik luister heel goed naar mijn lichaam. Omdat emoties zich via het lichaam kenbaar maken (knoop in de maag, gespannen schouders, drukkende hoofdpijn etc.) heb ik de afgelopen tijd veel geoefend met in mijn lichaam aanwezig zijn. Je kent de uitdrukking: als de kat van huis is dansen de muizen. Ik ben de kat en de emoties zijn de muizen. Als ik met mijn hoofd overal en nergens ben dan hebben die emoties vat op mij. Ze leidden hun eigen leven en ik begrijp maar niet waarom ik me zo gek/moe/verward etc. voel. Door in mijn lichaam te blijven kan ik observeren wat er zich allemaal afspeelt en kan ik keuzes maken. En dat is echt waar ik de laatste tijd steeds vaker bij stil sta: ik heb een keus.



En dat laatste is zo belangrijk. Iemand zei ooit:"verslaving is geen keuze hebben" en dat is precies hoe ik me gevoeld heb. Het leek alsof mijn lichaam en geest verslaafd waren geraakt aan de drama en de bijbehorende heftige emoties. Ik had geen keus en dat kon ik niet want ik was niet aanwezig.

DIngen overkwamen mij non-stop. Net het ene drama beeindigd en daar stond het volgende drama weer op de stoep.



Nu neem ik een actievere houding aan: dingen overkomen mij niet maar ik sta ze toe. Dat is krachtiger dan de houding dat ik helemaal niets kan veranderen. En dat gaat stap voor stap. Innieminnie stapjes. Vandaar ook dat trager leven precies is wat ik nodig heb. Laat alles langzaam voorbij komen en ik laat het op mijn eigen tempo oplossen. Niet van het ene naar het andere hollen. Het trager leven heeft twee voordelen: ik word er rustiger van en ik gun mezelf de tijd om te zien wat er werkelijk gebeurt. Als ik weet wat er gebeurt, dan kan ik kiezen het toe te staan of uit mijn leven te weren.



Ik denk dat de ontembare vrouw altijd een keus heeft. Ontembaar is vrij zijn, keuzes hebben. En ik weiger langer in mijn emoties 'gevangen' te zitten. Ze zijn er om mij te dienen en niet andersom. Dus om zelf vrij te zijn, laat ik mijn emoties ook vrij. Laag voor laag.....



(f)

Stuudje en Sensy, wat herkenbaar, het trager willen leven. Mijn voornemen voor het afgelopen jaar was om alles met aandacht te doen, wat ook neer komt op dingen trager doen. Bewust bezig zijn met waar ik mee bezig ben: of dat nu het ophangen van de was is, op de fiets zitten, de hond uitlaten of m'n werk. Ik heb erg de neiging om veel tegelijkertijd te doen en dan ook nog snel, ik loop mezelf dan voorbij en het wordt druk in m'n hoofd. Ik merk dat deze aandachtstraining, zoals ik het voor mezelf noem, goed werkt.

Daarbij ook stilstaan bij m'n lichaam, yoga heeft mij daar heel erg bij geholpen.



Fijne dag voor iedereen!

EV ik weet ook niet zo goed hoe het werkt maar vroeger had ik letterlijk elke dag hoofdpijn of buikpijn. Het 'hoorde' bij mij. Mijn lichaam was het niet eens met de mensen, de situaties, de keuzes, de grensoverschrijnende acties van mijn kant etc. Mijn lichaam (de emoties) bleven maar trekken en aandacht vragen: alsjeblieft STOP! Nu achteraf kan ik het plaatsen. Toen niet. Ik liep de deur plat bij de huisarts. Ik kreeg pijnstillers mee of ik liet bloed prikken en nooit werd er een lichamelijke oorzaak gevonden. Pas toen het finaal misging en ik lichamelijk en geestelijk gebroken was, pas toen begon de pijn zich te ontladen. Het was heel onwennig. Als ik sprak over mijn emoties dan kreeg ik het heel koud. Ik trilde over mijn hele lijf. Als ik kwaad werd, schoot de woede naar mijn hoofd. Vandaar de continue hoofdpijn. Als ik iets tegen mijn zin deed of als ik ergens bleef hangen waar ik niet hoorde, kreeg ik buikpijn. Het heeft jaren geduurd voordat de kwaaltjes verdwenen.



Donderdag had ik weer last van buikpijn en ik wist dat het kwam doordat ik de aanwezigheid van een bepaalde collega niet goed kan hebben. Waarom vraag ik me dan af? Omdat ze een dwingend karakter heeft. Niet expliciet dwingend maar subtiel. En toch voel ik het. Me dat realiseren geeft me weer de regie in eigen handen. De buikpijn is er (bedankt voor het signaal) en ik kies er volledig aanwezig te zijn. Haar dwingende energie langs me heen te laten schieten. Na verloop van tijd verdween mijn buikpijn.



Ik ben er nog lang niet. Ik heb zelfs het gevoel dat het echte werk nu pas gaat beginnen. Kan niet zo goed omschrijven wat ik voel maar het lijkt erop dat alles wat geweest is een voorbereiding is op wat er echt gaat komen. Als ik op de woorden kan komen dan post ik een nieuwe post. Voor nu lijken de woorden zoek. En misschien is dat ook de bedoeling.

Stilte.



Liefs aan allemaal!



(f)

Oh ja, ik neem me steeds voor te reageren op de vraag van Loving_Life: ja, chatten met elkaar lijkt me leuk. Kijk maar of er genoeg animo is.



Verder mijn favoriere nummers van Alanis:

"Not the Doctor" waarin ze zingt over een ongezonde relatie. Dat ze niet verantwoordelijk wil zijn voor zijn leegte, zijn gebroken hart 'and it's wounded beat'. Prachtig nummer waar ik veel in herken. Dat ze verder in het nummer zingt:"geef me wat frisse lucht". Ik heb ook in verstikkende relaties gezeten en dat nummer verwoord zo mooi hoe ik me voel/voelde.



"One" waarin ze zingt over dat we allemaal een zijn. Dat het zo mooi in theorie klinkt maar dat ze in de praktijk toch egoistisch is, jaloers als de pest en zo hypocriet als wat. Haar teksten zijn zo ongelooflijk puur en zonder poespas. Dit nummer verwoord ook mijn eigen ego-verlangens. Die ik heb en onder wil zien.



"I was hoping" over haar relatie met een man waar ze indruk op wilde maken. Hoe ze zich onderdanig naar hem toe gedraagt en hij haar alleen maar pijn brengt. "I was hoping" verwoord hoe ik me aantrek van wat een man van me vindt, denkt. Hoe ik anticipeer op zijn verlangens en wensen. Hoe dat opbreekt.



En nog veel nummers Alanis is misschien de enige artieste (voor mij dan) die zo zonder poeha zegt wat ze voelt met een pijnlijke eerlijkheid. Ze windt er geen doekjes om en als ik naar haar teksten luister dan lijkt het net of ik het zelf heb geschreven. Dat is uniek voor mij.

..

Hoi allemaal,

Ik hoop niet dat jullie het voelen als inbreken als ik hier iets post want dat is niet de bedoeling hoor.

Wat is gelezen heb vind ik zo sterk en herkenbaar dat ik gewoon moet reageren..

Ik ben Yva, 31 jaar. Al heel mijn leven ben ik op zoek naar de ontembare vrouw in mij..heb haar nog niet gevonden.

Ik kamp al ruim 10 jaar met lichamelijke klachten, ben vaak gejaagd en mezelf kwijt. Als tiener was ik al zo onzeker, ik wilde mezelf vaak onzichtbaar maken. Ik had ook vaak het gevoel er niet toe te doen. Had een populaire vriendin die mij in de groep vaak afviel. Ik deed niets. In groepen op school was ik de stille maar haatte mezelf daarom. Want ik had wel wat te zeggen! Maar ik deed er niet toe, vond mezelf onaantrekkelijk. Nu, jaren later ben ik chronisch vermoeid. Een toch langs alternatieve dokters en specialisten..niemand weet het. Sinds heel kort is het een beetje gaan dagen, zou het dan misschien toch psychisch zijn? Wat doe ik mezelf eigelijk aan? Voorzichtig probeer ik nu stukjes gevoel naar boven te halen. Het er te laten zijn. Het te accepteren. Er zit veel, heel veel verdriet. Luisteren naar mijn lichaam en gevoel is iets wat ik niet goed ken. En dat ik een keuze heb is iets waar ik mee moet leren omgaan. Maar alleen het besef maakt me al zoveel sterker! Door wat ik hier gelezen heb ben ik gewoon ontroerd geraakt, het is zo herkenbaar allemaal!

.

bedankt voor je reactie, chameleon!

Ik heb wel jarenlang therapie gehad. Maar achteraf gezien heb ik daar nauwelijks iets aan gehad. Dat kwam gedeeltelijk door mezelf en doordat het kwartje gewoon niet viel.

Ook, klinkt heel stom, werd ik vaak een soort van 'verliefd' om mijn therapeut. Nu weet ik inmiddels dat dat waarschijnlijk overdrachtgevoelens zijn maar toen was ik alleen daar mee bezig (hoe kom ik over?) in plaats van met mezelf.

Eigenlijk heb ik het meeste aan zelfhulpboeken gehad.



Ik heb nu ook nog het gevoel dat ik een weg te gaan heb. Maar het begin is er!



Ik heb ook nog steeds bv erg moeite met de relatie met mijn ouders. Met mijn vader heb ik nooit een band gehad, met mijn moeder ook niet echt maar toch meer. Wij begrijpen elkaar alleen nooit goed. Ik merk ook dat ik me nog groot wil houden voor haar. Ik kan bij haar niet huilen bv, ik kan niet laten zien dat ik verdriet heb. Heb vaak het gevoel dat ze me (nog steeds) niet accepteert.



Ik lees dat jullie erg bezig zijn met aandacht te leven. Daar ben ik ook mee bezig! Ik merk dat ik vaak dingen heel gejaagd doe, ik heb ook vaak kleine ongelukjes (bv teen stoten). Ergens heel diep van binnen besef ik dat dat ook te maken heeft met het niet accepteren van mezelf.

Yvaatje welkom Door elkaars ervaringen te lezen kun je af en toe een 'aha-moment' beleven. Iets wat een ander over zichzelf schrijft kan bij een ander weer herkenning oprroepen. Alleen maar fijn als je meeschrijft!



EV, ik had nooit mijn kwaaltjes gelinkt aan mijn geestelijke toestand. Dat gebeurde pas toen ik me bewust moest worden van de toestand waarin ik zat. Ik heb nooit echt professionele hulp gehad (ja 4 uurtjes therapie maar knapte daar zo op af dat het voorlopig voor mij niet hoeft) maar wel een bewustzijnsprogramma gevolgd wat echt tot op het bot pijn doet om te volgen maar het heeft me echt veel gebracht. Vooral het luisteren naar mijn lichaam. Ik weet nog dat ik mijn coach toen vertelde dat ik bang was om een paar vriendinnen te verliezen (we zaten toen in een vriendschapscrisis) en dat ze mij toen vroeg:"Waar voel je dat? Kun je dat aanwijzen?" Ik weet nog dat ik dacht:"Wat maakt dat nou uit waar ik het voel, ik wil mijn vriendschappen redden!" Maar ik wees het aan, Ik legde mijn hand op mijn maag. Daar voelde ik het. De angst.



Sindsdien hou ik mijn hele lijf in de gaten. Ik voel me bewust wat zich daar roert als ik met mensen ben of iets moet doen wat ik eng vind. Altijd die golf van angst die komt opzetten en weer verdwijnt. En dat in mijn maag. Frustratie en woede in mijn hoofd. Ik weet nu waarom. Mijn 'denkkracht' wil ik dat dingen zich oplossen. Ik zit in mijn hoofd en door met alle macht een ander iets duidelijk willen maken of als ik niet gehoord of gesteund wordt, dan raakt het circuit in mijn hoofd overbelast. Hoofdpijn. Dankzij het boek De Kracht van het Nu oefen ik elke dag met lichaamsbewustzijn. Het begint bijna een tweede natuur te worden. Bijna want ik droom nog aardig wat weg als ik op straat loop of in de bus/tram zit. Als ik dat doorheb dan verschuif ik mijn aandacht weer naar mijn lichaam. Erg saai voor mijn hoofd want ik kan dan niet nadenken. Dus hop...daar ga ik weer...richting de filmscenario's in mijn hoofd. Ik ben niet streng voor mijn zelf. Ik sta mezelf toe af en toe weg te mijmeren. Bewust na te denken over wat ik wil. Wat mij gelukkig maakt. Wat ik mis en wat ik daar aan kan doen. Als ik niks kan doen of niets kan bedenken dan berust ik me in het niet-weten. Totdat het weer begint te knagen en ik weer op zoek ga naar antwoorden.



Cham, fijn dat je herkenning en zelfs inspiratie vind in mijn ervaringen. Dissocatie heb ik weleens van gehoord maar weet er weinig van. Ik ga het googlen.

Zelf heb ik het gevoel dat ik altijd met volle bewustzijn heb meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Ik las weleens over mensen die totaal geen herinneringen meer hadden aan hun vroege jeugd of bepaalde stukken die in hun herinnering ontbraken. Traumatische ervaringen die zo weggestopt waren dat ze voor de personen in kwestie niet meer bestonden.

Ik kan me daar weinig bij voorstellen omdat ik altijd dacht als ik het las:"Huh? Hoe kun je zulke dingen vergeten??" Maar dat is mijn onwetendheid. Ik weet niet hoe de psyche exact werkt. Wel dat het bij iedereen anders kan zijn. De impact van wat ik heb meegemaakt begin ik me langzaam te beseffen. Nou beseffen..dat is nogal een stap. Ik begin te vermoeden (wellicht beter uitgedrukt) dat mijn ervaringen een giga impact op mij hebben gehad Meer dan ik kan of durf toe te geven.



Ik wou dat het zo simpel kon zijn als stil zitten de pijn naar boven laten komen het laten wegvloeien en klaar is kees. Echt als dat zo is, wil ik nog wel een jaar stilzitten

.

.

.

Hoi Elmervrouw, graag gedaan en dank je (wel) (mbt het filosofische tijdstip ook)! Ja, ik heb dat dus ook, winkels, centrum, zijn echt van die plekken inderdaad dat ik mezelf soms ook te gehaast, opgefokt bijna zelfs inderdaad etcetera kan voelen en ik denk zelfs af en toe ronduit ongemakkelijk, maar dat durf ik bijna zelf niet toe te geven aan mezelf dan (groot en sterk houden), maar volgens is dat het ook wel. Het idee dat er op je gelet wordt of dat ze je vast stom, raar vinden ofzo. Jezelf dus eigenlijk niet zoveel waard vinden vermoed ik. Terwijl er zoveel soorten mensen zijn etc etc. Maargoed, kennelijk maakt dat gewoon weinig uit als je dat zelf niet vindt, jezelf dus wél wat waard vinden, anders maak je jezelf daar niet druk om en/of voel jezelf misschien dan soms niet gehaast, opgefokt, ongemakkelijk, etc etc. Vermoed ik. Perfecte oefeningen inderdaad in die zin!



Sensy, wat een geweldig stuk tekst (weer)! En moet er wel om lachen of grinniken ergens, want zal je vertellen dat het stuk wat ik had getypt, eerder véél langer was. Maar had het ingekort, want het was echt megalang (filosofisch) geworden eigenlijk hahaha. Toen dacht ik, nee, dat kan ik jullie niet aandoen. Nee hoor, maar vond het wat te lang en te filosofisch dus. Maar, driemaal raden waar het over ging, inderdaad ook over die keuzes hoe jij het heel mooi en goed beschrijft met jouw zienswijze. Ik kwam dus ook tot de conclusie dat het een keuze is die we/je/ik kunnen maken, soort vrijheid van keuze eigenlijk. We kunnen ervoor kiezen om onszelf te laten haasten bijvoorbeeld of om stil te (blijven) staan bij onszelf. De uitdrukking 'laat je(zelf?) niet gek maken', schiet mezelf nu te binnen en moet daar ook wel om grinniken en eigenlijk is dat best één om over na te denken! Erg mooi Sensy jouw stuk weer erop! Ja, en over die actievere houding aannemen, ik denk ook dat dat een belangrijk element is of kan zijn. Anders denk je (heel bekend nl) dat dingen je, zoals iemand ook al zei, maar allemaal overkomen en dat je er niks aan kan doen, geen vat op hebt, terwijl het tegendeel misschien wel waar is. Maar een moeilijke dit ook, vind ik.



Lynne, ik moet het (oeps, oeps, oeps, daar ga ik weer, volgens mij is die heel fout, dat woordje moet dus!) correctie dus nu: ik wil het (al voel ik die moet dus heel sterk, maargoed) ook wat meer doen, oefenen ermee, ook meer yoga weer doen inderdaad. Mij lukt het af en toe niet zo goed namelijk, ik wil/moet dus altijd van alles van mezelf. Maargoed, wat ik wel doe, is zoals Sensy eerder ook wat beschrijft, mijn lichaam wat in de gaten houden. Ontspannen zitten, voeten (goed) op de grond etcetera. Dat zei toen mijn therapeut een keer tegen mij, 'ga eens achterover zitten, ontspan eens' uhhhh



Chameleon, mooi gezegd dat laatste stukje over die donkere dagen!



Yvaatje welkom! Ook herkenbaar weer wat jij schrijft..hahaha volgens is en blijft het één en al herkenbaarheid soms, één en al worstelingen, inderdaad strijd ook met onszelf (oei, ook een goeie weer) lijkt wel soms of is het één en al. Jouw voorbeeld over je teen stoten (een ezel stoot zichzelf geen tweede keer aan dezelfde steen, moest ik even aan denken ) doet mezelf opeens weer denken aan een keer dat ik ontiegelijke haast had, was wat te laat (oeps weer ook) dus ik hartstikke snel fietsen met een mp-3 speler ook nog in mijn oor, tja wat gebeurt, draadjes van de mp3 vast aan de stuur van mijn fiets, en ineens lag ik na veel gestuntel opeens op de grond en dan snel weer overeind he, want ik was al te laat (dat moet er erg vreemd uit hebben gezien, kan niet anders!). Haastige spoed, is zelden goed, juist.



Wat doe ik nu, al komt dat ook maar omdat ik dat of zoiets toevallig (?) laatst had gelezen, voel ik mezelf gehaast, dan ga of probeer ik het juist rustig(er) aan(te)doen.



Loving Life, hoe ik omga met mijn perfectionisme bedoel je? Dat weet ik eigenlijk niet, ik heb het denk wat geaccepteerd dat ik dat heb/zo ben (? geen idee), het maakt mezelf soms ook weer creatief, oplossingen zoeken enzo (wel vermoeiend misschien soms voor mezelf). Maar probeer mbt moeten, omdat ik dan soms zoveel van mezelf moet, om dan minder te moeten. Ik mág het wat rustiger aandoen, ik hoef niet perfect te zijn, ik mág fouten maken, het is oké om iets voldoende te maken in plaats van perfect, etc etc. En vooral maar proberen te onthouden, dat ik er mag zijn, goed ben zoals ik ben etc etc (lol, en die is soms niet makkelijk en zéker absoluut niet makkelijk geweest). Ook dat mijn prestaties, mijn falen en/of mij fouten mijn waarde als mens nooit weg kunnen nemen. Iedereen blijft mens.



De prestaties zijn niet wie ik ben. Het grappige is denk, dat (besef) kan je al rustiger maken, waardoor je dingen niet meer op prestatieniveau of is het moet-niveau gaat proberen, maar dingen gaat doen die je leuk vindt. Ook een heel belangrijke, en hier ook eerder genoemd geloof ik, dingen doen die je leuk vindt, je creativiteit weer (her)vinden, wat vond je bijvoorbeeld leuk om als kind te doen, wat schonk je(zelf) plezier? Waar haalde je genot en/of voldoening uit? Noem maar wat.



Snap alleen niet precies helemaal wat je bedoelt met of er bij een knop is omgegaan, hoe ik tot dat besluit ben gekomen? Welk besluit bedoel je precies? Als het is wat betreft van het moet-niveau naar het wil-niveau gaan, dat is heel geleidelijk denk gegaan en nog steeds druppelen soms (al dan niet opeens) dingen binnen. Volgens mij komt levenslust ook voort uit een (soort van) wil-niveau en des-interesse, geen zin (meer) in dingen, depressie misschien zelfs inderdaad uit een moet-niveau. Al zal dat moet-niveau misschien ook weer ergens vandaan komen, als je de wil niet meer hebt, komt er een moeten voor in de plaats.



ofzo

.

Dank je Cham, wat mooi beschreven. Ik hoop dat je geniet van je reis, klinkt inderdaad geheimzinnig.



"Pas als je de moed toont je weg te gaan, toont de weg zich aan jou".

Paulo Coelho



Ik wens moed voor iedereen hier in het nieuwe jaar (f)

.

Ik heb mij ook een tijdje niet laten zien op dit topic. Wat blijft het lastig om een anker in mezelf te vinden.

Het thema waar ik nu continue tegenaan loop is rouwverwerking. Ik realiseer me dat al die tranen en dat verdriet rouwen is. Rouwen om wat was, is geweest en nooit meer zal zijn. Rouwen om levenden, ik wist niet dat dat bestond maar ik rouw om het gezin wat er niet meer is. Die harde koude werkelijkheid. Die tegen me zegt:"Deal with it" En dat is precies wat ik ga doen. Ik speel met de gedachte om een psycholoog te gaan praten. Een collega raadde me een dame aan waar ze veel aan heeft gehad. Mond tot mond reclame is toch waar je het van moet hebben. Loop nu alleen cirkeltjes te draaien in mijn hoofd: wordt het vergoed? stel dat het niet vergoed wordt, hoe betaal ik de sessies? zal ik mijn huisarts bellen voor een verwijsbrief of zal ik eerst contact opnemen met de psychologe? Praktische zaken en laten die gedachte nu aan de gang zijn ... in de Kerstperiode waarin bijna alles en iedereen even stilstaat. De gedachte aan hulp geeft me op een rare manier kracht. Alsof ik eindelijk durf toe te geven dat ik het alleen echt niet kan. Ik sta voor een drempel en die ga ik over. No way back.



Hoe is het verder met jullie? Drukke kerstdagen of valt het mee? Cham, laat je je weer zien als je weer terug bent?

Fijne (innerlijke) reis allemaal!



(f)

.

Hoi Loving_Life, ik heb er geen ervaring mee. Ken wel iemand die het ook gedaan heeft en zij was er ook positief over. Het frappante van deze hele zoektocht is ook het vinden van de juiste hulpmiddelen. Ik probeer overal open voor te staan maar soms heb ik mijn twijfels of iets bij me past, snap je wat ik bedoel? Eerst maar het coachingstraject afwachten en binnenkort de knoop doorhakken wat de psychologe betreft.

Ben al blij dat ik het reguliere circuit een kans wil geven aangezien ik erg van het alternatieve ben

Probeer van alle werelden het beste mee te krijgen zonder mezelf daarmee tekort te doen. Hoe noemen ze zoiets...holistisch?



Hoe gaat het verder met jou Loving_Life?