Psyche
alle pijlers
Op weg naar de ontembare vrouw in jezelf
vrijdag 31 oktober 2008 om 13:14
Voor iedereen die de roep in zichzelf voelt om te leven volgens haar eigen authentieke zelf: degene die je echt bent, nadat je alle verwachtingen en overtuigingen van anderen hebt losgelaten.
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Die vrouw die leeft volgens haar eigen natuur, haar eigen waarheid; die durft te lachen en te huilen; die durft te delen; die steeds weer opstaat. Die diep van binnen weet wat zij nodig heeft om te groeien en te bloeien.
Laten we elkaar steunen op deze plek, waar dit alles mag en kan. Waar je gerespecteerd wordt zoals je bent, met alles wat je wilt delen over jouw leven. Waar gepraat en gezwegen mag worden. Een knuffel op zijn tijd, stil zitten, welkom zijn. Geborgenheid vinden. Zijn wie je echt bent en je veilig voelen. Welkom!
Zelfs de meest gekluisterde vrouw beschermt het plekje van haar wilde zelf, want ze weet intuïtief dat er op een dag een uitweg, een opening, een kans zal zijn, en dat ze ervan door zal gaan.
(Uit: de ontembare vrouw, door Clarissa Pinkola Estés)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 25 december 2008 om 23:36
Hoi ot vrouwen,
Vinden jullie een beetje rust in deze donkere dagen?
Ik vind het wel wat hebben, die introverte(re) winters. In die zin passen ze soms beter bij me, soms, dan die drukke, energieke, gekmakende zomers soms. Al hou ik ook wel van een zonnetje . En hebben jullie de schaatsen al uit de kast gehaald ? (ik niet hoor ). Ik hoop dat het een beetje goed met jullie gaat in ieder geval en jullie een beetje vrede in jullie zelf kunnen (terug) vinden.
ps. ik schaam mezelf een beetje voor mijn lange stuk (gefilosofeer ) van verleden keer, heb het laatste stukje over depr. weggehaald/klein stukje maar ingekort. Moet (of wil een keer) het zelf allemaal even goed op een rijtje zetten, in mijn ot-document. Wil het hier het liefst ook concreet en duidelijk houden. Maargoed.
Lynn, wat een mooie zin die van Paulo Coelho! Schrijf hem gelijk op/over!
Chameleon, (inderdaad) wat geheimzinnig! En wat lekker ergens vermoed (hoop) ik. Hopen dat je de rust vindt waarnaar je opzoek bent!
Elmervrouw, way to go!! Dat zijn dan weer de of die leuke dingen.
Sensy, ja over dat buikgevoel, vond en vind ik ook heel mooi (dat soort dingen). Typisch ook, en ben het ook helemaal eens met een reactie wat iemand eerder (daarop geloof ik) gaf over die spreekwoorden zoals 'last op je schouders dragen', 'geen woord uit je keel krijgen', 'brok in je keel hebben', etcetera.
Frappant ook, aangezien ik lange tijd constant of vaak zo'n buikgevoel had (onder mijn navel). Alleen ik vond hem niet prettig (aan)voelen. Zo'n weeïg gevoel en werd ik zelfs soms een beetje angstig van. Had/heb alleen geen idee wat het betekent, wel al op chakra's gezocht, maar werd daar ook niet veel wijzer van. Maar het is stukken minder nu! Migraine is er ook zo één inderdaad.
Nou, rustig aan, denk aan julliezelf, geniet een beetje van de kerst en een hele fijne 2e kerstdag!
Liefs (f)
Vinden jullie een beetje rust in deze donkere dagen?
Ik vind het wel wat hebben, die introverte(re) winters. In die zin passen ze soms beter bij me, soms, dan die drukke, energieke, gekmakende zomers soms. Al hou ik ook wel van een zonnetje . En hebben jullie de schaatsen al uit de kast gehaald ? (ik niet hoor ). Ik hoop dat het een beetje goed met jullie gaat in ieder geval en jullie een beetje vrede in jullie zelf kunnen (terug) vinden.
ps. ik schaam mezelf een beetje voor mijn lange stuk (gefilosofeer ) van verleden keer, heb het laatste stukje over depr. weggehaald/klein stukje maar ingekort. Moet (of wil een keer) het zelf allemaal even goed op een rijtje zetten, in mijn ot-document. Wil het hier het liefst ook concreet en duidelijk houden. Maargoed.
Lynn, wat een mooie zin die van Paulo Coelho! Schrijf hem gelijk op/over!
Chameleon, (inderdaad) wat geheimzinnig! En wat lekker ergens vermoed (hoop) ik. Hopen dat je de rust vindt waarnaar je opzoek bent!
Elmervrouw, way to go!! Dat zijn dan weer de of die leuke dingen.
Sensy, ja over dat buikgevoel, vond en vind ik ook heel mooi (dat soort dingen). Typisch ook, en ben het ook helemaal eens met een reactie wat iemand eerder (daarop geloof ik) gaf over die spreekwoorden zoals 'last op je schouders dragen', 'geen woord uit je keel krijgen', 'brok in je keel hebben', etcetera.
Frappant ook, aangezien ik lange tijd constant of vaak zo'n buikgevoel had (onder mijn navel). Alleen ik vond hem niet prettig (aan)voelen. Zo'n weeïg gevoel en werd ik zelfs soms een beetje angstig van. Had/heb alleen geen idee wat het betekent, wel al op chakra's gezocht, maar werd daar ook niet veel wijzer van. Maar het is stukken minder nu! Migraine is er ook zo één inderdaad.
Nou, rustig aan, denk aan julliezelf, geniet een beetje van de kerst en een hele fijne 2e kerstdag!
Liefs (f)
zondag 28 december 2008 om 20:22
quote:Loving_Life schreef op 27 december 2008 @ 17:03:
Wat ben ik met veel dingen gestopt die voor mij belangrijk en waardevol zijn, kleine en grote dingen. Geen wonder dat mijn honger zo groot is.
Oh Loving life, wat ontiegelijk herkenbaar die hele post.
Ik had het laatst ook, opruimen, en kwam (weer) een fotootje tegen. Ik als kleine meid/klein meisje. Hoe ik de wereld inkeek, vol vertrouwen, met een daadkrachtige en ferme glimlach en (inderdaad ook) met van die grote, guitige, maar rustige, tevreden ogen. Toen ik dus naar het fotootje keek, moest ik ook bijna huilen, toen ik jouw herkenbare stukje las dus ook . Wat mooi beschreven ook over dat je een honger voelt, en dat je die moet gaan stillen. Doet mij even denken aan wolven die huilen naar de maan, maar dat even terzijde. Dat je al zolang alles hebt 'onderdrukt' (?), zo streng naar jezelf toe bent geweest, destructief bijna ook lijkt wel ipv constructief (dingen doen die je positief voeden en laten voelen), jezelf dat ook niet gunnen, jezelf dingen misgunnen en nu langzaam alles aan het afbrokkelen is misschien wel. De interne criticus wordt wat verward, of is het bewust aan het worden van zijn destructieve daden naar zichzelf toe? Praat/denk ook maar wat hardop.
quote:Loving_Life schreef op 27 december 2008 @ 14:38:
[...]
Ik krijg dit stuk niet gequote. Maar ja, dat heb ik ook. Of had ik erg veel. Die onrust, spannings- en schuldgevoelens. Ik heb denk ook niet voor niets een tijd geleden hulp toen gezocht, want ik stroomde emotioneel over en/of er kon niks meer bij, raakte door iets kleins al erg van slag, iets groots of groters ging ik mezelf heel erg of dan nog meer verwijten, boosheid tegenover mezelf toe. Ik doe ook niks goed of niks kon ook goed gaan, afkeuring van en naar mezelf toe. Kritiek kon ik niet meer verdragen of was ik helemaal van mijn à propos. Let wel: ik raakte al helemaal van slag bij kritiek of als bijvoorbeeld iemand waar ik van hield boos op mij was. Heel knullig allemaal en heel erg naja.
Ja, ik probeer inderdaad mijn denkpatronen te veranderen, uitdagen weet ik niet of ik dat doe. Of tenminste, ik pobeer mezelf er (meer) bewust van te zijn dat ik het doe. Erger (mezelf afkeuren) had ook misschien niet gekund of misschien ook wel (zelfmoord, als uiterste? niet gedaan, want ik ben er nog zeg ik nu even met een gruwelijke grijns of knipoog), dus ik weet nu wel dat dat het is wat ik aan het doen ben, als ik het weer doe, mezelf afkeuren dus of mezelf aan het afkeuren ben. En ik probeer het dus ook niet meer of minder te doen. Ik heb wel echt het gevoel alsof ik een beetje voor mezelf ben gaan staan.
Hoe dat is gekomen (precies) weet ik ook niet, of wat nou precies hét moment was dat die knop omging. Misschien is het een situatie geweest, een moment dat ik dacht van 'ja, en nu is het afgelopen en genoeg'. Al is of zou dat wel wat drastisch (geweest) zijn. Misschien is het (juist) wat geleidelijk gegaan. Ik wou ergens wel verandering, en was ook niet tevreden met bepaalde dingen. Maar het zijn moeilijke wegen. Enge ook, vind ik en de durf en lef ontbreekt mij dus ook nogal eens ofzo.
Ja, die vraag waar je jezelf mee bezighoudt, dat had ik ook, herkenbaar!
Vind dat ook een hele moeilijke. Maar ik weet wel, dat als ik naar mezelf kijk, ik het zo een beetje had. Ik dacht echt dat ik van alles moest, van mezelf, want anders was ik helemaal niks waard. Bedoel ik mee, de taken die ik mezelf had opgelegd, plus ook nog eens niemand teleurstellen, het allemaal (alles dus) goed doen. En ik weet dat dat gewoon onzin is, ik moet of mag nog steeds veel van mezelf, maar mijn waarde als mens hangt niet af van wat ik wel of niet doe. Ik ben goed zoals ik (al) ben en was ook! Punt. En jij dus ook. Ten tweede, een mens/iedereen maakt fouten, een mens is niet onfeilbaar, een mens leert en groeit ook of kan groeien door de fouten die hij/zij maakt. Goed is ook goed genoeg, het hoeft niet perfect te zijn. Over het kritisch zijn naar jezelf toe, als je dingen losser doet en met meer plezier, is het jij die zegt 'ik zegevier'. Okee, ik kan maar beter niet gaan rijmen .
Maar over dat je jezelf dus niks gunt. Dat (her)ken ik dus ook! Een voorbeeld, ik heb een heel net bureau (neeeh!), met daarin een laatje waar ook heel mooi briefpapier in zat, en dat zat er dus al jaren. Op een gegeven moment heb ik het gepakt en ben.. jajaja op mijn mooie, leuke briefpapier gaan schrijven en vervolgens op de envelop daarvan en de volgende dag heb ik het op de bus gedaan, mijn mooie briefpapier. Het is net als met die lekkere dove die je hebt als jij dat was, pakken en gebruik het! Mijn god, verwen jezelf eens lekker.
En ik weet het hoor, ik ben hier ook een goede in, het mezelf niks tot weinig gunnen, en probeer het ook stapje voor stapje. Maar juist die dingen die je leuk vindt, doen! En durf je nog niet de grote, probeer het dan eerst met de kleine, de dove dus bijvoorbeeld en daarna misschien eens zo'n boekenclub, leuk ik wil ook wel mee doen hoor als je dat ook weer leuk vindt tenminste X-D! Maar probeer het tenminste, voor jezelf en niemand anders, ook voor mij hoef je niet te doen omdat ik het zeg hoor, ik word echt niet boos, maar vermoed dat je het zelf gewoon wél wilt dus, maar (nog) niet kan, en dan is het enige toch, beginnen en doen, want volgens mij zit er ook heel wat in je wat je tegenhoudt. Maar de enige die jezelf tegenhoudt, is jezelf! Niemand wordt boos, vind je raar, stom, gek of wat dan ook, als je bijvoorbeeld al die dove zou pakken.
Een leuk, ontspannend, gek boek lezen, doen! Doe wat jou gelukkig maakt, niet ongelukkig of probeer anders (eerst) een lijstje inderdaad te maken, waar je zoals je zelf al zegt blij van werd toen je kind was. Ik heb het (in mijn hoofd dan) ook gedaan, en ik vond bijvoorbeeld taart bakken altijd zo gezellig. Ik ben toen een paar weken geleden naar de supermarkt gegaan, echt met een doel want zoeken naar die dingen, was er jaren niet geweest op de taartbakafdeling en toen lekker taart gaan bakken. De geur alleen al . Maar niet over nadenken, gewoon doen dus. Niet in je valkuil blijven hangen, niet denken maar gewoon doen, daag inderdaad jezelf maar uit door (eens) nee tegen je interne criticus te (gaan) zeggen. Probeer datgene waar je (net) de energie voor hebt en probeer het vervolgens uit te breiden. Je bent gewoon goed genoeg hoor.
Wat ik ook denk waar het allemaal mee begint soms, is opruimen. Opruimen met het doel wat kan weg en wat kan ik wel of niet gebruiken? Zo kom ik zelf namelijk elke keer weer iets tegen, inderdaad net zoals een fotootje (snik), maar ook crèmepjes, dingetjes, soms ben ik aan het opruimen en heel vaak zit er dan wat bij dat ik denk 'verrek, dat had ik ook nog (bewaard ofzo)' en dan zijn het net even kadootjes aan mezelf. Laatst van die gratis boekjes over planten, en ik dacht 'altijd handig!'. Of opgeborgen fotolijstjes ik noem maar wat die ondertussen jarenlang liggen niks te doen. Ik probeer zelf nu een functie ervoor te verzinnen.
Nou, ik ga ook weer eens maar wat doen.
(f) (volgende keer schrijf ik niet meer zoveel hoor , dus voor nu klik ik wel op verstuur)
Wat ben ik met veel dingen gestopt die voor mij belangrijk en waardevol zijn, kleine en grote dingen. Geen wonder dat mijn honger zo groot is.
Oh Loving life, wat ontiegelijk herkenbaar die hele post.
Ik had het laatst ook, opruimen, en kwam (weer) een fotootje tegen. Ik als kleine meid/klein meisje. Hoe ik de wereld inkeek, vol vertrouwen, met een daadkrachtige en ferme glimlach en (inderdaad ook) met van die grote, guitige, maar rustige, tevreden ogen. Toen ik dus naar het fotootje keek, moest ik ook bijna huilen, toen ik jouw herkenbare stukje las dus ook . Wat mooi beschreven ook over dat je een honger voelt, en dat je die moet gaan stillen. Doet mij even denken aan wolven die huilen naar de maan, maar dat even terzijde. Dat je al zolang alles hebt 'onderdrukt' (?), zo streng naar jezelf toe bent geweest, destructief bijna ook lijkt wel ipv constructief (dingen doen die je positief voeden en laten voelen), jezelf dat ook niet gunnen, jezelf dingen misgunnen en nu langzaam alles aan het afbrokkelen is misschien wel. De interne criticus wordt wat verward, of is het bewust aan het worden van zijn destructieve daden naar zichzelf toe? Praat/denk ook maar wat hardop.
quote:Loving_Life schreef op 27 december 2008 @ 14:38:
[...]
Ik krijg dit stuk niet gequote. Maar ja, dat heb ik ook. Of had ik erg veel. Die onrust, spannings- en schuldgevoelens. Ik heb denk ook niet voor niets een tijd geleden hulp toen gezocht, want ik stroomde emotioneel over en/of er kon niks meer bij, raakte door iets kleins al erg van slag, iets groots of groters ging ik mezelf heel erg of dan nog meer verwijten, boosheid tegenover mezelf toe. Ik doe ook niks goed of niks kon ook goed gaan, afkeuring van en naar mezelf toe. Kritiek kon ik niet meer verdragen of was ik helemaal van mijn à propos. Let wel: ik raakte al helemaal van slag bij kritiek of als bijvoorbeeld iemand waar ik van hield boos op mij was. Heel knullig allemaal en heel erg naja.
Ja, ik probeer inderdaad mijn denkpatronen te veranderen, uitdagen weet ik niet of ik dat doe. Of tenminste, ik pobeer mezelf er (meer) bewust van te zijn dat ik het doe. Erger (mezelf afkeuren) had ook misschien niet gekund of misschien ook wel (zelfmoord, als uiterste? niet gedaan, want ik ben er nog zeg ik nu even met een gruwelijke grijns of knipoog), dus ik weet nu wel dat dat het is wat ik aan het doen ben, als ik het weer doe, mezelf afkeuren dus of mezelf aan het afkeuren ben. En ik probeer het dus ook niet meer of minder te doen. Ik heb wel echt het gevoel alsof ik een beetje voor mezelf ben gaan staan.
Hoe dat is gekomen (precies) weet ik ook niet, of wat nou precies hét moment was dat die knop omging. Misschien is het een situatie geweest, een moment dat ik dacht van 'ja, en nu is het afgelopen en genoeg'. Al is of zou dat wel wat drastisch (geweest) zijn. Misschien is het (juist) wat geleidelijk gegaan. Ik wou ergens wel verandering, en was ook niet tevreden met bepaalde dingen. Maar het zijn moeilijke wegen. Enge ook, vind ik en de durf en lef ontbreekt mij dus ook nogal eens ofzo.
Ja, die vraag waar je jezelf mee bezighoudt, dat had ik ook, herkenbaar!
Vind dat ook een hele moeilijke. Maar ik weet wel, dat als ik naar mezelf kijk, ik het zo een beetje had. Ik dacht echt dat ik van alles moest, van mezelf, want anders was ik helemaal niks waard. Bedoel ik mee, de taken die ik mezelf had opgelegd, plus ook nog eens niemand teleurstellen, het allemaal (alles dus) goed doen. En ik weet dat dat gewoon onzin is, ik moet of mag nog steeds veel van mezelf, maar mijn waarde als mens hangt niet af van wat ik wel of niet doe. Ik ben goed zoals ik (al) ben en was ook! Punt. En jij dus ook. Ten tweede, een mens/iedereen maakt fouten, een mens is niet onfeilbaar, een mens leert en groeit ook of kan groeien door de fouten die hij/zij maakt. Goed is ook goed genoeg, het hoeft niet perfect te zijn. Over het kritisch zijn naar jezelf toe, als je dingen losser doet en met meer plezier, is het jij die zegt 'ik zegevier'. Okee, ik kan maar beter niet gaan rijmen .
Maar over dat je jezelf dus niks gunt. Dat (her)ken ik dus ook! Een voorbeeld, ik heb een heel net bureau (neeeh!), met daarin een laatje waar ook heel mooi briefpapier in zat, en dat zat er dus al jaren. Op een gegeven moment heb ik het gepakt en ben.. jajaja op mijn mooie, leuke briefpapier gaan schrijven en vervolgens op de envelop daarvan en de volgende dag heb ik het op de bus gedaan, mijn mooie briefpapier. Het is net als met die lekkere dove die je hebt als jij dat was, pakken en gebruik het! Mijn god, verwen jezelf eens lekker.
En ik weet het hoor, ik ben hier ook een goede in, het mezelf niks tot weinig gunnen, en probeer het ook stapje voor stapje. Maar juist die dingen die je leuk vindt, doen! En durf je nog niet de grote, probeer het dan eerst met de kleine, de dove dus bijvoorbeeld en daarna misschien eens zo'n boekenclub, leuk ik wil ook wel mee doen hoor als je dat ook weer leuk vindt tenminste X-D! Maar probeer het tenminste, voor jezelf en niemand anders, ook voor mij hoef je niet te doen omdat ik het zeg hoor, ik word echt niet boos, maar vermoed dat je het zelf gewoon wél wilt dus, maar (nog) niet kan, en dan is het enige toch, beginnen en doen, want volgens mij zit er ook heel wat in je wat je tegenhoudt. Maar de enige die jezelf tegenhoudt, is jezelf! Niemand wordt boos, vind je raar, stom, gek of wat dan ook, als je bijvoorbeeld al die dove zou pakken.
Een leuk, ontspannend, gek boek lezen, doen! Doe wat jou gelukkig maakt, niet ongelukkig of probeer anders (eerst) een lijstje inderdaad te maken, waar je zoals je zelf al zegt blij van werd toen je kind was. Ik heb het (in mijn hoofd dan) ook gedaan, en ik vond bijvoorbeeld taart bakken altijd zo gezellig. Ik ben toen een paar weken geleden naar de supermarkt gegaan, echt met een doel want zoeken naar die dingen, was er jaren niet geweest op de taartbakafdeling en toen lekker taart gaan bakken. De geur alleen al . Maar niet over nadenken, gewoon doen dus. Niet in je valkuil blijven hangen, niet denken maar gewoon doen, daag inderdaad jezelf maar uit door (eens) nee tegen je interne criticus te (gaan) zeggen. Probeer datgene waar je (net) de energie voor hebt en probeer het vervolgens uit te breiden. Je bent gewoon goed genoeg hoor.
Wat ik ook denk waar het allemaal mee begint soms, is opruimen. Opruimen met het doel wat kan weg en wat kan ik wel of niet gebruiken? Zo kom ik zelf namelijk elke keer weer iets tegen, inderdaad net zoals een fotootje (snik), maar ook crèmepjes, dingetjes, soms ben ik aan het opruimen en heel vaak zit er dan wat bij dat ik denk 'verrek, dat had ik ook nog (bewaard ofzo)' en dan zijn het net even kadootjes aan mezelf. Laatst van die gratis boekjes over planten, en ik dacht 'altijd handig!'. Of opgeborgen fotolijstjes ik noem maar wat die ondertussen jarenlang liggen niks te doen. Ik probeer zelf nu een functie ervoor te verzinnen.
Nou, ik ga ook weer eens maar wat doen.
(f) (volgende keer schrijf ik niet meer zoveel hoor , dus voor nu klik ik wel op verstuur)
maandag 29 december 2008 om 13:02
Lieve Ontembare Vrouwen, ja met hoofdletters, want dat zijn we! Het nieuwe jaar gaat inzichten en stappen voorwaarts brengn. Ik lees jullie post en denk: Ja, dat is ontembaar. Doen wat je moet doen, met bibbers, twijfels en zorgen. Door emoties gaan en alles laten zijn wat het is, hoe rot ook. Het rotte is niets meer en niets minder: het is rot maar it doesn't kill you.
Loving_Life jouw stuk over wat je wilt en niet wilt greep me aan. Dat is ook mijn gevoel, willen leven en niet meer zo gevangen zitten in dat koppie van mij. Ik zou het Wat-Ik-Wil-stuk printen en inlijsten en dat boven je bed hangen. Jezelf er iedere dag aan herinneren waar je recht op hebt en het verlangen blijven voelen dat je actief deel wilt nemen aan het leven.
EV, ik schreef het in een ander topic: je gaat hier echt doorheen komen, al voelt het nu niet zo. Ik ken het gevoel en heb er lang in gezeten maar geloof me dat het weggaat. Je ziet het, je voelt het en ik blijf erbij: hoeveel mensen duiken dagelijks niet weg voor hun pijn? Kijk eens goed om je heen en zie hoeveel mensen een oppervlakkig leven leiden en dat 'leven' noemen. Zie om je heen dat je echt niet alleen bent. Loslaten van dierbaren is pijnlijk maar je laat los om een reden: ruimte bieden aan wie JIJ echt bent. Ook ik heb los moeten laten en zoals ik eerder schreef, ben ik aan het rouwen om mensen die notabene nog leven.
Soms ben ik blij dat ik deze processen niet zelf stuur maar dat mijn ontembare deel dat voor me doet. Het is een impuls van binnenuit en soms strubbel ik tegen maar steeds vaker geef ik me over. Overgave aan de innerlijke drang om voorwaarts te gaan met alle verliezen van dien, helpt me om rust te vinden.
Ik ga denk ik het advies van een vriendin opvolgen: het maken van mijn eigen heilige altaartje waar ik mezelf kan eren, voeden en liefhebben. Een altaartje waarmee ik de liefde aan mezelf bewijs. Een heilige plek ergens hier in huis waar ik niet om mezelf heen kan, waar ik niet om de liefde heen kan die ik ondanks alles toch voor mezelf voel. Een plek waar ik mijn tranen mag laten gaan, waar ik vreugde mag voelen en mag twijfelen. Een plek die zegt: ik hou van je no matter what.
Klinkt erg zweverig en kinderachtig maar ik kreeg gister het inzicht dat ik weer kind mag zijn in mijn eigen tijd en ruimte. Ontembaar op een klein stukje aarde dat ik zelf heb gemaakt. Een klein oefen-hoekje waar ik elke keer weer de verbinding met mezelf herstel, voed en onderhoud. Daar zijn geen dozijnen mensen voor nodig, geen miljoenen euro's, flitsende carrieres, hordes aanbidders, fantastische reizen en wat al nog niet meer maar simpelweg mezelf. That's all it takes: aandacht voor mezelf.
Op naar 2009 waarin de zaadjes die we nu planten zullen uitbloeien tot prachtige, krachtige en bestand tegen alle weersomstandigheden statige bomen!
(f)
Loving_Life jouw stuk over wat je wilt en niet wilt greep me aan. Dat is ook mijn gevoel, willen leven en niet meer zo gevangen zitten in dat koppie van mij. Ik zou het Wat-Ik-Wil-stuk printen en inlijsten en dat boven je bed hangen. Jezelf er iedere dag aan herinneren waar je recht op hebt en het verlangen blijven voelen dat je actief deel wilt nemen aan het leven.
EV, ik schreef het in een ander topic: je gaat hier echt doorheen komen, al voelt het nu niet zo. Ik ken het gevoel en heb er lang in gezeten maar geloof me dat het weggaat. Je ziet het, je voelt het en ik blijf erbij: hoeveel mensen duiken dagelijks niet weg voor hun pijn? Kijk eens goed om je heen en zie hoeveel mensen een oppervlakkig leven leiden en dat 'leven' noemen. Zie om je heen dat je echt niet alleen bent. Loslaten van dierbaren is pijnlijk maar je laat los om een reden: ruimte bieden aan wie JIJ echt bent. Ook ik heb los moeten laten en zoals ik eerder schreef, ben ik aan het rouwen om mensen die notabene nog leven.
Soms ben ik blij dat ik deze processen niet zelf stuur maar dat mijn ontembare deel dat voor me doet. Het is een impuls van binnenuit en soms strubbel ik tegen maar steeds vaker geef ik me over. Overgave aan de innerlijke drang om voorwaarts te gaan met alle verliezen van dien, helpt me om rust te vinden.
Ik ga denk ik het advies van een vriendin opvolgen: het maken van mijn eigen heilige altaartje waar ik mezelf kan eren, voeden en liefhebben. Een altaartje waarmee ik de liefde aan mezelf bewijs. Een heilige plek ergens hier in huis waar ik niet om mezelf heen kan, waar ik niet om de liefde heen kan die ik ondanks alles toch voor mezelf voel. Een plek waar ik mijn tranen mag laten gaan, waar ik vreugde mag voelen en mag twijfelen. Een plek die zegt: ik hou van je no matter what.
Klinkt erg zweverig en kinderachtig maar ik kreeg gister het inzicht dat ik weer kind mag zijn in mijn eigen tijd en ruimte. Ontembaar op een klein stukje aarde dat ik zelf heb gemaakt. Een klein oefen-hoekje waar ik elke keer weer de verbinding met mezelf herstel, voed en onderhoud. Daar zijn geen dozijnen mensen voor nodig, geen miljoenen euro's, flitsende carrieres, hordes aanbidders, fantastische reizen en wat al nog niet meer maar simpelweg mezelf. That's all it takes: aandacht voor mezelf.
Op naar 2009 waarin de zaadjes die we nu planten zullen uitbloeien tot prachtige, krachtige en bestand tegen alle weersomstandigheden statige bomen!
(f)
maandag 29 december 2008 om 13:32
quote:Elmervrouw schreef op 29 december 2008 @ 12:05:
De ontembare vrouw.
Wat een boek.
Ik lees, ervaar herkenning.
Het lelijke jonge eendje, het belang van het vinden van je eigen groep, als je je niet thuisvoelt in de groep waar je uit komt.
De rode schoentjes, het vastzitten, het schijnbare verliezen van je eigen instincten, het niet meer voelen van je wilde deel.
Ik vind troost in het boek.
Tegelijkertijd is het maar een boek.
Boeken zijn waardevol als ze je herkenning en troost bieden. Het is niet zomaar een boek, het is een boodschap aan alle vrouwen om zich neer te zetten zoals ze bedoelt zijn. Ik snap dat je het ziet als 'het is maar een boek' maar dat doet de troost en de waardevolle herkenning die je ervaart te niet. En op dit moment (of enig ander moment) is niets het waard om datgene teniet te doen wat jij zo nodig hebt: troost en herkenning. Laat die stem die zegt dat zomaar een boek is links liggen.
Ik mis echte mensen om me heen.
Wat je denk ik mist is verbinding. En misschien klinkt dit stom maar ik voel me verbonden met jou.Met jou als mens, vrouw en met de processen waar je doorheen gaat. Verbinding kent geen tijd en afstand. Fysiek mensen om je heen heb je elke dag als je maar een stap buiten de deur zet. Voor verbinding is veel meer nodig.
Ik mis mijn gezin en familie.
Ik mis mensen die een keer moeite voor mij doen.
Herinner je je die Spaanse vrouw die jou een compliment gaf dat je zo goed voor haar moeder zorgde? Een welgemeend compliment uit het hart. Probeer in deze tijden de fijne momenten met anderen (notabene vreemden) te herinneren, die een vonkje in je diepste zelf deden ontstaan. Mensen die moeite voor je doen gaan steeds meer en meer verschijnen als jij moeite blijft doen voor jezelf. Echt, het komt.
Als ik iemand wil zien, moet ik altijd zelf iets ondernemen.
Oh ja, EM is er. Hij is de enige.
Herkenbaar EV. Mijn inzicht is het volgende: doordat ik me 'alleen' voel en het idee heb dat ik moeite moet doen, kwam ik tot een bevrijdende gedachte: het is misschien leeg en eenzaam af en toe, dat leventje van mij maar voor de aller aller aller eerste keer voel ik tot in mijn cellen dat ik de regie van mijn leven eindelijk in mijn eigen handen heb. Ik sta op een punt waarop ik bepaal of ik mensen wil zien of niet. Dus probeer van deze nieuwe vrijheid te genieten. Ondanks dat je je rot voelt heb je een vrijheid om te bepalen hoe jij je leven wilt inrichten. Je weet misschien nog niet hoe je dat gaat doen maar je bent op de goede weg. Je bent aan het weghakken (en dat doet pijn) wat je niet meer nodig hebt en door de pijn ga je verlangen naar troost, liefde, ,mensen om je heen maar dat alles gaat komen, op een manier die je zelf niet hebt kunnen bedenken. Doe jouw deel: loslaten en verwerken. De rest wacht op je als je er aan toe bent. Echt!
Wat doe ik verkeerd?
Wat heb ik verkeerd gedaan, dat ik hier alleen sta?
Ik zou eerder zeggen: jeetje wat doe je dit goed! Je bent hartstikke goed bezig! Niemand heeft gezegd dat het makkelijk en leuk is dit pad dus des te meer ik trots op je ben! Des meer ik je een krachtig mens vindt! Dus verkeerd? Nee alleen niet prettig maar dat zijn onderdrukte gevoelens nooit. En nogmaals: je staat niet alleen. Voor je gevoel misschien maar feitelijk sta je hier niet alleen in.. We gaan er allemaal doorheen. Hoop dat dat een beetje verlicht.
Relaties loslaten, relaties veranderen;
ik voel mij gestraft,
omdat ik opsta, omdat ik spreek, omdat ik voor waarheid ga,
omdat ik niet meer meespeel in de nep.
Zo herkenbaar, zo keek ik er een maand geleden ook tegenaan. Maar als ik eerlijk ben: de relaties waren niet goed voor mij. Ik zag hoe ik mezelf voor een appel en ei verkocht terwijl ik onbetaalbaar ben. En dat is mijn nieuwe houding: ik ben onbetaalbaar. Nu dit als mantra elke dag opzeggen en ik ga er mijn nieuwe geloof van maken. EV je wordt niet gestraft maar gezuiverd van al dat oude ballast. En de grap is: die ballast wilde je toch al kwijt. Dat is wat er gebeurt. En daar hoort rouwen bij.
Ik wil schreeuwen en rennen
ik wil voelen dat ik leef.
Maar ik hou me in... want het is te heftig.
Te luidruchtig.
Ik wil EM niet steeds afschrikken.
Laat je zelf voor een keertje gaan. Ik denk dat EM wel doorheeft dat dit heftig is. Durf te vertrouwen dat een ander niet van jouw hefitgheid zal schrikken.
Waar vind ik mijn passie?
Waar kan ik mijn rust van binnen vinden, en alles wat niet meer past loslaten, zonder bang te zijn helemaal alleen achter te blijven.
Ik heb steun nodig.
Gewoon samen-zijn, hoeft niet eens met zware gesprekken.
Gewoon iemand die eens een keer aan mij denkt.
Uit zichzelf.
Je bent welkom om thee bij me te komen drinken. Te schreeuwen, stil te zijn of rond te rennen in mijn 2-kamer huisje.
En zware gesprekken hoeven inderdaad niet, heb hier hele flauwe Britse humor: Monty Python, die zo hilarisch het leven met alle beslommeringen tot in het belachelijke trekken dat ik me weer herinner hoe licht ik zelf naar het leven kan en mag kijken. Dus EV please feel welcome!
Het is zo moeilijk om te blijven vertrouwen op dit wilde deel, dat het goed is, dat het er mag zijn, dat ik het niet wéér moet onderdrukken en onderstoppen omdat de wereld er niet mee kan omgaan.
Soms loop ik bijna tegen de muren omhoog!
Misschien wordt het wel wat rustiger, als dit oude jaar straks maar weer eens voorbij is en ik weer in een echt werkritme raak. Teveel tijd nu, teveel bij mijn echte gevoel en no place to go. Iedereen is met zijn eigen gezinnetje en familie bezig.
Waar is het mijne? Waar is mijn groep bij wie ik me mezelf kan voelen?
Jouw groep is verspreid over de hele wereld. Hier op het forum zijn er leden van jouw groep. Daarbuiten zijn er leden van jouw groep. Vertrouw erop dat je je groep vindt. Mijn troost is altijd: ik ben vast niet de enige die zich zo voelt. En zo is het. Herkenning, delen en verbinding. It's all out there. (f)
De ontembare vrouw.
Wat een boek.
Ik lees, ervaar herkenning.
Het lelijke jonge eendje, het belang van het vinden van je eigen groep, als je je niet thuisvoelt in de groep waar je uit komt.
De rode schoentjes, het vastzitten, het schijnbare verliezen van je eigen instincten, het niet meer voelen van je wilde deel.
Ik vind troost in het boek.
Tegelijkertijd is het maar een boek.
Boeken zijn waardevol als ze je herkenning en troost bieden. Het is niet zomaar een boek, het is een boodschap aan alle vrouwen om zich neer te zetten zoals ze bedoelt zijn. Ik snap dat je het ziet als 'het is maar een boek' maar dat doet de troost en de waardevolle herkenning die je ervaart te niet. En op dit moment (of enig ander moment) is niets het waard om datgene teniet te doen wat jij zo nodig hebt: troost en herkenning. Laat die stem die zegt dat zomaar een boek is links liggen.
Ik mis echte mensen om me heen.
Wat je denk ik mist is verbinding. En misschien klinkt dit stom maar ik voel me verbonden met jou.Met jou als mens, vrouw en met de processen waar je doorheen gaat. Verbinding kent geen tijd en afstand. Fysiek mensen om je heen heb je elke dag als je maar een stap buiten de deur zet. Voor verbinding is veel meer nodig.
Ik mis mijn gezin en familie.
Ik mis mensen die een keer moeite voor mij doen.
Herinner je je die Spaanse vrouw die jou een compliment gaf dat je zo goed voor haar moeder zorgde? Een welgemeend compliment uit het hart. Probeer in deze tijden de fijne momenten met anderen (notabene vreemden) te herinneren, die een vonkje in je diepste zelf deden ontstaan. Mensen die moeite voor je doen gaan steeds meer en meer verschijnen als jij moeite blijft doen voor jezelf. Echt, het komt.
Als ik iemand wil zien, moet ik altijd zelf iets ondernemen.
Oh ja, EM is er. Hij is de enige.
Herkenbaar EV. Mijn inzicht is het volgende: doordat ik me 'alleen' voel en het idee heb dat ik moeite moet doen, kwam ik tot een bevrijdende gedachte: het is misschien leeg en eenzaam af en toe, dat leventje van mij maar voor de aller aller aller eerste keer voel ik tot in mijn cellen dat ik de regie van mijn leven eindelijk in mijn eigen handen heb. Ik sta op een punt waarop ik bepaal of ik mensen wil zien of niet. Dus probeer van deze nieuwe vrijheid te genieten. Ondanks dat je je rot voelt heb je een vrijheid om te bepalen hoe jij je leven wilt inrichten. Je weet misschien nog niet hoe je dat gaat doen maar je bent op de goede weg. Je bent aan het weghakken (en dat doet pijn) wat je niet meer nodig hebt en door de pijn ga je verlangen naar troost, liefde, ,mensen om je heen maar dat alles gaat komen, op een manier die je zelf niet hebt kunnen bedenken. Doe jouw deel: loslaten en verwerken. De rest wacht op je als je er aan toe bent. Echt!
Wat doe ik verkeerd?
Wat heb ik verkeerd gedaan, dat ik hier alleen sta?
Ik zou eerder zeggen: jeetje wat doe je dit goed! Je bent hartstikke goed bezig! Niemand heeft gezegd dat het makkelijk en leuk is dit pad dus des te meer ik trots op je ben! Des meer ik je een krachtig mens vindt! Dus verkeerd? Nee alleen niet prettig maar dat zijn onderdrukte gevoelens nooit. En nogmaals: je staat niet alleen. Voor je gevoel misschien maar feitelijk sta je hier niet alleen in.. We gaan er allemaal doorheen. Hoop dat dat een beetje verlicht.
Relaties loslaten, relaties veranderen;
ik voel mij gestraft,
omdat ik opsta, omdat ik spreek, omdat ik voor waarheid ga,
omdat ik niet meer meespeel in de nep.
Zo herkenbaar, zo keek ik er een maand geleden ook tegenaan. Maar als ik eerlijk ben: de relaties waren niet goed voor mij. Ik zag hoe ik mezelf voor een appel en ei verkocht terwijl ik onbetaalbaar ben. En dat is mijn nieuwe houding: ik ben onbetaalbaar. Nu dit als mantra elke dag opzeggen en ik ga er mijn nieuwe geloof van maken. EV je wordt niet gestraft maar gezuiverd van al dat oude ballast. En de grap is: die ballast wilde je toch al kwijt. Dat is wat er gebeurt. En daar hoort rouwen bij.
Ik wil schreeuwen en rennen
ik wil voelen dat ik leef.
Maar ik hou me in... want het is te heftig.
Te luidruchtig.
Ik wil EM niet steeds afschrikken.
Laat je zelf voor een keertje gaan. Ik denk dat EM wel doorheeft dat dit heftig is. Durf te vertrouwen dat een ander niet van jouw hefitgheid zal schrikken.
Waar vind ik mijn passie?
Waar kan ik mijn rust van binnen vinden, en alles wat niet meer past loslaten, zonder bang te zijn helemaal alleen achter te blijven.
Ik heb steun nodig.
Gewoon samen-zijn, hoeft niet eens met zware gesprekken.
Gewoon iemand die eens een keer aan mij denkt.
Uit zichzelf.
Je bent welkom om thee bij me te komen drinken. Te schreeuwen, stil te zijn of rond te rennen in mijn 2-kamer huisje.
En zware gesprekken hoeven inderdaad niet, heb hier hele flauwe Britse humor: Monty Python, die zo hilarisch het leven met alle beslommeringen tot in het belachelijke trekken dat ik me weer herinner hoe licht ik zelf naar het leven kan en mag kijken. Dus EV please feel welcome!
Het is zo moeilijk om te blijven vertrouwen op dit wilde deel, dat het goed is, dat het er mag zijn, dat ik het niet wéér moet onderdrukken en onderstoppen omdat de wereld er niet mee kan omgaan.
Soms loop ik bijna tegen de muren omhoog!
Misschien wordt het wel wat rustiger, als dit oude jaar straks maar weer eens voorbij is en ik weer in een echt werkritme raak. Teveel tijd nu, teveel bij mijn echte gevoel en no place to go. Iedereen is met zijn eigen gezinnetje en familie bezig.
Waar is het mijne? Waar is mijn groep bij wie ik me mezelf kan voelen?
Jouw groep is verspreid over de hele wereld. Hier op het forum zijn er leden van jouw groep. Daarbuiten zijn er leden van jouw groep. Vertrouw erop dat je je groep vindt. Mijn troost is altijd: ik ben vast niet de enige die zich zo voelt. En zo is het. Herkenning, delen en verbinding. It's all out there. (f)
dinsdag 30 december 2008 om 01:13
Hoi lieve ontembare vrouwen,
Wat een mooie en vooral bemoedigende, troostende woorden zijn er weer geschreven. Ze kwamen net (weer) op het juiste moment, had ik even nodig. Thanx.
quote:Loving_Life schreef op 28 december 2008 @ 23:42:
[...]
Graag gedaan LL!
Ik heb wel wat foto's van vroeger, her en der verspreid eigenlijk. Dat is een goed idee om te vragen hoe je toen was, misschien komt er wat boven (drijven). Heb er zelf ook wel eens aan gedacht om dat meer (na) te vragen. Al weet ik wel dat ik als klein meisje redelijk ontembaar was, want ik verstopte mezelf altijd overal .
Ja bizar, over je (meervoudige) honger. Een erge uitdaging ook om ze gaan proberen te voeden en te stillen. Misschien is het ook wel precies zo met honger, hoe meer je het negeert of probeert te negeren, hoe erger je honger krijgt. Het gaat knagen van de honger, net zo lang totdat het gestild of gevoed wordt. Wolven, heel typisch ook dat wolven niet alleen huilen naar de maan, maar ook echte groepsdieren zijn. Zo zwervend en zoekend lijkt ook wel altijd. En dan 's nachts gaan ze huilen naar de maan, alsof ze zeggen willen 'het leed is te groot soms wat we mee torsen, verlicht ons met uw maneschijn' ofzo. Heb nog een tijd terug een keer een droom gehad waar flink wat wolven in voorkwamen, de droom liet een indruk achter bij me, maar voelde mezelf er wel wat raar bij, niet helemaal happy leek wel (toen) met de situatie.
Ja, ik denk of vermoed een beetje dat het is zoals je zelf zegt, je komt erachter dat de destructieve manier niet echt helpt, maar bent ook weer bang voor de andere, nog moeilijkere weg. Andere wegen brengen volgens mij zeer veel onzekerheid met zich mee of kunnen dat met zich mee brengen, dat herken ik wel, en dat is of kan weer erg angstig zijn. Het destructieve was dan tenminste nog veilig. Alleen (besef je) heb je er ook niets aan, plus die honger die gestild moet en wilt worden. En wie weet, blijft je ziel toch wel net zo lang zeuren totdat je de stap neemt of stappen neemt om die honger om jezelf te gaan voeden en stillen. Goed.
Ja, de boekenclub. Als je een idee hebt of zelf iets wilt gaan doen (ermee), weet niet of je bij een al bestaande wou, maar anders hou ik mezelf aanbevolen. Is het nog gelukt met de taart? Ik vind je WW-lijst (wensenwil-lijst) overigens ook fantastisch! Erg mooi ook. Je vraag 'wat is er nog echt aan mij?' en dan vervolgens het antwoord erop dat je wilt leven, écht leven.
(f)
Wat een mooie en vooral bemoedigende, troostende woorden zijn er weer geschreven. Ze kwamen net (weer) op het juiste moment, had ik even nodig. Thanx.
quote:Loving_Life schreef op 28 december 2008 @ 23:42:
[...]
Graag gedaan LL!
Ik heb wel wat foto's van vroeger, her en der verspreid eigenlijk. Dat is een goed idee om te vragen hoe je toen was, misschien komt er wat boven (drijven). Heb er zelf ook wel eens aan gedacht om dat meer (na) te vragen. Al weet ik wel dat ik als klein meisje redelijk ontembaar was, want ik verstopte mezelf altijd overal .
Ja bizar, over je (meervoudige) honger. Een erge uitdaging ook om ze gaan proberen te voeden en te stillen. Misschien is het ook wel precies zo met honger, hoe meer je het negeert of probeert te negeren, hoe erger je honger krijgt. Het gaat knagen van de honger, net zo lang totdat het gestild of gevoed wordt. Wolven, heel typisch ook dat wolven niet alleen huilen naar de maan, maar ook echte groepsdieren zijn. Zo zwervend en zoekend lijkt ook wel altijd. En dan 's nachts gaan ze huilen naar de maan, alsof ze zeggen willen 'het leed is te groot soms wat we mee torsen, verlicht ons met uw maneschijn' ofzo. Heb nog een tijd terug een keer een droom gehad waar flink wat wolven in voorkwamen, de droom liet een indruk achter bij me, maar voelde mezelf er wel wat raar bij, niet helemaal happy leek wel (toen) met de situatie.
Ja, ik denk of vermoed een beetje dat het is zoals je zelf zegt, je komt erachter dat de destructieve manier niet echt helpt, maar bent ook weer bang voor de andere, nog moeilijkere weg. Andere wegen brengen volgens mij zeer veel onzekerheid met zich mee of kunnen dat met zich mee brengen, dat herken ik wel, en dat is of kan weer erg angstig zijn. Het destructieve was dan tenminste nog veilig. Alleen (besef je) heb je er ook niets aan, plus die honger die gestild moet en wilt worden. En wie weet, blijft je ziel toch wel net zo lang zeuren totdat je de stap neemt of stappen neemt om die honger om jezelf te gaan voeden en stillen. Goed.
Ja, de boekenclub. Als je een idee hebt of zelf iets wilt gaan doen (ermee), weet niet of je bij een al bestaande wou, maar anders hou ik mezelf aanbevolen. Is het nog gelukt met de taart? Ik vind je WW-lijst (wensenwil-lijst) overigens ook fantastisch! Erg mooi ook. Je vraag 'wat is er nog echt aan mij?' en dan vervolgens het antwoord erop dat je wilt leven, écht leven.
(f)
dinsdag 30 december 2008 om 01:33
quote:Elmervrouw schreef op 29 december 2008 @ 10:30:
[...]
Dat is precies hoe het bij mij nu is.
Onrust-, spannings- en schuldgevoelens, en veel emotie.
Alsof er een deksel van een lang afgesloten put is gegaan, alle voelen wat ik heb onderdrukt, eruit aan het komen is.
En wat vind ik dat lastig, en vervelend, en rot!
Maar als ik jouw post lees, zie ik dat dit bij jou minder is geworden, begrijp ik dat goed?
Lieve Elmervrouw,
Wat heb je veel te stellen en wat herken ik (ook, wil geen spuit elf zijn, maar het is gewoon zo ) zo je woorden over wat je in je bericht erna beschrijft. Te erg, en te erg ben ik er soms mee bezig en bezig geweest. Misschien ook wel mijn leven lang, het niet thuis-horengevoel. En soms overal wel een beetje, maar dan soms ook weer helemaal nergens. De troostende woorden van Sensy naar jou toe, deden mij zelf dan ook even goed moet ik zeggen. Ook wat LL aan je zegt, volgens mij zoiets van schreeuw, tier af en toe maar lekker, ik sluit mezelf daar helemaal bij aan. Mooi gezegd allemaal!
Om jouw vraag nog te beantwoorden, ja, het is bij mij (gelukkig!) wel minder geworden. Maar ik zat volgens mij toen net in die orkaan van gevoelens van wanhoop. En ja, gelukkig is dat echt minder geworden. Maar heb er wel uit moeten krabbelen geloof ik en ben nu nog steeds (dus) heel erg met mezelf aan het werk. Ik pak ook alles aan, elk woordje, elk boek, elke film, alles wat mij maar niet terug kan doen vallen en/of echt alleen maar sterker kan maken. Voel ik dat ik terugga, oud patroon of iets, dan moet ik weer even vechten. Maar ik blijf oefenen, zodat hopelijk de gevechten steeds korter worden (met mezelf) en ik uiteindelijk de strijdbijl kan begraven. Dat lijkt mij namelijk het mooiste wat er is, onvoorwaardelijk houden van jezelf .
sterkte!
[...]
Dat is precies hoe het bij mij nu is.
Onrust-, spannings- en schuldgevoelens, en veel emotie.
Alsof er een deksel van een lang afgesloten put is gegaan, alle voelen wat ik heb onderdrukt, eruit aan het komen is.
En wat vind ik dat lastig, en vervelend, en rot!
Maar als ik jouw post lees, zie ik dat dit bij jou minder is geworden, begrijp ik dat goed?
Lieve Elmervrouw,
Wat heb je veel te stellen en wat herken ik (ook, wil geen spuit elf zijn, maar het is gewoon zo ) zo je woorden over wat je in je bericht erna beschrijft. Te erg, en te erg ben ik er soms mee bezig en bezig geweest. Misschien ook wel mijn leven lang, het niet thuis-horengevoel. En soms overal wel een beetje, maar dan soms ook weer helemaal nergens. De troostende woorden van Sensy naar jou toe, deden mij zelf dan ook even goed moet ik zeggen. Ook wat LL aan je zegt, volgens mij zoiets van schreeuw, tier af en toe maar lekker, ik sluit mezelf daar helemaal bij aan. Mooi gezegd allemaal!
Om jouw vraag nog te beantwoorden, ja, het is bij mij (gelukkig!) wel minder geworden. Maar ik zat volgens mij toen net in die orkaan van gevoelens van wanhoop. En ja, gelukkig is dat echt minder geworden. Maar heb er wel uit moeten krabbelen geloof ik en ben nu nog steeds (dus) heel erg met mezelf aan het werk. Ik pak ook alles aan, elk woordje, elk boek, elke film, alles wat mij maar niet terug kan doen vallen en/of echt alleen maar sterker kan maken. Voel ik dat ik terugga, oud patroon of iets, dan moet ik weer even vechten. Maar ik blijf oefenen, zodat hopelijk de gevechten steeds korter worden (met mezelf) en ik uiteindelijk de strijdbijl kan begraven. Dat lijkt mij namelijk het mooiste wat er is, onvoorwaardelijk houden van jezelf .
sterkte!
